Bottoms up | &Benjamin

De doffe dreunen van de bas klonken boven al het geroezemoes uit. Het was iets met de gayscene en hele foute, doch opfokkende en meeslepende uitgaansmuziek. Tony zou liegen als hij zei dat hij er niet van hield. Met een glas bier in zijn hand stond bewoog hij zijn hoofd mee op de muziek, zijn ogen gesloten, terwijl de jongen en het meisje waarmee hij was met elkaar in gesprek waren. De muziek was te luid om nog moeite te doen om het gesprek te volgen, en Anthony had genoeg geld en wit poeder in zijn systeem zitten om zichzelf te vermaken. Het was goed. Steeds weer vielen er andere lichten op zijn gezicht – een afwisseling van roze, groen, rood, blauw, geel, oranje – en Anthony was in gedachten verzonken hoe het zou zijn als de wereld altijd roze, groen, rood, blauw, geel en oranje gekleurd was. Nog altijd met zijn ogen gesloten, bracht hij het glas bier naar zijn lippen om hier een grote slok uit te nemen. De slok was echter teleurstellend, een miezerig restje bier en wat achtergebleven schuim.

“Ah, fuck,” sprak hij luid om boven de muziek uit te komen. Het was niet nodig dat iemand hem hoorde en er was zeker niemand die naar hem luisterde, maar toch, Tony werd nou eenmaal graag gehoord. En vooral wanneer hij op een avond vijftig dollar door zijn neus naar binnen werkte, had hij een bijzonder grote drang om in de spotlight te staan. Hij vond zichzelf in ieder geval erg interessant. “Ik ga drinken halen!”

De twee mensen met wie hij was, hadden hun gesprek gestaakt en keken naar hem op. Triomfantelijk keek hij de twee terug aan en toen er niets werd gezegd, trok hij een vragende wenkbrauw op. “Dus? Wat willen jullie drinken?”

“Nog een biertje voor mij,” zei de jongen – een van zijn collega modellen binnen zijn agency.

“En een eeeeh – en een wijntje voor mij?” schreeuwde het meisje boven de muziek uit.

Anthony zijn glimlach groeide uit tot een grijns en met beide wijsvingers wees hij naar de twee: “Right, shotjes dus, got it,” knikte hij, en hij verdween.

Hij manoeuvreerde zich een weg langs en tussen dansende mensen naar de bar. Hier aangekomen plaatste hij zijn lege bierglas met een klap op het hout. Opgefokt haalde hij de rug van zijn hand langs zijn neus en met grote ogen keek hij eenmaal snel van rechts naar links. Mensen om hem heen waren in gesprek of stonden te dansen, de barman hing aan de andere kant van de bar met een of andere klant te praten. Hij ademde diep in, liet een veel te intense zucht ontsnappen en trommelde met zijn twee handen op de bar. Vervolgens keek hij nogmaals op, rechts, links.

Wacht, terug naar rechts. Een bekend gezicht? Of wel, ‘bekend’ gezicht. Tony fronste, zijn nog zwaar opgemaakte ogen tot spleetjes geknepen. Uit een backstage deur was een jongen gestapt die hij meerdere malen op deze plek had gezien. Tony tuitte bedenkelijk zijn lippen, keek van de bijna engelachtige jongen naar de barman en besloot zich vervolgens naar de andere kant van de bar te wurmen.

Eenmaal aangekomen, schoof hij zichzelf tussen de barman en zijn minderjarig ogende vrouwelijke gesprekspartner. Tony wierp een veelbetekenende blik op het kind en terug naar de barman. “Gast,” begon hij, “vier shots graag.” Hij trok zijn wenkbrauwen vragend op en gebaarde nogmaals naar het meisje.

“Geen woord, Tony,” zei de man, waarna hij naar Anthony toeboog en hem grijnzend aan keek, “ik heb haar ID al gecheckt, 21.” En terwijl hij zich afzette tegen de bar, “vier shots coming up.”

