Onderwerp: Some kind of wonderful || Storm vr apr 01, 2016 9:45 pm
Een zwakke glimlach verscheen op zijn gezicht toen iemand door zijn haren woelde in het voorbij komen terwijl hij aan tafel zat te eten. Hoe langer hij hier was, hoe meer Walsh zich op zijn gemak begon te voelen. Waar hij vroeger spontaan in brand gevlogen zou zijn als er te veel mensen rondom hem waren, durfde hij nu al eens goede dag te zeggen tegen iedereen die hij tegenkwam. Nee, hij had zijn mutatie nog bijlange na niet onder controle. De vlammen likten nog altijd aan zijn lichaam en elk object dat net iets te dichtbij stond van zodra hij sterke emoties voelde, maar hij had zijn angst in iedergeval toch grotendeels onder controle en kroop niet weg in een hoekje vanaf het moment dat er iemand voorbijkwam. Walsh was echter nog altijd best verlegen en telkens als hij mensen tegenkwam die hij niet kende, durfde hij zich nog altijd achter andermans benen te verstoppen in de hoop dat de onbekende persoon hem niet zou zien. Natuurlijk werkte dit niet altijd. Zoveel tienjarigen liepen er niet op het eiland rond en op de een of andere manier moesten mensen hem altijd in zijn wangen knijpen als ze hem zagen.
Een grote grijns was op zijn gezicht te zien terwijl de jongen naar buiten hobbelde. Hi had op dat moment geen idee waar hij juist heen wilde. Gewoon even naar buiten om een luchtje te scheppen voordat de lessen weer zouden beginnen. De lessen waren altijd best moeilijk, zowel de lessen die je konden helpen met het onder controle krijgen van je mutaties als diegene die op een normale school gegeven zouden worden. Walsh probeerde altijd zijn best te doen, echt war, maar soms was het allemaal veel te moeilijk om bij te houden. Hij was nog altijd een kind van tien jaar oud, eentje dat erg snel afgeleid was en zijn medestudenten altijd voor interessanter vond dan de leraar…. Of de les die de leraar aan het geven was. Want de leraren zelf waren ook wel interessant met de dingen die ze konden doen en dergelijke. Eigenlijk was gewoon iedereen in deze school interessant, hoe kon het ook anders?
Voor het bos bleef de jongen aarzelend staan. In een opwelling had hij besloten om naar het bos te gaan, maar nu hij het zo voor zich zag opdoemen had hij toch zo zijn twijfels. Niet dat hij bang was, het bos zag er erg licht en verwelkomend uit. Nee, bang voor het bos zelf was hij niet, hij was bang dat hij het in brand zou zetten en het helemaal zou verwoesten. Hij was tien jaar oud, een tienjarige had zijn mutatie gewoon niet onder controle en een kleine ongeplande gebeurtenis zou ervoor kunnen zorgen dat hij ontvlamde en zo heel het bos in vuur en vlam zou zetten. Een geluid naast hem, zorgde ervoor dat hij zijn donkerbruine kijkers van het bos afhaalde en opkeek naar de persoon die naast hem was komen staan. Hij moest zijn ogen half dichtknijpen tegen het zonlicht en een verlegen glimlach verscheen op zijn lippen. ”Hi.”
Onderwerp: Re: Some kind of wonderful || Storm za apr 02, 2016 4:42 pm
never trust the
Wolf
for Walsh
Toen hij zijn ogen open trok was het al licht in de kamer … vreemd, hij werd altijd wakker als het nog donker was buiten, iets dat waarschijnlijk meer weerwolf gerelateerd was. Dus hij schrok er misschien wel een beetje van omdat het al licht was op de kamer. Maar dat bracht hem niet in beweging, hij sloot opnieuw zijn ogen en genoot van voorbije nacht, geen nachtmerries, niet wakker geworden niets. Dat was misschien de reden waarom hij zo lang had geslapen. Het was pas als hij voetstappen hoorde door de kamer dat hij zijn hoofd draaide en de kamer in keek. Devon was al wakker … dat was even zeldzaam als Storm die lang sliep. Hij greep naar zijn gsm en keek op het scherm, nog een kwartier en zijn eerste les zou beginnen. ‘Shit.’ Hij schoot uit zijn bed, Devon had natuurlijk de tijd van zijn leven door erom te lachen. Storm negeerde zijn kamergenoot, plukte wat kleren uit zijn kast en snelde naar de badkamer. Het was de eerste lessen sinds hij een maand in de ziekenzaal had gelegen en het laatste wat hij wilde was te laat komen. Hij was nooit te laat ergens, nog nooit in zijn leven! Als welopgevoede Brit was het één van de etiquette regels, kom niet te laat. Zelfs iet voor de les.
