I wish.... [open for everybody]

Met zijn handen in zijn handen in zakken gestoken, slenterde Mason over het verlaten school terrein. Rustig nam hij de omgeving in zich op. Dus hier zou hij de komende jaren doorbrengen? Afgesloten van de buitenwereld? Een zucht schoof over zijn lippen. Het was toch te hopen dat hier wat te beleven was, zin om nu ineens de brave student uit te gaan hangen had hij namelijk niet. Kort dwaalde zijn blik af naar het enorme schoolgebouw, waarin zowel de leraren als de studenten sliepen. Voor hij naar buiten was gelopen had hij overwogen Arya uit haar bed te trekken, om samen het eiland te verkennen. Uiteindelijk had hij toch besloten haar nog even te laten slapen, ze was gisteravond moe geweest van de lange reis en haar rust dan ook goed gebruiken. Daarbij kwam dat haar kamergenootje waarschijnlijk vreemd zou opkijken als er ineens een wildvreemde gast de kamer in zou komen lopen. Niet dat hem veel kon schelen. Waarschijnlijk had hij het zelfs wel grappig gevonden. Het zou zijn zusjes kansen om vrienden te maken echter wel eens kunnen bellemeren en dat was niet iets wat hij graag op zijn geweten had.
Mason was onderhand in een prestigieuze rozentuin beland. Ugh, ze deden wel erg hun best om alles er hier zo perfect mogelijk uit te laten zien. Het deed hem een beetje denken aan hun tuin, daar had het er ook altijd zo in scene gezet uitgezien. Met het gras altijd kort gemaaid en geen spoor van onkruid. Eigenlijk zou hij blij moeten zijn dat het x-men team hem daar weg had gehaald, hij had er zich toch nooit echt op zijn plaats gevoeld. Bovendien had het waarschijnlijk niet lang geduurd voor hun vader erachter was gekomen, waar zijn kinderen mee bezig was. Een kleine grijns verscheen op het gezicht van de jongen. Hadden ze Marc toch nog mooi te luren gelegd. Die zou nu wel behoorlijke problemen hebben met zijn klanten.
Door een van gietijzer gemaakte poort liep Mason de tuin uit. Benieuwd naar wat hij nu weer tegen zou komen en of dit aspect van het eiland iets meer potentie had dan die oud bollige tuin. Een grasveldje met bomen en helemaal aan het einde van het pad iets wat op een speeltuin leek. Geweldig. Van free-runnen zou waarschijnlijk weinig terecht komen op dit verdomde eiland. Er stonden praktisch geen gebouwen op het eiland en degene die er stonden, stonden veels te ver uit elkaar. Dat was wel even anders in Clemont-Ferrand, waar hij wekelijks met twee vrienden de daken op was gegaan. Gewoon, voor de kick en om mensen een halve hartaanval te geven door ineens van een dak af te springen en vlak voor hen of boven op hun auto te landen. Nu, hij dichter bij de speeltuin in de buurt kwam kon hij een gestalte zien zitten op schommel. Kennelijk was hij niet de enige die in alle vroegte had besloten naar buiten te gaan. Hij trok de capuchon van zijn vest van zijn hoofd, ging met zijn handen door zijn donkere haren om ze toch enigszins recht te leggen. Hij was onderhand dicht genoeg bij de schommels in de buurt om te zien dat de persoon op de schommel een meisje was. “Hey.” zei hij, toen hij er zeker van was dat hij binnen gehoorafstand was. Hij liet zich op de schommel naast die van het meisje zakken.  “Kinderherinneringen terug aan het halen?” vroeg hij aan haar, met een scheve glimlach op zijn gezicht.

