Onderwerp: So show me love, just enough to lift me up. wo nov 08, 2017 11:47 am
conquer
BRIMSTONE
from within
Zijn voeten brachten hem zonder zich ervan bewust te zijn naar het shopping center. Het leek wel of hij zelf nog niet goed wist waar hij was. Londen en Genosha waren de enige plaatsen waar hij ooit was geweest en op een korte tijd was hij hier terecht gekomen. Zijn blik gleed over het grote gebouw wanneer hij via de schuifdeuren naar binnen wandelde. Zelf nog niet wetend wat hij kwam doen. Tijd vullen misschien? Zijn gedachten verzetten? Het laatste leek hem het meest waarschijnlijke. Toch vroeg hij zich vanbinnen af of hij wel ‘recht’ had om zich zorgen te maken. Nadat hij het Reagan had ontmoet was hij er nog niet in geslaagd om haar uit zijn hoofd te zetten, ondanks dat ze elkaar maar net kende. Vragen bleven eindeloos door zijn hoofd spoken. Was zij ook tot Sundberg geraakt? Was ze gewond of kerngezond? Kort schudde hij zijn hoofd en vervolgde zijn pad.
De geur van versgebakken broodjes trok zijn aandacht en begeleidde hem richting een rustige broodjesbar aan de rand van het winkelcentrum. Zijn ogen gleden over de menu. ”Kan ik u helpen, mijnheer?” Vroeg de dame achter de toog beleefd. Mijnheer klonk oud. Waarschijnlijk zag hij er ook wel ouder uit doordat de weinige uren slaap zich op zijn gezicht hadden vastgezet. ”Euhm..,” stotterde hij even. ”Een smos ham kaas alstublieft en een cola.” Vervolgde hij en haalde zijn portefeuille uit zijn achterzak om te betalen. Met de gevulde plateau bewoog hij zich richting een tweepersoonstafel in het midden van de kleine zaak. Met een zachte ‘psst’ opende het petflesje. Met het flesje aan zijn lippen keek hij naar de mensen die heen en weer liepen. Een roodharig meisje dwaalde door de gangen en hij verslikte zich bijna.
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. do nov 09, 2017 7:30 pm
i'll know what it feels like
to feel the wires ignite
Voor het eerst sinds haar aankomst hier in Sundberg, was de kloppende hoofdpijn zo afgezwakt naar een niveau dat ze eindelijk uit haar verduisterde kamer kon komen. Haar mutatie had haar enorm verzwakt. Ze had nog geen moment rust gehad. Ook al was het haar sterk afgeraden om haar mutatie nog te gebruiken onder deze omstandigheden, ze kon het simpelweg onmogelijk niet doen. Veel echte vrienden had ze niet, maar ze waren allemaal lotgenoten en in die zin voelde ze zich bijna verplicht om iedereen die het nodig had van hun pijn te verlichten. Daardoor staken zowel haar ogen als haar aders donkerzwart af tegen haar bleke huid. Dat zou nog een paar dagen zo blijven. Gelukkig was die vervelende hoofdpijn dragelijk genoeg, zodat ze ook een keer naar buiten kon.
De buitenlucht deed haar zeker goed. Het was ook fris genoeg om zonder verdacht te zijn een long sleeve shirt aan te trekken, met een warme sweater er over. Het enige wat nu nog ‘vreemd’ aan haar was, waren haar ogen. Ze wilde eigenlijk niet de stad in, maar langs de andere kant had ze behoefte aan wat mensen om zich heen. Mensen die niet volledig verstikt werden door trauma’s, die zij dan weer van hen wilde overnemen. Dus ze was uiteindelijk toch op de bus gestapt, waarna ze even door de stad had geslenterd. De warmte van het winkelcentrum had haar echter naar binnen gelokt. Nu liep ze rustig door de fel verlichtte gangen, langs de winkeltjes waar ze waarschijnlijk toch niet zou binnen lopen.
Maar het was een fijne afwisseling op het eeuwige staren naar de donkere muren, of het eindeloze slapen om te ontsnappen aan de martelende hoofdpijn. Het felle licht hielp echter niet echt tegen de hoofdpijn, maar voor nu werd het niet erger. Gelukkig maar. Het leek er op dat ze een rustiger hoekje van het grote gebouw had bereikt, en de geur van vers brood prikkelde haar zintuigen. Echt honger had ze niet, maar het rook wel aangenaam. Ze probeerde de bron van de geur te ontdekken, en zag tot haar verrassing Tooth. Automatisch kwam er een glimlach rond haar lippen. Ze hadden geen contact meer gehad sinds de aanval, dus het was fijn om te weten dat hij hier ook was. Toch een beetje aarzelend liep ze dichterbij. Was het rude geweest om hem niks te laten weten? Het was niet dat ze echt had kunnen sms’en, ze had immers zijn nummer niet, maar toch. Nu goed, als hij boos was, zou hij haar wel wegsturen, niet? ”Hoi”, Begroette ze hem daarom, toen ze zijn tafeltje had bereikt. Ze wachtte netjes af tot hij zou zeggen dat ze mocht gaan zitten, voor het geval hij liever alleen zijn broodje op at.
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. do nov 09, 2017 8:38 pm
conquer
BRIMSTONE
from within
Het roodharige meisje kwam de zaak binnengewandeld. Twijfelachtig baande ze zich een baan richting zijn tafeltje. Ondanks dat hij eerst verschoot om haar te zien, werd hij nu overrompeld door geluk. Zijn hart begon sneller te slagen en nog voor hij het zelf goed doorhad stond hij recht uit zijn stoel. Reagan stond ondertussen aan de andere kant van het kleine tafeltje. Met ruime passen stapte hij naar haar toe. Zijn brede armen omarmde haar smalle schouder. Hij was bij vergeten hoe klein ze was tegenover hem. ”Ik ben blij je te zien,” zei hij kort. Ondanks dat ze elkaar na hun ontmoeting niet meer hadden gesproken was het voor hem moeilijk te bedenken dat hij haar daarna niet meer zou zien. De oorlog zorgde ervoor dat het weerzien ook opluchting met zich meebracht.
