And the day keeps on remindin' me, there's a hellhound on my trail [/OPEN]

Uit verveling liep Salina door de gangen heen richting de woonkamer voor de leerlingen, ze had geen idee of daar iets te doen was maar ze kon op z’n minst even kijken en het was toch niet zo alsof ze echt iets te doen had. Jawel, Ramiro’s dagboeken vertalen, maar guess what? Daar had ze nu geen zin in. Pff echt, het was zoveel handiger geweest als hij alleen de belangrijke dingen opgenoemd had in een notitieboekje ergens maar nee had hij een stuk of honderd dagboeken moeten schrijven, in het Fries. Nu was lezen voor haar niet echt een groot probleem want hoewel je het misschien niet zou verwachten van haar hield ze best wel erg van lezen, alleen moest het dan wel een echt goed en boeiend boek zijn en geen honderd dagboeken. Dan mocht Salina eigenlijk wel blij zijn dat Ramiro nog niet elke dag had geschreven maar gewoon eens in de zoveel dagen, waardoor ze er al twintig had afgerond. Het was duidelijk dat Ramiro een haat voor de duivel aan het creëren was en het niet eens was met de manier waarop alles geregeld was. Al was dat niet echt een verrassing voor haar want dat wist ze al, ze was de enige geweest die zo dicht bij Ramiro had gestaan en natuurlijk had ze dat opgepikt, daarom was ze het ook zeker niet oneens met hem. Ze wist alleen zelf niet zo goed wat ze ertegen moest doen, anders deed ze ook echt wel wat.

Kort stopte ze eventjes wanneer ze een jongen tegemoet kwam en deze haar met een grijnsje aankeek waarbij hij ook stopte met lopen. Ze grijnsde een tikje duivels terug naar hem en draaide zichzelf sierlijk naar hem toe op een uitdagende manier. Hem herkende ze wel, hij zat bij haar in de klas. ”Hee Salina, zo laat nog op?” Vroeg hij met een brutale grijns op zijn gezicht terwijl hij iets dichter bij haar ging staan. Zo heel laat was het ook nog niet, 11 uur was toch nog redelijk vroeg? Het was voor haar sowieso nog erg vroeg want ze leefde meer s’nachts dan overdag. ”Ja, ofcourse babe.” Zei ze nu grijnzend terug en ging tegen de muur aan staan. Haar duisterde energie werd versterkt en eventjes was het een soort grijns-wedstrijd tussen haar en de jongen, wachten op wie de eerste stap ging nemen. Salina niet, daar had ze nu even geen zin in, wilde hem liever uitdagen tot hij misschien tot actie overging, zoals ze sowieso liever deed. Lang duurde het niet of hij plakte zijn lichaam tegen die van haar aan en drukte zijn lippen een tikje ruig op die van haar. Hier reageerde ze op dezelfde manier op en ze voelde zijn handen over haar rug heen glijden. Snel trok hij haar weer van de muur af en tilde hij haar op om zo simpel met haar weg te lopen. Ondertussen gaven ze elkaar geen rust en liet Salina haar hellse kant maar weer al te graag even zien door eventjes niet al te voorzichtig in zijn oor te bijten. Ze hoorde hem eventjes een pijnlijjk kreuntje maken wanneer hij haar weer even tegen de muur in de gang drukte. Haar rode ogen schenen door en eventjes vonden ze die van hem. Hitte kwam van haar lichaam af en ze voelde de kolen tegen haar huid aan branden. Steeds roder werden haar ogen en ze voelde haar tanden eventjes scherper worden. Haar ademhaling ging sneller door de hitte en het werd steeds warmer. Haar lichaam zat tegen het shiften aan en ze kon het niet langer zo uithouden, ze moest shiften. Heel plotseling brak ze het af en duwde ze de jongen van zich af. Haar felrode ogen keken hem flikkerend aan en een duistere grijns stond op haar gezicht. Hij schrok heel even van de rode ogen en leek dit dus niet echt verwacht te hebben. ”Sorry, maar andere keer..” Zei ze met een grijns waarnaar ze zich snel omdraaide om met wiegende heupen weg te lopen.

