Onderwerp: Bonded by blood {&Benjamin} zo jul 10, 2016 10:06 pm
Dennimae Elscot
TAG:: BENJAMIN CONNECTED BY GENES
Het was rustig in de gangen, de blondine verwachtte dat de meeste mutanten op hun kamers zaten. Of gezellig in de lounch, ergens met vrienden. De tijd van de lessen was al een tijdje afgelopen en de avond begon door te breken. Het was een normale doordeweekse dag geweest vandaag en eigenlijk had de meid niet zo heel erg veel bijzonders gedaan. Het was heel mooi weer geweest, dus had ze een tijdje met Katerzyna en Karlie bij het strand gelegen. In die tijd had ze haar boek uitgelezen dus was ze onderweg naar de bibliotheek om een nieuw boek uit te zoeken. Dennimae hield erg van lezen en zeker in een lekker warm zonnetje, waar ze ook nog eens iets van bijgekleurd was.
De blonde meid had altijd moeite met het openen van de deur van de bibliotheek. Op de een of andere manier ging de deur erg stroef en moeilijk open. Soms twijfelde ze of het een mutant was, die de deur express zwaarder had gemaakt. Aan de andere kant bedacht ze zich dat deze school al wat jaren mee gemaakt had en de bibliotheek deur gewoon niet goed was onderhouden. Beide zouden haar niks verbazen. Ook in de bibliotheek was het erg rustig. Enkele studenten waren aan het werk, aan het rondsnuffelen bij de boeken of spelletjes aan het spelen achter de computers. Denni haar lichte ogen gleden kort door de ruimte, maar ze wist de weg onderhand bijna uit haar hoofd. Met een klein glimlachje liep ze naar de balie, waar ze het boek neer legde die ze al gelezen had. "Ik kom zo terug, ga even een nieuwe uitzoeken." Glimlachte ze naar de vrouw, die vriendelijk knikte. Het kleine lichaam van de blondine bewoog naar de afdeling van de romans, die aan het begin van de boekenrekken was. Haar lichte ogen gleden over de titels, tot ze er eentje had gevonden die haar wel interessant leek. Nieuwsgierig las ze de achterkant terwijl ze doorliep, totdat ze tegen een jongen aan botste. Geschrokken keek ze op, om de lange jongen zijn gezicht te ontmoetten.
Onderwerp: Re: Bonded by blood {&Benjamin} zo jul 10, 2016 11:01 pm
Benjamin ||
De bruine ogen van de jongen keken snel van links naar rechts, proberend alles in zich op te nemen. Vanaf het moment dat hij hier aankwam en de kaart had gezien, was hij opzoek geweest naar de bibliotheek. Er werd hem verteld dat hij zijn koffers bij de ingang kon laten staan en gelijk daarna greep hij een portable kaart en liep het entree gebouwtje weer uit. Nu, al bijna 20 minuten later, had hij het gebouw eindelijk gevonden. Waarschijnlijk. Het is een vrij groot eiland, vertelde hij zichzelf, het is niet erg om er even in te verdwalen. Hij ademde diep in en een zucht ontsnapte zijn mond. Vol goede moed deed hij de deuren van het gebouw open.
’Je maakt een grapje zeker.’ Fluisterde hij tegen zichzelf, nadat hij zag dat er na de ingang nog meer gangen lagen. Zijn map was alleen van het terrein en zei niks over de binnenkant van deze gebouwen. Zijn ogen gingen van de kaart in zijn handen naar de gang voor hem en weer terug. Zijn schouders gingen iets hangen toen hij de kaart in de dichtstbijzijnde prullenbak gooide. Dan maar op gevoel.
Al met al vond hij de bieb nog is 10 minuten later pas, maar hij was er aangekomen. Toen hij de goede paar deuren opendeed, ondanks dat ze opvallend moeizaam gingen, wist hij meteen dat hij nu de goede kamer te pakken had. Bij het opengaan van de deur kwam er een bekende geur mee, en geruststellende geur. De geur van oude kaften en vergeeld papier. De geur van werkende studenten en andere studenten die probeerde een wedstrijd van hun favoriete computer spel te winnen. Al vanaf kinds af aan gaf de geur van de bibliotheek een gevoel van kalmte aan hem. Hier werd hij niet afgekeurd aangekeken als hij het zoveelste boek uit had en een nieuwe kwam lezen. Hier kon hij zitten zonder gestoord te worden door klasgenoten die zijn obsessie voor boeken niet begrepen. Hij knikte even naar de vrouw bij de balie en liep gelijk door naar de boekenkasten achterin. Zijn ogen gleden over het bordje boven de kasten: ‘Romans’ stond er. Mhm, normaal niet echt zijn ding, maar hij was nu blij met alles dat hem af kon leiden en bezig kon houden.
