No one wants to dig /that/ deep [+Maurimbae]

Het werd steeds drukker op de gang en hij wist al dat de deur simpel dichtdoen geen nut had. Zich oprollen in een blanket burrito had geen zin, zichzelf afleiden met wat dan ook had geen zin, want elke keer als iemand een stap verzette, hoorde hij gestamp. Alsof er steeds weer een licht aardbeving door het gebouw ging en alleen hij deze kon voelen en horen. Met een zucht kwam hij overeind, wreef met zijn handen over zijn ogen en raapte zijn spullen bij een. Er moest een andere plek zijn hier waar hij zich zou moeten kunnen concentreren, zonder anderen te hoeven horen. Nou, er was eigenlijk maar een plek op een school, waar dat kon. Een bibliotheek. Wow, waarom had hij daar niet eerder aan gedacht, met die ‘grote’ drukte?

Het was een geniale oplossing geweest, als hij er al eens eerder was geweest. Maar nu vond hij zichzelf telkens weer op hetzelfde kruispunt der paden en leek elke gang steeds meer op de gang die hij net had verlaten. (Misschien kwam het, omdat hij in rondjes liep, maar wanneer je verdwaald bent kom je er pas achter, als je een tegen een doodlopend punt aankomt.) Huh? Maar, hij was toch al eens langs de eetzaal geweest? Of was er nog een? Een sneak peak binnen nemen, daar had hij nu geen interesse in, al deden de heerlijke geuren die uit de zaal kwamen zijn maag wel licht rommelen. Hij kon beter nu doorzetten en zijn bestemming vinden, dan wist hij ook weer waar die verdomde bieb was. Of hij ging hier op de grond zitten, alsof hij uit de les was gezet door een leraar, want hier leek het wel wat rustiger te zijn.
Nope, eigenwijze Raphael liep door en voor een derde keer kwam hij langs de eetzaal en heel vreemd plotseling ook langs een sportruimte. Gosh, wat hadden ze hier niet? Een klein ziekenhuis?! Oh, wacht, daar kwam hij ook nog een keer langs. Nu wist hij het echt niet meer. Een verdieping lager of hoger gaan had geen zin, want hij had gezien dat de bieb zich op deze etage moest bevinden. Misschien was hij.. onzichtbaar! Was het een extra uitdaging voor elke mutant om er te komen? Dat moest het toch wel zijn?
Vermoeid door dat rondlopen als een kip zonder kop, liet hij zich tegen een muur vallen en zakte langzaam naar de grond. Een zucht rolde over zijn lippen en hij liet zijn hoofd verslagen hangen. School: 1 – Raphael: 0.Het werd bijna 2-0 voor school, want hij viel heel onhandig om. Nog net op tijd wist hij zichzelf op te vangen, zodat hij niet met een klap op de grond viel, maar toen hij overeind kwam, zag hij dat de muur een hoek was. Een ingang! En ja, hij had een glimp opgevangen van boeken! Als een ware boekenwurm, wat hij eigenlijk niet was, krabbelde hij overeind, sleurde zijn tas met zich mee en rende net wat te enthousiast het vertrek binnen. Waarschuwende blikken werden op hem geworpen en heel ongemakkelijk begon de jongen te glimlachen en schuifelde, al om zich heen kijkende, naar een hoekje in de zaal. De stoel die hij achteruit schoof het op hem gemunt, want het geluid galmde door de bieb heen. Als zijn gezicht nog roder werd door schaamte werd hij een tomaat.

Door de grote overwinning, namelijk het vinden van de bibliotheek, was hij eigenlijk best moe geworden. Wat dit betekende? Nou .. na een paar regels van zijn boek gelezen te hebben, vielen zijn oogleden dicht op elkaar en viel zijn gezicht op de bladzijdes waar hij het boek op had opengeslagen. Snurk.

TAGGED: NO ONE :C. 611 WORDS.

THANK YOU FEDORA @ ATF AND SDS

Het lag niet lekker, maar wanneer iemand moe is, en dan ook echt de langgerekte variant van ‘moe’, dan voelt alles aan als een donzige wolk, die bij een helder blauwe hemel bijna op een schaap lijkt. Waar de plotselinge golf van vermoeidheid vandaan was gekomen, wist hij eigenlijk niet, maar niemand leek hem voor de eerste momenten op te merken, dus zo vreemd leek het de anderen niet. Wat hem wel zorgen zou maken, als hij er met zijn gedachten bij zou zijn, was de hoofdpijn die hij misschien zou krijgen van zijn harde kussen. Of.. de afdruk die het zou achterlaten op zijn wang. Dan liep hij nog wel even rond met een paar hella rare zinnen op zijn gezicht.
Zijn schoonheidsslaapje werd echter verstoord. Wie weet dacht iemand wel ‘wow, die heeft dat helemaal niet nodig!’ en besloot hem wakker te maken. Bij het geluid van voetstappen dreef Raphael al wat dichter naar het oppervlak van half wakker, maar dat geluid poogde hij volledig te blokkeren. Er liepen wel meer mensen rond hier, niet voor hem bedoeld. "--dus please word eens wakker?" Huh wat? Die stem klonk te luid om van ver af te zijn. Om er zeker van te zijn, opende hij een van zijn ogen en merkte dat de gevolgde stroom van woorden tegen hem was gericht. Op dat moment schrok hij ook, dat hij in slaap was gevallen. Als reactie daarop schoot hij overeind tegen de leuning van zijn stoel en het boek, dat aan zijn gezicht had gekleefd, viel met een *bonk* op de tafel. Dit keer geschrokken van zichzelf keek hij de jongen aan die tegen hem had gesproken, veel gesproken eigenlijk en keek even heel verbaasd in zijn richting. Alsof hij kon uitleggen hoe hij hier was beland en waarom een boek van zijn gezicht was gevallen. “Huh? Wat..?” Waren de eerste woorden die hij uitkraamde en toen sloeg de golf van vermoeidheid weer toe en wreef hij zachtjes klagend met zijn handen over zijn gezicht.
Jup.. hij was in de bieb in slaap gevallen en best wel obvious ook. Awkward: ja. Maar goed, hij had gezelschap en de goedheid die hij binnen bezat, beval hem om dit gezelschap niet in stilte te laten. “S-sorry, ik heb even gemist wat je vroeg.” Straks was het een hele belangrijke vraag geweest? Straks kreeg hij, alweer, een sacherijnig iemand over zich heen (iets wat hem dus al te veel was overkomen)?

