Belinda's mansion [&JayJay♥]

'Oh won't you stay for a while. I’ll take you on a ride if you can keep our secrets.' Belinda greep naar de wekker die af was gegaan en drukte hem met een simpele druk op de knop uit waarna ze zich op haar zij rolde. Al minstens twintig minuten had ze naar het plafond liggen staren, insomnia was een feit bij haar. Ze had vaker slaapproblemen, het gemiddelde aantal uur dat ze 's nachts aan slaap had lag rond de vijf. Niet dat ze er veel problemen mee had, ze was er aan gewend geraakt. Dit was immers iets dat ze al vanaf haar tienerjaren had. Misschien omdat ze zich meer een nachtdier voelde dan een werkelijk dagmens. De blonde vrouw slaakte een zucht en wreef door haar ogen die voor kort daarna even oplichtten. Ze voelde naar het lichtknopje en liet haar pupillen wennen aan het plotselinge maar schampere licht van de kroonluchter die nu haar grote kamer verlichtte.

Ze had niet langer dan een uur nodig gehad om te douchen, haar haar te föhnen, haar outfit bij elkaar te zoeken, een klein laagje van make-up op haar gezicht aan te brengen, haar voeten in haar hakken te schuiven en als finishing touch een spraytje parfum in haar nek. Een lichte grijns vormde op haar lippen wanneer ze haar kamer uit kwam en haar hakken over de houten vloeren van de hallen galmde, een geluid dat haar werknemers altijd de kippenvel en rillingen op hun lichaam kon bezorgen. Als de ware eigenares van de mansion kwam ze één van de twee draaiende siertrappen af en liep naar de ruimte toe waar het eten altijd verzorgd werd. Zoals altijd bekeek ze zichzelf nog even kort in een spiegel die naast de deur hing zodra ze de eetruimte in kwam en liet haar vingers rond een krul gaan van haar haren. Haar haren roken fantastisch, al zei ze het zelf. Na een korte lippentuiting kwam ze naar de tafel toegelopen en zat ze op haar plek aan het uiteinde van de lange salontafel, legde ze het servetje op haar schoot en wachtte ze op Jayson voordat ze het belletje zou rinkelen.

Terwijl ze aan het wachten was op Jayson kon ze het niet laten om zichzelf in haar gedachten te laten verdwalen. De eetruimte was zo stil dat ze zelfs het tikken van de klok vergat en teruggenomen werd naar de oude tijd. Ze herinnerde zich nog als de dag van gister dat op de dag dat ze afgestudeerd was geraakt samen met de vriendin die ze toen had gehad dat zij er meteen op had gestaan om op een road trip samen met Belinda te gaan. En zij als rebel had daar natuurlijk volledig mee ingestemd. Zonder nog iets te melden bij hun ouders of bij hun werk waren ze ervandoor gegaan in een gestolen donkerrode Ford Mustang Fastback. Ze herinnerde zich nog goed hoe ze meteen de zijspiegel al beschadigd hadden doordat ze zo handig was geweest om de auto tegen een ander aan te rijden tijdens het achteruit rijden. Het had hun echter niet gestopt om ervandoor te gaan. Sterker nog, het had hun lichte paniek en de kick van stelen alleen maar versterkt en een lichte grimas vormde op haar lippen. De zon had sterk geschenen, zo sterk dat ze achteraf geklaagd hadden over dat ze een open auto hadden moeten stelen, maar het had hun plezier niet verminderd. Ze zag voor zich hoe Laura uit het raam gehangen had als een imbeciel en zoveel vrijheidskreten had geschreeuwd dat ze had kunnen zweren dat ze binnen een uur al opgepakt hadden kunnen worden. Iets wat nooit gebeurd was.