Met een gevaarlijk uitziende pas liep ze richting de buiten deur en voelde ze haar huid steeds heter worden. Haar bloed begon te koken en de geur van zwavel was zo erg dat het een paar meter verderop nog te ruiken was, sterk. Rode ogen flikkerde wild en ze duwde hard de deuren open waarbij ze een luide grom liet horen van de hond die naar buiten kwam. Zodra ze buiten het gebouw was schoot de zwarte slanke in een ongekende snelheid weg en zag ze niets meer dan een snelle zwarte veeg, die eigenlijk ook al moeilijk te zien was in de duisternis. Zo snel ze kon rende ze richting het bos en vloog ze als het ware over het eiland heen met een hoge snelheid. Van de kou was niets te merken, haar vacht en huid brandde en verliet wat rook samen met de voor haar heel bekende zwavelgeur. Het pad dat ze achterliet was lichtjes verbrand door de aanraking van haar hete poten die dezelfde temperatuur hadden als hete kolen. As was ook te vinden en de vlammen waren in haar ogen te zien wanneer ze eventjes halt hield tussen de bomen. Zacht gegrom was te horen wanneer haar oren het geluid van voetstappen konden plaatsen. Ze opende haar bek een klein beetje en daarbij waren haar spierwitte tanden te zien. Licht hijgend verplaatste ze zich richting het persoon dat zich in het bos bevond maar maar haar niet zichtbaar. Alleen het gehijg was te horen, maar ze was nergens te vinden, zelfs haar flikkerende ogen niet want die had ze weer zwart gemaakt om uit het zicht te blijven, daarmee kon ze zich beter camoufleren. Het was dan ook echt onmogelijk om haar te zien in het donker, het enige wat je van haar aanwezigheid vernam was ze zwavelgeur en het gehijg. Om het nog eventjes iets dramatischer te maken besloot ze om ook nog een beetje te grommen en zichzelf snel om die persoon heen te cirkelen zodat die geen idee zou hebben waar het vandaan kwam. Zachtjes drong het gegrom steeds verder aan tot ze uiteindelijk een angstaanjagende snauw liet horen. Voordat ze zichzelf zou laten zien of haar rode ogen en iemand zou vervloeken voor het leven besloot ze eerst te kijken naar hoe degene zou reageren op haar manier van mensen bang maken..

[/OPEN]

Het gegrom wat uit haar bek kwam was geen normaal gegrom wat je van een hond zou kunnen horen, het leek er misschien maar een klein beetje op maar voor de rest was het heel anders. Zo kon een echte kenner van helhonden zo aan het gegrom horen of het een normale hond was of dus een Hellhound. Dit was een veel angstaanjagender gegrom, veel lager met ook een zekere echo erin. Zo snel als ze kon rende ze om het meisje heen en bleef ze die geluiden maken. Kon aanvoelen dat dit het meisje nog niet zoveel zou doen, daarom liet ze ook een paar gesnauw horen.Zodra ze haar tas van haar schouders af liet glijden en deze tegen een boom aan gooide maakte Salina haar ogen weer felrood en liet deze flikkerend vanuit het donker op haar schijnen, dat was dan ook het enige wat aan haar te zien was. Dat en haar witte tanden van haar openstaande bek. Haar ogen lagen ver in haar nek en langzaam kwam ze naar voren als het meisje ook begon te veranderen in iets. Ze bracht haar lichaam laag tot de grond als er ineens een grote draak voor haar stond. Geweldig, nog meer draken, al was dit dan vast wel geen demon maar gewoon een mutant ofzo. Grommend bleef ze kijken naar de draak met ijsblauwe schudden waaronder vuur leek te zitten, gewoon om te laten weten dat ze hier niet van onder de indruk was, hoewel ze dat misschien wel een beetje was want tja het was op zich best wel cool. Maar niet dat het eng was ofzo, daarvoor had Salina al genoeg gezien, bang zou ze niet snel meer worden of zelf misschien wel gewoon helemaal niet meer. Uiteindelijk stopte ze wel met grommen en keek ze gewoon hijgend naar de grote draak die ver boven de hond uittorende, ondanks dat ze een wel hele grote hond was. Al viel het voor een Hellhound nog wel erg mee, ze zeker geen grote maar wel een snelle en behendige met een misschien iets kleiner lichaam. De normale grootte van haar soortgenoten was die van een kalf en sommigen waren zelfs groter, vergeleken met hun had Salina maar de grote van een wat uit te kluit gewassen herdershond, maar met wel met het slanke lichaam van een greyhound.

