Alec was er nu al zat van. Hij zat nu net een paar dagen op Genosha en miste nu al zijn thuis. Rusland waar hij was opgegroeid en nooit was opgepakt omdat hij wat mensen die in zijn vaders bende staten had vermoord. Het was raar dat hij vijftien was toen hij die mensen had vermoord. En nog voelde hij niks. Geen tikkeltje verdriet of schuldig dat hij die mensen van hun familie’s had beroofd. Hij dacht er zelfs niet bij na of dat vaders waren van jongen kinderen of net getrouwd waren. Het boeide hem gewoon allemaal niet. Het enige wat hem die jaren in Rusland had geboeid was het leven van zijn moeder. Het ging al zo slecht met haar, en moest hij haar ook nog alleen achter laten. Vreselijk vond hij dat, maar er zat niks anders op. Hij had er die dag dat hij weg zou gaan uit Rusland een hele discussie over gehad met zijn moeder of hij zal gaan of niet; maar ook met Jamie die hem was komen vragen of hij mee ging. Jamie was degene die hem er van overtuigd had dat zijn moeder beschermt zou worden door een groep mutanten die woonde in Moskou. Alec had net een drie jaar in Moskou gewoond, en nu woonde hij tijdelijk op Genosha. Dé school voor mutanten. Niet dat hem dat wat boeide. Hij wist goed genoeg hoe hij zijn demonen in hem getemd moest houden, en zijn bliksem kon hij toch alleen maar afvuren als hij boos was. Dus wat was het nut dat hij hier zat. Helemaal niks toch?!
Terwijl hij daar zo over nadacht viel het hem op dat hij het alweer deed. Hij liep alweer ergens heen met zijn gedachte verzonken in iets onzinnigs. Wat was het nut om over dingen na te denken terwijl het toch op onzin aan komt? En wat was het nut van deze vragen? Alec schudde even zijn hoofd. Over die laatste vraag had hij al vaak genoeg over na gedacht en hij was er helemaal niks mee opgeschoten. Niet dat zijn antwoorden op zulke vragen hem echt verder zouden helpen. Maar het was tenminste iets anders dan dat hij over belangrijke dingen in het leven ging nadenken. Dat was veel te veel werk voor hem. Alec spende zijn vrije uren begin de avond uit in de stallen. Niet dat hij veel van paarden hield of zo, maar het was wel artistiek hoe paarden eruit zagen en hoe ze bewegen. Er waren voskleurige paarden en zwarte paarden, en nog veel meer andere paarden van verschillende soorten en maten. Het zag er rustgevend uit, en dan had je hier net iemand lopen die als een duivel door de stallen liep. Nou ja, duivel dat was Alec nou net niet. Hij was gewoon een soort van muur tussen de buiten wereld waar hij van kon genieten, en een heleboel demonen in hem. Dat koste veel werk om ze allemaal binnen te houden, maar daar was hij mee leren leven de afgelopen drie jaar.