''Jayson!'' Begroette ze hem met een glimlach, haar Ierse accent duidelijk te horen wanneer ze enkel en alleen nog maar zijn naam had genoemd en ze sloot haar ogen kort wanneer ze een kus ontving op haar wang. Ze rechtte haar rug meer, al was ze niet veel van houding veranderd ondanks dat ze in gedachten verzonken was geraakt, en verplaatste haar servetje nog eens alsof die verkeerd had gelegen. Belinda schraapte haar keel en zette net zoals Jayson ook haar armen op tafel, leunde met haar kin tegen haar in elkaar gevouwen handen aan. ''Prima, de sterren stonden prachtig aan de hemel, heb je dat opgemerkt?'' Vroeg ze met interesse voordat ze haar handen terug uit elkaar haalde en aan het belletje rinkelde dat het teken was voor het personeel dat ze gereed waren voor het ontbijt. ''Oh Jay, de fotograaf heeft gebeld, die komt om elf uur. Ik denk dat het beter voor je is als we je huiswerk laten liggen voor vandaag.'' Informeerde ze hem terwijl ze een hand uitstak naar één van zijn vlechtjes en die goed streelde tussen haar duim en wijsvinger. ''Je bent op schema dus zal één dagje thuisscholing overslaan niet veel uitmaken.''

''Schaapjes? Ik heb nooit geweten dat je daar echt mee bezig was 's avonds.'' Ze had er een wenkbrauw bij omhoog getrokken met een nep-verbaasde blik op haar gezicht spelende. Het was iets dat ze nog op zijn jonge leeftijd aan hem geleerd had. Zoals een heleboel jonge kinderen dat leerden, schaapjes tellen die in alle eerlijkheid niet bestonden. God mocht weten waarom het schaapjes waren en geen aapjes, koetjes, hamsters of chihuahua's. Nu ze eraan dacht was dat nog best een interessante twist geweest. Had ze daar maar negen jaar eerder aan gedacht.

De deur vanuit de keuken ging open en haar aandacht viel op het personeel die schalen vol met eten kwamen brengen, zo onder andere bleven haar ogen hangen op de schaal die rijk lag aan fruit. Zoals gewoonlijk en ze iedere keer weer verwachtte was Jayson's aandacht meteen op de bacon geland, wat ze hem natuurlijk ook niet kwalijk nam. Het meeste van het eten was allemaal voor hem. Als ze al naar de hoeveelheid aan eten keek dan raakte ze er al vol van.
Ze nam een gewarmd volkoren broodje van de schaal en sneed die subtiel open terwijl ze naar Jayson keek die op haar knikte als antwoord. Automatisch keek ze altijd aandacht naar hoe de jongen zijn ontbijt maakte, alsof ze hem daarbij moest assisteren, iets wat vroeger wel het geval was geweest. Haar moeder instinct bleef altijd op haar hoede, ondanks dat hij inmiddels al zeventien was. Het was iets waar ze nooit af zou kunnen komen. Hoe vaak ze vroeger ook had gedacht dat kinderen niets voor haar waren en ze ze eigenlijk verafschuwd had was dat toch echt wel in haar veranderd met de jaren dat ze ouder werd. Het enige dat haar bij was gebleven was het feit dat ze nooit zelf kinderen wou baren. Misschien een puntje van macht, een positie die ze graag had en wou blijven bewaren.
Inmiddels was ze de aardbeien die ze voor zichzelf had gepakt door midden aan het snijden om daar haar brood mee te beleggen en in stukjes te snijden. Netjes met mes en vork eten was zoals het haar aangeleerd was. En zoals het eigenlijk ook hoorde. Maar zo moeilijk was ze nu ook weer niet, ze leerde wel íets van deze tijd. Ze had de jongen veel van haar etiquette aangeleerd maar ontbijt eten had van haar nooit per se met mes en vork gehoeven. ''Het is net alsof je mijn gedachten leest,'' antwoordde ze op zijn voorstel nadat ze een paar happen van haar brood had genomen en vervolgens haar lippen gedept had met de servet die naast haar bord had gelegen. En vanaf daar bleef het even stil, voordat ze haar lippen weer eens van elkaar af haalde en haar zoon aankeek. ''Jayson, heb je enig idee hoe trots ik op je ben? Hoe je je krachten al zo enorm onder controle hebt? Ik herinner me nog de dag dat er een nieuwe chef-kok kwam rondkijken in het gebouw.. je was nog jong, veel jonger dan je nu bent, en binnen een halfuur was hij gillend het huis uit gerend. Ik was zo boos,'' ze kon het niet helpen om grinnikend met haar hoofd te schudden terwijl ze haar koffiekopje in haar handen had genomen en de warme drank haar koude handen liet verwarmen. ''Je bent zo vooruit gegaan tot op het punt dat ik me geen zorgen meer hoef te maken over je. Ik ben trots op je, zoon.'' Niet alleen was de mening van de woorden in haar stem te vinden maar die stond ook op haar gezicht geschreven, een expressie die de jongen niet heel vaak van haar had gezien. ''Ga ermee door.'' Haar rechter mondhoek trok even omhoog tot in een lichte hint van een grimas voordat ze die meteen weghaalde door vanuit haar koffiebeker een slok te nemen.