Pas toen hij haar terug los liet zag hij zichzelf in haar inktzwarte ogen. Ondertussen wist hij wat de waarheid daarachter was en zijn maag kromp kort bijeen. Waarom bleef het zichzelf aandoen? Zonder ze te moeten zien wist hij dat ook de flinterdunne aderen onder de shirt met lange mouwen zwart waren. Eigenlijk had hij het moeten weten. Zij was, net zoals hem, iemand die telkens goed wou doen. De stoel waar ze nu achter stonden schoof hij achteruit en nodigde haar uit om zich neer te zetten. Hij zette zich terug aan de andere kant. ”Gaat het een beetje?” vroeg hij voorzichtig terwijl de bezorgdheid duidelijk te horen was in zijn stem.
Nu hij haar terug zag kwamen alle herinneren terug en hij kon een glimlach niet onderdrukken. Het was pas op het moment dat hij de sproeten op haar gezicht terug zag dat hij besefte hoe bezorgd hij was geweest. Pas toen moest hij ook toegeven dat hij haar stiekem toch wel wat had gemist. Het viel niet te ontkennen dat Brimstone een gentleman was, maar ook een absolute softie en ja, Reagan had een gevoelige snaar bij hem geraakt. Hij had nog geen seconde spijt gehad dat hij toen de leefruimte was binnenstapt. Ook toen zat ze daar met haar gitzwarte ogen.
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. do nov 09, 2017 10:24 pm
i'll know what it feels like
to feel the wires ignite
Hoewel ze vanaf het begin een hele goeie klik hadden gehad, ze had nog te weinig tijd met hem doorgebracht om goed te kunnen inschatten hoe hij zich voelde. De blik die ze kreeg toen ze binnen wandelde, was ook moeilijk te doorgronden. Was hij blij haar te zien? Opgelucht? Teleurgesteld? Ze had echt geen idee wat ze er van moest denken. Het was pas toen hij op stond en resoluut zijn armen om haar heen sloeg, dat ze er echt zeker van was dat hij niet boos was. Met een zachte, opgeluchte zucht sloeg ze haar armen om zijn middel en begroef haar gezicht eventjes tegen zijn borst. Tevreden ademde ze zijn geur in, verbaasd over hoe vertrouwd dit was. Alsof ze elkaar al jaren kenden en ze nog geen dag zonder elkaar hadden gezeten. ”Ik ben blij je te zien,” Liet hij weten, en de glimlach op haar lippen werd breder. ”Ik ben ook blij om jou te zien”, Reageerde ze, waarna ze hem met iets of wat tegenzin los liet en zich dankbaar op de stoel liet zakken, die hij voor haar achteruit had getrokken.
Ondanks het feit dat er overduidelijk verwarming aan stond in het gebouw, had ze het koud. Haar mutatie vroeg veel energie en blijkbaar was het zo ernstig dat zichzelf warm houden lastig was. Mmm. Dat was nieuwe informatie. Misschien had ze toch thuis moeten blijven. Langs de andere kant, dan had het nog veel langer geduurd eer ze Tooth terug had gezien. Dus al bij al was dit alles het sowieso wel waard. Ze sloeg haar eigen armen rond haar buik heen, in de hoop iets warmer te krijgen, al rilde ze af en toe wel een beetje. ”Gaat het een beetje?” Vroeg Tooth, en ze kon de bezorgdheid in zijn stem horen. Hoe moeilijk het ook was, ze forceerde een glimlachje. ”Stukken beter dan de afgelopen dagen”, Antwoordde ze. Het ging nog altijd niet goed, maar op zijn minst loog ze niet tegen hem. Reagan schoof haar stoel wat vooruit en vouwde haar armen over tafel. ”Hoe gaat het met jou?” Vroeg ze vervolgens. Hij zag er niet gewond uit, wat wel een goed teken was, maar ook hij droeg een sweater dus eigenlijk kon hij evengoed ergens verbrand zijn. Brandwonden waren blijkbaar de meest voorkomende wonden na het bombardement, dus ze wou toch even zeker zijn dat hij ze niet verstopte.
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. vr nov 10, 2017 9:25 am
conquer
BRIMSTONE
from within
Voor zijn armen haar lichaam omsloten schoot de gedachte te binnen dat ze hem misschien wel helemaal niet terug wou zien. Dat had de twijfelachtige tred kunnen verklaren. Zijn hart leek even stil te staan, toch besloten de spieren die zijn lichaam in beweging te zetten om de omhelzing voort te zetten. Haar opgeluchte zucht liet ook zijn lichaam ontspannen. Het was een niet gesproken bevestiging dat de onwetendheid aan hun allebei had geknaagd. Het gevoel van haar armen om zijn lichaam en haar hoofd tegen zijn borstkast voelde verrassend normaal, ondanks de korte tijd dat ze elkaar nog maar kende. Zijn hoofd rustte lichtjes op het hare wanneer hij zijn ogen sloot en even genoot van het moment. Even verloor hij zichzelf in het moment.
