When life gives you milkshakes [&Nero]

Een milkshake was duidelijk het ding dat al haar problemen op zou lossen. En als het de eerste keer niet lukte, dan de tiende wel. Wren probeerde al meerdere dagen haar zorgen te vergeten met behulp van chocolade milkshakes, maar echt veel succes had ze nog niet gehad. Toch had ze besloten dat ze voor één keer in haar leven niet op zou geven: dat had ze al zo vaak gedaan, maar ze zou heilig in de milkshakes blijven geloven!
Maar het was lastiger dan het leek. Momenteel stond Wren namelijk ongemakkelijk met twee milkshakes in haar handen, en ze had geen idee wat ze ermee moest. Voor de lol had ze de spaarkaart bij de winkel geaccepteerd, maar als ze geweten had dat ze dan in één keer twee milkshakes kreeg... Hier was haar maag niet klaar voor. Hier was ze mentaal niet eens klaar voor! Maar ze kon ook niet zomaar iets dat helemaal gratisch was terug gaan geven, no way, ze had hiervoor gespaard! Het was een godsgruwelijk dilemma, helemaal toen andere dominante klanten vonden dat ze wel lang genoeg met een verwarde uitdrukking voor de counter had gestaan, en gewoon over haar schouder begonnen te bestellen.

In plaats van te snauwen, zoals ze meestal deed, zette Wren een paar passen naar achteren en draaide zich om. Ze moest even zitten. Even verwerken wat er net gebeurd was. Wat moest ze in 's hemelsnaam met een tweede milkshake? Terwijl ze verward naar de milkshake bleef kijken, liep ze rechtdoor, zonder veel op haar omgeving te letten. Normaal zou ze hier niet zo mee inzitten, maar ze was nog steeds redelijk verbouwereerd door de gebeurtenissen op Genosha en dergelijke. Godzijdank waren haar ouders geen mutanten en werden ze ook niet getarget omdat hun dochter een mutant was, maar dat gold niet voor de familie van Allen. En hoe zou het later zijn? Zou de oorlog erger worden? Hoelang zouden ze hier nog veilig zijn? UGH! Ze wilde hier helemaal niet over nadenken!

'HEY,' zei ze, duidelijk gefrustreerd - al wist de ander natuurlijk niet dat ze vooral met zichzelf in de knoop zat. 'Jij kunt me wel even helpen.' Met die erg duidelijke instructies zette ze nog een stap naar de vreemdeling die ze had proberen te stoppen toe en poogde de milkshake in zijn handen te duwen. 'Geniet ervan.'
Met die kortaffe opmerking nam ze nog een slok van haar eigen milkshake, nu met een duidelijk meer tevreden uitdrukking op haar gezicht. Mooi; dit probleem was opgelost. Zie je wel dat ze alles nog gewoon voor elkaar had. Het was gewoon allemaal helemaal prima. Man, die milkshake smaakte gelijk een stuk beter!

OOC: & Nero! Sorry, het is lekker random

De jongen aan de ontvangende zijde had dan wel de milkshake aangepakt, maar dat leek meer een reflex te zijn geweest. Ietwat geamuseerd keek Wren toe hoe een diepe frons zich vormde op zijn gezicht, terwijl ze van haar eigen milkshake bleef drinken. Hoe kouder hoe beter, dus ze ging het ding niet op laten warmen in haar handen.
Toen de uitdrukking van de jongen om antwoorden op zijn stille vragen schreeuwde, besloot Wren dat ze hem best wel tegemoet kon komen. Hij hielp haar immers, had zomaar de milkshake aangepakt - wat nu als dat een bom was geweest?!? - en die hoeveelheid vertrouwen deed haar goed. Ja, vooralsnog was ze bereid deze jongen uit te leggen wat voor een generous God ze wel niet was. Pfoe, nou, ze had zomaar haar freebie drankje aan een jongen geschonken die er niet uitzag alsof hij een charity case was. Ze voelde die karmapunten zowat binnenstromen.

'Nee,' antwoordde Wren resoluut, bijna beledigd, toen de jongen vroeg of er wat mis was met de milkshake. Haar enige stukje rationeel brein vertelde haar dat hij dat best mocht denken. Waar ze normaal graag een rechtszaak begonnen zou zijn omdat de ander aan haar betrouwbaarheid twijfelde (stel je eens voor!!), was ze nu in een vrij rustige staat. De schok van de oorlog en al het gedoe werkte nog door in haar brein, maakte haar gedrag wat milder.
'Ik had genoeg punten gespaard voor een gratis milkshake bij mijn milkshake en daar had ik niet opgerekend. Dus ik wilde de liefde graag met iemand delen.' Ze kreeg het zowaar voor elkaar dit met een vrolijke lach te zeggen, terwijl ze zelf weer een slokje van haar drankje nam. Hopelijk zou dat de jongen overtuigen, want ze kon dit opgewarmde ding niet aan nog iemand anders gaan geven. Dan zou ze het zelf moeten drinken en daar werd ze alleen maar misselijk van. 'Je bent toch niet allergisch voor chocolade?' vroeg Wren ineens. Het was een chocolademilkshake en ze wilde niet verantwoordelijk zijn voor moord in Sundberg! Wie weet wat voor enge bestandsdelen er allemaal rondzweefden in het zo onschuldig ogende drankje!

