All I need is forgiveness

Het laatste stukje in de auto was nog het ergst, al was eigenlijk de hele reis gewoon al erg gezien Aly al de hele tijd alleen maar zenuwachtig was gezien het feit dat ze straks haar familie weer zou zijn. Ze zocht dan ook de hele tijd wat steun bij Adrian door zijn hand vast te pakken en wat nerveus met haar hand over die van hem te bewegen, dit was doordat Aly soms haar handen gewoon bezig moest houden wanneer ze zo zenuwachtig was. De omgeving probeerde ze te herkennen zodat ze een beetje wist waar ze waren maar ze herkende bijna niets meer de stukken waar ze doorheen reden met de taxi. Ze had dan ook geen idee wanneer ze er zouden zijn, een idee wat Aly ook helemaal niet fijn vond. Ze was echt zo blij dat Adrian met haar mee mocht om haar bij te staan in deze situatie, want dit kon ze echt niet alleen doen. Haar ademhaling ging automatisch wat sneller dan normaal en haar ogen hielden alles in de gaten van wat er buiten de auto was. Het kwam allemaal steeds dichterbij en Aly had het gevoel dat ze het niet meer aan zou kunnen, dat ze niet meer kon ademen door de hitte en de zenuwen die ervoor zorgden dat ze zich heel misselijk begon te voelen, waardoor ze nu eigenlijk begon te hopen dat het niet lang meer zou duren. Dit werd allemaal nog erger wanneer de borden langs de weg de naam ‘Patterson’ aangaven en ze de omgeving begon te herkennen, ook al was het allemaal behoorlijk plat en leeg.. Shit, dit ging te snel, serieus. Ze keek Adrian even moeilijk aan wanneer ze het bordje langsreden die aangaf dat ze Patterson binnenreden. Hij moest eens weten hoe gek ze zichzelf aan het maken was nu, hij zou haar dan ook waarschijnlijk ook een gek vinden en ze zou heb ook gelijk geven ook nog. Het was namelijk ook gek. Ze wist helemaal niet hoe het ging lopen, wie weet ging alles wel gewoon soepel en was iedereen blij dat Aly weer thuis was, ook al zou ze daar maar eventjes blijven. Maar goed, wie wist was ze ook wel helemaal niet meer ‘thuis’ en gaven ze haar de schuld voor alles wat hun gebeurt was, een gedachte die Aly nog steeds kon begrijpen ondanks dat Adrian ook al wel had gezegd dat het niet haar schud was.

En toen stopte de taxi voor het huis dat Aly zichzelf nog verbazingwekkend goed kon herinneren, ze wist nog precies hoe het eruit had gezien en het bracht ook veel herinneringen bij haar naar boven. Al waren dit geen leuke herinneringen. De reden waarom ze het huis uit was gevlucht, omdat het haar deed denken aan haar moeder en het deed nog steeds pijn om eraan te denken dat ze er niet meer was. Net zoals haar vader, die was er nu ook niet meer. De taxi was van te voren al betaald dus ze hoefde alleen maar uit te stappen en aan te kloppen bij de voordeur van het huis waarin Aly opgegroeid was, en niet als Aly maar als Alisandra. Het was moeilijk, om gewoon alleen al die stap te nemen om uit de veilige auto te stappen en richting datgene te lopen waar ze zo bang voor was, maar ze deed het uiteindelijk wel, na een paar minuten dan. Ze trok de deur open, bedankte de chauffeur nog eventjes en wachtte tot Adrian weer bij haar zou staan want ze had hem nodig aan haar zijde. Haar ogen keken hem bijna smekend aan, angstig en in lichte paniek. Ze keek nog eventjes terug naar de auto voordat ze weg liep naar de deur en Adrian zijn hand stevig vastpakte. Oke dan, daar ging ze. Nu zou ze haar familie weer terug zien waar ze drie jaar lang geen contact meer had gehad terwijl ze allemaal door een moeilijke tijd gingen. Ze klopte wat onzeker aan op de deur en richtte daarnaar meteen haar blauwe ogen weer op Adrian, om steun te zoeken. Nam nog eventjes diep adem voordat de deur open weg gemaakt. Aly keek lichtjes geschrokken naar de wat oudere vrouw die open had gedaan en hun nu aankeek met een bedroefd gezicht, waar ook een lichte vorm van afschuw in te vinden was. Oke, nu begon Aly heel diep van binnen zachtjes te vloeken, ze had niet gedacht dat hun stiefmoeder er nog zou zijn. Nooit had ze het goed kunnen vinden met die vrouw. ”Alisandra?” Vroeg de vrouw terwijl er steeds wat meer afschuw in haar blik te vinden was, wanneer Aly niet de moed vond om haar mond open te trekken. Zachtjes knikte ze. Ook zag ze hoe de vrouw haar blik eventjes over Adrian liet glijden met haar veroordelende ogen, je kon gewoon zien hoe ze al besloot dat ze hem niet mocht door enkel een blik op hem te richten. Nu zag Aly ineens een ander gezicht vanachter de vrouw verschijnen en zachtjes probeerde Aly naar haar oudste broer te glimlachen, iets wat nogal moeilijk ging door de zenuwen. Oke, oke, help, wat ging er nu gebeuren. Snel kwam haar broer door de gang heen aangelopen en duwde hij de vrouw zachtjes aan de kant om meteen zijn armen om haar heen te slaan. Hierdoor moest Aly de tas die ze vast had wel even loslaten en zette ze deze gewoon op de grond neer. ”Damn you,” Zei Jeremiah terwijl hij haar heel stevig tegen zich aandrukte. Aly verplaatste haar handen ook naar zijn rug en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan terwijl ze probeerde niet te huilen. Oke, dit was goed, toch? Pffiew, ze kon even opgelucht ademhalen. Al zou ze nog steeds moeten aanzien hoe Zachery erop reageerde. Zachtjes schudde Jeremiah haar een beetje heen en weer terwijl hij zijn armen stevig om haar heen geslagen hield, zo stevig dat het zelfs al pijn begon te doen in haar borst, maar dat kon haar nu even vrij weinig schelen. Ze was gewoon al heel blij met deze reactie van haar broer, al zou het natuurlijk nog kunnen omslaan maar daar wilde ze liever niet aan denken. ”Pleas, don’t ever disappear like that again.” Zei hij nu zachtjes terwijl ze de emotie in zijn stem kon horen en ze schudde eventjes haar hoofd. ”Ik heb je gemist,” Zei hij vervolgens waarnaar hij haar los liet en in de ogen aankeek. Aly keek hem met een klein glimlachje aan. ”Ik heb jou ook gemist.” Zei ze nu zachtjes terug en damn, het was echt moeilijk om te praten nu. Ze had echt een brok in haar keel. Ze keek nu weer eventjes naar Adrian en Jeremiah volgde haar door hem nu ook aan te kijken. ”Uhm, dit is Adrian.” Zei ze nu terwijl het nog steeds duidelijk te merken was dat praten haar niet zo heel makkelijk afging. Opnieuw pakte ze zijn hand zoals ze al heel veel keer had gedaan deze dag, omdat het voor haar gevoel een stuk veiligheid gaf, ze voelde zich veilig bij hem en daarom wilde ze hem het liefst zo dicht mogelijk bij haar hebben. Jeremiah bekeek hem eventjes met een keurende blik waarnaar hij Aly weer aankeek en eventjes een wenkbrauw optrok. ”Is hij je?..” Vroeg hij nu wat onzeker en eventjes zuchtte Aly zachtjes. Oke, het was niet nieuw dat haar broers nogal moeilijk deden over vriendjes enzo want dat hadden ze altijd al gedaan, maar Aly had verwacht dat dit na die jaren al wel voorbij zou zijn, ze was geen vijftien meer. Vroeger was serieus niemand al goed genoeg voor haar geweest en werd elk vriendje door haar broers afgekeurd, gewoon alleen al door het idee. Het had ze nooit uitgemaakt wie of wat het was, ze hadden gewoon liever helemaal geen jongens in de buurt van hun zusje. Maar Aly gokte dat dat maar gewoon een ding was dat erbij hoorde om grotere broers te hebben, en het zou toch geen invloed op haar hebben. Zij wist wel heel zeker dat ze graag bij Adrian wilde blijven en dat ze een toekomst met hem wilde delen was ook zeker, of het ging lukken wist ze niet maar ze hoopte het wel heel erg. In ieder geval, haar broers moesten er maar mee dealen en misschien maar gaan inzien dat Adrian nog niet zo erg was. ”Ja..” Zei Aly gewoon meteen terug, zonder zich wat aan te trekken van de manier waarop Jeremiah vooroordelen begon te maken. Gelukkig was hij wel zo vriendelijk om Adrian een hand te geven en toch een glimlach te schenken, ook al was deze lang niet zo gemeend als het had moeten lijken. Al snel nodigde Jeremiah hun ook uit om verder te komen, want er waren nog meer familieleden binnen. Rustig liep Aly met hem mee naar binnen, door het huis dat Aly nog heel goed kende en waarvoor ze was gevlucht. Al leek ze het er nu wel iets minder moeilijk mee te hebben, het deed nog steeds pijn gezien dit herinneringen ophaalde van haar moeders dood, en het feit dat ze hier nu ook was omdat haar vader was overleden, maar ze wilde niet wegrennen van angst of iets in die richting. Zodra ze de hoek om kwam naar de woonkamer zag ze meteen de rest in de kamer op de banken zitten. Katherine en Audrey stonden als eerst op en kwamen snel naar Aly toegelopen om allebei hun armen om haar heen te slaan. Beide hadden ze nogal rode ogen die erop duidden dat ze hadden gehuild en het duurde niet lang voordat Aly het jongste meisje alweer begon te horen huilen. Ze probeerde de brok in haar keel weg te werken en ging zachtjes met haar handen door hun haren heen. Sloot ze zelf ook eventjes haar ogen en voelde ze deze wazig worden. ”We dachten dat je nooit meer terug zou komen.” Hoorde ze Audrey snikkend zeggen waarnaar ze ook hoorde dat Katherine zachtjes begon te huilen. Aly maakte zichzelf nu los van de twee meisjes en ging op haar hurken zitten om zo de twee meisjes met wazige ogen aan te kijken. Ze ging eventjes met haar hand over Audrey haar wang heen om haar tranen weg te vegen waarnaar ze Katherine ook eventjes aankeek en haar hand vast pakte. Zachtjes maakte ze eventjes een sussend geluid. ”Het is goed, ik ben er weer.” Zei ze nu met een wat haperende stem. Audrey knikte eventjes terwijl ze lichtjes schokte door het huilen en het niet lang vol hield om daar te staan. Ze sloeg meteen haar armen weer om Aly heen en stevig nam Aly het meisje vast. Achter hun op de bank zat Gage, die natuurlijk niet zo heel veel begreep van de situatie, hij was ook nog te jong om Aly goed te kunnen herinneren. Katherine begon nu ook wat harder te huilen en Aly pakte haar hand vast terwijl ze nog steeds het andere meisje dat huilde vast bleef houden. ”He, ik ga jullie ook nooit meer zo plotseling verlaten, echt nooit meer.” Zei ze nu en ze liet het meisje nu ook weer los om haar aan te kijken. ”Oke?” Vroeg Aly nog zachtjes en ging nog eventjes met haar hand over het meisje haar natte wangen. Het meisje knikte en nam daarnaar haar zusje weer vast zodat Aly door kon naar de volgende.

Gage was inmiddels ook al naar haar toegelopen maar het kereltje wist ook niet zo goed wat hij ermee aanmoest en was duidelijk ook heel verlegen. ”Het is oke Gage, dit is je grote zus Alisandra, je hoeft niet bang te zijn.” Hoorde ze Jeremiah zeggen en ze zag hoe Zachery die nog op de bank was blijven zitten eventjes afkeurend zijn blik weg liet glijden. Iets wat Aly pijn deed om te zien, hij was niet eens opgestaan en had haar alleen nog maar met een wat boze blik aangekeken, het was duidelijk dat hij alles wat er was gebeurt haar verweet. Het jongetjes liep nu zachtjes naar haar toe en rustig nam ze hem in haar armen en tilde ze hem op. Zachtjes begon Aly te lachen terwijl ondertussen ook wat tranen over haar wangen gleden. ”Jij bent wel groot geworden zeg.” Zei ze nu terwijl ze het jongetje net iets boven haar heup vast hield die nu zachtjes een beetje begon te lachen. Aly draaide zichzelf eventjes om naar Adrian om hem met een glimlach aan te kijken. ”Wat doet hij hier?” Werd er ineens gevraagd met een wat onaardige stem door Zachery die nog op de bank zat. Meteen draaide Aly zichzelf weer om naar de jongen op de bank. ”Of beter, wat doe 'jij' hier?” Vroeg hij nu terwijl hij Aly aankeek met een verwijtende blik. Doordat Aly het moeilijk vond kon ze niet meteen terug reageren, het deed namelijk heel veel pijn om haar broer zo te zien, dat hij boos was op haar. Niet dat hier geen reden voor had, alleen had Aly gehoopt dat hij het kon accepteren. Ze slikte eventjes en zette Gage weer neer. ”Zach, stoppen nu.” Hoorde ze Jeremiah waarschuwend zeggen. Hierdoor kwam er ook beweging in de jongen met de donkere haren die nu opstond en richting Aly liep. ”Wat? Dus jij vind dat het ineens ook oke wat ze heeft gedaan?” Vroeg hij nu hardop aan zijn broer waarnaar hij Aly aankeek. Ze wilde haar mond open trekken om iets te zeggen maar het kwam er niet uit. Weer een brok in haar keel. Ze keek wat angstig weg naar de grond en probeerde zichzelf van hem weg te draaien. ”Ik meen het, Zach.” Zei Jeremiah nu streng tegen Zachery waarnaar hij even gebaarde dat ze jongen weg moest. Snel liep Zachery de kamer uit en schudde hij zijn hoofd. Je kon hem nog de trap op horen stampen. Jeremiah keek eventjes verslagen weg en slikte waarnaar hij zich weer tot Aly richtte en zij hem ook weer aankeek. ”Hij draait wel bij, maak je maar geen zorgen.” Zei Jeremiah nu, maar er wat onzekerheid in te horen. Zwijgend knikte Aly eventjes en ging ze eventjes zenuwachtig met haar hand over haar andere hand waarbij ze Adrian aankeek met smekende ogen, die wazig stonden van de tranen..

Ze was echt wel heel erg blij dat Adrian met haar mee mocht want ze had geen idee wat er nu zou zijn gebeurt als hij er niet was. Hoogstwaarschijnlijk had ze de zenuwen dan echt niet aangekund en had ze de taxichauffeur gevraagd om zich om te draaien, dan was ze terug gegaan naar het eiland en had ze nooit echt afscheid kunnen nemen van haar ouders. Dan had ze opnieuw haar broers en zusjes moeten teleurstellen door gewoon niet op te dagen op hun vaders begrafenis vlak nadat hun ook hadden gehoord dat ze tenminste nog in leven was, en naar de begrafenis zou komen. Dat zou ze eigenlijk niet kunnen maken en ze zou zich er alleen maar nog schuldiger over gaan voelen maar het was een feit dat ze dit niet alleen kon doen. Ze had het echt nodig om iemand bij haar te hebben die haar zekerheid en veiligheid kon bieden, en wie kon dat beter dan Adrian? Het was echt dat hij er nu bij was dat ze nog niet volledig was gaan flippen, ze was zichzelf nu ook al behoorlijk druk aan het maken maar het ging beter dan als ze alleen was geweest, want dat was gewoon een regelrechte hel geweest. Dat hij de hele tijd over haar hand aaide om haar te kalmeren was echt ontzettend lief, ondanks dat hij er niet in slaagde maar dat was niet zijn fout. Aly was gewoon niet te kalmeren op dit moment. Vooral niet vanaf het moment dat ze Patterson binnen waren gereden. Ze keek hem eventjes met een moeilijke blik in de ogen aan en voelde hoe hij haar ook eventjes in haar hand kneep. Hij drukte vluchtig eventjes een kusje op haar wang en zachtjes trok Aly haar mondhoeken een klein beetje op, al was het ook te zien dat ze het moeilijk vond doordat er gewoon te veel spanning op haar stond. Het was echt zenuwslopend. ‘Het komt wel goed.’ Zei hij zachtjes waarbij hij zijn arm even om haar heen sloeg en haar over haar schouder streek met zijn hand. Ze haalde even diep adem en sloot voor kort haar ogen om te proberen rustig te worden, maar natuurlijk had dat geen succes.