Tony haalde grinnikend zijn schouders op en wachtte zijn shotjes af. Hij draaide zich om, over het meisje heen kijkend, op zoek naar de jongen die hij zojuist had gezien. Die hij deze avond, meende Tony, al eens eerder had gezien. Op het podium, om precies te zijn. En niet verkleed als vrouw, nee – amper gekleed was een betere omschrijving. Anthony was veel eerder die avond al aan de beurt geweest en was inmiddels al een aantal biertjes en een aantal toiletbezoekjes – de “even mijn neus poederen” variant – verder, en had na zijn optreden gelijk zijn transformatie ongedaan gemaakt. Zijn pruik hing in een kleedkamer, zijn korset, jurk, padding; al die zaken lagen back stage op hem te wachten. Nu droeg hij een simpele spijkerbroek en een mesh shirt. Alleen de zwaar opgemaakte ogen verraadden hem nu nog. Hij betwijfelde of de jongen hem überhaupt zou herkennen. Maar goed, mensen die niet wisten wie hij was hadden vaak genoeg met hem willen converseren. En Tony wilde converseren met hém.

“Alsjeblieft,” hoorde hij achter zich. Hij draaide zijn blik naar de bar, waar vier klaar stonden. Anthony knikte content, bedankte de man en nam de vier shots op om zich in één – voor zover dit mogelijk was in de redelijk drukke club – rechte lijn naar de jongen toe te dansen.

Eenmaal aangekomen drukte hij één van de glaasjes in de hand van de jongen en keek hij hem met een van zijn signature glimlachjes aan. “Anthony,” stelde hij zichzelf voor. “Een fan.” Bij dit laatste lachte hij, wat kon betekenen dat het eerdere een grap was, of dat hij gewoon zijn charming-zelf probeerde te zijn. Of een combinatie van die twee. “Let’s drink.” 

De jongen had niet veel anders kunnen doen dan het drankje aannemen gezien Anthony het glaasje vol zelfvertrouwen in zijn hand geduwd en de moeite niet had genomen om te kijken of hij eigenlijk wel behoefte had aan 1. zijn aanwezigheid en 2. dat drankje. Maar, zo dacht hij, als je daar geen behoefte aan had dan moest je gewoon niet naar zulke clubs komen. Anthony had zichzelf in bijzonder weinig woorden voorgesteld en nu was het aan de jongen om hetzelfde te doen of om hem af te wijzen. Tot dit laatste leek hij echter niet te neigen, want hij beantwoordde Anthony’s glimlach met zijn eigen glimlach. De glimlach deed zijn eerder al perfecte gezicht stralen, opklaren, wat hem zo mogelijk nog mooier maakte en wat Anthony’s behoefte om met hem te praten nog groter maakte.


“Gesundheit,” proostte de jongen, terwijl hij het glaasje ophief en de inhoud achterover wierp. Duits, dus. Tony wist niet waarom dit feit hem interesseerde, maar bij het horen van het perfect uitgesproken Duits krulden zijn mondhoeken wederom omhoog. Tijdens de reizen die hij had gemaakt in zijn carrière was hij meerdere malen in Duitsland geweest en hoewel hij weinig van het dagelijkse leven had meegemaakt, had hij des te beter kennis gemaakt met het Duitse nachtleven. Hier was hij erg van te spreken en meer hoefde je naar zijn mening niet te weten van een land.  

Ook Anthony hief zijn glaasje op. “Na zdrowie,” proostte hij eveneens in zijn moedertaal, waarna hij het glas aan zijn lippen zette en de inhoud naar binnen gooide. Hij schudde zijn hoofd alsof dat de sterke alcoholsmaak zou verminderen en knikte toen de jongen zijn naam noemde. Benjamin. Hij zag er wel uit als een Benjamin.