Wren bekeek haar eigen beker en draaide hem rond, in de hoop een of ander etiket met ingrediënten te kunnen vinden, maar ze had geen geluk. Met een korte zucht haalde ze haar schouders op en keek maar weer naar de jongen. Als hij nog overeind stond was het prima, of werkte allergie-vergiftiging niet acuut? Wist zij veel. En als hij wist dat hij er allergisch voor was zou hij vast überhaupt geen slok nemen, toch? Het loste vast zichzelf wel op.
Maar toch.. Wren besloot dat ze nog maar een vraag moest stellen, het gesprek verder moest laten gaan. Dan kon ze nog even checken of de jongen echt niet in elkaar zakte door haar magische milkshake. 'Dus, wist je dat er iets goeds zou gebeuren vandaag, of kwam je hier wat anders doen?' Ze richtte haar blik nu volledig op de jongen, in de hoop dat hij de milkshake niet nog verdachter ging vinden puur en alleen omdat zij ernaar bleef kijken. 'En oh, ik ben Wren, trouwens, aangenaam.' Wren stak haar hand uit. 'Helemaal vergeten mezelf voor te stellen! Bij Starbucks zetten ze tenminste een naam op die beker, dan hoefde ik de extra moeite niet te doen.' Dat laatste was meer een afterthought, een gedachte die ze er gewoon uitflapte. Heel normaal voor Wren, dus bleef ze vrolijk op haar plek staan, terwijl haar gedachten alweer afdwaalden naar etenswaar dat potentieel geweldig met deze milkshake zou combineren.

OOC: Ahh geen probleem, ik was het linkje vergeten te sturen o: Blij dat je het nog gevonden hebt!

Alsof zij OOIT iemand een vieze milkshake zou geven. Het hele idee was gewoon belachelijk! Zelfs Wren kon bedenken dat het dan wel erg duidelijk was wie de schuldige was, dus nee. Zij wist wel betere manieren om mensen te grazen te nemen. Daarbij had ze geen reden om deze onbekende te vergiftigen. Geen motief, geen moord!! Take that, legal system!
De jongen leek gelukkig haar milkshake te accepteren na haar uitleg, wat waarschijnlijk de beste keuze voor hem was geweest. Ze onderbrak hem echter voordat hij een slok kon nemen, maar daar was ze niet bewust mee bezig. Haar eigen entertainment was wel belangrijker dan deze jongen. Ze vatte het wel goed op toen hij de milkshake complimenteerde, en ze knikte overtuigd. 'Ja, ze hebben ook echt veel verschillende smaken!' Misschien als ze Sal een keer mee kon nemen kon ze wel een echte, compleet gratis milkshake buitmaken.. Maar deze guy zag er niet uit alsof shoplifting een hobby was. Daarbij, Wren had na deze grote milkshake haar buik al wel vol, dus een andere hoefde niet. Dat kwam een andere keer wel!

Ahh, dus hij was op zoek naar een cadeautje. 'Lastig,' vond Wren. Voor sommige mensen kon het zo moeilijk zijn, soms omdat ze veel al hadden, soms omdat niets wat je zag speciaal genoeg was voor die persoon. Bij de Springs kon ze vaak nog wegkomen met een rare pruik of iets anders voor hun groeiende verzameling aan vermommingen, maar bij andere vrienden liep ze tegen hetzelfde probleem aan. Vooral als je mensen langer kende werd het steeds moeilijker om origineel te zijn. Maar goed dat ze niet zoveel vrienden had! 'Kan je die vriend van je niet op een milkshake trakteren?' Het voelde bijna alsof ze bij het kraampje werkte en nu off-hours PR aan het doen was, maar niks was minder waard. Wren gaf hem gewoon wat welgemeend slecht advies. 'Of moet het echt iets blijvends zijn?' Sommige mensen vonden dat leuker. Maar eten was altijd zo aanlokkelijk..

Hij nam haar hand aan en vertelde haar toen dat Starbucks vaak fouten maakte. Wren knikte daarop, met een lieve glimlach die niet helemaal bij haar antwoord paste. 'Ja, klopt, maar dat hebben ze afgeleerd.' Die paar keer dat iemand haar naam fout had geschreven had ze er een enorme herrie om geschopt en ze had zelfs een keer iemand in zijn gezicht geslagen, zo over de counter heen. De enige reden dat ze nog mocht komen was omdat ze de agent ervan overtuigd had dat het de combinatie van intense examenstress met oorlogstrauma's geweest was, gemengd met een beetje slaaptekort. Uiteindelijk hadden ze haar nog een kans gegeven en nu was er geen enkele barista meer die haar naam verkeerd durfde te schrijven. Ze durfde te zweren dat zelfs nieuwe barista's er een korte briefing over kregen. Probleem opgelost.

Maar goed, deze gast heette Nero, dus? Prima, nog nooit van gehoord, maar hij leek niet onaardig. Of hij haar aardig zou vinden, dat was een ander verhaal. Maar ook een verhaal dat haar niet boeide. 'Nee, ik kom uit Londen. En uit Genosha,' gaf ze aan, toen hij vroeg of ze van hier was. 'Ik spreek eigenlijk helemaal geen Duits, dus het is wel wennen hier,' vervolgde ze. Er was no way dat ze hier een native was, dus. 'En jij?' Ze was niet zolang op Genosha geweest, dus ze kon hem best gemist hebben. Stomme oorlog en alles. 'Het is hier wel beter dan op Genosha,' vond ze, terwijl ze haar best deed wat flashbacks te onderdrukken. Haar was gelukkig niks overkomen, voor anderen was dat.. een ander verhaal. 'Ik ben blij om hier te zijn!'