Onderwerp: decode & Jensen za jun 25, 2016 12:28 am
The truth is hiding in those books
✘ Emese keek naar de leraar die zijn uitleg deed, maar veel kon ze er niet van verstaan. Af en toe was er eens een woord wat ze begreep, ze kon niet wachten tot de taal volledig onder controle had. Of dat er een les was waarbij niet zo veel moeilijke woorden werden gebruikt, de les stof had ze echter op een papiertje gekregen in haar eigen moeder taal. Maar de opdrachten die gedaan moesten worden zouden wel in het Engels gemaakt moeten worden, dat was de afspraak geweest met de leraren en Emese kon niks anders dan ook maar doen wat er van haar verlangd werd. Dus dat betekende dat ze nog erg druk was na de les, ze wou de opdracht zo goed mogelijk maken maar ze wou ook de mensen om haar heen laten zien dat ze haar best deed om de taal te leren. Tot nu toe had ze nog niet echt wat vrienden kunnen maken, ze had al wel wat contact gehad met andere leerlingen maar omdat haar taal kennis zo laag was waren de gespreksonderwerpen zo afgelopen, met een zucht sloot ze de boeken die ze haar had liggen. Langzaam stond ze op terwijl haar blik kort over de anderen liet glijden waarna ze een hand door haar haren heen liet glijden voor ze haar spullen bij elkaar pakte en het lokaal uit liep, haar lessen zaten er op voor vandaag en ze kon beter naar de bibliotheek gaan om daar bezig te gaan met de opdrachten. Terwijl ze een bruine lok door haar vingers liet glijden ging ze een kant op met de bedoeling eerst naar haar slaap kamer te gaan zodat ze een aantal spulletjes achter kon laten voor ze haar weg naar de bibliotheek zou gaan zoeken. Ze volgde de stroom met mensen waar door het niet heel lang duurde voor dat Emese de trap op liep zodat ze op de juiste verdieping terecht kwam, met een blik op de deuren ging ze op zoek naar haar eigen kamer nummer en eenmaal ze die gevonden had stapte ze naar binnen en legde haar boeken neer op het bed. Emese liep op haar kast af en pakte een vest die ze aan trok om uiteindelijk weer haar kamer uit te lopen met de juiste spullen die ze nodig had voor haar opdrachten, het duurde niet lang voor Emese weer een los plukje haar door haar vingers liet glijden. Dat was een handeling die ze eigenlijk geregeld deed, het was eerder een trekje te noemen. Het was een handeling waar ze nauwelijks tot niets bij na dacht en het gewoon deed, het was iets wat haar rustig wist te houden, een manier om haar zelf te laten ontspannen.
✘ De gangen waren al wat verlaten waar door het leek als of er nog les gegeven werd maar misschien ook wel dat de meeste kinderen en tieners buiten waren. In elk geval overal behalve hier, Emese drukte haar boeken steviger tegen haar aan terwijl ze haar blik over de grote deuren heen liet glijden wat haar toegang zou geven tot informatie, heel veel informatie, iets wat ze net moest hebben en waar ze naar op zoek was. Emese liet het plukje haar uit haar hand glijden en duwde uiteindelijk een van de deuren los waarna ze naar binnen liep. Haar blik gleed over de ruimte heen, het gene wat ze zag schrok haar meer af dan dat het, het uitnodigde. Het waren zoveel boeken, het eerste wat in Emese op kwam was om haar zelf om te draaien en zo hard mogelijk weg te lopen. Dit zou ze nooit kunnen, ze zou nooit in staat zijn om de juiste informatie te vinden laat staan het te vertalen naar het Engels. Toch bleef ze staan en gleden haar bruine kijkers over de vele rekken heen, ze haalde een keer diep adem met de bedoeling haar zelf zelfvertrouwen te geven. Emese rechte haar rug iets en sloot voor enkele seconden haar ogen waarna ze haar ogen weer opende en met goede moed de bibliotheek verder in te lopen. Zo heel moeilijk zou het niet moeten zijn, ze had immers haar woorden boek als wapen bij haar. Heel lang duurde het niet voor dat Emese al haar zelfvertrouwen kwijt was over het feit dat dit haar zou lukken, ze was al langs een aantal rekken met boeken voorbij gelopen maar ze had weinig idee over wat er op de kaften stond. "Hoe moeilijk kan het nu zijn om een boek te vinden." Sprak ze in het Hongaars tegen haar zelf terwijl ze gefrustreerd haar hand door haar haren heen liet gaan, natuurlijk zou ze hulp kunnen zoeken maar dat was iets waar zij weinig tot geen zin in had momenteel. Ze wou dit alleen kunnen doen, zodat zij zelf en haar moeder trots konden zijn op wat ze bereikt had. Met een zucht opende ze het woorden boek terwijl ze op zoek ging naar een vertaling, een aantal woorden waar mee ze wellicht het gene kon vinden wat ze nodig had.
