There is no God in heaven

YOU DON'T HAVE TO BE AFRAID, I AM WITH YOU

''Ontbijt op bed voor de allerliefste Engel op Aarde!'' Kondigde ze aan nadat ze de deur naar Charlie's kamer onhandig met haar elleboog had geopend. Hierdoor had ze bijna de thee uit het kopje laten schommelen maar ze wist het nog op tijd te redden door de plaat zo evenwichtig mogelijk te houden.
''Goodmorning, Charlie.'' Glimlachte ze zoet en zette de plaat met zijn gemaakte ontbijt op het aan de andere kant van hem, de plek waar zij wel eens lag als ze zich mentaal niet goed voelde. Of als ze door had dat Charlie zijn dag niet had, het was niet moeilijk voor haar om dat te raden. Voorzichtig zette ze zichzelf ook op het bed, haar lichte gewicht bracht nauwelijks verplaatsing van de plaat die ze neergezet had.
''Ik heb je lievelingsthee gemaakt, en eieren met spek, kijk de bacon lacht zelfs want.. want het is je verjaardag! Happy birthday!'' Juichte ze vrolijk, al was het op redelijke volume in plaats ervan Charlie z'n oren van z'n hoofd af te schreeuwen want ze wist dat dat niet nodig was en bovendien was ze zelf ook geen schreeuwer. Ze kwam dichterbij, drukte een kusje op zijn wang en keek hem met een trotse blik aan. De gouden rand in zijn ogen maakte haar kalm, op zo'n blije dag. Het was zijn verjaardag.
''Geniet ervan, het is je verjaardag! Oh god, er is nog zoveel voor te bereiden..'' zei ze haastig nadat ze uit Charlie's blik ontsnapt was en van het bed af kwam om vervolgens al huppelend zijn kamer te verlaten.

Een cupcake met een kaarsje erin dat was zijn zoetigheid geweest, ze wist dat hij niet van grote feesten hield en had ze dit jaar zijn wens eens overwogen. Zijn traktatie was dan geen taart geweest, maar dat betekende niet dat ze zich niet uitgeleefd had. Een hoop chocolade glazuur besprenkelt met disco bolletjes en daar bovenop nog eens een slagroomtoef van vanille. Ze wachtte met volle smart tot Charlie het zou uitblazen, lag languit op de bank naar de jongen te staren met haar kin rustende op haar handen die over de leuning heen hingen.
''Wat is je wens?'' Vroeg Adelyn, waarbij ze in haar onderlip beet en hoopte dat hij het na al die jaren eens zou vertellen.
'Dat kan ik je niet vertellen, Adelyn, dat weet je.' Ze accepteerde dat natuurlijk, zelf zou ze dat ook niet doen want dan zou de wens niet meer uitkomen. Maar dit keer leek er iets off te zijn. Waarschijnlijk was het niets, ze schudde de gedachte gauw uit haar hoofd waarna ze zich van de bank af rolde en het cadeautje tevoorschijn haalde.
''Ik weet dat het cliché is enzo maar ik dacht.. nou ja.. ik dacht, een half hartje voor jou..'' vertelde ze wat zenuwachtig en stil wanneer Charlie zijn kleine cadeautje had opengemaakt en ze bij hem was blijven staan om zijn reactie te zien. Ze voelde in de zak van de rok die ze aan had en haalde daar haar eigen helft uit, ''en een half hartje voor mij.'' Adelyn hield haar half hartje tegen die van Charlie aan om te laten zien dat het bij elkaar paste, dat ze perfect in elkaar gleden. Een sierlijke A stond op zijne, en een C op de hare. Beide gegoten in hetzelfde goud dat ze elke dag in Charlie's ogen vond.

