Onderwerp: our words fall out of line ; za aug 01, 2015 2:37 pm
Hij was schuin over de comfortabele stoel gedrapeerd. Zijn rug leunde tegen de hoek van de rug- en armleuning, zijn benen waren over de andere armleuning gevouwen. Een verveelde blik versierde zijn besproette gezicht terwijl zijn kundige vingers over de controller vlogen. Op het grote, matte beeldscherm tegenover hem stond zijn spel. Een of ander oud schietspelletje met raadsels en 'enge' schrikmomenten. De oeroude playstation die aan de TV aangesloten was stond overuren te draaien, maar hij deed het, en dat was wat telde. Hij had ergens in zijn eerste paar dagen hier het stoffige ding uit de veel te drukke Game Hall gesleept en aan de TV hier gekoppeld, zodat hij in alle rust zo nu en dan een spel kon spelen. Zonder in de buurt van anderen te komen. Zonder anderen te laten schrikken... Met een verveelde zucht liet Scott het in legerkleurige kleding geklede mannetje door de donkere tunnel lopen terwijl een onheilspellend liedje opkwam. In de volgende gang zou een een zombie staan die met drie zwaardaanvallen te doden was... Vervolgens zou hij uit drie tunnels moeten kiezen en naar links gaan, waar een zombie spin hem zou wachten... Hij moest de derde achterste poot hebben om het ding in één keer uit te schakelen... Oh, hoe vaak had hij dit stukje al niet gespeeld. Tot voorbij de zombie spin komen was geen probleem, maar wat daarna kwam... Een enorm gangenstelsel waar hij keer op keer in verdwaald raakte. Hij had alles geprobeerd, maar op de een of andere manier lukte het hem maar niet voorbij het labyrint te komen. Scott's personage versloeg de zombie, liep door de meest linker tunnel en werd begroet door de zombie spin, die hij in één vaardige zwaai uitschakelde. Vervolgens liep hij door, koos wat roekeloos en verveeld een tunnel die omlaag leed en hoorde hoe achter hem de ingang tunnel instortte. Oh, god, niet alweer. Hij liet zijn personage omdraaien en teruglopen, totdat hij tegen de grote rotsblokken aanliep en niet verder kon. Met een hardere, kreunende zucht liet hij zijn hoofd naar achter bovenop de rugleuning zakken, keek levenloos naar het witte plafond totdat hij iemand binnen hoorde komen. Een beetje nerveus schoten zijn kleurrijke ogen naar diegene die ook de Lounge in moest terwijl het onheilspellende liedje van zijn spel wat harder begon te spelen en in een liedje dat "YOU ARE DOOMED" uitstraalde veranderde. Waarom was hij zo slecht in dit spel!?
Onderwerp: Re: our words fall out of line ; zo aug 02, 2015 5:06 pm
"It's impossible to explain creativity. It's like asking a bird, 'How do you fly?' You just do." -- Eric Jerome Dickey
Outfit Music
Hoe moeilijk was het om ergens een leeg potje of glazen flesje vandaan te halen? Mirajane durfde te zweren dat ze die laatst nog ergens in haar kamer zag liggen, in haar houten kist vol knutselspullen. Ze had inmiddels haar hele kamer al afgezocht naar iets wat ze kon gebruiken voor haar nieuwe, creatieve do-it-yourself idee. Oké, technisch gezien was het niet helemaal haar idee; Mira had het d.i.y projectje op internet gezien en ze kon niet wachten om het zelf na te maken. Ze had alle spullen al bij elkaar gezocht; glitter, water, katoenen balletjes, kleurstof en een rietje. Het enige wat ze nu dus nog moest hebben was een leeg potje of glazen flesje.
Oh! Ineens kreeg Mirajane een ingeving van waar ze het potje zou kunnen vinden. Mirajane stond haastig op, waardoor ze bijna achterover viel. Ze kon zichzelf nog net in balans houden en Mira spurtte vervolgens naar de badkamer die aan haar kamer grensde. En daar was ‘ie dan; Mirajane had het potje gewoon gebruikt om haar tandenborstel in te zetten. Nu kon ze eindelijk beginnen met het d.i.y. projectje. Snel waste Mirajane het potje af, om vervolgens het dekseltje erbij te zoeken. Het duurde niet lang voor dat ze die gevonden had en ze ging op bed zitten. Eindelijk kon ze beginnen. Via haar laptop zette Mirajane wat muziek op en aandachtig begon Mirajane met de instructie van het d.i.y. projectje. Wat ze moest doen was niet zo moeilijk. Mirajane vulde het potje voor ongeveer een kwart met water en ze deed er wat roze kleurstof bij. Met een rietje mixte ze alles goed door elkaar, tot het water helemaal roze gekleurd was. Vervolgens deed ze er wat katoen in, tot het katoen al het water opgezogen had en een soort laag had gevormd in het potje. Daar voegde Mirajane nog wat glitter aan toe.
Daarna maakte Mirajane nog een laag van katoen. Het potje was nu voor de helft gevuld. In een apart bakje mengde Mirajane wat water met blauwe kleurstof, en dat goot Mirajane over het katoen heen. Daar voegde ze nogmaals wat glitter aan toe, en met het rietje mixte Mirajane de twee lagen door elkaar. Deze stappen bleef Mirajane herhalen, tot het hele potje uiteindelijk helemaal vol was, en Mirajane draaide een deksel stevig op het potje vast. Toen ze klaar was, zette Mirajane het potje op haar nachtkastje en goedkeurend bekeek ze het resultaat. Haar kamer zag er nu een klein beetje leuker uit, en het had haar niet eens zoveel moeite gekost. Top!
Netjes ruimde Mirajane alle spullen op, en ze plofte op haar bed neer. Even scrolde ze door haar Instragam timeline en Tumblr dashboard, maar dat verveelde haar al snel en Mirajane klapte haar laptop dicht. Oké. Tijd om haar kamer uit te komen. Mirajane verruilde haar pyjama voor een jurkje, fatsoeneerde haar haren en schoot snel in een paar zwarte instappers. Met haar telefoon in haar hand trok Mirajane haar kamerdeur achter haarzelf dicht. Ze wist nog niet zeker waar ze heen zou gaan. Eerlijk gezegd had ze niet veel zin om ver weg te gaan. Misschien was het een goed idee om een boek mee te nemen en naar de lounge te gaan? Ja. Mirajane vond dat idee wel prima klinken en ze opende haar kamerdeur weer om een leesboek uit haar boekenkast te pakken.
Niet veel later was ze op weg naar de lounge, die op dezelfde verdieping zat als haar kamer. Het duurde dan ook niet lang voordat Mirajane bij de lounge aangekomen was en Mirajane stond op het punt om naar binnen te gaan toen ze een onheilspellend muziekje hoorde. Nieuwsgierig keek Mirajane naar het beeldscherm van de oeroude televisie. Aan de televisie was een spelcomputer gekoppeld, en een jongen hield één van de controllers vast. Aan het beeldscherm was te zien dat de jongen het spel niet had gehaald. Misschien was hij dood of had hij zijn level niet op tijd afgemaakt. Met een glimlach naar de jongen plofte Mirajane op een zachte, witte tweezitsbank die recht tegenover de televisie stond. ”Hey,” begon Mira terwijl ze haar boek opende, ”wat speel je?”
OOC: Ik hoop dat je er wat mee kan :) Onderstreepte woordjes kun je aanklikken trouwens