Burning soul

Brandi begon, des te langer ze nu in deze tijd zat, te veranderen. Haar karakter veranderde, ze had meer vrijheid. En toch was haar leven één grote leugen geweest. Had ze onschuldige mensen vermoord. Ze had er echter geen controle over gehad. Vanaf het begin van haar leven had ze er nooit grip over gehad. Alles stond zoals gepland, zodra ze van haar ouders ontvoerd was, onwetende dat ze die had. Harteloos was er een baby weggehaald uit een gelukkige familie. Een familie die nu niet meer bestond, al had Brandi daar geen idee van. Net zo min van het idee dat haar bloedeigen moeder op de school rondliep. Natuurlijk had ze haar ontmoet, evenals het andere schoolhoofd, maar had nooit een enkele keer eraan gedacht dat ze ook maar op elke manier zouden zijn verbonden. Ze was ook toevallig iemand met puur rood haar. De naam Jean was haar echter wel ietwat voorgekomen, had ze belangrijke mensen over horen praten wanneer ze in haar cel opgesloten zat, maar er konden nog veel meer mensen met de naam Jean zijn, dus veel kon ze er niet achter zoeken.

Ze zuchtte, had zichzelf van de school afgezonderd en haar weg richting het strand genomen. Eenmaal daar was ze op een knus plekje in de duinen gaan zitten, benen opgetrokken met haar armen eromheen geslagen en haar kin erop neergezet. Er zouden nu vast wel lessen draaien rond dit tijdstip van de dag, zodra ze vertrokken was uit haar kamer had de klok namelijk klokslag één uur geslagen. En na die tijd dat ze hier vastzat op het eiland mocht ze nog niet meedoen. Door het feit dat ze misschien gehindert werd door een te grote groep mutanten. Met Riley was het goed gegaan, haar kamergenote. Ze wisten waarschijnlijk ook wel bij wie Brandi het beste terecht kon en hadden de brunette de eer gegeven.
Door de wind waren haar rode haren alle kanten op gaan zitten en zo onder andere ook voor haar ogen. Waar Brandi niets aan deed, ze dacht terug aan haar andere kant. De eerste weken dat ze hier gespendeerd had in de ziekenzaal had ze weinig energie gehad om na te denken, maar nu had ze alle rust. De stem vanwie ze elke dag commando's kreeg, herinnerde ze zich duidelijk genoeg om hem zelfs nu voor haar te halen. Ze had de man nooit gezien, was altijd geblinddoekt geweest tot op het moment dat ze in een ruimte zat met degene waar ze informatie uit moest halen en daarna harteloos kon uitschakelen. Brandi sloot haar ogen, om de illusie te creëren dat ze enkel haar zenuwen, oren en neus tot beschikking had. 'Doe het.' De stem klonk zo levensecht dat ze er de rillingen van kreeg.

[&Allison]

Ze zat hier nu precies twee weken, twee weken die in het teken hadden gestaan van herstel. Anderhalve week had ze doorgebracht in de ziekenzaal, gekluisterd aan haar bed. Haar linker schouder was nog altijd stevig verpakt in dik wit verband, waardoor haar bewegingen belemmerd werden. Ze haatte het, ze haatte het om beperkt te worden in haar doen en laten. Ze haten het om hier op dit eiland te zijn, zonder Matthew. Een schaduw leek over haar gezicht te trekken. De laatste keer dat ze haar vriend had gezien had hij beschermend voor haar gestaan, ze had de hitte van de vuurbal in zijn handen op haar huid gevoeld. Ze had zijn stem gehoord, woedend was hij geweest. Meer kon ze zich niet herinneren. Op het moment dat ze haar ogen had geopend was hij weg, het enige wat ze had gezien was een grote plas bloed. Te groot om hoop te koesteren dat hij nog leefde en toch was dat precies wat ze deed. Allison sloot voor een moment haar ogen, luisterde naar het geluid van de golven die kapot sloegen op het strand. De wind voerde de zilte zeelucht met zich mee, speelde met haar lange bruine haren. Langzaam blies ze haar ingehouden adem uit. Ze moest verder, ze moest door. Opgeven was geen optie, dat was het nooit geweest. Ze schoof haar zonnebril in haar haren, nu de zon achter de wolken verdwenen was had ze die niet meer nodig. Haar sandaaltjes trok ze uit, hield ze vast in haar linker hand. Het zand voelde warm aan onder haar blote voeten. Met rustige passen begon ze te lopen, iets afbuigend in de richting van de kustlijn. De twee metalen plaatjes die aan een metalen kettinkje om haar hals hingen tikte zachtjes tegen elkaar aan, al was ze zich hier al lang niet meer bewust van. Ze droeg het kettinkje nu al meer dan elf jaar, was gewend aan het zachte getik.