En toen was het zover, stonden ze voor het huis waarin Aly was opgegroeid. Het oude witte huisje met de houten veranda en een tuin die duidelijk al een tijd lang niet meer verzorgd was, maar dat was wel te begrijpen. Zij hadden het ook niet makkelijk gehad, helemaal niet makkelijk zelfs. Ze was uit de auto gestapt en wachtte nog eventjes tot Adrian naast haar was komen staan. ‘I am right here.’ Zei hij bemoedigend en eventjes keek Aly hem in de ogen aan en liet ze een mini glimlachje zien om te laten merken dat ze het heel erg waardeerde dat hij er was, echt heel erg. Samen liepen ze naar de voordeur van het huis en klopte Aly aan op de deur.
Het duurde niet lang voordat er open werd gedaan en tot haar grote teleurstelling was het hun stiefmoeder, waarvan Aly eigenlijk had gedacht dat ze allang weg zou zijn, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze zag er droevig uit, wat ook geen wonder was want tuurlijk had de vrouw wel van haar vader gehouden. Ze had alleen nooit van zijn kinderen gehouden, en zeker niet van Aly. Ze vroeg voor de zekerheid eventjes na of het wel haar was, want natuurlijk was Aly ook gegroeid en het was ook niet zo dat ze ooit een goede band had gehad met de vrouw dus het verbaasde haar niets. Oh ja, en ze sprak Aly ook nog aan met haar eigenlijke naam, Alisandra, oeps. Ze bedacht zich dat ze dit ook nog niet aan Adrian had verteld, maar waarom zou ze dat ook? Ze gebruikte zelf die naam al jaren niet meer omdat ze altijd een hekel had gehad aan de naam en Aly - haar bijnaam - altijd veel leuker vond. Soms vergat ze zelfs dat ze eigenlijk Alisandra heette, serieus. Alleen snapte ze het wel wanneer Adrian dit misschien een beetje vreemd zou vinden ofzo, dat die vrouw haar ineens met een andere naam aansprak, of eigenlijk gewoon haar gehele naam en dus niet de afkorting die ze zelf altijd gebruikte. Ze liet haar ogen even over Adrian heen glijden en Aly kon meteen aan haar gezicht aflezen dat de vrouw hem niet zou gaan mogen, niet dat ze ooit wel eens iemand wel mocht. Ze was altijd al zo haar vooroordelen over mensen ook al sloegen ze soms ook nergens op. Ze wist even niet wat ze moest zeggen en eerlijk gezegd wilde ze ook niets tegen de vrouw zeggen, maar dat hoefde gelukkig ook niet meer gezien haar broer al om de hoek kwam.

Haar hart klopte even heel snel door de zenuwen doordat ze bang was dat misschien Jeremiah ook boos op haar zou zijn maar zijn reactie stelde haar hierin gerust. Meteen had hij zijn armen stevig om haar heen geslagen en had Aly na heel eventjes haar armen ook om hem heen geslagen. Ze moest moeite doen om geen tranen los te laten want damn, ze voelde de emoties hoog opkomen. Ze had hem ook gemist, al haar broers en zusjes had ze gemist. Waarom had ze hun in hemelsnaam kunnen achterlaten, gewoon zonder iets te zeggen of iets te laten weten? Hoe had ze dat kunnen doen? Het stelde haar enorm gerust om te weten dat Jeremiah haar wel welkom heette en niet eerst moeilijk zou lopen doen over de dingen die ze fout had gedaan. Want ondanks dat ze wel niet had verwacht dat hij meteen boos zou gaan lopen doen wist ze het niet zeker, hij kon veranderd zijn. Haar vader was tenslotte ook veranderd in iets waarvan Aly nooit had gedacht dat hij dat zou kunnen zijn, het kon zijn dat Jeremiah ook veranderd was. Harder was geworden en nu zijn familie wilde beschermen tegen alles en iedereen, ook voor Aly. Wanneer hij haar los had gelaten besloot ze om Adrian aan hem voor te stellen, maar zoals de jongen altijd al had gedaan bij vriendjes van haar leek hij hem op het eerste gezicht helemaal niet te mogen. Afkeurend keek hij Adrian aan, iets wat ze eigenlijk best wel heel erg vervelend vond ondanks dat ze wist dat hij dat waarschijnlijk wel zou doen. Normaal had het Aly ook eigenlijk niet zoveel kunnen schelen wat haar broer ervan vond omdat ze nooit echt zo van iemand gehouden had. Ze had zijn hand vast gepakt en keek hem even met een glimlach aan wanneer ze voelde dat hij zijn vingers met die van haar vlocht en zijn andere hand uitstak naar Jeremiah. Gelukkig schudde haar broer hem wel die hand in plaats van het te negeren en begroette hij hem met een glimlach, die hij probeerde gemeend te laten lijken. Kort zei hij eventjes zijn naam waarnaar hij zijn aandacht alweer op Aly richtte.

Het was zo goed om iedereen weer te zien, haar zusjes en haar kleine broertje. Zelfs haar andere broer die gewoon op de bank bleef zitten en afkeurend toekeek hoe Aly haar zusjes en haar broertje begroette. Ze kon het echt niet aanzien hoe haar zusjes hier ook emotioneel van werden en begonnen te huilen en meteen begonnen te knuffelen. Het gevoel dat ze gemist was kreeg ze wel heel erg door de meisjes en het maakte haar ook heel emotioneel. Sowieso gewoon om iedereen terug te zien nadat het allemaal zo moeilijk was geweest. Ze waren allemaal gegroeid en voor Gage die nog een kleine puk was toen ze weg was gegaan, al was hij dat nu ook nog wel een beetje. Katherine was ook echt heel erg gegroeid en ze was ook echt een heel mooi meisje geworden, bijna werd Aly even bang dat Adrian haar misschien wel heel aantrekkelijk zou vinden. Oh god, ze moest er echt niet aan denken dat hij er vandoor zou gaan met haar zusje, dat zou echt erg zijn. Niet dat ze echt dacht dat hij dat zou doen, ze vertrouwde hem daarin volledig. Wel moest Katherine het maar uit haar hoofd halen om iets te willen doen, maar ook dat was niet echt iets wat Aly van het meisje verwachtte. Audrey en Gage waren gewoon nog steeds zo schattig als dat ze vroeger waren, misschien zelfs nog wel veel schattiger. Gage had in het begin nog een beetje getwijfeld, want het kereltje was tenslotte nog maar zes en had al zoveel meegemaakt, arm dingetje. Natuurlijk was het ook best wel logisch dat hij Aly misschien niet zo goed kon herinneren, dus dat kon ze prima begrijpen. Zelf vond ze het wel gewoon heel fijn om haar kleine broertje eventjes in haar armen te nemen door hem op te tillen. Hij was ook al een stuk zwaarder geworden dan vroeger maar Aly kon hem nog wel eventjes dragen. Het jongetje was zo mooi geworden en het zou laten ook echt een knappert worden die vele meisjes voor zijn voeten zou krijgen. Glimlachen keek ze hem aan terwijl ze hem vasthield vlak boven haar ene heup en keek ze verwonderd aankeek. Hij glimlachte heel lief terug naar haar en echt, ze smolt helemaal door het gezichtje van het kindje. Eventjes realiseerde ze zich nu ook dat ze later ook echt heel graag kinderen wilde en hoeveel ze er dan van zou gaan houden. Het moest echt geweldig zijn om gewoon zo’n klein mensje van jezelf te hebben, om ervoor te zorgen en ze dan te zien opgroeien in zulke mooie mensen. Ze ging heel eventjes met haar hand door zijn bruine krulletjes heen en trok haar mondhoeken wat verder op waarnaar ze Adrian even aankeek, die ook stond te glimlachen.

Wanneer Zachery eigenlijk iets van zich liet horen draaide ze haar blik naar hem toe en verdween de glimlach op haar gezicht. Hij keek nog langs haar heen naar Adrian maar al snel gingen zijn ogen naar die van haar en maakte hij diezelfde opmerking naar haar. Ze vond het moeilijk om erop te reageren, deels omdat ze het niet oneens was met hem. Hij verweet haar voor wat er met hun was gebeurt, iets wat Aly kon begrijpen en dat was het probleem, daarom zou ze nu niet voor haarzelf opkomen zoals ze anders misschien gedaan had, dat en omdat de hele situatie gewoon pijnlijk was. Ze zette Gage weer op de grond neer omdat hij wat zwaar begon te worden maar ook omdat ze niet met Zachery in discussie ging met hem in haar armen. Gelukkig kwam Jeremiah ertussen door hem meteen te waarschuwen, want hij wist ook wel dat Zachery niet altijd de aardigste was en het was nu geen leuk moment om ruzie te gaan lopen maken. Wanneer hij opstond schrok Aly toch wel een klein beetje, omdat ze bang was voor wat misschien ging komen, maar ze liet dit niet blijken. Al snel voelde ze hoe Adrian zijn hand op haar schouder had gelegd voor mocht er iets gebeuren en dit stelde haar toch wel een beetje gerust, voor hoever dat mogelijk was. Gerust was ze namelijk zeker niet, want Zachery was boos op haar en ze vond het echt heel naar dat hij zo kwaad was. Ze draaide zichzelf daarom ook van hem weg en probeerde zichzelf als het ware te verstoppen voor hem. Zijn woorden deden pijn en ze was echt even heel blij wanneer Jeremiah ervoor had gezorgd dat Zach weggelopen was. Dit kon ze nu eventjes niet aan, straks misschien wel als ze zichzelf weer hervonden had maar nu niet. Zodra hij de kamer uit was vertrokken keek ze Adrian met een wat smekende blik aan. Hij trok haar al snel zachtjes tegen zich aan en ging met zijn hand over haar rug heen. Ze plaatste haar handen op zijn rug en leunde zachtjes eventjes met haar hoofd tegen hem aan. Voor een moment sloot ze haar ogen en nam de diep adem. ‘Focus je eerst op de rest oké? Het komt wel goed met hem.’ Zei hij tegen haar en rustig opende ze haar ogen weer om hem aan te kijken en even te knikken. Vermoeid haalde ze nog een keer adem en keek ze weer even naar Jeremiah wanneer Adrian haar los liet en naast haar kwam staan, maar haar hand wel vast bleef houden. ”Hij heeft gewoon wat meer tijd nodig, maar het komt inderdaad wel goed, zeker weten.” Zei hij nu en glimlachte eventjes naar haar, en tot haar verbazing ook eventjes naar Adrian. ‘Zal ik onze spullen trouwens weg gaan zetten?’ Vroeg Adrian en zachtjes knikte Aly weer terwijl ze hem aankeek. Ze wilde daarnaar Jeremiah weer aankijken om te vragen waar ze het moesten neerzetten - omdat ze het eigenlijk een beetje vreemd vond om nu meteen naar een van de kamers boven te lopen alsof ze gewoon thuis was, want vreemd genoeg voelde het echt niet meer als thuis - maar keek in plaats daarvan naar het kleine jongetjes die haar been had vastgepakt en naast haar was komen staan. Zachtjes moest ze even lachen wanneer ze het kindje in de ogen aankeek die een vrolijke glimlach op had gezet. ”Hee krullebol, wil jij misschien Adrian helpen met het naar boven brengen van hun spullen?” Vroeg Jeremiah aan Gage die meteen begon te knikken en van achter Aly’s been eventjes naar Adrian keek met een verlegen glimlachje. Aly ging eventjes met haar hand door zijn donkere krulletjes heen waardoor het kindje begon te lachen waarnaar ze Adrian met een glimlach aankeek. Gage liep nu naar voren en ging voor Adrian staan en keek hem aan met zijn grote donkere ogen. Best wel grappig, want van iedereen in de familie was Gage de enige die de donker bruine ogen van hun vader had gekregen. Met een klein gebaar maakte hij duidelijk dat hij de tas van Aly wilde dragen waardoor Aly ook weer even moest lachen. ”Die is wel heel zwaar, weet je het zeker?” Vroeg ze aan het kindje, niet dat het echt heel erg zwaar was maar misschien wel wat zwaar voor het zesjarige jongetje. Het was al aan haar verteld dat Gage sinds alles niet zo veel meer praatte en dat viel haar nu ook op want ze had nog geen woord uit zijn kleine mondje gehoord. ”Ik ben sterk.” Zei hij nu trots terwijl hij de tas vastpakte en het op te tillen. Jeremiah begon zachtjes even te lachen. ”Je zal hem niet zo snel overtuigen, wanneer hij eenmaal iets wil doen dan gaat hij er ook voor.” Zei hij lachend terwijl hij keek naar het jongetje begon met het tillen van de tas en na een anderhalve meter al stopte om even op adem te komen. Hij keek eventjes achterom naar Adrian met een vrolijke glimlach op zijn gezichtje en rode wangetjes terwijl hij zachtjes aan het hijgen was door de inspanning om de tas te dragen. Zachtjes lachte hij omdat hij net toch niet zo goed kon dragen en keek hij hem daarom een beetje smekend aan om hem te helpen met het tillen van de tas.

Jeremiah wachtte tot Adrian en Gage naar boven waren gegaan en Katherine en Audrey weer op de bank waren gaan zitten om Aly weer aan te kijken. Hun stiefmoeder was gewoon alweer ertussen uit gepiept naar hun vaders werkkamer dus die was er ook niet in de buurt. ”Wil je wat drinken?” Vroeg hij aan haar en ze knikte even. ”Ja, graag.” Zei ze terug waarnaar ze met hem mee liep naar de keuken. ”Wat wil je drinken? We hebben niet zo veel, alleen koffie en thee eigenlijk.” Zei hij vervolgens wat lachend. Hij keek daarna eventjes naar beneden en het werd haar daardoor duidelijk dat hij haar iets wilde vragen maar het eigenlijk niet durfde. ”Thee is wel goed.” Zei ze zachtjes terug terwijl ze met haar onderrug tegen de tafel aan kwam te staan en er zachtjes tegenaan begon te leunen. Hij knikte eventjes en ging bezig met het zetten van de thee. ”Waar ben je eigenlijk geweest?” Vroeg hij nu voorzichtig aan haar en keek haar vragend aan. Ze zuchtte eventjes zachtjes waarna ze een glimlachje op haar gezicht zette. ”Italië en ik ben ook heel even in Spanje geweest.” Zei ze rustig terug en hij knikte hierop. ”Heb je het daar goed gehad?” Vroeg hij nu aan haar waarop Aly hem eventjes een tijdje zwijgend in de ogen aankeek. Ze wist niet of ze het juiste antwoord wel of niet moest vertellen. Aan de ene kant wilde ze wel eerlijk zijn gezien het haar broer was en die kon ze wel vertrouwen, maar aan de andere kant voelde ze zichzelf metaal echt niet sterk genoeg om nu gelijk alles te vertellen. Bovendien, zag ze ook pijn in zijn ogen. Ze hadden het zo naar gehad hier, de situatie was zo slecht geworden en Aly voelde zich er schuld over dat ze er niet was. ”Ik… Nou uh.. Heb het er wel goed gehad..” Zei ze nu wat twijfelachtig waarbij ze eventjes naar beneden keek. Damn.. Ze had helemaal niets gezegd ofzo en ze voelde nu al de emotie met een grote lading omhoog komen. Ze probeerde het te verbergen door naar beneden te blijven kijken en het gewoon weg te slikken, maar waarschijnlijk gaf ze zo alleen maar meer tekenen dat ze het zelf ook niet al te gemakkelijk had gehad. Het was alleen zo dat ze bang was om zo egoïstisch over te komen. ”Hee, hee, het is al goed.” Zei hij nu terwijl hij naar haar toe liep om haar nog een keer in de armen te nemen, iets wat hij beter niet had kunnen doen want dit brak haar alleen maar meer. Voorzichtigjes trok hij dichter tegen zich aan en voelde hoe Aly steeds meer de controle verloor om haar tranen binnen te kunnen blijven houden, maar hierbij voelde ze ook hoe haar mutatie probeerde door te breken, en dat mocht al helemaal niet. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde er gewoon niet aan te denken, het buiten te sluiten. Normaal was het altijd zoiets geweest dat het nooit bij haar broers werkte omdat Aly het dan juist wel wist buiten te sluiten, iets wat ze bij andere jongens juist niet kon, maar nu was het ineens wel bij haar naar binnen gedrongen. Gelukkig lukte het haar die controle terug te krijgen en ook over de tranen. Zachtjes probeerde ze Jeremiah een beetje weg te duwen en te laten zien dat het wel ging. ”Het gaat wel.” Zei ze zachtjes waarnaar ze eventjes snoof en een enkele traan wegveegde. ”Zeker weten?”[/b] Vroeg hij nog na terwijl hij haar probeerde aan te kijken en haar bovenarm nog vast had met zijn hand. Ze knikte eventjes waarnaar hij weer wat afstand nam en er ook duidelijk onzekerheid in zijn blik te vinden was. Duidelijk wist hij ook niet zo goed om te gaan met de situatie. Hij ging nu verder met de thee en vertelde Aly dat hij er zo aankwam en dat ze wel alvast in de kamer kon gaan zitten, en ze wilde al weglopen maar bedacht zich nog even en liep terug. ”Uuhm.. Zou je heel misschien ook een beetje aardiger willen doen tegen Adrian?” Vroeg ze nu wat twijfelachtig aan hem terwijl ze hem een beetje smekend aankeek. Dat was er dan ook uit, want ze kon het eerlijk gezien niet goed aanzien hoe hij Adrian meteen al die afkeurende blik had gegeven. ”Niet dat je niet aardig tegen hem doet ofzo maar ik zou het wel waarderen als je het zou proberen hem een kans te geven..” Vervolgde ze, hij wist wel wat ze bedoelde. Ze vond het zelf ook wel een beetje lullig voor hem als haar hele familie hem ineens zou gaan lopen afkeuren want ze wist zelf dat als zij in zijn schoenen zou staan het ook niet echt leuk zou vinden. Dan zou zij er ook alles aan willen doen om ervoor te zorgen dat zijn familie haar zou mogen, en als dan iedereen meteen met vooroordelen kwam was dat gewoon echt niet cool. Helaas zou ze niets kunnen doen aan haar stiefmoeder en Zach waarschijnlijk ook niet maar Jeremiah zou het misschien wel kunnen begrijpen, die zou dat wel voor haar doen. Hij knikte eventjes rustig om haar duidelijk te maken dat hij het begreep. Meteen kwam er een grote glimlach op haar gezicht, omdat ze het erg fijn vond dat hij het begreep en even wat aardiger zou doen. ”Dankje,” Zei ze nog terug voordat ze richting de woonkamer liep. Zodra ze langs de trap kwam bleef ze nog wel eventjes staan om te wachten op Gage en Adrian. Ze keek beide even met een glimlach aan en wanneer Gage zachtjes tegen haar aan kwam staan en naar haar hand toe greep pakte ze het jongetje zijn hand vast. Hij keek meteen ook weer op naar Adrian en probeerde zijn hand ook vast te pakken. Serieus, hij was nu echt veel te schattig hoor, Aly smolt bij elk klein dingetje die hij deed. Zachtjes lachte ze eventjes en keek ze Adrian weer aan. Ze gokte erop dat hij er een vriend bij had gemaakt wat Gage leek hem wel heel erg leuk te vinden, en dit maakte Aly zo blij. Ze had haar familie echt gemist en snapte eigenlijk al echt niet meer hoe ze ooit afstand van ze had kunnen doen. ”Kom je mee?” Vroeg ze aan Gage waarnaar ze hem aan zijn handje meenam naar de kamer en Adrian weer aankeek. In de kamer aangekomen ging ze meteen ergens op de bank zitten en Gage wilde duidelijk tussen haar en Adrian in zitten. Het duurde ook niet lang voordat Jeremiah weer de kamer binnen kwam met een dienblad met thee. [i]”Ik heb gewoon alles meegenomen want ik weet niet wat jullie in de thee willen. Zei hij en zette het dienblad op de tafel neer waarnaar hij zelf ook ergens op een andere bank ging zitten, bij Katherine en Audrey. Hij keek Aly, Adrian en Gage even glimlachend aan. ”We zijn echt heel blij dat je weer terug bent Aly, en Adrian, welkom in de familie.” Grijnsde hij en meteen trok Aly haar mondhoeken omhoog tot een glimlach en keek ze iedereen even een keer aan..

