Bro's before Hoes {{Zach & Joachim's kamer}}

De muziek dreunde door de witte oortjes en zo nu en dan ving hij een blik op van een of andere student die langs hem liep en hem aankeek alsof hij hen had gestoord. Daarover haalde hij slechts zijn schouders op, want zij bemoeiden zich met zijn zaken zo. Had hij ze aangesproken? Nee. Dus wat moest het hem schelen dat zijn muziek ook hoorbaar was voor andere oren? Het was waarschijnlijk toch beter dan de typische schoolgeluiden. Nu hij er toch over nadacht, school .. zouden ze je hier ook zo op de vingers tikken als je een paar keer (lees: bijna altijd) niet heel erg goed oplette? Zeker als hij bij die lieve schat van een Zachary in de les zou zitten, kon hij zichzelf nu al beloven dat er nooit een serieus blik naar voren geworpen zou worden.
Voor een gesloten deur liet hij zijn tas vallen en kuchte hij zachtjes, om vervolgens ferm op de deur te kloppen. (Natuurlijk stapte hij er niet zo even doorheen, dat verwachtte Zach natuurlijk! Het moest wel de grootste verrassing van zijn leven zijn.) Voor een moment wachtte hij, in de hoop gehaaste voetstappen te horen, maar lang hield hij de stilte niet in zijn geheel. “Jongeman,” Bromde hij met een opgezette zware stem, die niet echt op die van hem leek. “Als jij binnen drie tellen deze deur niet opendoet, heb jij het grootste probleem in dit universum!” Ging hij verder, niet zuinig doen met het volume. Hrm, was er nog iets moois wat hij kon toevoegen? Iets sappigs? “Die drie tellen gaan nu in, Zachary,” Hij legde extra veel nadruk op de naam. “Drie..” Hij schuifelde wat dichter naar de deur toe terwijl hij sprak, zodat hij kon luisteren of hij al iets aan de andere kant hoorde. “Twee,” Hij merkte nu pas dat hij wel heel dicht bij de deur stond en dat zijn schouder ook op het hout rustte. “Een--!” Oeps. Joachim had nog net een stap achteruit willen doen, maar struikelde over de tas die hij op de grond had gegooid. Een beetje onhandig viel hij achterover, op zijn achterwerk en wreef wat beduusd over zijn hoofd. Gelukkig was hij niet al te hard gevallen, maar .. hopend dat er geen Zach-hoofd in de deuropening stond, keek hij op.

#zachyboo #385 words

Er was inderdaad eerst geen reactie, dus Joachim had al een erg zelfvoldane glimlach op zijn gezicht getoverd. Ja hij had Zachy goed te pakken nu! (Al die vreemde bio mutaties van hem vergetende door zijn stromende enthousiasme). Toch was het zien van het gezicht van Zach anders dan hij verwacht en gehoopt lag. Ten eerste lag hij op de grond, zijn benen over zijn tas en misschien wel een blauwe plek op zijn mooie kontje en ten tweede werd hij uitgelachen door degene die hij dolgraag had willen uitlachen. Dramatisch liet hij een pruillipje zien en keek als een verwend kindje dat zijn zin niet kreeg weg naar de grond. Pfuh, zo was het helemaal niet leuk! De rollen moesten juist omgedraaid zijn. "Eindelijk, was het verkeer wat te druk?" Heel even dacht hij dat dat ‘eindelijk’ een of andere gekke hint was dat hij voor hem was ‘gevallen’, maar met een onschuldig grijnsje keek hij op. “Je weet toch ook wel dat ik heel langzaam ben en al mijn vertrektijden vergeet?” Oeps, niet heel handig, maar heel vroeg opstaan was niet echt zijn ‘ding.’
Toen Zachy als een ware bro zijn hand naar hem uitstak om hem overeind te helpen, nam hij deze maar al te graag aan, de grond zat toch niet zo heel erg fijn. En gelukkig was hij nog net op tijd opgestaan, anders had hij een hele hond over zich heen gehad. “Nou zeg, hoor ik Zachy daar streng zijn?” Vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw. Zijn kleine broertje nam hem dus zeker niet als voorbeeld, teleurstellend.

#zachyboo #263 words