You're playing with a heart that's fireproof || & Open

Eindelijk, lunchpauze. Dat wilde zeggen, Adara was ietsjes eerder weg gegaan uit de les. Of dat had gemogen, ze wist het niet. Ze kon wel raden van niet, maar dat maakte haar niet heel erg veel uit. Ze had tenminste opgelet, right? Daar draaide het toch om? Ze miste een aantal jaar school, maar ze leerde hier veel. De leraren hadden het beste met haar voor, dat wist zij ook wel. Maar het was gewoon erg moeilijk om het circusmeisje uit haar te halen. Ze hield van haar eigen regeltjes, en naar die van anderen luisterde ze niet altijd. Wat de leraren ook deden, ze konden haar maar niet volledig onder controle krijgen. Maar ze konden Adara moeilijk van het eiland sturen, dat gebeurde vast niet. Heel erg veel zin in straf had ze trouwens niet, dus ze hield zich wel redelijk aan de regels. Nou ja, redelijk.. af en toe.

Het handige van iets vroeger uit de les gaan was dat ze aan ongeveer iedere tafel kon gaan zitten nadat ze haar lunch had gehaald. Het eten zag er hier ook nog eens heel goed uit, al was ze niet hele goede kwaliteit eten gewend. Al die kinderen hier die het eten maar smerig vonden hadden niets te klagen. Zij wisten vaak niet hoe het was om eten van de straat te krijgen, en dat bepaald geen vijf sterren voedsel, laat staan dat het veel was. In het circus waren meer monden te voeden dan die van Adara, dus als ze nog honger had moest ze zelf maar wat halen. Ze koos een tafel die vrij in het midden van het cafetaria lag, en maakte het zich eens gemakkelijk. Haar voeten belandden op de stoel voor haar, haar tas op de tafel. Toen ze eenmaal zat stroomde het cafetaria vol, wat een teken voor haar was dat de lunch was begonnen.

Rustig zat ze te eten, trok zich niet zo veel aan van iedereen om haar heen. Ze vond het prima zo in haar eentje. Plots zag ze een paar schaduwen op de tafel verschijnen, die maar niet weg gingen. Uiteindelijk keek ze op, om een drietal meisjes voor haar te zien staan. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze toe hoe het middelste meisje naar haar gebaarde om weg te gaan zodat zij en haar vriendinnetjes kon zitten. Adara bleef rustig zitten, en ging weer verder met haar boterham. "Ga je nou nog weg of moet ik je dwingen?" Vroeg het middelste meisje geïrriteerd. "Ik geloof niet dat ik jouw naam nergens op deze tafel heb staan." Antwoordde Adara zuchtend, en ze keek het meisje weer aan. Het kind zette haar plaat met een klap op tafel, en leunde wat naar Adara toe vanaf de andere kant van de tafel. "Ik waarschuw je nog één keer omdat je hier nog maar niet bent zo te zien, sta op trut." Och ja, dit was allemaal erg bedreigend hoor, kuch. Ze moesten eens weten, de blondine had zoveel erger mee gemaakt, deze meisjes kwamen nog niet eens in de buurt van angstaanjagend. Adara keek even kort om zich heen, natuurlijk hadden de meisjes weer de aandacht getrokken, net waar ze op zat te wachten. Ze zette haar voeten op de grond, en sprak rustig: "Mij boeit helemaal niets wat jij wilt, je zoekt maar een andere plaats. En ga nu maar snel voor ik jouw en je twee tutjes laat zien wat we thuis altijd deden met onbeleefde klootzakken zoals jij." Haar Roemeense accent was duidelijk te horen, en ze keek het meisje ietwat dreigend aan. Kort leek het kind van haar stuk gebracht, net als de rest van de kantine, verbazingwekkend genoeg. Al snel wist het meisje zich te herstellen, en maakte ze een slabeweging richting Adara's gezicht. Voordat de hand haar gezicht had geraakt had Adara de pols van het meisje gepakt, terwijl ze op was gestaan, en had zo de hand tegen gehouden. Met haar mutaties was ze een stuk sneller dan de gemiddelde mens, en haar opvoeding had haar ook heel wat geleerd. Het meisje keek haar verschrikt aan, dit had ze duidelijk niet verwacht. Ze had de pols stevig vast, en kneep nog eens flink, om het gezicht van het meisje te zien vertrekken. Dreigend keek Adara het kind aan, iedere keer dat het meisje haar hand los wilde rukken pakte Adara het nog wat steviger vast. "Waag dat niet nog eens te doen, ik breek zo je pols." Sprak Adara heel rustig, terwijl ze met haar andere hand op de tafel leunde. "En nu opflikkeren." Dreigde ze, terwijl ze voor een laatste keer kneep, en haar nagels een klein beetje in de pols van het meisje zette. Ze liet de hand los, en snel liepen de drie meisjes weg.