Tot haar verbazing was het toch wel Gage die vooral veel licht op de situatie leek te schijnen, ze manier waarop het mannetje hun allebei heel snel leek te mogen en zijn schattige acties. Hij was echt veel te schattig gewoon met zijn grote bruine ogen, die precies leken op die van zijn vader. Haar vader.. Ja, die was er niet meer. Hij zou haar niet komen begroeten maar ook als hij nog had geleefd, had hij dat waarschijnlijk niet gedaan. Na alles wat ze had gehoord over wat haar vader gedaan had en alles, ze snapte het nog steeds niet zo goed. Kleine Gage wilde haar tas dragen al wist Aly niet zo goed of die niet misschien iets te zwaar was voor hem, want ondanks dat ze had ‘geprobeerd’ niet zoveel mee te nemen bleven er een hele hoop spullen die ze gewoon echt niet achter kon laten. Adrian knielde eventjes neer bij het kleine jongetje die hem nog een beetje verlegen aankeek. ‘Je zus heeft wel heel veel spullen hoor. Je weet wel meisjes dingen en zo.’ Zei Adrian tegen hem en eventjes viel Aly’s mond open en wilde ze hem een klein stootje geven, maar deed dit nog net niet. Een beetje meisjes lopen judgen op het hebben van zoveel spulletjes, zij kon er ook niets aan doen dat ze geen afstand kon nemen van haar krultang, make-up koffertje en alle andere dingen die ze in haar tas had zitten, deze dingen waren haar gewoon heel dierbaar. Alleen nog steeds wilde Gage graag haar tas dragen en dat vertelde Jeremiah hun ook nog even. Ondanks dat hij een stil en verlegen jongetje was, was hij wel een doorzetter en wanneer hij ergens zijn zinnen op had gezet, al hij vond dat hij iets moest doen, dan deed hij dat. Ver kwam hij alleen niet met haar tas en keek al snel Adrian smekend aan voor wat hulp met de tas omdat het toch een beetje zwaar was. Zachtjes moest Aly lachend wanneer Adrian al naar hem toe liep om hem te helpen en een kant van de tas vast pakte. ‘We doen het samen oké.’ Zei hij nog tegen het jongetje die gretig knikte en met hem de trap op verdween. Aly keek ze nog even met een stalend gezicht na waarnaar ze Jeremiah weer aankeek.

Ze wist nog niet echt zeker of ze wel aan Jeremiah kon vertellen wat zij allemaal had gedaan, dat kon ze gewoon nog niet en gelukkig eiste hij dat ook niet van haar op. Het was echt niet zo dat ze het niet wilde vertellen want ze wilde niets liever, alleen nu gewoon nog niet. Ze wilde nu genieten van het weerzien van haar familie en zich voorbereiden op Zachery die straks ook vast wel weer wat van zichzelf zou laten horen. Hij kon niet eeuwig boven blijven zitten. Natuurlijk had Jeremiah ook wel door dat het niet even gemakkelijk was geweest voor haar, want hoewel ze het probeerde te verbergen bleek ze hier even heel slecht in te zijn. Zijn omhelzing voelde fijn vooral omdat ze het had gemist om haar grote broers om haar heen te hebben om haar te beschermen, nu had ze wel Adrian die er was om haar veiligheid te brengen maar hem had ze jammer genoeg ook niet altijd gehad, in Italie had ze er helemaal alleen voor gestaan en toen had ze deze knuffels echt wel nodig gehad. Het was ook gewoon heel fijn dat Jeremiah haar niet buiten zou sluiten of haar zou beoordelen op de dingen die ze had gedaan, op het plotselinge vertrek van haar zonder iets te zeggen. Bijna stond ze op het punt om te breken en te gaan huilen maar wanneer haar mutatie plotseling een intrede wilde doen moest ze de controle weer terugpakken om er niet voor te zorgen dat haar broer ineens wild van lust zou worden, want dat zou echt erg zijn hoor. Niet dat haar broer lelijk was, want dat was hij zeker niet en als hij haar broer niet was geweest dan had Aly hem ook zeker een hele aantrekkelijk man gevonden, maar goed, hij was haar broer en echt Aly voelde niets meer voor hem dan die liefde tussen broer en zus, dus al helemaal geen lust. Er was maar een iemand in dit huis waarvoor ze dat zou voelen en die was hun spullen naar boven aan het brengen met haar kleine broertje. Ze wist in ieder geval net op tijd weer controle te krijgen en duwde haar broer lichtjes weg om te laten zien dat het nu even niet kon hebben, dat ze probeerde sterk te blijven en dat zou niet lukken als hij haar langer vast zou blijven houden, dan werden de emoties haar echt te veel. Hij had hier gelukkig begrip voor en leek het ook wel te begrijpen, gelukkig want ze wilde hem echt niet teleurstellen of wat dan ook. Voordat ze weer terug ging naar de woonkamer wilde ze ook nog eventjes kwijt aan haar broer dat ze hoopte dat hij misschien wat aardiger tegen Adrian zou doen, en hem een kans wilde geven. Ze zou namelijk heel graag willen zien dat haar broer hem ook een beetje zou accepteren, niet alleen voor Adrian maar ook voor haarzelf. Net zoals hij het waarschijnlijk wel niet zo leuk zou vinden vond ze het zelf namelijk ook best wel moeilijk om te zien hij hem meteen al probeerde af te keuren. Het betekende voor haar ook wel wat dat haar vriendje toegelaten werd in de familie door haar broers. En ze was niet meer het meisje van vijftien die nog bescherming nodig had als het ging om jongens, dus hij moest haar maar gewoon vertrouwen.

Onderaan de trap wachtte ze nog even op Adrian en Gage die al naar beneden kwamen lopen en eventjes keek ze Adrian aan met een glimlachje. Maar al snel trok Gage haar aandacht door op haar af te rennen en haar hand vast te pakken waardoor ze het jongetje met een brede glimlach aankeek en eventjes een lokje haar wegstreek. ‘Volgens mij heb ik een beetje concurrentie hoor.’ Zei Adrian half lachend en even keek ze hem ook lachend aan. ”Oh is dat zo?” Vroeg ze toen verbaast terwijl ze kleine Gage aankeek die hierom heel erg moest lachen en daarnaar ook meteen voor Adrian’s hand ging en die ook wilde vasthouden. Aly keek trok haar mondhoeken wat verder op en keek al snel Adrian nog een keer aan. ”Nou, volgens mij vind hij jou ook heel aardig.” Zei ze waarbij de blijheid in haar stem te horen was, want ze was zeker heel blij dat haar kleine broertje Adrian wel heel aardig leek te vinden. Hij twijfelde namelijk geen moment om ook zijn hand vast te pakken en het was ook te zien in de manier waarop hij naar hem glimlachte. Ze nam de kleine mee naar de kamer en besloot om op een van de banken te gaan zitten, waarbij het al snel duidelijk werd dat Aly niet eens naast Adrian mocht zitten, want Gage claimde meteen een plekje tussen hun in op. Ze moest ook even lachen wanneer ze zag hoe Adrian hem een porretje in zijn zij gaf waardoor Gage eventjes ineen kromp maar al snel ook een por terug gaf met een vrolijke lach. Zachtjes schudde ze even lachend haar hoofd maar straalde ze wel helemaal van blijdschap. Jeremiah kwam al snel aan met de thee en zette deze op de tafel neer om vervolgens zelf ook te gaan zitten. Ze vond het fijn om te horen dat ze welkom was door dit gedeelte van de familie en wanneer hij alles had gezegd knikte Katherine en Audrey ook om te laten weten dat ze het er mee eens waren. Adrian keek haar even fronsend aan wanneer Jeremiah hem ook welkom heette in de familie en ze ging even met haar arm over Gage heen om even kort met haar hand over de zijkant van zijn te gaan en hem in de ogen aan te kijken. Wilde hem nu eigenlijk een klein kusje op zijn wang geven maar daarvoor zat Gage nu in de weg, en vooral wanneer hij zich ineens omdraaide naar Aly om haar even met een vrolijke glimlach aan te kijken. ‘Ehm. Bedankt, ik stel het erg op prijs Jeremiah.’ Zei Adrian nu tegen Jeremiah en eventjes keek ze hem met een glimlach aan, waarnaar Gage haar aandacht weer opeiste door haar door zichzelf naar haar om te draaiden en haar bij haar boven arm te pakken met zijn kleine handje. Kort stak Aly eventjes haar tong naar het jongetje uit die hierdoor ineens even heel schel begon te lachen, waar Aly een beetje van schrok. Ze keek eventjes naar de rest met een gespeeld geschrokken gezicht terwijl ze haar lach duidelijk probeerde in te houden. Het jongetje leek zelf ook niet door te hebben dat hij zo luid had gelachen en keek eventjes verbaast in het rond. ‘Dus, wie is wie? Ik weet dat de kleine Hercules hier naast me Gage is, en dat jij Jeremiah bent en de andere Zachery, maar die twee?’ Vroeg Adrian nu terwijl hij eventjes naar de twee meisjes wees en Aly keek nu Katherine en Audrey met een glimlachje aan terwijl Gage nu op haar schoot kroop, en hij ging niet meteen erg fijn zitten met zijn knietjes die in haar bovenbenen drukte waardoor ze hem hielp om goed te gaan zitten, zonder dat het haar pijn zou doen. ”Ik ben Katherine en dit is Audi.” Zei Katherine tegen Adrian waarnaar ze al snel een stootje kreeg van Audrey die haar wat boos aankeek, waardoor Katherine zachtjes moest lachen. ”Niet waar.. Ik heet Audrey.” Zei ze meteen wat nors terug tegen haar zus. ”Alisan.. dra?” Vroeg Gage nu ineens aan haar waardoor ze hem ook weer aankeek. ”Ja?” Vroeg ze terug maar ze kreeg geen antwoord terug, alleen maar gelach. Zachtjes moest ze zelf ook weer eventjes lachen en hoorde ze Jeremiah ook zachtjes lachen. ”Het doet me goed om hem ook weer eens te zien lachen.” Zei Jeremiah terwijl hij eventjes naar Gage knikte. Aly keek hem hierdoor weer eventjes aan, maar verdween de glimlach op haar gezicht ook een beetje en slikte ze eventjes. Viel eventjes de waarheid weer als een blok naar beneden door het feit dat kleine Gage ook alles mee had moeten maken. De ruzies en gevechten tussen zijn vader en zijn broers en zusjes. Ze keek al snel weer eventjes met een niet al te vrolijke blik naar Gage en aaide ze hem eventjes over zijn bolletje. Meteen voelde ze het weer opkomen, hoe alles opnieuw als een bom bij haar insloeg en ze de pijn voelde van wat de haar gezin had aangedaan door weg te vluchten. Ze zette Gage weer eventjes naast haar neer en stond op. ”Sorry.. Ik moet even..” Zei ze zachtjes terwijl ze om de beurt eventjes iedereen aankeek, als laatste Jeremiah en Adrian die ze met een blik duidelijk probeerde te maken dat ze haar niet moest volgen omdat ze eventjes alleen wilde zijn, voordat ze weg liep richting de keuken, die afgesloten was van de kamer en de gang waarin de trap zich bevond. Ze wilde eventjes alleen zijn omdat ze wist dat als Adrian of Jeremiah haar steun zouden bieden dat ze in zou klappen en zou gaan huilen en ze wilde hier gewoon eventjes overheen komen.