Zijn vingertop ging over de ruggen van de boeken, elke titel in zich opnemend. Bij een paar begon hij de flaptekst te lezen, maar nog geen had zijn interesse opgewekt. Toen had de jongen maar na 2 rijen besloten gewoon de eerste te beste te nemen, want veel beter zou het waarschijnlijk niet worden. Hij kwam overeind en begon te lopen naar de balie, door zijn boek bladerend, tot hij tegen iemand aan liep. Zijn blik ging snel omhoog terwijl hij boek uit zijn handel viel, om de lichte ogen van het meisje voor hem te ontmoeten.. ’Oh, sorry.’ Zei hij snel, terwijl hij bukte om het boek van de grond te pakken. Toen de langere jongen weer rechtop stond, kon hij past echt het meisje voor hem zien. Die vorm ogen, die neus, die mond, hij had het eerder gezien. Even vernauwde hij zijn blik, tot het tot hem doordrong. Dit was Dennimae, dit was zijn halfzusje, het kon niet anders. Snel, beetje te snel, stelde hij zichzelf voor. ’Ik ben Benjamin Kean en dit is een soort van mijn eerste dag hier, zou je me misschien kunnen uitleggen hoe ik dit boek hier kan lenen?’ Hij hield de betekenisloze roman omhoog voor zijn gezicht terwijl hij zijn hoofd naar rechts boog zodat hij er langsheen te zien was. Zijn eerste dag, het was zijn eerste dag en de eerste persoon die hij ontmoette was precies wie hij wou zijn. Geluk moest wel aan zijn kant staan vandaag. - Dus ja, dit. En de postsheet wou niet dus ik probeer het nog wel een x met een andere... –
Onderwerp: Re: Bonded by blood {&Benjamin} ma jul 11, 2016 1:50 pm
Dennimae Elscot
TAG:: BENJAMIN CONNECTED BY GENES
Al vanaf kinds af aan hield de blonde meid van lezen. Vanaf het moment dat ze het geleerd had, was ze kinderboekjes gaan lezen. Haar fantasie over hoe de omgeving in de boekjes er uit zou zien, ook aan de hand van de plaatjes, hadden haar mutatie meer ontwikkeld. En ook toen ze ouder werd ontwikkelde haar mutatie doormiddel van lezen. Het gaf haar meer ruimtes om te kunnen ontwerpen, meer fantasie om tot 'werkelijkheid' te brengen. Sommige mensen zagen Dennimae misschien als een boekenwurm, maar het lezen hielp haar wel degelijk met haar mutatie en het was een aangenaam tijdsverdrijf. De vrouw van de bibliotheek herkende haar dan ook op het moment dat Denni haar oude boek kwam terugbrengen.