Haar bleke huidskleur leek eerder ronduit wit tegen de donkere kleur van haar ogen. De manier waarop ze daar zag bezorgde hem een onaangenaam gevoel in zijn maag. De kleine trillen en haar gevouwen armen ontgingen hem niet. Bedenkelijk trok hij een mondhoek op. Hij wist niet goed of hij gerust gesteld moest zijn door haar antwoord of net nog bezorgder. Ze had afgezien de afgelopen dagen en dat was lastig om zomaar te verwerken en een plekje te geven. ”Maak je over mij maar geen zorgen,” antwoordde hij haar simpelweg met een ontspannen en geruststellende glimlach. Hij wou haar niet nog meer zorgen rond haar hoofd geven. Zelf had hij ook bijna niks buiten de gewone verwonden: hier en daar een blauwe plek, enkele kleine brandwonden en een gekneusde rib.
Hij zette zich terug recht en nam de jas van zijn stoel om over haar schouders te hangen. Zacht liet zijn hand van haar schouder naar haar bovenarm glijden. ”Lust je warme chocomelk?” vroeg hij vriendelijk terwijl hij zich al traag een weg baande naar de kassa om er eentje voor haar te bestellen. Ze had het duidelijk koud en hij deed dan ook zijn best om het haar zo comfortabel mogelijk te maken. Zo koud was het nochtans niet in het winkeltje en hij moest toegeven dat hij het zelfs behoorlijk warm had. Nog voor ze had geantwoord bestelde hij al een donut. Comfortfood, iedereen lustte toch een donut, niet?
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. za nov 25, 2017 3:17 pm
i'll know what it feels like
to feel the wires ignite
De simpele knuffel deed haar zoveel deugd. Het was alsof Tooth haar gedachten even op stil kon zetten. Geen nare emoties of herinneringen die haar aandacht op eisten. Er was alleen maar aandacht voor hem. Helaas nam het de fysieke bijwerkingen van haar mutatie niet weg. Vanaf hij haar terug los liet, kwam de koude terug. Het was niet zo zeer de omgeving, of het feit dat haar sweater misschien niet geschikt was. Het was dat haar lichaam de warmte precies niet kon vasthouden. Alsof het simpelweg verdampte. Ze besloot om er maar gewoon niet aan te denken. Trouwens, ze moest Brimstone nog uithoren over het feit of hij gewond was of niet. Het was sowieso al een geruststelling dat hij hier voor haar zat, maar in principe zei dat niet veel. Uit ervaring wist ze dat sommige mensen heel goed waren in dingen verbergen. Zeker als het om emotionele pijn ging. Toegeven aan iemand dat er iets mis was, was voor heel veel mensen een hele opdracht. Omdat ze niet zwak wilden overkomen.
Daarom vermoedde ze dat Tooth hier ook een beetje tegen haar loog, aangezien hij het antwoord zo verwoordde dat hij de vraag eigenlijk ontweek. ”Maak je over mij maar geen zorgen,” Zei hij, zichtbaar ontspannen met een kleine glimlach. Ze kon echter niet anders dan zachtjes lachen. ”Weet je niet dat ik me gewoon altijd zorgen maak? Het is mijn default setting”, Grapte ze voorzichtig. Maar ze zou hem niet pushen om opnieuw te antwoorden. Ze was immers zijn vriendin, niet zijn therapeut. Ze geloofde dat, als hij haar eenmaal genoeg vertrouwde, hij vanzelf wel zou beginnen praten. Met haar mutatie zou het makkelijk zijn om al die informatie van hem te ‘stelen’ met een aanraking, maar ze had respect genoeg om dat niet te doen. Alleen als hij het zelf zou willen, dan pas zou ze het zelfs maar overwegen.
Dat ze koud had, was hem niet ontgaan. Ineens dropte hij zijn jas over haar schouders heen, en voor ze tijd had om te protesteren, liep hij al traag richting de vrouw achter de balie. ”Als ik nee zeg, zou ik liegen”, Zei ze, al voelde het wel een beetje als profiteren. De jongen kwam na enkele minuten al terug, met een beker warme chocomelk.. En een donut. ”Tooth, dat is geen chocomelk”, Grinnikte ze, wijzend naar de donut. Ze omsloot het bekertje met haar handen, blij met de warmte die er van af straalde. Zo in zijn jas weggedoken, met het bekertje vastgeklemd, leek het wel alsof ze op de Noordpool zaten te kamperen.
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. ma nov 27, 2017 12:43 pm
conquer
BRIMSTONE
from within
Haar lichaam in zijn armen, was zo iets kleins, maar het gaf zoveel voldoening. Spontaan vormen zijn lippen zich tot een glimlach. Zacht ophooggekrulde mondhoeken waar toch zoveel emoties inzaten. Zowel blijdschap, maar ook een zekere vorm van verdriet. Hij zou niet ontkennen dat haar zo zien hem pijn deed. Voor hem was het een zekere vorm van mislukking dat hij haar niet had kunnen beschermen, ondanks dat hij wel wist dat in de chaos van de oorlog, iets doen zo goed als onmogelijk was. Haar lichaam verliet zijn armen en de tijd leek zichzelf weer op gang te trekken. Het winkelcentrum leek terug in beweging te komen, wat het niet deed wanneer de roodharige tegen hem aan stond.
Het zachte lachje dat ze voortbracht zorgde voor een zekere geruststelling aan zijn kant. Het laatste at hij wou was dat zich zorgen ging maken over hem. Aan heet inktzwarte ogen was duidelijk te zien dat ze zich al genoeg zorgen had gemaakt over verschillende mensen. Hij kon niet anders dan haar drang om altijd goed te doen te appreciëren, toch baarde het hem zorgen. Ze ging soms te ver, ten kostte van zichzelf. Zijn vingers omsloten haar hand bij haar woorden en zijn hoofd kantelde licht. Een beleefde grinnik kwam op vanuit zijn keel. ”Je bent te goed voor deze wereld.” bevestigde hij haar en schudde zijn hoofd.
