Kamer 35 (Jeong Hwan)

Hij zuchtte, hij had net gehoord dat hij naar een andere kamer moest. Hij was hier nog geen week en hij mocht al verhuizen. Praktisch waren ze hier niet. Het was namiddag en Erik was op kamer nummer 21, tot voor kort zijn kamer, zijn spullen weer aan het inpakken. Hij keek rond. Was hij nog iets vergeten? Gelukkig was Colin, zijn ex-kamergenoot, er niet. Die flipte toch altijd als hij nog maar in de buurt kwam. En die irritante stemmen. Misschien was het een geluk dat hij naar een andere kamer moest. Hij dacht dat hij alles bij had en deed zijn tas dicht. Veel had hij toch niet om in te pakken. De jongen pakte de zak van zijn bed en pakte de radio die ernaast stond en liep naar de deur. Toen hij de deur achter zich sloot zuchtte hij, zijn nieuwe kamergenoot kon niet veel erger zijn dan de vorige, natuurlijk bestond er naast niet te harden ook nog te aardig. Hij sloot de deur achter zich en liep door de gang. Wat verder stopte hij. Hij kon niet echt iets horen door de hoofdpijn die hij voor de middag opgedaan had. Er waren hier mensen die veel te luid waren. Wat hij nog kon onderscheiden van het geklop in zijn hoofd was een naam, Jeong en een plaats Seoul, Zuid Korea. Hij klopte op de deur voor als het ook een licht ontvlambaar type zou zijn.

Toen Jeong vanochtend bij zijn kamer kwam, kreeg die te horen dat die een nieuwe kamer genoot zal krijgen. Hij was benieuwd wie het zal zijn, enigste wat die wist is dat hij Eric hete en uit Japan kwam. Naja zo lang die aardig was en van zijn spullen afbleef vond die het best. Alleen hij vroeg zich af of zijn kamer genoot het erg vond dat hij in het begin afstandelijk zal zijn, maar goed dat zou merkte hij vanzelf dan wel. Jeong maakte alvast de andere kant van zijn kamer schoon en opgeruimd, zodat zijn kamergenoot meteen zijn spullen neer zetten zoals hij dat wou. Toen hij eindelijk klaar was zette hij het raam op en en plofte op bed met een koptelefoon op zijn hoofd, om even tot rust te komen.

Paar uur later stond die weer op en keek hoe laat het was, het was 12 uur geweest. Jeong wist dat die ergens in de middag zal komen, maar een duidelijke tijd kreeg hij er niet bij. Hij stond op en ruimde nog wat van zijn spullen op, om een beetje een goede indruk te geven aan zijn nieuwe kamer genoot. Net toen die klaar was hoorde hij iemand kloppen, hij pakte snel een boek van zijn plank en ging op zijn ben zitten sloeg het boek op een willekeurige bladzijden open en riep “binnen,”

“binnen,” hoorde hij. Gezellig klonk het alleszins niet, hij haalde zijn schouders op en deed de deur open. Jeong met een boek in zijn handen op zijn bed. Erik hield zijn hoofd schuin en keek hem aan. ’Leuk haar’ zei hij neutraal. Hij liep naar zijn kant van de kamer en zette zijn spullen neer. Hij had daarnet al gehoord dat Jeong bezig was geweest met op te ruimen. Hij zag ook al direct Jeongs hobby, een deel van de kamer stond vol met designer toys. Hij richtte zich tot zijn nieuwe kamergenoot. ’Als je een boek wilt lezen kun je beter in het begin beginnen en niet zomaar een willekeurige bladzijde openslaan.’ Hij ging op zijn bed zitten. De hoofdpijn was nog steeds niet over. Hij zuchtte. De kamer was een beetje wazig. Hij hoorde overal geluid. Zelf de muizen die hier waren konden niet stil zijn. Hij drukte zijn handen tegen zijn oren. De pijn werd al minder, maar was nog lang niet over. Hij probeerde de geluiden buiten deze kamer buiten te sluiten. Wat tamelijk goed lukte al hoorde hij het geklop in zijn hoofd nog steeds. Hij keek naar Jeong ’Leuke verzameling, designer toys.’ die laatste twee woorden waren meer gemompeld dan gezegd.[/b]

