Onderwerp: to be or not to be ; za aug 01, 2015 10:12 pm
Het was hem gelukt een leeg hoekje van de bibliotheek te vinden en god, wat was hij daar blij mee. Men zou denken dat dat niet zo moeilijk was: Wie zat er tegenwoordig nog in de bieb als ze gewoon alles op konden zoeken op hun telefoons en iPads en wat ze dezendagen ook allemaal wel niet hadden voor technologie. En toch zat er altijd wel iemand. Aan iedere tafel en op ieder bankje zat wel een leerling over één of meerdere boeken gebogen. Scott kon het ze niet kwalijk nemen en de bibliotheek was natuurlijk open voor iedereen, maar toch was het vervelend dat hij nergens echt kon zitten. Niet zonder anderen te laten schrikken omdat ze plots hun oude vertrouwde mutaties niet meer konden gebruiken. Nee, Scott prefereerde eenzaamheid en stilte, ook al werd dat soms wel iets té eenzaam.
Hij zat aan een tafel verborgen tussen enkele hoge boekenkasten. Hij had zijn lange benen uitgestrekt en rustte zijn voeten op de stoel tegenover hem. Half onderuitgezakt hield hij met één hand een oud, vergeeld boek omhoog. De dikke letters op de paperback kaft lazen "Moby-Dick". Zo onderhand was het boek al flink oud, maar Scott las het toch met genot. Het was een goed boek. Humoristisch, mooi geschreven en de symbolieken die in het verhaal verwerkt waren, waren zeer fijn erin verweven. Het was de laatste kopie in de bieb geweest, maar het was niet echt een verrassing dat het boek niet al uitgeleend was. Wie las tegenwoordig nog die oude zooi?
Zijn oren vingen de naderende voetstappen feilloos op. Even schoten zijn kleurrijke ogen over de rand van het boek terwijl een frons op zijn gezicht verscheen. Nouuu, hij zat net zo lekker. Wellicht kon hij... Ja... Hij had dit dingetje al eerder geflikt en tot nu toe met succes. Wie er dan ook aan kwam, diegene was vast niet op zoek naar Scott. Hij kon dus best... verdwijnen. Dan zou de ander vast snel weer weggaan. De frons werd wat dieper terwijl Scott voorzichtig de gedachten van de ander binnendrong Niet lezen wat ze denken, niet lezen wat ze denken, niet lezen wat ze denken en, zodra degene de tafel in zicht kreeg, veranderde het beeld zo dat het leek alsof er niemand was. Geen Scott. Geen boek. Zo had hij zich talloze keren verstopt. Het enige wat hij nu moest doen, was niet gaan stinken of geluid maken, of zo, want het was enkel een beeld dat hij de ander gegeven had...
De gedachte was nog maar net in zijn hoofd opgekomen, of hij voelde al een kriebel in zijn neus. Oh nee. Oooooh nee. Shit—"Hatsjoe!" Oh, crap. De jongen bleef stokstijf zitten, zijn ogen op de ander gericht. Misschien... Misschien had hij/zij het niet gehoord... Of het geluid niet herkend als een nies...? Waarschijnlijk wel. Waarschijnlijk was hij er nu bij, hoewel hij het beeld van een lege ruimte nog niet los liet. Er was nog hooooop—
[b]Gereserveerd voor een van de monsters karakters van Kissy face •3• ~
Jo Torres
Class 3
Aantal berichten : 51
Onderwerp: Re: to be or not to be ; zo aug 02, 2015 10:01 pm
Als uitsloverige en behoorlijk geïnteresseerde leerling verspilde hij zijn dagen liever in de bibliotheek dan in de sportclub zoals vele van zijn leeftijdsgenoten. Zo nu ook weer liep hij rond met een biologieboek tussen zijn handen geklemd. Glimlachend begroette hij de bibliothecaris, die hem vanachter zijn brilletje aanstaarde. Oké, geen vriendelijke groet terug dus. Zijn pas was licht en vlotjes, haast vrolijk. Het was grappig dat hij in het weeshuis zo teruggetrokken was geweest, enkel op Joachim vertrouwde en hier zonder problemen zijn weg vond in een freaking hele school vol vreemdelingen. Vroeger dacht hij dat weeshuizen al erg waren, maar deze school was bijna hetzelfde. Niet dat het hier gevaarlijk was of dat hij hier niet wou zijn, maar er waren dezelfde ruzies, intriges en liefdesdriehoeken. Niet de beste dingen om je in te mengen dus. Gelukkig had hij mede dankzij zijn mutatie deze dingen kunnen ontlopen.
Bijna stootte hij tegen een van de tafeltjes die gebruikt werden om op te lezen, een verontschuldigende blik werd geworpen op de persoon die er achter zat. Ergens rechts van hem bespeurde hij een aanwezigheid, maar toen hij er heen keek, zag hij niks. Vreemd. Zijn mutatie had hem nog nooit in de steek gelaten, dus bleef hij staren. Tot hij uiteindelijk gelijk kreeg, want het geluid van een nies weergalmde tussen de gewelven van het gebouw. Nonchalant wandelde hij richting het geluid, hij wou hier het fijne van weten. Erg toevallig ging hij juist aan de tafel zitten van het geluid, waarbij hij deed alsof hij zijn boek opensloeg en erin begon te lezen.
"Waarom verstop je je?" Vroeg hij na een stilte, met zijn stem gedempt. Zijn blauwe ogen lieten het boek voor geen moment los terwijl zijn hersenen de dingen verwerkte die hij toch allang wist. "Het is niet dat ik je al iets heb aangedaan, aangezien ik hier nog maar net ben." Zijn blik bleef op het boek gericht. "Of word je gewoon niet graag gevonden in het algemeen?" Hij sloeg ritselend een bladzijde om. "Weet je, het zou fijn zijn als ik de persoon kan zien tegen wie ik spreek. Straks denken ze nog dat ik gek ben." Zijn blauwe ogen staarde plots indringend naar de aanwezigheid voor hem, weeral wist hij -dankzij zijn mutatie- waar de ogen zaten en kon hij hem hopelijk wat intimideren, zodat de persoon zijn eigen trillende handen niet kon zien. Hoewel hij zich nu wel stoer voor deed, kwam dat gewoon omdat hij ontzettend nieuwsgierig was, maar diep vanbinnen trilde hij als een rietje.
››Stel je voor dat hij gewoon was doorgelopen :'D Erg kort topic :'D De ▽ is klikbaar btw :'D