Zonder ook maar enige inmeng van haar te vragen stond hij op en legde op een tedere manier zijn jas over haar schouders heen. Een lach rolde over zijn lippen heen bij haar antwoord. Hij bestelde de donut en de warme chocomelk en schoof het voor haar neus voor hij zich terug rechtover haar neerzette. ”Jij bent meer waard dan gewoon een chocomelk.” verduidelijkte hij zijn aankoop van de donut. Het was misschien een te klein gebaar en zij was veel meer waard voor hem, toch kon hij haar in het kleine zaakje niet meer geven.
Het warme gevoel dat van binnenuit kwam viel onmogelijk te negeren, maar toch wist hij het perfect te plaatsen. Het roodharige meisje had hem op zo’n korte periode voor zich gewonnen. Hij kon niet denken aan een moment wanneer hij gelukkiger was geweest over een toevallige ontmoeting. Zijn ogen gleden over het hoopje koude dat op de stoel voor hem zat en moest toch even lachen. ”Je ziet er aandoenlijk uit in de hoop kleren en met de chocomelk.” sprak hij terwijl de lach nog steeds op zijn gezicht stond. Hij scheurde een klein stuk van de donut af en stak het in zijn mond.
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. ma nov 27, 2017 4:08 pm
i'll know what it feels like
to feel the wires ignite
Het was ontzettend schattig dat hij niet wilde dat ze zich teveel zorgen maakte om hem, maar ze kon het letterlijk niet tegenhouden. Ze had nu eenmaal een mutatie en daar kon ze goeie dingen mee doen. Dus waarom zou ze niet? Waarom zou ze het niet gebruiken om anderen te helpen? Het was niet alsof ze zichzelf als een reddende engel zag, of dat ze een waar godsgeschenk had gekregen. Zoveel credit gaf ze zichzelf niet. Maar in de omstandigheden waarin ze zich bevond, kon ze het niet maken om het voor zichzelf te houden. Ze kon anderen helpen en dat deed ze ook. Misschien deed ze weer veel te veel in één keer, maar ze kon het niet laten. Haar mutatie leek ook vanzelf een heleboel dingen op te hebben gepikt. Dus het was niet alsof ze veel keuze had. ”Je bent te goed voor deze wereld.” Zei Tooth, en ze lachte geamuseerd. "Stop eens jij", Grinnikte ze. Voor haar was het zo normaal, dat ze complimenten als deze moeilijk kon aanvaarden.
Toen het te overduidelijk werd dat ze koud had, schoot Brim meteen in actie. Hij gaf haar zijn jas, en baande zich een weg richting de kassa. Een warme chocolademelk en een donut werd voor haar neus geplaatst. Wel, die donut was geen deel van hun deal geweest, of wel dan? ”Jij bent meer waard dan gewoon een chocomelk.” Verdedigde hij zichzelf. Reagan trok haar wenkbrauwen op, een glimlachje rond haar lippen. ”Ik was al lang blij geweest met gewoon een chocomelk”, Liet ze hem weten, maar ze was toch dankbaar. Ze herinnerde zich nu pas dat ze vandaag eigenlijk nog niks gegeten had. Voorzichtig dronk ze van het warme drankje, nadat ze er zachtjes in geblazen had om het toch een beetje af te koelen.
Blijkbaar was het een grappig zicht voor Tooth. ”Je ziet er aandoenlijk uit in de hoop kleren en met de chocomelk.” Merkte die namelijk op, met een brede glimlach op zijn gezicht. Ze kon een giechel niet onderdrukken. ”Ach, zolang jij maar entertained bent, meneertje”, Zei ze, waarna ze nog een slok nam van haar chocomelk. ”Trouwens, in welk huis ben jij geplaatst? Ik denk niet dat we dicht bij elkaar zitten, ik heb je nog niet langs zien lopen”, Zei ze plots, al dacht ze nu meer luidop. De afgelopen tijd had ze namelijk genoeg naar buiten zitten kijken van uit haar zetel, en ze was vrij zeker dat ze Brim nog niet had gezien.
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. ma nov 27, 2017 7:23 pm
conquer
BRIMSTONE
from within
Ondanks dat ze elkaar al een zekere tijd niet meer hadden gezien, was Morphine in zijn hoofd blijven hangen. De dag die ze samen hadden doorgebracht herbelevend, maar ook dacht hij na hoe ze op zo’n simpele manier zo goed bijeen pasten. Misschien was het wel gewoon beter als hij er niet over nadacht en alles gewoon naar zich toe liet komen. Waarom piekeren en vragen stellen over iets dat zo perfect was? Haar kleine hand lag in het zijne en hij kneep er zachtjes in bij haar woorden, gepaard met een onschuldige glimlach. Ze hield precies niet zo goed van complimenten, maar ze zou er toch aan moeten wennen als ze bij Tooth wou blijven, want hij kon Reagan alleen maar loven.
Hij bedankte de dame achter de toonbank en nam het bekertje en het bordje mee naar de tafel. Met opgetrokken wenkbrauwen en een lief glimlachje keek ze hem aan en vertelde hem dat ze blij was geweest met simpelweg een chocomelk. ”Ik was ook blij geweest met een simpel meisje,” begon hij voorzichtig en keek op van de tafel, in haar ogen. ”maar ik heb iemand zo fantastisch als jou gekregen.” vervolgde hij. Zonder dat hij er zelf echt van op de hoogte was, kon hij dus duidelijk wel een enorme slijmbal zijn. Was dat niet wat vrouwen graag hadden of en toe? Die vraag schoot even door zijn hoofd, maar verdween al gauw naar de achtergrond. Ze mocht heus wel weten dat hij zijn beide handen kusten met zo’n vriendin als haar: knap, lief en zorgzaam, maar vooral dat eerste.
