Kamer 35 (Jeong Hwan)

“Ik ben nog steeds geen konijn,hoor”Op de reactie van Erik over de gedachte van Jeong, moest hij wel om lachen.

Erik vertelde dat het er van afhing. Hij kon beslissen of die je meteen dode met het gif of dat je veel pijn kreeg en langzaam dood zal gaan. Hij vond de laatst het leukste. Erik wist niet zeker of Jeong zich bij de eerste kon genezen, waarschijnlijk niet volgens hem maar bij de tweede moest het wel lukken, maar Jeong hoefde nog niet bang te zijn want hij wou het voorlopig nog niet uitproberen.
Jeong knikte en glimlachte, hij vroeg zich af waarom Erik de laatste het leukst vond. Vond die het leuk om mensen te zien proberen te vechten voor hun leven? Dat zal best sadistisch zijn, maar goed. “Je vergiftig zeker mensen of mutanten alleen als ze voor bedreigend overkomen voor je?” vroeg Jeong.

Hij bedacht zich net opeens als die jongen hoofdpijn had wat het makkelijkste was voor hem om een gesprek te voeren. Met gedachte lezen of gewoon kwa praten. Als die dat weet, kan die er rekening mee houden als Erik vaker hoofdpijn zal krijgen. “Wat vermindert je hoofdpijn? Comineseren met gedachte lezen of gewoon praten?” vroeg Jeong.

De jongen knikte en glimlachte. Erik keek hem aan. leuk om mensen te zien proberen te vechten voor hun leven? Sadistisch Erik lachte. Dat vond hij wel leuk : sadistisch. Leuk woord. “Je vergiftig zeker mensen of mutanten alleen als ze voor bedreigend overkomen voor je?” Vroeg Jeong. Erik haalde zijn schouders op. ’Of als ze irritant zijn. Of als ik gewoon zin heb. Hangt er een beetje vanaf.’ Bedreiging of niet. Het was gewoon leuk om mensen op de grond te zien liggen kermen van de pijn. ’Het was irritant om in dat lab opgesloten te zitten, maar nu ben ik… er niet meer.’

“Wat vermindert je hoofdpijn? Communiceren met gedachte lezen of gewoon praten?” Deze keer had hij wel een kamergenoot met veel vragen. ’Niet echt een van beiden, het gaat gewoon na een tijd over. Ik kan mij, als ik hoofdpijn heb, trouwens niet goed op een stem concentreren. Dan hoor ik gewoon iedereen door elkaar waardoor ik niet zo goed kan horen wat één iemand denkt…. Maar nu is het al over.’ Eindelijk begon hij zijn eigen gedachten terug helder te verstaan. De rest was maar een geruis op de achtergrond. Waaruit hij elke stem kon halen om hem duidelijk te verstaan.

Hij keek Jeong aandachtig aan. Het werd maar eens tijd dat hij ook wat over hem zou vragen. ’Genoeg over mij. Doe jij nog iets anders dan aan je verzameling werken.

Erik vertelde dat hij alleen een mutant zal aanvallen als die irritant zijn of als die gewoon zin had. Jeong keek er beetje raar van op en dacht dat die zijn kamer begon te delen met een freak. “Het was irritant om in dat lab opgeloste te zitten, maar nu ben ik... er niet meer,” vertelde Erik verder. Jeong kon begrijpen dat de jongen zich niet fijn voelde in het lab, gelukkig was hij er nooit in geweest.

Erik vertelde dat beiden niet echt hielp met het verminderen van zijn hoofdpijn. Als die hoofdpijn had kon die niet goed op stemmen concentreren en dan hoorde die iedereen door elkaar, waardoor hij niet makkelijk gedachtes van iemand binnen kan krijgen. Hij vertelde er ook bij dat zijn hoofdpijn al over was. Waar Jeong blij mee was om te horen “Gelukkig,” zei die.