Hij schoof het zojuist geleegde glaasje onder een nog gevulde en wierp een snelle blik in de richting waar hij zijn vrienden had achtergelaten. Zijn blik had iets opgefokts, zijn kaken waren strak op elkaar geklemd met dank aan het kostbare spul dat hij (voor, tijdens en) na zijn show dankbaar had genuttigd, samen met nog twee andere queens die vanavond hadden opgetreden. De jongen en het meisje met wie hij hier had afgesproken, waren verzwolgen in de mensenmassa en Anthony haalde zijn schouders op om zich vervolgens weer terug te draaien naar Benjamin. Benjamin de stripper – Tony zijn zojuist besloten nieuwe ‘field of interest.’

“Ik was hier met vrienden!” begon hij lacherig, luid pratend in een poging boven de muziek uit te komen, “maar die zijn kwijt.” Met een brede, smiechterige grijns keek hij Benjamin aan. “Niet dat dat uitmaakt.” Hij liet een korte stilte vallen, om vervolgens naar de twee overgebleven glaasjes te gebaren. “Meer voor ons!”

Hij haalde de palm van zijn hand langs zijn neus en boog iets meer naar Benjamin toe zodat hij niet zo hoefde te schreeuwen. Hoewel hij duidelijk stijf stond van de coke, voelde hij tevens hoe het spul in een razend tempo uitwerkte. Het liefst zou hij nu naar de wc vertrekken om zijn neus te poederen, maar hij had eindelijk een interessante gesprekspartner gevonden, en het zou eeuwig zonde zijn als het gesprek nu al zou moeten eindigen. Dus er zat niets op, zo dacht hij, dan de nieuwe gesprekspartner mee te vragen. En als hij ja zou zeggen, zou het ‘oppeppen’ een stuk leuker worden dan wanneer hij in zijn eentje zou gaan.


“Als je wil – “ hij tikte tweemaal met zijn wijsvinger tegen zijn neusvleugel en keek de jongen veelbetekenend aan – “dan kunnen we backstage gaan.” 

Wat samenzweerderig had Anthony aan de Duitse jongen gevraagd of hij misschien mee backstage wilde – gewoon om de neus te poederen, natuurlijk. Hierop had de jongen een stap naar achteren gezet en dit ontging Anthony, die momenteel behoorlijk alert was om redenen die al besproken waren, niet. Hij, op zijn beurt, zette ook een soort verontschuldigende stap achteruit. Het was niet de bedoeling om nu al te intens te zijn. Maar vervolgens glimlachte de jongen. Hij zei iets, maar de muziek dreunde over zijn woorden heen en hoewel Anthony vermoedde dat hij wist wat het antwoord was geweest – of misschien was het wel wishful thinking – was hij niet volledig zeker dat hij hem goed had begrepen.

 
Toen draaide Benjamin zich om, keek zoekend de ruimte door en gebaarde vervolgens naar Anthony om hem te volgen. De laatste liet dit zich uiteraard geen tweede keer zeggen en zette de achtervolging in. Ze wurmden zich langs alle mensen heen naar de backstage deur en eenmaal hier aangekomen opende de jongen hem om Anthony vervolgens voor te laten gaan.
 
“Oeh, gentleman,” constateerde hij met een grijns op zijn gezicht, waarna hij langs de zo perfect ogende jongen, om zich eenmaal binnen nog één keer om te draaien en de club in de kijken – de dansvloer gevuld met mensen, de lichten die weerspiegelden op de plakkerige, met bier bedekte vloer, de veel te harde muziek. Benjamin had hem gevraagd of hij Pools was, en toen de muziek gedempt werd achter de dichtvallende deur, knikte Anthony en keek hij de jongen aan.
 
“Warsaw represent,” zei hij lacherig, terwijl hij met de wijs- middel- en ringvingers van beide handen een W vormde alsof hij een of andere 2017-rapper was. “En Duits dus? Ik moet het zeggen, Benjamin, ik voel me vereerd dat je mee ging – mijn, eh, vrienden zijn zo saai, ze dronken wijn en bier en wilden maar niet mee doen wanneer ik even backstage ging. Dit is nu al zoveel beter, en we zijn nog net eens begonnen!” Anthony verbaasde zichzelf met zijn enthousiasme. Op momenten als deze was hij altijd zeer onder de indruk van zijn eigen lef en spontaniteit. Hij wist dat het allemaal kwam door de chemicaliën, maar toch, het voelde goed. Als hij zich maar altijd zo kon gedragen – als hij daar nou eens niet zoveel geld voor hoefde uit te geven.
 