Zuchtend ging Adara weer zitten, ze besteedde geen enkele aandacht aan de verscheidene blikken die op haar gericht waren. Net toen ze haar voeten weer op de stoel had gelegd, en haar boterham weer had gepakt ging er iemand tegenover haar zitten. Geërgerd keek ze de persoon aan, had diegene net niet gezien dat ze niet gestoord wilde worden? Wat moest een mens doen om rustig een boterham te kunnen eten hier?

&Open

Clothes x Bag

Wat ze had gedaan om de boosheid van deze tutjes te wekken wist ze niet. Nou ja, eigenlijk wist ze het wel, en ze vond het belachelijk. Het was niet alsof ze de school wilde regeren, en deze meiden van hun onbestaande troon wilde stoten. Ze zou het mooi vinden om te zien, maar Adara kon ook wel raden dat deze meiden niet bovenop de ladder stonden. Daar waren ze niet bitchy genieg voor, laat staan slim. Ze trokken verdomd veel aandacht, iets waar Adara absoluut niet op zat te wachten. Ze wilde gewoon rustig lunchen, was dat teveel gevraagd?
Toen het middelste een slabeweging naar haar maakte was ze snel opgestaan en had ze de pols van het kind vastgegrepen, nog voordat de hand haar wang had kunnen raken. Dreigend sprak ze het meisje toe, die was toch echt te ver gegaan nu. Adara slaan of bedreigen was een van de domste dingen die je kon doen, want zij nam twee keer zo hard wraak. Ze liet de pols van het meisje los, en de drie maakten zich al snel uit de voeten.

Ze zuchtte, en liet zich weer zakken op haar stoel. De tafel was voorlopig van haar, maar al die blikken vond ze maar irritant. Net toen ze een hap van haar boterham wilde nemen ging er iemand aan de tafel zitten. Geïrriteerd keek Adara op, wat nou weer? Een meisje was voor haar gaan zitten, en keek haar ietwat geamuseerd aan. “Wat is er pop? Mag ik hier niet zitten?” Vroeg ze aan haar, en Adara legde haar boterham neer. "Jij altijd schat, je weet mijn dag iedere keer op een verbazingwekkende manier zoveel beter te maken." Sprak ze poeslief. En alsof het een koosnaampje voor het meisje was zei ze in het Roemeens: "Curvă dulce esti."

Tot haar grote ergernis schoof er ook nog een jongen aan. "Dames," zei hij erg neutraal. Adara keek hem aan, en vroeg: "Wat heb ik gedaan dat ik wordt vereerd met niet alleen een bezoek van deze meid, maar óok nog een jóuw aanwezigheid?" Alsof het nog kon leek ze nog wat verder onderuit te zakken, en begon ze wat op de tafel te trommelen. "Door wie wordt ik nu überhaupt vergezeld?" Vroeg ze, als ze dan toch met deze twee nitwits zat opgescheept kon ze maar beter weten wie het waren.

Vertaling: lieve slet die je bent

Clothes x Bag

Wat moest een mens -of eigenlijk mutant- doen om hier rustig een boterham te kunnen eten? Zonder gestoord te worden, dat betekende dus geen gezelschap. Hoe graag anderen ook met elkaar wilden praten en gezellig deden tijdens de lunch, zij hoorde daar overduidelijk niet bij. Als ze vrienden wilde maken dan deed ze dat zelf wel, maar dat was dus niet tijdens lunchtijd. Heel de dag moest ze al mensen aanhoren tijdens de les, en niet eens alleen leraren van wie ze ook echt iets kon leren. Nee hoor, ook allerlei meisjes en jongens die het leuk vonden om met de volume knop op honderd door de les heen te gaan smiespelen. Adara miste een paar jaar scholing, maar zelfs zij kon de definitie van smiespelen bedenken, en dat was dus niet wat deze kinderen deden. Wat hadden ze eigenlijk thuis aangeleerd dat ze dachten om zo brutaal door de les heen te praten? Was dat hoe ouders hun kinderen tegenwoordig opvoedden? God o god, dat was dan nog erger dan haar eigen ouders. Nou ja, dat ook weer niet. Adara had een veel slechtere jeugd gehad dan de meeste jongeren hier, vandaar dat ze ook was weg gelopen van huis om bij het circus te gaan. Dat circus was haar echte familie geworden, naast haar halfbroer Augustin. Hij was haar familie die ze nog erkende. Haar vader kon de pot op, en haar moeder en haar zus Monica waren overleden. Kortom, geen pretje, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze zich zo rete onbeleefd gedroeg in de les. Nee zeg, ze was hier om iets te leren, en je moest maar uitkijken als je haar leerproces zou verstoren.