Jeong probeerde on opgemerkt van zijn boek te kijken naar de jongen die zijn kamer binnenliep. “Leuk haar,” zei haar. Jeong grinnikte even en zei “Dankje, jou haar ziet er ook leuk uit.” Hij hoorde dat hij zijn spullen neer zetten. Jeong kreeg wel een idee dat die het goed met hem zou kunnen vinden, maar wie weet had hij het mis. “Als je een boek wilt lezen kun je beter in het begin beginnen en niet zomaar een willekeurige bladzijde openslaan,” Jeong keek even verbaast naar zijn kamer genoot en begon zich van binnen te schamen. Hoe was die daar achter gekomen vroeg die hij zich af.. Jeong klapte het boek dicht en keek naar zijn kamer genoot die zuchtend op het bed zat met zijn handen tegen zijn oren. “Gaat het?” vroeg Jeong bezorgd. Het leek er op of die jongen last van hoofdpijn had, zou het door zijn mutatie komen of was die gewoon ziek? Jeong zag dat de jongen hem even aan keek en zei “Leuke verzameling, designer toys,” Hij draaide even om en keek naar zijn collectie en glimlachte, hij had niet verwacht dat mensen het zouden herkennen als designer toys. “Dankje,” reageerde Jeong terug.

Erik hoorde de jongen grinniken. “Dankje, jou haar ziet er ook leuk uit.” Hij lachte terwijl hij zijn spullen neerzette. Natuurlijk zag zijn haar er leuk uit. Hij hoorde nog net boven het kloppen in zijn hoofd uit dat Jeong dacht dat hij het wel goed met hem zou kunnen vinden.

Hij merkte dat Jeong verbaast was toen hij dit zij en zich begon te schamen. Jeong klapte het boek dicht. Baka, dacht hij bij zichzelf. Alsof de rest van de wereld nog niet genoeg geluid maakte. “Gaat het?” Hoorde hij hem bezorgt zeggen. Nee, het gaat niet. De zoveelste ergste dag van zijn leven. Hij zuchtte en zei. ’Gewoon hoofdpijn, alleen word het wel verergert door die stomme rotmutatie.’ hij haalde adem. ’Ik heb een nogal gevoelig gehoor. Het probleem als anderen hun gedachten en de geluiden van je omgeving te luid zijn ik nogal rap hoofdpijn krijg. Hij haalde even adem. ’En mijn gehoor kan niet beschadigen dus…’ Hij had niet echt zin om ook over zijn andere mutatie te beginnen. Daar zou Jeong later nog wel achter komen.

Hij zag hoe Jeong glimlachte toen hij over de designer toys begon. “Dankje,” reageerde hij. Hij knikte. ’Hoe ben je eraan geraakt?’ vroeg hij.

Erik vertelde dat hij gewoon last van hoofdpijn had alleen dat zijn mutatie die hij stom noemde hij het, want het verergte het alleen maar. Want hij had nogal een gevoelig gehoor en het probleem dat die anderen hun gedachte kon lezen en de geluiden van zijn omgeving gaf hem nogal hoofdpijn. Hij vertelde ook dat zijn gehoor niet kon beschadigen. Jeong knikte om te laten zien dat die het begreep, nadat Erik hem dat verteld had wou hij nu zo min mogelijk geluid maken voor hem. In de hoop dat zijn hoofdpijn minder werd. Hij kon het proberen te healen, maar geen idee of het zou gaan werken voor hem. Hij wachtte nog maar even met vragen, en aangezien hij gedachte kon lezen. Zou die daar nu ook zelf mee kunnen komen bedacht Jeong zich. Hij had nooit verwacht dat gedachte lezen zoveel impact kon geven op je lichaam.

Na dat Jeong de jongen bedankte over zijn designer toys vroeg hij hoe hij er aan gekomen was. “Het begon met een cadeau van me ouders,” zei hij en keek even naar de grond en zei “Daarna begon ik ze zelf te kopen en te verzamelen,” Hij hoopte maar niet dat door het antwoorden zijn kamergenoot meer hoofdpijn gaf. Hij wist niet zeker of hij de jongen nu beter alleen kon laten, of bij hem moest blijven. Hij keek even naar Erik en toen naar de raam naar buiten.

Erik zag hoe de jongen knikte om te tonen dat hij het begreep. En dan wou hij ook nog zou min mogelijk geluid maken. ’Onmogelijk’ zei hij. ’Je kunt onmogelijk zo weinig geluid maken.’ Proberen het te genezen. Mmh, dan was dat dus zijn mutatie. Dat zou hoogstwaarschijnlijk toch niet lukken. ’En het gaat zowiezo vanzelf over na een tijd. Ik heb het al vaker gehad hoor.’ hij lachte. Eigenlijk had hij het als kind bijna altijd gehad. Maarja, dat moest niemand weten.

