Never, ever underestimate the importance of having fun.

“Hallo, mijn naam is KO, ik heb een aardappelneus en een fietsenrek, en ik werk in een knopjesfabriek. Eens kwam mijn baas en die vroeg ‘heb je ’t druk??’ en ik zeg ‘neeee, druk dan met je rechterhand het knopje in.”
Mirajane grinnikte bij de gedachte aan het kinderliedje en onbeschaamd meezingend wandelde ze doelloos over straat. Het was zaterdag, het zonnetje liet haar kruin gloeien van de warmte en Mira zou durven zweren dat ze alleen vandaag al zo’n drie tinten donkerder was geworden. Dat was allemaal heel leuk en aardig, maar Mirajane verveelde zich wel ontzettend erg. Er was gewoon zoveel te doen op het eiland, dat Mirajane niet zo goed kon kiezen en als gevolg daarvan deed ze maar gewoon niks. Niet dat zo’n goed idee was, dat niks doen, maar Mirajane was bang dat ze de verkeerde keuze zou maken.
Eigenlijk sloeg dat nergens op, dat wist ze zelf ook heel goed. Daarom had Mirajane bedacht dat het een goed idee was om zonder doel rond te wandelen en te kijken waar ze uitkwam.

Voor nu had dat nog niet zoveel opgeleverd. Mirajane liep nu al een kleine  anderhalf uur rond, maar ze was nog niet ergens beland. Ze had wel een groot bos gezien en ze was al langs het strand af gelopen, maar eerlijk gezegd had Mira geen zin in beide dingen. Terwijl ze op haar gemakje verderliep bekeek Mirajane haar outfit in een raam. Ja. Dat zat wel goed.

Wacht. Een raam. Een gebouw. Misschien was hier wel iets leuks te doen? Nieuwsgierig liep Mirajane een rondje om het gebouw, tot ze de voorkant had gevonden. Naast de ingang hing een bordje  ‘Animal Shelter’ en het bordje was versierd met een groene pootafdruk.

Toen Mirajane het bordje in de gaten kreeg, begonnen haar ogen te twinkelen en hoefde niet lang na te denken of ze naar binnen zou gaan of niet. Het antwoord daarop was voorspelbaar; natuurlijk zou ze binnen een kijkje gaan nemen!
Mira had nog geen stap  binnen gezet, of ze werd al overdonderd door het geblaf van een grote groep honden. De enkele honden die los liepen, kwamen kwispelend op haar af getrippeld en een glimlach sierde Mirajane’s lippen. Ze ging op haar hurken zitten en liefdevol aaide ze een grote Bordercollie. Wat een knuffelbeer! Voordat Mira opstond kriebelde ze de hond nog even achter zijn oren.

Ja. Mira was hier absoluut in haar element.

Nu pas nam ze de tijd om de kamer waar ze in stond te bekijken. Er stond een grote, grijze balie, maar Mirajane kon zo snel niemand zien die erachter zat. De muren van de kamer waren appeltjesgroen, en de grond was betegeld met grote, zwarte natuurstenen tegels. In de kamer liep een drietal honden los rond, en toen ze merkten dat Mirajane haar aandacht ergens anders op had gevestigd gingen ze met zijn drieën knusjes op een groot hondenkussen liggen.
Een ventilator blies koele wind de ruimte in, en Mira ontdekte een openstaande deur links achterin de kamer. Voor de deur zat een traphekje, waarschijnlijk zodat de drie honden in de kamer zouden blijven. Lenig stapte Mirajane over het hekje heen, en daar achter vond ze een lange rij met grote hokken. In iedere hok stonden twee honden bij de hokdeurtjes te kwispelen en Mirajane kon het niet laten om bij ieder hondenpaar even stil te staan om wat lieve woordjes te brabbelen.

Aan het einde van de lange gang met hokken was nog een deur, en nieuwsgierig deed Mira die deur op een kiertje open. In de kamer achter de deur zag ze enkele krabpalen, en Mirajane glipte snel door de deur naar binnen. Haar ogen begonnen te twinkelen toen ze een groepje kittens zag, en liefdevol pakte ze één van die kittens op. “Oooo, wat ben jij een schatje zeg!” Mirajane ging tegen een muur aan zitten en met een gevoel van tevredenheid kriebelde ze de kitten onder zijn kinnetje tot hij begon te spinnen.