De dag was snel gegaan, dat moest ze toegeven en ze had zich naarmate de dag gevorderd had steeds wat minder blij gevoeld. Ook al hield ze dat voor Charlie verborgen. Het was zijn verjaardag, daarom moest ze blij zijn. Ze moest blij zijn voor hem. Hem laten zien dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over zijn werk. Het akelige werk dat hij elke dag moest afleveren. Ze maakte zich geen zorgen over de mensen die hij tegenkwam, want ze wist dat het slechte mensen waren. Net zoals de mensen die haar familie en haar liefde zonder genade afgeknald hadden, zes jaar geleden. Ze was altijd bang dat er een avond zou vallen dat Charlie niet meer thuis zou komen, ondanks dat hij het elke avond weer beloofde. Ze was bang dat er iets mis zou gaan en hij niet meer thuis kon komen. En dat gevoel had ze vandaag sterker dan ooit. Het was alsof ze het in de grond kon voelen, alsof moeder natuur haar dat vertelde. Dat er vandaag een verandering zou zijn waar ze haar twijfels over had. Toch liet ze die twijfels die in haar rond gingen niet doorschijnen, zeker niet waar Charlie bij was.
En dit was het moment dat ze naar zijn kamer liep, een brok in haar keel die ze net op tijd voordat ze voor de deur stond wist weg te slikken. Zonder wat te zeggen opende ze zijn deur. Ze zag dat Charlie met zijn rug naar haar toe gericht stond, hij stond zijn messen te inspecteren. De messen die ze herkende als geen ander. Ze had ze nooit aangeraakt, alleen bewonderd. Ze kon zelfs zweren dat ze zijn messen vaker gezien had, omdat hij er zo vaak mee rondliep, dan het vleesmes in de keuken. Al had ze haar twijfels over de pizzasnijder, die kon ze net zo vaak gezien hebben als Charlie's messen collectie. Hoeveel pizza's ze wel niet gegeten hadden in de afgelopen jaren, het was ontelbaar. En voor even voelde ze door die herinnering haar hart samenknijpen, het bracht een teder glimlachje op haar lippen voordat ze haar blik terug naar Charlie richtte en besloot de stilte te verbreken.
''Hoe lang blijf je weg?'' Het was zacht, maar niet breekbaar. Die methode had ze wel geleerd, al was het van de meester die tegenover haar stond zelf. Haar grote broer. Ze zag hem zijn schouders optillen en terug laten zakken. Maar hij gaf wel antwoord nadat ze hem naar de wekker had zien kijken. Die subtiele draai van zijn hoofd had ze opgemerkt. Adelyn had een oog voor detail. Nadat Charlie haar haar zicht terug had gegeven was ze meer op haar hoede dan ooit. Al haar zintuigen leken verscherpt te zijn geworden. Ze kon alles zien wat er om haar heen gebeurde, al was het de wekker die van cijfer veranderde vanuit haar ooghoeken. De vaatwasser die ze zachtjes hoorde rammelen vanuit de keuken.
''Maar wat als je er niet bent?'' En daar volgde de trilling in de grond, enkel doordat Charlie opnieuw zijn schouders opgehaald had. Het was haar mutatie die haar deed voelen. Net zoals dat hij zich omdraaide en ze haar kin optilde wanneer ze door had dat hij haar aankeek. Het was een zelfverzekerde blik die haar vertelde dat hij haar echt niet zomaar zou verlaten. Ze antwoordde echter alleen niet meer dan met een glimlachje en een knik voordat ze zijn kamer uit liep en terug ging naar de woonkamer. Hij had tijd nodig om zich voor te bereiden en dat respecteerde ze dan ook.

