[ROOM 12] FOR RUSSIANS ONLY

Kort staarde hij naar de 2 grote sportzakken die naast hem stond. Diana’s ouders hadden er op gestaan dat hij koffers mee nam, maar nou ja hij had gevonden dat hij al genoeg van die mensen had geprofiteerd. Diana, ze was hier op dit eiland. Hij kon het niet voor mogelijk houden dat ze hier echt was. I mean, zij een mutatie? Het zou hem echt verbazen.. Een zucht verliet zijn mond toen hij uiteindelijk voor een of andere balie stond. “Naam?” Klonk er op een vrij botte toon. Kort trok hij een wenkbrauw op. Ugh, hier had hij echt geen zin in. Wanneer was de eerste boot terug naar huis? ‘Aleksey Ivanov.’ “Ah mooi, de zoveelste rus hier.” Eh wat? Het was toch enkel hij en Diana of waren er nog? Nee, vast niet de vrouw was gewoon irritant aan het doen. “Hier is je sleutel, je kamer is op de eerste verdieping. Prettige dag.” Aleksey schudde even zijn hoofd waarna hij de sleutel van de vrouw aan nam en zijn bagage van de grond tilde. Waarschijnlijk zouden ze denken dat hij een gigantische verzameling kleren bij had, maar niets was minder waar. Een tas was echt wel gevuld met kledij maar in de andere tas had hij ook een paar boeken gestopt zodat hij zich bezig kon houden op de boot zonder dat hij elke keer kwaad ging worden omdat hij weer naar huis wilde.

Uiteindelijk kwam hij aan bij kamer 12. Het leek hem maar zo’n standaard kamertje, aan de deur te zien. Met wat moeite had hij de deur open gekregen en het beeld dat hij vervolgens aan trof deed hem vreemd op kijken. The hell, stond daar nu een wolf? Mocht je hier dieren hebben? Nee vast niet. Aleksey dropte zijn tassen in het portaal en bleef een beetje verbouwereerd staan. ‘Eh hoi?’ Ja, wist hij veel. Dit was zo surreal hij die heel droog tegen een wolf hoi zei. Hetgene wat wel was, was dat hij de begroeting in het Russisch had gemaakt in plaats van in het Engels. Damn, dat werd toch heel even aanpassen hoor. Uiteindelijk nadat hij met zijn voet de twee tassen had verder geschoven wandelde hij de kamer in en sloot de deur achter zich. Verder ging hij niet vanwege tja de wolf die op het bed zat te springen. Oké, nu meende hij het wanneer ging die freaking boot naar huis?  

Aleksey snapte echt niet wat hij had aangetroffen. I mean, een wolf die vrolijk aan het rollenbollen was op een bed? Veel gekker moest het vooral niet worden voor hem. Het was dat hij zelf had aangegeven dat hij in de kamer was, anders had het dier waarschijnlijk niet eens door gehad dat hij er was. Dat was dan ook het enige waaraan hij merkte dat dit geen echte wolf was. Nee, een echte wolf had hem nu al mooi in stukjes gescheurd. Stiekem was hij best wel opgelucht dat het geen echte wolf was, want hij wilde beslist nog niet dood. Wie ging er dan voor zijn familie zorgen als hij binnenkort terug naar huis mocht?