Mirajane had mogelijk haar nieuwe favoriete plek gevonden.


& Kellin Goodwin


Note: Onderstreepte woorden kun je aanklikken

De ietwat ratelende airco zorgde ervoor dat het kattenverblijf heerlijk koel was, en dit zorgde ervoor dat Mirajane even bij kon komen van de drukkende warmte. Begrijp haar niet verkeerd; Mirajane is gek op dit weer hoor, maar het is lekker om op zulke momenten even af te koelen om te voorkomen dat ze rondliep alsof ze net uit een zwembad kwam.

Ondertussen had Mirajane ergens een stukje touw vandaan getoverd, en met een brede glimlach liet ze datzelfde stukje touw als een slang kronkelen op de grond. De kitten –waarmee ze nog steeds aan het knuffelen en spelen was- probeerde enthousiast zijn pootjes op het touw te zetten, maar hij was steeds net iets te traag. Mira schoot in de lach toen het katje verward zijn hoofdje scheef hield en met zijn staart zwiepte. Leuk ding.

Toen Mirajane merkte dat de kitten te moe werd om te spelen, drukte ze een klein kusje op het hoofdje van het beestje, en liet ze het zijn eigen gang gaan. Dat was maar goed ook, want op het moment dat de kitten een comfortabel plekje had gevonden viel het in een diepe slaap.
Mira stond op en maakte aanstalten om de kamer te verlaten, toen haar blik op een wat oudere Perzische kat viel. De kat lag op een krabpaal en hield haar nauwlettend in de gaten, maar maakte geen aanstalten om naar haar toe te lopen. Zijn karamelkleurige vacht was lichtjes geklit en in de ooghoekjes van de kat zat wat aangekoekt, groen-gelig spul. Om een lang verhaal kort te maken; hij zag er niet zo happy uit als alle andere katten in het kattenverblijf.
Daar moest verandering in komen.

Uit haar tas viste Mirajane een zakdoekje en ze maakte dat zakdoekje nat met het flesje water dat ze toevallig onderin haar tas zag liggen. Voorzichtig wandelde Mira naar de kat toe, die zijn afkeuring liet blijken door zijn haren op te zetten en naar haar te blazen. “Ach schatje toch, met zo’n boze houding maak je jezelf toch niet blij?” Mirajane glimlachte naar de kat. Dat was natuurlijk totale onzin, want de kat snapte niet wat een glimlach inhield, maar Mira deed het instinctief. Ze negeerde het geblaas van de kat toen ze voor de kat stond bleef ze rustig stilstaan. Langzaam stak ze een hand uit, en dat werd beloond door meer nijdig geblaas van de kat. “Oei oei, jij bent ook niet de meest vrolijke poes hier hè?” Toen, zonder waarschuwing pakte Mira de kat op en ze drukte de kat voorzichtig tegen haar borst aan. Op het begin stribbelde de kat nog tegen, maar het duurde niet lang voor Mira’s rustige hartslag het gedrag van de kat beïnvloedde. Niet veel later lag de kat spinnend in de armen van Mira. Met een vochtig doekje veegde Mira voorzichtig alle viezigheid uit de ooghoekjes van de kat. “Ik wist wel dat jij stiekem gewoon een lieverdje was,” mompelde ze en Mirajane kriebelde de kat zachtjes op zijn karamelkleurige hoofdje. Daarna zette ze de kat weer neer op de krabpaal en Mirajane maakte aanstalten om weg te lopen toen haar maag knorde.

Hmm. Hoelaat zou het zijn? Mirajane ontgrendelde haar Iphone, en tot haar grootste verbazing zag ze dat het  kwart voor drie was. Dat was niet absurd laat, maar Mira had haar ontbijt overgeslagen omdat ze eerder geen hap door haar keel gekregen. Goed, het was dus tijd om te eten. Mira wierp een kushandje naar de katten in het kattenverblijf en ze glipte weer snel door de deur naar buiten tot ze in de gang met hondenhokken stond.
Sommige honden begonnen uit enthousiasme aan, maar na een korte ‘sstt, stil maar’ hielden ze op. Soepel sprong Mirajane weer over het traphekje maar ze bleef daarna abrupt staan.