Het gezicht van het meisje werd gesierd door een stralende glimlach. Ze had iets onschuldigs over zich, bijna kinderlijk. Mason liet zijn ogen over haar lichaam glijden. Oké, niet zo kinderlijk. Hij keek hoe het meisje zich heen en weer bewoog op de schommel. Haar enthousiasme amuseerde hem, het was bijna alsof ze zich niet bewust was van al het kwaad in de wereld. Al vermoede hij dat dit het geval was. Iedereen had een verhaal en zo’n verhaal bevat altijd zwarte bladzijdes. Hij lachte even, toen ze hem zei de wind door zijn haren te voelen. Begon zachtjes te schommelen. Waarom ook niet? “Lang geleden.” zei hij, met een scheve grijns op zijn gezicht. Arya en hij hadden ooit een schommel gemaakt in het bos. Hij was met lange touwen om zijn lichaam gewikkeld in een hoge boom geklommen, had de touwen om een stevige tak gebonden en ze naar beneden gegooid. Daar had zij er een plank aan geknoopt, waar ze twee gaten in gebrand hadden.

“Nee,” begon hij, terwijl hij stopte met schommelen. “Ik wou het eiland vast een beetje verkennen, kijken of hier nog iets te beleven viel.” Nog steeds die jongensachtige, scheve grijns op zijn gezicht. “We zijn hier gisteravond laat aangekomen, dus toen had ik er niet echt tijd voor.” vertelde hij, zich er niet eens bewust van dat hij ‘we’ had gezegd. Voor hem was het bijna vanzelfsprekend om in de wij-vorm te praten, Arya en hadden altijd veel samen gedaan. Alleen op school hadden ze allebei hun eigen wereldje gehad, al waren die ook sterk met elkaar verbonden. Hij was de aanvoerder van het basketbalteam geweest, zij van de cheerleaders. “Dus gebeurd er hier nog wel eens wat spannends?” vroeg hij, terwijl hij voor een moment zijn blik om het meisje naast hem focuste. Hopend dat haar antwoord ja was. Hij was iemand die spanning nodig had. Iemand die er van hield de adrenaline door zijn aderen te voelen gieren. En schommelen op een schommel deed dat niet voor hem. “Ik ben trouwens Mason.” zei hij. Zich afvragend of ze zijn Franse accent zou horen. Zijn Engels was bijna perfect, wat logisch was gezien het feit dat hij op een internationale middelbare school had gezeten. Zo nu en dan hoorde je echter wel dat hij oorspronkelijk niet uit een Engelstalig land kwam.

Ow, oeps... Domme fout gemaakt, in plaats van gequoted ge-edited. Heel intelligent I know. Dus nu is de oude post weg

Met zijn hoofd een tikkeltje schuin keek Mason Olivia aan. Benieuwd naar wie haar bang zou maken en waarom. Hij zag het bang maken van mensen die zwakker dan jouw waren als zwak. Een geintje op zijn tijd kon prima, maar als je iemand echt de stuipen op het lijf wou jagen dan deed je dat bij iemand van je eigen kaliber. Zo simpel was het. Bedachtzaam begon het meisje te praten, het was alsof ze er zelf nog niet eens echt over na had gedacht. Alsof het iets vanzelfsprekend was geweest. Iets wat vaker gebeurde. Waren die gozers hier dan allemaal van die watjes? “Misschien als je heel boos kijk?” zei hij met een scheve grijns, als reactie op haar woorden. “Zeg het maar als ze je nog eens lastig vallen. Dan zal ik ze vertellen dat het wel erg kinderachtig is om iemand bang te maken die een stuk kleiner is.” Hoewel Mason absoluut geen schatje was, had hij wel zo zijn standaarden.

Olivia verontschuldigde zich met een pruillipje, maar haar glimlach verraadde dat ze het niet meende. Hij grijnsde naar haar, haalde zijn schouders op. “Ach, het is al goed. Geeft mij ook weer de kans jouw te ondervragen.” Net als hem kwam Olivia ook niet uit Amerika. Ze kwam uit Italië, waar de mensen kennelijk ook te lui waren om Engels te leren. Hij grijnsde even. Hij was wel eens in Italië geweest. Het was tenslotte een land met veel kunst, dat ook nog eens relatief dichtbij Frankrijk lag.

