Feeling Sorry

Zoey voelde zich steeds meer verward. Brandi keek uiteindelijk niet alleen van haar weg, maar duwde ook nog eens haar arm aan de kant en nam een paar passen naar achter. Had ze soms iets verkeerds gezegd? Het was juist de bedoeling dat ze het beter maakte, maar in plaats daarvan maakte ze het blijkbaar juist erger. Had ze haar eerste vriendschap op deze school werkelijk alweer verpest? De redhead opende haar mond en begon te vertellen. Zoey liet haar gewoon haar gang gaan en wachtte geduldig tot ze was uitgesproken, waarbij ze de woorden in zich opnam en een gepaste reactie ervoor bedacht. De laatste gesproken woorden deden haar echter pijn. Was dat een dreigement? Had ze het werkelijk zo ver laten komen dat Brandi haar begon te dreigen? Heel even kreeg ze een déjàvû moment, maar dat probeerde ze van zich af te schudden. Nee, dit was geen Sam waar ze mee te maken had. Met de roodharige viel nog wel te praten. Dit moest ze gewoon voorzichtig aanpakken. “Als je werkelijk zo slecht bent als je zegt, waarom heb je me dan niet allang laten voelen wat pijn is?” begon Zoey. Ze bleef nog op haar plek staan, maar was niet van plan om daadwerkelijk te gehoorzamen. Niemand commandeerde haar om iets te doen. Zij was juist degene die anderen hoorde te vertellen wat ze moesten doen. “Je hebt al vaak genoeg de kans gehad. Vooral… Toen,” ging ze verder, indicerend naar het incident na hun race. In plaats van haar aanvallen, was Brandi juist van haar weggerend. Hoewel zoiets ook pijn had gedaan, was het de minst agressieve keuze die ze had kunnen maken. Of in ieder geval van de meest kwetsende keuzes. Ze hadden er natuurlijk ook over kunnen praten. “Bovendien geloof ik dat ik dit al eerder heb gezegd, maar het interesseert me niet of er iets mis met je is. Ben je erger dan het lijkt? Prima. Laat het me maar zien dan,” vervolgde ze, waarna ze één stap richting Brandi deed met een resolute blik in haar ogen. “Ik heb al eerder gezegd dat ik geen opgever ben.” Een tweede stap richting de roodharige werd gezet, maar verder dan dat kwam ze niet. Ze wilde het meisje niet uit haar tent lokken, gewoon laten zien dat ze er was. Dat ze zich geen zorgen hoefde te maken over dat soort details. Dat was namelijk iets waar vrienden niks om hoorde te geven. Zeker niet als je meer dan vrienden wilde zijn.

Het eerste wat ze opmerkte, was de grijns die op de roodharige haar gezicht stond. Het was een grijns die haar kippenvel bezorgde, die een rilling over haar rug liet lopen en haar liet zien dat dit een compleet andere Brandi was. Nee, dit was absoluut niet de Brandi die ze had leren kennen. Het was alsof ze nu tegenover een geheel andere persoon stond. Dat gevoel werd alleen maar versterkt toen de redhead haar mond had geopend en meedeelde dat het een foute zet was geweest. Zoey moest toegeven dat ze angst in haar op voelde wellen, maar dat ging ze natuurlijk niet toegeven en dat liet ze al helemaal niet zomaar gebeuren. Net zoals met alle andere negatieve gevoelens, begon ze hier ook tegen te vechten. Zelfs al was dit een heel andere kant van Brandi, het was nog altijd degene waar ze als een blok voor was gevallen. Het was nog altijd de eerste andere mutant op deze school waar ze contact mee had gelegd en lol mee had gehad. Buiten haar nichtjes dan. Zoey bleef als verbluft op haar plek staan toekijken hoe de redhead meer veranderde. Een alarmbelletje begon in haar hoofd te rinkelen, maar bewegen deed ze niet. Ze was niet van plan om zomaar weg te rennen. Dat was niet haar stijl. Ze had het zelf gezegd, of niet? Als ze hier ter plekke stierf, dan was het haar eigen schuld geweest. Niet die van Brandi. De zwartharige maakte bijna van schrik een sprongetje in de lucht toen de ander haar hand tevoorschijn schoot, alsof die al die tijd verborgen lag te wachten op het kunnen vangen van haar prooi. En het leek erop dat de eigenaar van die hand haar prooi al gekozen had.