“Oh.” In de voorste kamer stond een … visachtige jongen ongemakkelijk tegen de muur aangedrukt, omringd door de drie grote, blije honden. Mirajane moest haar lach inhouden toen ze zag hoe hij probeerde om de honden van zich af te laten duwen, maar ze vond dat het tijd was om de jongen uit zijn lijden te verlossen. Mirajane tuitte haar lippen en liet een kort, helder gefluit horen. De honden reageerden meteen en ze draaiden zich om zodat ze in de richting van Mira keken. Netjes gingen ze zitten, en Mirajane’s mondhoeken krulden op tot een goedkeurende glimlach. Ze aaide de drie honden over hun hoofden. “Wat zijn jullie braaf zeg! Super hoor, brave honden.”

Uiteindelijk liet Mirajane de honden met rust, die kwispelend bleven zitten. Mirajane kon altijd al goed met dieren overweg, maar ze had niet verwacht dat drie vreemde honden zo goed naar haar zouden luisteren. Nouja, allemaal prima, nu was de jongen die nog steeds tegen de muur aan stond van ze af. Mirajane wendde zich tot hem en stak haar hand uit met de intentie om zijn hand te schudden.  “Hey! Ik ben Mirajane, aangenaam kennis te maken.” Een oprecht gemeende glimlach sierde haar lippen terwijl ze de reactie van de jongen afwachtte.

Mirajane grinnikte toen de jongen haastig zijn hand terugtrok op het moment dat één van de honden hem een likje wilde geven. ”Goh, jij bent ook niet echt fan van honden hè?” Mira’s stem klonk plagend en haar opmerking was ook zeker geen verwijt naar de jongen toe. Ze snapte het best hoor, de honden waren ook best groot en niet iedereen was even grote fan van dieren.

Toen de jongen, die zich later voorstelde als Kellin, wat verdwaasd naar haar hand keek voordat hij die schudde, lichtte Mirajane onbedoeld één wenkbrauw lichtjes op. ”Kellin, leuke naam!” Mirajane gaf Kellin een nette, stevige –maar niet al te harde-  handdruk. Toen Kellin vroeg of Mirajane in de Animal Shelter werkte, schudde Mira haar hoofd. ”Nope. Ik was gewoon nieuwsgierig naar het gebouw en ik wilde graag weten wat hier in zat. Misschien heeft het iets met mijn mutatie te maken dat ze zo goed luisteren. Ik weet het niet.” Mirajane dacht kort na, ”nu je het zegt, vind jij het ook niet raar dat er geen werknemer aanwezig is?” Nouja. Het zal wel.

Mira plofte neer op een stoel die in de kamer stond, en ze kruiste haar benen over elkaar. Ze zat niet lang toen ze haar buik hoorde knorren. Oh ja, dat was waar ook; Mirajane was eigenlijk op weg naar een eetcafétje ofzo omdat ze honger had. ”Zeg, Kellin, ik hoop niet dat je het erg vind dat ik dit vraag, en als je wil hoef je ook niet perse antwoord te geven.” Mirajane draaide een blonde lok haar om haar vinger terwijl ze Kellin aankeek. ”Om eerlijk te zijn ben jij de eerste persoon die ik zie die niet echt op een mens lijkt,” shit. Dat was onbeschoft om te zeggen en eigenlijk was het ook een hele gemene opmerking.

”Ehm. Sorry, dat bedoelde ik niet zo. Wat ik eigenlijk gewoon wilde vragen, is wat voor mutatie je hebt.” Mirajane schraapte haar keel, en ze kon haarzelf wel slaan. In plaats daarvan, stond ze op en liep ze naar de deur. ”Ik ga opzoek naar een eetcafé, want ik heb best wel honger. Heb je misschien zin om mee te lopen en wat over jezelf te vertellen? Mirajane glimlachte naar Kellin. Ze hoopte dat hij in zou stemmen met haar verzoek, maar Mira kon heel goed begrijpen dat hij dit misschien niet zou willen, aangezien ze hem net keihard beledigd had.
Het was gewoon dat Kellin iets… interessants had. Hij maakte Mirajane nieuwsgierig.