Jeong merkte dat Erik hem aandachtig aankeek en zei “Genoeg over mij. Doe jij nog iets anders dan aan je verzameling werken?” Lang na denken hoefde Jeong niet en zei “Rappen,” meer deed die niet echt, soms een wandeling maken en met zijn designer toys spelen, meer niet. Hij keek naar buiten en zag dat de lucht al wat donkerder werd van wegen de donkere wolken die buiten waren. Hij gokte er op dat het zo zou regen, wat hij niet erg vond. Het geluid van regen was altijd fijn.

Een freak Toen hij dit hoorde was Erik bijna in lachen uitgebarsten, maar hij kon nog net serieus blijven. Wel verscheen er een rare grijns op zijn gezicht. Hij hoorde dat Jeong dacht dat hij het kon begrijpen dat Erik zich niet fijn gevoeld had in het lab. ’Eruit is het ook niet fijn’ kwam eruit voor hij ook maar kon nadenken. Erik kon zichzelf wel vervloeken. Dit zou leiden tot nog meer vragen en dan zou hij uiteindelijk wel alles moeten vertellen.

“Gelukkig,” En dan was hij de freak? Ze kenden elkaar nog maar net en Jeong vond het nu al gelukkig als hij van die hoofdpijn vanaf was. Zelf zou hij nooit nog zo direct om iemand kunnen geven.

“Rappen,” Antwoorde Jeong direct. Het was buiten al donker aan het worden en Jeong dacht dat het zo zou gaan regenen. Erik keek ook even naar buiten. Hoogstwaarschijnlijk had Jeong gelijk. ’Laat dan is iets horen.’ zei Erik. Hij wou wel eens horen of de jongen er iets van kon. Zelf vond hij het meestal niet zo goed. Hij hield meer van Japanse muziek. Dat was voor hem de enige goede. Maarja, hij zou er maar aan moeten wennen. Hier zou hij toch niet veel van zijn soort muziek te horen krijgen.

Jeong zag dat Erik een rare grijns trok nadat die dacht dat die een freak was. Nadat hij tegen zichzelf zei dat hij het begreep dat zijn kamergenoot het niet fijn gevoeld had in de lab hoorde hij de jongen zegen “Eruit is het ook niet fijn,” daar keek Jeong raar van op. Maar hij kreeg het idee dat de jongen het er niet over wou hebben, dus probeerde hij maar geen vragen in zijn hoofd te halen.

“Laat dan iets horen,” zei Erik, nadat Jeong de jongen had verteld dat zijn hobby rappen was. Jeong dacht even na wat die zou rappen. Hij begon met het liedje ‘Act like nothing’s wrong’ te rappen van T.O.P . Hij ging erg op in het rappen en liet alle emoties los die je moest los laten voor het liedje en ging er zelfs bij staan. Jeong vergat alles om zich heen wat meestal gebeurde als hij ging rappen. Als die rapte voelde hij de mogelijk om zich zelf te zijn en alles los te gooien. Nadat hij klaar was met rappen keek die de jongen aan, en bedacht hij zich dat zijn kamergenoot mis niet de lyrics begreep. Aangezien het een Koreaans liedje was.

Hij ging weer rustig zitten en hoorde het zachtjes getik op het raam en keek er naar. Jeong zag dat het begon met regen. “En wat vond je?” vroeg Jeong, terwijl die naar de druppels bleef kijken die op de raam verschenen.

Gelukkig zei Jeong niets meer over het lab. Het was zo al moeilijk genoeg om uit te leggen. Er echt over praten was zeker niet makkelijk.

Even dacht de andere jongen na over wat hij ging rappen. Waarna hij begon met een liedje dat, al Erik het goed gehoord had, Act like nothing wrong heette. Hij keek hoe Jeong in de muziek opging en na een tijdje ook recht ging staan. Toen zijn kamergenoot klaar was keek die hem even aan.

