Only show you my true colors [&Caro]

''-Het vliegtuig is veilig geland in Paris, vliegveld Charles de Gaulle, wij wensen u een prachtige dag en danken u hartelijk dat u met AirFrance gevlogen heeft.'' Ze hing de intercom telefoon terug op de haak en gaf één van haar collega's een schouderklopje terwijl het vliegtuig rustig tot stilstand kwam op de landingsbaan.

'Dat was me de vlucht wel,' zuchtte Alicia zodra ze alle mensen naar buiten hadden geleid en ze met z'n tweeën naar de bagage toe waren gelopen om daar hun koffers te ontvangen. ''Ik moet toegeven dat het best spannend was.. maar zoals altijd kwam het vliegtuig gewoon weer op zijn pootjes terecht.'' Grinnikte ze zachtjes, maar van binnen was ze blij dat ze de buitenlucht veilig met haar benen op de grond kon opsnuiven in plaats van.. ergens in het ijskoude water of ergens honderden kilometers boven het land. 'Hee, moet ik je een rit geven?' Vroeg Alicia met een geruste glimlach op haar lippen. ''Nee,'' schudde ze haar hoofd lichtjes. ''M'n ouders komen er zo aan, ze hadden wat vertraging onderweg, maar ik krijg een rit van hun.''
'Ah oké, het gaat je goed, chicka, bel me als je wilt afspreken, ik wil je minimaal drie keer zien in deze vier weken vakantie!' Ze ontving een kus op haar wang en ze keerde de liefdadigheid terug, waarna ze haar met een glimlach uitzwaaide. Voordat Alicia de dertig meter had afgelegd naar haar auto en haar koffer in de achterbak kon leggen klonk er een toeter van links en stond er een auto voor haar klaar. Haar ouders keken haar dolblij aan van achter het raampje.

'Wat is het heerlijk om je weer thuis te hebben, ik raak altijd zo zenuwachtig van die vluchten van je..'
''Moeder, er is niks gebeurd, ik ben er nog, in levende lijve!'' Verzekerde ze haar met een schouder ophaling en een diepe ademhaling.
'Nee maar-'
'Schat, laat haar nou, ze is al jaren niet meer bij ons thuis geweest.'
Dat was waar. Ze was echt al lang niet meer bij haar ouders op bezoek geweest, op het platte land, op hun boerderij waar ze echt zoveel herinneringen had opgebouwd. Ze slikte even wanneer ze haar ogen over de voorkant van hun huis liet rollen en ze lichtelijk schrok van het geluid van haar koffer die uit de auto werd gehaald door haar vader.
'Kom mee naar binnen, schat, dan zet ik een kop thee voor je klaar en maak ik wat te eten, je zal wel honger hebben na zo'n lange reis, je krijgt daar vast ook helemaal niks te eten.. je bent zoveel afgevallen.'
Camille perste haar lippen op elkaar en keek nog eens naar haar vader die haar een 'ga maar ik red het wel' knik gaf. Dat gaf haar de push die ze nodig had en ze haar benen in beweging zette om naar het huis te lopen.

Hoewel haar moeder vaak opdringerig kon zijn, moest ze toegeven dat wat eten en een kop thee haar wel beter had gedaan. Vrij lang had ze aan tafel gezeten om allerlei zoete maar ook zure verhalen te vertellen, tot aan de zonsondergang aan toe. Toen had ze gegeeuwd en haar ouders verteld dat ze te moe was om door te gaan en dat ze eigenlijk wel naar haar kamer wilde om te rusten.
Nadat ze haar stewardess outfit omgewisseld had voor een tanktop en een short om in te slapen kwam ze er achter dat ze nog niet zo moe was om ervoor in bed te rusten en had ze de schuifdeur naar het balkon opengeschoven en was ze daar op gaan staan om naar de zonsondergang te kijken. Een zacht briesje verwelkomde haar en de stilte die op het land heerste, op het gepik van de kippen uit het hok en het gebraas van de koeien in de verte na, maakte haar volledig kalm. Zo kalm dat haar rode haren vanzelf terug veranderden naar lichtblond. De rust in haar hoofd was wedergekeerd terwijl er tranen in haar ogen opwelden, niet merkende dat er iemand naast haar was verschenen.