Hoewel zijn waterval van woorden volledig drug-drived was, meende hij wel degelijk wat hij zei. Zijn vrienden waren saai geweest. De jongen van zijn agency was hetero, en wel zo overduidelijk dat hij alleen maar oog had gehad voor het meisje dat Anthony had uitgenodigd. Daarnaast waren ze hier nu al redelijk wat uren en voor zover Anthony dit in kon schatten, leken ze nog niet eens een béétje dronken. Waarom ging je dan uit? ‘Voor de gezelligheid’? Welke gezelligheid? In een club waar je elkaar niet eens kan verstaan komt níémand voor gezelligheid. Je komt voor de drank, die je vervolgens de vrijheid geeft om schaamteloos de make-up van je gezicht te dansen – niet om eens een gezellig bij te praten. Anthony had al eerder rondgekeken op zoek naar mensen die zijn avond konden beteren, maar de club was gevuld met een hoop vrouwen – waar Anthony absoluut fan van was, maar op avonden als deze, waar hij de sporen van zijn drag act nog op zijn gezicht had zitten, trok hij alleen de verkeerde soort vrouwen aan – en hetero, bezette, of ‘lelijke’ mensen. Toen hij Benjamin had zien staan, was het het proberen waard geweest maar had Anthony ooit verwacht dat hij nu backstage zou staan met het jonge kunstwerk? Neen.
 
Of misschien een beetje, maar wederom alleen omdat hij zijn lichaam volgepompt had met troep. En hij had het gehoopt, maar hopen en verwachten zijn twee geheel verschillende zaken.
 
Hij was alweer omgedraaid en ging Benjamin voor naar zijn kleedkamer. De kleedkamers backstage waren niets bijzonders. De ruimtes waren klein, en de meeste kamers werden bezet door twee of drie performers. Tony deelde de zijne met twee andere drag queens, die zeer toevallig ook allemaal altijd wel in waren voor een feestje.
 
Bij de kamer aangekomen, poseerde Anthony in de deuropening. Hij stond in de deurpost, één arm omhoog in een of ander theatraal gebaar, en versperde zijn metgezel op deze manier de weg. “Oké, welkom in ons paradijs. Ik moet je waarschuwen voor de troep.” Hierna stapte hij de kamer binnen en gebaarde om zich heen, alsof de kleine ruimte een indrukwekkend paleis was. Aan één want hing een spiegel die de hele breedte van de muur bedekte, met hieronder drie aan elkaar geschoven tafels – voor iedereen één. Deze tafels lagen bezaaid met make-up, kwasten, flesjes water en pakjes sigaretten. Pruiken lagen verspreid door de ruimte. Verschillende outfits hingen aan kledingrekken die langs de andere wand stonden, en nog meer outfits lagen op de grond of staken uit weekendtassen. Het was een chaos, maar de Anthony die dit leven leidde vertelde zichzelf dat hij er van hield. Op de muren hingen advertentieposters van henzelf in hun drag personas voor verschillende shows die ze hadden gedaan.
 

“Now, this is where the magic happens,” praatte hij iedere kerel op Cribs na, terwijl hij wees op de middelste tafel, die van hem was. Op de tafel, tussen foundations en setting sprays en eyeliners, lag een vierkante spiegel met hierop al meerdere, klaargelegde lijntjes. Hij schoof één van de stoelen van zijn collega’s naar zijn tafel toe en nam zelf plaats in zijn eigen stoel. “Je kan hier wel zitten.”  Vervolgens pakte hij het opgerolde briefje geld dat ook op de spiegel had gelegen en rolde deze nog iets strakker op, om hem vervolgens naar Benjamin uit te steken: “Aan jou de eer.” 

