Hoe koud het buiten ook was, de plantenkas zou altijd wel warm zijn. Daar had William op gegokt, en zijn algemene kennis van de wereld had hem niet teleurgesteld. Het was dan ook niet erg slim van hem geweest om zomaar naar buiten te gaan, zelfs al had hij zijn winterjas aan. Hij was er compleet bij geweest toen zijn telefoon in zijn zak afging. Er kon maar één iemand zijn die hem belde: Nièva. En zijn zus wilde altijd video-bellen (waarschijnlijk zodat ze zijn gezondheid in de gaten ging houden, ze wist dat hij erover zou liegen) en ja, toen had ze natuurlijk gelijk gezien dat die witte, sneeuwachtige achtergrond niet het behang van zijn kamer was. Ze had nog de hele weg naar de plantenkas op hem gefoeterd. Hij had haar beloofd terug naar binnen te gaan, maar dat was niet goed genoeg. 'Geen smoesjes, Will!' had ze hem vermaand. 'Je gaat nú naar de eerste warme plek in je buurt!' Dus had hij zich een weg gebaand naar de plantenkas die hij vanaf een afstandje zag staan.

Toen hij binnen was, was ze pas bereid een normaal gesprek met hem aan te gaan. Gewoon, bijpraten. Hij deed dat zo graag. Wilde weten hoe het met zijn zusje was, of ze nog een beetje goed behandeld werd. Of ze het allemaal nog wel aankon. Ze konden elkaar niet zo vaak bellen; ze moest altijd uitkijken of hun ouders niet thuis waren. Die wisten immers niet waar William was.
'Okay, ik denk dat mam zo thuis komt,' vertelde Nièva hem. 'Wees voorzichtig als je weer naar school loopt! Eerst helemaal opwarmen hier,' waarschuwde ze.
Will knikte braafjes. 'Ik beloof het. Ik zal je een berichtje sturen als ik er weer ben, okay?'
'Ik houd je eraan!'
Ze zeiden gedag en hij hing op, stopte de telefoon veilig terug in zijn jaszak. Zijn vingers waren ondertussen weer warm genoeg om het flapje open te krijgen.

Nou ja. Nu dus wachten tot hij voldoende opgewarmd was. Wat nog wel even ging duren, als hij zijn eigen slechte doorbloeding meenam in de voorspelling. Dus.. hoe ging hij zijn tijd doorbrengen? Zonder er echt bij na te denken liet Will zich op een houten krukje in een hoekje van de kas zinken en reikte omhoog. Pakte een bloemetje. Hij begon er één voor één de blaadjes af te plukken: ik kan zo gaan, ik zit hier nog lang, ik kan zo gaan. Hij mompelde het zachtjes, zo zacht dat het nauwelijks te horen was over het gezoem van de verwarming van de kas. Toen alle blaadjes naar de grond gedwarreld waren liet hij zichzelf van het krukje afzakken, voorzichtig, met zijn volle concentratie zodat er niets mis zou gaan. Daarna legde hij het bloemetje op de grond en begon alle blaadjes er omheen te verzamelen. Hij was nieuwsgierig en hij ging wat uit proberen. Iets waar Nièva het sowieso niet mee eens zou zijn, maar hij moest toch zijn tijd verdoen? Nou dan, dan vroeg hij zich af of zijn mutaties ook op planten werkten. Dus verzette hij alle dingen die hij als tegenargument kon verzinnen en hield zijn rechterhand boven de bloem, terwijl hij met zijn linkerkant tegen de poot van een tafel leunde voor steun. Hij hoopte dat het zou werken, ook al was het niet nuttig. Maar misschien kon hij dan voor altijd mooie bloemen op zijn kamer houden. Zou dat niet leuk zijn? Dan had hij iets om zichzelf af te leiden..

OOC: Ik hoop dat je er wat aan hebt : D

Het was gewoonweg dom en hij was blij dat Nièva te ver weg was om er wat van te zeggen. Ze zou gelijk gaan klagen - en terecht, maar goed. Hoe kon hij zijn mutatie, die hem van binnenuit verwoestte, zomaar voor de lol uitproberen op een plant? Dat was gewoonweg dom. Hij hoorde haar het al zeggen, kon haar boze, maar tegelijkertijd vooral teleurgestelde blik op hem voelen. Maar hij moest ook van haar wachten in deze kas tot hij weer warm was en hij verveelde zich. Daarbij was hij oprecht nieuwsgierig. En wat maakte die dag die hij van zijn lifespan afhaalde nu nog uit? Het was niet alsof hij daarmee nu echt wat nuttigs zou gaan doen. Pff, hij ging het gewoon doen, hij raakte zelfs zijn eigen gezeur in zijn hoofd zat. Dus zorgde hij dat hij er goed voor ging zitten, op zijn knieën en met goede steun van de tafel naast hem, en verzamelde de blaadjes wat onhandig bij elkaar, tot alle stukjes netjes op zijn palm lagen.

Net toen hij wilde beginnen, hoorde hij opeens voetstappen op hem afkomen. Tijd om op te kijken en te checken of het iemand was waar hij voor weg moest rennen had hij niet, dus keek hij maar voorzichtig op naar de persoon voor hem. Hij zag er niet al te onaardig uit. Had waarschijnlijk ook geen zin om zich te vervelen, anders zou Will echt niet weten waarom iemand vrijwillig met hem zou komen praten. Hij zorgde ervoor dat zijn capuchon op zijn hoofd bleef, zodat de ander zijn gezicht niet helemaal zou kunnen zien. Het was ietwat lastig te voorkomen nu hij omhoog keek, maar hij was ook niet van plan een vriendelijk iemand te negeren. Anderen hadden namelijk geen reden om aardig tegen je te zijn als je zelf niet aardig tegen hen was.

'Eh..' kwam er uit zijn keel, toen hij even niet direct wist hoe hij ging antwoorden. De jongen klonk oprecht geïnteresseerd in zijn ietwat random activiteit en Will was daar niet aan gewend. Het was thuis altijd van: wat heb je vandaag nu weer uitgevoerd? Waar heb je uitgehangen? Wat was je van plan? Het verschil met de vraag van de vreemdeling was dat hij het leek te menen. Dus besloot Will dat hij wel eens even zijn best mocht doen om met een fatsoenlijk antwoord aan te komen. 'Ik probeer de bloem te genezen.. eh, repareren,' zei hij, met zijn zachte stem en ietwat onhandige uitleg. Oh, dat moest vast raar klinken. 'Ik, ik heb een mutatie waarmee ik mensen kan genezen en ik was benieuwd of het ook op planten werkte,' besloot hij het maar te verduidelijken. Oh God, als het maar duidelijker werd. Hij wilde niet gelijk raar overkomen op de jongen- wacht, dat was waarschijnlijk al gebeurd. Hij probeerde zijn gedachten te stoppen. 'Denk je dat het gaat werken?' vroeg hij zich hardop af, terwijl hij zijn blik weer naar de bloem richtte. Op de bloem focussen ging beter dan op zijn eigen chaotische gedachten.