En hij was niet te laat, hij was net op tijd de klas in en ging ergens achteraan zitten. Hij was eigenlijk wel blij dat hij terug naar de les mocht, na al die tijd. Hij had waarschijnlijk hopen inhaalwerk en weinig tijd om het te doen dus hij zou een tandje moeten bijsteken. Gelukkig voor Storm was hij een snelle student en had hij niet veel tijd nodig met zijn cursus om het onder de knie te hebben. Dus het was op het eerste zicht relaxen, ondanks dat dit al een stukje verder was in de cursus hield het hem wel bezig. Het resultaat van al die notities was dat de lessen sneller voorbij waren en hij de middag zo goed als vrij had.
De buitenlucht deed goed, hij voelde zich altijd net iets beter buiten dan binnen. En daarnaast was het ook nog eens echt lenteweer, warme lenteweer zelf. Wat resulteerde dat alles dames in rokjes en jurkjes rond liepen en hij dat extraatje meer had om naar te kijken. Zelf had de buitentemperatuur niet veel impact op hem, hij kon het nooit echt koud krijgen. Hij stak zijn handen weg in de zakken van zijn jeans en liep de trappen af van het schoolgebouw. Zijn voeten brachten hem er automatisch, naar de enige plaats waar hij en de weerwolf in hem de rust vonden die ze nodig hadden … het bos. Hij vernauwde zijn ogen een beetje toen hij een jongetje zag staan, de laatste tijd kwam hij wel erg vaak kleine kinderen tegen. Alsof er iemand had voor gezorgd dat hij minder heimwee kreeg naar huis door hem hier te geven wat hij niet had, een jongere broer. Het jongetje staarde het bos in en Storm staarde onrechtstreeks mee. Hij bleef naast de jongen staan en keek hem met een kleine glimlach aan toen hij opkeek en zijn ogen wat dicht kneep. ‘Hey.’ Begroette Storm hem terug. Dan keek hij terug naar het bos. ‘Waar kijk je naar?’ Vroeg hij nieuwsgierig. Zelf zag, rook of hoorde hij niets abnormaals …
Onderwerp: Re: Some kind of wonderful || Storm di apr 05, 2016 7:27 pm
Wat zou er juist gebeuren moest hij de controle over zijn mutatie kwijtraken terwijl hij midden in het bos rondliep? Iemand met vuur manipulatie als mutatie zou de bomen en de struiken waarschijnlijk gewoon in brand zetten, een brand die waarschijnlijk wel te doven valt voordat het heel het bos zou verwoesten. Zijn eigen mutatie daarentegen zou elke boom die in de weg stond op een paar minuten helemaal verpulveren. Het vuur dat hij kon oproepen, had altijd al een verwoestender effect gehad da gewoon vuur en daarbij leek het ook een stuk moeilijker om te doven. Walsh wilde helemaal niet dat Jean of Jamie kwaad op hem zouden worden omdat hij de helft van het bos verwoest had omdat hij gewoon eens een kijkje wilde nemen.
”Naar de bomen,” antwoordde hij op de vraag van de jongen die naast hem was komen staan en langzaam liet hij zijn blik terug naar het vredige tafereel voor hem glijden. Dit was iets dat hij absoluut niet kapot wilde maken, dus misschien moest hij zich maar omdraaien en een andere plek zoeken om te spelen. Hij kon altijd naar de gamehall gaan en vragen of een van de oudere leerlingen hem wilde leren spelen met die dingen. Sowieso dat hij een krukje moest gaan halen voordat hij fatsoenlijk op het scherm kon kijken, maar daar zou hij wel iets op vinden.
Zijn blik gleed al snel terug naar de persoon naast hem en een grijnsje verscheen op zijn gezicht toen de ander maar naar het bos bleef staren. ”Er is daar niets te zien hoor. Ik ben gewoon bang dat ik heel het bos verwoest met mijn mutatie als ik verder loop.” Hoe verder hij kwam met zijn zin, hoe meer de grijns van zijn gezicht afdroop en op een gegeven moment had hij zijn vingers voor zijn lichaam in elkaar gehaakt en keek hij alleen nog maar naar zijn schoenen. ”Ik heb het niet onder controle, maar Jean zegt dat dat nog wel komt.” Zijn stem klonk een heel stuk zachter dan eerst, al was hij wel nog hoorbaar.