De bewondering in de ogen van Olivia was hem niet ontgaan, deed hem grijnzen. Het was niet de eerste keer dat iemand ontzag voor hem toonde, maar het was wel de eerste keer dat iemand dat deed vanwege een onderdeel van zijn mutatie. Een superheld? Mason schoot in de lach. Zo had hij het nog nooit bekeken. “Nou, dat valt ook wel mee hoor. Mijn zusje en ik zijn samen een stuk sterker dan we apart zijn, maar aan die verbondenheid zitten ook zo zijn nadelen.” Het was waar, een poosje geleden was Arya erg ziek geweest. Voedselvergiftiging. Meer dan een week had ze uitgeput op bed gelegen en hoewel hij nergens last van had, had hij heel veel moeite gehad om het vuur of de rook die hij creëerde onder controle te houden. Hij had zelfs per ongeluk een schilderij dat hij moest stelen zo erg aangetast met de rook, dat ze er niets meer mee hadden gekund. Aura’s manipuleren? Daar had hij nog nooit eerder van gehoord. Sterker nog, hij wist niet eens dat aura’s daadwerkelijk bestonden. Hij grinnikte even toen ze hem zei dat hij zich nergens druk over hoefde te maken. “Ah, dat is een hele geruststelling.” zei hij, met een knipoog.  “Hoe werkt dat dan iemand laten stikken met z’n aura?” vroeg hij vervolgens geïnteresseerd. Olivia was ondertussen opgestaan van haar schommel en was tegenover op de grond gaan zitten, haar benen gekruist. “Nou, het is niet zo bijzonder als die van jouw. Ik kan vuur en rook sturen.” Eigenlijk was zijn mutatie best standaard, er waren wel meer mensen die vuur konden manipuleren. “Met vuur kan ik ook voorwerpen maken, met rook ook maar daar is Arya beter in.” Gaf hij eerlijk toe. Ja, zijn zusje was beter met rook dan hij. Daartegenover stond wel dat hij meer controle had over vuur. Vuur was een veel sterker element, je kon het voelen trekken in je handen vooral wanneer je er voorwerpen mee maken. Rook daar in tegen was licht en springerig. Het was veel moeilijker bij elkaar te houden, althans dat vond hij. “Wanneer kwam jij erachter wat je kon?” vroeg Mason, terwijl hij overeind kwam. Hij trok zich op aan de touwen van de schommel en zetten zijn voeten op de kunstoven plaat neer. Kort liet hij zijn blik afdwalen naar de houten balk waaraan de schommels hingen. Ach, waarom ook niet. Hij zette zich af tegen de schommel, echt een grote afstand was het niet, greep de balk en trok zich er zonder enige moeite aan op. Tilde zijn benen onder zijn armen door en ging zitten. “Kom, veel beter uitzicht!” zei hij met een brede grijns. Hoewel hij niet veel verder kon kijken, kon hij net wat verder zien dan hij op de grond had gekund. Hij kon precies ver genoeg kijken om te zien dat een wat ouder vrouwtje, als hij zich niet vergiste één van de secretaressen, aan het dansen was met de tuinman. “Olivia, dit moet je echt zien.” Lachend keek hij naar het meisje. “Ga op de schommel staan en steek je armen omhoog, ik trek je er wel op.” zei hij, terwijl hij ging staan. Op die manier zou hij straks meer kracht kunnen zetten dan hij in zijn zittende positie had gedaan. Ja, hij stond zo wel minder stabiel maar ach zo veel kon er niet mis gaan.

Mason schoot in de lach toen Olivia boos probeerde te kijken. Nee, echt angstaanjagend zag ze er niet uit. “Niet heel erg.” zei hij, wetend dat een ‘ja’ niet erg overtuigend over zou komen. Hij haalde zijn schouders op, toen ze hem zei dat ze het lief vond. Persoonlijk vond hij de term lief niet helemaal bij zichzelf passen, maar als zij hem zo wou zien was dat prima. “Dan is het wel een hele kleine jongen.” zei hij bedachtzaam. Hij kende weinig jongens die zo klein waren als Olivia, sterker nog hij kende er geen één. Oké, dat was niet helemaal waar hij kende zat kleine kinderen die kleiner waren maar hij ging er vanuit dat ze het niet over iemand had die jonger was dan een jaar of zestien. “Tenzij je bang bent gemaakt door een kleuter.” grinnikte hij.