Mirajane kon wel janken nu. Hoe haalde ze het in haar hoofd om zo’n vraag te stellen? Dat was hetzelfde als dat ze aan een meisje zou vragen of ze drie maten dikker was geworden.
Oké. Dat was een slechte vergelijking. Dit was misschien nog wel erger.
Kellin leek het ook niet zo’n leuke opmerking te vinden, want zijn lichaamshouding veranderde meteen.  Hij leek.. gewoon minder blij. De schuldgevoel was aan Mira’s gezicht af te lezen, en ongemakkelijk beet ze op haar onderlip.
‘Om jouw woorden te gebruiken, mijn niet zo menselijk uiterlijk is mijn mutatie. Verder niks speciaals, geen gedachtelezen of telekinese.’

Ja. Dat had Mirajane wel verwacht, maar nu was haar vraag eigenlijk nog niet helemaal beantwoord. Dat dit Kellin’s mutatie was, was duidelijk. Nu was het nog de vraag wat die mutatie nou eigenlijk inhield. Achja, het maakte ook niet uit. Als Kellin geen zin had om erover te praten, dan was dat prima en Mirajane moest dat maar gewoon accepteren.

Toen Kellin aangaf dat hij niet wist waar ergens een eetcafé was, haalde Mirajane nonchalant haar schouders op. ”Om eerlijk te zijn weet ik dat ook niet zo goed, ik ben nog niet zo lang op het eiland.” Mirajane opende de voordeur van de dierenopvang, en ze liet Kellin voorgaan na een klein buiginkje. ”Na u, “ Mira knipoogde en toen Kellin buiten stond, volgde Mirajane hem.
”Oh wacht. Tas vergeten.” Mira snelde naar binnen, en griste haar tas van een stoel af. Toen ze weer buiten stond keek ze Kellin met een vriendelijke glimlach aan. ”Zullen we?”

Zonder op Kellin’s antwoord te wachten, begon Mirajane met lopen en ondertussen keek ze Kellin aan. Hij had een apparaatje om zijn nek wat leek op een soort beademingsapparaat. Zou Kellin zonder dat ding kunnen ademen? Mirajane stond op het punt om het te vragen, maar ze klapte snel haar mond weer dicht. Nee. Dat kon ze misschien beter niet doen. Ze was veel te bang dat ze Kellin weer onbedoeld zou beledigen met haar onhandige opmerkingen. In plaats daarvan hield ze het bij de aangename stilte die op het moment tussen Kellin en Mirajane hing. Even twijfelde of ze wat over zichzelf moest vertellen, maar Mirajane besloot om dat niet te doen tot Kellin erom vroeg.

Het duurde niet lang voor Kellin en Mirajane bij het grote bos aangekomen waren, en Mirajane nam een slokje van haar water. Daarna veegde ze over haar voorhoofd, die erg warm aanvoelde. ”Pfoe, het is wel erg warm vandaag. Wil jij ook?” Mirajane reikte Kellin haar flesje water aan. Toen Kellin en Mirajane de schaduw van het bos instapten, slaakte Mira een klein zuchtje van opluchting. Na een poosje in de hitte lopen, leek het bos tien graden koeler te zijn. Heerlijk.
Op haar gemakje liep Mirajane verder, tot ze een luid geritsel hoorde. Ze pakte zachtjes Kellin’s arm vast. ”Hey, hoorde jij dat ook? Of zie ik spoken?” Mirajane keek goed om zich heen, maar zag verder niks en dus zette ze een aantal stappen vooruit, met de intentie om gewoon verder te lopen.

Uit het niets kwam er een groepje van mutanten achter verschillende bomen vandaan en ze gingen om Kellin heen staan. Mirajane draaide zich om, en bekeek met grote verbazing het tafereel aan. Wat was er aan de hand? Mirajane liep Kellin’s richting op, maar werd tegen gehouden door een mutant, alsof die wilde zeggen dat Mirajane zich niet bij Kellin mocht voegen. ‘Kijk eens wat we daar hebben, zien jullie dat? Een heuse vis op het droge.’
Mirajane zocht naar de bron van het geluid en zag al snel dat er een lange jongen aan kwam lopen. Zijn haar was gemillimeterd en in zijn rechteroor had hij een grote, gouden ring als oorbel. Mirajane trok een wenkbrauw op en ze keek van Kellin naar de jongen.