Een rilling trok door haar lichaam, verdwaasd keek ze om zich heen zich er van bewust dat de energie die ze voelde niet van haar was. Haar donkere ogen zochten het strand af, bleven rustte op een roodharig meisje die in de luwte van de wind zat. Ze aarzelde even, veranderde vervolgens van koers. Hoe dichter ze bij het meisje kwam, hoe bewuster ze werd van diens houding en de energie die ze uitstraalde. Directe emoties voelde Allison niet, in elk geval nooit zo puur als degene die ze ervoer. Er was een groot verschil tussen haar eigen gevoelens en die van andere, die van andere kwamen op haar over als energie die ze op grotere afstand vaak enkel kon categoriseren als negatief of positief. Als ze dichter bij iemand was kregen diens emoties meer vorm, al bleven ze altijd vaag. Ergens was ze er wel blij mee, ze moest er niet aan denken om constant andermans pijn te ervaren, andermans verdriet. Om toch een zo concreet mogelijk beeld te krijgen van wat er in een ander om ging had ze zichzelf aangeleerd om micro emoties te lezen, dit waren de directe emotionele reacties die slecht enkele mensen konden facken. Het roodharige meisje had haar armen om haar knieën geslagen, haar haren waren door de wind voor haar gezicht gewaaid. "Hé." Zei Allison op een zachte maar duidelijke toon, ze was nog enkele meters van het meisje verwijderd. De energie die het meisje uit leek te stralen had nog het meeste weg van angst, wat de brunette als rede zag om het meisje te wijzen op haar komst voor ze te dicht genaderd was. Het was een tacktiek die ze zichzelf in de loop der jaren had aangeleerd, aan de energie die mensen uit straalde paste ze haar begroeting aan om zo problemen te voorkomen. Dit lukte natuurlijk niet altijd, al helemaal niet sinds ze met Matthew had samen gereisd. Voor ze zich kon verliezen in de gedachten aan haar verdwenen vriend, richtte ze haar aandacht weer op het meisje voor haar. "Alles goed?" vroeg ze, een licht bezorgde toon klonk door in haar stem. Een vriendelijke glimlach ruste op haar gezicht. Sinds haar komst op het eiland had ze nog maar met weinig mensen gesproken en ze had dan ook geen idee tussen wat voor types ze terecht was gekomen. Zou ze hier passen? Of zou ze buiten de boot vallen? Ze liet zich in het zand zakken, naast het meisje wiens naam ze nog niet kende. "Ik ben Allison." Stelde ze zich zelf voor, ze stak haar hand naar het meisje uit nog altijd met dezelfde vriendelijke glimlach op haar gezicht. Zou men hier elkanders hand wel schudden bij het voorstellen? Of was dat iets wat alleen 'normale' mensen deden?

Geknipper van lichten irriteerden haar vanuit haar ooghoeken. Ze had de lichte vrijheid gekregen om door de gangen te lopen, gezien ze last had gekregen van drukplekken op haar lichaam. Onder toezicht werd ze in de gaten gehouden, camera's en bewakers overal. Het was duidelijk dat ze in het verouderde deel van het gangenstelsel zat. Het roest zat op de ronde koepels, haast barstende leek wel. Ze knipperde een aantal keer met haar ogen. De blinddoek had vermoeidheid in haar ogen gebracht, pijnlijk aangetrokken striemen achtergelaten op haar gezicht. 'Brandi.' Klonk er een stem, niet ver van haar verwijderd. Aan de andere kant van de gang was er een man verschenen die haar onopgevallen was gebleven. Zijn gezicht was echter niet zichtbaar en wenkte haar mee te komen. Heel even draaide ze verdacht haar hoofd om naar de verscheidene bewakers, maar die reageerden niet. Ze leken het goed te keuren. Was dit een opgezet plan? Lichte twijfel trok door haar heen, al kon ze niets anders doen dan met hem mee te gaan.
Des te verder ze gangen doorliepen, deuren achter hen dicht werden geslagen, werd de stilte onderbroken door inkomend gegil. Brandi wist niet wat er aan de hand was. De man maakte echter geen bewegingen alsof er iets mis ging, dus bleef ze zo kalm mogelijk naast hem lopen. Klamme handen veegde ze af aan haar jeans. Dit was de eerste keer dat ze mocht zien waar ze in woonde, wat haar thuis was. Alsof ze haar vertrouwden met de omgeving en promoveerden tot iets anders. De redhead snapte er niets van, bleef toch gespannen meelopen. Terwijl het gegil inmiddels haar gedachten overstemde en haar hoofd plotseling tot een barsten zette, duizeligheid opkwam en zwarte vlekken wazig in beeld kwamen.