Ze ging eventjes door haar haren heen terwijl ze haar blik op de grond gericht had en de keuken in liep. Wanneer ze omhoog keek, met haar hand nog steeds in haar haar, zag ze Zachery staan bij de tafel. Hij had zijn handen op de tafel liggen en keek nu ook omhoog wanneer hij iemand binnen hoorde lopen. Geschrokken keek Aly hem aan en liet ze haar hand zakken. Oke, goed Aly, je kan dit. Gewoon rustig doen en zo normaal mogelijk, hij had vast al wat tijd genomen om erover na te denken en het kwam vast goed. ”Hee,” Zei ze zachtjes als begroeting, al trilde haar stem wel een beetje van de zenuwen. Zachery keek haar wat onzeker aan maar gelukkig niet boos, dus dat was goed, toch? ”Hee,” Zei hij meteen rustig terug terwijl hij zijn blik liet zakken. Opgelucht haalde Aly even diep en hoorbaar adem en kwam ze wat dichterbij. ”Hoe gaat het?” Vroeg ze voorzichtig, hopend dat het niet verkeerd was om te zeggen en dat hij het gewoon goed zou opvatten, want echt ze ging dood van de zenuwen nu. Hij haalde zijn schouders even op en keek haar weer aan. ”Waarom ben je hier gekomen?” Vroeg hij nu aan haar op een normale manier. Ze zuchtte eventjes en keek hem nadenkend aan, zoekend naar een passend antwoord. ”Voor vaders begrafenis?” Vroeg hij er achteraan waardoor ze eventjes knikte. ”Ja.. Natuurlijk...” Zei ze voorzichtig terug, maar dit leek niet het juiste antwoord te zijn, blijkbaar. Hij verharde zijn blik nu wat. ”Natuurlijk? Natuurlijk?” Vroeg hij haar twee keer achter elkaar met een frons op zijn gezicht en ze zag de woede in het oplaaien wanneer hij dichterbij bij haar kwam. ”Hoezo natuurlijk? Die man was onze vader al lang niet meer!” Zei hij nu luidop tegen haar terwijl hij voor haar kwam staan en Aly haar ogen dicht kneep uit angst voor hem en wat  hij ging zeggen of doen. Haar hart klopte hard in haar keel en ze probeerde van hem weg te stappen maar veel ruimte had ze niet meer in de kleine keuken. Zachtjes opende ze haar ogen weer wanneer er nog niet gebeurde en probeerde ze moed in te zamelen om terug te praten tegen hem. ”Ja, hij is en blijft onze vader.” Zei ze nu met een gekwetste blik in haar ogen, want ze vond het ook ergens naar om hem dat te horen zeggen over hun vader. Ja, hij was niet goed bezig geweest, zeker de laatste jaren niet maar vroeger was hij de beste vader geweest die een kind kon wensen, zag hij dat dan niet meer. Ze probeerde haar houding te veranderen naar een die iets minder kwetsbaar was, maar dat leek geen indruk op hem te maken. Hij begon zachtjes te lachen op een spottende manier en fronsend keek ze hem aan. ”Aly hij was fucking onze vader niet meer! De manier waarop hij ons sloeg, die man herkende ik niet eens als onze vader! Maar natuurlijk, dat weet jij niet, je hebt echt geen idee!” Zei hij luidop hij naar haar en Aly kon het niet laten om toch weer uit schrik in elkaar de duiken. Ze kon het niet aan om haar broer tegen haar aan te hebben lopen schreeuw, niet op die manier die zo hatelijk was. ”Jij was gewoon weggevlucht naar een of andere vakantie terwijl wij pijn moesten lijden, terwijl onze vader ons elke keer weer in elkaar sloeg omdat hij weer iemand had verloren en geen idee had dat jij nog leefde! Je hebt echt geen idee wat voor man hij was geworden want je hebt ons helemaal in de steek gelaten!” Riep hij vervolgens naar haar terwijl Aly inmiddels al was gebroken door zijn woorden die hij met de nodige haat uitsprak, en had haar handen voor haar gezicht geslagen om het huilen te verbergen. Hij had geen idee door welke hel Aly ook heen had moeten komen, dus echt vakantie was zo niet het juiste woord, ze zou dat ook nooit hebben gedaan. Ineens klapte de deuren dicht vanuit het niets en snel pakte haar broer haar nu ineens bij de polsen vast en trok hij haar handen van haar gezicht op een harde manier om haar in de ogen te kijken met wat rode ogen van emoties en woede. ”We hadden je nodig en je was er niet voor ons!” Riep hij vervolgens naar haar terwijl Aly voelde hoe ineens een mutatie haar lichaam binnentrok die ervoor zorgde dat ze heel veel pijn begon te voelen, en hoe hij controle kreeg over haar lichaam. Schreeuwend in pijn viel ze op de grond neer doordat hij op de een of andere manier haar  op de grond liet vallen, alsof iets haar duwde, maar hij was het niet. De pijn die door haar lichaam gleed bleef aanhouden en alsof ze buikkrampen had kromp ze helemaal ineens tegen ze het schreeuwen probeerde tegen te houden en het daardoor met kreunen van pijn werd. Tegelijk deed dit niet alleen pijn in haar lichaam maar ook in haar hart want ze had nooit gedacht dat Zach haar ooit zo pijn zou doen. Doordat ze wel wist wat mutanten waren wist ze dat het van hem af moest komen en dat hij dit gewoon deed, dat deed nog het meest pijn. Haar eigen broer waarmee ze vroeger altijd zo’n goede band had gehad. Ze snapte zijn woede want zelf zou ze ook boos zijn maar dit zou ze nooit hebben gekund, echt nooit. Tranen liepen over haar wangen en ze wilde nu gewoon het liefst om hulp schreeuwen naar Adrian, al was de kans groot dat die al samen met haar broer voor de deur stonden omdat ze Aly vast en zeker wel hadden horen schreeuwen - hoogstwaarschijnlijk ook wat Zachery naar haar had lopen schreeuwen - maar deze niet open konden krijgen doordat haar broer iets van Telekinese had, gokte ze. Zachery liet de pijn steeds verder toenemen waardoor Aly niet anders kon dan gewoon schreeuwen van pijn want het voelde echt alsof ze geplet werd en als haar botten braken, alsof ze gewoon aan het doodgaan was..

Zachtjes trok Aly heel eventjes een wenkbrauw op naar Adrian wanneer hij de trap af kwam lopen op een speelse manier want damn, hij was echt veel te knap gewoon. Ze moest de neiging echt onderdrukken om nu niet heel eventjes de tijd te nemen om hem een kus te geven, maar al snel weg haar hand vast gepakt voor haar kleine broertje waardoor ze haar aandacht weer op hem richtte. Vrolijk lachend pakte hij beide hun handen en het was serieus echt veel te schattig. Gage wist er wel voor te zorgen dat er wat vrolijks aan alles werd toegevoegd met zijn kleine schattige koppie. ‘Wel ja, hij heeft me tips gegeven om net zo sterk te worden als hem. We hebben gebound boven hoor.’ Zei Adrian nu terwijl hij de jongen even een knipoog gaf, die hier wat verlegen op reageerde door weg te kijken. Meteen werd Aly’s glimlach een beetje groter en was ze vooral heel blij dat kleine Gage het goed leek te vinden met Adrian. Niets kon haar even blijer maken op het moment want echt, dit deed heel veel met haar.

Het leek ook even niet veel beter te kunnen wanneer ze allemaal - op Zachery na dan, en hun stiefmoeder ook maar die wilde niemand er ook bij hebben - in de kamer op de banken zaten en Jeremiah Adrian ook verwelkomde in de familie. Meteen had Aly hem ook weer aangekeken en was ze eventjes met haar hand langs zijn gezicht gegaan, ze was echt zo blij dat hij hier nu was met haar en dat tenminste het grootste gedeelte van haar gezin hem leek te accepteren. Want toch betekende haar familie heel veel voor haar, ondanks dat ze zolang weg was geweest. Ze zouden er wel nooit voor kunnen zorgen dat ze Adrian aan de kant zou zetten, want daarvoor hield ze ook te veel van hem maar dat leek ook helemaal niet te hoeven, dus het was helemaal goed zo. Alleen Zach was nog een probleempje maar die zou ook wel bijtrekken, hoopte ze. Ze zou anders misschien straks wel even kijken of er met hem te praten viel, gewoon even alleen, zonder de rest. Al was ze nog niet zo heel erg zeker over dat idee.
Snel kwam Gage ook weer tussen haar en Adrian in door haar aandacht weer op te eisen, waardoor Aly voor de grap eventjes haar tong uitstak naar het jongetje, die hier verbazingwekkend hard om moest lachen. Oeps. Zelf leek hij ook door te hebben dat het misschien een beetje hard was en keek wat giechelend in het rond. Ze moest nu echt haar lach inhouden want ze had echt niet verwacht dat er zoveel geluid uit het kindje kon komen, en ze had de reactie ook niet helemaal aan zien komen. Wanneer Adrian haar zusjes om hun namen vroeg en Katherine antwoord gaf op zijn vraag kroop Gage op haar schoot en nam zette ze hem eventjes goed neer op haar schoot, om hem in een liefdevolle omhelzing vast te houden. Ze moest eventjes zachtjes naar Adrian glimlachen wanneer hij ook had gemerkt dat er wat ruimte tussen hun in was gekomen en hierdoor meteen heel subtiel naar haar toe was komen schuiven. Een korte rilling van goed gevoel ging door haar heen wanneer ze voelde dat zijn hand haar been zachtjes raakte waarop ze hem eventjes met een scheef glimlachje aankeek en haar hand op die van hem legde. Zachtjes aaide ze even over zijn hand heen. ‘He, geen ruzie maken. Maar aangenaam kennis maken.’ Zei hij tegen de meisjes die elkaar een beetje aan het plagen waren, al nam Audrey het niet super goed op.

Het was door de opmerking van Jeremiah dat ineens de realiteit weer op haar insloeg als een bomaanslag, want eerlijk, nu ze hier zo zat met haar kleine broertje in haar armen die aan heg lachen was moest ze er even niet aan denken dat het jongetje ook tijden niet de kans had gekregen om te lachen. Dat hij op zo’n jonge leeftijd al kennis had moeten maken met huiselijk geweld was geweest even te veel voor haar. Het had haar al geraakt wanneer ze het nieuw had gehoord maar toen had ze ook haar familie al sowieso drie jaar niet meer gezien. Nu kwam het gewoon veel te dichtbij want Gage zat op haar schoot te lachen, maar ze wist dat dat heel anders was geweest. Dat het jongetje gewoon een enorme rotperiode achter de rug had en dat raakte haar diep. Ze had gewild dat ze er misschien had kunnen zijn, het jongetje, maar  ook haar zusjes ervoor had kunnen behoeden. Natuurlijk was dat onmogelijk want ze kon niet terug gaan in de tijd en zelfs dan had ze er niets aan kunnen doen. Haar vader was gewoon niet meer te genezen geweest van de wonden die de dood van zijn vrouw hem hadden aangedaan en ze had haar niet kunnen redden. Ze stond hierdoor plotseling op en zette Gage weer naast Adrian neer op de bank met de aankondiging dat ze eventjes weg moest, want ze ging zo huilen en dat wilde ze niet doen. Ze wilde het moment niet verpesten doordat bij haar de emoties eventjes te hoog opliepen. Meteen waren Jeremiah en Adrian opgesprongen maar ze liet hun ook al snel weten dat ze even liever had dat ze alleen was, want ze wist honderd procent zeker dat als een van hun haar nu ook maar een knuffel zou geven het helemaal gedaan was met het sterk houden, dan zou ze breken. Ze kon daarom ook niet lang Adrian aankijken die haar met een bezorgde blik aankeek, want zelfs alleen die blik al kon er zo voor zorgen dat de tranen bij haar zouden losbarsten. Damn echt, dit voelde zo slecht. Ze liep weg en hoorde Jeremiah nog net tegen Adrian zeggen dat hij haar maar even moest laten gaan.

Ze had echt niet verwacht Zachery in de keuken te vinden en had ook niet gehoord dat hij überhaupt naar beneden was gekomen, dus dat was een complete verrassing. Even wist ze niet zo goed wat ze moest doen, moest ze terug gaan om Adrian en Jeremiah te halen? Of kon ze dit beter gewoon zelf doen door rustig met hem proberen te praten? Werkte dan misschien beter? Was het wel even goed dat ze haar broer alleen zou spreken? Ze probeerde zichzelf zo sterk mogelijk te maken al waren de zenuwen nog wel duidelijk in haar stem te horen wanneer ze zachtjes probeerde een gesprek met hem aan te gaan. Ze had geen idee of dit wel een goed idee was of niet maar het leek eerst wel even zo te zijn, gezien hij gewoon normaal reageerde op haar. Dat was dan toch goed? Ze begon eventjes wat meer hoop te krijgen in dat het misschien dan toch nog goed kon lopen met haar broer, dat hij haar gewoon weer zou accepteren en wel weer bij zou draaien. Ze vertrouwde nog steeds niet helemaal op die hoop maar het was er wel en dat maakte dat ze zich toch enigszins wel blij maakte. Ze wilde namelijk niets liever dan dat het goed zou komen met Zachery, hij bleef tenslotte haar  broer en ook degene waarmee Aly in het  verleden het meest had meegemaakt. Van allemaal had ze hem altijd het meest gemist, ondanks dat ze vaak ook ruzie hadden gehad.
Het bleek alleen fout gedacht te zijn en al haar hoop werd in een keer aan de kant geschoven wanneer hij weer een woedende blik in zijn ogen kreeg en haar in het nauw probeerde te drijven. Shit, nee dit ging echt de goede kant op, wat had ze gedaan? Ze had ook nooit moeten doen alsof er niets aan de hand was, dat was gewoon niet goed geweest. Hoe kon ze ook verwachten dat  hij daar normaal op zou reageren want niets was ‘oke’ en zeker niet in zijn ogen, dat wist Aly maar al te goed en dat kreeg ze ook nog eens van hem te horen. Zijn woorden.. Hoe hij dacht dat Aly niets afwist van wat hun hadden moeten doorstaan en nee dat kon ze ook niet want nee ze was er ook niet, maar hij moest eens weten hoeveel Aly ervoor over zou hebben om er wel voor hun geweest te zijn, ongeacht dat wat haar misschien ook mocht worden aangedaan. Ze voelde zich gewoon alleen al schuldig over het feit dat ze er niet bij was geweest en hier drukte Zachery alleen maar heftiger op met deze woorden. Wat had ze dan moeten zeggen? Dat ze ook klappen had willen hebben? De tijd was niet terug te draaien en echt als Aly wist dat ging gebeuren was ze nooit weggegaan, dat moest hij toch wel begrijpen. Dammit, ze ging echt huilen hoor. Ze kon het niet hebben dat hij tegen haar aan het schreeuwen was alsof ze een volkomen vreemde was en het drong tot diep in haar hart, waardoor ze het ook niet nog langer vol had kunnen houden. Hetgene wat er nu gebeurde zag ze alleen helemaal niet aankomen want ineens drong er een enorme pijn haar lichaam binnen en sloegen de deuren dicht, en niet zomaar maar sowieso door een mutatie, dat kon niet anders. Gezien Zachery ook degene was die hier vol woede stond moest het dan ook wel van hem komen, geen twijfel over mogelijk. Maar dat hij een mutatie op haar zou gebruiken, dat deed alleen maar meer pijn. Hij deed haar echt pijn en dat kon hij zien, het was niet voor niets dat Aly op de grond lag te schreeuwen, maar het deed hem niets. Hij hield ook niet op. De pijn die door haar lichaam heen ging was echt vreselijk, ze had het gevoel alsof binnen in haar lichaam op de een of andere manier flinke schade werd toegebracht en ze helemaal in elkaar gedrukt werd door een soort kracht. Ze bleef om hulp schreeuwen in de hoop dat ze haar in de kamer hoorden maar dat bleek al wel het geval te zijn, er werd namelijk behoorlijk tegen de deur gebeukt maar die ging niet open. Veel kon ze niet verstaan van wat er buiten de deur gezegd werd maar ze hoorde vaag wel stemmen. Het duurde niet lang voordat ineens iets door het raam naar binnen kwam gevallen en al snel zag ze dat het Adrian was. ‘Aly, maak dat je bij die deur bent!’ Zei hij tegen haar en hoe graag ze dat ook wel wilde doen, dat lukte niet want ze kon zichzelf echt niet bewegen. Ze werd tegen de grond aangedrukt en het was nu pas dat ze realiseerde dat deze mutatie niet slechts de illusie van pijn schepte, dat alle pijn die ze voelde echt was en dat haar lichaam ook echt in gevaar was. Ze kwam daarachter wanneer ze ineens niet meer zo goed kon schreeuwen doordat ze bijna geen adem meer kon halen. Oh God, ze voelde gewoon hoe ze van binnen begon te bloeden en bloed haar keel vulde. Shit, dit ging echt niet goed. Ze kreeg bijna niets meer mee van wat er gebeurde met Zachery en Adrian maar in ieder geval was Adrian erin geslaagd was om hem te deuren open te laten doen, waardoor Jeremiah zichzelf heel snel bij haar op de grond neer had laten vallen. Paniek ging door haar lichaam heen en ze voelde hoe Jeremiah haar stevig beet pakte, maar het was ook wel duidelijk dat het niet goed ging met haar, echt helemaal niet. Snel draaide ze zich om waardoor ze met haar gezicht naar de grond gericht stond en hield ze op met schreeuwen om te hoesten omdat ze bijna in het bloed stikte. ”ZACH! STOPPEN NU! JE VERMOORD HAAR!” Schreeuwde hij ineens heel hard waarbij de ernst en de paniek in zijn stem te horen was. Radeloos bleef hij Aly vast houden terwijl zij alleen maar meer begon te stikken in haar eigen bloed. ”ZACH!” Riep hij nog een keer hard maar het had geen zin, Zachery had zijn ogen woedend op Adrian gericht en probeerde zichzelf te bewijzen, dat  hij sterker was. Hij had haar leven onder controle en kon haar dood laten gaan als hij dat wilde, en dit punt wilde hij maken aan hem, en aan Aly. Dat niemand hem pijn kon doen, ook al hadden ze dat eigenlijk al gedaan. Aly door hem alleen te hebben gelaten op een punt waarop hij haar heel erg nodig had gehad en Adrian was haar vriend, iets wat de jongen ook erg slecht kon accepteren, puur omdat hij zijn zusje voor zich alleen wilde hebben. Hij wilde zijn zusjes terug en hij wilde haar niet delen, met niemand niet.

”Zachery?” Zei Jeremiah nu ineens zachtjes en met een trillende stem wanneer het geluid weg viel en je Aly ook niet meer hoorde hoesten en stikken in haar eigen bloed. Hij boog zich volledig over haar heen en ging met zijn hand door haar haren heen. ”Wat heb je gedaan?” Vroeg hij terwijl zelfs de stoere Jeremiah het eventjes niet meer aankon en inzakte. Hij keek omhoog naar zijn broertje met nu ook woede in zijn ogen en in een snelle beweging sprong hij op, duwde hij Adrian aan de kant en gaf hij zijn broertje een harde vuist tegen zijn wang aan. ”We hadden haar net terug!” Riep hij terwijl zijn ogen wazig waren geworden en hij nog een keer met zijn vuist sloeg, alleen nu tegen de muur naast Zachery zijn hoofd, die hem nu heel erg geschrokken aankeek. Het leek wel alsof hij eventjes helemaal geen idee had gehad van wat er daarnet was gebeurd en niet snapte waarom zijn broer hem geslagen had. Hij schrok nog meer wanneer hij Aly op de grond zag liggen, maar tot zijn grote opluchting kwam er alweer beweging in het meisje.