Wacht. Ze waren toch niet van plan om Kellin iets aan te doen he? Mirajane wurmde zich met moeite door de cirkel heen, tot ze met haar rug naar Kellin toe voor hem ging staan, bij wijze als menselijk schild. Waarom Mirajane dat deed wist ze niet, maar haar instinct vertelde haar dat er iets ging gebeuren en Mirajane wilde niet dat er iemand gewond zou raken..

Toen Kellin naar Mirajane’s mening over het eiland vroeg, moest ze even nadenken. ”Nou. Om eerlijk te zijn heb ik nog niet genoeg gezien om echt een volwaardige mening te vormen,” nadenkend beet Mirajane even op haar lip. ”Tot nu toe weet ik nog niet zo goed wat ik vind. Om eerlijk te zijn dacht ik dat het leven als mutant beter was op een eiland zoals deze, maar eigenlijk valt dat best mee.” Mirajane keek Kellin even aan voordat ze verder vertelde. ”Ik had verwacht dat iedereen hier een gelijke zou zijn, maar eigenlijk valt dat best mee. Het is hier redelijk hetzelfde als in de buitenwereld. Er is nog steeds een sociaal maatschappelijke piramide met bovenaan de populaire, ‘machtige’ mensen, en onderaan de ‘nerds’ of ‘losers.’ Dus ja, ik weet het  nog niet zo goed.

Oké. Genoeg depressief gepraat. Al sprak Mirajane wel recht vanuit haar hart. Het voelde niet goed om het eiland ‘af te kraken’ terwijl ze nog niet genoeg had gezien om een goed oordeel te kunnen vellen.

Op het moment dat het ruig uitziende groepje om Kellin heen kwam staan, had Mirajane stiekem wel het gevoel dat haar gevoelens bevestigd werden. De mutanten dachten zeker weten dat ze beter waren dan Kellin, en Mirajane snapte dat niet. Hoe moeilijk was het om iedereen gewoon als gelijke te zien? Eerlijk gezegd werd Mira er best wel boos van, maar het leek haar verstandig om niet tot actie te komen. Ze kende de mutanten niet, en ze wist dus ook niet wat hun mutatie was. Hoewel Mirajane wist dat ze best wel in staat was om zich te redden in zulke situaties als het moest, gebruikte Mirajane liever geen geweld. Het paste gewoon niet bij haar.

Toen Kellin haar verbaasd aankeek omdat Mirajane voor hem was komen staan, liet Mirajane een kleine glimlach zien. Oké, ze gaf het toe; deze situatie maakte Mirajane best wel zenuwachtig. Normaal gesproken was ze een persoon die zulke conflicten uit de weg ging, maar het ging nu niet enkel om haar. Nu was er nog een persoon betrokken, en Mirajane wist niet of Kellin zich goed kon verweren tegen de rest. Eigenlijk wist ze helemaal niks van hem, maar dat was nu niet belangrijk. Het enige wat Mirajane nu zeker wist, was dat ze een mutatie had die in zulke gevallen best handig was.

‘Schattig dat een meisje 'het' moet beschermen.’
Geschokt keek Mirajane de jongen die het had gezegd aan. Wat? Wat was daar mis mee? Het ergerde Mira dat de jongen praatte alsof meisjes één of ander zwak ras waren.
Oké. Niet belangrijk. Adem in, adem uit. Mirajane moest zich er niet al te druk om maken. Het groepje was hoogstwaarschijnlijk gevuld met leeghoofden, en waarschijnlijk overcompenseerden ze dat door midden van dit rot gedrag. Toch?