Jeong zat ondertussen weer op zijn stoel nu het begon te regenen. Erik keek even naar het raam. Hij hield van het zachte getik. Dat zowel verdrietig als hoopgevend klonk. Na regen komt altijd zonneschijn werd gezegd, maar wat als je die zonneschijn niet meer mee zou maken.
“En wat vond je?” vroeg Jeong hem. ’Goed, al is het niet echt iets dat ik vaker luister.’ Eigenlijk luisterde hij bijna nooit zoiets, hij hield meer aan Japanse muziek. Alleen al de klank van de taal vond hij geweldig. Nog steeds hield Erik niet echt van de meeste andere talen, er waren talen waarbij veel te luid gesproken werd of met irritante klanken om naar te luisteren. Dingen als Engels vielen nog meer, maar niets klonk zo goed als Japans.

Op de vraag van Jeong kreeg die het antwoord dat Erik het goed vond, ook al was het niet echt iets wat die vaak naar luisterde. Jeong knikte even en vroeg “Waar luister jij dan naar?” Jeong begon zich een beetje te vervelen op zijn kamer. Misschien wou zijn kamergenoot iets doen, maar hij wist niet wat ze samen konden doen. Hij zat aan te denken om, maar naar de kantine te gaan aangezien die trek begon te krijgen en daarna nog wat te gaan studeren in de bibliotheek. Desnoods kon die zijn kamergenoot ook nog mee vragen, wie weet had hij ook trek gekregen.

Hij keek op de klok en zag dat het al 4 uur was, dus bijna tijd voor avond eten. Jeong at altijd tussen half 5 en half 6. Dan was het meestal rustig in de kantine. “Heb je honger?” vroeg Jeong. Het vragen of die zin had om iets te gaan doen in hun kamer, had die geen zin in. Kon die altijd nog vanavond nog vragen als hij terug was uit de bibliotheek en Erik ook weer op de kamer was. Al zal Erik eerder naar het bos of strand gaan, want daar was de meeste rust en stilte voor hem.

“Waar luister jij dan naar?” Vroeg Jeong. Erik keek de jongen even aan waarna hij opstond en ging naar de radio die hij voorlopig op de grond had gezet. ’Luister maar, het is wel Japans dus veel zal je niet verstaan.’ Hij zette de radio aan waarna hij een liedje begon te spelen : ‘Megitsune’. En Erik pakte de radio op en zette hem op zijn bed waarna hij er zelf naast ging zitten. Toen het gedaan was zette hij de radio weer uit.

“Heb je honger?” vroeg Jeong een tijdje. Hij haalde zijn schouders op. ’Niet echt’ Meestal at hij redelijk laat. Maar voor hem maakte dat nooit veel uit, hij at gewoon als hij honger had. En in hun kamer viel ook niet echt iets te doen. Maarja, hier was toch nooit iets te doen. Veel mensen was hij nog niet tegengekomen, toch geen interessante. ’Maar als je wilt kunnen we wel naar de kantine gaan.’ Hij keek even naar buiten, het regende nog, al was het niet hard. Hij richtte zijn blik weer op de radio en zette hem in een kast. Nadat Erik hiermee klaar was bleef hij recht staan en leunde met zijn schouder tegen de kast.

het liedje:

Nadat Jeong de vraag had gesteld naar wat voor soort muziek hij naar luisterde. Keek de jongen hem aan en hij stond op. Jeong zag dat die de radio pakte die op de grond stond. “Luister maar, het is wel Japans dus veel zal je niet verstaan.” zei Erik, terwijl die de radio aan zette. Jeong grinnikte even, hij vond het leuk dat de jongen dacht dat die geen Japans kon verstaan. Hij kon het verstaan en spreken. Veel liedjes waar hij naar luisterde waren soms ook japans, waardoor hij de taal begon te leren. Hij zag dat Erik de radio had opgepakt en die op zijn bed had gezet, waar hij zelf ook langs ging zitten. Nadat het liedje af gelopen was deed hij de radio uit. “Een hele andere stijl,” zei Jeong hij liet een kleine stilte vallen en voegde daarna aan toe “Ik kon het goed verstaan trouwens.”

“Niet echt,” gaf Erik als antwoord op de vraag of die honger had. “Maar als je wilt kunnen we wel naar de kantine gaan,”zei Erik. Jeong knikte om te laten zien dat die het goed vond. Hij zag hoe de jongen even naar buiten keek en daarna naar zijn radio keek. Erik pakte hem op en bracht hem naar de kast. En stond daarna met zijn schouders tegen de kast aangeleund. “Zullen we maar gaan?” vroeg Jeong voor.