Het ontging hem niet dat Olivia haar gezicht afwende als reactie op zijn vraag. Hij fronste even, besloot niet verder te vragen. Zelf haatte hij het als mensen door gingen over iets waar hij niet over wou praten. Als je hem boos wou hebben, was dat ook precies wat je moest doen. Kort grijnsde hij, Olivia’s enthousiasme was aanstekelijk. Lachend schudde hij zijn hoofd bij het horen van haar flauwe grap. “Niet snel nee.” Het was waar hij had het niet snel koud en dat was maar beter ook want als hij het echt koud kreeg werd het moeilijker om vuur te sturen. “Nee, we hebben geen vuur nodig om rook te creëren.” zei hij. Kort sloothij zijn hand, toen hij hem opende leek er rook uit zijn handpalm te ontsnappen. Het relatief kleine rookwolkje steeg op, hij trok de rook uit elkaar, door zijn beide handen te bewegen, en liet het verdwijnen in de lucht. Het was de eerste keer dat hij zijn mutatie aan iemand anders dan zijn zusje of zijn vader liet zien. Ja, er waren wel mensen die de gevolgen van zijn mutatie hadden gezien maar ze hadden het hem nooit zien doen. Gelukkig niet, dan had hij nu misschien in de gevangenis gezeten.

De twijfel in Olivia’s ogen was duidelijk zichtbaar, hij grinnikte. Zelf was hij altijd al een waaghals geweest, zijn eigen grenzen opzoeken was een van zijn favoriete bezigheden. “Maak je geen zorgen, dit is kinderspel.” Een brede grijns stond op zijn gezicht. Ja, dit was Mason in zijn element. Al zou hij zich waarschijnlijk binnen de kortste keren weer vervelen, op een schommel klimmen was nou één maal niet heel spectaculair. Olivia was op de schommel gaan staan, stak haar armen omhoog. Hij zakte door zijn knieën, pakte haar armen beet en trok haar omhoog. Ze stond nu vlak bij hem, hij kon de warmte van haar lichaam voelen. Haar wangen kleurde rood, iets wat de grijns op zijn gezicht deed verbreden. “Ik bijt niet hoor.” zei hij plagend. Terwijl ze hem stevig beet hield begon ze voorzichtig over de balk heen te schuifelen. Hij bleef rustig staan, ging zitten toen zij dat deed zodat ze niet gedwongen werd zijn arm los te laten. “Geeft niet.” zei hij.

Mason’s ogen gingen van Olivia, die haar hand voor haar mond had geslagen, naar de twee dansende oudjes. Het was alsof die twee in hun eigen wereldje zaten. Verliefd, dat zou kunnen. Een affaire op school, dus dan was er hier misschien toch iets te beleven. Het was toch te hopen, gezien het feit dat hij hier voorlopig nog zat. Olivia’s woorden zorgde ervoor dat hij zijn aandacht weer op haar focuste. Kennelijk had ze toch besloten het hem te vertellen. Het was duidelijk dat het een aspect van haar mutatie was die ze niet erg kon waarderen. Hij legde zijn hand even op haar bovenbeen, vlak boven haar knie. Zou diegene bij wie ze het per ongeluk had gedaan zijn gestorven? Of zou ze op tijd zijn gestopt? Hij besloot de vragen voor zich te houden. “Dus jij kunt iemands verleden zien, door z’n aura.” zei hij, niet zeker of hij haar helemaal goed begrepen had. Hij had altijd gedacht dat als aura’s bestonden het kleuren waren die weergave wat voor karakter iemand had en hoe die zich voelde meer niet. Kennelijk was het veel complexer dan dat. Kon je er zelfs iemand mee doen stikken. “Op wat voor muziek zouden ze dansen?” Mason richtte zijn blik weer op de rozentuin. “Ik weet het niet, misschien wel geen muziek en als het muziek is vast iets klassieks, iets ouds.” Bedenkelijk keek hij naar de twee, hij kon zich niet voorstellend dat hij ooit zo zou zijn. Oud. Verliefd. Wanneer hij wist dat hij een mutatie had? “We waren acht toen we erachter kwamen dat we in staat waren om vuur en rook te sturen. Het was niet echt één bepaald iets wat er voor zorgde dat we het ontdekte, er gebeurde altijd al rare dingen om ons heen. Arya heeft een keer de sigaret van onze vader in de fik laten vliegen en ik heb een keer de gangkast met rook gevuld.” zei hij. Al die kleine ongelukjes hadden Marc’s overtuiging dat zijn kinderen duivels kinderen waren nog groter gemaakt. Later, toen hij erachter was gekomen wat de tweeling kon, had hij besloten er gebruik van te maken. Het was alsof hij zich ineens bewust was geworden van het feit dat hij hun vader was.