Voordat ze de kans had gehad om op de bank te crashen en een boek te pakken of een magazine om daarmee haar gedachten aan de kant te schuiven had de vaatwasser haar al opgeroepen met een paar piepjes. Hij was klaar met spoelen en drogen.
Adelyn was bezig was bezig met de ondersteboven geplaatste kopjes hun onderkanten schoon te cirkelen met de theedoek, zodat er geen druppels van warm water op de grond terecht zouden komen, dat zou alleen maar extra werk op leveren. Voordat ze het eerste kopje kon pakken trof ze de aanwezigheid van Charlie aan zonder dat ze zich maar omgedraaid had. Wat ze natuurlijk wel onmiddellijk deed met, zoals gewoonlijk, een glimlach op haar lippen spelende. Ze wou iets zeggen maar ze kon het niet. Net zoals dat ze vaker haar kracht tot praten verloor zodra hij er vandoor zou gaan. Ze liet haar ogen over zijn kleding gaan. Niet alsof ze hem uit checkte, maar meer om er zeker van te zijn dat hij alles wel bij zich had. Als een zuster instinct. Zoveel jaren waren al voorbij gegaan en toch kon ze het niet helpen om altijd even die extra zorg te geven. Ze legde de theedoek maar al te gauw terug op het aanrecht en liep op hem af, haar glimlach wat verdwijnend. Haar armen sloeg ze om hem heen, net zoals dat hij dat bij haar ook deed. Ze verplaatste haar kin wat meer naar zijn nek toe zodat ze met haar wang op zijn schouder lag en zo bleven ze even staan. Ze lieten elkaar weer los. Of eigenlijk gezegd; hij maakte zich meer van haar los dan dat zij in eerste instantie had gewild maar ze had snel toegegeven natuurlijk. ''Go get em,'' sprak ze hem toe, zacht, maar met een toon die vertelde dat hij als belangrijkste voorzichtig moest zijn. En hij vertelde haar dat hij dat zou doen. De grijns die op zijn lippen stond was onmisbaar, net zoals de Engelen klank waarmee hij haar gerust had willen stellen en het randje in zijn ogen. Ze slikte kort en streek een plukje achter haar oor, gaf nog een knik alsof ze daarmee haarzelf wou verzekeren dat het niets voor zou stellen. Hij zou binnen een mum van tijd weer thuis zijn, ze zou niet eens hebben gemerkt dat hij weg was geweest. Ja. Zo ging het worden de komende paar uren.

Ter afleiding had ze zich in de balletruimte gestort, had zich omgekleed in haar trainingspakje nadat ze de vaatwasser volledig had leeg geruimd en de weinige vuile vaat die ze hadden er terug in had gezet, en was bezig met de warming up. Ze dacht niet aan de gruwelijke daden die Charlie moest verrichten, ondanks dat iedere keer dat ze een achterwaartse flip maakte er een flits van een pijnlijke herinnering door haar heen ging, een fantasie die haar eigen hersenen creëerden van hoe de slachtpartij van de circus eruit moest zien. Het was elke keer maar één seconde, maar ze verloor er haar adem door. Niet de oefeningen die ze deed want ondanks alle pizza's had ze er de conditie sterk voor opgebouwd, dat had ze al onder controle voordat ze op Genosha gekomen was.
Ze zag Marilyn voor zich, de shock die op haar gezicht had gestaan wanneer ze haar hotel kamer binnen gekomen was en Adelyn haar verteld had over wat haar vader gedaan had, net wanneer ze zich buiten adem aan de ringen geslingerd had en een salto in de lucht maakte maar door die ene flits haar concentratie compleet verloor en ze met haar rug op de grond terecht kwam. Ze voelde een steek in haar ruggengraat en een steek in haar borst erna. Adelyn zocht naar adem met haar hand op haar buik en de ander op de grond terwijl ze met betraande ogen naar het plafond keek. Waar was het mis gegaan?

Na een warm bad met rozen blaadjes die uit een bad bom waren gekomen en rustgevende muziek was ze uiteindelijk op de bank gestort, haar lichaam nog warm van het water en de kalmte die het gegeven had. De pijn die ze eerder gevoeld had in haar rug was nu bijna helemaal verdwenen. Het kussen dat ze in haar rug had gelegd zorgde ervoor dat ze daar nu even niets van voelde. Net zoals de Cirque du Soleil show waar ze naar keek. Het had haar helemaal in de ban, terwijl ze met het halve hartje speelde tussen haar vingers, wetende dat Charlie in orde zou zijn op zijn missie.

Na een twee en een halfuur was de show ten einde gekomen en scrollde ze met haar ogen door de credits, al nam ze geen enkele naam in zich op. De muziek werd zachter en zachter en ze keerde haar ogen af naar het hartje dat ze in haar vingers hield, voorzichtig strelend. Totdat ze zich bedacht dat ze beter maar kon gaan slapen, ze was al moe, ondanks dat het niet 1 uur was. Hierdoor zou ze sneller Charlie weer zien, als ze gewoon ging slapen en naar bed zou gaan. De volgende ochtend zou Charlie er gewoon weer zijn, dat wist ze zeker. En ze liet het hartje met die gedachte in de zak van haar short glijden. Ze rekte zich uit met een zacht gekreun. Eigenlijk kon ze hier ook wel gaan slapen, dan zou ze sneller Charlie opmerken als hij terug zou kome- de lift. Ze had de lift open horen gaan en de trillingen op de grond die ze zachtjes maar wel opmerkelijk door de bank voelde gaan.
''Charlie?'' Vroeg ze zich af, haar ogen meteen open, alsof de moeheid onmiddellijk uit haar geslagen was. Ze hoorde geluid vanuit de keuken. Het kon niet anders, dat was Charlie. Er was namelijk niemand anders die het gebouw binnen kon komen, dat soort extreme goede beveiliging had haar grote broer wel. Hij zou ervoor zorgen dat niets haar zou overkomen, niemand zou zomaar binnen kunnen lopen zonder door onzichtbare lasers te gaan op de benedenverdieping die de DNA van hen beide bezat. De technologie was echt ongelofelijk.