“Het begon met een cadeau van me ouders,” hoorde hij hem zeggen waarna hij even naar de grond keek “Daarna begon ik ze zelf te kopen en te verzamelen,” ’Dan ben je druk bezig geweest met geld uitgeven’

Erik schudde zijn hoofd. Als die nieuwe kamergenoot altijd z’n zielige gedachten zou hebben zou hij beter zijn oren eraf kunnen schrijven. Al zou dat niet veel helpen aangezien je oorschelpen niets met je gehoor te maken hebben. ’Als je me meer hoofdpijn zou geven door te praten zou ik je hoogstwaarschijnlijk niets gevraagd hebben. Denk je ook niet?’ Jeong keek hem even aan waarna hij naar buiten keek. Hij lachte ’Je kunt blijven hoor. Ik heb geen last van je.’

Erik zei dat het onmogelijk was om zo weinig geluid te kunnen maken. En dat het sowieso vanzelf over ging na een tijd, en dat die het ook al vaker had gehad. Hij lachte even. Jeong weet niet waarom, maar dat maakt hem niet zoveel uit.

Toen Jeong vertelde dat het begon met een cadeau van zijn ouders en daarna zelf mee verder ging reageerde Erik met “Dan ben je nog al druk bezig geweest met geld uitgeven,” Jeong knikte en zei “Ja, het scheelt dat mijn ouders niet de armste zijn.”

Jeong zag dat Erik zijn hoofd schudde wat hem nogal aan het lachen maakte. Het zag er best grappig uit vanwege zijn kapsel. Erik zei “Als je me meer hoofdpijn zou geven door te praten zou ik je hoogstwaarschijnlijk niets gevraag hebben. Denk je ook niet?” Jeong knikte even en toen vertelde Erik “Je kunt blijven hoor. Ik heb geen last van je,” Jeong keek hem aan en glimlachte even. Het begon Jeong ergens te erge dat hij zijn gedachte kon lezen, maar aan de ene kant had het ook iets positiefs. In ieder geval waren nu zijn vragen beantwoord.

“En hoelang ben jij hier al?” vroeg Jeong uit nieuwsgierigheid.

De jongen knikte “Ja, het scheelt dat mijn ouders niet de armste zijn.” ’Dan zijn er toch een paar mensen met een beetje geluk hier geraakt’

Toen hij zijn hoofd schudde zag hij dat Jeong aan het lachen was. Hij hield zijn hoofd schuin en keek hem recht aan. Grappig vanwege zijn kapsel. Herhaalde hij traag in zichzelf. Oké, dat anderen zijn haar raar vonden wist hij ondertussen al, maar dat het grappig was als hij zijn hoofd schudde had hij nog niemand horen denken.

Hij hoorde vaag iets over irritant en gedachten lezen. Dankzij die verrotte hoofdpijn kon hij niet eens deftig horen wat iemand dacht. Hij hoorde allemaal stemmen door elkaar op de achtergrond waardoor het moeilijker was om alles van elkaar te onderscheiden.

“En hoelang ben jij hier al?” vroeg Jeong nieuwsgierig. ’Een dag of vijf, zes… Al had ik liever gehad dat dat aantal nul was geweest.’ Hij vond het hier maar niets. Alleen maar extreem lawaaierig met al die mensen. Maar dat was het overal in de wereld, luid. ’Het enige voordeel hier is dat er geen auto’s zijn’ hij haatte die dingen. Elke keer als hij nog maar in de buurt kwam begonnen zijn oren al te suizen. En als hij erin zat dan werd hij toch alleen maar misselijk.

Erik vertelde dat er dan toch nog paar mensen met een beetje geluk hier was geraakt. Jeong wist niet echt wat die er mee bedoelde, maar goed. Want zo ver dat Jeong wist kwam je hier heen als je een mutatie had. Of je rijk of arm bent doet er niet echt toe.

Hij vertelde dat die een dag of vijf zes hier was. Maar hij wou liever dat er nul waren geweest. Hij vertelde ook dat de enigste voordeel was dat er hier geen auto’s waren. Hij vroeg zich af waarom hij liever wou dat het er nul waren. Was het allemaal zo luidruchtig voor hem? “Ik 12 dagen,” reageerde Jeong terug “Hoezo wou je dat er nul zijn?” vroeg hij. Ook al had die kunnen verwachten dat Erik als nog had gereageerd, omdat die zijn gedachte kon lezen, maar goed.

Jeong merkte op dat de jongen nog niet was begonnen met zijn spullen in de kamer neer te zetten. Zou die anders hulp nodig hebben, of nog geen zin in hebben. Aangezien Erik hoofdpijn had. “Heb je hulp nodig? Vroeg Jeong terwijl hij naar de ingepakte spullen van Erik keek.