Mason zag hoe haar blik kort naar zijn hand ging die op haar bovenbeen ruste, vroeg zich af of ze zich er ongemakkelijk bij voelde. De glimlach op haar gezicht vertelde hem dat dit niet het geval was. Toch trok hij zijn hand terug, nadat hij zich er van had verzekerd dat hij begreep dat ze liever niet verder vertelde. Hij wist maar al te goed hoe vervelend het was als mensen met hun vragen dichtbij de dingen kwamen die je pijn deden. Of boos maakte. “Hoe reageerden je ouders erop? Ze waren toch niet boos, ik bedoel… Arya en jij deden dat vast niet expres?” Was dit karma? Was dit wraak voor de vragen die hij zo juist had gesteld? Nee, daar was Olivia geen type voor. En ergens was het we een logische vraag. Zij kon toch ook niet weten dat zijn ouders gevoelig lagen? Kort wende hij zijn blik af. Wat moest hij nu zeggen? Zin om zijn hele levensverhaal op te hangen had hij niet. Zeker niet. Dan maar een zo kort mogelijk antwoord en hopen dat ze niet verder vroeg. “Onze moeder is overleden bij onze geboorte en onze vader kon het allemaal niet zo veel schelen wat we uitvoerden.” zei hij schouder ophalend. Dat hun vader hen duivelskinderen had gevonden hield hij maar even voor zich. Net als het gegeven dat hun vader later misbruik had gemaakt van hun mutatie. Eikel dat het was. Mason balde zijn handen tot vuisten, probeerde de woede die hij op voelde borrelen weg te duwen.
Bedachtzaam keek Mason Olivia aan. “Wow, ik had niet verwacht dat een aura zo veel kon zeggen.” Mompelde hij. Zou zij weten wat hij had gedaan? Zou zij weten dat zijn vader een kunstdief was en Arya en hij lange tijd zijn partners in crime waren geweest? Of was dat te gedetailleerde informatie? Zou ze weten dat hij door zijn vader en eigenlijk ook door diens zus als duivelskind werd gezien? Dat Arya en hij gezien werden als de oorzaak van hun moeders dood? Nee, toch? Met zijn hand ging hij door zijn donkere haren. Hij vond het geen prettig idee dat zij meer van hem zou kunnen weten dan hij wilde.
Of hij vang was dat hij nooit zo iets zou vinden? Kort keek hij naar de twee dansende oudjes. Hij kon zich niet voorstellen dat hij dat ooit zou kunnen zijn. In het tweede deel van haar vraag kon hij zich beter vinden. “Ik weet niet, als diegene je afwijst omdat je anders bent is die het ook niet waard lijkt me.” zei hij schouderophalend. “En wie wordt je wel tot over je oren verliefd op iemand die ook anders is.” Hij glimlachte even naar haar. Hij had nooit echt een relatie gehad, hij was niet zo van de vastigheid. Hij was wat je noemde een ware casanova, iets wat men niet moet verwarren met een player. Waar een player gewoon pakt wat hij pakken kan – om het even om onbeschoft te zeggen –, doet een casanova daadwerkelijk moeite voor een meisje dat hij leuk vind. Eén leuke date of misschien wel twee, maar meer dan dat zal het nooit worden. Natuurlijk was hij niet van plan dit patroon eeuwig door te zeggen, ooit zou hij wel een meisje vinden dat hem naar twee dates nog steeds genoeg te interesseerde. “Ik denk wel dat het makkelijker is, een relatie met een andere mutant. Die begrijpt tenminste hoe het is om anders te zijn.” zei hij nadenkend.

