Food~

Lillian stapte voor hem de kantine in. Hij gluurde wel langs haar, maar werdt een beetje zenuwachtig van de mensen die er zaten. Het zou voor Matthew een van de weinige keren worden dat hij niet alleen zou eten. Toch was hij niet gigantisch zenuwachtig, aangezien hij nu geen mensen om zich heen zou hebben die vreemd naar hem zouden kijken of zelfs pestkoppen die hem moesten pesten. “Welkom in het paradijs!” zei Lillian plotseling, terwijl ze haar armen weid uitspreidde. "zeg dat wel" Zei Matthew met een glimlach. Hij was eigenlijk niet klaar met praten. Echter voor hij nog iets kon zeggen pakte Lillian zijn arm al, terwijl ze zei “Kom mee,” Hij had stiekem al op haar woorden gewacht en ging dan ook met genoegen mee naar al het heerlijk ruikende eten. achter de kantine balie stond een vrouw in een typische kantinedame-outfit. Een half vies schort van het eten en een haarnetje. “Ah, Miss Stone, ik vroeg me al af waar u bleef... Wat mag het zijn?” Matthew keek al naar al het lekkers achter het glas maar bleef er voorzichtig uit de buurt van. het zou zonde zijn als er glas in al dat eten zou komen. “Ik lust wel een pizza. Peperoni- of nee, doe maar shoarma. Shoarma pizza.” de liefelijke grijze ogen van Lillian keken hem aan toen hij opkeek. “Zeg maar wat je wil en hoeveel je wil, ze kunnen hier letterlijk alles voor je regelen.” zei ze tegen Matthew.
snel had hij zijn keuze al gemaakt. "Mag ik alstublieft een hele pizza peperoni?" De kantinedame dacht dat hij klaar was met wat hij wilde toen hij zich plots vervolgde. "En ik wil graag een dubbele portie Lasagne" hij bleef weer even stil en had niet door dat de kantinedame vreemd naar hem keek. "En als laatste zou ik nog een broodje gezond willen... met een extra pittige saus en augurken er extra tussen?" Matthew keek vrolijk naar Lillian. Zijn ogen stonden hongerig en hij kon duidelijk niet wachten tot hij kon eten. "Ik hoop dat je naar waarheid sprak want ik ben kritisch met mijn lasagne" Hij keek plagend naar Lillian. De zenuwachtige jongen van nog geen kwartier terug was nu alleen bezig met het eten. Het deed hem duidelijk goed om eten in het vizier te hebben. Plots zag hij dat de kantinedame nog naar hem stond te kijken. Hij sloeg rood aan en durfde niets meer te zeggen. zijn zenuwen waren duidelijk weer terug nu hij besefte dat ze niet alleen waren. Snel zocht hij bescherming in de ogen van Lillian, die ook veel van eten hield.

De wandeling naar de school was prima verlopen, al had Jean zich vooral stil gehouden. Met haar armen over elkaar geslagen liepen ze door de houten, antieke deuren die de school zou moeten weerhouden van gevaren en buitenstaanders. Er waren natuurlijk andere wegen om binnen te komen, maar het ging om het principe. Enkele mutanten bevonden zich in de woonkamer waar ze voorbij liepen, waren spelletjes aan het spelen die simpelweg op de bank konden worden gespeeld. Ze richtte haar ogen op de drie jongeren, ze hadden niets in de gaten. Gefocust op het spel en lachend om de grapjes die ze maakten. Er was geen schrijntje kwaad te ontdekken. Jean had het beter kunnen beheersen om niet zomaar gedachten van anderen op te pikken, vooral als ze zich in een openbare ruimte bevond met meer dan tien mensen. Het was wel lastiger zodra ze last van hoofdpijn had. Ook haar klasse vijf mutatie had zijn grenzen. Evenals dat ze op een dag de dood terug in de ogen zou kijken. Dit keer was ze niet bang. Het kwam wanneer het kwam, vroeg of laat.