Het blonde meisje kwam meteen naar de keuken gehaast, bijna blij dat Charlie terug was gekeerd. Maar die emotie hield ze niet lang vol, wanneer ze het bloed opmerkte en de jongen zittend op de grond. Ze snakte naar adem, maar voordat ze zichzelf de kans gaf om te gillen sloeg ze haar handen voor haar mond met wijd open gesperde ogen die zich vulden met tranen. Ze herleefde haar herinneringen weer, aan Marilyn, aan Clarence. Haar grote liefde die ze had moeten laten gaan. Dit kon niet waar zijn. Het was niet echt. Charlie lag daar niet te rillen van de kou en de shock. Het goudrode bloed verliet zijn lichaam niet, het was allemaal een illusie. En toch kwam ze naar hem toegelopen, realiserende dat het echt was. Dat hij hulp nodig had. Ze kwam op de grond zitten, drukte hem dicht tegen haar aan. Maar ze liet hem meteen wat meer los wanneer ze door had hoe hard ze hem wel niet vast hield. Het bloed trok hierdoor haar eigen kleren in, maar dat was wel het minste waar ze zich wat om kon schelen.
''Wàt is er met jou gebeurd?'' Haar stem was niet te herkennen als normaal. Ze slikte wanneer Charlie haar vertelde dat ze niet zo blij waren met zijn komst maar hij wel mooi hun leider vermoord had. Ze schudde haar hoofd, tranen liepen uit haar ogen vandaan. Ze had hem gevraagd wat er was gebeurd maar er kwam weinig van door. In plaats daarvan kon ze alleen maar die pijn opnieuw voelen, de pijn die ze geloofd had nooit meer te voelen. Die Charlie haar beloofd had dat niemand haar die aan zou doen. En nu was het.. nu was het Charlie zelf.
''Het komt wel goed, toch? Je bloed heelt deze wonden wel en dan ben je weer zo goed als nieuw, toch?'' Smeekte ze wanneer Charlie zei dat ze niet moest huilen. De paniek was in haar stem te horen, in haar ogen te zien. Het maakte niet uit hoe kalm Charlie hierover mocht blijven, hoe zijn kalmte nog altijd intact was, ze kon het niet aan. Ze kon het niet aan om hem zo te zien. Wetende diep van binnen dat hij niet meer te redden was. Een snik ontsnapte uit haar mond vandaan, in een moment van zwakte. Zwakte wanneer Charlie zei dat het niet goed ging komen. Dat hij zichzelf niet kon helen, dat het niet mogelijk was om hemzelf te fiksen.
''Kun je niet bij me blijven? Alsjeblieft? Voor mij?'' Ze smeekte het, ze wou echt dat hij hier bleef. Ze kon het niet aan in haar eentje. Dat redde ze niet. Adelyn wist dat ze dat haarzelf nooit zou vergeven, dat ze niet alleen haar familie.. Clarence maar ook Charlie verloren had. Het was allemaal haar schuld. Ze had Charlie nooit vandaag de deur uit moeten laten gaan. Want ze had zijn hart twee keer sneller horen kloppen. Alleen had ze niet ingezien waarom. En nu was het te laat. Ze haatte zichzelf. Niet alleen zij maar Charlie zat ook te huilen, wat betekende dat ze hem moest laten gaan.. ze zou hem niet terug krijgen. Dat was niet mogelijk.
'Maar ik blijf altijd bij jou Adelyn. Ook al kan je me niet zien, ik zal er voor je zijn. Ik zal nog met je kunnen praten, als je dat zou willen.' Ze zou hem nog altijd kunnen horen.. dat was wel mogelijk. Maar niet zien. En dat zorgde voor een nieuwe steek bij haar van binnen.
''Natuurlijk wil ik dat,'' snikte ze en knikte ze tussen haar tranen door. Ze merkte dat hij zijn kracht verloor en ze probeerde hem nog tegen te houden tegen het vallen op de grond, maar ze was te laat. In plaats daarvan liet ze hem rusten op haar schoot, ze voelde dat hij moeite deed om haar dicht tegen hem aan te trekken en ze verplaatste zich dichter naar hem toe tot dat er werkelijk geen afstand meer was. Ze wou hem vragen in hoeveel pijn hij was.. wat er nu ging gebeuren.. hoe ze dit moest doen zonder hem, maar ze kon het niet over haar hart verkrijgen, over haar lippen, om hem dat aan te doen. Ze wou hem smeken haar niet te verlaten.
Maar in plaats daarvan stelde ze hem gerust door met haar handen door zijn haren heen te gaan, in de stilte die er woedde door het huis. Ze staarde met rode ogen naar de witte muur van de keuken, niet wetende wat ze moest zeggen. Er was zoveel wat ze nog wou zeggen, nog wou vragen en hem wou vertellen. Maar niets leek goed te zijn op dit moment. Ze snoof haar neus op en liet haar blik terug vagen naar Charlie, merkte op hoe zijn grip om haar middel steeds zwakker leek te worden. Ze werd er verdrietiger van, ze voelde het in haar hart. Als een oude vriend begroette ze het gevoel, die haar hart in tweeën trok. Ze snoof alweer, kon het niet langer in houden en kneep haar ogen dicht. Het meisje wou niet instorten, maar ze stond op het punt om zichzelf wel toe te laten om dat te doen. Ze kon het niet tegenhouden. Hard beet ze op haar onderlip, zo hard dat ze door het roze heen beet en voor een beetje bloed zorgde.