Zijn mondhoeken krulden samen met haar gegiechel omhoog. ”Dat ben ik zeker jonge dame,” bevestigde hij haar vaststelling. Hij was oprecht gelukkig en dat was niet alleen daar haar voorkomen in de oversized kleren. Het kwam in het algemeen door haar, gewoon haar aanwezigheid. Bij haar vraag keken zijn ogen even bedenkelijk over haar schouder heen. Welk huis? Ja, dat was een goede vraag. ”Ergens vooraan, ik ken de nummer niet precies, vier ofzo?” vroeg hij haar, ook al wist hij maar al te goed dat ze het antwoord er niet op wist. Hij trok een wenkbrauw op bij het tweede deel van haar zin. ”Was je naar mij op zoek?” vroeg hij op een speelse manier met een opgetrokken mondhoek. Even keek hij bedenkelijk naar het bekertje chocomelk dat in Reagans handen geklemd zat. ”Zouden wisselingen nog mogelijk zijn?” Hij richtte zijn blik naar haar. ”Ik wil je niet nog eens uit het oog verliezen.” Gaf hij oprecht toe en zijn stem kreeg iets serieus. De ongerustheid van de afgelopen maanden in Genosha waren ook nog ergens hoorbaar. Het onwetende had aan hem gevreten. Hij draaide het colaflesje open dat nog op tafel stond en nam er een slok van.
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. di nov 28, 2017 7:09 pm
i'll know what it feels like
to feel the wires ignite
Het was zowel vreemd als aangenaam hoe comfortabel ze zich voelde in zijn buurt. De klik die ze hadden, was in geen woorden te omschrijven. Als er iemand was die haar een gevoel van veiligheid kon geven, dan was het Tooth. Maar ze wist niet waarom, of hoe het ineens zo intens was geworden. Ze hadden elkaar dan wel een paar keer gesproken, maar de band die ze hadden was al van in het begin zo sterk geweest. Alsof ze elkaar al jaren kenden. Het vertrouwen dat ze in hem had, was groot. Of dat aan haar karakter kon liggen, wist ze niet. Ze vertrouwde snel mensen, zelfs nadat ze al een aantal keren heel erg bedrogen uitgekomen was. Deze keer was het anders though. Het ging zo natuurlijk, en ze wist diep vanbinnen dat hij haar nooit met opzet zou kwetsen of voorliegen. Hij was attent en zorgzaam, en hij vroeg er niet eens iets voor terug. Het was niet omdat hij verslaafd was geraakt aan haar mutatie, en daarom al deze dingen deed om zijn volgende fix te verzekeren. Hij deed het gewoon uit zichzelf, no strings attached.
Al spendeerde hij nu wel veel aan haar, ze kreeg niet alleen de chocomelk, maar ook een donut voorgeschoteld. Terwijl ze al lang tevreden was geweest met de warme beker. ”Ik was ook blij geweest met een simpel meisje, maar ik heb iemand zo fantastisch als jou gekregen”, Reageerde hij op haar woorden. Zijn blik had die van haar gevangen, en ze kreeg het plots spontaan helemaal warm. Aan het gevoel in haar kaken, wist ze dat ze deze keer wel iets van kleur had gekregen. ”Als ik straks smelt dan is het jouw schuld hoor”, Zei ze zachtjes, overduidelijk helemaal weg geblazen door zijn charmes. Wat was hij toch een romantische ziel. Ze vroeg zich af of hij zelf wel door had hoeveel invloed zijn woorden hadden, en of hij het misschien expres deed.
Dat ze er blijkbaar aandoenlijk uit zag, kwam niet eens als een heel erg grote verrassing. Ze kon zichzelf niet zien zitten, maar ze kon zich wel voorstellen hoe ze er uit zag. Verdrinkend in zijn veel te grote jas, met haar handen rond het bekertje. Gelukkig was hij wel entertained. ”Goed, daar doen we het voor”, Reageerde ze half lachend op zijn woorden. Het gesprek nam echter een serieuzere draai toen ze zich ineens luidop afvroeg waar hij precies was ingedeeld. ”Ergens vooraan, ik ken de nummer niet precies, vier ofzo?” Klonk het antwoord. ”Ik zie zo al gebeuren dat je ooit nog het verkeerde huis in loopt”, Grapte ze. Ze scheurde zelf een stukje donut af terwijl ze naar zijn volgende voorstel luisterde. Toen ze het eenmaal weggeslikt had, knikte ze bedenkelijk. ”Ik hoop van wel, en anders doen we het gewoon sneaky”, Zei ze, haar stem volume een beetje verlagend, alsof ze echt heel criminele zaken aan het bespreken waren.
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. di nov 28, 2017 10:04 pm
conquer
BRIMSTONE
from within
Het hij meerdere keren verschillende films gekeken en gedacht: die zijn toch ook uit het niets bij elkaar gekomen. Toch moest hij zichzelf dan corrigeren door te zeggen dat het film is en dat het niet echt gebeurd is. Het was voor hem nog steeds een onwaarschijnlijk gegeven hoe twee onbekende vreemdelingen elkaar zo toevallig hebben leren kennen. Beide zittend in de leefruimte van Genosha, niets vermoedend waar dat zekere moment hen op dit moment zou brengen. Bij terug te denken aan hun oh zo spontane ontmoeting voelde hij zijn maag lichtelijk tintelen. Een gevoel dat hij toen nog niet voelde, maar dat nu niet leek weg te gaan wanneer hij de sproeten op de roodharige haar gezicht zag. Een glimlach ontstond uit het niets wanneer hij zijn gifgroene ogen op haar gitzwarte richtte.