De zware grom die uit de bek van de draak kwam deed haar ook niets, ze kwam zelfs iets dichterbij met haar ontblootte tanden en fel flikkerende ogen, iets wat wel iets weg had van het flikkeren van vuur. Zwavelgeur was overal goed te ruiken en de bodem onder haar poten veranderde zwart van de hitte. Zelfs waren er trillingen van de lucht boven het lichaam van de grote hond te zien ook door de hitte die van haar afkwam. ‘What are you?’ Hoorde ze de draak vragen via een soort telepathie. Als ze nu mens was geweest had ze breed staan grijnzen maar nu bleef het gewoon bij het ontbloten van haar witte tanden. Ze ging iets minder in een aanvallende houding staan en keek de draak in de ogen aan, ze had geen idee of de vloek van haar ogen nu op haar zou werken, waarschijnlijk niet maar het kon wel. In ieder geval hoopte ze voor haar maar van niet. ”You’re lucky not to know who I am, or what I am.” Zei ze met verleidelijk stem terug, zoals deze altijd klonk wanneer ze in dit lichaam zat. Haar bek bewoog niet mee met de woorden, de stem was alleen gewoon te horen. Het was vast wel duidelijk dat deze bij haar vandaan kwam. ”But if you really want to know..” Ging ze verder waarna ze een stilte liet vallen waarbij ze om de draak heen begon te lopen met haar lange slanke poten. ”Where do you come from?” Vroeg ze nu aan de grote draak, omdat als ze dat wist ze ook de naam uit het land waar ze vandaan kwam kon vertellen. Hellhounds hadden verschillende namen in verschillende plaatsen, er waren er genoeg namen voor. Ze hield er bovendien ook niet van het meteen te vertellen, ze wilde even iemand laten wachten op dit soort antwoorden..

Ze moest eerlijk zijn, ze was best wel onder de indruk van de grote draak die hier voor haar stond. Haar grommen was gestopt en ze bekeek de draak even goed van top tot teen. Probeerde desnoods ook zwakke plekken te vinden waar ze kon aanvallen, mocht het daartoe leiden. Maar even goed zou dit daar waarschijnlijk niet op neerkomen, ze was wel slim genoeg het beest niet aan te vallen en het was ook nergens voor nodig. Het was toch een mutant en geen demon of ander beest dus hoefde Salina geen moeite te doen, wilde ze dat niet eens. Wel bleef ze in deze vorm zitten, mocht deze draak wel slecht in zin hebben. Hijgend keek ze het aan met rood flikkerende ogen en ontblote witte tanden. Zwavelgeur was te ruiken op zijn allersterkst doordat het beest waarin Salina kon veranderen was geschapen door het helse vuur van de onderwereld waar ze vandaan kwam. Heel veel hielp haar grootte hier nu alleen niet, want ondanks dat ze toch redelijk groot was - maar nog steeds niet groter dan andere Hellhounds, iets wat ook niet nodig hoefde te zijn om de beste te zijn - kon ze niet boven deze draak uit komen, in vergelijking was ze zoveel kleiner maar dat maakte haar eigenlijk niet zoveel uit. Salina had kaken die een aantal keer zo sterk op elkaar konden klappen als die van een Hyena en de grip van een Pitbull, dus uiteindelijk was ze ook zeker niet de zwakste. Bovendien was ze sneller en sterker dan als normaal werd gezien en kon ze zich als een snelle schaduw verplaatsen.

