De rij die stond aan te schuiven aan het buffet in de cafetaria was.. licht uitgedrukt -en misschien zelfs dan overdreven- eindeloos lang. Conor zijn maag gromde, een melodieus geluid dat de mensen voor en achter hem in de rij raar om deden kijken. Zoals gewoonlijk haalde hij al breed lachend zijn schouders op. ’Ik ga je niet opeten hoor, geen zorgen.’ alleen leken ze zijn humor niet zo te appreciëren als dat hij zelf deed. Dus hij hoestte de awkwardness maar weg en nam een plateau en wat bestek van de stapel om verder aan te schuiven. Ditkeer in stilte. De manier waarop hij zich in de rij moest voortbewegen deed hem verdacht veel denken aan een kudde pinguïns op de noordpool. Als dat al een kudde genoemd werd, wist hij veel. Een diepe zucht rolde over zijn lippen en hij plaatste de plateau op zijn hoofd en liet zijn armen er op rusten. Met zijn ogen speurde hij energiek de omgeving af. Zijn ogen vielen op de speakers die in de hoeken van de ruimte hingen, voor wanneer het schoolhoofd een algemene mededeling te geven had. En toen schoot er hem een idee te binnen. Muziek. Conor grijnde zelfingenomen, enorm enthousiast om zijn formidabele idee. Hij haalde de plateau van zijn hoofd af en schraapte zijn keel. Vanuit het niets begon hij te zingen, de intro van een liedje van Broods. ’Sleep baby sleep. What are you waiting for?’ Vrijwel onmiddellijk zag hij hoe de mensen in zijn nabije omgeving wankel op hun benen kwamen te staan. ’The morning's on its way.
You know it's only just a dream.’ Conor plaatste zijn plateau neer, greep de personen voor en achter hem voorzichtig bij de arm en begeleidde hen naar een nabijstaande tafel waar ze volledig in slaap vielen. Terwijl zong hij verder, zag hoe zijn mutatie langzaam maar zeker vat begon te krijgen op iedereen die in de cafetaria aawezig was. Behalve hijzelf natuurlijk. Nog geen minuut later had hij iedereen die in de rij stond aan een tafel gezet en lagen ze met hun hoofd op hun armen te slapen. De rest van de studenten die reeds aan een tafel zaten, waren ook in een diepe slaap gezakt.

Breed grijnzend huppelde hij weer naar zijn plateau en kon onmiddellijk aanschuiven bij het buffet. Een tevreden zucht rolde over zijn lippen toen hij plaats nam aan de hoek van een tafel waar niemand lag te slapen. Hij stak zijn lepel in de hoop puree die hij had opgeschept en begon gretig zijn maaltijd te verslinden. Pas toen opnieuw het geluid van een opengaande deur weerklonk stopte hij met eten en keek schuldbewust omhoog. Hij was de enige die nog bewoog in de cafetaria, de rest van de studenten lagen allemaal te slapen. Conor slikte zijn puree door en keek de jongen die was verschenen in de deuropening over de slapende lichamen aan. Het was muisstil geworden, behalve wat gesnurk hier en daar. ’Ik kan het uitleggen.’ zei hij met een schuchter glimlachje en krabde aan de achterkant van zijn hoofd.