Licht.. ze merkte het op door haar oogleden heen, waardoor ze haar ogen opende en de opnieuw gevormde tranen uit haar ogen vandaan rolden en zich bij de rest voegde die ze op haar kleding had laten vallen. Ze merkte het niet. Fel licht werd op hen geschenen, op hen allebei en Adelyn kon niets anders dan sprakeloos toekijken hoe er verschijningen vanuit het licht leken te komen. Ze kon niet opmaken wie het waren.. maar het had zeker met Charlie te maken. Ze wist dat hij een beschermengel was geweest en altijd zou blijven. Het vreemde was alleen waarom zij dit ook te zien kreeg. Misschien omdat zij van hem was geweest? Ze zocht zachtjes naar adem wanneer er een stem klonk waarbij het figuur meteen een vastere vorm aannam. Ze liet haar blik even ontsnappen naar Charlie wanneer ze zijn kneepje in haar hand voelde, maar richtte die meteen terug naar het witte licht. Andere Engelen waren achter degene die net gesproken had tevoorschijn gekomen en ze liet haar ogen één voor één naar hen allen glijden. Ze merkte op dat ze ieder hun eigen gouden randje droegen in hun ogen. Dat zag Charlie vast ook, bedacht ze zich. Ze waren ieder zo mooi, zoals ze zich altijd voorgesteld had hoe Engelen eruit zouden zien. Het deed haar slikken, de tranen stopten met komen en ze kon de warmte op haar huid voelen die van hen af kwam, die van het witte licht af straalde.
Ze kende de Engelen niet, maar Charlie wist ze zeker weten meteen bij naam te noemen. Ze merkte de zwaarden op die ze zelf droegen, net zoals die Charlie ook had.
Eén van de Engelen kwam op hen afgelopen en Adelyn hield haar adem in, merkte nu pas op dat ze gestopt was met het strelen door zijn haren. Ze klemde haar kaken op elkaar, vertrouwde de Engelen erop dat ze niets met Charlie zouden uithalen. Hij leed al genoeg pijn. Ze volgde elke beweging die gebeurde, de Engel die neer knielde en Charlie's borst aanraakte. Ze zag de gloed die er vanaf kwam, net zoals dat Charlie zijn ogen sloot en ze was even bang dat hij nu gestorven was. Meteen hapte ze naar adem, maar kalmeerde ze wanneer Charlie zijn ogen onmiddellijk, als reactie op haar paniek, weer opende en haar aankeek. Hij bedankte de Engel die hem genezen had en Adelyn keek hem ongelofelijk aan. Alle wonden die hij zojuist nog had gehad waren verdwenen. Hij stierf niet langer meer. Haar hart leek er nu minder snel paniekerig over te zijn, dat had ze door.
Ze keek op naar de Engel die terug naar de anderen liep die inmiddels in een halve kring om hen heen stonden. Ze liet haar blik naar de Engel leiden die links het dichtst bij haar stond voor even, tot dat ze hoorde dat de Engel die de leider moest zijn spijt begon te betuigen. De blonde meid slikte opnieuw, voelde minimum glimlachje op haar lippen tevoorschijn komen wanneer hij haar bedankte met een stem die zo mooi was als die van Charlie, zelfs mooier bij die woorden. Ze wist dat hij het echt meende. En ze leek er terug van te kalmeren. Heel even had ze haar ogen naar de grond gericht nadat ze zachtjes geknikt had. Maar de beweging van de Engel die dichterbij kwam en zijn hand naar Charlie uitstak liet meteen een steek door haar hart heen gaan. Adelyn wist wat dit betekende. Als protest schoot ze wat naar voren en legde ze haar handen om Charlie's been heen.
Ze wou niet dat hij.. hij mocht niet.. ze was er niet klaar voor. Hij vertelde Charlie dat zijn naam vanaf nu Samuel zou zijn en Adelyn snapte het niet. Waarom? Was dat zijn Engelennaam nu? Ze beet terug op haar onderlip met geschokte adem, was niet van plan om Charlie los te laten. Hij was terug geheeld.. hij kon.. hij kon toch blijven? Hij was terug de oude. Hij was.. hij was van haar. Ze kon niet zonder hem. Dat zou ze niet aan kunnen.

