Turn all the colors to grey [+Allison]

Stiekem had hij haar wel een groot plezier gedaan. Voor hem leek dit misschien het meest normaalste op de aardbol maar voor haar was plezier maken iets dat ze in lange tijd al niet meer had gedaan. Ze trok zodanig veel weg met haar familie van stad naar stad dat ze nooit snel genoeg vrienden kon maken om een sneeuwbal naartoe te gooien. En vooral na het overlijden van haar moeder had Allison niets anders meer gedaan dat de jager worden die haar vader wilde dat ze zou worden. Dus ja, Christophe deed haar wel een plezier. En met al zijn overdreven dramatische reacties kon het ook niet anders dan leuker worden voor haar. Hij zou er anderen met afschrikken maar Allison was het na hun eerste ontmoeting gewoon. Toen hadden ze het tenslotte gehad over losgeslagen weerwolven en gillende fan girls, dus overdrijven lang misschien wel een beetje in hun aard. ‘Ik ben ook blij.’ Glimlachte ze. ‘Meer omdat ik het niet gewoon ben om plezier te maken.’ Benadrukte ze haar laatste twee woorden. Nee, en dat mocht hij gerust weten, plezier maken had nooit bovenaan haar lijstje gestaan.

Allison liet haar blik langs de bomen gaan, op zoek naar de kleine vogel maar hij was nergens meer te bespeuren. ‘Geen dierenvriend?’ Vroeg ze gelijk nadat hij had getwijfeld of de vogel wel een “vriend” kon zijn. Zelf had ze nooit dieren gehad, ze had er ook helemaal geen interesse in getoond dus eigenlijk … nee, ze was niet echt de dierenvriend. Wat niet wilde zeggen dat ze ieder dier zou gaan bekogelen met sneeuwballen. Het zou maar eens een mutant moeten zijn die ze raakte. Het idee alleen gaf haar al een hoop mogelijke scenario’s van wat er verkeerd kon lopen dan.

Christophe was duidelijk van plan om niet nog eens geraakt te worden. De dikke stam waar hij zich achter had verstopt was onmogelijk voor haar om hem te raken, als ze haar best niet deed in ieder geval.  Zijn grijns was algauw iets van gejammer geworden nadat ze de sneeuwbal tegen de stam had laten vallen. Meteen ging ze weer hurken en nam ze een nieuw handje sneeuw, sneeuw genoeg trouwens en kwam weer recht. Ze keek toe terwijl de sneeuw langzaam aan van de schors gleed terug naar de grond. Als doorgewinterde jager kon ze het dan ook niet laten om Christophe van achter die boom weg te krijgen, enkel zodat ze hem weer zou kunnen raken. Ze drukte de sneeuw in haar handen tegen elkaar terwijl ze zijn antwoord afwachtte. Ze grinnikte automatisch, ja, geduld was wel van toepassing. ‘Wel, dan ben ik blij dat ik super geduldig ben dan.’ Ze keek naar de boom maar ze zag hem niet, hij stond er gewoon compleet achter. Ze sloot kort haar ogen, haar clairvoyance gaf haar een beeld van Christophe, terwijl hij een sneeuwbal kneedde. Dus dat was hij in die korte pauze aan het doen. Zelf had ze geen beschutting rondom zich, enkel haar snelle reflexen om de sneeuwbal te ontwijken. “Maar als je er zo op staat.” Zei hij uiteindelijk. ‘Doe maar rustig.’ Glimlachte ze automatisch. Ze zou niet willen dat Christophe zich forceerde ofzo. Toen ze zijn hoofd zag verschijnen hield ze zich klaar en algauw kwam de eerste sneeuwbal. Ze liep naar voor, bukte zich zodat ze eronder door liep en de sneeuwbal viel achter zich in de sneeuw. Ze keek over haar schouder naar de landing maar voelde algauw een tweede sneeuwbal, recht tegen haar schouder. Wat? Ze keek gelijk weer naar Christophe, had hij haar nou geraakt? Ze bracht haar arm naar achter en gooide specifiek naar de plaats waar hij straks zou rennen. Maar dat gebeurde niet want hij … viel. ‘Oh!’ Ze bracht haar handschoenen naar haar mond en keek grijnzend toe, wat hij niet kon zien want ze hield haar handschoenen voor zijn mond, hoe hij recht krabbelde en verder kroop over de sneeuw. Haar sneeuwbal had hem in ieder geval niet geraakt. ‘Wauw, Christophe, dat was,’ ze zweeg en zocht achter de juiste woorden. ‘Indrukwekkend professioneel.’ Greens ze uiteindelijk maar. ‘Doe je dit vaker? Want je kent wel wat sneeuwbalstategie.’ Bekende ze onschuldig. Zelf stond ze daar wel mooi midden in de open plek, zonder beschutting. Ze begon de sneeuw van haar schouder te vegen en probeerde op haar stilst, wat moeilijk was in die sneeuw, een beetje dichter naar hem toe te sluipen …