'Jean!' Haar naam werd geroepen door een leerling, waarvan ze uit haar gedachten werd gesleurd en ze haar hoofd draaide naar waar de stem vandaan was gekomen. Haar serieuze blik veranderde naar verrast, grijnsde breed. Het was één van de jongere mutanten. Voordat ze er erg in had was de jongen al naar haar toe gerend en sloeg zijn armen om haar lichaam heen. Ze deinsde ietwat achteruit van de spontane en stevige omhelzing en legde ook haar armen om hem heen. Eén hand op zijn hoofd, gezien hij sowieso een kop kleiner was dan haar en haar andere hand op zijn rug. ''Hee jij.'' Begroette ze hem met een zoete stem. Enkele seconden bleef ze zo staan, sloot haar ogen. Het voelde goed om zulke schatjes te zien, te hebben gered uit een akelige situatie. ''Gaan jullie maar vast.'' Glimlachte ze naar Lillian en Matthew zodra ze haar ogen had geopend en zich bedacht dat hun zoektocht om honger te stillen nog altijd niet voltooid was. ''Ik kom zo.'' Zoveel honger had Jean toch niet. Gauw begaf ze zich ietwat lager door op haar knieën te gaan zitten, zodat ze zich haast op ooghoogte bevond. Nu keek ze tegen hem op, in plaats van andersom. ''Hoe gaat het met je?'' De pijn die nog geen week geleden op zijn gezicht gestaan had was volledig verdwenen. Die blik had plaats gemaakt voor vrij en blijheid. Zorgen dat zijn ouders hem ooit nog zouden slaan, martelen voor zijn afwijking waren weg. Op momenten zoals dat kon ze het niet uitstaan dat mensen zoals verschrikkelijks zouden doen bij hun bloedeigen kind. Al beschouwden ze hun kind dan als een buitenstaander, een levensverpester. Jean bedankte haar ouders nog altijd in zichzelf dat ze haar hadden geaccepteerd, al had ze een 'ziekte'. Martelingen hadden er niets plaatsgevonden. Misschien ook wel omdat ze haar ziekte niet kenden en de dingen die ze had gedaan, ze hen er wat bang mee had gemaakt. De jongen vertelde in geuren en kleuren, met een sparkel in zijn ogen te vinden, hoe geweldig hij dit eiland vond. Op tienjarige leeftijd. Zo jong en dan al een zwaar leven achter de rug. Ze wist niet waar hij de kracht vandaan hield om er geen trauma van over te hebben gehouden. Al die tijd vast gezeten te hebben, geen hulp gekregen van ieder wie hem ook maar gehoord had. Jean liet de zuurstof ontsnappen die al die tijd vastgezeten had in haar longen, schudde haar hoofd terwijl ze trots naar hem keek. Die glimlach op zijn gezicht. Het had haar dag gemaakt. Door hem was ze de pijn even vergeten. Niet alleen de pijn van vandaag maar ook mentale pijn.
Om de kleine mutant gesproken te hebben deed haar goed. Ze had hem uitgezwaaid zodra een andere jonge mutant hem opgehaald had om samen te gaan spelen buiten, terwijl ze zich langzaam op normale hoogte begaf door op te staan. De kantine was niet ver vanaf de plek waar ze hem gesproken had. Twee korte hallen door en ze was gearriveerd, zag hoe Matthew en Lillian bij de kantine juffrouw stonden. Ze pikte nog iets op over hoe hij kritisch was over de lasagne. Jean kon er niets aan doen, automatisch gleed er een glimlach op haar gezicht. Eén die ze nog niet gehad had bij hem. De pijn die hij veroorzaakt had bij haar was compleet vergeten.
'Het is oké, dit is een speciale mutant.' Communiceerde ze in gedachten tegen de vrouw die het eten verzorgde, die vervolgens haar staar liet zakken en aan de slag ging met het maken van vers pizzadeeg. 'Wat kan ik voor je maken, Jean?' Zoetsappig, vrolijk sprak ze de hoofddocente aan, nooit haar blik verlatende van het werk wat ze verrichte. ''Een salade is goed genoeg, dankje.'' Hoewel ze nog niets ontvangen had en de juffrouw nog druk aan het werk was, was het een gewoonte van Jean om alvast te danken.
