Holding On For Some Kind Of Miracle

Het frisse briesje trok zachtjes, doch dringend aan haar blonde krullen, bezorgde haar kleine bultjes op haar beide armen. Grind knarste onder haar voeten en om een onbepaald aantal passen moest ze halt houden om een klein steentje uit haar open schoenen te vissen. Het was te donker en te laat voor een meisje van haar afmetingen om haar gezicht nog buiten te laten zien, maar geen denken aan dat Lily ook maar ging proberen te slapen.
Hoewel ze haar kamer nog niet eens binnen was geweest, voelde het niet goed daar binnen te gaan. Misschien was het ondoordacht geweest, de hele beslissing om Spanje te verlaten. Wat had ze zich ook in haar hoofd gehaald? Dat alles beter was wanneer ze zich afkeerde van haar problemen? De omgeving was niet het probleem. Dat was zijzelf.
Vastberaden stapte ze door, hoewel ze geen enkel idee had wat haar bestemming dan ook mocht zijn. Ze had een kleine rondleiding gekregen die middag, maar dat uurtje was niet genoeg geweest om het hele eiland rond te lopen. Het was niet eens genoeg om het hele, immense schoolgebouw te bekijken.
Koppig sloeg Lily haar armen om zich heen. Naar binnen gaan om een vest te halen om zichzelf te behouden voor deze koude nacht zou voelen als opgeven. In een paar snelle bewegingen wreef ze met haar handen over haar blote bovenarmen en liep gestaag door.
Plotseling stuitte ze op een einde van het grasveld, en iets wat vaag van de donkere nacht te onderscheiden was als de contouren van een speeltuin. Demonstratief trok ze haar wenkbrauw op. Waarom in hemelsnaam was ze, van alle plaatsen op de school, bij een speeltuin uitgekomen? Een zucht rolde over haar lippen en ze gooide haar handen geluidsloos in de lucht. Waarom ook niet? Alles beter dan een stille kamer waarin ze alleen zou zijn met haar gedachten. Daarbij, een speeltuin had een karakter.
Regelrecht liep ze op een van de schommels af, maar voordat ze goed en wel kon gaan zitten, zag ze een kringeltje rook van een speelhuisje opstijgen. Ze kneep haar ogen samen en tuurde in het donker totdat ze een gestalte ontdekte die zich daar had gevestigd. Net toen ze wantrouwend aarzelde over het feit of ze contact met hem of haar moest gaan zoeken of niet, hoorde ze een zacht gemompel, vlak achter zich. "Waarom kom ik altijd met dit soort ideeën op het moment als het niet meer nodig was," wist ze van de klanken te maken. Een klein sprongetje van schrik maakte dat ze van de schommel afsprong en zich naar adem happend omdraaide.

Words: 443 | Tags: DANTE & GUSTAVO | Notes: FLUTS :}

"Wat doe jij hier zo vroeg?" vroeg een mannelijk, diepere stem dan die iemand van haar leeftijd zou hebben. Met grote ogen drukte ze haar rug tegen een van de ijzeren palen waarmee de schommel aan de grond gevestigd was, niet in staat een antwoord te bedenken. Wat kwam ze hier doen? Haar hoofd maalde op volle snelheid rondjes, terwijl de nog altijd onbekende gestalte van een man, verder ging met het opprikken van wat afval dat zich rond de schommels had verzameld omdat hij het blijkbaar niet interessant genoeg vond haar antwoord af te wachten. Een gevoel van begrip bekroop haar. Natuurlijk was het niet interessant te luisteren naar een meisje dat haar antwoord niet eens kon formuleren. Om zichzelf wat af te leiden, volgde haar blik zijn donkere bewegingen. Ze bekroonde hem tot denkbeeldige schoonmaker, tot ze een betere verklaring voor zijn aanwezigheid zou kunnen verzinnen, al wist ze niet of die ooit zou komen met haar hoofd vol onsamenhangende, niet-gecorreleerde woorden en dotten watten van de slaap. De stilte die op hen beide was neergedaald in de wat koude nacht, duurde niet eens erg lang, of de man staakte zijn tot nog toe consequente handelingen om rond te kijken. Niet wetende wat er aan de hand was, deed Lily zojuist een sceptische stap naar voren, toen zijn woorden haar halt deden houden. "Hey, kom tevoorschijn jij!" riep hij naar wat Lily eerder had geïdentificeerd als een speelhuisje. Het kringeltje rook steeg nog altijd boven het houten dakje uit. Fronsend bekeek ze zijn gedrag. Wat was er in hemelsnaam zojuist gebeurd? Ze stapte in ongeveer hetzelfde blikveld dat 'de schoonmaker' had en bekeek het nu open speelhuisje. Een jongen die ze ongeveer haar leeftijd schatte, hing, dacht ze op haar visie te vertrouwen, over de reling van een van de schotjes van het speelhuisje.  Ze wierp een slinkse blik op de man die nog altijd naast haar stond en vroeg zich af of deze twee misschien een geschiedenis hadden, of hij zomaar een geluid van zijn kant had gehoord of dat het iets met hun mutaties te maken kon hebben. Zijzelf had anders niets waargenomen, maar veel wilde dat niet zeggen. Even wachtte ze af terwijl de woorden uitstierven en een korte stilte viel. Ze wist niet of het het juiste moment was iets te zeggen, maar ze maakte een aarzelde beweging, schraapte haar keel en zei vervolgens; "Mag ik vragen wat er aan de hand is?" Een erg beleefde toon had het niet, niemand had haar immers gedragsregels opgelegd.

