Let's turn that frown upside down [Lydia]

Allen was niet gewend aan mutanten in zijn omgeving. Buiten zijn talrijke familieleden dan. Mutaties tierden welig in hun roodharige familie, misschien was de oorzaak van zijn awesome lazerpowers wel een recessief gen net als zijn haarkleur. Ach, dat was nog eens uniek. Maar hier op het eiland was het mutantengen helemaal niet uniek en dat was eigenlijk wel iets om rekening mee te houden als je iemand liep te irriteren. Maar, zo vertelde hij zichzelf, het was zijn goed recht, want zij begon. En ze had de pech dat hij geen pushover was, geen sulletje dat boog voor haar en elk woord uit haar mond als poëzie behandelde. Nee, zij duwde hem en hij duwde gewoon terug. Dit was dan nog vocaal gehannes, maar als ze aan hem zat kon ze rekenen op een klap terug. Gelukkig was het zo ver nog niet en misschien zou dat ook wel helemaal niet zo ver komen. Als zij gewoon opgaf en haar feeksengedrag ergens anders ging beoefenen.

Toen ze hem een ontwijkend antwoord gaf kon hij het niet laten om te lachen. "Hahaha, jaja, dat is precies wat ik ook zou zeggen... Als ik wist dat ik zou verliezen." Maar ze was nog niet klaar, er moest nog een schepje bovenop. Dat het logisch was dat zij er meer van wist. Nu werd het pas echt mooi, hij had nog nooit een meisje zo trots horen verkondigen dat zij sletteriger was dan iemand anders. "Eerlijk gezegd denk ik dat jij het beter bij bordjes met plantennamen kan houden," sprak hij dan schouderophalend terwijl hij haar schattend aankeek. Het klonk redelijk hard, maar het was dan ook niet lief bedoeld. "No offense," voegde hij daar ongemeend aan toe. Hij was benieuwd of ze de boodschap al door had: hij mocht haar niet en dat zou niet zo snel veranderen zo te zien.

Hehehe, wat was het toch een leuk gezicht hoe ze geïrriteerd raakte. Allen hield er wel van iemand een beetje te stangen, vooral als iemand er –in zijn optiek- om vroeg en dan ook nog eens zo grappig reageerde. En de truttige roodharige meid verdiende het volgens hem volkomen. Oh boehoe, de bordjes stonden niet goed? No shit. Dat was het hele punt. Waarom deed ze zo veel moeite voor stomme latijnse naampjes. Die boeiden toch niemand.

Zijn reacties pasten perfect in het plaatje van de irritante slungel die hij soms kon zijn, uitlokkend en pesterig. Op zulke momenten liet hij geen enkele kans voorbij gaan voor een leuke scherpe opmerking. Hij had daarvoor vele tacktieken. En aangezien ze er vrij preuts uit zag was hij begonnen over een interessantere biologie dan planten naampjes. Wat dan? SEKSUELE VOORTPLANTING LOLOLOL. Nee, Allen was heel volwassen, en als je hem kinderachtig noemde gold het wat-je-zegt-ben-je-zelf principe dat in het handboek van het leven stond. Hij daagde haar een beetje uit, gewoon om te zien of ze al zou afdruipen als ze zag hoe irritant hij kon zijn, Maar het meisje bleef staan en sprak wat loze woorden en dat kon hij natuurlijk niet laten glippen. Bij anderen hadden haar uitdagende woorden misschien geleid tot een toenadering van de flirtende aard, kuch Faye kuch, maar in dit geval lachde hij haar zo ongeveer recht in haar gezicht uit. Omdat het kon.

En daar werd nog even een no-offense belediging bovenop gegooid. Kom op, schat, doe je vurige haren er eer aan en barst uit in een vulcaan van hilarische woede, doe het! Waarom bleef ze zo kalm staan. Allen had echt gedacht dat ze hiermee over haar breekpunt geduwd werd, maar ze keek hem aan als een of andere uitdrukkingsloze robot zonder emoties. Had ze moeite om een reactie te bedenken, omdat ze te dom wa- Nee, ze kuste hem. Waarom kon hij op geen enkele mogelijkheid bedenken. Nopenopenope. Het was gauw weer voorbij, maar het was al te veel naar zijn zin. Dit kind was niet helemaal goed in d’r hoofd ofzo. Hij was natuurlijk woest aantrekkelijk, maar hier had hij helemaal geen behoefte aan. BAH. Allen veegde zijn lippen af aan de mouw van zijn vest en keek haar vol afkeer aan. Ze deed stoer alsof ze nu een weddenschap had gewonnen, maar Allen zag de humor er niet zo van in – ja dat kon soms gebeuren – omdat hij dit eigenlijk helemaal niet leuk vond.