“Een hele andere stijl.” Even had hij niet echt op de jongen gelet. “Ik kon het goed verstaan trouwens.” Erik hield zijn hoofd even schuin en keek de jongen aan, dat had hij eerder gemist. Misschien moest hij toch nog eens naar de rest van het eiland luisteren want blijkbaar had hij een paar mensen gemist. Er waren er dan toch nog mensen die een beetje konden praten. Erik lachte, deze kamergenoot begon al beter te worden dan verwacht, maar veel had hij dan ook niet echt verwacht na zijn vorige kamergenoot. Alhoewel, slechter had het niet makkelijk kunnen zijn en slechter was het zeker niet geworden. ’Misschien dan toch nog een paar mensen die wel deftig kunnen praten’ zei hij lachend.

Jeong knikte dat hij het goed vond. “Zullen we maar gaan?” stelde Jeong voor. ’Oké’ Hij ging terug stevig op zijn benen staan en liep rustig naar de deur. Even draaide hij zich half om, met zijn gezicht naar Jeong gericht. Er verscheen een grijns op zijn gezicht. ’Kom je nog?’ Hij draaide zich weer naar de deur en deed deze open waarna hij door de opening stapte. Hij liet de deur open en keek weer naar Jeong.

“Misschien dan toch nog een paar mensen die wel deftig kunnen praten,” zei Erik lachend. Nadat Jeong zei dat hij Japans verstond. Hij begreep niet helemaal wat Erik er mee bedoelde. Niet dat Japans een lelijke taal was absoluut niet. Beter dan Nederlands, maar Engels vond die toch beter. Zuid-Korea en Japans stonden een beetje gelijk.

“Oke,” zei Erik en ging weer stevig op zijn benen staan en liep richting de deur. Hij draaide zich half om en keek hem aan. Hij grijnsde even en zei “Kom je nog?” en draaide zich weer om naar de deur en deed hem open. Jeong zuchtte even zacht met een glimlach op zijn gezicht en stond ook op en liep naar zijn kamergenoot dat al buiten op hem stond te wachten. Eenmaal buiten de kamer te zijn deed die de deur dicht en liep richting de trappen naar beneden. Na dat hij twee stappen had gezegd draaide hij zich om en zei voor de grap “Na kom je nog dan,” met een brede glimlach. En liep rustig verder. Na een stroeve begin begon het toch iets te worden met zijn kamer genoot. Waarschijnlijk zullen ze dit wel houden, maar zou het steeds minder worden.

Jeong liep ook door de deur waarna hij hem sloot. Na een paar stappen draaide Jeong zich terug om en zei breed glimlachend: “Na kom je nog dan,” Waarna hij weer rustig verder liep. Erik lachte even kort. Hem nadoen? Die had hij zo zien aankomen, maar het bleef wel redelijk grappig. Even rekte hij zich uit waarna hij achter Jeong aan ging. Hij geeuwde: misschien kon hij wel even blijven lachen, maar toch bleef deze plek hem irriteren. Hij zou proberen om hier zo rap mogelijk weg te raken, voor zover dat mogelijk zou zijn. Het zou hem wel lukken en dan inbreken bij dat lab. Hij moest haar eruit zien te krijgen en makkelijk zou dat niet gaan.

Na een tijdje door de gangen gelopen te hebben kwamen ze bij de kantine. Erik liep door de ingang naar binnen daarbij met zijn voet de deur open schoppend. Er waren geen tot amper andere leerlingen in de zaal. Het was dan ook nog serieus vroeg om te eten. Althans, dat vond hij zelf dan. Jeong dacht daar duidelijk anders over. Hij zuchtte en keek naar het eten dat er stond. Hij pakte een appel en liep naar één van de tafels. Hij ging bij één van de tafels staan en beet een hap uit de appel.