“En wat zijn jou hobby’s eigenlijk?” vroeg Jeong uit nieuwsgierigheid. Aangezien de jongen zijn kamergenoot werd, moet je elkaar wel een beetje leren kennen. Met geluk konden ze vrienden worden. Ook al zal het lastig worden voor Jeong, omdat die meestal kort reageert. Wat die ook wel probeerde te veranderen, want hij merkte dat hij daar mensen door verloor in het begin.

Was het allemaal zo luidruchtig voor hem? Wauw, precies of dat dat de enige reden was waarom hij ergens graag of niet graag zou willen zijn. Nog voor hij iets kon zeggen was Jeong weer aan het praten. “Ik 12 dagen, hoezo wou je dat er nul zijn?” vroeg hij. Ook al had die kunnen verwachten dat Erik als nog had gereageerd, omdat die zijn gedachte kon lezen. ’Omdat ik wel iets beters te doen heb dan hier mijn tijd te verspillen’ Dit zou waarschijnlijk niets duidelijk maken voor zijn kamergenoot, maar als hij meer wou weten zou hij het maar moeten vragen.

“Heb je hulp nodig? Hoorde hij Jeong zeggen. Hij keek de jongen even niet begrijpend aan waarna hij zag dat hij naar zijn ingepakte spullen keek. Erik haalde zijn schouders op. ’Dat doe ik straks wel. Veel is het toch niet’

“En wat zijn jou hobby’s eigenlijk?” Hobby’s?? Oké… dat was een moeilijke. ’Geen idee. Niet echt iets. Al vind ik slangen wel leuk.’ Hij haalde even adem. ’Ik heb de laatste jaren niet echt… Tijd gehad voor iets als een hobby’ Deze vragen begonnen irritant te worden. Op de meeste kon hij eigenlijk niet echt antwoorden zonder over het lab te beginnen. Wat is daar eigenlijk zo erg aan? Vroeg Erik aan zichzelf. Die vraag had hij niet hoeven stellen want het antwoord wist hij al. Kinana. Maar hij wist wel dat het goed bedoelt was. Of ja, dat hoorde hij. Dat de jongen hem wilde leren kennen. Vrienden, dat wist hij nog niet, maar op het moment had Erik niets tegen zijn gezelschap.

Erik besloot maar dat het er toch van ging komen. De hoofdpijn was ondertussen zo goed als weg en een gesprek was tenminste nog boeiend. ’Ik heb vroeger veel anime’s en films gekeken. Al had ik de laatste jaren daar niet veel tijd voor. Hij haalde even diep adem. ’Ik en… nog iemand zaten vast in een lab.’

Op de vraag waarom hij wou dat er nul waren reageerde hij met “Omdat ik wel iets beters te doen heb dan hier mijn tijd te verspillen,” Jeong trok een wenkbrauw op en zuchtte. Hij dacht dat die nogal bot reageerde tegen mensen, maar dit slaat alles. Meer dan gewoon kamergenoten zal het niet worden, zoals Jeong zich nu bij hem voelt. Maar alles kon nog veranderen dacht Jeong.

Jeong merkte dat die in eerste instantie niet begreep wat die bedoelde met de vraag of die hulp nodig had, maar uit eindelijk kreeg die een antwoord terug dat die het straks wel deed, het was toch niet veel.

Erik vertelde dat hij niet zoveel hobby’s had. Hij vond slangen wel leuk. Ook vertelde hij dat die niet veel tijd had gehad de laatste jaren voor een hobby. Wat Jeong best raar vond, hoe kan je geen tijd hebben voor een hobby. Je vind toch altijd wel even tijd voor je hobby, als je het echt leuk vond ga je desnoods later slapen.

“Ik heb vroeger veel anime’s en films gekeken. Al had ik de laatste jaren daar niet veel tijd voor,” vertelde Erik terwijl hij even adem hield en door ging met vertellen “Ik en... nog iemand zaten vast in een lab,” “lab?” vroeg Jeong zonder dat die het wist. Heel de anime en film verhaal was hem even voorbij gegaan. Het enigste wat zijn hoofd kon bedenken was lab. Waarom zou die daar gezeten hebben? Van wegen zijn mutatie? Dat zal toch niet....

Erik zag Jeongs wenkbrauw omhoog gaan terwijl hij zuchtte. Bot? Op dit moment wou hij niet echt bot zijn, maar al deze vragen leidden naar hetzelfde : het lab en Kinana.

