Music controls the gravity...

Juliette viste met een diepe zucht haar huissleutel van tussen de gigantische berg sleutels die op het tafeltje naast de voordeur lagen. Samenwonen met vier had zo zijn voordelen maar ook zijn nadelen als niemand eigenlijk zin had om het hele huis proper te houden. Ze trok de deur open en sloeg haar sjaal nogmaals om haar hals voor ze hem terug toetrok achter haar rug. Aan het einde van het padje richting de straat sloeg ze rechtsaf in de richting van het winkelcentrum. Hoe hard ze ook een hekel had aan grote druktes of veel mensen tegelijkertijd samen in een bepaalde ruimte, ze moest zich wel verplaatsen om enkele boeken van school op te pikken en misschien ook iets om te eten aangezien de koelkast in nummer 42 even leeg was als Genosha op die moment. Een duistere grinnik verliet haar mond. Ze kon zichzelf nog zo hard proberen veranderen, dat duistere kantje zou niet zomaar verdwijnen. Ze draaide de laatste hoek om in de richting van het gigantisch grote gebouw en ze dook nog wat dieper weg achter de warmte van de wollen rechthoek die om haar hals gewikkeld was. Eenmaal binnen wou ze ook zo snel mogelijk weer buiten, ze slaagde er zelfs in om binnen tien minuten ondanks de lange wachtrij aan haar boeken te raken en was nu in volle vaart op weg naar de supermarkt in het winkelcentrum om dan zo snel mogelijk terug thuis te kunnen zijn.

Op de laatste rechte lijn naar de supermarkt werd haar aandacht echter getrokken tot een ouderwetse muziekwinkel. Ze draaide haar hoofd in de richting van de aangename muziek die maar net tot op het binnenpad raakte. Het was geen popmuziek maar ook geen grungy look-I’m-a-loner muziek. Julies aandacht was zelfs zo getrokken dat ze haar traject liet afwijken in de richting van de ingang van het donkere winkeltje. Het duurde niet lang voor ze tussen de verschillende soorten disks aan het neuzen was op zoek naar iets dat haar dermate interesseerde dat ze het zou kopen. Hier en daar waren op de oude houten rekken typerende quotes geschreven en Julie nam telkens even de tijd om ze te lezen, ‘Music slays and rivives my soul,’ en ’Music makes me me’, Julie moest bijna luidop lachen om de clichés die verspreid waren over het gewonde hout. Ze plukte een cd uit het rek, het was ééntje die ze al een tijdje in haar collectie aanwezig was maar verwoest was door de bombardementen. Daardoor was ze geneigd om hem opnieuw aan te kopen. Ze besloot nog één quote te lezen voor ze zou gaan afrekenen: ‘Music controls the gravity of my emotions’ en ze kon een grijns niet onderdrukken over hoe naïef sommige jongeren waren. Ze draaide zich vluchtig om en knalde op die manier recht tegen de borstkas van iemand die net door het smalle gangpad wandelde terwijl ze hem bijna een nier of stukje darmen uitsneed door met de scherpe hoek van het cd-hoesje in zijn buik te duwen. Haar balans was zo slecht geweest in haar omdraaien dat ze meten met haar achterste het tapijt raakte dat ze vloer in de winkel bedekte. En ze kon even niet anders dan kort lachen om die storende quote, Music controls the gravity… maar niet die van haar emoties daar was ze wel zeker van. Ze richtte haar blik omhoog, ”Sorry, ik had je niet gezien” excuseerde ze zich beleefd.

Whatever deceives men
seems to produce a magical enchantment.

De ironie van de gehele gebeurtenis ontging haar helemaal niet en zelfs binnen in haar emotieloze ziel vond ze het de moeite om de humor van de situatie in te zien. Had zij zonet een quote gelezen met de woorden zwaartekracht en muziek – zo liet ze ook mooi het zeemzoete gedeelte van die afschuwelijke quote achter zich, en nu zat ze daar op het tapijt als gevolg van haar eigen onstabiliteit en een muziekhoesje. Samen met een oprechte – of dat probeerde ze toch over te brengen, sorry richtte ze haar blik omhoog. Ze had het acceptabel gevonden moest het een random iemand geweest zijn maar tuurlijk moest het iemand zijn die ze enkele minuten eerder een klant had zien helpen. Net nu ze een vrij goede en niet te ’hippe’ of vrolijke muziekwinkel gevonden had ontnam ze één van de werknemers een nier of toch ten minste een stukje darm.