Aan haar reactie kon Mason merken dat Olivia schrok van wat hij haar vertelde. Hoe zou ze reageren als ze de rest van zijn verhaal wist? Niet dat hij van plan was het haar te vertellen, zeker niet. Zijn blik ging naar haar hand die op zijn gebalde vuist lag. Hij voelde zich stom, dat enkele gedachten hem zo van zo’n stuk konden brengen. “Het geeft niet. Jij kon toch ook niet weten?” zei hij, terwijl hij haar even aan keek en een lichte glimlach op zijn gezicht toverde. Het was niet eerlijk zijn woede op haar te richtte. Ze had hem niks misdaan. Toch was hij blij dat ze niet verder vroeg, als ze dat wel had gedaan was hij haar waarschijnlijk wel afgevallen. Hij had een bloedhekel aan mensen die zich bemoeide met dingen die hen geen bal aan gingen.
Hij knikte, ja liefde was net als vriendschap het beruste beide op wederzijds respect en respect kon er niet zijn zonder acceptatie. Met zijn standpunt over dat het makkelijker was om een relatie met een mutant te hebben leek Olivia het niet helemaal eens te zijn. Had ze er soms ervaring mee? Ze zat natuurlijk al wat langer op het eiland en wie weet had ze voor ze naar het eiland kwam al wel mutanten gekend. “Dat zou kunnen.” Zei Mason. Zelf geloofde hij niet echt in het lot en dat alles wat er in de wereld gebeurde met een rede gebeurde. Natuurlijk, stond het leven wel enigszins vast misschien wel helemaal maar hij kon zich niet voorstelen dat overal een verklaring voor te vinden was. Geen goede in ieder geval. Niet iedereen zou ooit echt geluk ervaren. Zo simpel was het. Sommige kinderen kregen niet eens de ruimte om op te groeien en sommige kregen dit wel maar groeide op in omstandigheden die je niet eens menswaardig noemen mocht. Oké, time out. Het was niet het moment om filosofische te doen. Het was niet het moment om zijn gedachten in de vrije loop te laten want dan zat hij straks met zijn hoofd ergens in Syrië of in de tweede wereld oorlog. Of waar zijn vreemde hersenkronkels hem ook naar toe zouden leiden. Een hoge intelligentie en hyperactiviteit gingen niet altijd even goed samen.
Naast zich voelde Mason Olivia rillen. Haar rilling werd gevolgd door een wankeling en hij merkte dat ze zijn arm steviger beet pakte. Hij kon het niet laten kort te lachen. “Je bent een beetje een watje of niet?” zei hij plagend. Een druppel daalde neer op zijn wang. Heerlijk, regen… Kort keek hij naar de grijze lucht, nog even en het zou met bakken uit de hemel vallen. Hij was dan ook blij dat Olivia suggereerde in het glijbaan huisje te gaan zitten. Veel zin om stil te zitten in de regen had hij niet. Regen was soms wel leuk Als je in het bos aan het trainen was met vuur sturen of als je met je vrienden de stad doorkruiste, over de daken of course. Maar niet als je stil zat op de stang van een schommel op een afgelegen eiland. “Nee, ik vind het prima om in dat huisje te gaan zitten.” zei hij. “Mag ik mijn arm terug?” voegde hij er lachend aan toe. Nadat Olivia zijn arm had los gelaten, zette hij zich af van de stang en sprong hij naar beneden. Een grote afstand was het niet, als je maar iets door je knieën ging kon er niks gebeuren. Eenmaal op de grond draaide hij zich om naar Olivia. Benieuwd of ze gewoon naar beneden zou springen. “Als je wilt kan ik je vangen. Maar op zich hoef je alleen maar te zorgen dat je op je voeten land en dat je benen niet gestrekt zijn. Dan kan er niks gebeuren.” zei hij met een knipoog. Het begon onderhand al wat harder te regenen. Mason trok de capuchon van zijn vest over zijn donkere haren. Keek afwachtend naar het meisje dat nog bovenop de schommels zat.