Brandi schrok van de begroeting die op geen verre afstand gezegd was. Gelijk draaide ze haar hoofd de kant op vanwaar het vandaan was gekomen, hield duistere ogen op de brunette gericht. Hoorde zij niet op de school te zitten, les te krijgen van wie dan ook? Of waren ze plotseling vrij? Het interesseerde haar vrij weinig, zei niets terug. De kracht om iets vriendelijks uit te brengen had ze niet en als ze niets zei, zou ze vanzelf wel weggaan, toch? Haar ogen gericht op de klotsende zee van golven, nog altijd niet de plukjes voor haar gezicht weg blazend. Ze wenste dat de mutant, die haar leven gered had, haar nooit tegengekomen was. Dan was ze nu bedolven geweest door de oorlog, waarschijnlijk verdronken door het overvloed van water. Gezien het onderwater gebouw het niet lang uit zou houden met vliegtuigen die bommen dropten om het allemaal te verwoesten.
Als dat gebeurt was, hoefde ze hier nu niet te zitten. Onzeker en niet wetende wat ze moest doen. Verder gaan met haar leven. Maar ze had geen routine, wist niet waar te beginnen en hoe. Bovendien was haar leven nu op het kwade gericht. Brandi merkte op hoe het meisje de aanstalten maakte om dichter bij haar te naderen, zichzelf uiteindelijk naast haar neerzette. Het meisje wist wel hoe ze zichzelf in gevaar kon brengen. Eén stap over de grens van de redhead en ze was er geweest. Ze gaf inmiddels haar naam prijs. Allison, waarbij ze een hand naar haar uitstak. Wat Brandi als een bedreiging zag en gelijk achteruit deinsde, om haar eigen handen op te heffen en een schild te vormen om haar heen. ''Wat doe je?!'' Zei ze uit paniek. Als ze niet al geschrokken had van de plotselinge beweging van de brunette, dan was ze verbijsterd geweest over het feit hoe gebroken haar stem klonk.

Iedere beweging van het meisje volgde Allison nauwlettend. Al op jonge leeftijd had ze zichzelf aangeleerd om zich aan te passen aan het gedrag van andere, op die manier viel ze niet op. Op die manier kon ze niets fout doen, meestal tenminste. Het meisje leek te schrikken van haar aanwezigheid, had ze verwacht haar dag alleen door te brengen op het strand? Oké, op zich was dat een logische veronderstelling op het moment waren de lessen in volle gang. Vanwege haar verwondingen moest Allison zich echter nog minstens een week gedeisd houden, iets wat haar  mateloos irriteerde. Sporten was voor haar altijd een uitlaat klep geweest, ze hield van het vermoeide gevoel in haar lichaam na een uitputtende training. Zou haar munttante training hier fysiek uitputtend zijn? Haar mutaties waren beide gefixeerd in haar hersenen, haar geest. Het was niet zo dat het gebruik van haar mutaties geen effect had op haar lichaam, zeker niet. Vooral mentale manipulatie was zwaar, zo zwaar dat ze natijd wel eens was flauwgevallen. Maar toch, met Matthew had ze ook vaak fysieke training gedaan. Soms hadden ze uren achtereen gerend, over stranden, door bossen, springend over boomstronken en klimmend over rotsen. Hij had haar verschillende vechttechnieken geleerd, zodat ze niet geheel over was geleverd aan het manipuleren van andermans brein.