Naast het feit dat ze zeker was dat hij een werknemer was – wat haar kans op vaste klant worden drastisch verminderde nu ze hem een handicap bezorgd had, vielen het haar op dat zijn levensenergie oud was. Niet het help-ik-ben-millenia-oud-en-wil-sterven-oud maar gewoon ouder dan een twintigjarige – misschien iets jonger, misschien iets ouder, ooit zou kunnen zijn. Dat wakkerde haar enige emotie – nieuwsgierigheid, aan maar de droge opmerking die volgde samen met een overduidelijke glimlach die hij probeerde vol te houden door de minieme hoeveelheid tranen smoorde die emotie meteen in de kiem. In een vloeiende beweging plaatste Julie zich opnieuw op haar voeten, ”Goed, dan moet ik niet uitleggen dat ik niet voor mijn plezier op de grond gevallen ben,” voegde ze eraan toe met een laag sarcasme bijna even dik als de honing op haar baguette die ochtend. Gelukkig was de vloer proper in het duistere winkeltje en was ze met enkele keren wrijven verlost van alle kleine pluisjes die het tapijt achter gelaten had op haar broek.

Als de zwartharige dacht dat hij er ook werkelijk vriendelijk en uitnodigend uitzag zat hij ernaast, dat kon zelfs zij zeggen en zij had geen idee wat emoties waren. Zijn blik gleed naar haar, hopelijk nog steeds toegelaten, toekomstige aankoop voor een vraag zijn mond verliet en ze twijfelde. Ging hij er op die moment van uit dat zij – omdat ze blond, jong en vrouwelijk was, niet van deze muziek kon houden of ging hij ervan uit dat ze gewoon niet van muziek kon houden? Het waren echter de opvolgende woorden die haar deden ontdekken dat verrassing een reactie was, geen emotie. ”Want een jong, blond meisje moet luisteren naar Boyband A en gillen voor Boyband B,” zei ze met een wenkbrauw die net als de zijne de hoogte in ging. Het ergste van al was dat ze zelfs geen naam kon plakken op boyband A of boyband B. ”Het is een cadeautje voor mezelf,” vervolgde ze vervolgens de opmerking over een vriend achterwege latend net als zijn zelf dienende glimlach die zijn gezicht sierde. De blondine was er echter zeker van dat de gemiddelde dame van haar leeftijd ondertussen zou te verzamelen zijn in een waterflesje, want straalde hij nu niet net de vibe uit waar de jeugd van tegenwoordig voor viel als een blok cement?

Whatever deceives men
seems to produce a magical enchantment.

Iets deed haar vermoeden dat de jongen met een spiegel geconfronteerd werd in die eerste momenten en dat het hem niet aanstond al kon ze er niet meteen haar vinger opleggen wat haar dat deed denken. Ze vroeg zich af of hij werkelijk zo ijdel was dat hij zichzelf of zijn mopje werkelijk grappig vond maar zijn grinnik bevestigde dat dat wel degelijk het geval was. ”Ha.Ha.Ha,” melde ze droog met voldoende pauze tussen elke ‘ha’ maar diep vanbinnen kon ze zichzelf wel voor het hoofd slaan dat ze geen namen op de boybands kon kleven. Zelfs een grondige zoektocht in haar hersenpan slaagde er niet in om slechts één naam op te roepen dus besloot ze het te laten rusten. Plots kwam het haar te binnen waarom ze wist dat het hem niet aanstond geconfronteerd te worden met zichzelf, zij stond recht tegenover de kerel met exact hetzelfde gevoel.