Hierna liep ze langs Matthew, gaf hem kort een schouderklopje en wierp een blik naar hem dat ze konden gaan zitten. De vrouw deed haar werk en haar kennende zou ze het eten komen brengen, zoals ze altijd deed als het niet druk was en sowieso aan de twee leiders van de school. Ze begaf zich naar een tafel die niet al te ver van het buffet stond, pakte een saté prikker met een olijf eraan geschoven uit een kommetje dat klaarstond. Standaard stonden er wel eens snacks en hapjes voor als leerlingen daar trek in hadden en socialiseerden in de kantine of een spelletje speelden.

Voorzichtig ging Matthew aan de tafel zitten waar Jean en Lillian al voor hem aanschoven. “Matthew,” sprak Lillian hem plotseling aan, hem uit zijn gedachten halend. ze keek hem recht in zijn ogen aan en vervolgde toen “Vertel eens wat over jezelf.” Hij bleef stil in de ogen van Lillian kijken en zijn blik trok wat vreemd. Hij dacht een tijdje na en begon toen "Er is genoeg dat ik jullie kan vertellen, maar wat niet veel uit zal maken... Ik kan vertellen over mijn geschiedenis... of over hoe slecht mijn schooljaren waren... maar ik weet niet hoe het anders zou zijn gegaan..." Even hield hij stil en keek naar de tafel. "Ik ben voor het grootste gedeelte van mijn leven onderdrukt, gepest of een buitenbeentje geweest en al het speelgoed dat ik kreeg ging kapot... Ik heb mezelf nooit gezien als mezelf maar als iemand die anderen pijn deed... zoals ze mij pijn hebben gedaan. Ik ga niks over mezelf vertellen want ik wil mezelf nog leren kennen..." Dit laatste klonk zorgelijk. Hij keek Jean en Lillian wisselend aan, maar durfde niet op hun reactie te wachten. Echter wist hij niet waar hij heen kon en MOEST dus wel blijven zitten.

Zijn kwelling duurde echter niet lang, want zijn neus rook al iets heerlijks aankomen. Hij zat tegenover Lillian die als eerste haar pizza voor haar gezet kreeg. Seconden later werdt zijn pizza neergezet, die er volgens Matthew heerlijk uitzag. Ook zijn pizza was in 8 gelijke stukken verdeelt en de peperoni was zelfs symmetrisch neergelegd op de stukken. Onbedoelt pakte hij bijna tegelijk met Lillian een stuk van zijn pizza en nam een grote hap. zijn maag rammelde meteen bij de eerste hap, alsof die ook blij was met de pizza. Nu werden ook zijn lasagna en broodje neergezet. Zijn pizza was al op voordat Lillian op de helft was en pas toen nam Matthew de tijd om iets te zeggen "Je hebt zeker niet gelogen over de koks hierzo, die pizza was heerlijk" even was hij stil. "Bovendien is het geweldig om weer een keer echt goed eten te krijgen, want dat ziekenhuis voedsel is ook niet geweldig... Normaal eet ik niet zo veel als nu hoor, maar ik had gewoon erg veel trek in iets dat daadwerkelijk goed bereid is in plaats van dat fabrieks-voedsel uit het ziekenhuis..." Hij keek even naar zijn lasagne en toen weer naar Lillian. "En dan nu kijken of mijn favoriete voedsel hier nog lekkerder smaakt" Hij lachte er een beetje om en schoof toen het bord lasagne voor zich en nam er een hap van "Perfect klaargemaakt" Lachte hij blij. "Ik heb alleen een vraagje... wat wordt er hier precies verwacht van mij?... ik bedoel kwa taken en plichten." Hij wachtte geduldig op een antwoord van een van de vrouwen.