De jongen kwam langzaam van het speelhuisje naar beneden geklommen, een opgestoken sigaret in zijn mond. Terwijl Lily vragend in afwachting verkeerde, begon de vertrouwde lucht van dodelijke nicotine zich over het speeltuintje te verspreiden, walging en nostalgie gelijktijdig. Diep inhaleerde ze de lucht. Het deed haar denken aan thuis.
De jongen deed geen moeite op te schieten om haar van haar verwarring te verlossen en kwam op zijn dooie gemakje hun kant opgelopen. De tijdrekker haalde, eenmaal in hun buurt, op dramatische wijze zijn sigaret uit zijn mondhoek en maakte een kleine buiging, druipend van het cynisme.
"Ta-daah," verkondigde hij precies op de manier zoals te verwachten was na zijn bewegingen. Nu hij wat dichterbij stond, kon Lily zien dat er een kleine grijns rond zijn lippen speelde en haar blik dwaalde even af naar een stuk gips om zijn arm. Hoewel dof geworden, stond het in sterk contrast met de duisternis van de ochtend. Het enige wat haar nu, in een soort ongemakkelijke stilte, restte, was het schrapen van haar keel en haar ongeduld uitdrukken in een vraag.
De jongen knikte. "Dat mag je," zei hij gevat, maar op een manier die Lily zich onderdanig deed voelen. "Nee, serieus nu.. Ik, Dante, probeerde hem daar, Gustavo, te doen huilen, zodat jij, je naam is me onbekend, hem kon uitlachen voor zijn botte gedrag van daarnet." Weer een frons van haar kant. Vervolgens -ze kon het niet helpen- werd haar gezicht enkele seconden later vervuld van een schamper lachje. Even formuleerde ze op volle snelheid een antwoord, waarna ze het uitsprak alsof het niet iets was waarover ze had moeten nadenken, haar ondertoon ietwat geïrriteerd. "Waarom zou ik hem uitlachen om het feit dat hij daar zou staan huilen? Nogmaals; Ik snap niet goed wat er aan de hand is." Uit het niets keerde de man, Gustavo klaarblijkelijk, zich naar haar toe en begon zijn excuus: "Ehm, sorry van net." Aarzelend nam ze zijn excuses aan. Ze had niet echt door dat hij haar had beledigd, of bot had gedaan, maar het was schijnbaar belangrijk voor beide mutanten. "Het... Geeft niet." Het klonk meer als een vraag. "Ik bedoel, het is oké." Gustavo vuurde alweer een nieuwe vraag op Dante en haar af. "Maar mag ik vragen wat jullie hier zo vroeg doen?" Duidelijk geamuseerd sloeg Lily haar armen over elkaar en liet wat spanning uit haar lichaam glijden. "Dat mag je," dupliceerde ze Dante met zijn eerdere reactie. "Ik, Lily, wist niet dat het verboden was hier te zijn?"
Ze was blij dat ze niet de keuze had gemaakt te gaan slapen.

Meteen reageerde de jongen weer. Lily vroeg zich af hoe hij dat toch deed. "En ik, Dante, kon niet meer slapen. Plus, binnen roken mag niet. En ik wou es zien of er hier buiten wat te beleven viel. Blijkbaar niet zo heel veel dus." Een lichte frons trok over haar gelaat. Dit was toch meer belevenis dan alleen op een kamer zitten, leek haar. Niet dat ze zich erdoor aangevallen voelde, ze wist dat ze nu niet echt het meest gezellige gezelschap was. "Ik, Gustavo, maak hier nu schoon," bevestigde hij Lily's vermoeden over het zijn van de schoonmaker. Ze kon er niets aan doen een grinnikte zachtjes om zijn ietwat droge opmerking. Vervolgens probeerde ze Dante's reactie te peilen, maar al snel leidde Gustavo haar daarin af met een volgende opmerking. "Dat is vervelend dat je niet meer kon slapen. 's Avonds is hier inderdaad weinig te doen, daarom is het fijner om in het donker hier schoon te maken voor me." Bijna kreeg Lily medelijden met deze man. Kom op, het was sneu wanneer iemand rond deze, belachelijke tijd moest opstaan om het grondgebied van jongeren een grondige reiniging te geven, in het volslagen donker en tegen een minimum salaris. Terwijl ze zijn gezicht wat grondiger bestudeerde, volgde ze zijn blik die naar de sigaret van Dante gleed. Even bleef hij hangen, om de rokende jongen vervolgens vriendelijk doch dwingend te verzoeken zijn peuk in een prullenbak te werpen waar hij daarna naar wees.
Lily slaakte een zucht. Niet uit verveling of irritatie, maar omdat ze zojuist aan zichzelf had moeten toegeven dat ze ongelijk had gehad, iets wat ze liever niet deed. Het was inderdaad een ondoordachte beslissing geweest om de school in het holst van de nacht te verlaten. Ze kreeg het koud, had geen idee wie deze twee mannen nu eigenlijk waren en wist niet eens hoe ze de weg naar het schoolgebouw terug zou moeten vinden. Wat het gesprek betrof hield ze zich verder afzijdig. Dat moesten die twee zelf maar uitvechten, want Dante zag er niet uit als iemand die zou luisteren naar wat een goedkope schoonmaker hem te vertellen had, en al helemaal niet als het om iets ging wat Lily duidelijk kon afschilderen als een verslaving. Met vermoeide benen besloot ze een tweede poging te doen om op de schommel neer te strijken. Ze greep de touwen met beide handen vast en zette zichzelf uiterst zachtjes met haar voeten in het speeltuinzand af, wat een onaangenaam piepje veroorzaakte.

[Oké, flut x}]