Zachtjes probeerde ze overeind te komen, al ging het moeilijk doordat haar lichaam zoveel pijn deed ook al nam de pijn steeds verder af. Ze had geen idee wat er nu net allemaal was gebeurd want het  ging zo snel en ineens was alles zwart geworden. Zag ze helemaal niets meer en voelde ze niets meer, tot het gevoel alweer terug kwam. Ze keek omhoog naar Zachery die haar geschrokken aankeek maar doordat ze nog wel goed kon herinneren dat hij haar dit allemaal had aangedaan wilde ze hem niet aankijken en gleed haar blik naar Adrian. Jeremiah was eventjes helemaal van slag en hield zijn iets jongere broertje nog altijd stevig vast, zodat hij niet nog wat kon proberen. Ze rolde zachtjes weer op haar rug en kreunde even pijnlijk terwijl ze haar ogen sloot en hier tranen uit kwamen rollen.

Goed wist ze niet wat er gebeurde met haar, want daarvoor had paniek haar helemaal in zijn greep en ze was zo bang voor wat er aan het gebeuren was. Ze had in het begin gedacht dat ze pijn een illusie was geweest omdat het zo plotseling was en ze zelf ook een mutatie had die een illusie van pijn creëerde, maar dit bleek niet waar te zijn en zodra ze dat merkte begon ze gewoon helemaal in paniek te raken. Hij deed haar echt pijn, was haar echt aan het verwonden van binnen, liet haar bloeden. Ze voelde het gewoon, en het was niet nep, ze voelde het bloed door haar keel glijden en ervoor zorgen dat ze niet meer kon ademen en begon te stikken. Gelukkig was de deur al wel open doordat Adrian haar broer al tegen de muur aan had geduwd maar het was niet duidelijk of dit kwam doordat hij bang was geworden van hem of expres, gezien hij Aly nog steeds weigerde los te laten met zijn mutatie. Jeremiah was meteen bij haar gekomen doordat hij zag dat het niet meer nodig was om nog achter Zachery aan te gaan en ze duidelijk in de problemen zat. Hij hield haar vast wanneer ze zichzelf omdraaide om te proberen het bloed uit te hoesten want ze begon te stikken. Ze kon geen adem krijgen en gebruikte al haar kracht op aan het hoesten om haar luchtwegen weer vrij te maken maar het had al geen zin meer, het lukte niet doordat er gewoon te veel bloed was en haar broer nog steeds doorging met zijn mutatie op haar te gebruiken. Ze ging dood en hier ging het eindigen, het werd nu steeds zekerder. Ze kon het niet langer volhouden en zou zo stikken in haar eigen bloed, en dan zou het voorbij zijn. Wanneer haar kracht op was en ze niet langer kon vechten tegen de pijn en het bloed verslapte haar lichaam en viel ze langzaam weg in de duisternis. Hield haar hart het ermee op..

Jeremiah wist het, dat ze er niet meer was. Hij had haar in zijn armen gehad wanneer haar hart ophield met kloppen en ze had voor een moment levenloos in zijn armen gelegen. Bloed lag op de vloed, helder rood bloed dat ze via haar mond had uit weten te hoesten, maar het was niet genoeg geweest. En zelfs dan, dan bloedde ze gewoon dood en zou ze ook geen adem meer kunnen halen door de schade die was aangericht aan haar longen. Zou ze sowieso sterven aan alle andere schade die de mutatie haar vanbinnen had aangedaan. Hij trok het niet meer, moest iets doen om zijn broertje te laten weten dat wat hij ook maar gedaan had echt niet had gekund. Hij was zijn zusje voor de tweede keer kwijt en hij trok het gewoon niet. Hij wist niet eens meer of hij zijn broertje ooit nog wel in de ogen wilde aankijken naar wat hij hier had gedaan, of hij het hem ooit kon vergeven. Stiekem gaf hij zichzelf ook voor het grootste gedeelte de schuld, hij wist dat Zachery een soort speciale gave had om dingen op te pakken met zijn gedachten, of iemand pijn te doen door er alleen maar aan te denken. Hij had het geweten in het diepste van hart dat er iets mis wat met hem dus hoe kon hij haar ooit in zijn buurt gelaten hebben. Snel was hij opgestaan en had hij Adrian aan de kant geduwd om zijn jongere broertje een behoorlijk harde vuist tegen zijn gezicht aan te geven. Hierdoor scheurde de jongen zijn lip een beetje waardoor die begon te bloeden en had hij hem ook had genoeg geraakt om zijn wang van binnen te laten bloeden. Maar het kon hem nu even helemaal niet schelen, Zach kon zelf ook wel begrijpen dat hij het verdiend had, meer dan verdiend. Hij had hun zusje vermoord en dat was iets dat Jeremiah niet kon toestaan. ‘Wat heb je gedaan?’ Hoorde hij Adrian zeggen met stemverheffing, maar reageerde er niet op. Hij zou er zelf wel achter komen dat het meisje die op de grond lag overleden was, ongetwijfeld. Hierdoor voelde Jeremiah wel nog meer woede opkomen en sloeg nog een keer hard tegen de muur vlak naar zijn broertje zijn hoofd, iets wat eindelijk leek iets met hem te doen. De hele tijd had hij hun met een stalen blik aangekeken die vooral woede uit had gestraald, maar nu pas leek hij echt door te hebben wat er allemaal aan het gebeuren was. Hij keek ook naar de grond en zag haar liggen, waarbij hij ook leek te realiseren dat het zijn schuld was. Geschrokken keek hij voor zich uit en zorgde dit ervoor dat hij zijn mutatie ophief, waardoor Aly langzaam weer terug leek te komen. Jeremiah had kort over zijn schouder gekeken wanneer hij hoorde dat ze bewoog en wilde naar haar toegaan maar liet het zichzelf niet toe om Zach los te laten. Hij wist niet meer hoe hij de jongen moest inschatten, het was ook zeer moeilijk te zien bij de jongen of hij was van plan was of niet. Daarom liet hij hem ook echt niet gaan, bang dat hij haar weer opnieuw tot de dood zou martelen. Gelukkig had Adrian zich al tot haar gekeerd waardoor hij zijn aandacht weer volledig op Zachery kon richten, ze zouden zo wel eens even heel lang gaan praten en Jeremiah zat er zelfs al over na te denken de jongen het huis uit te zetten, want hij wist niet of het nog langer veilig was om hem in huis te hebben bij zijn familie..

Ze had echt geen idee wat er nu precies gebeurt was binnen de paar minuten dat ze ‘weg’ was maar het leek erop dat haar lichaam langzaam weer aan het herstellen was, al deed dit nog steeds wel heel veel pijn. Zachtjes kreunend draaide ze zich op haar rug en liepen de tranen over haar wangen heen en ze haar ogen gesloten had. Toch opende ze haar ogen eventjes wanneer Adrian haar op zijn schoot trok om hem aan te kijken en moest ze moeite doen om niet te laten merken dat elke beweging pijn deed. Maar hij had al snel zijn armen om haar heen geslagen waardoor Aly zichzelf bevond in zijn omhelzing, iets wat ze op het moment echt even heel erg nodig en het boeide haar helemaal niets dat het pijn deed. Langzaam verdween de pijn toch langzaam, al was het nog steeds echt zo langzaam dat Aly er nog veel last van had. Ze probeerde haar arm te bewegen en legde deze om zijn middel heen, wilde hem dichter naar haar toe trekken maar hier had ze de kracht niet voor, waardoor haar arm zwakjes om hem heen geslagen bleef. Ze voelde zijn hand over haar rug heen gaan waarnaar hij zijn hoofd eventjes tegen die van haar aanlegde. Diep nam ze wat trillend adem omdat het pijn deed en liet ze haar hand eventjes naar boven glijden. Steeds meer tranen liepen over haar gezicht heen, omdat ze heel eventjes dacht hem ook kwijt te zijn. Dat ze niet meer terug zou komen, en dat was een beangstigende gedachte geweest, maar ze was hem nog niet kwijt, gelukkig. ‘Kan ik iets voor je doen? Anything?’ Zei hij op een gesmoorde toon en zachtjes schudde ze haar hoofd, wilde ze hem zeggen dat ze niet nodig had maar de woorden kwamen er niet uit doordat ze een brok in haar keel had, een brok van emoties. Zachtjes probeerde ze zichzelf nu wel dichter tegen hem aan te trekken maar zonder heel veel succes. Wanneer hij haar voorzichtig begon op te tillen nam de even diep adem voor de pijnscheuten die door haar lichaam gingen en legde ze haar armen in zijn nek neer. Probeerde ze nog naar Jeremiah te kijken die tegen de muur stond en tegelijk ook nog Zachery vast hield. Hij leek geschrokken maar Aly wist niet of ze hem moest geloven. Ze wist niet of ze het nu nog wilde om goed te maken om wat ze had gedaan want het leek er nu meer op dat hij wat goed te maken had. Ze was dood geweest en dat had hij gedaan, zoiets had zelfs Aly nooit van hem verwacht.

Al gauw werd ze voorzichtig op de bank neergelegd wanneer Adrian haar mee had genomen naar de kamer die nu leeg was, gelukkig, dan waren Katherine, Audreye en Gage dus veilig boven of misschien wel buiten. In ieder geval niet hier om dit allemaal te hebben meegekregen, al hadden ze hoogstwaarschijnlijk ook echt wel wat dingen gehoord. Ze waren niet dom, wisten ook wel dat er iets niet helemaal goed was gegaan. Het lag even een stuk beter op de bank dan op de grond, en het deed een stuk minder pijn ook al voelde Aly dat de pijn steeds verder wegtrok. Adrian pakte haar hand en ze had nu ook weer de kracht om zachtjes met haar duim over zijn hand heen te gaan. ‘Zeg me dat je oké bent Aly.. Desnoods lieg je, ik moet het gewoon horen.’ Zei hij waarnaar hij toch neerknielde op de grond. Ze wilde net zeggen dat ze oké was maar wanneer hij zijn hand op haar wang had gelegd lukte het haar niet meer. Zachtjes gaf hij haar een kusje op haar andere wang en probeerde ze haar mondhoeken zachtjes op te trekken tot een kleine glimlach. Haar hand pakte zachtjes zijn pols vast en ze keek hem in de ogen aan wanneer ze hier weer de kans voor kreeg. Ze legde zijn hand zachtjes neer op haar borst - rond de plek waar haar hart zou zitten - en legde haar hand op die van hem neer om hem eventjes lichtjes in zijn hand te knijpen. Haperend nam ze adem en voelde ze hoe het laatste beetje pijn aan het wegtrekken was. ”Ik ben oké,” Zei ze zachtjes met wazige ogen en drukte zijn hand iets dichter tegen haar aan. Serieus, als ze hem kwijt was geweest, als ze er niet meer was geweest, ze wilde er echt niet aan denken als dat was gebeurt. ”En ik ben er nog oke?” Zei ze zachtjes erachteraan waarbij de schrik nog wel in haar ogen te zien was. ”Je dacht toch niet dat ik jou zomaar achter zou laten?” Zei ze er nog zachtjes achteraan met een klein glimlachje, in de hoop hem wat gerust te stellen dat ze tenminste ook nog een grapje kon maken, maar ook vooral om zichzelf te kalmeren. Al was het ook niet echt een grapje, natuurlijk zou ze hem niet achterlaten.

Na tien minuten hoorde ze voetstappen en eventjes gingen haar ogen angstig naar de ingang van de gang naar de kamer, waar tot haar geruststelling alleen Jeremiah aan kwam lopen. Het liefst zag ze Zachery nu even niet dus daarom was ze blij dat het alleen Jeremiah was. Hij duwde Adrian aan de kant, iets wat Aly eventjes met een fronsje bekeek want zo hoefde dat nu ook niet. Helemaal was ze het niet eens met dat hij gewoon Adrian dacht aan de kant te duwen maar ze besloot het te laten rusten want zelf leek hij er vrij weinig moeite mee te hebben. Hij keek haar nog even aan voordat hij besloot om weg te gaan en ze niet veel later de buitendeur hoorde, wat betekende dat hij naar buiten was gegaan. Ze bleef hem met een bezorgde blik volgen tot dat niet meer mogelijk was en wilde eigenlijk meteen opstaan om achter hem aan te gaan maar Jeremiah hield haar tegen en keek haar bezorgd aan. ”Ik zweer het Aly.. Je was.. Gaat het wel goed?” Vroeg hij aan haar en rustig liet Aly zichzelf weer ontspannen in de bank zakken. Ze knikte zachtjes. ”Ja, het gaat prima..” Zei ze zachtjes terug met een klein glimlachje. ”Maar je..” Protesteerde Jeremiah maar hij kon zijn zin niet afmaken, en Aly wist ook wel waarom. Ze zuchtte eventjes diep, hoe ging ze dit uitleggen? Mocht ze eigenlijk wel vertellen wat ze waren? Wat zij was, Adrian was en wat Zachery overduidelijk ook was? Mocht ze zeggen dat dat wat zij hadden en mutatie was en dat ze mutanten waren? ”Ik zou het je heel graag willen uitleggen maar ik weet niet of..” Zei ze twijfelachtig terug. Hij keek haar fronsend aan. ”Wat? Aly, wat is het?” Vroeg hij aan haar en eventjes keek ze moeilijk om haar heen. Mocht ze wel hints geven? Ach, waarom ook niet? Hij wist waarschijnlijk toch al dat er iets moest zijn want dat wat er net gebeurde was niet te beschrijven als iets realistisch. Nee, iemand kon niet vanuit het niet dood gaan aan verwondingen en vervolgens ook meteen weer terugkomen, onmogelijk. ”Er zijn mensen die hebben een soort gave..” Zei ze kort en twijfelachtig, nog steeds niet zeker of ze wel meer informatie mocht geven. Hij keek haar verward aan. ”Zachery heeft dus een gave? Ik had altijd al geweten dat er iets niet normaal was want hij kon dingen die niemand zouden moeten kunnen. Het kon ook dat ik het allemaal mis had gezien maar.. Ze waren gewoon niet te verklaren.” Zei hij terug en kort knikte Aly. ”Maar hoe weet je dat?” Vroeg Jeremiah er meteen achteraan. Ze keek eventjes om haar heen en nam diep adem, zich echt afvragen hoeveel ze mocht vertellen. ”Omdat ik er ook een ben, en Adrian ook.” Zei ze kalm terwijl ze checkte of niemand aan het meeluisteren was. ”Jij ben ook een.. Wat? Wat zijn jullie dan? Kan jij ook die dingen die hij doet?” Vroeg hij verder en ze keek hem eventjes wat moeilijk aan. Waarom moest hij zoveel vragen stellen? ”Oke, je mag dit niemand vertellen oke? Maar we worden ook wel mutanten genoemd en nee ik heb niet dezelfde gave als Zach.” Legde ze voorzichtig uit. ”Meer kan ik niet zeggen..” Zei ze zachtjes en hij knikte eventjes. Onrustig kwam ze eventjes omhoog, ging ze rechtop zitten en stond ze op. Heel eventjes wankelde ze omdat ze kort vlekken voor haar ogen zag en voelde hoe haar benen hun kracht een beetje verloren maar ze herpakte zichzelf al snel ook weer. Mede dankzij Jeremiah die haar overeind hield. ”Moet je niet nog even blijven liggen?” Vroeg hij bezorgd maar ze schudde al snel eventjes haar hoofd. ”Ik wil eventjes weten of Adrian oké is en dan kun jij misschien naar boven om de rest gerust te stellen?” Vroeg ze zachtjes terwijl ze hem nog even aankeek tot hij knikte. Daarnaar liep ze door de gang naar de deur en ging ze naar buiten toe.

Het duurde gelukkig niet lang voordat ze hem gevonden had want ver was hij niet, eigenlijk zelfs nog in het zicht vanuit waar ze stond, bij de deur. Ze voelde zichzelf opnieuw duizelig worden door het felle zonlicht ineens maar liet dit haar niet tegenhouden om naar hem toe te lopen, ze bleef nog wel even op twee benen staan hoopte ze. Rustig liep ze op hem af en zag ze ook wanneer ze dichterbij was gekomen dat hij waarschijnlijk wat woede op de boom had afgereageerd, waar hij nu tegenaan zat. Ze ging voor hem staan en liet zichzelf langzaam door haar knieën zakken waarbij ze zijn handen vast pakte en op zijn knieën neerlegde, en deze met haar eigen handen vast bleef houden, voorzichtig. Ze had de hele tijd nog naar de grond gekeken of naar zijn handen die hij duidelijk tegen de boom kapot had geslagen. Het deed haar even pijn om te zien dat het hem ook geraakt had, al was het natuurlijk ook niet goed geweest als het hem niet had geraakt, dat zou betekenen dat hij misschien niet echt van haar hield ofzo? Maar in ieder geval, ze vond het helemaal niet leuk om hem zo te zien, echt helemaal niet. Zelf voelde ze de tranen weer opkomen maar hield ze nog net binnen. Ze slikte even en keek naar zijn handen. Zachtjes moest ze even grinniken, maar dan op een zielige en huilerige manier, waardoor het misschien niet al te gemeend klonk, meer geforceerd. ”Als je wilde dat ik weer doktertje ging spelen had je het ook gewoon kunnen zeggen.” Zei ze met een wat gedempte stem waarin de emoties nog goed te horen waren, maar ze probeerde het te bevechten. Ze begon even half snikkend te lachen en ging even langs haar wang om daar wat tranen weg te vegen, en zonder dat ze het door had veegde ze daardoor ook een klein beetje bloed over haar wang uit. Ze keek hem nu weer aan met grote wazige ogen door de tranen en probeerde te lachen zonder daardoor meer te moeten huilen. ”Sorry,” Zei ze daarnaar met een klein zielig stemmetje..