Overgangsritueel.. ze wou het niet aan horen. Ze kon het niet aan, en toch luisterde ze ernaar met ingehouden adem, bang dat ze anders in zou storten. En dat kon niet gebeuren, ze was al genoeg gebroken op het moment. Adelyn hoorde hoe Charlie de keuze kreeg de kans om een leider te worden over iets dat ze niet begreep of eeuwige rust te krijgen. Het deed haar zeer om die twee woorden te horen. Eeuwige rust. Dat zou betekenen dat hij niet mee terug naar haar kon keren. Hij zou voor altijd weg zijn uit haar leven. Een zachte kreun van protest viel van haar lippen, die weg viel in Charlie's antwoord. Hij aanvaarde het leiderschap en ze zag hoe een Engel een zwaard in zijn handen liet verschijnen, die daar in alle vrede lag. Het handvat er van werd in Charlie's handen geduwd en ze zag het lemmet van kleur veranderen, alsof het nu echt tot hem behoorde. Dat was waarschijnlijk ook zo.

Er restte nog maar één ding.. ze voelde de brok in haar keel opkomen. Dit was het dan. Hij zou haar verlaten en.. en.. ze kon haar emoties niet langer meer binnenhouden. Ze barstte in huilen uit, liet Charlie's been in alle gebrokenheid los en boog voorover naar de grond. Haar hoofd stootte tegen haar armen aan en ze snikte hard, alle kalmte verliet haar lichaam weer en ze probeerde naar adem te snakken. Haar gehuil werd alleen maar erger, nu ze echt wist dat Charlie haar moest en ging verlaten. Ze had niet door dat hij op het moment onsterfelijk werd gemaakt, dat hij zijn eigen gouden randje in z'n ogen kreeg. Ze was gebroken, viel steeds meer uit elkaar. Adelyn wist dat ze nu alleen was. Ze voelde die leegte in haar, hoe haar hart aan alle kanten door onzichtbare handen uit elkaar werd getrokken. Net zoals op de dag dat ze haar tweede mutatie kreeg, alleen was dit zoveel pijnlijker. Niets had ze ooit zo erg gevoeld. Het gevoel van dat ze nu letterlijk alles kwijt was.