Onderwerp: Re: Some kind of wonderful || Storm di apr 05, 2016 9:07 pm
never trust the
Wolf
for Walsh
Toen hij naast het jongetje tot stilstand was gekomen hadden zijn zintuigen automatisch hele omgeving gecontroleerd. Zijn neus had het spoor opgesnoven van een haas die een hol aan het graven was een vijfhonderdtal meter verder. Zijn oren nam het zachte geruis op van één van de beekjes die door het bos kabbelden en zijn ogen … die functioneerden altijd het minst van al vlak na een volle maan. Die bleven kort op het jongetje handen, hoe oud zou hij zijn, tien? Net als zijn broertje in Londen. Jongens, de grote en de kleine, hadden het niet graag als je hen schattig noemde dus deed Storm dat niet, het was een kleine stoere kerel die naast hem het bos in staarde. Alleen had hij nog geen flauw idee naar wat het jongetje aan het kijken was. De glimlach die hij Storm bij zijn begroeting had geschonken zorgde ervoor dat Storm automatisch ook die glimlach kreeg want als er één iemand was die om kinderen gaf dan was het Storm wel. Op een dag zou hij nog een goede vader zijn, vond hij zelf, het type dat altijd met zijn kind zou meespelen tot in de verre tienerjaartje. Tot het speelgoed werd geruild voor een biertje aan de bar. Het idee alleen al.
Het jongetje antwoord hem bijna gelijk. Naar de bomen, Storm keek naar boven, naar de kruinen van de bomen en hun bladeren. Het was nog wat vroeg maar hier en daar hadden sommige bomen al hun bladeren. Storm hurkte neer naast het jongetje en keek met hem mee het bos in. Voor even voelde het alsof hij naast zijn eigen broertje stond, moest die hier zijn had hij al meteen een heel fantasieverhaal rond het bos heen gebouwd. Zijn gedachten dreven zover weg dat hij daadwerkelijk ook dat bos bleef in staren, alsof het elk moment tot leven zou komen.
Het was pas toen het jongetje naast hem weer een grijnsje op zijn gezicht kreeg en Storm aan keek dat Storm hem met dezelfde glimlach terug aan keek. Het eerste deel van de woorden maakte volkomen logisch zin, Storm wist ook dat er niets te zien was, hij kon het ruiken, voelen, horen, zien en desnoods smaken. Het tweede deel deed zijn wenkbrauwen immers een beetje de lucht in gaan. Het hele bos verwoesten? Hoe dan? Maar het waren niet de vragen die je een kind stelde dus hield Storm zich stil, keek het jongetje aan, merkte gelijk de veranderingen in diens kleine ronde gezichtje. Hij staarde uiteindelijk enkel nog naar zijn schoenen, alsof het zijn schuld was dat hij het bos zou verwoesten. Storm wilde het liefst van al iets zeggen maar nog voor hij er iets over kon zeggen ging het jongetje al verder. Hij had het niet onder controle, wel, dat maakte dan twee van hen. ‘Ik heb het ook niet onder controle. Dus we zijn met twee.’ Hij probeerde optimistisch te klinken, zodat het grijnsje terug op het jongetje zijn gezicht zou komen. Hij bleef gehurkt zitten en stak zijn hand uit. ‘Ik ben Storm.’ Knipoogde hij. Alle kleine kinderen kende hem bij zijn voornaam, alle volwassen enkel bij Hall. ‘Wil je het bos in gaan? Anders ga ik wel mee met je?’ Stelde hij gelijk voor. Hij was misschien wel op zoek naar het gezelschap van iets onschuldig, al was de mutatie overduidelijk zo onschuldig niet …
Onderwerp: Re: Some kind of wonderful || Storm do apr 07, 2016 3:30 pm
Het was best grappig om te zien hoe de persoon naast hem probeerde te bepalen naar wat hij nu juist aan het kijken was. Waarschijnlijk dacht hij dat er iets met het bos aan de hand was en dat hij daarom niet verder wilde, maar het tegendeel was waar. Er was helemaal niets mis met het bos. Walsh vond het er zelfs er mooi uitzien. Hoe de zon door de bomen heen scheen en het er zo een beetje sprookjesachtig liet uitzien. Nu was Walsh niet iemand die echt van sprookjesachtige dingen hield, maar hij wist de schoonheid van iets altijd wel te waarderen. Misschien was dat de reden dat hij erg graag het bos in wilde, om te kijken hoe het ervan binnenuit uitzag en welke dieren er allemaal zaten. Het jongetje was heus niet dom, hij had hier al een paar keer gestaan en had de hazen wel voorbij zien springen.
Vanuit zijn ooghoeken keek Walsh weer opzij. Hij had al automatisch naar boven gekeken, maar toen hij merkte dat daar niets was, had hij zijn hoofd gedraaid en was zijn blik wat naar onder gegaan om de ander daarna gehurkt naast hem te zien zitten. Oh dat was wel handig, nu hoefde hij tenminste niet altijd naar boven te kijken en zijn ogen half dicht te knijpen omdat de zon in zijn ogen scheen. Oh hij vond het wel leuk enzo dat de zon terug scheen, maar soms was het toch wel irritant als je een gesprek probeerde te voeren met iemand die vijf keer zo groot was als jij. De meeste mensen die hij al had ontmoet, waren allemaal toch een stuk groter dan hem geweest. Het was ook niet zo raar dat hij een van de kleinste was aangezien hij waarschijnlijk ook direct een van de jongste kinderen was die op Genosha island rondliepen. Hij had een gevaar gevormd voor zichzelf en zijn omgeving, daarom hadden zijn ouders ermee ingestemd om hem al op deze leeftijd naar de school te sturen, zodat hij zijn mutatie onder controle zou leen krijgen.