Onderwerp: Re: decode & Jensen za jun 25, 2016 11:31 am
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Hij kon technisch gezien niet te laat komen … desondanks rende hij door de gangen omdat hij het nog steeds niet compleet durfde om zijn mutaties spontaan en in vol zicht te gebruiken. Maar eigenlijk … waarom de moeite doen te rennen door de gangen als je net al een heel uur had gesport en de mutatie had om dat niet te doen. Dus Jensen zette zijn hand tegen zijn eigen schouder en teleporteerde zich tot net voor het aangewezen lokaal. Hij glimlachte, haast trots op zichzelf, en wandelde het lokaal binnen, ruimschoots op tijd. Hij koos een bank achteraan in het lokaal en opende zijn boeken op het aangewezen onderwerp. Het was een hele lange tijd geleden dat Jensen nog daadwerkelijke achter de schoolbanken had gezeten, dat gaf hem wat achterstand, wat hij eigenlijk al lang had ingehaald. Hij voelde zich opmerkelijk jonger, normaal trok hij van land naar land, snoof de cultuur, leerde de mensen en talen er kennen en deed hij soms kleine taakjes om wat geld te verdienen. Dus dit was echt een heel ander iets, terug in de les, terug op een school en na een maand kon hij zeggen dat hij al aardig aangepast was aan deze nieuwe omgeving.
Je had nu eenmaal van die lessen die traag voorbij kropen, en voor iemand die zo accuraat en gekend was met tijd was dit echt zenuwslopend. Zeker als er een gigantische klok boven de deur hing waarop de wijzer langzaam maar zeker verder tikte over het rond ding. Hij kon zelf zweren dat het nog trager ging dan normaal. Hij probeerde zijn blik stuurs op de docent te richten en het onderwerp van de les maar het was gewoon zo … frustrerend. Dus toen die bel ging was Jensen eerder het lokaal uit dan de anderen konden volgen. Blij met het beetje buitenlucht en het gevoel van vrijheid. Hij was nooit echt een binnen persoon geweest, zeker niet als je heel je leven gewoon was geweest om in Australië op een boerderij dag in en uit buiten te moeten werken. Hij mistte het voor een moment, had zin om zichzelf even naar huis te teleporteren en een uurtje mee te werken met zijn ouders en zussen. Maar helaas zouden de taken zich niet vanzelf maken dus zette Jensen koers naar de bibliotheek en at hij een appel onderweg naar daar.
De geur van de boeken zouden nooit de geur van stallen en leer kunnen vervangen maar het was een zekere voldoening om hier binnen te wandelen en te ontspannen. Het was er compleet stil, hij knikte kort begroetend naar de balievrouw en wandelde dan verder naar de studeerhoek, dumpte er zijn rugzak en bleef achter zijn stoel staan terwijl hij keek naar de taak die hij moest maken. Jensen was hier vaak, grotendeels omdat hij graag las en omdat hier zo veel was te vinden maar anderzijds omdat hij een zekere rust hing. Toen hij opkeek van zijn boek zag hij een meisje tegenover één van de rekken staan, ze liet haar ogen over de kasten gaan en sprak iets in een taal dat Jensen maar half herkende. Zijn vele reizen had hem wel het één en ander geleerd, toch had hij de koudere landen altijd links laten liggen. Hij herkende de taal wel maar daar bleef het ook bij. Het feit dat ze Hongaars sprak tegen zichzelf duidde er ook meteen op dat ze waarschijnlijk niet zo goed Engels kon. Hij had haar hier ook nog nooit eerder gezien dus ze was misschien nieuw? Jensen liet zijn boeken op de tafel liggen en wandelde naar het rek, nam automatisch één van geschiedenisboeken die hij nodig had. Toen hij opzij keek naar haar glimlachte hij kort. ‘Wat zoek je?’ Vroeg hij in het Engels, tastend naar het feit of ze Engels kon. Hij zag verwarring maar deels ook een zekere frustratie omdat ze niet vond wat ze zocht. Hij stak zijn vinger kort op en verdween naar de afdeling talen, nam er een Hongaars studieboek uit en keek kort of er niet meteen iemand mee keek alvorens hij het boek las in zijn speedforce … wat amper tien seconden duurde. Zo, nu kon hij er weer een taal bij. Hij wandelde terug naar het meisje. ‘Beter?’ Vroeg hij haar in het Hongaars. Het klonk raar, om hem in een andere taal te horen praten maar op zen minst zou het haar wat helpen en zo was Jensen nu eenmaal, een behulpzame ziel. Het moest verdomd lastig zijn om op een school te zitten waarvan je zijn taal niet kon, niet te zwijgen over het weinig vrienden ze zou maken als ze het niet snel leerde …