Zodra ook Lillian en Matthew zich neer hadden gezet op een stoel, aanschuivend aan de tafel, haalde ze de olijf van de saté prikker af. Niet met haar vingers, maar stak het halve stokje in haar mond en liet door middel van haar lippen het vruchtje eraf glijden. Ondertussen kauwend en wachtend op het eten, speelde ze met het houtje met haar vingers. Tot ze zich daarvan ging vervelen en het simpel genoeg liet zweven tussen haar handen in, met haar ogen besturend. Eigenlijk hoefde ze er niet eens naar te kijken, zo'n simpel ding als dit voorwerp was echt geen moeite meer. Ze bedacht zich ondertussen hoe anders hun wereld was vergeleken met die van de mensen. Ieder hier zou weten dat de twee vrouwen de schoolhoofden waren en de jongen hier net toegekomen was na een lange bootreis. Als ze in dezelfde opstelling hadden gezeten in een gewone restaurant dat vol zat en bediend werd door mensen, waren hun gedachten heel anders geweest. Twee moeders met hun zoon. Twee vriendinnen met één van hen een zoon. Jean als enige moeder met twee oudere kinderen. Ze moesten eens weten hoe oud ze inmiddels was, dan hadden ze haar nog eens als grootmoeder gezien. Het deed haar gedachten veranderen naar haar eigen kind dat ze had gehad. Dat ze samen met Scott had gehad, in een gelukkige periode van vrede. In die tijd dan. Inmiddels lag alles anders. Ze was haar baby kwijt geraakt, evenals haar man. Als het niet aan de mensen lag had ze ze allebei nog en wie weet Charles en Erik ook nog. Af en toe had ze het er moeilijk mee, na al die jaren. Maar ze had er geen spijt van, zeker geen spijt van dat ze nu de school leidde. Als er iets is wat ze kon doen om hun legendes voort te zetten was het wel door middel van deze school en ze was trots. Zeker weten trots.

Jean merkte vanuit haar ooghoeken op hoe het stokje in de lucht heen en weer zweefde, lichtelijk draaide om zijn eigen as. Gelijk viel het terug op de tafel, rolde ietwat van haar handen verwijderd. Ze had geen idee of het de andere twee aan de tafel ook op was gevallen dat ze dat gedaan had, maar eigenlijk kon het haar weinig deren. Het eten kwam eraan, dus zoveel aandacht zouden ze er toch niet meer voor hebben. Lillian kennende en aangezien Matthew zijn maag nog altijd rommelde om iets te verteren, maakte ze zich geen zorgen. De blondine was het gewend om voorwerpen door de lucht te zien vliegen, niets maakte uit op deze school. Mutanten accepteerden elkaar beter en sneller dan de tieners op een gewone high school. Hier werd er ook daadwerkelijk iets aan gedaan als er gepest werd, in tegenstelling tot een normale mensenschool. Ze hadden het onder controle en waren er veel sneller bij. Als ze er zo over nadacht zouden mensen niet zonder mutanten kunnen samenleven. Een gevecht kon gemakkelijk gestopt worden door middel van Jean's krachten en wonden konden worden genezen door Lillian. En dat waren er nog maar twee van rond de duizenden mutanten die er zich op de aardbol bevonden.
Matthew's stem doorbrak haar gedachten, waardoor ze zich realiseerde dat het eten neergezet was en hij zelfs al zijn pizza op had. Ergens voelde ze zich spijtig dat ze de vrouw van wie ze het eten gekregen had niet bedankt had, al kenden ze haar maar al te goed en dus ook dat ze wel eens in gedachten kon blijven zitten. Te lang soms. Jean glimlachte, pakte vervolgens de vork die was meegekomen met de salade en pakte een paar kleine blaadjes gemengd met wat mais. Nu was het tijd om uit haar gedachten te blijven en er zich niet zo in mee te slepen. Ze was nogal een dromer, dat was waar. En soms had ze wel eens het idee dat leerlingen haar saai zouden vinden. Natuurlijk, in vergelijking met Lillian was ze het beste slaaplied wat er bestond. Tenminste, dat oordeelde ze over zichzelf. Zij was veel beter op de leerlingen gesteld dan dat de redhead ooit kon zijn, na al die veranderingen mee te hebben gemaakt. ''Kom hier zo vaak als je wilt, ze staan voor je klaar.'' Zei ze met een lachje, nam daarna nog een paar blaadjes in haar mond. Vermengend tot kleinere stukjes en daarna doorslikkend. Ze merkte op dat geen van allen aan drinken had gedacht en na die paar happen kreeg ze toch best wel een droge keel. Vooral na die reis was ze wel toe aan wat vocht. 'Graag een glas water, chocomelk en een cola.' Hoewel ze het niet aan Lillian of Matthew gevraagd had wat ze precies wouden, kon ze het wel inschatten. Ze had haar blik op de vrouw achter het buffet gericht en die knikte met een glimlach, dat ze het ieder moment zou komen brengen. Via gedachten wisseling had ze het besteld, verder zou ze niet met gedachten gaan rommelen van anderen. Haar ogen schoten terug naar Matthew zodra hij een vraag stelde dat niet over het eten ging, dus wat meer tot haar gericht zou zijn. Lillian was hier tenslotte de eet deskundige. ''Maak je geen zorgen. Ik geef les in ieders kracht, leer het je te beheersen. Lillian geeft les in geschiedenis, en geloof me bij haar val je niet in slaap. Bereid je maar vast voor.'' Het laatste lachte ze, ze hield ervan om af en toe haar vriendin te pesten.