Walsh keek pas op van zijn voeten toen de persoon naast hem terug begon te spreken. De woorden zorgden er wel voor dat hij zich een beetje beter ging voelen. Het lag dus niet perse aan zijn leeftijd. Misschien kwam het gewoon omdat hij nooit echt de kans had gehad om ermee te oefenen omdat zijn moeder niet eens geweten had dat hij een mutant was. Ze had pas geweten dat er helemaal niet smis was met haar zoon toen haar ex en de vader van Walsh weer op het toneel was verschenen en had uitgelegd wat zowel hij als zijn zoon waren. Zijn mondhoeken krulden terug om in een brede glimlach toen de ander zich voorstelde als Storm. ”Walsh.” De jongen deed een poging tot knipogen, maar in plaats van dat een oog dichtging, sloten ze zich allebei. Hij giechelde lichtjes toen hij het nog een paar keer proberen, maar het telkens weer mislukte. Na een vijftal keer, gaf hij het toch maar op en hield hij zijn ogen maar gewoon open. ”Zou je dat willen doen?” Walsh twijfelde nog even voordat hij de knoop doorhakte en knikte. ”Okay, maar beloof je dat het bos niet kapot gaat? We moeten gewoon heel hard lopen als de vlammen komen.” Dat klonk als een plan, een best goed plan als zijn beentjes tenminste snel genoeg zou kunnen gaan.
Onderwerp: Re: Some kind of wonderful || Storm vr apr 08, 2016 9:31 pm
never trust the
Wolf
for Walsh
Iedereen was hier voor een reden, juist? De ene was om beter te worden in zijn mutatie, de ander was om een bijdrage te doen aan de maatschappij. Dan weer kon er iemand zijn die het allemaal onder de knie had maar gewoon in de samenleving wilde zijn waar mutanten gelijken waren en weer iemand anders omdat de thuis situatie misschien te gevaarlijk was. Voor Storm was het een wanhopige vlucht geweest van wat hij had achtergelaten, mensen, pijn, verdriet en doden. Hij was hier omdat hij het niet onder controle had en dat was blijkbaar ook het geval voor het jongetje naast hem. Er was niets ergers dan het niet onder controle te hebben, er was niets ergers dan lijdzaam toekijken naar wat je aanrichtte, op welke manier dan ook. Dus als het al iets was wat ze gemeen hadden met elkaar dan was het dat wel … en het was nogal het negatieve om eerlijk te zijn. Storm stelde het jongetje geen vragen, geen wat kan je niet controleren of een vraag naar zijn mutatie. Want hij zou niet willen dat de vraag terug kaatste, hij was onder geen enkele situatie klaar om een kind te zeggen wat hij had aanricht.
Storm was gaan hurken, een houding die hem zou ontzettend vertrouwd was omdat hij het zo vaak had gedaan naast zijn broertje. Het leek alsof nu de lente er was alle kleine kinderen naar buiten kwamen. Hij was hier nog maar drie maand dus hij had grotendeels de winter doorgemaakt en dan had hij amper kinderen gezien. Het was aangenaam, een verfrissing om ze te zien lopen, ergens zo zorgeloos maar nog steeds met hun eigen duistere geheimpjes. Het moest niet gemakkelijk zijn voor een kind om plaats te vinden in deze maatschappij. Ze hoorden zorgeloos te kunnen spelen, leren en leven, niet met de angst dat ze iets verkeerd konden doen.
Het jongetje stelde zich voor als Walsh en begon dan een dappere poging te doen tot knipogen. Storm keek hem geamuseerd aan en grinnikte toen Walsh begon te giechelen om het feit dat knipogen niet lukte. ‘Het lukt je ooit wel.’ Glimlachte Storm toen Walsh het uiteindelijk op gaf en het gewoon bij een brede grijns hield. Storm had voorgesteld om mee te gaan in het bos en Walsh vroeg hem dat nog eens opnieuw voor de zekerheid. ‘Tuurlijk, ik ken het bos behoorlijk goed, zo kan je niet verdwalen.’ Het was een flauw excuus. Storm was gewoon heel erg graag in het bos, hij kende het op zijn duimpje en het gaf hem een vredig gevoel van rust. Dus ja, hij zou mee gaan, het jongetjes gaf hem een hoop goede herinneringen aan thuis. Herinneringen die hij niet wilde vergeten. Hij leek nog even te twijfelen dus Storm bleef rustig gehurkt naast hem zitten. Bij de vragen keek hij Walsh kort aan. ‘Ik beloof er alles aan te doen om het niet kapot te maken.’ Herformuleerde hij de vraag. Hij zou helpen maar of hij het kon vermijden wist hij niet. Hard rennen was geen zwak voor Storm, hij rende sneller dan de normale mensen vanwege zijn mutatie. ‘We rennen heel erg hard, ik ben de nummer één van mijn klas.’ Stelde Storm hem gerust. Hij kwam recht en liep een tweetal meter naar voor, keek afwachtend over zijn schouder. ‘Kom je?’ Vroeg hij bemoedigend. Geen vlammen en heel hard rennen, dat zou moeten lukken ….