Ze had gelijk aan Christophe zijn blik gezien dat hij verrast was dat ze het niet gewoon was om plezier te maken. Wat ook helemaal verkeerd klonk … welke tiener maakte nou geen plezier? Allison, duidelijk. Al was dat spontaan van de eerste keer bij Christophe gebeurd, ondanks dat hij iets of wat afstotelijk over kwam had ze zich nooit geërgerd aan zijn opmerkingen en dat was iets dat ze misschien beide aan elkaar waren gaan appreciëren. Ze wist nog goed genoeg wat zijn opmerkingen waren toen hij in het zand had gebeten door van een schommel te vallen en dat en een beetje van haar gemakkelijke sociale vaardigheden hadden ervoor gezorgd dat ze elkaar nu echt achterna zaten met sneeuwballen. En dat was de hele definitie van plezier, met de persoon die in haar eerste ontmoeting helemaal niet plezierig over kwam … waar zat de ironie in dat. De glimlach werd wat groter op haar lippen toen ze zijn scheef grijnsje te zien kreeg na zijn woorden. Ja ja, hij gaf het niet graag toe maar stiekem wist ze het ook wel, hij had ook plezier.

Dat hij geen dierenvriend was, was wederzijds. Ze had het nooit gekend en er nooit interesse of belang in getoond. Wat ze wel gemakkelijk kon maken was vrienden maar dat was iets eigen aan Allison. Al was echte vrienden maken een stuk moeilijker, ze ging er nog steeds vanonder uit dat alles een zeker gevaar met zich mee bracht, ook dit. Dus het ging niet ongezien aan haar voorbij dat Christophe het praten gebruikte als een soort van afleiding terwijl hij op zoek ging naar een goede schuilplaats of een portie wit poeder om een sneeuwbal mee te vormen. Ze kneep haar ogen een beetje samen, doorzag de tactiek die ze straks gegarandeerd zou terug gebruikten tegenover hem.