Toen Kellin een hand op haar schouder legde, slaakte Mirajane een korte zucht ze baalde een beetje van de situatie.
‘Zouden we er misschien door mogen? We zijn hier niet om problemen te veroorzaken.’
Mira keek met lichte verbazing om naar Kellin. Zijn woorden klonken zo kalm, terwijl hij eerder toch best nerveus had geleken.
Niet dat zijn woorden veel hadden geholpen. De jongen, die de leider leek te zijn van de groep, barstte in lachen uit. De rest van zijn ‘gang’ volgde zijn voorbeeld en al snel werden Mirajane en Kellin omring door een groep lachende mutanten. De leider, die met allebei zijn armen over elkaar had gestaan, liet zijn armen nu losjes langs zijn zij hangen. Plotseling voelde Mirajane een golf van energie haar richting in komen, en zij en Kellin werden niet bepaald zachtjes naar achteren gesmeten. Mirajane landde alles behalve charmant op de jongen en op één of andere manier was Kellin’s hoofd tussen haar borsten terechtgekomen. Heftig dit. Snel rolde Mirajane van Kellin af, tot ze naast hem op de grond lag. Haar hele lichaam tintelde, alsof er minuscule naaldjes in haar hele lijf prikten. ”Fuck,” mompelde ze, en Mirajane keek Kellin aan die naast haar op de grond lag. ”Gaat het?”

Note: Jij mag lekker de volgende aanval bedenken (A)

Spoiler:

Verdoofd bleef Mirajane liggen, en even wist ze niet wat ze moest doen. Moest ze wegrennen, terugvechten of moest ze gewoon blijven liggen? Het tintelende gevoel maakte haar gek, en Mirajane had de neiging om haar hele lichaam te krabben. Het was net alsof ze had gerold in de haren van een processierups. Haar huid kreeg een rode kleur en op haar armen waren rode blaasjes te zien. Eerlijk? Het deed best wel veel pijn.

Toen Kellin aangaf dat het goed ging met hem, zuchtte Mirajane opgelucht. Mooi. Dan waren ze beiden er nog redelijk goed vanaf gekomen.  Mirajane stond op het punt om te antwoorden op Kellin’s vraag of het goed ging, maar voordat ze daar de kans voor kreeg pakte Kellin haar vast en trok hij haar weg. Niet veel later voelde Mirajane de grond naast haar schudden en kleine brokjes aarde vlogen alle richtingen op. Met grote ogen van schrik keek Mirajane naar de plek waar ze zojuist nog gelegen had. Waar net nog wat gras gelegen had, was nu een groot gat ontstaan en Mirajane keek op naar de mutant die het had veroorzaakt. Zijn getatoeëerde armen waren grijs geworden en hadden bijzonder veel weg van metaal. Geen wonder dat hij zojuist een kleine aardbevind had veroorzaakt. Veel tijd om erover na te denken had Mirajane niet, want ze zag dat de half metalen jongen nu gericht naar haar toe uit haalde. Op het moment dat Kellin riep dat ze op moest passen, rolde Mirajane over hem mee, hem daarbij meesleurend van de jongen vandaan. Zo snel als ze kon stond ze op en daarbij trok ze Kellin aan zijn arm omhoog. Toen ook hij eenmaal stond, voelde Mirajane weer een kleine aardbeving. Ditmaal op de plek waar ze net nog gelegen had. Mooi. Het zag ernaar uit dat de jongen tijdens zijn stoten niet zomaar van koers kon veranderen.

Het was tijd dat Mirajane en Kellin zich uit de voeten maakten. Zo snel als ze kon, trok ze haar hoge schoenen uit en blootsvoets sprintte ze met Kellin aan haar hand van de groep mutanten vandaan. Meteen merkte ze dat een denkbeeldige hand haar hardhandig wegtrok en met een klein gilletje van schrik werd Mirajane naar achteren gesmeten. Snel liet Mira Kellin’s hand los, maar het mocht niet baten; ook hij werd hardhandig naar achteren gesleurd. Niet bepaald zachtzinnig knalde Mirajane tegen een boom aan, en kreunend van de pijn bleef Mira verdoofd op de grond liggen. Godsamme.

Mirajane draaide haar hoofd richting Kellin toe, die iets verderop op de grond lag. Het groepje mutanten liet Mira nu links liggen, en ging weer om Kellin heen staan. Hier en daar werd hij belachelijk gemaakt om zijn uiterlijk, en Mirajane stond moeizaam op van de grond.

Dit moest nu eindigen.