Kleine bewonderende maar vooral dankbare ogen staarde me aan toen het gordijn opzij geschoven werd. Het was een kleine jongen, hooguit een jaar of 6, die een halfuur geleden was geopereerd door de dokter in kwestie. Paige schonk hem een warme glimlach terwijl ze even naging of alles op de papieren wel klopte en of dat zijn waarden helemaal in orde waren. ‘Je bent een flinke jongen geweest Noah, je gaat weer helemaal beter worden en je kan snel genoeg terug naar je broer en zus.’ Klonk het gerust stellend en in de moedertaal van de jongen. Kleine Noah had zijn beide ouders op dezelfde dag verloren door een inslag van een bom. Zaken die ze tegenwoordig dagelijks te horen kreeg.  Sinds enkele dagen was ze hoofd van chirurgie geworden van het vluchtelingen kamp in Syrië, merendeels omdat ze de taal sprak maar ook omdat ze nooit fouten maakten en omdat ze kon handelen in tijden van crisis. Het feit dat ze nooit fouten maakte, lag niet alleen aan het feit dat ze gewoon goed was. Maar ook omdat ze toch een beetje kon vals spelen, de vrouw kon pijn detecteren en wegnemen zonder dat de wonde al gehecht was of zo. Dat maakte het voor haar toch dat kleine beetje makkelijker om te werk te gaan.

Tegen de middag waren de zwaarste operaties afgehandeld, gelukkig allemaal positief. Vermoeid had ze zich een weg uit het kleine gebouwtje gevochten wat dienst deed als veldhospitaal. Van zodra ze de warme wind langs haar wangen voelde strijken drukte er iemand een flesje water in haar handen en schonk haar een brede glimlach. Het was Jess, een vrouw die in stond voor de bevoorrading van het kamp. De laatste dagen waren er zaken niet doorgekomen, wat te wijten viel aan overvallen op het konvooi. Zaken die Paige wel kon missen om eerlijk te zijn. “Sarah en Benjamin zijn eerder komen vragen of Noah het wel zal redden?” De toon waarop Jess sprak was bedeesder als normaal. Paige slikt zichtbaar. ‘Zijn verwondingen waren erg, hij zal wat tijd nodig hebben om te revalideren, maar ik heb mijn best gedaan.’ Het leek wel alsof Jess het aanvoelde, maar vanuit het niets sloeg de vrouw haar armen om Paige heen. Vermoeid van alles wat er vandaag op haar af was gekomen legde ze haar hoofd op de vrouw haar schouder en bleef zo een tijdje staan terwijl er in de verte vreemd genoeg een toeter van een wagen klonk. Lichtelijk verbaasd maakte ze zich los uit de omhelzing en keek ze even rond, maar in de verste verte was er zelfs geen auto te spotten. “Volgens mij kan jij even een time out gebruiken. Je lijkt nogal verward?” Paige knikte. Serieus tho, het had zo echt geklonken. Maar het zou waarschijnlijk haar verbeelding wel zijn geweest of misschien lag het aan het feit dat ze al dagen niet goed meer had geslapen.

In plaats van naar haar tent terug te keren had ze het besluit genomen om zich even onder de kindjes te begeven die een voetbalwedstrijdje aan het spelen was. Jongens, meisjes, het was alles door elkaar en allemaal leken ze zo dolgelukkig alsof ze niets hadden meegekregen van wat er zich afspeelde buiten de veilige muren van het kamp. Al was de werkelijkheid heel wat anders, natuurlijk wisten ze het. Maar ze kozen er voor om er niet aan te denken, overdag toch niet. ’s Avonds hoorde ze vaak genoeg gehuil door het kamp trekken, tot uiteindelijk de stilte van de nacht viel. Elke dag opnieuw brak het haar opnieuw, maar momenten als dit zorgde er toch voor dat ze niet vertrok. Deze kinderen hadden haar nodig, deze mensen beter gezegd..

Op het ene moment ging ze een voetbal tegen houden en op het andere moment stond ze plots op een balkon in een of ander platteland dat in de verste verte niet leek op het zanderige landschap waar ze zich elke dag in vertoefde. Paige schrok zich pas helemaal dood toen er een blondine met tranen in haar ogen naast haar stond. Bewust deed ze een stap opzij en staarde totaal verward rond. Wat was er hier in godsnaam aan de hand? Wat was er met de vrouw aan de hand dat ze er zo bij stond? In plaats van in te spelen op die eerste gedachte die door haar hoofd ging, overwon het emotionele het toch weer bij Paige. ‘Rustig maar, het komt wel in orde wat er ook is gebeurd.’ Klonk het op een geruststellende toon.