Onderwerp: Re: Some kind of wonderful || Storm za mei 28, 2016 6:57 pm
Waar zijn schouders de eerste paar minuten van hun conversatie gespannen hadden gestaan, waren de spieren nu helemaal relaxt. Alleen de glimlach op de ander zijn gezicht zorgde ervoor dat Walsh zich helemaal ontspande en zijn hartslag wat trager klopte dan eerst. Het ‘horloge’ om zijn pols dat zijn moeder hem had gegeven juist voordat hij samen met Jean naar Genosha was vertrokken, piepte zachtjes en regelmatig. Als je niet wist dat het er was, zou je het zelfs amper horen. Een hartslagmeter die mensen vooraf waarschuwde als de kans groot was dat vernietigende vlammen zijn lichaam zouden omringen en alles dat in hun weg lag in nog geen twee minuten helemaal zouden verteren. Nuclear vuur was dan ook veel gevaarlijker dan gewoon vuur. Niet alleen omdat het alles veel sneller verteerde, maar ook omdat er giftige stoffen vrijkwamen die mensen konden doden als ze er te lang aan blootgesteld werden. Gelukkig voor hem en de omstaanders, hadden ze een manier gevonden om hem te kalmeren van zodra zijn emoties de bovenhand kregen en was er nog niets ernstigs gebeurd in de tijd dat hij hier was.
Op de een of andere manier vertrouwde hij Storm wel. Gewoon de manier waarop hij sprak, zorgde ervoor dat hij zich ontspande en de grijns al terug op zijn gezicht verscheen nadat deze eraf gegleden toen hij vermeldde dat hij zijn mutatie niet onder controle had. Hij was tenminste niet alleen. Storm had zijn mutatie ook niet onder controle, iets dat ervoor zorgde dat hij zich toch een beetje minder slecht voelde. Het feit dat de ander neerhurkte, maakte het veel gemakkelijk om hem aan te kijken. De zon scheen niet meer in zijn gezicht waardoor hij zijn ogen niet meer half hoefde toe te knijpen en zijn nek deed al minder pijn nu dat hij gewoon voor zich uit kon kijken.
Walsh zou waarschijnlijk enthousiast op en neer gesprongen hebben als dat er volgens hem niet veel te vrouwelijk uit zag. Hij was een man, geen klein meisje met vlechtjes dat op en neer sprong van zodra er iets gebeurde dat hij leuk vond. Het enige dat hij deed, was breed grijnzen. Toen er gezegd werd dat hij eerst van zijn klas was geweest op het gebied van rennen, veranderde de brede grijns op zijn gezicht in een ondeugend exemplaar. ”Nummer één van je klas, huh? Ik had de nummer één van mijn klas net verslagen voordat… Jean me kwam halen.” Ondanks het feit dat hij echt wel zin had om het bos in te gaan, twijfelde hij nog toen Storm opstond en een paar stappen naar voren zette. Pas toen hij vroeg of hij kwam, rende hij vooruit het bos in. ”Probeer me maar bij te houden!” Walsh lachte vrolijk terwijl hij onder takken door dook en over obstakels in zijn weg sprong. Zijn hartslag ging omhoog, maar dat kwam meer door de adrenaline dan te sterke emoties. Op een gegeven moment bleef zijn voet echter achter iets hangen en viel hij met heel zijn hebben en houden tegen de grond. Tranen sprongen in zijn ogen toen er een steek van pijn door zijn pols en knieën heen schoot. Kleine vlammetjes schoten van de puntjes van zijn donkere haar af terwijl hij zich op zijn achterwerk zette en zijn pijnlijke pols met zijn goede hand omklemde. Walsh beet op zijn lip in een poging om zowel te tranen als de vlammen tegen te houden. Het horloge om zijn pols piepte waarschuwend terwijl hij zijn knieën optrok en zijn donkere kijkers op Storm richtte. ”Ik denk niet dat het gebroken is.”
Onderwerp: Re: Some kind of wonderful || Storm zo mei 29, 2016 12:15 pm
.Always live before you die.