Ze had echt geen idee hoe het kwam maar ze was weg en een paar minuten later terug, alsof er niets was gebeurt. Nou ja, niet helemaal alsof er niets wat gebeurt want ze kon de pijn nog steeds voelen, en niet een beetje ook. Wanneer Adrian haar iets wat bruut op zijn schoot trok schoot er meteen een pijnscheut door haar lichaam heen en vertrok haar gezicht pijnlijk. Alles deed zeer, alsof ze net van een hele hoge hoogte was gevallen en gebroken was door de val. Ze kon niet goed meer bewegen want elke beweging deed zeer, maar toch probeerde ze haar arm om hem heen te slaan, en het kon haar gewoon even niet schelen. Het gevoel dat ze aan het doodgaan was leek er niet meer te zijn, nee want ze werd juist langzaam beter, ook al ging het misschien veel te langzaam. Ze voelde hoe haar lichaam aan het herstellen was, alles aan het terugdraaiden was van wat er net was gebeurt. Al deed het minder pijn dan om tranen over Adrian’s gezicht te zien glijden, dat raakte haar nog veel meer. Niet op een verkeerde manier, het ontroerde haar en gaf haar ook ergens wel een goed gevoel, dat hij om haar gaf. Wel, zag ze hem niet graag zo, want ze wilde hem veel liever zien lachen. Om hem te zien huilen deed heel veel met haar en zelf stroomden de tranen nu ook harder over haar wangen en wilde ze gewoon niets liever dan hem vasthouden, daarom ook dat ze dit probeerde ondanks dat het haar pijn deed. Voorzichtig tilde hij haar nu op en voelde ze opnieuw pijn door haar lichaam gieren, maar dat was zijn schuld niet want hij deed gewoon zo voorzichtig mogelijk. Het was gewoon dat alles pijn deed bij haar. ‘Het spijt me als ik je pijn doe.’ Zei hij zachtjes maar eigenwijs schudde Aly lichtjes haar hoofd, het werd toch steeds beter en ze wilde niet dat hij zich schuldig zou voelen, want wat hij deed was goed. Hij deed voorzichtig en dat waardeerde ze erg maar hij kon er niets aan doen dat ze pijn aan het lijden was, de enige die daar schuldig aan was was Zachery.

Wanneer hij haar had neergelegd op de bank voelde Aly meteen dat het iets sneller ging, hoe de pijn uit haar lichaam gleed, langzaam ging het weg. Zachtjes had hij haar een kusje op haar wang gegeven waardoor ze wist een kleine glimlach op haar gezicht te zetten ondanks de pijn die nu nog wel te voelen was. Ze pakte zijn hand vast en legde deze op haar borst neer en trok deze wat tegen zich aan. Waarom ze dit precies deed wist ze niet maar we wilde hem gewoon vasthouden en het stelde haar gerust om zijn hand tegen haar aan te voelen, en misschien om hem eventjes te laten weten dat het goed ging, haar hart nog klopte, of weer klopte. Hij trok eventjes een wenkbrauw op wanneer ze zijn hand daar had neergelegd en streelde daar zachtjes even met zijn vingertoppen. Ze sloot eventjes haar ogen en zuchtte diep om weer op adem te komen, gezien ze nu merkte dat haar ademhaling wel iets te snel ging. Hij wist ook een kleine glimlach op zijn gezicht te krijgen wanneer ze vertelde dat het oké ging met haar, en dat deed haar ook weer goed, dat zag ze veel liever dan zijn tranen. Ze wilde ook echt dat hij dacht dat het goed ging met haar, ondanks dat ze nog steeds de pijn voelde, maar dat kwam na nog wat minuten wel weer goed, dat wist ze zeker. Rustig probeerde ze hem ook beter te laten voelen door de zeggen dat ze er nog gewoon was en dat ze hem ook echt niet achter zou laten en liet ze een klein glimlachje zien. Hij had heel eventjes weggekeken en Aly wist niet of dat kwam doordat hij ergens over nadacht of dat ze iets verkeerd had gezegd maar dat zou wel niet zo zijn, toch?

Jeremiah kwam er na een tijdje ook nogal vluchtig tussen en duwde Adrian misschien en beetje ruw aan de kant, iets wat Aly niet helemaal geweldig vond, eigenlijk Als het ook niet haar broer was geweest had ze dit ook sowieso laten weten want welke sukkel waagde het om Adrian bij haar weg te trekken? Maar goed het was haar broer en in deze situatie was het misschien ook wel een beetje logisch, hij wilde voor zichzelf zien of het goed ging met zijn zusje en niet dat zijn jongere broertje er een grote ramp van had gemaakt door haar nog erg te laten lijden of wat dan ook. Misschien was ze inmiddels ook wel weer doodgegaan, wie wist het? Dus hij had daarom Adrian voor de tweede keer even aan de kant geduwd maar gelukkig leek Adrian er geen punt van de te maken. Al zag ze nog wel hoe hij zachtjes wegtrok om naar buiten te gaan, iets wat haar wel wat bezorgd maakte waardoor ze ook meteen op wilde staan maar Jeremiah hield haar tegen. Hij wilde weten wat er gebeurd was, hoe het in hemelsnaam mogelijk was dat Aly zomaar ineens in heftige pijn op de grond had kunnen vallen en dood had kunnen gaan om vervolgens weer terug te zijn. Dat klopte niet en daarom wilde hij antwoorden, iets wat Aly goed kon begrijpen want zelf zou ze dat ook willen weten als ze in zijn plaats had gestaan. Eerlijk gezegd had ze zelf nu ook zoveel vragen, want het was haar ook nog niet helemaal duidelijk. Haar broer was een mutant maar wat hield zijn mutatie nu eigen in? Ondanks dat ze niet goed wist of ze dit wel mocht vertellen gaf ze hem toch de antwoorden die hij wilde weten, omdat ze niet tegen hem kon liegen en snapte dat nadat je zoiets gezien had toch niet meer terug kon naar het niet geloven. Het zou hem waarschijnlijk alleen maar blijven achtervolgen en daar zou hij zich zeker niet beter over voelen. Wel vertelde ze natuurlijk dat hij het aan niemand anders mocht vertellen en ze vertelde ook lang niet alles. Het feit dat ze op een mutantenschool zat, haar mutatie en ook Adrian’s mutatie hield ze achter wegen. Dat zou waarschijnlijk ook te veel informatie zijn, vooral dat over de school. Ze was wel opgelucht dat ze dit aan hem had kunnen vertellen al wist ze niet of het gevolgen zou krijgen? Als hij het gewoon voor zich zou houden zou er vast niets aan de hand zijn dus hij moest ook gewoon echt niet zeggen. Voor de zekerheid vroeg ze het hem nog even na en hij bevestigde dat hij het niet zou vertellen, aan niemand.

Toch begon ze zich steeds meer zorgen te maken om Adrian en wilde ze nu gewoon zien hoe het met hem gaan, zeker weten dat hij oké was en veilig. Niet dat hij misschien te hard voor zichzelf zou zijn want dat was nergens voor nodig, in haar ogen had hij niets verkeerd gedaan. Ze had hem wel gevraagd om wat rustig te doen en niet te snel op te springen wanneer een van haar broers een beetje vervelend zou doen, maar dit was niet een beetje vervelend doen. Dit, wat haar broer had gedaan, was veel erger en zelfs Aly vond het een beetje te ver gaan dus ze ging hem het hem niet verwijten dat hij Zachery hard tegen de muur had gesmeten en voor wat er nog meer gebeurt mocht zijn wanneer ze er eventjes niet meer was. Het belangrijkste was dat ze allemaal nog leefden. Mocht er hier nog ruzie over komen zou Aly ook zeker de kant van Adrian kiezen en niet die van haar broer. Ze besloot om rustig op te staan en ondanks dat haar broer liever had dat ze nog even bleef liggen - en dat misschien ook wel gewoon veel beter was voor haar - moest ze gewoon weten waar hij uitging. Ze stond rustig op en liep naar de deur om naar buiten te gaan, want ze dacht te hebben gehoord dat Adrian naar buiten was gegaan. Jeremiah ging naar boven om de rest van de familie gerust te stellen en ze had geen idee waar Zachery nu was, en dat wilde liever ook niet weten. Zolang hij niet bij de rest was of bij Adrian was het goed.

Het duurde niet lang voordat ze Adrian gevonden had en rustig liep ze naar de jongen toe die tegen een boom aan was gaan zitten. Ze zuchtte even diep en voelde hoe het zwaar ging doordat het nog steeds niet helemaal goed was met haar lichaam, maar het had nog even wat tijd nodig. Bewegen deed in ieder geval geen pijn meer en dat was het belangrijkste. Ze ging voor hem staan en meteen keek hij haar aan met een bezorgde blik wanneer ze langzaam door haar knieën zakte om op zijn hoogte te komen. Hij liet zijn benen zakken en legde deze volledig op de bodem neer en kalm pakte Aly zijn handen en legde deze op zijn benen neer terwijl ze het vast bleef houden. Haar ogen waren alleen maar op de grond of op hun handen gericht en ze had hem nog even niet in de ogen aan gekeken, meer omdat het pijn zou doen om hem te zien huilen. Ze wilde hem niet zien huilen, want dan moest ze zelf ook huilen, of eigenlijk was het daar al te laat voor. Ze probeerde een grapje te maken wanneer er ineens een herinnering bij haar opkwam, ze had al eerder het aanzicht gehad van zijn gehavende handen, die ze toen ook heel zorgvuldig met pleisters verzorgd had. Zachtjes had ze er even bij gelachen maar nog steeds was er ook een hoop gesnik te horen, waardoor het misschien niet helemaal duidelijk was of ze nu aan het huilen of lachen was. Zelf was ze er ook niet zo zeker van, waarschijnlijk deed ze gewoon beide. Zijn lach ging net zoals die van haar ook over in een hoop gesnik en nu realiseerde ze zich dat het misschien niet helemaal tijd was op grapjes te maken om wat licht op de situatie te brengen, maar ze had het in ieder geval geprobeerd en ze moest ook even laten weten dat die Aly Elsevier die hij kende er ook nog steeds was. Ze begon haar tranen weg te vegen maar zag ook dat net op dat moment hij ook van plan was om iets te doen, misschien wel hetzelfde. Haar vingers hadden ervoor gezorgd dat er een veeg bloed op haar wang achtergelaten was zonder dat ze het door had, maar die veegde hij nu ook weer weg, met nog wat tranen. ‘De enigste reden waarom jij sorry zou moeten zeggen, is omdat je bent opgestaan van die zetel.’ Zei hij vervolgens wanneer hij zijn hand weer had laten zakken. Ze keek hem nu weer eventjes aan en liet hem een klein eigenwijs mini glimlachje zien, hij dacht toch niet serieus dat ze daar gewoon chill zou blijven liggen terwijl hij hier zat? Hij kende haar toch wel langer dan vandaag? Dan moest hij ook weten dat Aly zo koppig was als een ezel en meestal gewoon deed wat ze wilde zonder goed na te denken over wat beter zou zijn geweest. Wanneer ze eenmaal iets wilde doen dan deed ze dat, en daar viel niet over de discussiëren. ”Nja, daar ga ik geen sorry voor zeggen.” Zei ze nu mompelend met weer die eigenwijze blik in haar ogen, die probeerde door te breken tussen de tranen door en de wazige ogen. ‘Toen ik naar boven ging, stond hij opeens achter me. We keken elkaar aan meer niet, maar dankzij Gage is het niet uitgedraaid op wat anders. Hoewel dat misschien wel beter was geweest.. Het spijt me, ik was niet van plan om hem aan te vallen maar zodra ik jou hoorde klikte er iets om in mijn hoofd. Ik ga niet meer naar binnen Aly, niet zolang hij daar rondloopt. Het is voor zijn eigen veiligheid. Het spijt me dat dit alles verpest heeft..’ Zei hij waarnaar hij naar hun handen keek waardoor hij niet kon zien dat ze zachtjes haar hoofd schudde. Rustig kwam Aly eventjes een klein beetje omhoog en draaide ze zichzelf om zodat ze naast hem kwam te zitten. Ze ging onder zijn arm zitten en kroop zo dicht mogelijk tegen hem aan waarbij ze haar hoofd tegen zijn borst aan liet leunen. ”Jij hoeft je ook nergens voor te verontschuldigen, het is niet jouw schuld.. Zach had dat gewoon nooit mogen doen” Zei ze zachtjes waarbij de teleurstelling in haar stem te horen was wanneer ze het had over haar broer. ”Ik had ook echt nooit gedacht dat het zo zou lopen en ik wist ook niet dat hij dát kon.” Vervolgde ze waarnaar ze eventjes zwijgend nadacht. Eerlijk gezegd had ze zich ook niet meer de moed om haar broer onder ogen te komen, ook al wilde ze aan de andere kant ook wel eventjes laten merken dat ze toch wel boos op hem was. Haar broer was hiermee compleet doorgeslagen en dit ging te ver. Bovendien, was hij niet het enige probleem, nog steeds had ze ook moeite met het huis. Omdat het veel herinneringen van haar moeder bij zich droeg waardoor ze ook was vertrokken in de eerste plaats. ”We gaan naar naar een hotel hier ergens in de buurt oke? Ik zal het zo wel even tegen Jeremiah zeggen en vragen of hij ons misschien wil brengen, en onze spullen pakken.” Zei ze nu terwijl ze hem weer aan probeerde te kijken en al begon op te staan. Ze klopte nog even het dorre gras van haar kont af en draaide zich daarnaar weer om naar Adrian..

Eigenlijk wist Aly ook niet zo goed meer wat ze moest doen, ze wist ook eigenlijk niet of ze dit Zachery even makkelijk kon vergeven ondanks ze dat wel graag zou willen. Ze wilde niets liever dan haar broer terug maar op deze manier ging het niet werken, hij had haar letterlijk om gebracht, ze was nu dan wel weer terug maar hoeveel had het gescheeld of dat was niet meer mogelijk geweest? Wat als ze nu  echt weg was en niet meer terug zou komen? Dat had echt niet mogen gebeuren ook al was het misschien toch bijna wel gebeurd. Haar familie kon het niet aan om nog iemand te verliezen, daarvoor waren ze al fragiel genoeg. Ze hadden net hun zus terug en waren ze die ook meteen al kwijt. Ze wilde echt niet weten wat dit voor een inpackt zou hebben op Jeremiah, Katherine, Audrey en kleine Gage. Om nog maar te zwijgen over Adrian. Hij was met haar helemaal naar Louisiana gegaan om haar bij te staan in deze situatie met haar familie en het de begrafenis van haar vader, om haar vervolgens dat gewoon te verliezen? Aly twijfelde ook al lang niet meer over haar gevoelens voor hem en zijn gevoelens voor haar en het feit dat hij hier al had zitten huilen - en dit nog steeds deed - zei al genoeg. Ze wist wel goed dat huilen niet een van de dingen waren die hij snel zou doen en dit was dan ook de eerste keer dat ze het bij hem mocht waarnemen. Het deed veel met haar om hem te zien huilen, aan de ene kant was het ergens ook gewoon een bevestiging voor haar dat ze ook evenveel voor hem betekende dat hij voor haar, maar aan de andere kant moest hij er ook echt mee stoppen want nu kon Aly ook niet meer stoppen met huilen, en ze wilde hem niet zien huilen. Waarom had het niet even goed kunnen lopen? Had Zachery haar gewoon kunnen accepteren en zaten ze nu allemaal nog in de kamer elkaar verhalen te vertellen. Zouden ze met een gerust hart kunnen slapen vannacht en de volgende ochtend als een hele familie samen naar de begrafenis kunnen gaan, maar dat bleek te goed om waard te zijn. Stiekem voelde ze een soort woede in haar opkomen naar Zachery maar probeerde deze gewoon binnen te houden, dat zou niets er beter op maken.

Ze had misschien een beetje vreemd light op te situatie proberen te brengen door iets terug te halen van altijd een tijdje geleden, het moment waarop hij nog best wel laat haar kamer in was gelopen omdat hij net een gevecht had gehad met Amber, waarnaar Aly zijn handen met pleisters had beplakt. Ze hadden toen wel bijna ruzie gekregen wanneer ze er eenmaal achter was gekomen en een beetje achteloos naar hem had lopen schreeuwen, iets wat ze ook nooit meer zou doen. Ze hadden ze wel vaker hun momentjes waarop het eventjes mis ging, maar het was gelukkig nog altijd goed gekomen. Het was eigenlijk misschien ook wel goed, want soms hoorde dat er ook gewoon bij en ze was nog steeds niet minder van hem gaan houden, in tegendeel zelfs, ze was meer van hem gaan houden. Toch dacht ze eigenlijk niet graag terug aan de momenten waarop het bijna mis ging, maar liever aan de momenten waarop het juist goed ging. Hun momenten, die alleen van hun waren en ook altijd van hun zouden blijven. Niemand zou het ooit van ze af kunnen pakken. Hij aaide zachtjes met zijn duimen over haar handen heen en eventjes streek Aly haar tranen weg, maar daarbij bracht ze juist ook een veeg bloed aan op haar gezicht. Ze snapte daarom niet helemaal waarom hij ook nogmaals wat tranen wegveegde, ook al vond ze het natuurlijk niet erg. Ze hield van zijn aanrakingen en vooral deze liefkozende strelingen van zijn handen op haar gezicht.