Na een tijde gelopen te zijn kwamen ze bij de kantine aan, Jeong was blij dat ze niet verdwaald raakte. Gelukkig was Erik dan wel bij hem voor het geval dat we verdwaalde, maar dan nog.
Toen de jongens bij de kantine waren, trapte Erik de deur open. Jeong schrok er van en wachtte dat die weer terug geklapt was en deed hem daarna rustig met zijn hand open. Zijn kamergenoot hield nog al van geweld, waar Jeong nog aan zou moeten wennen. Erik stond al tegen een tafel aan geleund met een appel, terwijl Jeong rustig naar de balie liep en een dienblad pakte. Hij liep langs het eten die er stond en pakte een bord met schnitzel, waar ook friet en mais op lag. Daarlangs pakte hij nog een pudding als toetje. Hij liep nog even langs de drank automaat voor een flesje water en liep daarna de richting van zijn kamergenoot. Hij nam plaats aan de tafel waar Erik aan leunde en zei “Smakelijk,” en begon in zijn schnitzel te snijden. Na een paar happen van zijn schnitzel, maakte hij zijn flesje water open en nam daar een slok van. Hij pakte wat frietjes en stopte die in zijn mond en daarna nog wat mais.

Hoe de jongen erop kon komen dat ze zouden verdwalen wist hij niet. Zo groot was dit eiland toch niet. Als je hier al kon verdwalen was er iets goed mis met je richtingsgevoel.
Toen de deur achter hem dichtviel deed Jeong die rustig terug open. Wel grappig hoe Jeong dacht dat hij eraan zou moeten wennen dat Erik van geweld hield, zoals Jeong het verwoorde. Zelf zou Erik er ook wel aan moeten wennen om samen met zoveel mensen te moeten leven. Hij had nooit van grote groepen mensen gehouden. Een gesprek met een paar mensen was wel grappig.

Terwijl hij zelf al tegen een tafel geleund stond kwam Jeong net bij de balie aan. Erik zag hoe zijn kamergenoot een bord pakte met wat Jeong een schnitzel noemde erop. Erik keek even naar de andere kant van de zaal. Die was redelijk leeg, veel mensen waren er niet en hij kreeg niets interessants te horen. Alsof hij hier veel interessants te horen zou krijgen, maar dat had hij dan ook niet verwacht. Eigenlijk had hij niets verwacht. Hij was hier zo rap naartoe gegaan dat hij nergens aan had kunnen denken.

“Smakelijk,” hoorde hij iemand achter hem zeggen, Jeong. ’Smakelijk’ herhaalde hij waarna hij terug aan de appel begon. Even keek hij naar wat Jeong genomen had waarna hij weer de andere kant op keek. ’Veel mensen zijn hier nog niet.’ zei hij rustig waarna hij zijn donkere ogen weer over de zaal liet gaan.

Erik zei smakelijk terug, terwijl hij weer een hap nam van zijn appel. “Veel mensen zijn hier nog niet,” zei Erik. Jeong knikte om te laten zien dat hij hem gehoord heeft, maar antwoorden kon die niet. Want hij was druk bezig om zijn avond eten naar binnen te werken. Het eten was zo lekker hier, terwijl hij aan het eten was vroeg die zich zelf ook af wat die eens zou gaan doen na het eten. Om terug naar zijn kamer te gaan had die niet. Misschien was de bibliotheek een idee, aangezien het al donker en koud begon te worden buiten. Hij was best benieuwd wat voor boeken ze hier zullen hebben. Hopelijk een paar over zijn mutatie, waar die mee verder kon leren en oefenen. Jeong had eindelijk zijn bord leeg en keek naar zijn kamergenoot en ging daarna opzoek naar een rek waar hij zijn servies goed kon laten. Hij stond er op en liep er heen, hij zette zijn dienblad er in en vroeg zich af of die aan zijn kamergenoot zal vragen of die zin had om mee naar de bieb te gaan. Of gewoon zou gaan zonder hem. Hij zuchtte en liep naar zijn kamergenoot af “Ik ga naar de bieb,” zei hij en wachtte even op zijn reactie af.