Het was hem ergens ontgaan, zijn omgeving, het zachte amper hoorbare gepiep van iets dat uit de buurt van het jongentje kwam. Storm was zo opgegaan in het gesprek, in het feit dat hij hier met een jongetje stond dan evengoed ergens zijn broer kon zijn, dat hij niet echt meer lette op de omgeving. Lupos deed het altijd wel ergens, maar niet op de goede manier. Maar het zachte gepiep viel Storm pas op als hij gehurkt naast de jongen zat. En hij wist ook gelijk wat het was, hij hoefde niet naar de pols te kijken om het te weten. Zijn blik gleed voor een kort moment naar zijn eigen hartslagmeter rond zijn pols. Dus hij was niet de enige die moest vertrouwen op een horloge? Ergens voelde het als een opluchting, ergens voelde hij een beetje ontlading door deze ontdekking. Hij was niet de enige, hij was niet de enige die honderd keer per dag naar een hartslagmeter keek gewoon om er zeker van te zijn dat alles nog in orde was. Onbewust had hij zijn pols wat gedraaid en keek hij naar de cijfertjes, de cijfertjes die de grens bepaalden tussen goed en slecht, tussen Storm en Lupos. Hij wist hoe snel dit kon veranderen, hij wist hoe cruciaal het was te vertrouwen op dat ding. Dus voor Walsh moest het net zo zijn, maar op zijn eigen manier dan. Het was dus ook afhankelijk van hartslag … het zachte gepiep zou niemand kunnen horen maar Storm met zijn versterkte zintuigen hoorde het wel en het was kalm, regelmatig, rustgevend haast. Dat zei zoveel meer dan een normaal ritme, dat vertelde hem dat Walsh ontspannen en op zijn gemak was, het bracht een kleine glimlach op zijn lippen.
Hij had gezegd dat hij de nummer één was van zijn klas, maar ergens was dat slechts een leugentje om bestwil. Vroeger was hij altijd de beste geweest, toen hij nog geen mutaties had. Hier liet hij sportlessen en trainingssessie achterwege, het was geen veilige omgeving voor zijn hart om opgewonden te geraken al was het maar zoiets simpel als sporten. Het zweet, de verhoogde hartslagen, het bijzijn van medestudenten was soms al genoeg voor Lupos om te beginnen zoeken naar een potentieel slachtoffer, het laatste wat hij wilde was transformeren in één van de trainingszalen. Walsh ging er meteen op in, wat voor een glimlach zorgde bij Storm. Maar het nam net zo onverwachts de wending van die mutaties, opnieuw. Storm kreeg iets geruststellender in zijn glimlach. ‘Ik wil wedden dat je hem nog kan verslaan.’ Knipoogde hij bemoedigend. Mutaties leken altijd opnieuw in te staan tussen mensheid en veranderingen, niets bleef hetzelfde eens je een mutatie had of ontwikkelde, Storm kon het weten.
Walsh rende vlak langs hem heen het bos in, riep met die vrolijke lach dat Storm hem maar moest bijhouden. Storm keek concentreerde zich extra op zijn menselijkheid, het laatste wat hij wilde was dat Lupos ging denken dat dit een jachtspelletje was en hij te hard opging in het jachtinstinct. Hij zette zijn lichaam in beweging en rende tussen de bomen door de jongen achterna. Zijn gehoor hield de hartslag van Walsh in de gaten, alsof hij het uit veiligheidsoverwegingen deed. Maar aangezien hij niet wist waar de grens lag kon hij er ook niet op inspelen. Dus concentreerde hij zich maar op zichzelf terwijl hij over de al te bekende bosgrond verder liep. Hij zag het gebeuren nog voor het gebeurde, hij wilde Walsh nog roepen om op te letten maar het kind struikelde en viel op de grond. Storm kwam tot stilstand, keek oplettend toe naar de kleine vlammetjes en begon al het hele rampenscenario voor zich te zien. Maar daar mocht hij niet aan denken, niet nu. De hartslagmeter piepte luidruchtig en de tranen en concentratie in Walsh blik alarmeerde hem meteen. Hij keek Storm aan, hij hurkte neer, nog steeds oplettend voor de situatie. ‘Dat zien we straks wel, kijk naar me, Walsh.’ Vestigde hij de aandacht op zichzelf. Die hartslag moest naar beneden, de adrenaline moest eruit. Hij hief zijn eigen pols op en toonde de hartslagmeter die hij zelf droeg. ‘Ik heb er ook eentje, dus ik weet hoe belangrijk het is om nu even rustig in en uit te ademen.’ Zei hij met een kleine glimlach. Hij liet een kleine stilte vallen, genoeg voor Walsh om zich even te concentreren. ‘Was je met je ogen dicht aan het rennen door het bos?’ Vroeg hij met een zekere geamuseerde nieuwsgierigheid. Hij kwam wat dichter hield zijn hand open voor Walsh om zijn pols erin te liggen. ‘Als je er geen vertrouwen in hebt dan moet je het zeggen, ik wil enkel kijken hoe het met je pols is gesteld.’ Merkte hij zachtjes glimlachend op. Hij probeerde zoveel mogelijk rust van zichzelf uit te stralen, genoeg voor Walsh om het eventueel over te nemen …