De grom van de draak maakte haar niet bang en dat liet ze dan ook blijken, ze bleef daar staan alsof het niets voor haar was, ze ging geen angst vertonen. Kon ook niet als die er niet was, right? Ze liet de aanvallende houding vallen, want ze ging haar toch niet aanvallen, dat was zeker. Toch was haar houding nog wel alles behalve vriendelijk en bleef ze met zekere dominantie hoog op haar poten staan. Haar slanke lichaam zag er misschien ook uit alsof ze elk moment van de honger op de grond zou kunnen vallen - zoveel botten kon je zien - maar niets was minder waar, het was een klein trucje om er angstaanjagend uit te zien en het werkte vaak ook wel. Toch stond ze er krachtig bij en bleef ze met haar ogen flikkeren. Haar stem klonk ook verleidelijk en er was geen angst in te vinden, de verleiding in haar stem was ook puur omdat het altijd zo was. Zeker in deze vorm kon Salina er niets aan doen dat haar stem zo mietzoet en sexy klonk, een van de duivelse eigenschappen die in haar stem zat. Ze begon nu rondjes om de draak heen te lopen en bekeek haar verder van elke kant. De wind was in korte tijd al flink toegenomen maar dat had vast te maken met de aanwezigheid van de draak hier en elke keer dat ze wind langs de hond streek kwamen er vuurfonkjes van haar huid af en gloeide de stukjes die erg heet waren, alsof ze helemaal gemaakt was van kolen, wat ook soort van wel waar was eigenlijk. De temperatuur veranderde behoorlijk en eigenlijk maar in de goede richting, want de kou sloeg niet zo heel goed op haar lichaam. Nu was het wel gemaakt van het vuur uit de diepste delen van de hell dus snel zou dat niet uitgaan, zelfs niet bij die kou maar erg fijn was het niet. De hogere temperatuur aan de andere kant was een stuk aangenamer en het zorgde er ook voor dat de hitte van haar helhonden lichaam bleef stijgen, dat maakte haar ook alleen maar sterker. “Kiev.” Was het antwoord van de draak en lang hoefde Salina niet na te denken, ze was er zelf ook meerdere malen geweest. Nu behoorde het tot Oekraïne en daarvoor tot de Sovjet- Unie. Jammer genoeg gingen daar de verhalen over duivelse honden alleen niet zo ver rond, ze hadden dan ook geen eigen namen voor het eigenaardige beest. Ze waren er wel, oh ja, zeker wel want Salina was er ook wel geweest met Ramiro. Sommige kenden alleen wel de verhalen over ‘Old red eyes’ uit Duitsland, Nederland, België en Frankrijk, maar dat waren er ook niet veel en dat waren gewoon degene die het wel eens van reizigers hoorden. Anyway, ze had geen idee of zij deze verhalen wel kende en ze ging er ook niet op gokken. ”Ever heard any stories about black demon dogs, old red eyes or just hellhounds?” Vroeg ze nu opnieuw weer met de verleidelijke stem, waarbij in de toon wel te horen was dat het over haar ging, over wat ze was. Het was een bevestiging, ook al liet ze het als een vraag klinken. Toch was ze wel benieuwd of ze de verhalen kende, tegenwoordig kende niet veel mensen ze niet meer, omdat ze er niet meer in geloofde. Vroeger was het wel anders. Toen geloofde ze nog elk woord van de verhalen en werden schepsels zoals haar vanuit het diepst van mensenharten gevreesd, kregen ze er de rillingen van en waren ze serieus bang in het donker voor rode ogen en een diep gegrom.