“WAT?” riep de jongen verafschuwd.  Alleen omdat hij een jongen was, alleen omdat hij een flauwe opmerking had gemaakt, een innuendo naar voortplanting.. Betekende niet dat hij hier behoefte aan had. Hij had geen enkele indicatie van interesse gegeven, waarom dacht ze dat ze zomaar zoiets uit kon halen. Omdat ze een meisje was en meisjes altijd verteld werd dat jongens alleen maar uit waren op sex? Nou, die mythe was dan ook weer de wereld uit geholpen. “WAT DE FUCK!” Met een vies gezicht keek Allen haar aan. Allen hield geen enkele rekening meer met het volume van zijn stem of de wedstrijd in coolheid die hij in zijn hoofd met haar had aangespannen. Dat was allemaal voorbij. Hoe durfde ze zomaar over te gaan tot fysiek contact? Had hij niet even veel recht als wie dan ook om nee te zeggen? Was het niet zo dat je expliciete instemming of tenminste een hint daarnaar, moest hebben voordat je het aandurfde om iemand te kussen? Ze kende zijn naam niet eens en hij de hare niet. Ugh, hij voelde zich hier echt niet prettig bij. “Wat is er in godsnaam MIS met jou?! Ben je GEK ofzo??” In welke waanwereld had dit haar een goed idee geleken?

Dit was niet OK. Buiten het feit dat het ranzig, onverwacht, een slechte kus en totaal niet romantisch was, was het bovenal gewoon niet in orde.
Dat realiseerde hij zich plotseling, helemaal helder.
Het was niet OK dat zij aan hem zat, net zoals het niet OK was als hij dat deed bij een ander. Zo simpel was het.
Niet. OK. Meer hoefde er niet over haar gedrag gezegd te worden.
Het was een morele regel die, voor zover Allen het wist, universeel bekend was.
En toch hield ze zich er niet aan. En dat kon maar één ding betekenen.
Ze was gek. Helemaal gek, knettergek, gek in d’r domme lelijke hoofd. Craycray. Idioot. Zoals hij al vermoed had door haar neurotische gedrag met die bordjes en haar onmiddellijke irritatie om zijn grappig bedoelde uitroepen. Maar nu was het bevestigd. Helemaal confirmed, net zoals Half-life 3.

Het voelde alsof hij opeens elk adertje in zijn huid kon voelen kloppen, wat zijn houding alleen maar meer gespannen maakte. En terecht, als je het hem vroeg. Misschien zouden mensen lachen om het verhaal als ze het later zouden horen, hem een aansteller noemen. Misschien had hij vroeger ook gelachen als hij hoorde van een jongen die zo reageerde wanneer een meisje actie ondernam en zo haar lippen op de zijne plantte. Dat was gay, dat was stom, mannen wilden meiden, toch? Nou, nee. Allen zag nu in één keer de hele andere kant van het verhaal.
Als hij haar leuk had gevonden was hij hier gretig op in gegaan, had zijn hart in zijn keel geklopt van opwinding. Nu was het van woede.

Haar onbegrip maakte het alleen maar erger. Wat stond ze daar nou kalm te kijken? Was zijn onvrede niet duidelijk genoeg? “Wat mij tegen houdt? Wat dacht je van het feit dat je nog STEEDS niet begrijpt dat je je gedraagt als een- een krankzinnige?! JE DOET ALSOF DIT DE NORMAALSTE ZAAK VAN DE WERELD IS, PSYCHO!” brieste hij, terwijl hij zocht naar woorden om een antwoord te formuleren dat misschien wel in de kop van deze krankzinnige door zou dringen. Niet dat hij veel hoop had, sommige van deze gekken waren juist trots op, tja, hun waanzin.. Maar het voelde wel goed om tegen haar te schreeuwen. Het was verschrikkelijk frustrerend, normaal gesproken was Allen heel goed met taal, scherpe opmerkingen of woordgrapjes schudde hij zo uit z’n mouw. Maar dit was een situatie waarin hij zich totaal oncomfortabel voelde.