Onderwerp: Re: Some kind of wonderful || Storm zo jul 10, 2016 5:30 pm
Het was echt niet zijn bedoeling geweest om te vallen. Hij had gewoon wat door het bos willen rennen zoals hij vroeger met zijn moeder gedaan had als ze gingen kamperen. De vrouw had altijd al erg veel van de buitenlucht gehouden en die liefde had ze aan haar zoon doorgegeven. Altijd binnen zitten was toch nooit leuk? Daarbij leek het altijd alsof de muren op hem af leken te schuiven als hij veel te lang gewoon binnen bleef zitten. Zelfs als het regende, zou hij nog graag tijd buiten door willen brengen. Buiten had je ook meer plaats om rond te lopen en hij kon zich altijd terugtrekken als alles hem een beetje teveel werd. Even weg van de drukte zodat hij zichzelf tenminste kon horen denken. Het was ook veel makkelijker om op zijn ademhaling te letten als hij alleen was en er niet contant mensen om hem heen hingen. Of hij de aanwezigheid van Storm nu storend vond? Helemaal niet. De jongen vond het zelfs fijn dat de ander er was en voelde zich op zijn gemak. Het was zelfs goed dat de ander er was. Walsh nam beloftes erg serieus en de belofte die Storm gemaakt had, had ervoor gezorgd dat hij zich niet meer door zijn mutatie had laten tegenhouden. Lachend was hij het bos in gelopen, maar dat was dus iets minder goed afgelopen dan hij in eerste instantie verwacht had.
De jongen zweerde dat die tak er eerder nog niet geweest was. Die boom had hem waarschijnlijk willen laten struikelen en had zijn wortels een stukje uit de grond laten komen van zodra hij aankwam, het kon gewoon niet anders! Hij voelde hoe de hete tranen over zijn wangen heen liepen terwijl hij met alle macht zijn hartslag terug naar onder probeerde te krijgen. Als hij niet snel rustig zou worden, zou hij alles nog verwoesten en dan zou hij nooit meer naar het bos kunnen komen. Wat zou zijn moeder wel niet zeggen als ze wist dat hij een bos had laten afbranden? Ze zou waarschijnlijk erg kwaad op hem worden omdat hij zo’n mooi gebied verwoest had. Misschien zou ze hem zelfs van school halen als ze hoorde dat hij dingen kapot maakte met zijn mutatie en dat wilde hij helemaal niet! Hij had eindelijk wat vrienden gemaakt en voelde zich op zijn gemak tussen al die mutanten. Allemaal mensen die ook dingen konden die een normaal mens niet hoorde te kunnen en sommigen waren zelfs bijna net zo gevaarlijk als hij was. Dat kleine feitje zou ieder ander waarschijnlijk bang gemaakt hebben, maar voor Walsh was dat alleen maar goed nieuws. Hij was zo tenminste niet de enige gevaarlijke mutant die zich op het eiland bevond en hij wilde er vanalles om verwedden dat hij ook niet de enige was die het niet onder controle had.
Zijn donkere kijkers richtten zich al snel op Storm toen deze ook aangelopen kwam en voor hem neerhurkte, maar zijn aandacht ging daarna al snel terug naar zijn pijnlijke arm die hij met zijn goede hand omklemde. De jongen keek pas weer op naar de ander toen gezegd werd dat hij Storm moest aankijken. Een zachte snik verliet zijn lippen voordat hij zijn aandacht op het horloge rond Storm’s pols richtte. Dat zag er bijna net hetzelfde uit als hetgeen dat hij om zijn eigen pols had hangen, een cadeautje van zijn vader om zijn hartslag in de gaten te houden. Walsh knikte wat zwakjes toen een korte uitleg volgde. Hij moest rustig blijven zodat hij niets kapot zou maken. Een zwakke grijns krulde om zijn lippen toen Storm vroeg of hij met zijn ogen dicht aan het rennen was. ”Nee, volgens mij mocht die boom mij niet zo en liet ‘ie mij daarom struikelde.” Zijn stem trilde nog altijd lichtjes en de vlammetjes waren nog altijd aanwezig en zichtbaar als hij zijn hoofd bewoog, maar zijn hartslag begon langzaam maar zeker wat omlaag te gaan.