Zoveel landen waar ze naartoe was gereisd, zoveel plekken die ze had bezocht, zoveel appartementen waar ze in had gezeten en hotels. En toch.. toch bleef dit haar echte thuisplek. De plek waar ze nog altijd de meeste emoties voelde en herinneringen had beleefd. Wat er ook voor had gezorgd dat ze jaren deze plek had ontweken en haar ouders niet onder ogen had kunnen komen. Het aantal keer hoe vaak ze haar hadden proberen te bellen, alle voicemails die ze achter lieten. Ze kon ze allemaal nog voor zich halen en geen enkele keer had ze teruggebeld. Naar niemand niet. De enige waar ze tegen praatte was alle alcohol die ze destijds geconsumeerd had. Ze had de wereld niet langer meer aangekund, zo erg dat ze zichzelf in een afkickcentrum gedronken had. Daar was ze Alicia sindsdien haar leven dankbaar voor, die opgemerkt had dat ze zich al een lange tijd niet meer had laten zien op het werk, de enige die bij haar langs was gekomen op een cruciale avond en haar naar een afkickcentrum had gebracht, weg van de enige die ze haar vriend kon noemen. Weg van alcohol. Alicia was toendertijd niets meer dan enkel een collega geweest met wie ze wel eens een koffie had gedronken, maar vanaf die avond waren ze meer geworden dan dat. Vriendinnen.

Alicia was de eerste, op haar ouders na, en de enigste geweest die ze haar reden van haar alcohol verdrinking had verteld in de tijd in het afkickcentrum zelf, waar ze steeds hechter waren geworden. De brunette had haar haast elke dag bezocht en als dat niet mogelijk was geweest vanwege werk dan had ze altijd wel gebeld, soms zelfs tot laat in de nacht.
Hetgeen dat haar hart gebroken had was voor haar geen geheim, hetgeen dat haar bang had gemaakt voor alles om haar heen. Zelfs de enige plek dat ze werkelijk haar thuis kon noemen, de boerderij. De plek waar ze haar ergste nachtmerrie had beleefd.

Een miskraam.

Het gelach van kinderen vulde haar hoofd en de wind leek haar blonde haren heviger in bezit te nemen. Ze stond niet langer meer op het balkon maar op een zandvlak waar een heleboel jonge kinderen op en neer stuiterden en heen en weer renden, achter een bal aan die uiteindelijk naar een vrouw werd geschoten die hem duidelijk afgenomen had. Ze slikte en haar ogen verwijdden, waarbij haar haren meteen rood schoten en ze een aantal stappen naar achter zette. Haar stem klonk geruststellend, maar dat werkte duidelijk niet op haar. De tranen die in haar ogen hadden gezeten waren inmiddels over haar wangen gerold en ze keek niet-begrijpend om haar heen. ''W-waar ben ik, hoe-'' reageerde ze in het Engels, al had ze dat niet gepland. ''-kan.. dit..'' beëindigde ze haar zin, zachter en kalmer deze keer, al was dit allemaal niet duidelijk voor haar. ''Je.. bent dokter. Er is een jongen wie zijn ouders heeft verloren.. Noah..'' sprak ze hardop uit met haar ogen naar de grond gericht en haar wenkbrauwen in een lichte frons terwijl ze met allemaal nieuwe informatie in haar gedachten te maken kreeg. ''Paige?'' Vroeg ze waarna ze haar tranen wegveegde met haar vingertoppen en ze haar ogen terug op de brunette had gezet.

Alles ging als een schok door haar heen. Elke mogelijke emotie die de blondine voelde, voelde zij door haar eigen lichaam gaan. De eenzaamheid waarmee ze te kampen had gekregen in haar leven slokte Paige helemaal op. Haar eigen gedachten raceten alle kanten uit, vonden nergens een houvast puur omdat alles zo snel ging. Op een moment was er gelukkig een reddende engel gekomen in het leven van Camille, wat de naam was van de blondine, ze had de eenzaamheid doorbroken. Voor een moment tastte Paige naar haar eigen buik, alsof er iets was dat ontbrak. Dat ze was verloren. Met haar medische kennis wist ze meteen wat deze vrouw ooit op deze plek had door staan. Het ergste wat je als een vrouw kon mee maken, het verlies van een kind. Zelf had ze dat nooit mogen ervaren, niet het heugelijke nieuws van het uitvinden van een zwangerschap niets. Daarvoor had ze geen tijd gehad. Maar toch, op deze moment leek het wel alsof het kind dat de vrouw verloren was net zo goed haar kind kon zijn. Een onmenselijke pijn als je het haar vroeg.