Onderwerp: Re: decode & Jensen za jun 25, 2016 1:47 pm
The truth is hiding in those books
✘ Zuchtend liet ze haar vinger over de bladzijde heen glijden zoekend naar het goede woord, waarom moest ze ook al weer hier heen? Waarom was er zoiets niet gewoon in haar eigen taal? Een school in een land wat haar thuis was, waar ze de taal sprak en de cultuur kende. Nee in plaats daar van moest ze weer pech hebben en de buitenlander zijn. Want dat was wat ze was momenteel, een buitenlander waar je weinig nog maar aan had. Ze was zo in gedachten bezig dat ze niet op merkte dat er iemand ook maar haar kant op kwam, eigenlijk negeerde ze voor nu volledig haar omgeving om er voor te zorgen dat ze het juiste vond. Natuurlijk kon ze hulp op zoeken, maar dat wou ze gewoon niet doen. Wat geschrokt keek Emese op toen ze een stem hoorde ‘Wat zoek je?’, ze merkte meteen op dat hij de taal Engels sprak ze verstond het half waar door ze haar best deed om een antwoord te kunnen geven, Emese liet haar blik van de jongen afglijden terwijl ze haar best deed om een antwoord terug te geven. Net wanneer ze er op gekomen was keek ze terug naar hem op maar stak hij zijn vinger op om vervolgens te verdwijnen. Een zucht verliet haar lippen, waarna ze haar hoofd schudde en weer in haar boek keek. Het zal allemaal wel, als ze hem ooit nog eens tegen zou komen en ze zou de taal wat beter beheersen dan zou ze hem duidelijk maken dat het onbeschoft was om zomaar weg te lopen zonder ook maar iets te melden of haar een antwoord te lagen geven. Emese kreeg een glimlach rond haar lippen toen ze het juiste woord gevonden had. "Biologie." Mompelde ze, een tikkeltje onzeker over de uitspraak. Maar ze sprak het toch tegen haar zelf, ze sloeg het boek weer dicht en begon met een bruine lok te spelen. Emese haar bruine kijkers geleden over het rek heen op zoek naar dat woord, in de hoop dat ze bij de goede afdeling stond anders zou het nog erg lang duren voor ze het ook maar zou kunnen vinden. Misschien had ze dan toch hulp moeten vragen van het meisje wat haar hielp in het leren van de taal.
✘ Maar ze wou anderen gewoon niet te veel lastig vallen, dat was een van de redenen dat ze dit zelf deed zonder dat ze ook maar iemands hulp vroeg. In haar ooghoek zag ze iemand haar kant op lopen waar door ze naar opzij keek, een verbazing stond in haar ogen toen ze opmerkte dat het dezelfde jongen was die eerder nog van haar weg was gelopen. Wat haar nog meer liet verbazen was dat de jongen tegen haar sprak in haar taal, terwijl het eerder nog Engels had gesproken. Door verbazing was ze half blijven hangen in haar beweging waar door haar vingers stil hingen terwijl ze een plukje haar vast hield. "Hoe?" Verwarring was duidelijk in haar ogen te lezen, "Maar" Ze schudde kort haar hoofd en liet haar blik over zijn gezicht heen glijden. Ze wist haar zelf te herpakken waar door ze van hem weg draaide en het plukje haar wat ze tussen haar vingers had los liet, ze maakte een soort snuivend geluidje wat iets weg had van minacht. "Het is erg onbeschoft om zomaar weg te lopen terwijl je iemand een vraag stelt." Emese keek de jongen kort weer even aan, haar blik stond wat bozig maar al snel verdween die blik en kwam er opluchting in terug. "Veel beter." Glimlachte ze echter, terwijl ze eigenlijk nog steeds niet helemaal wist hoe hij haar taal kon spreken. Wellicht dat hij de taal al kende maar waarom zou hij dan Engels spreken om vervolgens te verdwijnen om daarna weer terug te keren in een zeer korte tijd om vervolgens Hongaars te praten? Emese draaide zich weer naar de jongen toe en hield haar boeken met een arm vast waarna ze haar hand naar hem uit stak, met de bedoeling haar zelf voor te stellen. Ze zou het namelijk wel erg leuk vinden om een nieuw persoon te leren kennen, vooral iemand die haar taal al kon spreken wat het voor haar nog makkelijker maakte. Zodra ze zijn hand in de hare voelde schudde ze die kort. "Emese, Emese Báthory" Sprak ze uit met een glimlach rond haar lippen.