Ze keek op wanneer Charlie vroeg over 'onze deal?', ze had het idee gehad dat het naar haar gericht was. Rode vegen liepen onder haar wangen in haar huid, net zoals een waterval aan tranen en haar ogen waren roder dan dat ze al waren geweest. Ze werd door Charlie opgetild en in een omhelzing genomen, waardoor ze in zijn schouder begon te snikken. Hij voelde nog zo levend.. warm zelfs. Het was een omhelzing waarvan ze bang was waar ze niet meer uit kon komen. Ze bedekte haar gezicht in zijn schouder, zelfs wanneer hij haar vertelde dat hij nog iets voor haar had. Maar hij haalde haar daar al gauw vandaan en draaide haar richting de Hemelpoort waar ze haar ogen voelde branden door alle tranen en het felle licht. Toch weerhield dat er niet van om te kijken wat hij bedoeld had. Ze zag een figuur staan, een figuur die al gauw duidelijk werd en ze herkende haar. Clarence. Niet van uiterlijk, omdat ze haar nog nooit gezien had, maar iets in haar vertelde dat zij het was. Clarence had haar zo vaak verteld hoe ze eruit zag.. en Adelyn had altijd het idee gehad dat ze haar uit duizenden zou kunnen herkennen, blind of niet.
Haar onderlip begon te trillen, nog eens ontsnapte een traan vanuit haar oog wanneer Charlie haar vertelde dat ze nu nog in slaaptoestand was. Ze kon het niet geloven. Dit was niet waar, toch? Charlie liet haar geloven dat het wel zo was. Het was echt waar, Clarence kwam terug tot haar. Ze luisterde naar zijn woorden over hoe Clarence alles was. Over de school, hoe ze niet langer meer blind was en hoe ze terug zou komen van haar werk. Alsof ze nooit weg was geweest. En zo zag Clarence er ook uit. Alsof ze nooit een steek veranderd was. In haar slaaptoestand zag ze er vredig uit. Ze was prachtig. Ze had haar nog nooit gezien.

Adelyn kon het niet geloven, ze was in shock. Niet in ontkenning, maar in zo'n staat dat ze enkel nog maar naar Clarence kon staren en ze het zich langzaam realiseerde. Ze draaide haar hoofd om naar Charlie, haar ogen waterig maar kalmer. Zijn houding en klank in zijn stem maakte haar weer terug rustig. Het was oké. Ze kon dit aan, net zoals hij dat kon. Als hij dat kon, kon zij het ook. Dat wist ze zeker. Die moed gaf hij haar, al was het enkel met een blik, een por en een grapje. Het liet haar zelf weer terug komen en ze kon het niet helpen om te lachen. En daar was het moment.. het moment waarop ze zeker wist dat hij nu echt moest gaan. De glimlach die even op haar gezicht gerust had verdween weer en de verdriet kwam terug. Ze kon dit aan, dat wist ze nu, maar het deed alsnog zoveel pijn. Ze had al die jaren met Charlie geleefd, hij was haar beschermengel geweest, haar grote broer en zelfs meer dan dat. Ze kon het niet verklaren wat, maar ze had zich nooit slecht gevoeld in zijn bijzijn. Nooit. En dat moment was nu. Ondanks dat hij haar vertelde dat hij van haar hield en zij het hem terug vertelde. Ze meende het zo hard, nog meer dan ooit. Als dat überhaupt mogelijk was. Ze voelde haar hart gloeien, langzaam alle stukjes terug aan elkaar gelijmd worden door een onzichtbare kracht. Een kracht die liefde genoemd werd. Oneindige liefde, dat wist ze. Ze had dat door in de knuffel waarbij ze haar ogen even fijn geknepen had en Charlie extra hard geknuffeld had. Ze wou hem eigenlijk niet loslaten maar ze wist dat het tijd was. Het was zijn tijd. Verdrietig maar accepterend keek ze hem aan, gaf hem een laatste knik wanneer hij haar vertelde dat hij naar huis ging en dat was het moment dat ze hem los liet, net zoals dat hij haar los liet. Ze keek toe hoe achter hem de engelen al door de poort waren gegaan en ze wist dat Charlie nu hetzelfde lot stond te wachten.
Ze keerde haar armen terug langs haar lichaam en stootte met haar hand tegen de zak van haar short aan, waardoor ze het kleine gouden juweeltje vond en het snel uit de zak vandaan viste. De blondine hield hem haastig recht voor haar uit, trillend. Ze zag dat Charlie hierdoor ook tot de realisatie kwam dat hij de andere helft bij zich droeg en alsof het een magische truc was had hij hem ook zo plots tussen zijn vingers. Hij hield ze bij elkaar en legde zelfs kort zijn hand op de hare zodat ze niet langer zou trillen. Zo bleven ze voor enkele seconden staan, wetende dat ze altijd bij elkaar zouden zijn, dat ze een aandenken hadden.