De bibliotheek was voor de meeste studenten een doolhof, een plek die ze liever meden. Maar voor Dennimae was het als een soort van thuiskomen. Ze kende er de weg, zou bijna de genummerde boeken uit haar hoofd kennen. De blondine liet haar lichte ogen rustig over de titels van de boeken glijden en een klein glimlachje vormde haar lippen toen ze eentje gevonden had. Ofwel, eentje die haar interessant leek. Haar dunne vingers viste het boek uit het rek, om nieuwsgierig de achterkant te bestuderen. ook liet ze haar ogen de pagina's bekijken, toen ze het boek geopend had en de bladzijdes snel heen en weer liet waaien. Lopen en lezen was misschien niet haar slimste idee, maar Dennimae had niet verwacht iemand tegen te komen in de bibliotheek, op dit tijdstip, zo midden voor haar neus. De jongen waar ze tegen aan botste had haar duidelijk ook niet gezien en liet een boek uit zijn handen glippen. Denni wilde zich verontschuldigen, maar de lange jongen was haar voor. ’Oh, sorry.’ Sprak hij gehaast, waarna hij bukte om zijn boek te rapen. Denni bleef wat verstijfd staan, bekeek hoe de jongen zich naar zijn boek bewoog. "Geeft niet," Sprak ze uiteindelijk, waarbij ze een klein glimlachje rond haar lippen droeg. "Ik had ook beter moeten uitkijken." Ze waren tegen elkaar opgebotst en dit was een soort van verontschuldiging vanuit haar kant. Dennimae wilde doorlopen, maar de blik die de jongen droeg hield haar tegen. Haar lichte kijkers waren strak op zijn donkere gericht en Denni voelde een vlaag van ongemakkelijkheid door haar lichaam gaan. Waarom keek hij zo, zo vernauwd? En na een korte, voor haar ongemakkelijke stilte, begon de jongen weer te spreken. ’Ik ben Benjamin Kean en dit is een soort van mijn eerste dag hier, zou je me misschien kunnen uitleggen hoe ik dit boek hier kan lenen?’ Dennimae keek hem aan, ietwat verbaasd over zijn plotse vraag en voorstelling. "E-ehm," Haperde haar stem, waarbij ze de brok in haar keel probeerde weg te slikken. "Je kan het boek afgeven bij Melissa, de vrouw achter de balie." Dennimae draaide een kwartslag, om naar de wat oudere vrouw van de bibliotheek te wijzen. Voorzichtig liet ze haar lichte kijkers terug naar de jongen gaan, haar blik afstandelijk. "Ik ben Dennimae," Zei ze zacht, waarbij ze probeerde te glimlachen. De meid had geleerd dat als iemand zijn of haar naam noemde, het wel zo beleefd was je eigen terug te zeggen. Ze begon er al wat spoepeler in te worden, het ontmoeten van nieuwe mensen. Al kon ze haar ongemakkelijkheid en ergens toch wel nerveusiteit niet wegnemen.
Onderwerp: Re: Bonded by blood {&Benjamin} zo jul 17, 2016 2:55 pm
Nice to meet you, Gast
Hij merkte zelf hoe ongemakkelijk zijn begroeting overkwam op het meisje voor hem, maar dit was een kans die hij niet had kunnen laten schieten. Hij keek in de blauw/groene ogen en probeerde iets van herkenning te kunnen zien, maar hij zag alleen maar oprechte verbazing. Natuurlijk. Eigenlijk wist hij ook niet waar het kleine beetje hoop vandaan kwam, het kleine beetje hoop dat zij hem ergens van herkende. Hoe had ze hem moeten herkennen? Hij kan zich niet voorstellen dat haar vader, en dus ook zijn vader, het ooit over hem heeft gehad. Het was pure toeval dat hij haar had herkend.
Haar stem liet hem ontwaken uit zijn gedachten. "E-ehm, je kan het boek afgeven bij Melissa, de vrouw achter de balie." Hij had de hapering in haar stem niet gemist, maar het viel te verwachten. Hij gedroeg zich immers wat apart. Terwijl ze een kwartslag draaide om naar de vrouw te wijzen die hij begroet had bij binnenkomst, bekeek hij het meisje snel. Misschien zou hij kunnen zien waarom zij hier zat, wat haar mutatie was, maar zoveel geluk had hij niet. Toen ze terug naar hem keek waren haar ogen afstandelijker, ondanks het gemaakte glimlachje op haar gezicht. . "Ik ben Dennimae," Vertelde ze hem met een zachte stem. “Weet ik.” Had hij terug willen zeggen, maar hij hield zijn mond wijs dicht. Naast de afstandelijkheid zat er ook wat nervositeit in haar houding. Niet alsof ze bang voor hem was, maar alsof ze hem niet helemaal begreep. Eerlijk gezegd begreep hij zichzelf ook niet, dus het was geen verassing. ”Dankjewel,” Hij pauzeerde even, een glimlach verscheen op zijn gezicht. ”Dennimae.” De naam klonk zo… zo natuurlijk op zijn tong. Alsof hij jaren had gewacht om die specifieke klanken uit te spreken. Hij deed drie stappen naar voren richting de balie, voor hij zich weer omdraaide naar het blonde meisje. ”Je bent precies hoe ik dacht dat je zou zijn.” Zij hij zacht, bijna niet hoorbaar, maar hoorbaar genoeg. Zijn stem was kalm, bijna rustgevend. Het was hoe hij normaal gesproken klonk, maar mensen hadden gezegd dat ze er na een tijd niet meer tegenkonden. Rustig werd emotieloos, dat is in ieder geval wat andere kinderen hem altijd hadden verteld. Toch vond hij zijn stem niet vervelend of irritant. Het paste bij hem, bij zijn persoonlijkheid, en op dit moment hoopte hij dat met de rustgevendheid van zijn stem met misschien een beetje hulp van een aardige glimlach het meisje voor hem niet wegjaagde. Hij had verscheidene manieren bedacht waarop ze kon reageren, maar wist niet welke de echte zou zijn. Hij zou moeten improviseren op haar reactie, iets wat niet bepaald zijn sterkste punt was. Toch wist hij het zeker, ze moest in ieder geval de waarheid weten.