Terwijl Anthony een plek voor zijn gast creëerde, viel het hem op hoe Benjamin geïnteresseerd door de kamer bewoog. Dit deed Anthony natuurlijk goed, want goedkeuring en bevestiging waren zijn twee primaire levensbehoeften. Zijn mondhoeken hingen dan ook in een permanente, zelfingenomen glimlach terwijl hij op zijn eigen plek ging zitten en het briefje oprolde. Toen hij deze uiteindelijk uitstak en Benjamin liet weten dat hij eerst mocht, pakte de jongen deze aan en deed precies wat er van hem verwacht werd met genoeg zelfvertrouwen voor Anthony om te vermoeden dat dit in ieder geval niet zijn eerste keer was. Wat een prachtige avond. Mentaal gaf Anthony zichzelf een schouderklopje voor de goed uitgekozen gesprekspartner.

“Werk je hier al lang?” vroeg hij nadat hij zijn neusvleugel had afgeveegd en het briefje aan Anthony overhandigde. Hij zei dat hij niet dacht dat hij hem eerder had gezien, maar dat hij dat best verkeerd kon hebben. Bij dit laatste gebaarde hij naar de ruimte waarin ze zaten.

Anthony kon alleen maar dom grinniken bij het gebaar door de ruimte en knikte vervolgens begrijpend. Hij kon het de jongen moeilijk kwalijk nemen dat hij hem niet herkende terwijl hij negen van de tien keer dat hij binnen deze club te vinden was, verkleed was als vrouw, bedekt in zoveel lagen make-up dat zelfs hij zichzelf niet meer kon herkennen. Dit nam niet weg dat er een klein iets was in hem dat het wel degelijk een soort van jammer vond, een soort steek die heel even opkwam. Voor dergelijke onzekerheden had Anthony alles behalve tijd, dus boog hij zich over de spiegel en werkte in een vlugge beweging anderhalf lijntje naar binnen.

Toen hij overeind kwam, haalde hij nog eens goed zijn neus op en veegde toen de rug van zijn hand langs zijn neusvleugel. Zoals hij al had voorspeld, waren zijn onzekere gevoelens direct verdwenen. Wat echter nog wel resteerde, was de walgelijke smaak van het chemische spul achterin zijn mond. Hier kwamen de twee nog overgebleven shotjes in beeld. Deze had hij tussen alle troep op zijn tafel geplaatst, maar nu pakte hij ze op en drukte één ervan wederom bij Benjamin in de handen. “Cheers,” proostte hij nogmaals, deze keer gehaast, waarna hij het goedje zo snel mogelijk naar achteren gooide om de smaak weg te spoelen.

Of hij hier al lang werkte, dus.

“Ik werk hier nu een aantal maanden – 4, of 5, zoiets? Geen idee eigenlijk. Maar daarvoor heb ik veel gereisd, in veel andere landen gewerkt, en zo. Het is ideaal. Als drag queen kan je overal terecht. Als je Engels spreekt in ieder geval. Maar dat doe ik dus, gelukkig –“ hij viel even stil en graaide naar een waterflesje, dat hij opende en waarvan hij wat grote slokken nam.

“Dat ben ik in drag trouwens,” wees hij naar één van de posters, “misschien dat je me daar wel van herkent. Maar het lijkt me vrij logisch dat je hier niet al lang voor werktijd bent en aangezien wij veel eerder op de avond zijn…” Hij bedacht zich dat hij veel te veel onzin aan het vertellen was en dat het misschien een idee was iets minder te praten, hoe moeilijk dat ook was. “En jij?”