Zijn gezichtsuitdrukking waren bijna even gespeeld als die van de personages uit een animatiefilm en dat wist ze met zekerheid. Als iemand jaren aan een stuk probeerde emoties te doorgronden en onder de knie te krijgen werd het herkennen van valse en werkelijke emoties een eitje, ze zelf uiten daarentegen werd helaas niet makkelijker. ”Ik verkies eerder zachtroze, mijn baljurk is al lila en gewoon roze is de kleur van mijn trouwjurk,” beantwoorde ze hem met een zeker bitterheid op het woord trouwjurk desondanks het sarcasme. Romantiek was namelijk niet aan haar besteed en behalve als ze serieus munt zou kunnen slaan uit een huwelijk stond het niet meteen op haar planning. Goed bezig Julie, sociaal zijn is niet je sterkste punt dat maak je weeral eens overduidelijk, berispte ze zichzelf in haar hoofd als wist ze dat het te moeilijk zou gaan worden om nog een goede indruk na te laten op de jongen voor haar nadat ze hem nogal hardhandig een steekwonde had toegebracht.

Hij wandelde langs haar heen en met een opgetrokken wenkbrauw keek ze hem aan om vervolgens de kans te grijpen om plaats te nemen in de zonnestralen die binnen begonnen te dringen. Juliette verkoos altijd de zon over de regen en de warmte die een winterzon veroorzaakte wanneer het door glas stroomde verwelkomde ze enigszins. Zijn stem klonk door de winkel maar Juliette merkte een klank op die eerder niet aanwezig was geweest en bedenkelijk keek ze hem aan voor ze moest toegeven dat ze het nooit zo herkennen, ”Enkel als het ingepakt wordt in zachtroze inpakpapier met een paarse strik,” zei ze alom aanwezige humoristische ondertoon nog steeds aanwezig ondanks haar emotieloze gezicht. Niet om moeilijk te doen maar als hij haar een ingepakte CD beloofde kon hij haar maar beter exact dat bezorgden. Met een simpele kucht klaarde ze haar keel, verdomde beleefdheid stond verder negeren in de weg, ”Ik heb je toch niet echt een nier uitgesneden ofzo he,” vroeg ze in haar aangenaam stemgeluid, moest dat er niet geweest zijn zou men gedacht hebben dat er niets emotie in de stem aanwezig was.

Whatever deceives men
seems to produce a magical enchantment.

Al bij al vond Juliette het best amusant dat er iemand was die gewoon aan hetzelfde tempo sarcastisch en droogt antwoordde op dingen die zij net even droog en sarcastisch mededeelde. ”Wacht, geen zachtroze?,” mompelde en er was bijna werkelijke teleurstelling te horen in haar stem. ”Wat gaan jullie doen wanneer Boyband B aan komt zetten met een nieuw album… of…” ze liet het woord even hangen in pure sarcastische horror, ”…een kerstalbum,” over de rest van zijn vraag leek ze even na te denken. Niet dat ze werkelijk een lila baljurk had hangen in haar kast, zelfs gewoon een jurk zou al een heuse zoektocht worden in de kleerkast van haar die overwegend zwart en variaties van de kleur grijs bevatte met hier en daar een splash kleur ertussendoor gewrongen, ”De grote vraag is of al dat lila niet te lila gaat worden,” mompelde ze bedenkelijk. Dit gesprek kon ze wel nog even doorvoeren maar ze ging ervan uit dat de zwartharige knul het snel beu zou gaan worden.

Haar tekort aan gezichtsuitdrukkingen leek de persoon tegenover haar stilaan te verwarren en ze had de uitdrukking vaak genoeg gezien op mensen hun gezicht. Het gesprek op zich liep vlot maar doordat haar stem haar gezicht tegensprak werden sommige verschrikkelijk ongemakkelijk in zeer korte tijd. Ondanks het feit dat ongemakkelijk niet echt de correcte manier was om de jongen voor haar te omschrijven, die leek zich nog prima uit de brand te kunnen redden. Al leek hij wel telkens verrast door haar tekort aan gezichtsuitdrukking besefte ze terwijl ze in de richting van de kassa wandelden. Een valse pruillip verscheen wanneer ze het te kort aan zachtroze opmerkte tussen de rollen inpakpapier, ”Dan gaan we maar voor dat zeer geconcentreerde roze,” zei ze terwijl ze naar de rode rol wees, ”Te veel lila is te veel lila,” vervolgde ze doelend op het feit dat haar fictieve baljurk die paarsachtige kleur had. Wat haar echter verraste was dat er wel degelijk een rol lila inpakpapier aanwezig was in de rij rollen, iets wat ze niet verwacht had afgaande op de sfeer die in het kleinere winkeltje hing en de afwezigheid van marketing voor die doelgroep in het algemeen. Geen grote kartonnen cut-outs van popidolen, en evenmin een grote hoeveelheid posters van diezelfde babyface jongens.