Onderwerp: Re: decode & Jensen zo jun 26, 2016 11:51 am
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Achteraf gezien was het misschien beter geweest voor hem om haar op één of andere manier duidelijk te maken dan hij even weg zou zijn om haar te helpen. Maar hij zag gewoon aan de blik in haar ogen dat alles voor haar een soort van chinees was. Hij kende het gevoel, als hij op een nieuwe plaats terecht kwam zocht hij ook altijd de eerste beste bibliotheek voor enkele boeken die hem snel en grondig de taal konden leren. Het had een voordeel, zijn mutatie. Anders zou hij het nooit redden in grote steden. Hij zou zijn plan wel kunnen trekken maar het zou een stuk moeilijker gaan dan dat het nu was. Dus toen hij haar achter liet bij het rek zag hij dat ze in de war was, en eens hij dat woordenboek gevonden had kwam hij tot de conclusie dat ze misschien wel beledigd zou zijn door het feit dat hij haar zomaar had achter gelaten zonder dat ze zijn vraag had kunnen beantwoorden of gelijk wat te zeggen. Maar het zou haar helpen, hopelijk kon ze zijn snelle tactloze actie vergeven eens ze inzag dat hij plots Hongaars kon spreken.
Hongaars was niet zo gemakkelijk als het leek, gelukkig was zijn extreme snelheid ook van toepassing op zijn hersenen, hij begreep alles sneller en kon het dus ook beter en langer onthouden. De taal zou niet eeuwig mee gaan maar het koste hem echt maar enkele tellen om het opnieuw te leren. Voor nu zaten ze wel safe. Toen hij terug van achter het rek kwam en haar vroeg of het beter was kwam er enkel maar meer verwarring op haar gezicht. Hij vond het raar om haar nu zo gemakkelijk te begrijpen terwijl hij eerder geen flauw idee had gehad wat ze tegen de boeken had staan mompelen. Haar vingers bevroren een beetje rond het plukje haar in haar handen terwijl ze hem deels verbaast en met stamelden woorden aan keek. Maar tijd om het uit te leggen had hij niet, want ze werd kwaad, althans … niet kwaad genoeg voor Jensen om zich er schuldig om te voelen. Maar ze maakte het hem wel duidelijk dat zijn eerdere actie niet aardig was. ‘Je zou me niet begrepen hebben als ik het had uitgelegd.’ Wees hij onschuldig naar de weg van waar hij was gekomen. Hij had er niets slechts mee bedoeld, dat was duidelijk.