Haar eigen hart leek helemaal in stukken te breken. Dat was de aanzet die ze nodig had om aan haar te vertellen dat het wel weer goed kwam met haar. Iets waar ze sterk in geloofde ook al leek het momenteel zo dat er niets van een uit weg was voor haar. Paige staarde over het nachtelijke stille landschap dat voor haar was uitgestrekt, bewaarde nog steeds een gepaste afstand puur omdat ze het nog steeds allemaal niet kon bevatten hoe ze hier was gekomen en hoe het leek alsof ze alles over deze vrouw al leek te weten. Maar Camille deinsde naar achteren, alsof ze een spook had gezien. Iets wat best wel geloofwaardig kon overkomen. Langzaam verdween het uitzicht dat ze op de velden had en werden ze weer verruild voor haar vertrouwde omgeving. Wat feitelijk nog meer vraagtekens op riep bij haar maar Camille leidde haar zodanig af dat ze zich daar niet op kon focussen. Inmiddels was de bal aan haar voeten weer doorgespeeld naar een van de kinderen en stond ze een beetje afzijdig op het veld dicht bij haar, maar nog steeds ver genoeg. Dat haar haren plots anders kleurde deed haar even verstijven. Hoe kon dit nu weer?

Moeizaam perste Paige de lucht door haar longen. Probeerde vat te krijgen op de situatie, maar daar slaagde ze niet volledig in. Net zoals ze de juiste antwoorden niet vond om aan haar te geven, alsof letterlijk elk greintje verstand dat ze had was verdwenen uit haar hoofd. Tot de vrouw over Noah begon. Het voelde aan als een mokerslag. Meteen greep ze de hand van de vrouw vast en trok haar mee naar een plekje verder van het speelveld van de kinderen. ‘Niet zo hard. De kinderen hebben al genoeg te verduren gekregen.’ Prevelde ze zachtjes waarna ze de hand van de vrouw meteen weer los liet. Kort streek Paige door haar haren en beet op haar onderlip. ‘Je weet mijn naam… Hoe?’ Onbegrijpend keek ze de vrouw aan. Wat was er in godsnaam aan de hand? Dit was alles behalve geweldig dat was een ding, hier wilde ze zo snel mogelijk een verklaring voor! ‘Camille, je bent in Syrië. Dicht bij de grens met Turkije, je zit in een vluchtelingenkamp..’ Ten einde van haar uitleg stierf haar stem weg. Voelde ze een warme wind langs haar gezicht heen glijden. Nee, hier kon ze echt helemaal niet aan uit. Hoe was het mogelijk dat een persoon zich van de ene op de andere moment zo maar kon verplaatsen tussen Syrië en Frankrijk? Dat ze ondanks ze nog nooit van de vrouw die nu tegenover haar stond had gehoord, ze toch weet had van de meest persoonlijke dingen?

De angst, pijn die ze net gevoeld had waren verminderd. Hoe precies- ze had geen idee. Net zoals dat ze geen idee had hoe de brunette plots naast haar verschenen was. Waren er wel antwoorden? Ze had het idee, het gevoel dat ze samen nu een persoon waren. Zij zag en voelde zich zoals Paige terwijl Paige dat van haar leek te hebben, of.. was dit gewoon puur jetlag? Dit was dan wel de zwaarste jetlag die ze ooit had gehad. Was ze al in bed gaan liggen? Ze had het idee dat ze droomde, ook al voelde dit allemaal zo echt.

Ze werd bij haar hand weggetrokken van het speelveld van de kinderen vandaan en haar ogen gleden op de hand van Paige die gelinkt was met de hare. Voor even, echt heel even, voelde ze haar hart gloeien, al kon dat vast ook een illusie zijn geweest. Ze knipperde met haar ogen voordat ze terug naar Paige keek en knikte op haar woorden, die kinderen konden haar dus echt horen. Net zoals dat zij echt de wind kon voelen die er speelde, het warme klimaat en het zand dat zachtjes in de lucht leek te dwarrelen. ''Ik- ik weet het niet.'' Antwoordde ze zachtjes terug op de vraag over hoe ze haar naam wist. Eerlijk. Ze wist het echt niet. En haar lippen kwamen van elkaar wanneer ze haar naam hoorde komen vanuit Paige. Haar naam had ze nooit gezegd, net zoals Paige zich nooit had voorgesteld. Ze kende haar echt niet.
''Dat kan niet..'' fluisterde ze, al was ze niet zeker. Niks was zeker van wat er nu maar aan de hand was. Ze liet haar blik nog eens glijden naar beneden, bekeek Paige in haar geheel. ''Ik ben nog nooit in een vluchtelingenkamp geweest.'' Begon ze terwijl ze met wijde ogen naar de brunette staarde, lichtelijk in haar eigen gedachten nu. ''Ik heb je misschien ooit gezien tijdens een vlucht.. maar ben nog nooit in een vluchtelingenkamp geweest.. dit is vast een grote illusie van mijn brein. Ik droom, ik weet het zeker. Ik droom gewoon.'' Praatte ze sneller, nog altijd zacht, terwijl haar ademhaling harder werd en ze met haar hoofd schudde. ''Dit is niet waar- dit kan niet.''