Wanneer hij haar vertelde dat het enige waarvoor ze zich hoefde te verontschuldigen het feit was dat ze van de bank was opgestaan, was ze het hier niet helemaal mee eens, en dat liet ze ook zonder twijfel zien. Eigenwijs keek ze hem eventjes aan met haar blauwe ogen, nee daar ging ze geen ‘sorry’ voor zeggen. Sowieso dacht ze niet graag over zichzelf als een zwak iemand, dus ze zou vechten om overeind te blijven staan. Want zo was ze, ze was wel een echte vechter. Dit had jammer genoeg ook zo zijn nadelen, want ze had zich al in genoeg gevechten gemengd op school en dat wist Adrian ook wel. Hij hoefde zich wat dat betrof geen zorgen te maken over meisjes die vervelend tegen haar deden of jongens die wat opdringerig waren, Aly kon zichzelf prima verdedigen, meestal wel in ieder geval. Ze kon haar vuisten gebruiken wanneer ze die nodig had en ze kende ook nog veel lelijke trucjes, vooral bij jongens wist ze een paar hele gemene. Hij trok even zijn wenkbrauw op waarnaar hij even zijn hoofd schudde. ‘Zolang je geen pijn meer hebt. Anders smijt ik je nu even over mijn schouder en breng ik je terug hoor.’ Zei hij eventjes met een hele kleine grijns. Aha, dat zag ze al veel liever, was ze er toch nog in geslaagd om hem iets wat op te vrolijken. Ze schudde haar hoofd met een kleine glimlach. ”Nee hoor, maak je over mij nu maar geen zorgen.” Zei ze nu, doelend op zijn handen. Die mochten wel even verzorgd worden en eerlijk gezegd vond ze het ook helemaal niet erg om hem weer eens te mogen verzorgen, stiekem deed ze dat best wel graag. Had ze misschien toch ook ergens iets moederlijks ontwikkeld die graag wilde zorgen voor mensen waarvan ze hield. Maar dan moest hij wel weer stilzitten en er niet proberen onderuit te komen met kusjes en knuffels, want zo kon Aly haar werk ook niet goed doen.

Dat hij haar even vertelde dat ze boven met Gage ook al Zachery tegen het lijf was gelopen vond ze op zich best fijn, want dat wist ze dat ook maar even, maar hij hoefde zich echt niet te verontschuldigen van haar. Ze had precies hetzelfde gereageerd als ze in zijn schoenen had gestaan, ze zou dan ook niet getwijfeld hebben. Mocht iemand ook ooit iets proberen om het onrecht aan te doen, dat ging Aly ook haar vuisten gebruiken, sowieso. Maar goed, ze snapte het wel. Hij had hiermee toch soort van wel een belofte gebroken ondanks dat het Aly eigenlijk niet zoveel uitmaakte, maar puur omdat dat was Zachery deed haar echt geschocked had. Dat hij dat bij haar kon doen sloeg alles en ze was compleet haar vertrouwen in de jongen verloren. Ze besloot nu om tegen Adrian aan te kruipen en hij tilde zijn arm ook even op wanneer ze duidelijk eronder probeerde te kruipen. Kort bewoog ze eventjes om een manier te vinden om comfortabel te liggen op de grond waarnaar ze tegen hem aan kwam liggen met haar hoofd op zijn borst. Hij trok haar ook meteen dichter tegen zich aan en Aly sloeg nog eventjes haar arm om hem heen. Ze lag zo eerlijk gezegd best goed en van binnen deed het haar ook nog eens heel goed om gewoon zo tegen hem aan te kunnen kruipen. ‘Ik had me niet zo moeten gedragen tegen hem.’ Mompelde hij zachtjes maar Aly kon hem wel horen en schudde daardoor ook eventjes eigenwijs haar hoofd. ”Hij had zich niet zo moeten gedragen, jij niet.” Zei ze er zachtjes op terug waarnaar ze eventjes diep zuchtte en gewoon eventjes genoot van de manier waarop ze tegen hem aan gekropen lag. Ook al was het misschien een beetje vreemd, gezien ze buiten tegen een boom aan lagen die ook nog eens flink door Adrian in elkaar was geslagen, arme boom. Hij drukte zachtjes een kus op haar hoofd en zachtjes liet Aly weten dat ze wel een hotel zouden opzoeken om daar te verblijven, dat leek haar nu misschien een beter idee voor hun beide. Gezien Adrian ook niet zo graag meer naar binnen wilde. Ze stond daarbij meteen ook weer op en draaide zichzelf weer naar hem toe wanneer ze eerst het gras van haarzelf had afgeklopt. Hij ging meteen weer dicht tegen haar staan en zachtjes legde Aly haar handen op zijn heupen neer terwijl ze hem aankeek en wachtte op een reactie. ‘Maar wat zal Gage zeggen? Ik wil niet dat hij gaat denken dat we boos zijn of zo.. Plus ik denk niet dat Jeremiah je  gaat toestaan om terug te vertrekken. Hoe graag ik nu met je wil vertrekken, lijkt het me niet het beste idee.’ Zei hij terwijl hij zijn schouders even ophaalde waardoor ze zelf hetzelfde deed. ”Jere..” Begon ze zachtjes, maar veel tijd had ze niet om de zin af te maken gezien hij een kus op haar lippen drukte en ze ging ook eventjes mee in de kus, gleden haar handen eventjes verder naar zijn rug om hem nog iets dichter tegen haar aan te trekken. Zodra hij los liet keek ze hem eventjes met een klein glimlachje aan. ”Jeremiah heeft daar even niets over te zeggen en Gage zal het vast wel begrijpen als we het hem gewoon uitleggen?” Zei ze waarbij het laatste een beetje vragend klonk, omdat ze het niet zeker wist. Dat Jeremiah het wel of niet wilde toestaan draaide voor haar nu even geen rol, hij zou het ook vast wel begrijpen en er was een hotel niet ver van hier. Morgen zou hij haar weer zien op de begrafenis  van hun vader dus dat moest geen probleem zijn. Als het Adrian vrolijker maakte om gewoon een hotel op te zoeken dan moesten ze dat doen, bovendien zag Aly ook nog erg tegen de nacht op omdat het huis haar nog best wel dwarszat. ‘Vind je het trouwens heel erg dat ik eerst iets doe aan mijn handen? Want anders gaat het nog ontsteken, en trust me dat wil je niet zien hoor.’ Vroeg hij aan haar en vrijwel meteen schudde ze even haar  hoofd, daar had ze geen problemen mee. ”Ik heb nog wel iets in mijn tas zitten.. Je weet wel, meisjes spullen he?” Beet ze even terug op zijn opmerking van eerder. ”Maar gelukkig zijn we wel altijd op alles voorbereid.” Zei ze met een klein grijnsje. Tja, daar kon hij nu geen opmerkingen meer over maken, ghehe. ‘Ik was echt bang dat ik je kwijt was.. Ik hou van je Aly, meer dan ooit.’ Fluisterde hij zachtjes waarnaar zijn stem een beetje aan het wegvallen was, op het eind zelfs helemaal. Haar grijnsje had meteen weer plaats gemaakt voor een liefdevolle blik in haar ogen en eventjes keek ze hem in de ogen aan, lichtjes verrast door die plotselinge woorden. Ze nam even diep en trillend adem om vervolgens haar armen een beetje stevig om hem heen te slaan en hem te omhelzen. Nog een keer nam ze diep adem en nam ze zijn geur goed in haar op om vervolgens kort haar ogen te sluiten. ”Ik hou ook van jou.. En ik ben echt heel erg blij dat je hier bent, want ik weet niet wat ik had moeten doen zonder jou.” Zei ze nu  eerlijk met een zachte stem die een klein beetje trilde.

Uiteindelijk liepen ze ook weer samen terug naar het huis maar bleef hij nog even wat twijfelend staan waardoor ze zich ook meteen weer halt hield. Ze pakte zijn hand vast zonder zijn knokkels hierbij vast te pakken omdat die pijn deden. Hij ging kort even met zijn shirt over zijn gezicht om al zijn tranen weg te vegen en met een kalme blik keek ze hem aan terwijl hij dit deed, wachtte tot hij ook zover was om weer naar binnen te gaan. ‘Als jij wilt blijven, blijf ik ook. Ik laat je niet alleen oké, als ik je aan me kon vastbinden deed ik dat.’ Zei hij nu waardoor ze heel eventjes zachtjes moest lachen. Het was dan wel een grapje maar van haar zou het mogen, ze wilde hem dan ook eigenlijk vasthouden en niet meer loslaten. Sowieso dat ze nu ook even niet meer bij hem weg zou komen, niet na wat er was gebeurd. Ze had haar grote held het liefst zo dicht mogelijk bij haar voor mocht er nog iets gebeuren. De woorden die Zachery tegen haar had gezegd voordat hij begon door te draaiden waren niet leuk geweest en hadden haar toch zeker gekwetst, maar minder dan alles wat daarop volgde. ”Ik weet ook nog niet zeker of ik wel wil blijven..” Zei ze dan toch maar even heel eerlijk en ze wilde nog een vervolg zeggen maar de deur werd alweer op gedaan en Jeremiah stond daar ineens. ”Ik wilde jullie net gaan zoeken.” Zei hij waarnaar Gage van achter zijn benen kwam opduiken. Aly keek eventjes iets wat ongemakkelijk naar Adrian waarnaar ze achter Jeremiah naar binnen stapte. ”Jer, zouden we even kunnen praten?” Vroeg ze nu aan hem terwijl ze halverwege de gang bleef staan. Hij knikte en liet vertelde eventjes aan Gage dat hij naar zijn zussen moest gaan die alweer in de kamer zaten te wachten. Aly keek Adrian weer aan en besloot om toch te vragen of hij hun misschien naar het hotel kon brengen. Ze dacht eerlijk echt dat het beter was voor hun. Ten eerste voor Adrian omdat hij al aan had gegeven dat hij liever niet meer naar binnen wilde, ten derde Zachery, kon die ook tot rust komen en als laatste ook voor haarzelf omdat ze dan ook tot rust kon komen en niet in het huis hoefde te slapen waar ze ooit met haar moeder in had gewoond. Nog steeds achtervolgde die gedachte haar als een spook door het huis. ”Misschien is het beter als wij naar dat hotel hier in de buurt gaan? Dan kunnen we allemaal even tot rust komen..” Begon ze voorzichtig waarbij ze gewoon hoopte dat Jeremiah het snapte. Je kon zien aan de jongen dat hij het best wel moeilijk vond want hij slikte even maar knikte uiteindelijk wel. ”Natuurlijk.. Sorry..” Zei hij zachtjes terug waardoor Aly hem eventjes aankeek met een medelevende blik. Ze vond het ook niet leuk om hem dit te vertellen en gaf hem hierdoor ook even snel een knuffel, al werd deze onderbroken door Zachery die naar beneden was gekomen. Zwijgend bleef hij bij de trap staan en keek hij naar de drie in de gang met een schuldbewust gezicht. Jeremiah keek hem meteen met een woedende blik aan, die Zachery probeerde te vermijden, hij had alleen oog voor Aly. Langzaam trok Aly zich terug van haar omhelzing van Jeremiah en werd het ook even een staarwedstrijd tussen haar en haar broer. Shit, ze voelde woede opkomen die ze net nog onderdrukt had. ”Hee, sorry.. Het spijt me..” Zei de jongen terwijl hij leek om vergiffenis te vragen met zijn grote ijsblauwe ogen maar in plaats daarvan kreeg hij een harde blik van Aly. Ze slikte eventjes. ”Ik wilde je geen pijn doen.” Zei hij vervolgens waardoor Aly haar mond eventjes openviel. Nee, dat ging je niet menen. Hij had echt geen idee hoeveel pijn hij haar en de rest in het huis had bezorgd dus hij mocht wel met een iets beter excuus komen dan dit, en daarbij wist Aly honderd procent zeker dat hij haar daarnet nog heel erg pijn had willen doen. ”Nee, echt niet?” Vroeg ze wat sarcastisch aan hem. Eventjes begon ze nu zelf haar koelte te verliezen, maar dat kwam doordat Zach nu ineens zo ging doen, alsof het allemaal zo klaar was. Hij had geen idee, geen idee hoe diep hij haar geraakt had. De bange Aly van eerder was nu weg want ze wilde zijn vergiffenis niet eens meer zoals ze dat deze ochtend nog wilde. ”Al please, ik was mezelf niet..” Zei hij zachtjes haar bijnaam die hij altijd aan haar had gegeven maar ze wilde niet meer luisteren. Ze sloot eventjes kort haar ogen dicht om zo proberen controle te behouden en er gleed eventjes langzaam een traan over haar wang. Hij loog gewoon recht in haar gezicht. Ze opende haar ogen maar hield al haar spieren gespannen en merkte aan alles dat de sfeer vooral ook heel gespannen was. Hij deed een stap dichter naar hun toe maar werd meteen af geschrokken doordat Aly op een wat dreigende manier naar voren kwam. ”Nog een woord!” Waarschuwde ze hem, en wilde eigenlijk verder naar hem toe lopen maar Jeremiah hield haar tegen. Hij schudde even met zijn hoofd dat ze dit niet moest doen, Zachery was gevaarlijk en hij wilde niet nog een keer dat Aly in gevaar gebracht wel. ”Aly..” Zei hij ook waarschuwend tegen haar waarnaar hij Zachery aankeek en met een blik duidelijk wist te maken dat hij weer beter kon gaan. Hield haar voor ze zekerheid nog even vast tot hij de deur van Zachery zijn kamer hoorde en keek Adrian vervolgens aan wanneer hij haar los liet. Aly schoot meteen naar boven. ”Let erop dat ze niet naar Zach toe gaat oke? Ik praat wel met Gage en de rest..” Zei hij waarnaar hij wat angstig naar boven keek maar hoorde gelukkig nog geen stemmen wat erop duidde dat ze al meteen achter Zach aan was gegaan. Aly was ook niet van plan om naar Zachery toe te gaan, dit zorgde er alleen maar voor de ze nog liever haar spullen pakte om weg te gaan. Ze liep de kamer in die altijd al de logeer kamer was geweest en vond hier ook haar tas met spullen, die ze meteen over haar schouder gooide. Wachtte tot Adrian misschien ook naar boven zou komen om zijn tas te pakken en nam heel eventjes de tijd om om haar heen te kijken, tot haar oog viel op de deur aan de overkant waar nog met roze letters Alisandra op stond. Haar kamer, was die er nog? Ze slikte en liep eventjes naar de overkant, zonder ook maar op Adrian te letten of wat dan ook. Ze opende de deur en liep langzaam naar binnen. Sloeg haar hand even voor haar mond wanneer ze zag dat er nog niet veranderd was. Het was precies zoals het achtergelaten had, op een ding na. Op de grond lag een gebroken fotolijst met een foto erin van haar en haar moeder. Ze nam even diep en adem en voelde opnieuw haar ogen wazig worden door en haalde de foto uit het gebroken fotolijstje. Zonder enige waarschuwing draaide ze zich om en zocht ze meteen Adrian op om snel een arm om hem heen te staan en tegen hem aan te staan, terwijl ze de foto tegen haar borst hield. Zonder een woord te zeggen bleef ze gewoon zo even zwijgend staan..

Hij had eventjes zijn hand op haar wang laten liggen en ze sloot eventjes kort haar ogen, genietend van de aanraking van zijn warme hand. Het liefst boog ze nu voorover en drukte ze en kus op zijn lippen maar daar was het misschien niet helemaal te tijd voor, al kon een klein kusje vast geen kwaad? Nee vast niet, dus ze deed het gewoon. Gaf hem eventjes een klein kusje op zijn lippen, gewoon omdat ze daar nu even zin in had. Hij kon erop tegenwerken als hij wilde - al gokte ze dat dit helemaal niet het geval zou zijn - maar dat kon haar dan eventjes niet zoveel schelen. Ze ging zich er niet voor verontschuldigen, nooit. ‘Ben je zeker dat het gaat? Dan bedoel ik niet alleen fysiek.’ Vroeg hij nog een beetje bezorgd waardoor ze zachtjes knikte en hem weer aankeek. ”Ik denk het wel.” Zei ze rustig maar zelf was ze er ook niet helemaal zeker over. Hoe graag wilde ze wel even haar broer bijbrengen wat voor een sukkel hij was geweest. Hij had nu iedereen een dik trauma bezorgd, om wat? Had hij niet even na kunnen denken over wat dit met iedereen zou doen? Nee, nu dacht ze nog niet eens zo zeer aan haarzelf ondanks dat ze er zelf ook helemaal kapot door was. Ze kon het gewoon niet goed hebben dat Jeremiah en Adrian - ze zijzelf natuurlijk ook - nu de schrik van hun leven hadden mogen meemaken omdat hij het niet kon hebben dat Aly hun na de dood van hun moeder verlaten had. Dat hij boos was snapte ze wel maar kon hij niet ook maar een klein beetje haar keuze hebben begrepen? Aly had een hele goede band met haar moeder gehad en had tot diep in haar hart van haar gehouden, ze had het toen niet aangekund om langer in dit huis vol herinneringen te wonen, zeker niet wanneer haar vader begon met drinken. Naast dat, Aly was een nieuwsgierig meisje geweest die maar al te graag de wereld wilde verkennen. Doordat haar mutatie zich ook ontwikkelde was ze gewoon niet meer te houden om te ontdekken hoe ver ze het kon schoppen in de wereld. Niet dat ze erg ver was gekomen, want in plaats daarvan was ze met haar mutatie juist heel diep de grond in gezakt en beland in de prostitutie.