Niet dat hij haar daarom zijn aftocht zou gunnen. Tenminste niet zomaar, zonder iets waardoor hij de grip op de situatie terug kreeg. Wegrennen zou sowieso weinig verbeteren. Hij drong niet tot haar door, maar dat betekende niet dat haar acties geen consequenties zouden hebben. Waarom hij niet weg ging begon nu ook vorm te krijgen. “Niet voordat ik je gegevens heb,” gaf hij aan, met moeite zelfverzekerd. Niet dat hij bang was dat ze hem nog een keer zou kussen of aan zou raken, dan plantte hij simpel een vuist in haar maag, maar wel omdat hij haar kalme gelaat maar verontrustend vond. Beter begon ze maar niet over klikspaan, boterspaan, dan zou hij helemaal niet meer te genieten zijn. Allen viste zijn mobieltje uit zijn zak, swipe'te de camera open en richtte die op haar. En met een simpele klik van zijn duim probeerde hij een foto van haar te maken. Dat was wel zo makkelijk. “Naam?” vroeg hij dan, met minder warmte in zijn stem dan hij ooit voor mogelijk had gehouden. Hij probeerde zich voor te stellen dat hij een soort politieagent was, als hij haar gegevens had kon hij langs de docenten die hij normaal gesproken het leven zuur maakte. Allen was geen type voor kilheid, maar dat leek momenteel de enige optie, omdat woede toch niets uithaalde. En reken maar dat ze hier voor zou boeten.

Het was echt onbegrijpelijk hoe dit mens (wacht, classificeerden pure bitches wel als mensen?) aan dit geniale KUTIDEE was gekomen. Kom op zeg, Allen had een hele berg aan zelfvertrouwen, maar hij wist dat hij geen onstopbare vrouwenmagneet was. Dus deze trut had gewoon gekozen om hem te kussen, echt uit het niets. En hij kon het niet als een complimentje zien en het loslaten, hoe hard hij het ook wilde. In welk perspectief hij de gebeurtenis ook plaatste. Kijk, hij zou er geen levenslange trauma's aan over houden, daarvoor was Allen veerkrachtig genoeg. Maar dat maakte het momenteel niet prettiger.

Hij was boos en dat was duidelijk te zien. Vooral omdat zij zo kalm bleef, alsof ze een kopje koffie had ingeschonken, in plaats van zijn lippen had bevuild met haar vieze meisjesbacillen. Bah. Dit hele gegil was niets voor hem, stemverheffingen gebruikte hij normaal gesproken enkel en alleen om zijn vreugde en energie te uiten. Maar nu kwam er enkel woede en walging voor in zijn stem. Want meer verdiende ze niet. De foto zou wel voldoen om haar te identificeren indien nodig, dus stopte hij zijn telefoon weer weg.

"Míjn schuld?'' onderbrak hij haar verontwaardigd. Ho eens even. Dat was dus precies even niet hoe dit werkte. Allen was gewend de schuld te krijgen van vanalles, en meestal was dat nog terecht ook, maar dit? Dit was niet. zijn. schuld. Allen maande zichzelf tot kalmte, begon zich te beseffen dat zij zich toch niets aantrok van zijn emoties - dikke vette kwabber robot trut die ze was. Haar vinger prikte in zin borstkas en onmiddellijk hief Allen zijn hand om de hare weg te slaan. Echt gewelddadig was het niet te noemen, maar hij zou niet pikken dat ze hem zo aanraakte. ''Luister, je kan het mij niet kwalijk nemen dat ik niet met jou wilde zoenen - ik denk dat de rest van de wereld die mening met me deelt.'' De blik in zijn groenige ogen was een stuk harder dan normaal. Zo'n opmerking zou hij meestal vergezellen met een plagerig lachje, maar dit keer meende hij het. ''Echt, het is zo triest, ik krijg bijna medelijden.'' Maar dat verdiende ze niet. Het was allemaal vooral een poging haar te raken zoals ze hem had geraakt, en honderd procent gemeend, al betwijfelde hij ergens of het zou lukken. Maar proberen kon geen kwaad, toch? ''Ga zelf maar weg, ik weet zeker dat er ergens op dit eiland nog wel een of andere even wanhopige vetkwab rondloopt, jouw zielsverwant. Of anders ga je maar aan je teddybeer lebberen.'' Allen kende de taal van beledigingen maar al te goed, vooral na zijn kennismaking met Wren was zijn vocabulaire daarin enorm vooruit gegaan. Grapjes, steken onder water, uiterlijke beledigingen.. Zijn echt goede vrienden moesten die vaak genoeg verduren. Dat was uit liefde uiteraard, bij haar was het uit haat.