Zou jij als je een wolf in je kamer trof meteen binnen gaan? Wel, nee hij dus ook niet ook al was het geen echte wolf. Hoewel hij dat misschien al wel had vastgesteld, was hij er toch nog niet helemaal op zijn gemak mee dat de mutant, want ja daar ging hij maar even van uit, zo maar hem verwelkomde als een wolf. Waar waren zijn manieren? Nee oké, daar ging hij het wolfachtige ding nog niet op bestraffen. Misschien hadden ze hem niet geïnformeerd dat hij een kamergenoot kreeg of zo, iets wat hem wel zou verbazen maar goed hij wist niet hoe dit soort dingen werkte. Zijn blauwe ogen die zo kenmerkend waren aan hem, hielden elke beweging van de wolf in het oog. Zo ook toen wanneer die van het bed kwam en op hem af liep. In plaats van een stap achteruit te doen, bleef Aleksey koppig als hij was staan en wachtte af wat er zou gaan gebeuren. Snel genoeg voelde hij een natte snuit tegen zijn hand aangedrukt worden waardoor hij even moest glimlachen. Alright, dat was wel positief right? Zodra dat was gebeurd ontspande Aleksey zich vrijwel meteen. Kort streek hij door zijn haren terwijl hij naar zijn bed toe wou lopen. Het geblaf hield hem uiteindelijk tegen waardoor hij zich weer omdraaide naar de wolf. Oké, dat was gewoon werkelijk te schattig voor woorden. Bedenkelijk staarde hij naar het bed waar de wolf inmiddels terug was opgesprongen, wat kon er nu gebeuren? Het zou niet zo zijn dat hij ineens in de grote boze wolf zou veranderen en hem op eten, hopelijk dan toch.. Met een brede glimlach wandelde hij uiteindelijk op het bed af. Aight, hopelijk gingen ze er niet mooi doorzakken want dan hadden ze echt wel een probleem. Nou ja, de wolf dan want hij had mooi zijn bed nog. Al zou hij het uiteindelijk omdat hij zo aardig was wel afstaan aan zijn dierlijke kamergenoot. ‘Aleksey Ivanov. Fijn je te ontmoeten?’ Sprak hij vervolgens nog steeds in zijn moedertaal. ‘Wait, begrijp je me wel?’ Maakte hij vervolgens de subtiele switch naar het Engels. Vervolgens hopte hij maar heel simpel op het bed en keek een beetje neer op de wolf, omdat nou ja iets anders momenteel gewoon niet mogelijk was.

Aleksey vatte het nog niet helemaal hoe er in godsnaam een wolf zo maar in zijn kamer had kunnen zitten. Al was hij al wel zo ver dat het een mutant was. Stiekem leek het hem wel aardig cool om te kunnen shiften in eender welk dier. Maar goed, zo’n mutatie had hij dus niet. Nah, hij was al blij genoeg met degene die hij had. Die hadden er tenminste voor gezorgd dat zijn familie in mindere tijden toch nog warmte en plezier had gekend. Dat was voor hem het gene wat het meeste telde. Zolang zijn familie gelukkig en gezond was, was hij ook gelukkig. Zouden ze weten dat hij naar dit eiland was gebracht? Gelukkig waren er de ouders van Diana nog om zijn vader en zusje een beetje op te vangen. Yeah, aan die mensen had hij toch wel veel te danken. Aleksey was natuurlijk ook van plan om de schade aan het tuinhuis helemaal terug te betalen, dat was wel het minste wat hij kon doen voor hun.

Misschien moest hij maar eens proberen om niet te veel aan hun te denken? Iets wat nog een hele opgave voor de blonde jongen ging worden. Hij was de enigste geweest die geld binnen bracht, door hem kon zijn zusje naar school in de hoop dat zij toch een beter leven voor haar zou kunnen uit bouwen. Het vrolijke geblaf van de wolf zorgde ervoor dat hij helemaal werd afgeleid van zijn leven in St. Petersburg. Aleksey besloot maar om het te zien als een ja, aangezien hij nog altijd geen wolfs sprak. Stiekem vond hij het nog best wel leuk. Wie sprong er nu met een wolf, die je niet wilde op eten,  op een bed? Hij dus, lekker puh voor iedereen die het ooit wilde doen. Ergens zou het ook best wel een stom zicht zijn moest er nu iemand binnen komen. Niet dat Aleksey zich daar zo veel van kon aantrekken want hij kende hier nog helemaal niemand, buiten dan Diana maar dat lag anders.