Zowel de chocomelk als de donut waren slechte een kleine geste en hij wist maar al te goed dat het niets voorstelde. Misschien dacht zij dat ook wel, toch besloot hij om daar niet over te piekeren. Haar kaken kreeg steeds meer kleur. Zijn duim wreef zacht heen en weer over de rug van haar hand. Ondanks dat hij haar alleen maar knapper vond met de zachte blos op haar wangen wist hij dat het haar ongemakkelijk gevoel zou geven en dus deed hij een zielige poging om haar terug wat te doen kalmeren. ”Ik raap je wel terug bijeen, maak je geen zorgen.” sprak hij op een rustige en liefdevolle manier. Zij deed zijn hart voortdurend smelten als hij haar zag, dus hij besefte maar al te goed hoe ze zich voelde. Het was een fantastisch gevoel dat je tegelijkertijd wat zwak op de benen maakte. Een gevoel dat moeilijk viel te omschrijven net omdat het zo aangenaam was. Ze hoefde helemaal niets te zeggen om hem dat heerlijke gevoel in zijn buik te geven.
Ze zou zichzelf eens moeten zien zitten. Ondanks dat hij ervan op de hoogte was dat ze het koud had en dus alle attributen die rond haar hingen nodig had om zichzelf warm te houden, gaf het haar een verschrikkelijk schattig uiterlijk. Het was niet dat ze dat anders niet was, maar dit had het zo net iets extra. Een gewoon konijntje is schattig, maar hoe schattig is een roos konijntje? Hij grinnikte bij haar woorden. De sfeer keerde lichtjes naar een iets serieuzere trend, toch bleef het heel gezellig aanvoelen. Zijn wenkbrauwen trokken zich in een bedenkelijke frons bij haar bemerking. ”Die kans zit er wel eens in ja,” moest hij eerlijk toegeven. Zijn benen hadden het automatisme gecreëerd om naar het juiste huis te lopen, toch wist hij niet of hij daar op kon vertrouwen als hij bijvoorbeeld iets gedronken zou hebben. Het was ook niet dat hij zijn huisgenoten kon bellen, want hij kende maar een iemand zijn naam, maar had de jongen zijn telefoonnummer niet. Zijn ogen volgde haar handen en zagen hoe ze een stukje van de donut afbrak en naar haar mond bracht. ”Deal,” fluisterde hij en nam het volume van Reagans stem over. Hij had zich wat naar voren gebogen om haar beter te verstaan.
Hij zette zich recht en bestelde voor zichzelf ook gauw een chocomelk, want ondanks dat hij het niet echt koud had, rook de drankje tussen Morphines handen wel verrukkelijk. Weer bedankte hij de dame voor hij zich nu naast de roodharige dame zette. Rechtover haar zitten vond hij toch maar wat afstandelijk en als hij echt eerlijk tegen zichzelf was, wou hij liefst zo dicht mogelijk bij haar zitten. Ondanks dat er geen gevaar was, wou hij in staat zijn om haar te beschermen. ”Waar zit jij ergens?” vroeg hij, doelend naar haar huisnummer. Dan kon hij eventueel toch nog eens langsgaan vooraleer ze zichzelf samen konden plaatsen. Eigenlijk wou hij haar nogmaals vragen hoe ze voelde, of ze wel voor zichzelf zorgde. Het was eigenlijk een overbodige vraag wanneer hij haar daar zo zag zitten en hij wist dat ze niet graag reageerde op zo’n vragen en dus besloot hij om het te laten voor wat het was.
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. do dec 14, 2017 5:49 pm
i'll know what it feels like
to feel the wires ignite
Het waren de kleine dingen die haar zo blij konden maken. Een gerichte opmerking, waarvan ze wist dat die recht uit zijn hart kwam. Een opmerking die haar warmer maakte dan een bekertje chocolademelk ooit zou kunnen. Zijn aanraking joeg precies kleine elektrische schokjes door haar heen. Niet dat het onaangenaam was. Maar ze was wel even volledig ondersteboven door zijn acties. En dat liet ze hem ook weten. ”Ik raap je wel terug bijeen, maak je geen zorgen.” Zei hij, in een poging haar gerust te stellen. Ze lachte geamuseerd. "Gelukkig maar", Merkte ze luchtig op, blij dat hij probeerde haar aandacht af te leiden. Ze kneep zachtjes in zijn hand, de glimlach nog steeds om haar lippen. Hij vertelde over zijn huis, dat hij niet eens goed wist welk huisnummer hij nu precies in zat. Ze vond het idee al grappig dat hij misschien wel eens het verkeerde huis in zou lopen. Al die huisjes leken ook zo hard op elkaar, wat sowieso ook de bedoeling was geweest. ”Die kans zit er wel eens in ja,” Gaf hij toe, en ze grinnikte. "Niet dat die mensen iets te klagen hebben als er zo'n hottie als jij binnen loopt though", Merkte ze op. Haar flirt technieken waren niet zo on point als de zijne, maar hé, ze kon de opmerking toch niet voor zichzelf houden.