Alec kriebelde een paard over zijn neus en keek toe hoe het paard wat wilder werd doordat een demon het paard binnen drong. Waarom was dat altijd zo tijdens een enkele aanraking? Hij wilde het paard niet kwellen door een demon in haar te stoppen. Dus concentreerde hij op de merrie en probeerde zo de demon uit de merrie te halen. Als hij geen paarden kon aanraken, dan kon hij net zo goed het paard gaan tekenen. Dan was de merrie niet alleen op de stal, en dan had hij ook wat te doen. Begin de avond was er niet zo veel doen, dus dan kon hij beter zich verenigen met zijn artistieke kant. Die kant had hij samen met zijn mutatie geërfd van zijn moeder. Hij en zijn moeder schilderde altijd. Hij had er dan ook altijd wel inspiratie voor om wat te tekenen. Hij ging zitten op een houten trappetje tegen over de stal. En begon met tekenen. Alec veegde veel met zijn vinger over het papier om zo hele mooi schaduwen te maken. Hij maakte eerst de achtergrond voor het paard dat hij ging tekenen. Als hij dat niet deed, dan zou de achtergrond en het paard geen goeie overloop hebben op schaduwen. En dat zou zonde zijn van zijn tekening. Het schetsboek waar hij dus in tekende zaten al meerdere tekenen in. De meeste waren van hem, maar de eerste die waren van zijn moeder geweest. Dank zij kon hij goed tekenen en kon hij altijd terug kijken naar haar tekeningen. Alec maakte in het binnen de schaduwen wat donkerde dan aan de zijkanten, en maakte de eerste lijnen van het paard. Door het paard dat voor hem stond had hij genoeg aan, om de lijnen van het lichaam zo goed mogelijk te tekenen. Hij gumde sommige lijnen weg en probeerde het nog een keer. Hij wilde alles zo gedetailleerd mogelijk. Alleen dan zou hij trots zijn op zijn tekeningen. Aan het begin zag het er niet uit, maar toen hij verder ging met de schaduwen bij werken en nog meer details maakte. Dan was het gewoon perfect. De hoeven waren ook echt heel mooi geworden, maar die maakte hij door schaduwen te maken wat donkerder; zodat ze met de schaduwen van de grond goed over zouden lopen. Alec legde zijn potlood neer, toen hij zag dat het paard tegenover hem haar neus naar hem toe stak. Hij pakte van de grond een stuk hooi en gaf het aan de merrie. Eerst rook de merrie er alleen maar aan, maar nam toen een hap van de hooi dat op zijn hand lag. Ondanks dat hij zonet wel kort een demon in de merrie had gedaan, ze vertrouwde hem toch. Daar was hij wel blij mee. Dan had misschien de demon nog niks bij de merrie aangedaan, dat voor ernstige gevolgen zou kunnen zorgen. Iets wat voor een mens of een bloem wel anders zou kunnen lopen. Alec keek op naar de deur van de stallen ingang. Er kwam iemand aan maar hij wist niet wie. Niet dat hij veel mensen kende of wat dan ook..
• Met een glimlach was Rhae de stallen in gelopen. Hij was net een paar dagen terug van zijn familie en moest toegeven dat hij het hier best gemist had. Vooral Min, natuurlijk. Maar de rust die hij hier had, de tijd voor zichzelf. En niet steeds het gezeur van zijn familie die hij teleurstelde, omdat hij nog steeds niet in een hele draak kon veranderen. 'Familieschande', zoals zijn opa hem noemde. 'Geen echte Maclou, een mislukkeling. Waarom hebben jullie hem niet ergens gedumpt? Afval, is het.' Fijn, zo'n familie. Maar zijn vader was ernstig ziek, dit was het minste wat hij kon doen. Zijn zusje had hem nodig, en zijn broer waarschijnlijk ook. Rhaegys zou het misschien nooit toegeven, maar hij had Jaehaerys nodig gehad. Het was een zware tijd geweest, en aangezien hij niet op Minaye kon steunen had hij zijn broer gewoon nodig. De bruinharige jongen had een tijdje bij een Friezen merrie gezeten, Black Lily Rose genaamt. Rhae noemde haar Rose, omdat hij het net een roosje vond. Je zou het misschien niet zo snel achter de jongen zoeken, maar Rhae was echt gek op dieren. En dan vooral paarden en honden. Een glimlachje sierde rond zijn lippen toen de merrie met haar natte neus zijn wang viesmaakte. Hij was overreind gekomen om terug de school in te gaan, maar de merrie genoot duidelijk nog van zijn aandacht. Sinds zijn date met Min had hij een band op gebouwd met deze merrie. En ze was zo prachtig. Zacht streelde hij haar hals, ferluisterde wat lieve woordjes in haar oor en ging vervolgens de stal uit. Rose volgde hem, maar Rhae sloot de deur dicht voor ze er uit kon lopen. Een wat geïriteerde bries was van de andere kan van de staldeur te horen en Rhae grinnikte kort. "I'll be back before you know, Rose." Zei hij liefkozend. Rhaegys, de stoer en ruig uitziende jongen, stond liefkozend tegen een paard te praten. Vast een apart gezicht. Rustig liep hij door de stallen heen, tot een andere jongen hem opviel. Hij zat bij de stal van een voskleurig paard en Rhae nam de jongen in zich op. Hij kende hem niet, had hem ook nooit eerder gezien. Misschien was hij hier gekomen in zijn tijd weg? "Een prachtdier, is ze niet?" Sprak hij, knikkend naar de merrie.