Blijkbaar leek de wolf het wel goed aan te voelen dat hij ondanks dat het super kick ass was wel goed was voor nu. Aleksey sprong eveneens van het bed af en fronste even toen de wolf heel plots verdwenen was en er nu een bruinharige jongen in het midden van de kamer stond. Zoals al gezegd, helemaal geweldig. Lachend schudde hij zijn hoofd wanneer Maurim begon te spreken. Voor een moment leek het niet tot hem door te dringen dat de jongen ook Russisch sprak. ‘Wel, zoiets maak ik niet elke dag mee.’ Grijnsde hij breed. ‘Dat was dus wat die norse dame aan de balie bedoelde met de zoveelste rus hier. So met hoeveel zijn we hier? Jij, ik, Diana? Dat is het wel zo’n beetje zeker?’ Als er hier nog meer waren, ging hij echt wel een vreugdedansje placeren hoor. Drie russen, dat was dus al zeker. Misschien kon hij het hier toch nog gewoon raken? Al wilde hij beslist weten wanneer die volgende boot naar Rusland vertrok. ’Trouwens, er is toch een boot die ook terug gaat naar Rusland hoop ik?’ Beter ineens vragen, dan kon hij al gelijk om gaan met het feit dat hij hier feitelijk vast zat. Oh ja, dat was hem gezegd maar hij blokte het uit zijn gedachten omdat hij gewoon terug moest.

Aleksey grijnsde even toen de jongen zijn evenwicht dreigde te verliezen. Zo meteen ging die dude nog echt tegen de vlakte, dat zou to be honest vreselijk grappig zijn. Al lag het niet in aard om mensen uit te lachen, like echt niet. Het was een grappig zich dat wel. Misschien moest hij helpen of zo? Maar al snel genoeg leek de dude weer mooi stevig te staan op zijn twee benen dus bleef hij maar gewoon staan waar hij stond. Kort haalde hij zijn hand door zijn haar terwijl hij de kerel even aan hoorde.

‘I guess so? Al verkies ik dan toch wel gewoon simpel een boek lezen of zo. Maar ja goed, ik ben saai so.’ Sprak hij al lachend. Al een geluk deelde hij nu een kamer met Maurim, dus dan kon de dude tenminste al iets anders uit steken in zijn leven. Zoals hem misschien rondleiden of zo? Yeah, dat leek hem echt wel een goed idee. Wat onwennig keek hij rond toen hij zich liet vallen op het bed waar ze net nog op hadden staan jumpen. Uiteindelijk besloot hij maar om op zijn eigen bed te gaan zitten. Daar kwam hij tot de conclusie dat die matras vrij hard was, toch harder dan was hij gewend was geworden sinds hij bij Diana’s ouders leefde. Al durfde hij er voor te wedden dat zijn bed in zijn ouderlijke huis nog beter lag dan dit. Maar daar besloot hij later maar over na te denken toen Maurim hem meedeelde dat er nog een Russisch persoon was. ‘Wel, dan moet ik haar maar eens snel ontmoeten. Verbroederen en zo.’ Sprak hij met een brede grijns. Des te meer Russen, des te beter!

Pas nemen als hij was afgestudeerd? Wat? Kon hij zo lang niet naar huis? What about zijn zusje en zijn vader? Oh crap, dit ging hem echt niet worden hoor. Misschien moest hij er maar eens over gaan praten met die ene dude die hem hier had gebracht. Hij moest echt vroeger terug kunnen dan dat hoor. School, het was zijn eerste keer in een schoolgebouw en het begon al geweldig goed voor hem. Damnit. ‘En ze maken geen uitzonderingen?’ Geen idee waarom hij dat vroeg, het antwoord was hem toch al duidelijk genoeg. Het was dat Maurim over Diana was begonnen, anders was de teleurgesteld uitdrukking op zijn gezicht blijven staan maar deze had nu dus plaats gemaakt voor een brede glimlach. ‘Wel. Ooit kwam ze naar een kerstvoorstelling in St. Petersburg, het Hermitage geen idee of je dat kent. Maar daar hebben we elkaar dus leren en sindsdien zijn we altijd vrij close geweest.’ Legde hij vrolijk uit. Elke keer als hij over zijn vriendin sprak, werd hij spontaan gelukkig alsof ze onzichtbaar was geworden en een knopje bij hem kon indrukken dat hij zich zo voelde. ‘Maar, is het hier een beetje cool of?’ Moest hij hem zeggen dat dit werkelijk zijn eerste keer op school was? Of was dat nog te vroeg? Aleksey besloot nog even te zwijgen, kwestie van dat hij wist dat het best vreemd zou overkomen dat hij vroeger nooit naar school was geweest en alles.