Onderwerp: Re: Bonded by blood {&Benjamin} wo jul 20, 2016 4:44 pm
Dennimae Elscot
TAG:: BENJAMIN CONNECTED BY GENES
Ergens voelde de blonde meid zich heel erg ongemakkelijk bij de jongen. Hij keek haar aan alsof hij haar al bijna zijn gehele leven kende. Denni zou begot niet weten waar ze hem dan van moest kennen en was er ook zeker van dat ze hem nooit had ontmoet. Zo'n lang en knap persoon had ze echt wel onthouden. Lang.. Ja god, wat was die jongen lang. Dennimae mocht blij zijn als ze met hakken de 1.70 raakte.
De jongen stelde zichzelf voor en vroeg waar hij het boek kon lenen. Dennimae gaf hier netjes antwoord op, zoals haar geleerd was en toch ergens vanwege haar toch wel sociale karakter en vertelde vervolgens haar eigen naam. ”Dankjewel,” De jongen, Benjamin, zweeg even en een glimlach verscheen rond zijn lippen. Automatisch kwam er bij Dennimae ook een glimlach, alsof hij voor een spiegel stond. Mensen hun gedrag en lichaamshouding bestuderen en overnemen waren één van de dingen waar de blonde meid na 18 jaar een kei in geworden was. Als je hetzelfde als een ander deed, in de goeie situatie, kon het nooit fout zijn. ”Dennimae.” Als een van de weinige mensen sprak hij haar naam meteen foutloos uit. Alle klanken lagen goed, het accent paste bij de manier hoe zij haar naam altijd uitsprak. Alsof hij het zo van haar overgenomen had, of al jaren uitsprak. En ergens beangstigte de meid dat. Normaal werd het in het begin door vele toch niet ietwat fout uitgesproken, zoals dat zij Devons naam nog altijd uitsprak als Dévon met dat kakkerige accentje waar hij stiekem een hekel aan had.
De jongen liep richting de balie en Denni draaide een kwartslag om zijn bewegingen te kunnen volgen. En eigenlijk wilde ze doorlopen -nu zag ze haar kans om dit ongemakkelijke gesprek te beïndigen-, maar de jongen had zich al weer naar haar omgedraaid. ”Je bent precies hoe ik dacht dat je zou zijn.” De jongen sprak het zacht uit, maar Denni had het precies goed gehoord. Haar gezicht betrok en je kon duidelijk zien dat ze schrok van zijn opmerking. Ze wist zichzelf totaal geen houding te geven en peuzelde ongemakklijk aan de bladzijdes van het boek in haar handen. "Hoe bedoel je?" Wist ze uiteindelijk uit te brengen, haar lichte ogen strak op de jongen gericht. "Moet ik je ergens van kennen?" Je merkte aan alles wat ze deed, hoe ze sprak, dat ze alles behalve op haar gemak was. Als Storm hier nu maar was geweest om haar te beschermen van deze enge stalker, die haar duidelijk ergens van kende. Maar ergens.. Ergens klonk zijn stem zo vertrouwd, alsof ze zijn klanken eerder gehoord had. Net als hoe hij haar naam uitgesproken had.