Maar liefst zou ze hebben dat hij gewoon bij haar binnen liep. En dan voor de rest van de tijd dat ze hier in Sundberg zouden zijn. Eerlijk, hij moest gewoon bij haar intrekken. Dat moest toch wel te regelen zijn? En anders deden ze het stiekem. ”Deal,” Ging hij zachtjes en geheimzinnig akkoord. Vervolgens stond hij op en liep hij terug richting de toonbank. Zelf nipte ze van haar chocolademelk, die nog steeds warm had maar nu wel meer drinkbaar was zonder dat ze haar tong zou verbranden. Hij kwam terug met zijn eigen beker, en tot haar plezier ging hij nu naast haar zitten. Ze draaide zich iets naar hem toe, liet haar knie zachtjes tegen de zijne leunen. Zo waren ze meer verbonden zonder dat iemand opmerkingen zou gaan maken dat ze te hard aan elkaar plakten. Niet dat ze zich daar iets van zou aantrekken. Als ze het lef zou hebben om op zijn schoot te gaan zitten, had ze dat vast gedaan. Maar misschien zou hij dat niet zo waarderen. ”Waar zit jij ergens?” Vroeg hij vervolgens. "Huisnummer 29. Ook niet zo heel ver dus, maar vast verder dan jij?" Reageerde ze. "Ik verdwaal ook elke dag wel een beetje hoor. Al die wijken zijn zo identiek", Grinnikte ze toen. "Kunnen we ons huisje niet knal oranje verven?" Stelde ze toen lachend voor. Dan konden ze tenminste niet meer missen, toch?
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. do dec 14, 2017 7:49 pm
brimstone varlow
tooth » reagan♡ » 576 words
Ondanks dat hij zag dat Morphine zich niet helemaal schitterend voelde, genoot hij van haar aanwezigheid. Wanneer zij zich bij hem bevond leek alles zo veel beter, toch zorgde haar donkere ogen ervoor dat schuldgevoel zijn maag bijeen kneep, ook al wist hij dat hij er helemaal niks aan kon doen. Gewoon haar hand in het zijne gaf meer voldoening dan hij ooit had kunnen denken. Het gaf hem een zekere zekerheid na maanden onzekerheid. Een glimlach stond op zijn gezicht en het zag er niet naar uit dat die direct zou verdwijnen. ”Ik zou je nooit zomaar laten vallen,” stelde hij haar zachtjes gerust ook al had hij het eerst als een grapje bedoeld. ”Dat moet je weten,” vervolgde hij voorzichtig. Hij wou haar natuurlijk niet overdonderen, want ondanks hij zich goed bij haar voelde was er toch nog wat onzekerheid over hoe zij over hem voelde. Hij kon dat vieze gevoel niet wegdrukken, hoe hard hij ook zijn best deed. Was het omdat hij zoveel voor haar voelde? Waarschijnlijk wel, uit angst.
De sfeer werd wat soepeler wanneer ze het over hun huizen hadden. Iets wat zei duidelijk grappig leek te vinden was de grote kans dat hij een verkeerd huis zou binnen wandelen. Hij kon niet ontkennen dat hij zichzelf ook zou uitlachen moest dat gebeuren. Zijn mondhoeken krulde zich verder naar boven bij haar opmerking. ”Dat zegt de knappe redhead aan de tafel,” verbeterde hij haar op een speelse manier met een grijnsje rond zijn lippen.
Hij had zonder enige moment van twijfel ingestemd op haar voorstel om samen in te trekken. Hij zou niets liever hebben dan elke avond samen met haar in de zetel de liggen en melige films kijken. Dat was toch wat hij dacht dat vrouwen graag deden op een koude winterse avond. Hij stond op en was voor zichzelf ook iets warms gaan om te drinken voor hij terug wandelde naar de tafel om naast haar te gaan zitten. Haar ogen keken over de rand van de tas wanneer ze van de warme chocolademelk dronk. Ze draaide zich naar hem en raakt zijn knie aan met het hare. Het was een enorm simpel gebaar, maar het zorgde wel voor een gelukzalige glimlach op zijn gezicht. Voorzichtig legde hij even zijn hand op haar knie voor hij zijn hand weer om het oor van de tas sloot om een slok te nemen.
Ze begon te vertellen over het huis waar zij op dat moment in woonde en met de nodige aandacht luisterde hij naar haar verhaal. ”Sundberg is gewoon één groot doolhof,” viel hij haar bij, bij haar opmerking over de verwarrende wijken. Hij kon het niet ontkennen, het was hem ook al enkele keren voor gevallen dat hij de foute straat indraaide en op die manier nooit tot bij zijn verblijfplaats kwam. ”Welke kleur jij maar wil,” gaf hij haar toe. ”Al ben ik meer voor groen,” grapte hij wanneer hij haar aankeek met een glimlach. Uiteindelijk was het nog niet zo’n slecht plan voor hen om hun huis een duidelijk kenmerk te geven. Des te meer tijd hij met haar doorbracht, des te meer hij besefte hoe hard hij haar gemist de afgelopen weken. "Zin om subiet wat door het winkelcentrum te zwerven?" vroeg hij uitnodigend. Natuurlijk zou hij het wel begrijpen moest ze het niet willen door haar slechte toestand op dat moment. Langs de andere kant kon dat haar gedachten eventueel wel wat verzetten.
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. di dec 19, 2017 6:47 pm
i'll know what it feels like
to feel the wires ignite
”Ik zou je nooit zomaar laten vallen,” Reageerde Tooth op haar woorden. Als hijz o door ging dan zou dat smelten nog niet meteen stoppen. ”Dat moet je weten,” Vervolgde hij. Ze knikte zachtjes en glimlachte. ”Als ik beter ben, wil ik er ook voor jou zijn oké”, Zei ze. Het was lastig om in deze toestand te doen alsof er niks aan de hand was. Haar mutatie had momenteel volledige controle over haar, waardoor ze nog meer geneigd was om hem te gebruiken ook. Het was een vicieuze cirkel, waarbij haar mutatie haar eigenlijk geleidelijk aan meer en meer kapot maakte. Op een bepaald moment zou ze dat een halt moeten toeroepen, maar daar had ze momenteel de kracht niet voor. Al hielp het wel om nu even haar gedachten te verzetten. Daarbij was Tooth een grote hulp. Met zijn grappige opmerkingen maakte hij haar aan het lachen en er was geen betere remedie tegen de emotionele pijn die ze voelde dan dat.