Maar tactiek, op één of andere manier was het hem gelukt haar te raken. En de schaterlach zou ook een luide lach bij haar hebben veroorzaakt als hij niet gewoon regelrecht de sneeuw in dook door te struikelen. Althans daar leek het op. Allison moest zichzelf inhouden om daar niet mee te lachen want … komaan, het was wel grappig. Hij was daarnet al aan het klagen over die ene sneeuwbal tegen zijn achterhoofd en nu lag hij gewoon compleet in de sneeuw. Dus in plaats van te lachen zette ze gewoon haar tegenaanval verder, hij was toch afgeleid door de val en haar woorden. Ze liep op haar tippen op hem af terwijl hij zozeer dekking zocht en zo vol overtuiging antwoordde op haar woorden. Ze was op een behoorlijke afstand op hem in gewandeld toen hij iets zei dat je helemaal niet tegen een jager moest zeggen. “Weet je zeker dat je het nog aandurft.” Precies die woorden. Haar wenkbrauwen gleden omhoog in een verontwaardigend gebaar maar ze zei niets. Ze kneedde de sneeuwbal beter aan en zocht hem kort met haar clairvoyance in zijn schuilplaats. Het beeld van hoe hij erbij stond gaf haar het perfecte mikpunt, en helaas, mis mikken deed ze nooit. Ze gooide het zijn richting uit, de sneeuwbal raakte hem dan ook voluit. ‘Ben jij zeker dat je het nog aandurft?’ Stelde ze de vraag uitdagend terug. Ze nam nog wat sneeuw van de grond en rende op hem af, sprong vanachter de boom stam en gooide de poedersneeuw allemaal zijn richting uit. Ze begon luidop te lachen en rende tot een veilige afstand van hem verder, achter haar eigen boom. Ze stak haar hoofd ervan achter en keek hem grijnzend aan. ‘Ik zal het niet doorvertellen als je het nu al opgeeft.’ Zei ze veel te vriendelijk, kort lief knipperend met haar ogen …

Het was eigenlijk helemaal geen eerlijk spel … al had ze nog steeds geen idee wat de mutaties van Christophe waren maar aangezien hij ze niet gebruikte vielen ze waarschijnlijk ook niet in zijn voordeel voor dit sneeuwballen gevecht. Dus het was niet eerlijk want Allison gebruikte met gemak twee van haar drie mutaties op hem, zowel het mikken als haar clairvoyance om een beter beeld van hem te krijgen. Haar vader had haar altijd geleerd om niet te vertrouwen op iets dat je altijd bij je had, daarom had ze leren vechten met andere wapens dan haar pijl en boog. In dit geval was ze ook veel te aanhankelijk geworden aan haar mutaties. Sinds ze hier was gebruikte ze veel meer haar mutaties en voor wat … om sneeuwballen op Christophe te gooien zonder dat ze er moeite voor moest doen. Maar het was niet dat ze het kon uitschakelen, mis mikken koste haar daadwerkelijk veel meer moeite om het voor elkaar te krijgen dan dat ze zou moeten doen voor raak te mikken, dat ging gewoon helemaal vanzelf.

De adrenaline schoot toch wel een beetje door haar lichaam iedere keer ze Christophe hoorde beweging of als een sneeuwbal haar kant uit kwam. Ze reageerde zelf meer meisjesachtig dan normaal en dat was pas een mijlpaal in haar leven, want ze was normaal de meest koelbloedigste die je maar voor je kon hebben. Ondanks dat haar vingers al helemaal klam, stijf en kou aanvoelde zou ze Christophe hier heel dankbaar voor zijn achteraf. Dat was al één sneeuwbal voor haar maar twee voor Christophe. Ze gooide de poedersneeuw over hem heen en rende lachend weer verder op zoek naar een beetje dekking. Dit was gewoon veel te leuk, was dat het echte gevoel van plezier? Plezier was bij haar altijd … trainen geweest maar het had nooit het gevoel losgemaakt in haar lichaam zoals het nu deed. De blik die hij haar wierp grinnikte ze gewoon weg, nouja, het was een beetje een grappig zicht hoe hij daar bij stond, sneeuw overal. Nog een beetje en ze kon hem ten toon stellen als een levende sneeuwman. Ze ging achter haar boom gaan schuilen en luisterde glimlachend naar zijn woorden. ‘Tuurlijk blijft het aanbod open.’ Riep ze hem terug. Ze gluurde van achter de boom maar zag hem niet staan. En nee, ze gebruikte haar clairvoyance niet, het zou te gemakkelijk zijn. Ze hoorde de sneeuw knerpen onder zijn voeten, ze kantelde haar hoofd een beetje en probeerde uit te zoeken van waar hij naderde. In ieder geval, hij was in beweging gekomen. Ze hurkte langzaam neer en kneedde snel nog een sneeuwbal alvorens ze weer recht kwam. Bij zijn woorden draaide ze zich langzaam om en sprong van achter de boom vandaag, haar hand in de aanslag. Maar ze zag hem niet, haar blik gleed langs alle bomen maar geen Christophe. ‘Christophe.’ Lokte ze hem stilletjes uit zijn schuilplaats. Ze probeerde iets te horen maar naast het gekraai van wat vogels was het muisstil. ‘Ik weet dat je hier ergens bent.’ Kijk, nu speelden ze al verstoppertje ook. Ze wandelde door de sneeuw, stak haar hoofd achter een boom maar hij zat er niet, waar was hij nou?

