Everyone has an inner beast... but not everyone controls it with such elegance

Oké. Het was nu precies twee weken geleden dat Mirajane op het eiland aangekomen was en om eerlijk te zijn was Mirajane in die twee weken nauwelijks haar kamer uitgekomen. Het was niet zo dat Mirajane haar kamer niet durfde te verlaten, het was meer  dat ze bang was om een slechte eerste indruk achter te laten bij haar mede mutanten. Mira moest er niet aan denken dat ze niet aardig gevonden zou worden en dat ze als één of andere loner haar schooljaren op het eiland door moest brengen.
In haar achterhoofd wist Mirajane best dat dit waarschijnlijk niet ging gebeuren, maarja, het kon altijd toch?

Goed. Mirajane vond dat het tijd was geworden om te stoppen met doemdenken. Misschien moest ze maar eens actie ondernemen om uit te vinden of ze haar negatieve gedachten om kon buigen tot iets positiefs. Er waren vast wel meer mensen op het eiland die nieuw waren en misschien ook bang waren om een buitenbeentje te worden. Het was daarom waarschijnlijk een goed idee om gewoon op pad te gaan en zou Mirajane vanzelf wel zien wat er zou gaan gebeuren. Je weet maar nooit wat er zou gaan gebeuren, toch?
Nu hoefde Mira alleen nog maar te bedenken wat ze ging doen.

Traag gooide Mirajane haar dekbed aan de kant en met een alles behalve charmant kreuntje rekte ze zichzelf uit. Blindelings tastte ze naar de telefoon op haar nachtkastje en ze controleerde of ze nog een berichtje had gekregen van iemand.
Niet dus.

Mirajane zuchtte en ze rolde uit haar bed. Hoe laat was het eigenlijk? Half drie? Mirajane controleerde vlug hoe warm het zou worden, en toen ze zag dat de temperatuur tot zo’n vierendertig graden kon oplopen was de keuze snel gemaakt; ze zou vandaag naar het strand gaan.

Met haar handen kamde Mirajane even door haar haren voordat ze het opstak in een knotje. Daarna trok ze een bikini aan met daarover een kort broekje en een witte crop top. Aan haar voeten deed ze een paar witte sandaaltjes met sleehak. Kritisch bekeek Mirajane zichzelf daarna in de spiegel. Nadat ze ervan overtuigd was dat ze er goed genoeg uitzag, ging ze op zoek naar een grote strandtas die ze volpropte met een fles water, een handdoek, zonnebrand, haar portemonnee, fruit en natuurlijk haar ipod met oortjes. Vluchtig controleerde Mirajane of ze alles bij zich had, en toen ze zeker wist dat dit het geval was, pakte ze haar telefoon en sleutelbos van het nachtkastje en trok ze de kamerdeur achter zich dicht. Toen ze de deur op slot had gedraaid controleerde Mirajane nogmaals of ze alles bij zich had, en toen ze daar echt honderd procent zeker van was, gooide Mirajane haar telefoon en sleutelbos in haar strandtas en ging ze op weg.

Een golf van warmte overspoelde Mira toen ze een stap buiten zetten. Het was warm! Heerlijk. Een blik van tevredenheid sierde Mira’s gezicht toen ze op haar gemak naar het strand liep. Onderweg zette ze haar ipod aan en vrolijk neuriede Mirajane mee met de muziek.

Het duurde niet lang voordat Mirajane bij het strand was aangekomen en op haar gemakje ging ze op zoek naar een plaatsje om te gaan zitten. Logischerwijze was het druk op het strand, en na zo’n tien minuten rondzoeken had Mirajane eindelijk een leuke plek gevonden om te gaan zitten. Vervolgens schopte Mira haar schoenen uit en legde ze haar handdoek op het witte zand. Toen ze dat gedaan had, trok ze haar korte broekje en crop top uit en nadat ze die netjes opgevouwen in haar tas had gestopt plofte ze neer op haar handdoek.
Mirajane griste haar boek uit haar tas en ze worstelde even met het zoeken van een fijne lighouding. Uiteindelijk lag ze op haar buik en ze had boek voor zich gelegd. Met haar ene hand ondersteunde ze haar hoofd, en haar andere hand lag op haar boek om te voorkomen dat het zachte briesje constant de bladzijdes van het boek omwaaide.

