No sweat, No glory [Allison] AC

Iets zorgde ervoor dat Allison niets meer dan gevatte opmerkingen kon maken. Het zorgde ervoor dat Damian telkens geamuseerd moest grijnzen. Ze was nerveus, hij zag het aan haar lichaamstaal. De subtiele trekkingen van spieren, verwijdde pupillen en de schichtige ogen. Maar ook haar geest verraadde veel aan hem. Allison was goed in het verstoppen van zaken en Damian was goed in het vinden ervan. Hij legde de appel op haar keel en als hij kon horen dan zou hij haar hartslag hebben horen verhogen. Dat beeldde hij zich in, zoals het vaak in boeken werd beschreven. Onbewust zag hij Allison even als een slachtoffer. Als een prooi die hij net had opgejaagd die uitgeteld op de grond lag en op haar genadeslag wachtte. Zijn katana zou zonder moeite door haar vlees kunnen snijden, zou slagaders openleggen en ze zou als een varken doodbloeden.

Maar het was Allison, het beeld maakte hem ziek en dat gebeurde zelden. Damian had veel levens genomen en had zelden spijt gehad van zijn daden. De gedachten raasden snel door zijn hoofd waarna hij zich weer op zijn taak richtte. Allison haar bruine ogen staarden kort in de zijne, het was als een startsein. De truck had hij eenmaal eerder gedaan bij Michael. Deze had hem toen ook vertrouwd zoals Allison nu ook deed. En net als toen haalde hij zijn katana neer, spleet de appel in twee en bleef de persoon ongeschonden. Damian glimlachte bij het resultaat.

De spanning die over het meisje had geheerst verdween nadat ze gecheckt had dat ze werkelijk ongedeerd was. Hij zag hoe haar borst opgelucht op en neer bewoog en stelde zich voor hoe haar gezucht zou klinken. Vervolgens kon hij niet laten om te genieten van het feit dat, voor hem, zo'n simpele truck zoiets kon losmaken bij een persoon. Hij begreep waarom Allison het fijn vond om een pijl op hem af te sturen. Het meisje stond op en hield de twee stukken appel voor hem, hij nam een helft en nam er een beet uit terwijl ze verder vertelde, "De adrenaline is goed, het houdt ons scherp denk ik. Er is hier weinig op dit eiland wat me alert houdt." Damian at verder en dacht, "Inderdaad, het is vreemd zonder alle actie. Ik had dit nodig..." in zijn eigen geest dacht hij ook dit vaker te moeten doen, komen trainen. Een week was teveel geweest.

Tenslotte stelde Allison een laatste vraag waarna haar ogen afgleden naar zijn katana. "Niet veel", gaf hij toe maar wees toch naar zijn gescheurde lip. "Enkele kleine akkefietjes met medestudenten maar meer niet." Hij haalde zijn schouders op. "De lessen brengen veel nieuwe informatie maar het stil zitten is niet altijd voor mij." Het restje klokhuis van zijn appel gooide hij naar de vuilnisbak, hij miste. Misnoegend keek hij naar het klokkenhuis naast de vuilnisbak en besefte plots dat hij honger had. Alsof zijn maag zijn gedachten gehoord had antwoordde hij met een vreemd gevoel van honger. Het maakte een geluid dat Damian niet kon horen. De jongen begon te lachen en legde zijn hand op zijn buik, wetend dat zij het geluid had gehoord dat zijn maag net had geproduceerd. "Misschien... moet ik iets meer dan een halve appel eten." gaf hij toe.

Damian zijn gedachten gleden af naar een warme maaltijd. Eerst een koude douche om zijn lichaam schoon te maken. Die trouwens plakte en rook naar het zweet. Hij bleef even hangen bij de meest banale gedachten toen Allison haar stem duidelijk in zijn hoofd klonk. Bij haar eerste zin keek hij vriendelijk waarna ze nog iets toevoegde en zijn vriendelijke blik veranderde in geamuseerdheid. Ze hadden beiden waarschijnlijk op hun eigen manier reeds oorlog gevoerd. Iedere dag vechten was zwaar, te zwaar. Maar als hij enkele dagen in de week zou kunnen trainen met haar dan zou hij meer dan voldaan zijn. Ergens onbewust hadden ze een afspraak gemaakt.

Het was even stil en Damian wist niet of hij nu afscheid moest nemen, zich douchen en eten of dat er nog iets zou komen. Blijkbaar wel, een gedachte van Allison klonk duidelijk in zijn hoofd en las hij ook van haar lippen. Oorlog. Hij keek ernstig naar het meisje en wachtte even af. Hij luisterde aandachtig naar wat ze te vertellen had. Damian liet de gedachten even bezinken. Uiteraard had hij gehoord van wat er op het vasteland gebeurde. De mensen kwamen in opstand, ze wilden geen mutanten, ze waren bang van hen. Dat was altijd al zo geweest maar nu leek de emmer vol. De Verenigde Staten had al tegen nieuwe wetten ingestemd, nog even en de laatste druppel zou vallen.

"Ik ben er klaar voor." Antwoordde hij duidelijk. Damian had eerder gevochten en hij zou het zo weer doen. "Maar ik vrees voor vele andere mutanten hier." Hij was geen pessimist al zouden velen het vaak anders beweren. Damian zei enkel wat een feit was: sommigen zijn opgegroeid in een paradijs. Het ergste dat ze hebben meegemaakt zijn ouders die hen hebben afgestoot. Maar hebben ze ooit het leven genomen van een ander? Hebben ze ooit een kameraad verloren in een strijd? Hebben ze zich ooit moeten verdedigen buiten simulaties? "Nog even en de docenten zullen de trainingen opkrikken, ons voorbereidend op een gevecht." Het was slechts een hypothese. Zijn maag rommelde nogmaals, deze keer lachte hij niet.