Ondanks het feit dat Julie op die moment de levende versie van de humorsoort sarcasme was, was ze wel lichtjes bezorgd over het feit dat ze de jongen zou kunnen verwond hebben dus besloot ze eens te polsen naar zijn situatie of meer de situatie waarin zijn onderbuik zich bevond. Maar hij melde haar dat ze hem niet bezeerd had waarop Juliette voor de zekerheid toch nog eens vragend naar hem opkeek om te zien of ze enig teken van een leugen kon oppikken maar zelfs al was die er geweest had ze die waarschijnlijk niet opgemerkt. Een grinnik verliet haar mond bij zijn volgende woorden en ze stak bereidwillig het CDhoesje naar hem uit, ”Mijn naam is Juliette trouwens,” zei ze om het op die manier nonchalant te doen lijken dat ze het hoesje overhandigde omdat hij sprak alsof hij het reeds vast had.

Ze keek nog even rond het interieur van de winkel, zoals ze eerder had vastgesteld was het eerder haar type winkel, iets waar het er niet te zonnig en vrolijk aan toe ging en geen belachelijke hoeveelheid promomateriaal tegen de wanden gepleisterd was. ”Naast Boyband A, Boyband B en die…” begon ze terwijl ze naar het hoesje wees, ”…nog aanraders waarmee ik niets vermoedende mensen kan aanvallen?” vroeg ze vervolgens eenmaal ze haar blik opnieuw op de jongen richtte die ondertussen achter de kassa stond. Ze was niet naar daar gegaan met de intentie van muziek te kopen maar nu ze hier was kon ze maar beter haar collectie een beetje uit te breiden met muziek waarvan ze eventueel nog niet gehoord had. Iemand anders zijn mening kon namelijk een schat van informatie zijn. Het voordeel van muziek was dat je niet moest kunnen lezen om er van te kunnen genieten en dat was waar het haar meer aansprak dan bijvoorbeeld een boek.

Whatever deceives men
seems to produce a magical enchantment.

Hij leek verward door de klank die haar stem met zich meedroeg en zelfs voor haar was het moeilijk om de teleurstelling te plaatsen dus besloot ze zijn frons te beantwoorden met een opgetrokken wenkbrauw. Het woord fashionkeuzes deed haar even bedenkelijk naar haar nogal donkere kledingkeuze van die dag kijken, alles zwart was namelijk iets waarvoor ze geregeld ging en vandaag was niet echt anders als je de donkerblauwe jeans rekende als zwart. Hij leek echter de humor wel te zien in het feit dat ze rood omschreef als geconcentreerd roze om zo in thema thema te blijven, ”Super,” mompelde ze wanneer hij de rode rol over het tafeltje verspreide. De CD werd overhandigd en hij begon aan zijn opdracht terwijl hij zich voorstelde, ”Aangenaam,” beantwoordde ze met een werkelijke glimlach op haar gezicht. Franse namen maakte haar altijd enthousiast, ze had dan misschien de minst positieve ervaringen met het verdomde land maar ze hield immens van haar moedertaal.

Terwijl ze de winkel verder inspecteerde, op zoek naar hoesjes die haar de moeite waard leken hoorde ze het papier geluiden maken dat inpakpapier niet hoorde te maken terwijl het niet verfrommeld werd. Zijn vraag verraadde wat er achter haar rug gaande was en gewoon om zijn reactie te meten zei ze: ”Ja hoor, als ik mezelf dan toch een cadeautje wil geven moet er een verrassing zijn toch?” terwijl ze haar blik kort terug op hem richtte. Daarna draaide ze haar hoofd weer om verder de rekken met muziekschijfjes te inspecteren, zijn eerste mededeling deed haar kort lachen. ”Die mening delen we dan, zolang het geen vaste klant is van de radio ben ik bereid er naar te luisteren,” zei ze terwijl ze naar het rek tegenover de kassa wandelde. Terwijl ze naar zijn uitleg luisterde flipte ze door de verschillende hoesjes, degene in glimmend plastic sloeg ze over een degene die al enkele centimeters stof verzameld hadden liet ze ook links liggen.