Mirajane had pas enkele bladzijdes gelezen toen er een groepje jongens in het zonlicht kwam staan, met als gevolg dat Mirajane volledig in de schaduw lag. “Hee wijffie, waarom doe je dat bikinitopje niet uit om ons ook een pleziertje te gunnen?”
Huh. Mirajane keek met opgetrokken wenkbrauwen op naar de jongen die haar had aangesproken. Meende hij dat serieus? Ongemakkelijk lachte ze, en ze wendde zich weer tot haar boek.
“Ik praatte je, en het is normaal dat mensen reageren op wat er gezegd wordt, toch mannen?” De rest van het groepje knikte en Mirajane legde haar boek aan de kant. Ze ging rechtop zitten en even wist ze niet wat ze moest zeggen. “Eh, ik ben eigenlijk niet van plan om nog iets uit te trekken of iets dergelijks, dus ik stel voor dat je iemand anders lastig gaat vallen met je aparte vragen.” Mirajane schraapte haar keel en ze wilde haar boek pakken. Voordat ze dat kon doen, ging één van de jongens op haar boek staan terwijl de anderen een dichte cirkel om haar heen maakten. Oké. Apart dit.

Mira schraapte nogmaals haar keel, maar durfde eigenlijk niks meer te zeggen. Het liefst maakte ze zich zo snel mogelijk uit de voeten, maar dat ging niet doordat het groepje jongens dit bellemmerde.
Eigenlijk had Mira helemaal geen zin in gedoe. Shitzooi.


& Jace Griffiths


Note: Onderstreepte woorden kun je aanklikken -> is een link

Eerlijk? Mirajane voelde zich best wel bedreigd en aan de ene kant was ze best geschokt over het feit dat niemand haar uit de brand kwam helpen. Misschien was het ook dom om te verwachten dat er iemand was die haar zou helpen, en eigenlijk kon Mirajane het zelf ook wel oplossen. Het probleem was alleen dat Mirajane zichzelf niet teveel wilde uitputten, want als ze haar mutatie zou gebruiken in deze hitte, bestond de kans dat ze daarna niet of nauwelijks naar huis kon lopen.

Bovendien kon Mira zich voorstellen dat er niemand was die graag een demon wilde zien terwijl hij of zij lag te relaxen op het strand.

De onmacht was van Mira’s gezicht af te lezen, maar die blik veranderde al snel in een blik van verbazing toen één van de jongens naar achteren vloog. Tegelijkertijd vloog het boek ook weg, en Mirajane voelde dat de boze, starende blikken van de jongens op haar gericht waren. “Oh, ehh, ik was dat niet hoor?”
Mirajane volgde met haar ogen haar boek, tot het tot stilstand kwam in de handpalm van een zwartharige jongen. Hij droeg een zwarte zwembroek met een wit shirt, en hij had een handdoek over zijn schouder geslagen. Hij was duidelijk hier om ook te relaxen.
Een grijns sierde het gezicht van de jongen, en dat gaf Mirajane een klein beetje hoop. De jongen wist duidelijk waar hij mee bezig was.  Hij hoefde niet veel te zeggen om het groepje jongens te overtuigen dat het beter was om gewoon weg te gaan. Het duurde niet lang tot de jongens wegslenterden na nog een laatste boze blik richting Mira en de jongen te werpen.

Opgelucht slaakte Mirajane een zucht, en stiekem was ze best verbaasd over het feit dat de jongens zonder tegenstribbelen weggingen. Niet dat ze dat erg vond hoor; Mira was er juist dankbaar om.
De jongen, haar reddende engel, kwam haar richting in gelopen. Hij mompelde iets wat Mira niet kon verstaan en met een glimlach pakte Mirajane vervolgens het boek aan dat de jongen naar haar uitstak. Toen de jongen zich verontschuldigde voor het feit dat hij zich ermee bemoeid had, schudde Mirajane haar hoofd. “Nee, verontschuldig je alsjeblieft niet! Ik begon me al een beetje moedeloos te voelen toen die jongens zo om me heen stonden, als ik eerlijk mag zijn.” Toen de jongen vroeg of het goed met haar ging, knikte Mirajane en terwijl ze dat deed, legde ze haar boek aan de kant. Vervolgens stond ze op, en ze veegde met haar linkerhand snel wat zand van haar bikinibroekje af.