''Ik hoop dat je er geen boerderij van maakt.'' Grinnikte ze zachtjes als reactie over hoe hij sliep 's nachts en de schaapjes letterlijk naar zijn hoofd stegen. Kort vielen haar ogen op de klok die er stond die aangaf dat het nog maar net half negen was geworden. Zo snel vloog de tijd voorbij als ze samen met Jayson was. De jongen plezierde haar altijd enorm en ze was blij om het feit dat ze bijna nooit vochten of meningsverschillen hadden. Zoals nu hadden ze hetzelfde idee gehad over de familie foto's die ze zouden maken, samen met Emyr en Anwar. Ze prikte met haar vork in een halve aardbei die ze nog over had gehad en zette die tussen haar lippen waarbij ze haar hoofd naar haar zoon draaide die haar vertelde dat hij natuurlijk van de beste leerde en ze langzaam het zilverwerk tussen haar licht gekrulde lippen vandaan liet glijden. ''Dat is goed om te horen.'' Sloeg ze haar ogen voor kort neer naar haar bord voordat ze ze terug op Jayson zette en het volgende stukje brood in haar mond nam. Netjes at ze haar mond leeg en nam toen het servetje van haar schoot af waar ze haar mondhoeken mee schoon maakte, al had ze technisch gezien geen enkel foutje gemaakt bij het eten. Het hoorde erbij.

''Wat ik je wou vragen.. zoals je weet komt de fotograaf pas om elf uur. Wat wil je doen in de tussentijd? We hebben bijna de tijd van de wereld.'' Vroeg ze uit interesse terwijl ze haar kop koffie terug in haar handen had genomen en haar vingers er voorzichtig om heen gekruld had liggen, haar rode en vooral lange nagels opvallend ter vergelijking met het witte kopje dat ze vasthield. ''Ik zal het personeel vragen om de honden te verzorgen voor de foto's, daar hoef je je geen zorgen over te maken.'' Vertelde ze hem gerust, in het geval hij de neiging had gehad om Anwar te borstelen of te vertroetelen. Ze had geen idee. En ze nam een zachte zucht wanneer ze het laatste beetje van haar koffie naar binnen bracht en ze het kopje kalm neerzette op precies dezelfde plek als waar hij eerst gestaan had en ze het servetje nog eens beetnam om daarmee haar lippen te verzorgen.

Het stof van het servetje liep net onder haar onderlip langs en ze keerde haar ogen terug naar haar zoon waarna ze het witte, tedere doekje netjes en sierlijk langs haar bord legde. Ze had door hoe zijn gezicht ophelderde en het liet haar ietsje met haar wenkbrauwen omhoog gaan, op momenten zoals deze vond ze het soms zo lastig om hem te peilen. Ze wou weten wat er door zijn hoofd heen ging, waar de jongen aan dacht waardoor de expressie in zijn gezicht veranderd was op een positieve manier. Belinda krulde uit interesse een mondhoek lichtelijk omhoog en dat was het moment dat Jayson van zijn stoel af kwam en de ruimte verliet, wat de vrouw in een bedenkelijke staat achterliet. Ze kon het zich niet voorstellen dat hij zomaar van tafel zou gaan zonder zijn plannen te vertellen en dus draaide ze zich om op de stoel om te zien welke richting hij op was gegaan. Wat zou hij zoeken in de salon? Wat was zijn idee?