Het feit dat hij al een roommate had vond hij geweldig. En al helemaal omdat de dude nog eens Russisch was. Dat was dan echt wel het goede aan zijn eerste dag hier. Als hij hier al moest blijven dan had hij al tenminste al een kickass persoontje om dingen mee uit te halen. Dat hij verwelkomd was geweest door een bouncende wolf was gewoon al zo cool geweest dat hij Maurim al meteen vrij hoog in schatte. Altijd fijn als je dat al meteen van iemand kon zeggen right? Maar goed, de kans dat hij moest blijven schatte hij zelf al heel klein in. Maar het zou al wel heel snel gaan blijken dat zijn inschattingsvermogen niet altijd zo goed zat.

Als je in je vrijetijd als bouncende wolf door het leven kon gaan, leek zijn vrijetijdleven wel vrij saai. Maurim vond dat blijkbaar niet zo. Lachend schudde hij zijn hoofd op wat de dude zei. ‘Ik denk dat ik daar een uitzondering op ben hoor.’ Even trok hij een heel serieus gezicht, maar echt lang kon hij dat niet aan houden. ‘Nee, just kidding. Off course zijn we helemaal geweldig!’ Russen, ze waren een volk apart maar toch wel een heel geweldig volk. Hier en daar was er wel eens een uitzondering, maar die had je overal. Al kwam het bij hun aanzienlijk minder voor. Wanneer de dude over het meisje begon dat Anna noemde knikte hij kort. Met zo’n mensen kon hij perfect overweg hoor. Sterker nog, Aleksey was het soort persoon dat met iedereen overweg kon. Lang leven zijn goede ingesteldheid! De jongen leunde met zijn hoofd tegen de muur en grijnsde even. Diana, hij had haar zo hard gemist.

Aleksey hoefde het niet aan een docent te vragen. Hij wist al goed genoeg dat hij niet meer terug naar huis kon. Damnit, dat was echt niet cool hoor. Hij, zijn zusje en zijn vader waren echt wel close met elkaar door wat er in het verleden gebeurd is. Hoe moest hij zijn zusje nu opvrolijken? Hij kon haar niet meer voorlezen of puppies tevoorschijn laten komen, want ja dat werkte nog steeds op het meisje. Een zucht gleed tussen zijn lippen door. Toen hij eenmaal antwoord had gegeven op wat zijn roomie hem vroeg klaarde zijn gezicht op. Feitelijk kon hij verhalen blijven vertellen over hem en Diana, maar dat deed hij maar niet. Kwestie van dat hij niet wou eindigen als een praatwaterval en zo. ‘Ik was de laatste jaren de steracteur van het Hermitage.’ Sprak hij met enige trots in zijn stem. Aleksey was dan misschien niet naar school geweest, hij had al zo veel bereikt in zijn leven en het acteren was een van zijn grootste prestaties geweest. Hij kon het zich nog als de dag van gisteren herinneren hoe hij zijn vader en zijn zusje voor het allereerst had meegenomen, zijn vader had er misschien niets van kunnen zien door dat hij blind was. Maar de trots waarmee de man het verhaal elke keer weer vertelde, vulde zijn hart altijd met een warm gevoel. ‘Ooit neem ik je er naar toe man. Het is er echt geweldig.’ Maurim moest er echt ooit geweest zijn. De eerste keer dat hij dat gebouw was binnen gelopen was zo geweldig geweest. Al betekende het voor hem natuurlijk veel meer aangezien hij altijd met acteren bezig was geweest. Maar iedereen die er ooit geweest was, vertelde er altijd de meest geweldige dingen over. ‘Waar kom jij eigenlijk vandaan?’ Geen idee of hij het al vermeld had eigenlijk.