Alec deed erg zijn best om de merrie voor hem na te tekenen. Als hij ook een bruin potlood mee had dan kon hij het paard ook nog kleuren. Nu zag het er net uit alsof hij een wit galloperend paard had getekend, in plaats van de merrie voor hem. De lijnen van de merrie die hij tekende waren strak, maar ook weer heel erg soepel. Het potlood die hij in zijn hand had, gleed over het papier. Af en toe keek hij op naar de merrie om te zien of de verhoudingen van zijn tekening klopte. Maar het was bijna als het dier dat voor hem stond al het werk voor hem deed, zodat hij bijna niet hoefde te kijken. Ook al was het altijd leuk om te zien dat de merrie haar aandacht bij zijn potlood hield. Het liefst wilde hij nu de merrie over haar neus krabbelen, maar dat leek hem niet zo’n goed idee. Maar hij beloofde tegen zichzelf en tegen de merrie dat hij terug zal komen wanneer hij zijn mutatie onder controle wist te houden. Dan zal de merrie verwennen met lekkere snoepjes en een bak waar ze lekker in het zand kon rollen. Hij wist dan niet veel van paarden af, maar het was wel een van zijn favoriete dieren.
Toen Alec de deur van de stallen open hoorde gaan keek op naar degene die binnen kwam lopen. Hij zag een jongen met donkerbruin haar. Was hij nieuw net als Alec? Hij kende dan ook niet veel mensen hier op Genosha. Maar het was altijd leuk om iemand nieuw te leren kennen. “Een prachtig dier, is ze niet?” sprak de jongen tegen hem, terwijl hij knikte naar de merrie. “Zeker weten,” zei Alec, en hij liet zijn ogen weer op de merrie vallen. Ze was echt een prachtig dier. Hij was dan ook wel blij dat in zijn tekening de witte merrie goed in de tekening naar voren kwam. En niet als een duivels dier dat zich schuil hield in de nacht, zoals hij wel vaker wilde tekenen. Alec nam wat hooi wat op de grond lag en ging voorzichtig met zijn hand naar voren. Net zo voorzichtig als hij zijn hand naar voren had gebracht, ging de merrie ook voorzichtig met haar neus naar zijn hand. Ze nam de hooi van zijn hand af en at het toen rustig af. De merrie had dus wel door gehad dat hij haar geen pijn meer wilde doen.
Alec vestigde zijn aandacht weer even op de jongen, en zei met een verwelkomende glimlach:“Ik ben Alec, ben je nieuw hier?” Hij wist tenslotte nog niks van de jongen af, maar het was altijd leuk om een praatje te maken. Als de jongen nieuw was en de weg nog niet wist, dan wilde Alec hem gerust een rondleiding geven. Ook al was er ook niet veel te zien hier op het eiland. Het gaf hem ook wel een beetje een opgesloten gevoel, omdat hij nog niet de toestemming had van Jamie om van het eiland af te gaan. Maar dat was ook wel goed, anders had Alec zichzelf allang verstopt in de boot terug naar het vasteland. Vanaf en vaste land zou hij zijn weg weer terug vinden naar zijn moeder, terug naar zijn Rusland. Maar ja, een belofte is een belofte. En hij had zijn moeder beloofd dat hij pas van het eiland af zou gaan, als hij zijn school hier had afgemaakt. En dan wist hoe hij zijn mutatie onder controle moest houden. Alec was dus echt geen persoon die beloftes zou verbreken. Af wachtend keek hij de jongen aan voor een antwoord.