Muziek ging aan en ze draaide haar hoofd meer schuin, haar lichte frons was verdwenen en ze voelde haar mondhoeken terug omhoog gaan in een charmante vorm van een glimlach. Jayson kwam keurig teruggelopen naar de eetkamer en ze kon het niet helpen om met een kleine sparkel in haar ogen naar haar zoon te kijken. Nu snapte ze zijn idee voordat hij de woorden al uitgesproken had. De schraap van zijn keel, hoe hij zich voorover boog en de woorden sprak die haar maar al te graag vleidde en ze zichzelf nog meer rechtop probeerde te zetten uit de charme die ze ontving van haar zoon. ''Ik zou niets liever willen, monsieur,'' sprak ze met een zoete toon in haar stem waarbij ze haar hand sierlijk in die van hem legde en ze net zo vloeiend van de stoel af kwam als dat ze haar hand in de zijne had gelegen.

En ze dansten nog lang en gelukkig (voor anderhalfuur).

Ze was de ruimte nog niet uitgeleid en ze hoorde de deur openen die vanuit de keuken naar de eetkamer ging, waar het personeel uit kwam om de gedekte tafel af te ruimen. Omkijken hoefde ze niet, het zou allemaal wel geregeld worden. Jayson nam haar mee naar de salon, waar hij ook de muziek had aangezet en waar ze maar al te blij mee was.
Met haar voet gaf ze de onderkant van de deur een zetje waardoor hij met een zachte zwaai in het slot viel en ze niet gestoord konden worden door iemand. Zelfs Jenkins wist dat hij zich beter niet kon bemoeien wanneer ze dansten, überhaupt wanneer ze samen een moment hadden. Maar de danslessen waren het belangrijkste voor haar. Het moment van happiness.

Iedere noot was een pas, een seconde dat haar geluk vervulde. Dat haar stress liet verdwijnen, de uren tekort aan slaap en vooral de werkdruk. De ruimte om hen heen was een vervaging, de wereld leek niet langer meer te bestaan. Ze hadden hun eigen universum gecreëerd. Haar rechterhand op zijn schouder en haar linker perfect geplaatst in de zijne. Geen enkele keer mis stapte ze haar voeten of raakte ze uit haar concentratie vandaan. Haar concentratie was enkel Jayson, de enige in het huis die ze niet streng of zakelijk aankeek. Alleen hij kreeg haar zachte blik te zien die in haar blauwe ogen speelden wanneer ze hem aankeek. De lichte glimlach die op haar lippen lag, die haar jukbeenderen beter tevoorschijn lieten komen. De zon die door de spleet van de gordijnen was gekropen en haar blonde haren verlichtten alsof ze zelf licht gaf, iedere keer als ze ronddraaiden en zij tegen de zon in kwam te staan. Ze kon dit uren volhouden.

De bel ging, Anwar liet een blaf horen en ze werd uit haar concentratie vandaan gehaald, wat haar meteen haar ogen wat neer liet slaan en terug op de wereld terecht liet komen. Jayson, die met met een gelukkige glimlach op zijn gezicht voor haar stond, kalmeerde haar echter vrijwel meteen en nam ze haar handen terug net zoals haar zoon had gedaan.
Jenkins kwam binnen waardoor ze zich meteen tot hem draaide met een forse blik en haar wenkbrauwen strenger staande.
'Excuseer mij, mevrouw, de fotograaf is gearriveerd.'
Belinda knikte enkel, gaf hem het teken dat hij de poort kon openen om de auto binnen te laten waarop Jenkins de deur terug sloot en zijn opgedragen werk deed.
''Dat was.. betoverend, vind je niet?'' Ze had haar aandacht terug naar Jayson gericht en probeerde haar schouders te laten ontspannen nu Jenkins de kamer terug had verlaten. ''Meneer Alexander, de fotograaf, zal zo binnenkomen. Zou jij de honden willen halen, Jay? Dat zou ik erg op prijs stellen. De woonkamer is, als het goed is, al verbouwd door het personeel.'' Vroeg en vertelde ze hem, waarbij ze haar hand op zijn schouder had gesteund en door naar zijn bovenarm had laten glijden voordat ze naar de deur liep en hem nog een knik gaf voordat ze zelf door de deur verdween richting de badkamer.