Hopeloze lovesongs, enkel het woord deed een koude rilling over haar rug gaan, romantiek was nu eenmaal niet voor haar weggelegd maar ze was ergens tevreden dat er mensen waren die wel nog geloofden in de emoties en bijhorende tierlantijntjes. ”Die ben ik fervent aan het omzeilen,” meldde ze hem terwijl ze voor de zoveelste keer een doesje omhuld in glanzende plastic oversloeg, ”Misschien wordt het tijd om mijn collectie te voorzien van een beetje Prince?” vroeg ze vervolgens meer aan zichzelf dan aan de persoon achter haar. De zin was nog niet helemaal koud of ze plukte een hoesje van tussen de vele andere voor ze terug naar de kassa keerde. Het hoesje werd op de toonbank geplaatst en met een scheve grijns keek ze eens naar het ingepakte hoesje – of toch een poging tot, ”Zal ik ze anders inpakken?” vroeg ze hem daar ze het inpakpapier dat niet nog eens wou aandoen. ”Il n’y a pas la lumière à tous les étages,” mompelde ze, de Franse uitspraak ontglipte haar terwijl ze het tweede hoesje afwezig heen en weer schoof over de toonbank. Zijn muzieksmaak was misschien wel één van de betere maar zijn inpakkunsten lieten duidelijk te wensen over, niet op alle vlakken even handig dus.

Whatever deceives men
seems to produce a magical enchantment.

Zijn enthousiasme over inpakken werkte bijna aanstekelijk, moest ze niet zo’n emotieloze schulp zijn had ze waarschijnlijk gelachen wanneer hij haar vermelde dat het allemaal wel goed zou komen ondanks het feit dat ze hem heus wel had horen sukkelen met het papier. Misschien had hij verwacht dat ze medelijden zou hebben en gewoon zou zeggen dat hij het in een zakje mocht steken, maar hij had het voorgesteld dus vond zij het terecht dat hij nog even zweette onder zijn eigen mopje. Ze hoorde de schaar opnieuw door het papier glijden en een grinnik werd maar net onderdrukt terwijl ze door hoesjes flipte. Bij sommige werd getwijfeld om ze dan uiteindelijk toch opzij te laten liggen.

Ze hoorde voetstappen achter haar en draaide haar blik in de richting van het geluid, ze volgde zijn pas in de richting van iets dat eruitzag als een muziekinstallatie. Dat kon ze echter niet met zekerheid zeggen aangezien de belichting in de zaak niet optimaal was. Welke muziek er in de kleine donkere ruimte had rondgedreven was haar nog niet opgevallen maar wanneer de klanken verbroken werden en vervangen werden door iets anders viel het haar plots wel op dat er zich in elke hoek een box bevond. Haar brein ging automatisch op zoek naar een artiest en liefst ook een titel terwijl de eerste noten door de ruimte zweefden en een wenkbrauw schoot de hoogte in wanneer de jongen met een hele berg overtuiging begon te lipsyncen. Juist ja, Foreigner schoot haar ineens te binnen eenmaal ze enkele zinnen verder waren. ”Romantiek is in het algemeen niets voor mij,” mompelde ze, eerder naar zichzelf gericht dan naar de andere persoon terwijl één van haar mondhoeken omhoog krulde bij het aanschouwen van zijn dramatische bewegingen.

Het hoesje kwam tot stilstand en ze hief haar blik op van de plastic rand om te vallen op Christophe die ondertussen verbaasd – en met stomheid geslagen, naar haar aan het kijken was, ”Merde,” knarste ze vantussen haar tanden, domme Franse woorden ook steeds. Ze ontglipten haar nog steeds voor ze het goed en wel voorhad, ”Ik bedoel dat…” begon ze aan haar uitleg voor ze onderbroken werd door het refrein van het liedje, niet door de boxen maar van de persoon voor haar. Een oprechte grijns vormde zich terwijl enigszins ongeschonden rood inpakpapier omgevormd werd tot een werktuig om zijn zangkunsten bij te staan. Zangkunsten werden voor de eerste keer niet in de sarcastische vorm gebruikt in de blondine want de jongen wist heus wel wat hij aan het doen was.