En dat was het dan echt. Ze hield zichzelf sterk, balde haar vuisten lichtjes, voor zover ze daar de kracht voor had en probeerde hem zo vrolijk mogelijk aan te kijken. Ze kon niets anders doen dan toekijken.. toekijken hoe hij in de rij was gaan staan en net zoals de rest langzaam vervaagde, samen met de poort.

Haar ademhaling werd terug hevig. Haar knieën begonnen te knikken en ze sloot de afstand naar de muur gauw en bonkte er een paar keer op. Ze gaf een paar snikken.

Hij was echt weg.

En ze stond terug op het punt om naar de grond te zakken, daar haar hart uit te storten. Maar voordat ze daar de kans voor had klonk het geluid van de liftdeuren die met een vertrouwde pling! open rolde. Ze hoorde voetstappen. Voor een moment schoot de gedachte van Charlie in haar hoofd, bedacht ze zich dat dit allemaal een droom was. En ze draaide haar hoofd naar de deuropening van de keuken, om daar een prachtige meid met rood haar te zien staan.
'Adelyn..' Haar stem. Zij was het echt. Adelyn balde één van haar vuisten die tegen de muur aan leunde en hapte een seconde naar adem, waarbij tranen in haar ogen schoten. Gelukkige tranen, dat was te zien op haar gezicht. 'Mijn mooie Adelyn..' vervolgde ze en Adelyn drukte zichzelf van de muur af, in Clarence's armen. Ze kon geen woord spreken, maar iets in haar vertelde dat de roodharige wist wat er gebeurd was. Charlie had het haar vast ook verteld via herinneringen. Want ze werd niet ondervraagd waarom ze huilde, waarom er bloed op haar kleding zat.. waarom er bloedsporen liepen. Ze opende kort haar ogen, keek over Clarence haar schouder heen terwijl ze haar geur opnam. Het bloed vervaagde, Charlie's engelenbloed. Hij vervaagde. Alsof hij nooit in haar leven was geweest. En dus schoten haar ogen in een korte paniek naar de foto's die op de muur hingen. Die bleven ongedeerd. Alleen het bloed was verdwenen en zo ook vanuit haar kleding.
''Clarence..'' wist ze uiteindelijk uit te brengen na een stevige knuffel. Er kwamen niet meer woorden in haar op om te zeggen. En het hoefde ook niet. Clarence verzekerde haar dat met een glimlach. De glimlach die ze al die tijd al had willen zien.. De glimlach van het meisje vanuit Parijs, die al zoveel meegemaakt had, waar ze uren naar had kunnen luisteren, waarmee ze zoveel plezier beleefd had en die bovendien een grote interesse in kunst had. Adelyn begroef haar hoofd terug tegen haar borst aan, waarbij Clarence een hand op haar blonde warrige haren legde. 'Ik ben thuis, liefje.' Werd haar toegefluisterd.

En daar klonk een vertrouwde stem in haar hoofd die Clarence haar woorden bevestigde.
'Adelyn, het is goed.' Hoorde ze Charlie zeggen en ze veegde haar tranen weg.
'Samuel..' dacht ze zachtjes. Clarence streelde zachtjes door haar haren, zorgde ervoor dat ze alle troost kreeg die ze verdiende.
'Charlie. Voor jou ben ik altijd Charlie.' Adelyn knikte begrijpelijk, de pijn verlichtte langzaam in haar borst. Er rolden twee tranen van haar wangen, beide goudkleurig. Het was oké. Ze was oké. Adelyn realiseerde zich dat. Charlie zou er altijd voor haar zijn.

'Alles komt goed, ik ben hier.'