Natuurlijk moest hij vragen hoe het hier was? Dat was toch normaal? Nou ja, misschien ook niet wist hij veel. School was nieuw. Aight van het geknik alleen al was hij gerust gesteld dat het hier wel mee viel. Alles wat er na volgde over bitchy people deed hem even fronzen. Yikes, dat was ook niet echt een geweldige manier om hem te laten kennis maken met dit hele gebeuren. ‘Al ervaring met die mensen of zo?’ Sprak hij uiteindelijk toch wat lacherig. Misschien was het een grap, en wist Maurim op een of andere manier dat hij nooit naar school was geweest of iets? Lessen? Juist ja, dat ging echt nog wel een hele grote aanpassing voor hem worden. ‘Met andere woorden ik overleef het hier wel.’ Glimlachte hij breed, hoewel hij daar totaal niet zo zeker over was als hij klonk. Lang leve zijn acteerkunsten!

Stiekem was Aleksey best wel benieuwd naar hoever hij kon gaan bij Maurim. En dan bedoelde hij natuurlijk op de manier van grapjes maken met de dude. Maar dat zou hij nog wel gaan uitvinden, voor nu vond hij de dude trouwens al helemaal geweldig. Al had hun eerste kennismaking daar toch wel mee te maken hoor. Want hoe je het ook draaide of keerde bleef het gewoon helemaal fantastisch. Al hoopte hij maar dat de dude nooit zo hyper was dat hij hem zou aanvallen met een hoop likjes te gaan geven of zo. Niet dat hij dat niet super geweldig zou vinden, maar het zou toch een heel klein beetje raar zijn nu hij wist dat er toch een jongen achter de vorm zat die hij aan nam. Dus nope, geen likjes. Ja, goed dat dacht hij nu. ‘Daar hou ik je toch echt wel aan hoor.’ Gelukkig was hij nog al heel snel te entertainen. En over die epische tijd op het eiland. Wel ja, dat zou hij nog wel zien. Elke factor speelde daarin mee, zo ook de factor die hem zijn familie liet missen. Maar kijk, dat moest hij gewoon even uit zijn gedachten zetten.

Aleksey luisterde aandachtig naar wat hij zei. Dus.. Maurim bezat ook niet veel? Zijn kamergenoot moest eens weten wat Aleksey’s achtergrond was, dan zou de dude het waarschijnlijk niet eens meer geloven dat hij in het Hermitage zijn acteerkunsten liet zien aan de Russen die het konden bekostigen. De droeve uitdrukking op het gezicht van de jongen tegenover hem bezorgde hem gelijk een hele hoop gemengde gevoelens. Vreemd genoeg had hij zelfs gewoon de drang om bij hem te gaan zitten en ineens gewoon uit het niets iets uit een boek te voorlezen dat hem terug zou opvrolijken. Gewoon zoals hij het vroeger deed bij zijn zusje, maar hij bleef gewoon zitten niet juist wetend hoe hij zich nu moest gaan gedragen. Toch leek er weer wat vrolijkheid bij Maurim naar binnen te sluipen, iets wat Aleksey ook weer vrolijker maakte. Hij moest er echt wat aan doen hoor. Aan zijn overgevoeligheid voor sommige dingen. ‘Ik laat je het hele Hermitage zien, inclusief de ruimte waar alle decorstukken worden bewaard. En je opa mag natuurlijk mee komen.’ Sprak hij met een grijns op zijn gezicht. Natuurlijk, de opa van Maurim was waarschijnlijk even cool als de dude zelf dus dan zou het helemaal top gaan worden. Aha, Donetsk. Daar had hij wel van gehoord een van de mensen van het gezelschap kwam van daar. ‘Als ik het me goed herinner had mijn moeder daar een broer wonen. Ben er nooit geweest tho…’ Waarschijnlijk zou dat wel gebeurd zijn als zijn moeder nog in leven was geweest, maar dat was dus niet het geval. Voor een moment staarde hij naar het plafond, maar liet de gedachte aan zijn laatste moment met zijn moeder al heel snel weer verdwijnen voor hij weer downie werd.