Allison was zich sterk bewust van de spanning die het meisje naast haar uitstraalde, besefte dat ze voorzichtig moest zijn. Het uitsteken van haar hand bleek echter al te veel. Het meisje deinsde achteruit, hief haar handen en creëerde een vage waas om haar lichaam. Een schild. In haar gebroken stem weerklonk paniek. Wat had dit meisje mee gemaakt dat ze zo gebroken was? Zo achterdochtig? Allison liet haar hand zakken, keek het meisje rustig aan, een zachte geruststellende glimlach speelde op haar lippen. Ze liet zich niet snel van haar stuk brengen, was sterker en meer volhardend dan de meeste mensen in eerste instantie dachten. "Sorry, ik bedoelde geen kwaad." Zei ze, ze liet een kalmte van zich uit gaan. Een kalmte die niet zo overheersend was dat ze alle gevoelens van het meisje zouden onderdrukken, maar die haar het gevoel zouden geven dat ze veilig was. Allison wist dat de kalmte op het meisje over zou komen als haar eigen emotie, niet als die van een ander, dat was wat de manipulatie zo sterk maakte, de echtheid. Vroeger had ze er moeite mee gehad andermans emoties te manipuleren, het had verkeerd gevoeld. Alleen die van haar moeder had ze keer op keer gemanipuleerd zonder er ooit spijt van te hebben, het enige waar ze spijt van had was het weg gaan, het late ruste van haar moeders emoties. Ze had haar bloedeigen moeder laten verdrinken in haar eigen verdriet. Later was het makkelijker geworden, het manipuleren van de emoties van andere. Ze had geleerd dat er niks mis mee was wanneer ze ander mans woede weg liet vloeien om zo zichzelf en degene om wie ze gaf te beschermen. Hoe minder moeite ze er mee had gekregen, hoe makkelijker het werd om te overleven. Als straatmuzikant kon ze binnen enkele uren meer dan honderd euro verdienen, door simpelweg de gevoelens van voorbijgangers te manipuleren. Het was misschien vlasspelen, maar het had er wel voor gezorgd dat Matthew en zij genoeg te eten hadden. "Hoe heet je?" Vroeg Allison aan het roodharige meisje naast haar. Zou het schild haar manipulatie tegen houden? Ach, ze zou het zo wel merken.

Schokkerige ogen bewogen zich over het lichaam van Allison, hield vooral de brunette haar blik in de gaten, of ze ergens gevaar kon zien. Al had schoot de angst door haar lichaam heen, dus als ze ook maar één beweging zou maken wist ze niet waarvoor ze in staat was. Ondertussen kneep ze haar ogen fijn, de zon verblindde haar zowat en aangezien het meisje er precies in tegenin zat kon ze er niet bepaald tegen. Ook hingen er nog al die tijd een aantal plukjes in de buurt van haar ogen, die ze niet wegveegde, evenmin dat de wind dat deed. Brandi stond op het punt om achteruit te kruipen, eventueel op te staan en weg te rennen van de brunette genaamd Allison. Maar die kans werd haar niet gegeven. Er werd haar excuses aangeboden, waarbij ze haar hand had laten zakken. Het gevaar was weg. Voor nu dan. Wie weet wat het meisje haar volgende zet zou zijn. Toch gebeurde er iets met haar waar ze niet gauw haar vinger op kon leggen.
Een ander gevoel kwam bij haar binnen, ging als het ware door het schild heen. Het was niet zichtbaar voor het oog, maar ze voelde zich plotseling zo anders. Zo kalm, zo rustig. De paniek en bedreigend die ze had gehad was gedaald. Waardoor automatisch haar schild ook langzaam verdween. De redhead liet haar, evenals wat het meisje gedaan had, haar hand zakken en plaatste die in het zand. Voelde hoe de korreltjes tegen haar vingerkussentjes prikten, hoe de kleine steentjes in haar huid staken. Er werd haar gevraagd wat haar naam was en Brandi draaide haar hoofd naar Allison toe, veegde dit keer wel de plukjes uit haar gezicht vandaan en streelde ze achter haar oren met de hand die zonet nog om haar benen gevouwen zat. ''Brandi..'' Begon ze voorzichtig, scrolde schaamteloos haar ogen over haar heen. Ze zag er niet verkeerd uit als een mutante. Want als het goed was, was iedereen een mutant die hier op het eiland zat. En ze wist dat sommigen ook lichamelijke mutaties hadden, zoals de mutant had gehad die haar hierheen had gebracht door middel van tijd reizen.
Op dat moment realiseerde Brandi zich dat de woede was gezakt, evenals de pijn die ze ervaren had wanneer Allison nog niet op was komen dagen. Alle gedachten spookten minder door haar hoofd en het leek nog steeds te kalmeren. Het duurde even voor ze zich realiseerde dat het aan de brunette moest liggen, die dit bij haar gedaan had. Haar ogen verspreiden zich ietwat groter, richtte die op die in de bruine ogen van de persoon die naast haar zat. ''Jij.. wat heb je met me gedaan?!'' Het klonk niet fel, maar de aardigheid zat er ook niet in de buurt. ''Wat doe je hier eigenlijk, hoor je geen school te hebben?'' Niet langer zich meer stilhoudend barstte ze erop los, nu ze de kans had. Ze had het op dezelfde toon uitgesproken. Een geniepige blik ontstond op haar gezicht, niet zeker wetende wat ze van het meisje moest denken en neigde ernaar om weg te lopen. Zoals ze laatst ook bij een ginger had gedaan. Ze was er stiekem tussenuit geglipt, de ziekenzaal, had een tekenblok met potlood van een tafel afgenomen en was daarna naar het bos gegaan. Daar lag het meisje toevallig te slapen, dus had ze haar voor plezier getekend. Iets wat het meisje niet getolereerd had zodra ze wakker werd en haar een uitbarsting had gegeven.