Maar haar blik ontspande zich algauw, en Jensen glimlachte automatisch iets beter toen ze beaamde dat het veel beter was. ‘Jensen.’ Stelde hij zich ook gelijk voor toen ze zich had voorgesteld als Emese. ‘Ik beheers snelheid, dat maakt het voor mij onder anderen mogelijk om een boek, of woordenboek in dit geval, razendsnel te lezen en begrijpen.’ Verklaarde hij de snelheid waarmee hij haar taal nu kende. ‘Ik kan niet garanderen dat het vloeiend Hongaars is maar het is iets.’ Knikte hij haar vriendelijk toe. ‘Je bent nieuw neem ik aan?’ Hij hield zijn hoofd schuin en keek voor een moment naar de boeken in het rek waarvoor ze stond. Ze moest wel nieuw zijn, anders zou ze het Engels toch al een beetje kunnen beheersen, of niet? ‘En wat zocht je trouwens? Ik heb je antwoord niet gehoord vanwege mijn,’ hij zweeg en wees over zijn schouder. ‘onbeschofte gedrag.’ Herhaalde hij haar exacte woorden van eerder. Er keken wat studenten op, het was ook niet een alledaags iets, twee mensen Hongaars horen praten…
✘ Emese moest eerlijk toegeven dat ze niet had verwacht dat iemand haar ook maar aan zou spreken in een bibliotheek, het was toch ook verboden om te praten op plekken waar je in rust zou moeten kunnen lezen of studeren. ‘Je zou me niet begrepen hebben als ik het had uitgelegd.’ Hoe graag ze dat ook wou ontkennen had de jongen wil gelijk, al had ze nog zo haar best gedaan om de jongen te begrijpen, Emese zou er inderdaad niks van hebben begrepen. Maar haar irritatie was al snel verdwenen toen ze besefte wat de jongen had gedaan, ondanks dat ze liever had dat hij dit niet gedaan had was ze hem toch erg dankbaar. Ze zou haar zelf nu wel keer op keer moeten dwingen dat ze Engels tegen hem zou spreken in plaats van Hongaars, zodra ze de taal in elk geval wat beter onder controle had. Om eerlijk te zijn was het zo heerlijk om tegen spraak te hebben in haar eigen taal, de afgelopen tijd had ze het gevoel gehad als of ze toch een soort van alleen was geweest omdat niemand haar taal sprak en Emese haar zelf toch wel buiten gesloten had gevoelt. Dit kwam niet door de mensen om haar heen, het was eerder haar eigen schuld geweest. Ze hield van mensen en vooral als ze met hen in contact kon komen, maar het meest verschrikkelijke vond ze toch wel als ze hun taal niet sprak. Dat was voor haar een barrière, maar door dat deze jongen haar taal kon spreken voelde ze zich steeds meer op haar gemak.
✘ Ze kon niet wachten tot haar Engelse lessen hun werking zouden hebben en ze de taal zoveel beter kon spreken, ze richten haar gedachten echter al snel weer op de jongen naast haar. Zodra hij zijn naam uitsprak luisterde Emese naar de uitspraak en keek ze kort even naar hem, "Jensen." Herhaalde ze voor even voor haar zelf om er zeker van te zijn dat ze het goed uitsprak, ze keek hem dan ook vragend aan ergens bang dat de uitspraak toch aan de foute kant was. ‘Ik beheers snelheid, dat maakt het voor mij onder anderen mogelijk om een boek, of woordenboek in dit geval, razendsnel te lezen en begrijpen.’ Het verklaarde hoe hij zo snel haar taal had kunnen leren ook al was hij eigenlijk maar heel even weg gegaan. "Dat verklaard, je zult niet weten hoe graag ik dat momenteel zou willen hebben. Maar gelukkig krijg ik apart les, dus het zou hopelijk niet heel lang duren voor ik eindelijk de rest van de school goed kan verstaan." Een gegrinnik verliet haar lippen waarna ze weer langzaam een pluk haar om haar vinger bewoog en hier weer mee speelde. Emese knikte bij zijn woorden, "geloof me je doet het beter dan je misschien denkt." bij zijn volgende woorden knikte ze alleen maar waarna ze haar blik kort over haar boek heen liet glijden voor ze hem weer terug aan keek. ‘En wat zocht je trouwens? Ik heb je antwoord niet gehoord vanwege mijn,’ Ze volgde zijn vinger en keek langs heem heen naar de plek waar hij naar wees. ‘onbeschofte gedrag.’ Emese keek hem weer terug aan en glimlachte kort voor ze weer naar de spullen in haar hand keek. "Ik moet iets hebben over DNA verschil tussen mensen en mutanten."
✘ Emese keek weer op naar de jongen en liet haar blik weer los om vervolgens haar vinger over het papier te laten gaan, "ik weet alleen niet de Engelse benaming van het boek, en eigenlijk heb ik niet eens titels gekregen." Een zucht verliet haar lippen waarna ze haar blik weer over de boeken liet glijden. "Ik moet eigenlijk ook niet zeuren, ik mag al blij zijn met het feit dat ze het vertaald hebben naar Hongaars, dan hadden ze namelijk echt niet hoeven te doen." Emese wond een plukje haar weer om haar vinger en liet haar blik terug over de ruggen heen glijden. "Ik ga maar weer verder met mijn zoek tocht, het word nog een hele opgave om deze opdracht af te krijgen." Ze keek weer op naar de jongen en glimlachte naar hem. "Ik waardeer het zeer wat je gedaan hebt." Na die woorden richtte ze haar gedachten volledig op de boeken terwijl ze nog een poging deed om te de boeken te vinden, ze wou de jongen naast haar eigenlijk ook niet te veel van zijn tijd af pakken.