Voor een kort moment twijfelde hij, maar legde zijn pijnlijke pols dan toch in Storms hand. ”Het doet pijn.” De woorden kwamen er piepend uit en voor een kort moment schoot zijn hartslag terug omhoog voordat hij zijn concentratie weer hervond en zo diep mogelijk in- en uitademde. De jongen probeerde zich groot te houden. Het was niet omdat hij nog maar tien jaar oud was dat hij zich moest gedragen als een klein meisje, toch? Hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij zijn aandacht op Storm gericht hield en zich concentreerde op de ademhaling van de ander.
Onderwerp: Re: Some kind of wonderful || Storm zo jul 10, 2016 8:12 pm
.Always live before you die.
Soms was het goed om iemand iets te geven waarop ze konden bouwen. Iets dat de gemoederen zou sussen, iets waar ze op konden rekenen, een belofte, een bouwsteen, een vergelijking. Daarom toonde Storm hem zijn hartslagmeter om duidelijk te maken dat hij heus niet de enige was die moest opletten met zijn eigen lichaam. Storm was nu al zover dat dit soortgelijke ongevalletjes de weerwolf niet konden triggeren maar wat het wel zou doen als het bos hier in brand zou vliegen. En daar kwam de belofte van Storm, dat hij het niet zou laten gebeuren. Hij was een Brit, hij hechtte enorm veel belang aan beloftes dus deed hij er ook meteen alles aan om Walsh gerust te stellen in de situatie. Hij kende het gevoel, hij kende het gevoel van die verhoogde hartslag en wat het met je deed. Voor Walsh voelde het misschien anders aan maar op een zeker vlak was mutaties onderdrukken bij iedereen een beetje verstikkend, zeker als de mutatie zo graag zijn gang wilde gaan. Hij kende de intense drang ervan, alsof je lichaam in vuur en vlam stond en je er alles aan moest doen om dat kleine beetje van jezelf onder controle te krijgen. Storm kon erover meepraten, hij was het meest frustreerde gevoel ooit.
Walsh was er duidelijk van aangedaan, hij probeerde zich mans genoeg te houden om niet te gaan snikken maar toch verliet een snik het jongentje zijn lippen toen hij Storm aan keek. De beste strategie om kinderen tot bedaren te krijgen was vaak wel afleiding. Storm had het voordeel gehad van zelf een broer van tien gehad te hebben, Levi was vaak ontzettend kleinzerig. En Storm moest dan altijd iets uit de mouw schudden om hem af te leiden. Dit was een rechtvaardige situatie, Storm had de val niet gezien maar hij had het wel gehoord en het klonk pijnlijk. Dus ja, Walsh had redenen om te huilen. Thuis was Levi al vaak aan het bibberen voor een pleister af te trekken, dan moest Storm altijd tot drie tellen, en dat telde hij maar tot twee en trok het eraf. Of hij wees een onzichtbare vogel aan buiten en trok het eraf van zodra zijn broer naar buiten keek. Het was simpel, maar het werkte. Dit zou waarschijnlijk wel medische hulp nodig hebben. Dus hij begon met een afleiding, waar Walsh verbazend genoeg meteen op in ging. Storm draaide zich half en keek naar de boom, naar de tak waarover Walsh was gestruikeld. ‘Wel dat is niet zo heel erg aardig.’ Zei hij quasi streng terwijl zijn ogen langs de stam omhoog gleden. Uiteindelijk keek hij terug naar Walsh, hoorde hoe de hartslag langzaam maar zeker begon te dalen. ‘Ik wil straks wel een schop gaan halen en deze stouterik een ander plekje geven op het eiland.’ Wees Storm met een glimlach richting de boom. Hoe kon de boom ook … het was al erg genoeg dat er mutanten soortgelijke dingen deden, ging de natuur nu nog een beetje mee doen.
Storm voelde een zekere opluchting toen Walsh zijn pols en hand voorzichtig in dat van Storm legde. Zijn hoge lichaamstemperatuur zou misschien opvallen maar Storm probeerde zo voorzichtig mogelijk te blijven. ‘Ik denk niet dat het is gebroken.’ Zei hij nadat hij de pols grondig bekeek. Het begon wel op te zwellen en blauw te zien dus misschien was het goed verstuikt. ‘Maar ik denk wel dat we hiermee naar de ziekenboeg moeten.’ Hij keek Walsh met een spijtige blik aan. ‘Voor we dat doen gaan we dit even spalken zodat we het niet nog erger maken.’ Hij keek in het rond op zoek naar twee stevige takjes die hij kon gebruiken om Walsh zijn pols recht te houden. Iets om het mee vast te zetten was natuurlijk iets anders. ‘Heb jij toevallig iets bij om dit vast te zetten? Of een ideetje?’ Vroeg hij voorzichtig terwijl hij de twee takjes tegen de pols zetten, hij trok er zelf een pijnlijk gezicht bij het hele gebeuren, hij hoopte dat Walsh net zo kalm kon blijven als Storm zich momenteel nog voelde, hij wilde namelijk geen afgebrand bos en ook geen weerwolf los …