Ook bij de lunch vonden drie meiden het weer nodig om haar lastig te vallen. Adara was niet onder de indruk van ze, want wat was er om van onder de indruk te zijn? Juist, erg weinig. Toen eentje haar wilde slaan stond ze razendsnel op en pakte haar pols zo vast dat ze met één beweging haar pols zou breken. Daarna liepen ze al vrij snel weg met de staart tussen de benen, honden dat ze waren. Natuurlijk vond een ander meisje het nodig om gewoon te gaan zitten na dit hele voorval, en die leek ook niet meer weg te gaan. "Jij altijd schat, je weet mijn dag iedere keer op een verbazingwekkende manier zoveel beter te maken." Sprak ze poeslief. “Weet ik toch” zei het meisje lachend, en Adara antwoordde met een belediging in het Roemeens. Het was misschien niet in een taal die het meisje kon verstaan, maar dat boeide haar vrij weinig. Haar beste schelden was nog steeds in het Roemeens.

Toen er óók nog een jongen bij kwam zitten kon de Roemeense haar rustige lunch wel gedag zeggen, ietwat geïrriteerd liet ze haar broodje weer zakken, en vroeg aan wie ze al deze aanwezigheid te danken had. Het was al beter dan die drie wijven die de tafel in wilden pikken, maar nog steeds, ongewenst. ”Dat vraag ik me ook af,” sprak de jongen, en Adara trok even haar wenkbrauwen op. Als hij het zich ook af vroeg, waarom was hij in godsnaam dan hier gaan zitten? Soms begreep ze haar leeftijdsgenoten echt niet hoor, de logica ontging haar compleet. "Door wie wordt ik nu überhaupt vergezeld?" Vroeg ze maar, als ze deze pauze met dit meisje en de jongen moest doorbrengen kon ze maar beter hun namen weten. “Aurélia, aangenaam” zei ze en knikte, Aurélia dus. Adara wist bijna zeker dat ze haar naam eerder had gehoord toen ze in de gang liep, maar al die roddels deden haar vrij weinig. Ze wilde wel eens zien hoe deze Aurélia in het echt was, dan pas zou ze oordelen. “En ik denk dat het is omdat je zo aardig was om die andere drie weg te jagen om ons plek te geven, toch?” Een kleine grijns verscheen op Adara's gezicht bij deze woorden. Och och, nou gaf het meisje haar zowaar een compliment, misplaatst want Adara was helemaal niet zo gul, maar toch. “Milo, maar doe vooral geen moeite dat te onthouden,” stelde de jongen zich voor, even keek Adara hem kort aan, aparte woordkeuze. “En je zag er zo alleen uit toen je vriendinnen opeens wegliepen..”
Nog steeds zat de Roemeense vrij onderuitgezakt, en de grijns lach nog steeds op haar gezicht. "Vriendinnen? Ach nee, jullie zijn mijn vrienden toch al?" Haar grijns vervormde zich tot een iets te aardige glimlach. "Dat had Aurélia hier nou net zo mooi vastgesteld. Nee zeg, die drie kunnen me vrij weinig boeien. Adara trouwens." Stelde ze zich voor, en pakte haar broodje om er een hap van te nemen. Als ze aan deze twee vast zat kon ze maar beter toch haar voedingsstoffen naar binnen krijgen. Ze schoof wat meer overeind en vroeg: "Dus mijn prieteni, hoe was jullie dag tot zover?" Ze mochten misschien niet weten wat het woord was omdat ze hoogstwaarschijnlijk geen Roemeens konden, maar ze betwijfelde of ze daar nou echt over in zouden zitten.

Vertaling: vrienden

Clothes x Bag