holding on to heaven ☆

Een speeltuin. Anna fronste en hield haar hoofd scheef, als een verwarde puppy. Het was jaren geleden dat ze zich aan een speeltuin gewaagd had en het gaf haar gemixte gevoelens. Ze wist hoe ze moest spelen. Dat was het probleem niet. Ze speelde en danste als het ware door haar leven en kon daar geen genoeg van krijgen. Om weer oog in oog met een echte speeltuin te staan, daar raakte ze echter verward van.

Ze liet zich op haar knieën zakken. Niet op de ‘ik voel me volledig verslagen’ manier, maar meer op de ‘ik weet niet goed wat ik moet doen dus ga ik maar even zitten’ manier. Ze staarde. Een speeltuin was waar het allemaal was begonnen. Het sloeg nergens op, haar broer was er niet meer en ze was alleen, dus de kans dat de geschiedenis zich zou herhalen was er niet. Was het een trauma? Misschien. Anna had geen verstand van trauma’s en hoe dat werkte en voelde. Het was veertien jaar geleden gebeurd, dan had ze toch vast geen last meer van het trauma? Misschien had ze wel zo’n naar gevoel in zich omdat ze ongesteld moest worden.

Dat haar rok in het zand lag wist ze. Ze had die keuze zelf gemaakt toen ze was gaan zitten. Het was maar een stuk kleding, niets om je zorgen om te maken. Ze kon zo een nieuwe aantrekken. Met de vingers van haar linker hand wriemelde ze aan de punten van de handschoenen van haar rechter hand. De neiging om ze uit te doen was groot, maar ze had zichzelf beloofd om ze aan te houden als ze niet aan het oefenen was. De speeltuin was geen veilige plek om te oefenen. Die les had ze wel geleerd, zelfs al herinnerde ze zich eigenlijk weinig van het ongeluk.

Maar wie kon het haar kwalijk nemen? Ze was vier tijdens het ongeluk. Niet alleen was ze uitzonderlijk jong om voor het eerst met haar mutatie te maken te krijgen, ze was nog jong en onschuldig en was nog lang niet klaar geweest voor de verantwoordelijkheid van iets zwaars als een mutatie. Zeker niet nu ze ook nog wist dat ze een class 4 was. Eén van de hoogste classes. Het was een eer, maar ook een vloek. Ze wist dat haar mutatie uitzonderlijk sterk was – gezien het feit dat ze op haar twaalfde hun gehele huis in kristal had gehuld, samen met een groot deel van de grasvelden er om heen – maar class 4? Ze had het zich niet kunnen indenken.
Toch was het zo en hoewel het haar nog vaak verbaasde, was haar class wel het laatste waar ze zich nu over bekommerde. Nu de gedachte aan haar broer een beetje weg zakten, kwam er een nieuw probleem naar boven: welk van de speeltoestellen wilde ze als eerste gebruik van maken?

Open!

De kabelbaan was een nee. Anna durfde er niet eens bij in de buurt te komen. Waarschijnlijk was het relatief veilig voor haar, maar het ongeluk bleef door haar hoofd rondspoken en er waren genoeg andere toestellen. Ze kon gaan schommelen, maar bijzonder genoeg had ze daar geen zin in. Een wip was alleen te gebruiken met twee mensen dus dat ging ook niet. Er stond nog een groot klimtoestel met een glijbaan en huisjes om je in te verbergen waar ze wel aan kon gaan hangen. Er was immers niemand die haar tegenhield.

Ze was precies halverwege met opstaan toen ze iemand iets hoorde zeggen. Ze draaide zich half om, haar voeten in dezelfde positie maar haar bovenlichaam nu zo gedraaid dat ze de jongen kon zien. Ze hield haar hoofd scheef als een verwarde puppy. Hij had een aparte verschijning, heel anders dan ze tot nu toe gezien had. Niet dat dat haar echt verbaasde. Zijzelf droeg meestal ook kleding die niet als gemiddeld gezien werd.
Haar onderlichaam draaide zich nu ook naar de vreemdeling toe. "Hallo!" begroette ze hem, in haar gebruikelijke vrolijke manier. Dat ze vond dat hij er apart uit zag, betekende niet dat ze hem anders zou behandelen. Iedereen verdiende een gelijke behandeling. Zelfs al zei hij dat het binnen saai was, waar Anna het helemáál niet mee eens was, maar dat was een mening en daar kon ze nog wel overheen kijken. Immers vond zij bijna alles leuk of interessant, en zo hield zij er ook van om nieuwe mensen te ontmoeten. Ze had dan ook geen moeite met het benaderen van de vreemdeling.

"Leuk hè, zo'n speeltuin? Als 18-jarige vinden mensen mij al snel te oud om op de toestellen te spelen, maar ik trek me daar niks van aan." Ze grijnsde scheef. Ergens had ze het vermoeden dat deze persoon niet voor de speeltoestellen naar de speeltuin was gekomen. Ze had echter wel eens vaker mensen verkeerd ingeschat, en zoals altijd zou ze hem niet beoordelen op wat voor gevoel ze bij zijn verschijning had.

De jongen straalde iets uit waar Anna een beetje ongemakkelijk van werd. Ze kon het eerst nog negeren, maar toen hij negatief op haar woorden reageerde voelde ze zich toch wel een beetje beledigd. Niet dat ze dat meteen uitstraalde - in tegendeel. Ze bleef altijd haar vrolijke zelf, zelfs in situaties waar anderen misschien braken.

... Oké, Anna moest toegeven dat ze niet áltijd vrolijk was. Ze probeerde het echter wel. Ze had op het moment geen echte reden om boos of verdrietig te zijn. Dat de jongen niet van speeltuinen hield, was niet haar probleem, maar het zijne. Anna wist prima dat meningen konden verschillen, en zij had zelf ervaren dat vrienden met verschillende meningen vaak heel gezellig konden zijn. Als je het over het een niet eens was, dan moest je gewoon iets anders vinden waar je wel over kon praten. Toch was ze een beetje in de war. Moest je dingen die je niet leuk vond niet juist vermijden?

"Nou, ik wel," reageerde ze met een trotse grijns. "Maar als jij het niks vind, waarom ben je hier dan?" Aan de ene kant wilde ze niet op antwoord wachten, maar gewoon de klimtoestellen uit proberen, maar ze was beleefd opgevoed en ze had er geen problemen mee om met mensen te praten, dus bleef ze staan. Ze had nog de hele dag om te spelen. Even tussendoor een gesprek houden was niet zo erg.