‘Ik zal me altijd zorgen maken om jou.’ Sprak hij uiteindelijk schouderophalend waardoor ze eventjes haar wenkbrauw optrok. Bedoelde hij dat nu gewoon lief of zat hier een achterliggende gedachte achter? Misschien een kleine hint dat Aly iets te roekeloos was soms? Wat nog een understatement was, ze was voor het grootste gedeelte van de tijd roekeloos maar kon hier gewoon niet zo veel aan doen. Haar hoofd werkte gewoon te snel en ze sprak haar gedachten uit over mensen die ze niet mocht, dat deze dingen hun niet bevielen was niet haar probleem en Aly gebruikte haar vuisten wel om haarzelf te verdedigen. ”Wil je hiermee zeggen dat ik iemand ben waar je je gewoon zorgen om moet maken omdat ik nogal snel in de problemen kom?” Vroeg ze hem een tikje uitdagend, gewoon om hem te plagen. ”Want dan weet ik niet waar je het over hebt, ik ben compleet onschuldig.” Zei ze vervolgens met een klein grijnsje en een lichte sarcastische ondertoon. Niet waar, Aly wist donders goed wel dat het waar was. Maar soms was het gewoon haar taak om dit even te ontkennen, en het was meer als een grapje bedoeld. Ze kende zichzelf namelijk wel goed genoeg om te weten dat ze snel in de problemen kwam doordat ze zichzelf nogal snel in andere mensen hun haren vloog.

Hij trok haar dichter tegen zich aan wanneer ze besloot om tegen hem aan te kruipen omdat dit wel even kon, ze wilde namelijk niet langer voor hem blijven zitten, niet terwijl hij er zo uitzag. Ergens vond ze het nog best wel sexy hoor, ondanks dat ze hem niet graag zag met tranen op zijn wangen. Maar waarschijnlijk kwam dat doordat ze hem altijd sexy vond en had het niets te maken met zijn tranen. Ze probeerde onder zijn arm terecht te komen, wat hij ook al wel door kreeg want hij sloeg zijn arm om haar heen. Wel mocht hij eventjes uitkijken met zijn hand, dat ze geen bloed op haar kleren kreeg. Ze hield heel veel van hem en zou ook niet al te boos op hem kunnen worden als er toch vlekken in zouden komen, maar dat hield niet weg dat ze zeker niet blij mee zou zijn. De meeste kleren die Aly droeg waren niet de meest goedkope, want natuurlijk droeg Aly geen goedkope shit, ze was wel een echt diva hoor. Je moest het eens proberen om Aly in oude versleten kleren te krijgen, dat ging niet gebeuren. Merken en designer kleren waren het echt wel voor haar en ze zou daar nooit vanaf stappen. Nu was er wel een tijd geweest dat ze niet zoveel kon met geld en wanneer ze gedrongen wel oudere kleren moest dragen, maar die tijd was ze gelukkig al lang voorbij en ze dacht er ook niet graag aan terug. Ze sloeg haar arm even om hem heen om zo ook even te blijven liggen, want die tijd wilde ze gewoon even nemen.

Ze begreep het wel goed van hem dat hij liever niet meer naar binnen wilde na wat Zachery gedaan had, zelf wilde ze dat liever ook niet, vooral omdat het haar eigenlijk mee boos had gemaakt nu. Het was stiekem ook wel ergens een uitweg die Aly gewoon graag wilde nemen, om eventjes niet die angst onder ogen te hoeven komen om in het huis te moeten slapen. In hetzelfde huis als Zachery en ook in hetzelfde huis waarin ze beide haar ouders verloren had, dat deed pijn en het was daarom ook dat ze zo snel het eens wat met het idee om gewoon weg te gaan. Het was misschien niet helemaal goed, want ze kon niet blijven wegrennen voor alle confrontaties maar voor nu was het wel gemakkelijker om te kiezen. Het feit dat hij dicht bij haar was komen staan wanneer ze op was gestaan vond Aly alles behalve erg en legde ook eventjes haar handen op zijn heupen neer wat bij hem een glimlach leek veroorzaken. Zelf wilde ze ook het liefst niemand teleurstellen en vooral Gage niet, want hij was gewoon een grote schat en verdiende het echt niet om teleurgesteld te worden. Ze konden natuurlijk proberen het zo goed mogelijk aan hem uit te leggen dat het voor het beste was maar waarschijnlijk had de kleine man wel gehoopt dat ze zouden blijven. Iedereen zou dat wel gehoopt hebben op Zachery na dan. Wanneer ze dit tegen hem wilde zeggen snoerde hij haar vrijwel meteen de mond door zijn lippen op die van haar te drukken. Helemaal niet eerlijk hoor, hij wist ook gewoon veel te goed dat ze die verleiding niet kon weerstaan en ze trok hem daarom ook wat dichter naar haar toe. Had ze niet al eens eerder verteld dat hij een sneaky bastard was? Precies, daarom. ‘Ik wil hen niet het gevoel geven alsof ik je enkel voor mezelf wil. En volgens mij rekende ze er wel op dat je hier zou blijven vannacht, toch zeker de kleintjes.’ Zei hij en haalde zijn schouders even op. Ze keek hem even nadenkend na waarnaar ze toch knikte, al wist ze het nog niet helemaal zeker, ze moest er nog over nadenken.

Hij stak even zijn tong uit wanneer ze hem terug pakte op datgene wat hij vanochtend nog over haar meisjesspullen tegen Gage had gezegd en omdat hij er nu gewoon om vroeg gaf ze hem zachtjes lachend een por in zijn zij, een beetje zijn tong uit steken naar haar, wie dacht hij wel niet wie hij was. ‘Hea, ik moest toch wat zeggen tegen Gage om er voor te zorgen dat hij me leuk ging vinden. Dat al jou spulletjes daar de schuld voor moesten opnemen is toch niet zo heel erg.’ Grijnsde hij en eventjes schudde Aly zacht lachend haar hoofd. ”Wat hebben mijn spullen jou ooit aangedaan?” Vroeg ze nu terwijl ze hem ook met een klein grijnsje aankeek. Serieus, waar hadden ze het aan te danken om de schuld op zich te krijgen om ervoor te zorgen Gage hem leuk ging vinden. De glimlach die erop volgde liet hem wel weten dat hem maar een grapje was, dat ze heus wel begreep dat die ‘vele’ spullen die meisjes altijd met zich mee droegen als een grapje voor Gage bedoeld was. Maar al snel verdween die glimlach eventjes van haar gezicht wanneer hij haar ineens iets vertelde, iets wat haar diep in haar hart raakte omdat het gewoon iets was wat ze veel te graag hoorde. Natuurlijk geloofde ze hem, de enige reden waarom ze hem even verrast aankeek was doordat hij het nu ineens tegen haar zei en de woorden altijd iets met haar leken te doen. Ze sloeg haar armen even om hem heen en voelde al snel ook hoe hij de omhelzing beantwoorde en nog een kus op haar wang drukte. ‘Denk daar nu maar niet aan. Ik ben hier, en dat zal altijd zo zijn.’ Zei hij waarbij hij over haar rug streek. Ze trok haar mondhoeken even op tot een glimlach. ”Dankje..” Zei ze zachtjes waarbij haar stem ook even oversloeg doordat het stiekem wel een beetje emotioneel was.

Heel eventjes stonden ze nog samen voor de deur en wilden ze allebei duidelijk nog iets zeggen maar kwam Jeremiah ertussen door de deur open te hebben gedaan. Gage die was heb duidelijk gevolgd en kwam nu tussen zijn benen door tevoorschijn, iets wat Jeremiah toch even ongemakkelijk naar beneden liet kijken. Hij duwde het kindje voorzichtig met zijn hand een beetje naar voren waarnaar hij Aly en Adrian weer aankeek. Ze kwam al snel achter hun aan weer naar binnen maar besloot toch om eventjes halt te houden midden in de gang om haar broer toch te vertellen dat het haar beter leek dat ze samen met Adrian er weer even tussenuit kroop. Wel zorgde ze ervoor dat eerst Gage weg was voordat ze hem dit vertelde en wanneer hij vrolijk naar zijn zusjes was gerend kon ze het met een gerust hart vertellen. Alhoewel, niet helemaal met een gerust hart dan want Jeremiah zou het ook wel niet zo leuk vinden. Toch, leek hij het wel te begrijpen, ondanks dat het ook goed te zien was dat hij het moeilijk vond om zijn zusje nu alweer los te laten, ook al was het alleen voor een klein tijdje want de volgende dag zouden ze elkaar weer zien. Dat kon ze zien en daarom moest ze hem ook even een knuffel geven om te laten weten dat ze wel van hem hield, no matter what. Hij bleef haar grote lieve broer die toch na alles wat er was gebeurd het haar had vergeven voor haar plotselinge vertrek. Dat kon ze niet zeggen van haar andere broer. En speaking of, daar stond hij. Het was doordat Jeremiah zich ineens samenspande dat ze merkte dat er iets veranderd was en wanneer ze richting de trap keek zag ze haar andere broer staan. De vergelijkeis tussen hem en Aly was goed te zien, van iedereen hadden hun nog het meeste gemeen gehad. Leken ze meer op elkaar dan dat zij op Jeremiah leek. Ze liet Jeremiah meteen los en keek haar broer met een wat harde blik aan die wel liet merken dat ze het niet op prijs stelde dat hij hier nog even een intrede deed. Voelde hoe Adrian haar bij haar pols greep en Jeremiah haar ook in de gaten hield. Momenteel waren de rollen even omgekeerd, was hij hier degene die vroeg om vergiffenis en voelde hierdoor Aly woede opkomen. Leek nu het gevaar van haar kant uit te komen. Jeremiah wist blijkbaar ook nog goed van vroeger dat Aly en Zachery beide niet echt een zachte manier van doen hadden en dat die twee altijd het nodige geweld konden gebruiken om hun punt duidelijk te maken. Hij had het vaak genoeg mogen meemaken die twee letterlijk uit elkaar te moeten trekken omdat ze elkaar hardhandig iets duidelijk probeerde te maken. En hoewel Adrian er nog nooit bij was geweest wanneer Aly besloot om haar vuisten te gaan gebruiken, wist hij ook wel dat ze nogal snel agressief kon reageren. Maar hoe kon Zachery zo dom zijn? Hoe kon hij van haar verwachten dat ze hem simpel weg ging vergeven voor wat hij haar net had aangedaan. Ze was dood voor zowat een paar minuten verdomme! Langzaam werd het haar even te veel en schoot ze naar voren om uit te willen halen naar haar broer, maar Adrian had haar pols nog vast waardoor ze hem onbewust even meetrok in haar actie, die al snel gestaakt werd door Jeremiah. Hij had haar snel opgevallen met zijn arm en trok haar terug om haar ervan te weerhouden Zachery aan te vliegen waardoor er weer hele toestanden zouden plaats vinden. Niet veel erger dan wat er in de keuken had plaats gevonden, want Aly was geen doorgedraaide psychopaat. Ze dacht tenminste wel na. Zachery leek geschrokken te zijn maar momenteel had Aly hier geen oog voor. Ze hoefde geen rekening met hem te houden, want dat deed hij overduidelijk ook niet met de rest. Jeremiah maakte duidelijk dat hij weer naar boven moest, naar zijn kamer. Wachtte nog eventjes en liet toen ook Aly los waardoor ze meteen naar boven toe vluchtte.

Hoewel het wel eventjes in haar op was gekomen om achter hem aan te gaan deed ze dit toch maar niet. Puur omdat ze nu liever alvast haar spullen pakte, want langer wilde ze hier nu zeker niet meer blijven. Min of meer gestressed raapte ze haar tas op waardoor ze eventjes geen oog meer had voor Adrian. Woede had haar duidelijk nog in haar greep en het kon dat altijd even duren voordat ze weer was afgekoeld. Ze wist zichzelf nog net ervan te weerhouden om in het Italiaans te gaan schelden zoals ze altijd deed wanneer ze boos en gefrustreerd was. Alleen wanneer ze de kamer zag met de roze letters erop die de naam Alisandra uitschreven stopte ze eventjes met stressen. Zwijgend liep ze erop af en maakte ze de deur open. Het was een grote schik voor haar om te zien dat niets aangeraakt was geweest, het had er precies uitgezien zoals ze het had achtergelaten. Haar gedachten gingen voor een moment terug naar het moment waarop ze had besloten om weg te gaan en uit het raam was geklommen, om zo alles achter te laten wat ze lief had. Ze knipperde eventjes terwijl ze door de kamer keek die vooral veel met roze en paars gekleurd was. Aan de muren hingen verschillende posters en foto’s van haar met haar vrienden. Wanneer haar blik gleed over de posters die ze zelf hadden gemaakt van foto’s die Zachery van haar had genomen, waarin ze echt een ware model was werden haar ogen al wazig. Haar bed, haar dagboek lag er nog op en precies op dezelfde plek. Kleren lagen ook over haar bed heen was ze had bovendien nog moeten kiezen wat ze allemaal mee ging nemen aan kleren. Niets was aangeraakt. Behalve dan dat de foto die op haar bureau had gestaan van haar en haar moeder op de grond lag, tussen scherven van het gebroken glas. Wat betekende dat er toch iemand in haar kamer was geweest en waarschijnlijk deze foto op de grond had gegooid. Ze pakte de foto op en draaide zich meteen om om zo vervolgens zonder waarschuwing tegen Adrian aan te botsen en haar arm om hem heen te slaan. Met haar andere hand hield ze de foto vast tussen haar en hem in. Ze probeerde te vechten tegen een nieuwe lading tranen en een hele hoop schrik, maar het had haar toch soort van in haar greep. Allebei hadden ze ook niet door dat Zachery hierbij ook stiekem om de hoek aan het meekijken was, maar dit konden ze allebei ook gewoon niet zien. Hij drukte haar wat dichter tegen zich aan waardoor ze een klein gesmoord geluidje maakte, niet omdat hij haar te hard tegen zich aandrukte, maar omdat ze vocht tegen weer een nieuwe lading tranen die heel opeens op kwam waardoor ze die met veel moeite moest zien binnen te houden. ‘Hea, het is al goed.’ Vertelde hij zachtjes en ze voelde hoe hij haar een kusje gaf op haar hoofd. Ze trok de foto even wat dichter naar haar toe en maakte zichzelf kleiner. ‘Is dat je moeder?’ Vroeg hij aan haar waardoor ze hem met opnieuw een vreemd gesmoord geluidje en een knik liet weten dat het haar moeder was. Zachery slikte en keek even naar de grond terwijl hij uit het zicht bleef en probeerde ook niet op te vallen. Zodra ze de tranen min of meer onder controle had en eventjes diep adem te hebben gehaald deed ze weer een stapje terug en liet ze hem de foto zien, al bleef ze hem dicht bij haar borst houden. Zelf keek ze ook naar beneden en gleed ze even met een vinger over de foto. Op de foto omhelsde haar moeder haar en hadden ze allebei een vrolijke glimlach op hun gezicht. De foto was door haar vader genomen op Aly’s vijftiende verjaardag, niet heel lang voordat haar moeder was overleden. Ze slikte even en kon geen woorden vinden. Haar ogen flitsen even weg van de foto en gingen nog een keer door haar kamer heen. ”Er is niets veranderd, geen een klein dingetje.” Zei ze met wazige ogen. Uiteindelijk ging haar blik opnieuw naar de foto waarnaar ze haar armen allebei om Adrian heen sloeg en zichzelf een op haar tenen begon te staan. Over zijn schouder zag ze nog net Zachery zichzelf omdraaiden omdat zijn gezicht onder de tranen zat, en hij liep terug zijn kamer binnen. Nog steeds was Aly boos op hem maar langzaam ebde dat nu wel weg, al zag dat waarschijnlijk gewoon aan het feit dat dit haar geraakt had. Hij smeet de deur achter zich dicht waardoor er even een schrik door Aly’s lichaam heen ging. Ze trok zichzelf terug van Adrian en keek hem opnieuw met een gezicht vol tranen aan. ”Zullen we gaan?” Vroeg ze aan hem..