Raar omdat hij geen tijd had gehad voor een hobby. Je vind toch altijd wel even tijd voor je hobby, als je het echt leuk vond ga je desnoods later slapen. Erik glimlachte, die was wel grappig. Misschien als hij het vertelde, nee.

En toch deed hij het. “lab?” Was Jeongs reactie op zijn verhaal, dat Erik nogal kort gehouden had. ’Inderdaad, of anders gezegd laboratorium.’ Waarom zou die daar gezeten hebben? Van wegen zijn mutatie? Dat zal toch niet.... Maar het was maar al te waar. Het is zo… voor mijn mutatie.’ zei hij rustig. Erik zat op het bed en keek Jeong met zijn zwarte ogen aan. Hij zuchtte. ’Ik heb trouwens nog niet gezegd dat ik nog een mutatie heb’ Eigenlijk was het wel grappig. Dit was zo goed als hetzelfde waar ze over praten als toen hij net op de kamer met Colin moest alleen reageerden ze allebei anders zowel hijzelf als Jeong. ’De essentie ervan is gif. Het zijn een soort van…’ Hij dacht even na. ’Eumh, drakenklauwen. Allereerst kan ik iemand door aanraking vergiftigen en kan ik mijn handen in giftige klauwen veranderen.’ Nu wou hij wel weten wat Jeongs reactie zou zijn.

Erik zei dat die inderdaad in een lab zat oftewel laboratorium. Hij vertelde ook rustig dat het voor zijn mutatie was. Hoezo kan die dat zo rustig vertellen? Dacht Jeong. Als die voor zijn mutatie daar zat werd die als een proefkonijn behandelt, wat volgens hem geen pretje leek. Hij zou er traumatisch van overgehouden moeten hebben, toch? Vroeg Jeong zich zelf af. Erik vervolgde met “Ik heb trouwens nog niet gezegd dat ik een mutatie heb,” Jeong keek hem raar aan, ook al had hij niet verteld dat hij niet verteld dat die een mutatie had, was het logisch dat die er een had. Anders was Erik nooit op deze school gekomen. Erik vervolgde met “De essentie ervan is gif. Het is een soort van..” en hij stopte even het leek er op dat die naar woorden zocht die hij niet zo een, twee, drie kon vinden. “Eumh, drakenklauwen. Allereerst kan ik iemand door aanraking vergiftigen en kan ik mijn handen in giftige klauwen veranderen,” vervolgde Erik, nadat die de woorden gevonden had. Jeong keek even op “vergif,” zei hij zacht. Hij knikte even en keek naar de handen van Erik. “Hoe giftig is het?” vroeg hij vervolgens voorzichtig. Want mocht het ooit gebeuren dat Erik hem vergiftigde kon die altijd zich zelf nog healen. Tenminsten dat hoop Jeong.

Hoezo kan die dat zo rustig vertellen? In feite was Erik niet rustig, maar voelde hij zich niet echt op zijn gemak. Gelukkig dat Jeong zo druk bezig was met het lab dat het leek of hij niet had gehoord of even vergeten was over. De ander waar hij over gesproken had. Een proefkonijn ’Ik ben nog steeds geen konijn, hoor.’ zei hij lichtjes lachend. een trauma niet echt, maar zolang Kinana er niet was kon je alleszins depressief zeggen.

Jeong keek hem raar aan. Zelf had de jongen ook nog niet over zijn mutatie gesproken, maar daar trok Erik zich even niets van aan. Hij had toch al het een en ander over zijn mutatie opgevangen en nu de hoofdpijn over was kon hij terug alles goed horen.

Hij zag Jeong even opkijken. “vergif,” zei zijn kamergenoot zacht. De jongen knikte en keek naar Eriks handen. Zelf keek Erik er ook even naar. Hij vond het wel leuk. Zijn mutatie. Zich kunnen verweren. Mensen pijn doen. Hij lachte even. “Hoe giftig is het?” vroeg Jeong voorzichtig. ’Hangt ervan af. Dat kan ik zelf beslissen. Oftewel kan ik iemand direct doden oftewel is het traag gif en heeft de vergiftigde veel pijn en gaat die er uiteindelijk aan dood.’ Hij hield even op. ’De laatste is de leukste.’ voegde hij eraan toe. Het was extreem grappig om iemand van de pijn te zien sterven. ’Of je jezelf nog kan genezen hangt er vanaf. Bij het eerste waarschijnlijk niet want tegen dat begonnen bent ben je al dood, maar bij de tweede zou het volgens mij wel moeten lukken. Maar wees maar niet bang. Voorlopig heb ik nog geen zin om het bij iemand op dit eiland uit te proberen.’