Het refrein vorderde en op weg naar de meest bekende zin van het gehele liedje landde de zwartharige jongen zijn voeten op tafel. Eenmaal de zin zijn mond verliet – zo vol passie meegezongen, kon ze niet anders dan lachen. Het was de eerste keer dat ze echt luidkeels gelachen had in zo’n lange tijd dat ze het zich niet meer precies kon herinneren wanneer de laatste keer was. Buikspieren – en mondspieren, protesteerde op de vreemde beweging maar Juliette voegde er ook nog een klein applaus bij. God zij dank was Julie helemaal vervreemd van emoties anders was ze zeker dat ze last zou hebben van plaatsvervangende schaamte in die moment, of toch wanneer ze opmerkte dat ze niet alleen waren in de winkel. Maar in die moment kon ze niet anders dan genieten van de show die de jongeman – ook duidelijk zonder schaamte, aan het opzetten was, al hoopte ze wel dat ze er niet eigenhandig voor aan het zorgen was dat hij ontslagen werd op deze manier.

Whatever deceives men
seems to produce a magical enchantment.

In tegenstelling tot de reactie die ze verwacht had leek Christophe op geen enkele manier aangedaan van de manier waarop ze het liedje niet leek te appreciëren, beter nog, hij leek er zelfs een beetje meer van te genieten nu hij bevestiging had dat romantiek niets voor haar was. Romantiek en zeker cheesy romantiek mocht dan misschien niet voor haar weggelegd zijn maar ze wist wel te genieten van een goede dosis overdreven gedoe en humor en dat was precies wat Christophe naar – of beter gezegd op, de tafel wist te brengen. Wat gestart was als een zeer onschuldige karaoke begon steeds meer en meer te lijken op een hele show die opgezet werd door de zwartharige jongen voor haar en haar lach bleef even hangen voor hij eindelijk uitdoofde eenmaal de jongen klaar was met zijn spectaculaire – of toch in zijn hoofd, tafeloptreden. Wat ze hier zeker uit kon afleiden was dat de jongen net als haar geen schaamte – hopelijk wel andere emoties in tegenstelling tot haar, had. ”Neen, ik geloof niet in romantiek, maar wel in humor en zangtalent,” zei ze, lichtjes buiten adem van het lachen ”En dit bevatte beide van die dingen.”

Haar buikspieren zinderden nog na van haar lachbui toen een wel zeer traag en niet zo positief applaus door de kleine ruimte dreef en haar aandacht trok. Terwijl het grote zangtalent zijn -wat zij vermoedde, baas vervoegde begon zij met de imperfecties in zijn vouwkunsten aan te passen rond één van de twee hoesjes zodat het toch op iets zou lijken. Wanneer hij zich terug achter de toonbank bevond wierp ze hem een verontschuldigende blik, ze was vrij zeker dat haar aanwezigheid en zijn show hem zijn job gekost hadden. Vrij zeker als in ’ik heb de laatste woorden van het gesprek heel misschien opgevangen’-zeker. ”Ik heb reeds één van beide inpakkunstwerkjes bijgewerkt,” zei ze terwijl ze wees naar het roodomhulde hoesje naast het nog naakte hoesje dat hij bijna meteen begon in te pakken. Het bedrag werd haar medegedeeld en met enkele elegante bewegingen plukte ze meer dan het opgegeven bedrag uit haar portemonnee. Eenmaal de pakjes waren voorzien van een krulletje en een strikje stak ze hem het geld toe met een simpele, ”Zie de rest maar als ticketprijs,”.

De iets of wat ingepakte hoesjes werden in haar jaszak gemoffeld – want handtassen was ook zoiets waar Julie niet aan deed. Ze wou zich net naar de uitgang van het kleine winkeltje keren voor ze zich abrupt terug omkeerde, ”Misschien – nu je toch niets meer te doen hebt, moet ik je toch trakteren voor het feit dat ik je bijna op een hoesje gerijd heb,” zei ze hem met een vragende ondertoon terwijl ze eens knikte in de richting van de deuren van de duistere ruimte.

Whatever deceives men
seems to produce a magical enchantment.