Binnen enkele seconden veranderde de houding van het roodharige meisje geheel, althans zo ervoer Allison het. Haar lichaam leek te ontspannen, haar handen liet ze zakken waardoor het schild verdween en de verwilderde blik in haar ogen maakte plaats voor een rustigere. Vroeger had de brunette zich wel eens verbaasd over de snelheid waarmee ze mensen emoties kon doen omslaan, onderhand was ze er aan gewend. Het besef gaf haar nu een veilig gevoel, want als er iemand in blinde woede op haar af kon stormen wist ze dat ze diegenen kon kalmeren voor die überhaupt bij haar was. Het meisje naast haar keek haar aan, streek enkele plukjes haar achter haar oren en stelde zich iet wat voorzichtig voor als Brandi. Waarna ze haar ogen schaamteloos over Allison's lichaam liet glijden, ze deed het op dezelfde manier als ze het Matthew wel eens had zien doen bij haar en andere meiden. Een bijna onhoorbare zucht schoof over haar lippen, ze wou dat ze de gedachten aan haar vriend ver weg kon stoppen zodat ze niet de hele tijd aan hem hoefde te denken. De pijn was echter nog te vers, net als de herinneringen die ze aan hem had. Aan de goede en aan de slechte tijden. Het waren de herinneringen van de laatste avond die haar s'nachts geregeld wakker hielden, die haar bijna tot waanzin leken te drijven.

De vraag van het meisje trok haar uit haar gedachten, lichtelijk verbaasd keek Allison haar in haar grote ogen aan. Het kwam niet vaak voor dat iemand door had dat ze met hun emoties zat te spelen, aan de andere kant had ze nog niet vaak de emoties van een andere mutant gemanipuleerd. De woorden die de roodharige uitsprak klonken noch boos, noch aardig. Al wist Allison dat dit deels kwam doordat zij de woede en paniek van het meisje nog steeds onderdrukte met een gevoel van kalmte en rust. "Ik zorg ervoor dat je rustig wordt, zodat je helder na kan denken over wat er om je heen gebeurd en niet wordt opgefokt door je eigen paniekerige gedachten." zei Allison rustig, terwijl ze het meisje met haar bruine ogen aan keek. Bang was ze niet, waarom zou ze? Natuurlijk kon het meisje haar wat aandoen als ze dat zou willen, maar daar ging ze niet van uit. Bovendien stond Allison niet kansloos tegenover een mutant, ze kon meer dan enkel andermans emoties manipuleren al was dit wel de mutatie die ze vrijwel geheel onder controle had. "Ik mag niet mee doen met de trainingen, dokters orders." Ze schoof de dunne stof van haar blouse iets over haar schouder zodat het meisje het dikke witte verband onder haar bordeaux rode blouse kon zien. "En waarom ben jij niet op school?" vroeg ze, onderzoekend keek ze het roodharige meisje aan. Nog altijd lettend op de houding en gezichtsuitdrukking van het meisje, omdat deze haar meer zou vertellen dan de woorden van het meisje zelf.