Woede sijpelde door haar aderen en zorgde ervoor dat het voelde alsof Mirajane’s huid in vuur en vlam stond. Automatisch verzamelde ze alle energie om haar heen en gebruikte ze die als voeding voor haar transformatie. Mira slaakte een demonische brul en ze schreeuwde van de pijn toen de transformatie in werking werd gezet. Het kraakbeen van haar oren groeide uit tot een elfachtige punt en Mira’s stuitje vergroeide tot een schubachtige, lange staart. Staalachtige schubben drongen door de huid van Mirajane’s onderarmen en haar schouderbladen vergroeiden tot grote, vleermuisachtige vleugels.

Trillend van de woede richtte Mirajane haar blik op de leider van de mutanten, en zonder een enkele waarschuwing sloeg Mira met haar vleugels tot ze in de lucht zweefde. Met een tweede vleugelslag was Mirajane bij het groepje mutanten aangekomen en een grimas ontblootte haar hoektanden. ”Ik denk dat het wel genoeg geweest is voor vandaag, vinden jullie ook niet?”

Note: In mijn hoofd was het allemaal veel cooler, altijd fijn als je dingen niet kunt beschrijven haha

‘Hey, vleermuisje,’ langzaam draaide Mirajane haar hoofd om tot ze de persoon die de opmerking maakte recht aankeek. Het was de jongen die de tattoo’s op zijn onderarmen had. Nu had hij Kellin letterlijk in een ijzeren greep. ‘Laat mijn maten met rust en vlieg weg ofzo, of je vriendje hier gaat eraan.’

Mirajane keek de jongen geamuseerd aan en daarbij trok ze één wenkbrauw op. ”Wat schattig dat je denkt dat je mij nog kan commanderen.” Binnen een seconde stond Mira achter de tattoo jongen en hardhandig greep ze die in zijn nek vast. De jongen gaf een brul van de schrik en voor even liet hij Kellin los. Mirajane deed precies het tegenovergestelde; zij verstrakte de greep rond de nek van de jongen. Vervolgens sloeg Mirajane tweemaal met haar vleugels, tot ze enkele meters boven de grond zweefde. Ze draaide de jongen om tot ze hem bij zijn t-shirt vast had en met een klein, sinister glimlachje keek ze de jongen recht aan. Vervolgens legde ze haar andere hand op de borst van de jongen, waarna ze de jongen een schok gaf. Het was niet dodelijk hoor, daar lette Mirajane extra op. Het was alleen.. tijdelijk verlammend. Toen de jongen vervolgens ook slap in haar greep ging, smeet Mirajane hem aan de kant. Niet bepaald zachtzinnig viel hij op een andere mutant uit het groepje, die haar met grote ogen vol ongeloof aankeken. Een enkele zetten het op een rennen, tot er nog maar zo’n drie mutanten overbleven.

”Oké. Who’s next?” Mirajane keek de drie mutanten één voor één intens aan, wat leidde tot twee van de drie mutanten die wegrenden. Mooi zo, dat waren twee mutanten minder die ze pijn moest doen.

Mirajane wist dat ze er best wel… eng uitzag en dit was ook de reden dat ze Satan Soul liever niet gebruikte. Iedere keer als ze getransformeerd was in één van haar demonen, dan was het net alsof alle woede diep in haar hart naar boven borrelde, tot ze niet meer helder na kon denken. Inmiddels wist Mirajane wel al een beetje hoe ze dit moest onderdrukken, maar haar boze stemming ging daarmee niet weg.
Mirajane genoot hier echt niet van. Ze deed wel alsof het haar niet uitmaakte of ze mensen pijn deed, maar dat was eigenlijk meer omdat ze mensen bang wilde maken. Als ze mensen zo bang kon maken dat ze wegrenden, dan hoefde Mira eventueel minder mensen pijn te doen.  Eigenlijk was Mirajane helemaal niet het type om mensen te verwonden of bang te maken, en daarom was het ook best wel ironisch dat Mira  ‘gezegend’ was met deze mutatie.

Veel tijd om erover na te denken, had Mirajane niet. Nu was alleen de leider van de groep nog over. Dat wilde zeggen dat het nu één tegen één was. Langzaam liet Mirajane haarzelf zakken tot ze op de grond stond, recht tegenover de leider. Vol concentratie geleidde Mirajane de energie van het bos en van haar eigen lichaam naar haar handpalmen, tot daar een donkere bol ontstond. Tegenover haar deed de leider hetzelfde, en op exact hetzelfde moment vuurden de twee mutanten de energie als een soort laserstraal op elkaar af.