Nog niet voor ze de volgende hap kon nemen werd het drinken neergezet. Ze bedankte haar en schoof de glazen door naar voor wie ieder bedoeld was. Water voor zichzelf, chocomelk voor Lillian en de cola voor Matthew. ''Proost op je nieuwe school.''

“Mijn lessen zijn voornamelijk theorie en die van Jean meer praktijk. We proberen het in elkaar over te laten lopen, zodat er niet een te groot contrast is onze manieren van lesgeven. Tot nu toe hebben we nog geen klachten gehad.” had Lillian als laatste gezegd. Echter leek het alsof ze geen antwoord erop wilde, aan de manier van eten te zien.

Nadat ze klaar waren met eten zat Matthew eerst nog een tijdje stil om zich heen te kijken. Eindelijk kon hij, met een maag die nu vol lekker voedsel zat, aan iets anders denken dan eten. Het was hem al eerder opgevallen hoe mooi het gebouw was, al zag hij nu alleen maar de kantine. "Ik wil echt graag mijn mutatie leren kennen" Verbrak Matthew de stilte plots. "Ik heb er echt veel schade mee gemaakt en wil dit voortaan voorkomen" Zei hij oprecht, maar hij keek de twee vrouwen niet aan. Hij staarde naar de tafel. "Ik ben me altijd bewust geweest van het feit dat ik anders was, maar tot jullie kwamen wist ik niet waarom ik nou zo anders was..." Hij bleef nu stil en keek naar zijn handen. trillend legde hij zijn vingers vlak op de tafel. "Ik durf alleen niet goed de klas in..." zijn handen begonnen zich wat te vervormen en zijn armen werden wat breder en vlakker. Even keek hij Lillian aan, al had hij net zo goed Jean aan kunnen kijken. "Ik ben al een tijd niet op school geweest en ben daar altijd gepest..." Even was hij stil en daarna vervolgde hij met een wat emotionele stem " maar erger nog als iemand me wel mocht deed ik ze pijn en vonden ze me eng" Het was vreemd om te zien, aangezien Matthew een wat ruig uiterlijk had.

Gevuld met niet alleen blaadjes salade maar ook met plotselinge energie, keek ze toe hoe de twee mutanten even ver met eten waren als zij. De laatste happen bracht ze naar binnen. Van Lillian wist ze dat ze veel meer at, maar dat Matthew minstens drie eetmalen besteld had stond tot haar verbazing.