Voor even kon ze gewoon alles opzij schuiven en genieten van het moment. Toen hij naast haar kwam zitten, voelde ze zich meteen ook weer een stuk veiliger. Niet dat er hier echt gevaar dreigde, maar het was fijn dat ze hem zo dichtbij had. Zo lang had ze in onzekerheid geleefd over of hij nog leefde of niet. Nu hij naast haar zat, levend en wel, was dat een hele geruststelling. Ze wilde hem niet nog een keer uit het oog verliezen. Wat moeilijk zou zijn, toch als ze zijn volgende opmerking mocht geloven. ”Sundberg is gewoon één groot doolhof,” Zei hij. Ze grinnikte kort. ”Ik ben nog niet veel buiten gekomen, eigenlijk”, Bekende ze. Dit was de eerste keer dat ze überhaupt in de stad kwam. Op z’n minst zouden ze hun onderkomen in een duidelijke kleur verven. ”Misschien allebei? En nog wat paars erdoorheen, omdat het kan”, Lachte ze. Een perfect plan, toch.
"Zin om subiet wat door het winkelcentrum te zwerven?" Stelde hij ineens voor. Reagan knikte, semi-enthousiast. Zolang de hoofdpijn en duizeligheid weg bleef, zag ze dat uiteraard zitten. ”Yup, kan ik meteen een cadeautje voor je zoeken”, Greens ze. Dan kwam ze later wel terug om het te kopen, dat het toch geheim bleef. ”Of vier jij geen Kerst?” Vroeg ze vervolgens, met gefronste wenkbrauwen. Dat kon natuurlijk ook, en dan zou ze hem geen cadeautjes en dergelijke opdringen.
Onderwerp: Re: So show me love, just enough to lift me up. do dec 21, 2017 9:42 pm
brimstone varlow
tooth » reagan♡ » 531 words
Een dankbare glimlach verscheen rond zijn lippen. Hij apprecieerde haar kleine gebaren en zacht opmerkingen. ”Je aanwezig is al genoeg,” stelde hij haar gerust. Ze moest er niet voor hem zijn, of toch niet op de manier die ze bedoelde. Hij had haar gewoon in zijn buurt nodig, verder niets. Ze moest zich geen zorgen maken over hem. hij zag namelijk duidelijk dat ze met zichzelf in de knoop zat door haar mutatie en dan wou hij haar gerust stellen en haar niet nog meer zorgen op haar schouders plaatsen. Haar zien, ook al bevond ze zich in die toestand was een heuse opluchting. Een zekere stress verliet zijn lichaam wanneer hij haar lichaam het winkeltje had zien binnen wandelen.
Hij voelde zich een stuk completer nu hij zich naast haar had neergezet. Met een glimlach rond zijn lippen legde hij kort zijn hand op haar knie als een zeker manier om haar gerust te stellen. Om haar zonder woorden duidelijk te maken dat hij er altijd voor haar zou zijn, ook wanneer ze geen hulp wou accepteren, maar het misschien wel nodig had. Hij trok lachend zijn schouders op. ”Ik ook maar enkele keren,” begon hij en fronste overdreven bedenkelijk. ”Maar ik ben elke keer verkeerd gewandeld,” bekende hij rechtuit. Het was niet enkel op haar te doen lachen, maar het klopt nog echt ook. Misschien redelijk zielig om toe te geven, maar als je heel je leven op dezelfde plek had geleefd, was een aanpassing behoorlijk wennen. Hij moest zijn pad helemaal opnieuw memoriseren. Hij moest oprecht lachen door haar opmerking. ”Dat klinkt als een schitterend plan,” gaf hij toe.
Reagan knikte bij zijn voorstel. Hij had gezien dat het niet met vol enthousiasme was, maar hij zou het wel gezellig maken. Moest het haar dan toch niet aanstaan, konden ze altijd nog ergens anders naartoe gaan of naar huis moest ze zich echt niet goed voelen. Bij haar woorden was al wat meer opgewektheid te horen. Hij wou het idee afketsen, maar haar vraag kwam sneller dan dat hij kon protesteren. ”Tuurlijk wel,” gaf hij toe. Kerstmis was een van de feestdagen waar hij gek op was en die hij ook echt vierde. ”Maar je hoeft me echt niets te kopen,” wilde hij haar duidelijk maken. Ook al was hij zelf wel van plan om iets voor haar te kopen. Hij zou haar de wereld willen geven, helaas verkochten ze dat niet in het kleine winkelcentrum in het bescheiden dorpje.
Hij dronk op zijn gemakje de warme chocomelk voor zijn neus leeg en stond op. Met uitgestoken hand nodigde hij Reagan uit om hem te volgen om de fantastische wereld van het shoppingcenter te ontdekken. Samen wandelde ze door de gangen. Voorzichtig sloeg hij zijn arm over haar schouder en trok haar wat naar hem toe. Een zachte kus drukte hij op haar hoofd terwijl ze verder wandelde. ”Ik ben blij dat je er bent,” zijn stem brak lichtjes halverwege de zin. Hij doelde op het feit dat ze nog leefde, maar wou het niet al te rechtstreeks zeggen. Hij nam terug wat afstand en wandelde verder terwijl hij kort even kuchte om zijn mannelijkheid terug te zoeken.