Wat daarna volgde was een groot, helder licht dat Mirajane verblindde en door de energieschok werd ze zo hard achteruit geblazen dat ze haar bewustzijn verloor. Ze kon nog net zien dat de leider van het groepje mutanten in staat was om weg te sprinten voordat Mirajane wegzonk in een grote, zwarte leegte.

Toen Mirajane bij bewustzijn kwam, was ze weer terug getransformeerd naar haar normale zelf. Langzaam opende Mirajane haar ogen, en ze wilde haar ogen beschermen tegen het felle zonlicht. Met alle macht probeerde Mirajane haar hand omhoog te krijgen en toen ze merkte dat dit niet lukte raakte Mirajane in paniek. Shit, shit, shit shit. Wat moest ze nu doen?

Toen Mirajane merkte dat ze haar ledematen niet kon bewegen, begon ze in paniek te raken. Haar ademhaling versnelde totdat Mirajane bijna op het punt stond dat ze hyperventileerde.
Het was niks nieuws dat Mirajane na het gebruik van Satan Soul moe was, maar dit was wel extreem. Hoogstwaarschijnlijk had het met de hitte te maken.
‘Ben je in orde?’
Toen Mirajane Kellin’s stem hoorde, draaide ze moeizaam haar hoofd in zijn richting toe. Kellin zat op de grond, in een kleermakerszit en naast hem lag het apparaat dat hij om zijn nek had gehad. Nu was het apparaat echter stuk; de achterkant was compleet samengeknepen en de glazen buisjes in het apparaat waren gebroken. Mirajane merkte op dat Kellin onder dat apparaat kieuwen had, en nu snapte ze waar het apparaat voor bedoeld was. Waarschijnlijk was het iets om hem beter te laten ademen. Misschien zat er wel water in waardoor hij beter kon ademen.

Wacht.

Betekende dat dan niet dat Kellin nu geen adem meer kon halen? Het ging waarschijnlijk in ieder geval moeizamer, want anders zou Kellin het apparaat  niet hebben, toch?

Nogmaals probeerde Mirajane haar arm te bewegen, en toen ze merkte dat het niet lukte probeerde ze het paniekerige gevoel dat weer op kwam spelen te onderdrukken. Zonder dat ze het wilde rolde er een enkele traan langs haar wang naar beneden, en ze schraapte haar keel. ”Kellin,” begon Mira moeizaam, ”Ik kan me niet bewegen. Ik heb denk ik teveel energie gebruikt.”
Toen Kellin zich verontschuldigde voor de hele gebeurtenis, probeerde Mirajane te glimlachen, maar dat ging moeizaam. ”Doe eens niet zo gek jij, dit is toch niet jouw schuld?”

Vermoeid sloot Mirajane haar ogen en ze haalde eens diep adem. Oké. Het zou wel weer goed komen. Haar ledematen werkten dan misschien even niet mee, maar het was hoogstwaarschijnlijk echt niet het geval dat ze voor altijd verlamd zou zijn. Ze was altijd wel moe na het gebruik van Take Over. Nu was het alleen.. extreem erg.
Mirajane vond de hele gebeurtenis verschrikkelijk, en ze was eigenlijk ook bang dat Kellin alle schuld op zich zou schuiven. Mirajane hoopte met heel haar hart dat dit Kellin niet vaker overkwam.

”Eh Kellin,” Mirajane opende haar ogen en ze keek Kellin aan. ”Eigenlijk zou ik nu wel graag naar huis willen, maar eh..” Mirajane schraapte zachtjes haar keel. ”Eh, ik.. ik denk dat je me moet dragen.” Mirajane haalde nogmaals diep adem. ”Maar hey, één pluspuntje; nu kun je me wel wat meer over jezelf vertellen! Ik denk niet dat we nog gestoord gaan worden door iemand. Denk je niet?” Ieder woord dat Mirajane uitsprak kostte haar kracht en alles wat ze zei kwam er dan ook moeizaam uit. Nogmaals sloot ze vermoeid haar ogen om energie te besparen.