Zodra haar bord leeg was spoelde ze het vrij droge eten weg met wat slokken water die ze uit het glas nam. Hoewel ze technisch gezien nergens meer haar handen voor hoefden te gebruiken, kwam het nogal raar over als iemand een glas naar zijn mond bracht zonder die ook maar vast te houden. Vooral als zij dat zou doen. Ze mocht dan wel over meerdere mutaties beschikken, maar ze ging er niet mee spelen. Hoewel ze net ook in gedachten met een saté prikkertje gedold had, was dat iets heel anders. 'En als ze die wel hebben, zijn ze nog lang niet jarig.' Bracht ze via gedachten door aan Lillian, waarbij ze schamper glimlachte naar Matthew. Rustig zette ze het gauw breekbare glas terug op tafel, voelde hoe haar telekinetie er een rol bij wou spelen omdat ze zojuist haar telepathie gebruikt had. Maar ze negeerde het door haar blik op tafel te richten en afwachtte tot ze niet de enige meer was die klaar was met eten. Een gedachte kwam in haar op, het feit dat ze al vanaf jongs af aan grote dingen kon doen met haar krachten. Niet alleen met telepathie, maar zeker ook met telekinetie kracht. Auto's optillen en omdraaien van de hele straat waar ze in woonde als negenjarige, nog niet te beginnen over de momenten als ze boos raakte. Vaak genoeg had ze, zonder aan privacy te hebben gedacht, in iemands hoofd ingebroken op de school waar ze zat die vervolgens niet snapte wat er aan de hand was. Ze had het vooral bij degene gedaan die anderen pestten, om ze zo ver gestoord te krijgen dat ze nooit meer naar een 'mindere' zouden kijken. Tot haar ouders het door hadden dat het niet aan de aardbevingen lag waar ze woonden, dat de kopjes en tafels regelmatig schudden, maar door hun bloedeigen dochter. Ze hadden haar onmiddellijk van school gehaald. Jean moest toegeven dat ze ook wel eens met haar ouders gedachten gerommeld had. Ze noemden het een ziekte. Haar een ziekte en toch hadden ze haar niet opgegeven. Zielsveel hadden ze van haar blijven houden, al ging ze niet langer meer naar school en gaven ze haar in plaats daarvan thuis les. Hoewel ze elke dag te maken kregen met haar mutatie, besloten ze het te negeren en door te gaan met hun leven alsof er niets aan de hand was. Dat was tenslotte hun leventje, zoals zij het beleefden in de nette buurt waarin ze woonden.

Het had niet lang meer geduurd voordat ook Lillian en Matthew hun borden aan de kant geschoven hadden en voor de jongen niet simpel genoeg één maar meerdere waar eten op gezeten zat. Alleen de stilte bleef aanhouden, ze merkte hoe Matthew de school in zich op nam. ''Bevalt het je tot nu toe?'' Vroeg ze uit interesse, wierp haar ogen op de jongen en probeerde oogcontact te zoeken. Hij reageerde, waar ze blij mee was. Matthew wilde zijn mutatie leren kennen en daar was ze opgelucht om. Heel veel mutanten die hier net binnen waren kregen die zin, zo'n energie stoot om zich eindelijk vrij te voelen en te doen wat ze wouden. Eindelijk hun opgekropte mutatie los te laten en ermee te oefenen in de lessen en met andere mutanten. Vrienden waren hier zoveel makkelijker te maken dan met mensen. Zij snapten het niet. Wilden niet met onbekende wezens omgaan die niet zoals hen waren. Behalve huisdieren, daar waren ze natuurlijk aan gewend. Jean knikte bij de volgende woorden van de jongen, luisterde aandachtig. Ze zag hoe hij zijn blik afweek en ze snapte het. Hij was niet helemaal de jongen die ieder van hem zou verwachten, maar in tegenstelling daarvan juist wat meer terugdeinzende. Ze respecteerde het. Het zou even kunnen duren, maar uiteindelijk zou hij wel loskomen. Ze had er het volle vertrouwen in. Hij was hier net, het hoefde allemaal niet gehaast. Zodra hij vertelde dat hij niet goed de klas in durfde en ze zag hoe zijn handen veranderden van vorm, twijfelde ze even of ze één van zijn handen moest pakken en hem het vertrouwen moest geven wat hij nodig had. Gezien het ongeluk op het strand, zou hij vast niet opnieuw contact willen. In plaats ervan hem aan te raken, aangezien dat ook niet helemaal mogelijk was vanwege de afstand die er tussen zat door de tafel, legde ze haar rechterhand zo dichtbij als het kon. ''Maak je geen zorgen, het is hier niet makkelijk om een mutant pijn te doen. Vele die je hier tegen zult komen zijn zo sterk. Herinner je dat wij geen mensen zijn. Je zal er versteld van staan van de krachten die wij hebben. Als er één ding is waar je je druk om moet maken is of je op tijd in de les komt..'' Maakte ze af met een vertrouwend lachje.