NAME: Benjamin Kean ALIAS: The Painter AGE: 19 years GENDER: male SEXUALITY: heterosexual
MUTATION: Artistic mutation ETERNAL MEMORY: Benjamin onthoudt alles wat hij leest. Hierdoor kan hij vele talen spreken en als hij ergens iets over wilt weten leest hij er een boek over en weet hij alles. Vele boeken zijn al door zijn handen gegaan en er zit dus al veel kennis in zijn hoofd.
REALLIFE ART: Benjamin heeft de kracht om iets wat hij tekent/schrijft ook in het echt te laten verschijnen. Ze verschijnen totaal 3D en lijken levensecht. Tot nu toe zijn het alleen nog maar levensloze objecten die niet kunnen bewegen, maar hij probeert steeds meer nieuwere dingen te kunnen maken, zoals dieren of vleugels.
BODY ART: Als laatste kan Benjamin ook nog tekeningen op zijn eigen huid laten verschijnen. Het kan niet echt in iets anders veranderen, maar meer alsof hij op zichzelf tekent. Hierdoor kan hij er bijvoorbeeld uitzien als een boom en helemaal opgaan in zijn omgeving.
For giving me wings For straightening me out
PERSONALITY
LIKES: Silence – Very loud rooms – Parties – Reading – Drawing DISLIKES: Feelings – People interfering with his life
PERSONALITY: Door zijn verleden heeft Benjamin geleerd al zijn emoties op te schrijven of te tekenen. Hij is wel sociaal, maar laat nooit gelijk helemaal zichzelf zien. Het liefst is hij alleen of juist in een kamer met zoveel mensen dat niemand op hem let. Hij houdt er niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan en laat dat da ok liever aan andere mensen over.
For waking me from being suffocated
APPEARANCE
EYES: bruin HAIR: lichtbruin BUILD: gespierd TATTOOS: none PIERCINGS: none STYLE OF CLOTHES: Simpel, spijkerbroek met een los shirt LENGTH: 1.91 m
When I think of you the sun comes out
HISTORY
Opgegroeid in een klein stadje met alleen zijn moeder, ver van de rest van de bevolking, was Benjamin een stil kind. Zijn vader had hij nooit ontmoet, alleen ooit foto’s gezien op een dag dat zijn moeder zijn gezeur zat was. Hij ging naar een kleine school, hij zat met ongeveer 20 kinderen van verschillende leeftijden in hetzelfde lokaal, allemaal kregen ze les op hun eigen niveau. Toch was het nooit genoeg voor hem, hij wou meer lezen, meer leren. Al snel had hij alle boeken al gehad en alle toetsen al gemaakt, maar er was niks anders dat hij kon doen. Hij was klaar met de basisschool, maar moest nog wachten tot hij iets anders kon gaan doen. Hij moest maar thuis wachten tot het schooljaar was afgelopen, want geld voor extra lessen hadden ze niet. Zijn moeder was de gehele dag door werken, zodat zij de huur van het huis konden blijven betalen. Hij vond het niet erg, maar nu hij de hele dag thuis was, was het wel erg eenzaam. Hij ging de tijd besteden aan andere dingen. Hij begon met tekenen en schrijven. Ook ging hij elke week naar de lokale bibliotheek om boeken te halen en te lezen. Op een dag dat hij opnieuw thuis zat, een boek te lezen, en zijn moeder op het werk was, ging de telefoon. Benjamin pakte de telefoon op en begroette de andere persoon. De stem aan de andere kant van de lijn vroeg waar zijn moeder was, maar hij kon niks terugzeggen. Na 16 jaar hoorde hij de stem weer die hij sinds zijn babytijd niet meer gehoord had. Het was zijn vader aan de andere kant van de lijn. Stotterend vertelde hij dat zijn moeder er niet was nu en dat de man anders terug kon bellen, maar zonder een antwoord terug werd er opgehangen. Licht trillend legde hij de hoorn terug op de tafel en liet hij zich vallen op de bank achter hem. Zijn vader, de man die hij zijn hele leven al ontweken heeft, alleen niet geheel vrijwillig, belde zomaar ineens op. Die avond kwam zijn moeder thuis en Benjamin vertelde haar gelijk alles. Na het verhaal kwam ook de vraag, de vraag die zijn verblijf hier ineens een heel stuk spannender zou maken. Hij keek zijn moeder recht in de ogen aan. “Mam, wie is mijn vader?”
Toen kwam alles eruit, het hele verhaal. Hoe zijn vader heette, wat voor een relatie hij met zijn moeder had en waarom hij nu weg is. Het komt erop neer dat het ding tussen hem en zijn moeder iets voor één keer moest zijn, totdat zij zwanger bleek. Hij had al snel laten blijken dat hij niks met het kind te maken wilde hebben, maar de reden waarom was nogal apart. Hij had een andere familie, een andere vrouw met zijn eigen kinderen. Hij had zijn moeder verteld dat hij ook van plan was om hun te verlaten, dat hij niet voor kinderen kon zorgen en dat hij geen geschikte vader was. De enige woorden die zich in Benjamins hoofd bleven herhalen waren anders. “Ik heb broers, misschien wel zussen. Ik heb een weg úit deze stad, een reden. Hij ging onderzoek doen en vond een artikel over kinderen die alleen leefden, met een moeder die gebruikte en de vader die hun had verlaten. Er zat een kleine foto bij, zo klein dat hij zijn ogen iets moest samenknijpen om het te kunnen zien. Toen hij de kinderen zag, kwam gelijk het beeld dat hij had van zijn vader in beeld, ze leken op hem. Het waren zijn half broertjes en zusje. Er stonden namen bij de foto, maar de meeste waren onleesbaar door het kleine lettertype, maar hij kon nog 1 naam goed uitmaken, Dennimae Elscot. Natuurlijk kon de jongen niet vinden wat er met de kinderen was gebeurd, maar het bleef in zijn hoofd rondspoken. Ook nadat hij erachter kwam dat hij een mutatie had, iets wat zijn hele leven verklaarde. De dag dat er mensen van de school kwamen op hem op te halen, zeiden ze iets wat zijn interesse opwekte. Hij hoorde ze fluisteren dat hij wel iets weg had van een meisje dat die school zat, Dennimae. Zijn mond viel bijna open, zijn half zusje? Zijn half zusje zit op die school? Op dat moment wist hij dat deze school hem nog meer zou bieden dan alleen controle over zijn mutatie. Hij zou ook nieuwe familieleden krijgen.