De jongen had het glaasje aangenomen en deze behendig achterover gegooid. Hij wilde graag anders, maar het leek onmogelijk voor Anthony om de jongen niet in iedere beweging in de gaten te houden. Tony was zich er volledig van bewust dat deze fascinatie waarschijnlijk kwam door alle chemische stoffen die in zijn bloed zaten, maar dat weerhield hem er niet van om er op dit moment volledig in mee te gaan. Hij was altijd wel de persoon geweest die zich in iedere situatie liet meevaren en die zich voor een groot deel liet leiden door zijn emoties – althans, dit was het geval wanneer hij verdovende, oppeppende of hallucinerende middelen op had, anders hield hij zijn (niet al te prettige) emoties het liefst voor zichzelf – en het was altijd moeilijk geweest om hem te remmen wanneer hij eindelijk bezig was, maar vandaag was een heel nieuw verhaal.
Of eerder; deze jongen was een heel nieuw verhaal.
Anthony wilde niet cheesy doen, of te hard van stapel lopen, maar hoe graag hij het ook wilde, de weinig rem die hij had, wilde er vanavond niet op en hij had het gevoel dat dit niet alleen aan hemzelf en het poeder maar ook aan zijn metgezel lag. Meer dan gewoonlijk voelde Tony de drang om in de smaak te vallen en de angst om dit niet te doen, maar hij voelde tevens alle middelen die hij naar binnen had gewerkt en het zelfvertrouwen dat zij met zich meebrachten meer dan ooit. Aan de ene kant vreesde hij bij alles wat hij zei dat de jongen op zou staan en hem zou peren, maar aan de andere kant kon hij zichzelf en zijn waterval aan woorden amper stoppen. Dit alles raasde in constante tweestrijd door zijn hoofd terwijl zijn kaken over elkaar knarsten en hij enthousiast zijn ding bleef doen.
Nadat hij antwoord had gegeven, had hij besloten dat het tijd was meer te weten te komen over de jongen, dus had hij hem de meest simpele vraag ooit gesteld: En jij?
Het bleef even stil. Benjamin leek na te denken en terwijl hij dit deed, richtte Anthony zijn blik op de spiegel om zichzelf, maar stiekem vooral de engel naast hem in zich op te nemen.
“Ik werk hier nog niet erg lang,” zei Ben uiteindelijk. Drie maanden maar. Ook hij had voor die tijd rondgereisd, door Europa om precies te zijn. Hij noemde steden waar hij had gezeten en Anthony knikte bij de steden die hij herkende. Alleen in Amsterdam was hij zelf niet geweest.
“Uiteindelijk kwam ik hier terecht vanwege – “
Het was een wonder, maar Anthony, die gewoonlijk doorgesnoven geen woord binnen kreeg van wat iemand hem vertelde, zat spreekwoordelijk op het puntje van zijn stoel bij de woorden die uit de mond van de stripper kwamen. Toen de jongen stil viel, keek Anthony op van de hand van de jongen, die onder het praten één van de kwasten had gepakt, om aanmoedigend te knikken.
“Vanwege alle mutanten hier, ik was nieuwsgierig.”
Anthony glimlachte breed. That makes two of us.
“De volgende keer zal ik eens wat eerder komen,” zei Ben, waarna hij de kwast terug legde, “zodat ik je act kan zien.”
Het hoefde niet eens meer gezegd te worden, maar Anthony kon zijn vreugde niet verbergen. “Ja? Dat is geweldig!” zei hij overenthousiast, waarna hij de kwast oppakte die Benjamin zojuist had neergelegd.
In de spiegel keek hij van de kwast naar Benjamin. Naar zijn jukbeenderen, en zijn kaaklijn, en zijn opvallend grijsblauwe ogen. Bedenkelijk beet hij op zijn onderlip, vooraleer hij zich in een behoorlijk abrupte beweging weer terugdraaide naar zijn gast en zonder aankondiging de volgende vraag stelde: “Mag ik je make-up doen?”
Het was bijna absurd, maar aangezien Anthony Anthony was en hij óók Rowy Rynna was én omdat hij een tafel aan make-up voor zich had en zoveel drugs in zijn systeem had dat het mocht, maar vooral omdat hij een hele mooie jongen in zijn kleedkamer had en hij heel bang was dat die mooie jongen weer zou opstaan, was het net iets minder absurd.