Eigenlijk had hij nog een stuk of honderd vragen voor de jongen over de school. Hoe alles werkte en zo.. Misschien moest hij maar even vermelden dat hij nooit op school had gezeten. Al zou Maurim dat waarschijnlijk wel raar vinden. Maar het was misschien handig om te weten? ‘Het spijt me trouwens alvast dat ik je veel vragen ga stellen binnenkort. Maar dit is de eerste keer dat ik op een school zit..’ Fluisterde Aleksey zachtjes in de hoop dat de dude plots een supersonisch gehoor had gekregen en het zo dus toch had verstaan. Natuurlijk schaamde hij zich er voor, maar hij was langs de andere kant toch trots op zichzelf dat hij al zo veel bereikt had en zo veel kon. Allemaal dankzij zijn moeder. Wacht, wat bommenmeisje? Een blik van ongeloof gemixt met duidelijke angst werd meteen op de dude op het andere bed afgevuurd. Dat was toch een grapje? Wie viel er nu een docent aan? De angst verdween vrijwel meteen weer toen de geruststellende woorden doorklonken. ‘Dat aanbod sla ik niet af.’ Al zou hij zichzelf binnenkort zelf wel kunnen beschermen met zijn andere mutatie, al moest hij daar toch eerst deftig mee oefenen voor hij heel de boel hier deed ontploffen of zo. ‘Zolang jij in mijn buurt bent, is dat gewoon een zekerheid.’ Grijnsde Aleksey uiteindelijk waarna hij even door zijn haren streek. ‘Hoe zit het hier eigenlijk met feestjes en zo?’ Ja mweh, hij kon het beter meteen vragen right? Niet dat hij zo’n uitgaander was of zo, want back home besteedde hij de tijd na dat hij een show had gedaan altijd aan zijn familie en aan Diana. En heel soms, maar dat gebeurde echt heel weinig trokken hij en het meisje er eens op uit. En wie weet kon Maurim hem hier wel vertellen over een of andere geheim genootschap dat stiekem onder de neus van iedereen de coolste feestjes organiseerde?

Ergens vond Aleksey het wel vermakelijk dat Maurim zich voor een moment even voordeed als de cool guy van de school. Natuurlijk geloofde hij het niet, want nou ja dan had de dude vast niet liggen springen op zijn bed als een wolf right? Mensen met een groot ego, hij kon er wel mee dealen en meestal als je de laagjes er had afgeschraapt waren ze best nog wel chill en alles. Natuurlijk moest hij met zo’n mensen kunnen omgaan zijn volledige wereld had vol gezeten met van die mensen. Oké, het was gewoon zo dat sommige van die mensen echt vreselijke sukkels waren, en dat hun karakter gewoon doortrapt was en alles, maar hij had er mee moeten leren leven. Gelukkig voor hem was hij zelf nooit zo geworden, nee hij had nooit last gehad van het zweven door de ‘roem’. Zijn hele leven lang stond hij al met beide voeten stevig op de grond, hopend dat zijn succes nooit zou verdwijnen want uiteindelijk was dat echt wel alles wat hij had om zijn familie mee te kunnen onderhouden. Dat was een van de redenen waarom hij juist wilde dat het nooit op hield, bang dat hij ze niet meer kon onderhouden. Maar alles was nu anders, Diana haar familie had hun opgenomen alsof ze echt verwant waren met elkaar en hij kon het om eerlijk te zijn niet beter hebben. Oké, back to earth want hij was even serieus afgedwaald.

