Locked in memories - Open

Zonder al te veel moeite sleepte Ava haar enige koffer mee het terrein van de school op. Alles wat ze ooit bezat zat in die ene koffer, het was dan ook niet veel. Een aantal kleren, standaard benodigdheden, de dog tags van haar vriend uit Engeland, en een waterpijp die ze van haar vriendengroep had gekregen. Haar schooluniform had ze met genoegen weggegooid, en veel meer had ze ook niet aan handbagage gehad. Ze hoopte dat alles hier anders zou zijn, maar durfde niet aan die gedachten toe te geven. Iedereen zou hier zoals zij zijn, maar ervaring had haar verteld dat dat lang niet altijd genoeg was om geaccepteerd te worden. Ze zouden haar uitlachen om haar Britse accent, of om het feit dat ze op meisjes viel. Om het feit dat ze zichzelf niet onder controle had, en van binnen nog steeds een wild beest was. Gefrustreerd haalde ze een hand door haar haar, weg met die gedachten. Alles was nieuw nu, alles was beter. Ze hield opeens halt, en keek even om zich heen. Waar moest ze nou eigenlijk zijn? Dit eiland was behoorlijk groot, en ze zag hier en daar allerlei gebouwen, maar ze had geen idee waar ze ondergebracht zou worden. Haar ogen vielen op een meisje met een groene jas. Het eerste wat haar opviel waren de prachtige blonde krullen, het tweede was hoe bleek ze zag. Ava liep weifelend op het meisje af, en deze leek haar al in de gaten te hebben. Ze ving haar blik, en deze was niet al te uitnodigend, maar toe maar. "Do you happen to know where the rooms are?" vroeg Ava toen maar. Haar Britse accent kwam duidelijk naar voren, maar op dit moment kon haar dat weinig schelen. Ze wilde gewoon naar haar kamer.

Ava hief haar wenkbrauwen bij het horen van het antwoord van het meisje voor haar. Ze had wat meer verwacht dan wat ze had gezegd. Op zijn minst een vingertje dat haar in de goede richting zou sturen, maar nee. Buiten het gegeven antwoord stond het meisje niet op, wees nergens naartoe en zei verder ook niets meer. Vreemd. Ava liet haar ogen nog eens over het meisje lopen. Ze zag er niet 100% gezond uit. Haar huid was bleek, haar ogen hadden een zachte, rode waas om zich heen en haar haar zag er niet tot in de puntjes verzorgd uit. "Would you mind to show me?" zei ze toen, met een tikkeltje meer ongeduld in haar stem dan voorheen. Ze wilde echt graag naar haar kamer, maar ze wilde ook niet te hard over komen. Ze had het gevoel dat dit meisje al genoeg doorstaan had.

Het meisje leek het niet fijn te vinden om bekeken te worden, dus Ava wendde haar blik maar af. Misschien was ze wel net zo schuw en mensonvriendelijk als Ava zelf. Uiteindelijk kon er toch wel een glimlachje vanaf bij het blonde meisje, al was het wel een moeilijk lachje. Het leek haast alsof het haar pijn deed om zo te lachen. Ava werd ergens wel nieuwsgierig naar het meisje, maar hield dat voor zich. Ze vond het niet echt fijn om te graven naar allerlei moeilijke dingen en om mensen naar hun grenzen te duwen. Zelf kon ze dat ook absoluut niet waarderen. In een oogwenk was het blonde meisje weg, en Ava's zintuigen vertelden haar dat ze vlak achter haar stond. Dit werd bevestigd door de zachte vraag die ze van achteren hoorde. "What is your name..?" vroeg het meisje, iets te dichtbij naar Ava's smaak. Met een ruk draaide ze zich om. "What the..." ze brak zichzelf af voordat ze weliswaar vloekte. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, pakte het meisje haar tas en bood aan het te dragen. Ava keek het meisje in stilte op en neer na met een wantrouwende blik in haar ogen. Misschien had ze het ook wel niet zo bedoeld. "Thanks, I guess," bracht ze er toen maar uit. Ze keek om zich heen, zich afvragend waar dit meisje haar heen zou brengen.