Onderwerp: Re: decode & Jensen za jul 23, 2016 9:34 am
Jensen Blackwood
The best way to predict the future is to create it.
Het lag in zijn aard om overal een beetje hulp te bieden. Hij was altijd opgegroeid met twee zussen waarvan hij de oudste was. En hij leefde op een boerderij waar iedereen de handen uit de mouwen moest steken om het werk klaar te krijgen. Het zat er dus goed in, het hardwerkende en eigenlijk miste hij het een beetje. Daarnaast was de buurt, de boerderijen en bedrijven in hun streek altijd zo hecht samen dat als er iets was ze elkaar kwamen helpen. En Australië had in de zomermaanden wel zijn portie aan problemen. Niet enkel qua ongedierte maar ook nog eens de immense droogte, hitte en zelf de bosbranden. Dus het was een eigenschap die Jensen nooit zou kunnen verliezen, hij wilde altijd iedereen graag helpen. Op een dag zou hem dat eens niet tegoed komen maar tot dan zou hij zijn best doen. De eerste dagen hier had hij zich afzijdig gehouden, een beetje de kat uit de boom gekeken tot hij het allemaal goed genoeg begreep om zich er tussen te mengen zonder fouten te maken. Nu ging het haast vanzelf, hij kon een goedemorgen zeggen zonder vreemde blikken terug te krijgen en hij had al enkele vrienden waarmee hij het goed kon vinden. Dus het ging automatisch, het meisje daar zien staan, met die frons omdat ze de kaften van de boeken niet begreep, en dan de ongekende taal. Helpen ging vanzelf, zeker omdat hij wist hoe het was om nieuw te zijn op deze school.
Toen ze zijn naam herhaalde knikte hij instemmend, aangevend dat ze het goed had uitgesproken. Hij twijfelde eerlijk gezegd ook aan de taal die zei sprak. Hij mocht het dan wel lezen en begrijpen, uitspreken was toch nog iets helemaal anders. Haar uitleggen wat hij kon was nooit iets geweest waar hij graag mee opschepte. Maar in dit geval moest hij haar wel een verklaring geven waarom hij plots haar taal kende en waarom het in eerste instantie zo snel was gegaan. Hij grinnikte zachtjes bij haar opmerking en schudde kort zijn hoofd. ‘Het blijft niet lang hangen. Tegen morgen ben ik het al half weer vergeten, te zien hoeveel informatie ik in tussentijd heb te verwerken.’ Legde hij uit. Het zou haar wel helpen maar het zou niet blijvend helpen … moest ze zijn mutatie hebben. Het kon volgende week nog in zijn hoofd zitten maar als er nog vier studenten zouden langs komen die geen Engels konden dan zou hij gewoon teveel informatie hebben om het allemaal te bewaren. Maar voor nu zaten ze beide goed, hij begreep haar en zij begreep hem. Ze zei dat hij het in ieder geval goed deed, gelukkig.
Zijn blik ging terug naar de boekenrekken toen ze zei dat ze een boek zocht over DNA. Hij wist meteen waar ze het over had. Iedere nieuwe student op de school kreeg deze opdracht, het was niet zozeer om ze bewust te maken over wat er in deze school of hun lichaam gebeurde. Het was meer een soort introductie naar de mutanten wereld. Want ze zaten hier niet op een gewone school, ieder van de studenten had iets apart. Ze ging verder met praten en Jensen keek van het rek weg waar hij al naar het desbetreffende boek op zoek was. ‘Ik wil helpen.’ Hij keek haar aan en haalde zijn schouders op. ‘Nog geen maand geleden heb ik die opdracht ook voor mijn neus gehad dus ik kan je wel vooruit helpen.’ Hij zweeg en ging op zijn tenen staan, nam het desbetreffende boek uit het rek en hield het haar voor. ‘Dit is een goede start.’ Glimlachte hij vriendelijk. Toen ze hem bedankte haalde hij zijn hand flauw door de lucht. ‘Het is geen probleem, ik ben hier ook om een opdracht te maken, anders kunnen we samen zitten en als je noch vragen hebt dan kan ik altijd helpen.’ Het was een voorstel. Ze kon het weigeren als ze wilde maar hij zou in haar plaats blij zijn met wat gezelschap die ook nog eens de taal beheerste die niemand echt sprak …