TAGGED: WOAH. 410 WORDS.

THANK YOU FEDORA @ ATF AND SDS

Niet veel uitleg kreeg hij over de hele situatie, want er werd een boek voor hem neergelegd. Voor de zekerheid, want hij had het gevoel gehad dat de jongen heel even naar zijn wang had gekeken, wreef hij met zijn hand over zijn wang en toen hij naar die hand keek, zag hij een lichte zwarte vlek. Oh. Dus nu was, wat waarschijnlijk tekst was geweest, een vlek. Good job. Goed, back to the book, wat sceptisch liet hij zijn blik over de titel gaan en vervolgens naar de jongen die het voor zijn neus had neergelegd. Uh.. moest hij er uit.. voorlezen ..?
"Okay, recap, ik ben Maurim en ik help hier soms mee in de bibliotheek. Ik vroeg me gewoon af of dit boek van jou was, want als dat zo is, heb ik even wel duizend en een vragen voor je, want ja dit is best een vreemd boek om hier te lezen aangezien er geen schapen op Genosha zitten, dus waarom zou iemand een boek lezen over schapen hoeden?" I-iep? Zelfs als hij niet doodop was geweest en net wakker was gemaakt, waren het te veel woorden geweest voor hem. Een paar maal knipperde hij, wist alleen de naam van de gast voor hem te herinneren van de bijna eindeloze stroom van woorden en knikte een beetje beduusd. (Een beetje). Vervolgens ging het over.. schapen, ja schapen. Heel erg veel. Alsof Maurim zelf de hele sectie over schapen had gelezen en zijn kennis met hem wilde delen. Het was even stil en de jongen leek zich niet gelijk te herpakken. "Sorry." Heel misschien vond hij het wel fijner als hij niet zoveel praatte, maar bij hem leken de woorden wel van een goede plek te komen.
“Ehr.. dat geeft niet.” Glimlachte hij, met zijn gewoonlijke zachte stem en tikte voorzichtig op de handen die hij voor zijn ogen had geplaatst. Zo erg was het toch niet geweest? “Ik ben Raphael by the way.” Propte hij er nog snel tussen, voordat hij als ‘de slapende dude met de vlek op zijn wang’ bekend zou staan, al was dat wel een hele lange nickname. “Maar sorry, dat boek is niet van mij, dus ik ben bang dat je zoektocht nog iets langer zal moeten duren. Wil je het echt zo graag weten dan?”

TAGGED: WOAH. 385 WORDS.

THANK YOU FEDORA @ ATF AND SDS

Als Maurim zoveel praatte, dan hoefde hij dat niet zoveel te doen, right? Dan werd dat een beetje opgeheven en ook al moest hij dan een uur luisteren naar wat er allemaal in dat boek stond, hij vond het allemaal beter het risico te lopen om iets stoms te zeggen. Misschien vond hij het ook een beetje schattig dat de jongen een beetje begon te blozen. Dat was werkelijk waar de eerste keer dat Raphael niet degene was die een kleurtje, anders dan zwart, op zijn wangen kreeg.
But okay, het boek was niet van hem, of hij had het al slaapwandelend uit de kast moeten halen, maar dat leek hem alles behalve logisch. Toch vond hij de grote interesse voor het onderwerp wel een beetje vreemd, zeker omdat hij er een halve speech over had gekregen. Nu kwam de andere helft van de speech, al leek de helft van de woorden hem wel te ontgaan. “Uhm, nee, dat is.. inderdaad heel vervelend.” Bracht hij nog altijd heel verward uit. Hij leek wel een passie te hebben voor het onderwerp. “Maar, als je weet wat een mens een hond moet leren, weet je basicly toch ook wat een hond moet doen? Of is dat geen logica?” Argh, hij wist het nu ook even niet. Het was ook geen onderwerp waar hij een geleerd docent over was. “Of een hond heeft daar gewoon een instinct voor, right?” Leerden ze die honden niet gewoon alleen om de schapen niet te bijten en waar die beesten naartoe moesten gaan? Of zat er nog veel meer achter? Again, hij had nooit echt veel begrepen van dit, soms had hij het wel eens gezien, maar hij had het gewoon gezien als een hond die achter schaapjes aanrende om ze in een groep te houden. Punt.
“Heb je d’r dan een?” Waren er hier überhaupt schapen? Wacht, nee, waarom vroeg hij zich anders af hoe een hond zelf al die dingen leert zonder al die wijsheden in dat boek. Huh?

TAGGED: WOAH. 334 WORDS.

THANK YOU FEDORA @ ATF AND SDS