Natuurlijk ging hij de dude ooit mee nemen samen met zijn opa. Ze kregen zelf de beste plaatsen in het hele theater. Dat was uiteindelijk wel het minste wat hij kon doen. Want Aleksey had toch echt het gevoel dat hij in Maurim een mogelijke vriend had gevonden. Het klikte gewoon al mega goed en ze kende elkaar misschien dunno een half uur of zo? De vrolijkheid van zijn mede landgenoot was aandoenlijk, echt hoor. Zo meteen ging hij zelf nog stuiteren of zo. ‘Natuurlijk. Dat ik de beste was wist ik natuurlijk al.’ Grijnsde hij even breed. ‘Nee, ik zou het helemaal geweldig vinden als jij en je opa eens langs kwamen. Spelen voor een publiek dat je kent is toch net dat beetje specialer.’ Het was zo. Elke show die zijn vader en zijn zusje hadden bijgewoond, en later ook Diana, waren stukken geweest die hij nooit meer zou vergeten. Toen had hij zich echt nog meer gegeven dan hij normaal deed.

Aksay misschien moest hij er ooit eens heen. Weet je als nagedachtenis aan zijn moeder, de vrouw waar hij zo hard op lijkte als het ging om manier van doen. De looks die aanwezig waren was een mooie mix van beide geweest, net zoals zijn zusje al had zij het lange bruine haar van zijn moeder gekregen. Het feit dat Maurim het helemaal niet vreemd vond dat Aleksey nog nooit naar school was geweest verbaasde hem best wel. De meeste mensen aan wie hij het ooit had verteld, trust me dat waren er niet veel, hadden een of andere vreemde comment er op gemaakt en hem zelfs uitgelachen. Al liet hij hen daarna wel versteld staan met zijn slimheid, vooral met het feit dat hij vlekkeloos Engels kon praten en natuurlijk ook nog eens al zijn kennis van de Russische en de Engelse literatuur. De gedachte alleen al aan hun gezichten deed hem even grijnzen, don’t judge a book by it’s cover was soms echt wel toepassing op hem. ‘Honestly, ik zou het totaal niet weten. Maar het bevalt me hier wel al.’ Oké, dat kwam dan weer door het feit dat zijn kamergenoot gewoon de max was en omdat hij nog niet echt les had gehad.

Een oprechte dankbare glimlach verscheen op zijn gezicht na de woorden van de dude. Dat was echt wel fijn om te weten! ‘Thanks alvast. Al ga je me waarschijnlijk nog een pain in the ass vinden hoor.’ Nee vast niet, althans hij hoopte toch van niet. Maar het was echt wel cool van Maurim dat hij toch een beetje op hem ging letten, dat gevoel kreeg hij toch tenminste. ‘Wel, dan is het aan ons om dat uit te vinden right? Wie weet richten we zelf wel een van die geheime dingen op.’ Oh ja, daar zag hij zich echt nog wel voor in staat. Helemaal sneaky als de nieuweling allemaal dingetjes plannen die dan uitdraaide op de coolste dingen. En dan natuurlijk betrapt worden, want ja dat gebeurde hem dan wel meestal. Maar daar kon zijn roommate vast wel bij helpen. ‘Ik dacht dat je het nooit ging vragen. Ik ga bijna dood van de honger. So let’s go!’ Klonk het opgewekt terwijl hij overeind sprong. Daarbij brak hij natuurlijk bijna zijn nek omdat een van zijn tassen voor zijn bed stond. Hoezo misrekend? Nog net kon hij zichzelf saven door zijn hand tegen de muur te zetten. Dat was dan ook gebeurd.