Met een klein glimlachje stak Mirajane vervolgens haar rechterhand uit, met de bedoeling om de hand van de jongen te schudden. ”Ik ben Mirajane trouwens, en jij?”

Toen Jace aangaf dat hij het raar vond dat er niemand anders was die wat deed, knikte Mira. Bedenkelijk beet ze kort op haar lip, om Jace vervolgens aan te kijken. ”De meeste mensen zitten in hun eigen coconnetje, en er zijn echt ontzettend weinig mensen die een vinger uit willen steken voor een ander.” Mirajane besefte dat dit niet heel positief overkwam. ”Natuurlijk is niet iedereen zo, gelukkig.” Mirajane knikte toen Jace zei dat hij het raar vond dat de jongens meteen weg waren gegaan. ”Waarschijnlijk hadden de jongens geen zin in veel gedoe op het strand. In ieder geval niet met iemand die duidelijk niet bang is om iets terug te doen bij ze.”

Mirajane glimlachte toen Jace zichzelf voorstelde. ”Jace, dat kan ik wel onthouden,” antwoordde Mira terwijl ze weer op haar handdoek neerplofte. Toen Jace aangaf dat hun reden van ontmoeten niet bepaald aangenaam was, haalde Mirajane kort haar schouders op. ”Achja, het kon erger, toch!” Mirajane klopte op het zand naast haar, als teken dat Jace best mocht gaan zitten als hij wilde.

Mirajane’s blik gleed naar een groepje mutanten dat aan het voetballen was. Het groepje bestond uit tien –zeer knappe- jongens en geinteresseerd sloeg Mirajane het schouwspel gade. De zwarte, leren bal vloog met onmenselijke snelheden over het strand en toen er een doelpunt werd gemaakt werden vijf jongens helemaal wild. Mirajane grinnikte toen één van de jongens zo enthousiast werd dat hij over zijn eigen voeten struikelde en vervolgens lomp door zijn feestvierende groepsgenoten omhoog werd gehesen. Eén van de jongens dronk snel van een blikje bier, en toen de jongens weer verder gingen met het voetbalpartijtje, mikte hij zonder moeite het lege blikje in een prullenbak enkele meters verderop.

Toen Mirajane Jace zijn stem hoorde, werd haar blik van het schouwspel weggetrokken en ze keek Jace aan terwijl ze naar zijn woorden luisterde. Of ze niks kón of wilde doen tegen de jongens? Hmm, goede vraag. Mirajane volgde nadenkend met haar wijsvinger de rondingen van haar bovenlip.”Kan ik eerlijk zijn? Misschien is allebei wel waar. Ik vind mijn mutatie op sommige gebieden iets te… heftig om het te gebruiken. Daarbij kost het me teveel energie om mijn mutatie op zo’n manier te gebruiken dat ik het hele groepje mutanten dat er net stond aan te kunnen.[b]” Mirajane onderbrak haarzelf kort, en zachtjes bijtend op haar onderlip zocht ze naar de juiste woorden.
[b]”Ik ben ook niet echt het persoon dat op zulke momenten agressief kan reageren. Ik ga vaak liever zo’n probleem uit de weg, vooral omdat ik ook niet wist wat voor mutatie die mutanten hebben. “ Tijdens het praten door rommelde Mirajane door haar tas, opzoek naar haar flesje water, waarna ze verder sprak; ”Ik vind het moeilijk om precies te beschrijven waarom ik er niks tegen deed. Het is niet zo dat ik daar uitvoerig over na heb gedacht toen ze om me heen stonden. Het.. het gebeurde gewoon.”

Toen Mirajane haar flesje met water had gevonden, dronk ze een klein slokje water. ”En jij? Waarom besloot jij om wèl iets te doen?”
Nog voordat Jace antwoord kon geven, zag Mira vanuit haar ooghoek de zwarte leren bal hun richting opvliegen. De bal vloog recht op Jace’s hoofd af, en met grote ogen keek Mirajane toe hoe de bal hem niet bepaald zacht raakte. Mirajane knipperde met haar ogen, en keek het groepje jongens dat had gevoetbald met grote ogen aan. Hoe kon het dat de bal in die paar seconden al bij hun was?
Mirajane wendde haar blik af van het groepje en ze keek Jace bezorgd aan. ”Gaat het wel?”