Het was moeilijk om haar mutaties niet volop te gebruiken, ze was er zo afhankelijk van geworden dat ze dit daadwerkelijk nog als een goede oefening begon te zien ook. Mis mikken en hem niet vinden, dat maakte het zo echt mogelijk, alsof ze geen mutaties had. Van Christophe wist ze ook nog steeds niet wat hij kon dus ze was toch ergens wel voorzichtig. Zie dat hij plots veranderde in een levensechte sneeuwman … in dat geval kon ze maar beter de strijd opgeven en zich gewonnen geven. Maar voor nu had ze toch wel een paar mooie kansen gehad, die ze ook meteen had genomen. Het resultaat was dat Christophe de rest van de dag koud zou hebben op de plaatsen waar ze hem geraakt had. En dat gold omgekeerd ook als hij haar zo raken op haar huid, niet dat er naast haar hoofd veel huid beschikbaar was, ze zat redelijk goed ingepakt tegen de koude.

Hij was verdwenen, Allison draaide om haar as heen en probeerde hem te vinden maar ze zag niets buiten bomen en hopen sneeuw. Ze sloot kort haar ogen, probeerde iets te horen maar zelf dat kwam niet verder dat het gekras van een paar vogels. Het bedankt gaf haar het laatste punt van waar hij had gestaan dus toen ze daar was en in de aanval achter een boom sprong was ze extra behoedzaam toen ze merkte dat hij er niet was. Ze wandelde zo geruisloos mogelijk door de sneeuw, op zoek naar een teken van Christophe. Ze probeerde hem zelf uit zijn schuilplaats te lokken door tegen hem te praten maar er veranderde niets aan de situatie. Waarschijnlijk zat hij nu ergens te grijnzen, zich klaar te maken voor een nieuwe aanval of zat hij ook ergens geruisloos door de sneeuw te wandelen, vastberaden haar te vinden. Haar locatie werd weg gegeven, omdat ze luidop sprak tegen hem. Niet dat hij antwoordde natuurlijk. Ze bleef staan en probeerde terug iets te horen … deze keer hoorde ze wel iets, een zacht gekraak in de sneeuw. “inderdaad.” Ze draaide zich razendsnel om naar hem maar hij was sneller. Ze kreeg de sneeuwbal recht in haar gezicht, ze verloor haar evenwicht wat en viel achterover in de sneeuw. Ze bleef liggen en veegde de sneeuw uit haar gezicht, begon luidop te lachen terwijl ze hem nog steeds lachend aan keek. ‘Bedankt hoor.’ Greens ze. God, dat was koud op haar gezicht. Haar handschoenen waren al nat dus het hielp er niet echt bij. Ze ging wat rechter zitten en klopte de sneeuw van haar jas voor ze haar hand naar hem uit stak. ‘Komaan, wees nu maar een gentlemen en help me recht.’ Het was haast een commando, eentje met zoveel plezier in verborgen natuurlijk. Misschien kon ze hem tackelen als hij haar zou recht trekken. Zo snel zou ze zich namelijk niet gewonnen geven. Al was de sneeuw die was achtergebleven in haar haren en sjaal zo koud dat ze het gegarandeerd voor de rest van de dag zou voelen …