Het ene moment keek Zoey afwachtend naar de hand, het volgende moment voelde ze alsof er iets in haar lichaam werd samengeknepen. Aan de manier waarop haar ademhaling uit de hand liep, gokte ze erop dat het haar longen waren. Het duurde niet lang of ze begon naar adem te snakken, terwijl de druk en pijn erger werd. Heel even liet ze een kreun van pijn horen, maar ook daar verzette ze zich hevig tegen. Dat ‘plezier’ gunde ze deze Brandi niet. Helaas kon ze zich niet tegen alles tegelijk verzetten en boog ze lichtelijk voorover, omdat ze de pijn steeds minder kon verdragen. Hierdoor kreeg ze niet mee wat de redhead precies deed, maar ze merkte wel dat deze haar kant op kwam gelopen, om haar heen cirkelde en steeds dichterbij kwam. Zoey wist dat, als ze nu niks deed, ze waarschijnlijk zou flauwvallen en misschien wel aan haar einde kwam. Dat stond ze alleen niet toe. Niet zonder terug te vechten. Zodra ze Brandi weer terug in haar vizier kreeg, schoot haar rechterhand naar de uitgestoken ledemaat van de roodharige en wikkelde haar vingers om diens pols. Het was zwakker dan ze bedoeld had, maar ze probeerde het zo stevig mogelijk vast te houden, voor zover ze dat kon. Terwijl ze dit deed, keek ze op, zodat ze Brandi recht in haar ogen kon kijken, in tegenstelling tot het zien van haar onderlichaam omdat ze voorovergebogen stond. De blik in haar ogen was, ondanks de omstandigheden, niet veranderd. Hoewel ze in het begin angst had gevoeld, had ze nog altijd die vastberadenheid in haar ogen staan.

Zoey voelde hoe er steeds minder lucht in haar longen bleef zitten. Het werd als het ware uit haar longen geperst en nieuw zuurstof werd niet toegestaan, hoe graag ze dat ook wilde. Gelukkig had ze, door middel van haar daaropvolgende actie, een mogelijkheid gecreëerd om Brandi uit haar trance te krijgen. Het duurde niet lang of de roodharige was haar focus kwijt, waardoor ze weer normaal scheen te worden en zij weer adem kon halen. En dat deed ze ook. Zodra ze voelde dat ze vrijheid had verkregen, snakte ze meteen een hele hoop lucht naar binnen. Pas op dat moment besefte ze zich wat de ernst van de situatie was geweest, had ze Brandi niet uit haar concentratie gehaald. Nadat ze een derde keer diep in en uit had geademd op een manier die alles behalve kalm leek, voelde ze dat de redhead naar achteren stapte en zich op die manier uit haar greep losrukte. Goed, zo stevig had ze het meisje nu ook niet vastgehad, maar ze had eigenlijk ook niet doorgehad dat ze haar nog vasthad. Al snel kwam de vraag wat er gebeurd was. Zoey wilde wel antwoord geven, maar was te druk bezig met op adem komen. Bovendien wist ze het zelf ook niet echt. Langzaam kwam ze overeind, haar ademhaling nu weer vrij normaal. Brandi, daarentegen, leek alles behalve kalm te zijn. Het was duidelijk dat de roodharige geen idee had van wat er gebeurd was. Alsof één of ander vreemd monster haar van binnen had overgenomen. Iets wat Zoey, zonder er moeilijk over te doen, zou geloven, want deze onschuldig uitziende Brandi was compleet het tegenovergestelde van wat ze net had meegemaakt. Was dat haar mutatie? Of kwam het door het verleden waar ze een stukje van had gezien?

Verrast staarde ze naar haar pols toen ze voelde dat hij werd vastgegrepen. Zoals ze al had gedacht was het de bleke hand van haar metgezel, die haar inmiddels mee door de gangen trok. Zoey liet het gewoon gebeuren. Ze voelde zich nog altijd een beetje licht in haar hoofd vanwege het gebrek aan zuurstof en had hier dus geen gedachtes over. De woorden die Brandi daarnet had gestotterd kwamen niet eens bij haar over. Ze hoorde ze wel, maar ze registreerde ze niet echt. Algauw merkte de zwartharige dat ze naar buiten was geleidt en dat degene die haar hierheen had gebracht op een bankje in de buurt ging zitten. In eerste instantie liet ze haar blik over het schoolplein glijden, die zwak belicht werd door de verlichting eromheen, zodat ze opnieuw op adem kon komen van de tocht naar hier, maar toen ze Brandi haar excuses hoorde aanbieden, begaf ook zij zich naar het bankje. Ze nam plaats naast de redhead en luisterde naar haar verdere woorden, waarna ze probeerde een antwoord of reactie te verzinnen hierop. Dat ging nogal lastig als je je nog altijd duizelig voelde, maar ze was het immers wel gewend om onzin uit te kramen, mocht dit op het moment gebeuren. Zoey opende haar mond, realiseerde zich dat ze waarschijnlijk niks zinnigs kon uitbrengen en sloot hem weer. Het was meer dan duidelijk dat het meisje spijt had van haar acties, gezien de manier hoe ze op het bankje zat. De drang om een arm om haar heen te slaan was groot, maar ze werd tegengehouden door het gebruikelijke gevoel. Een gevoel die haar vertelde dat ze dit niet hoefde te doen. Die had ze verkregen omdat ze opgroeide met weinig lichamelijk contact tussen vrienden. Jongens waren niet zo ingesteld en als ze al lichamelijk contact had met hun, was het omdat ze elkaar omduwden of speels begonnen te slaan. Melody en Melissa waren de enigen die ze echt knuffelde, buiten haar ouders om, hoewel zij altijd de aanstichters waren. Zij liet het op zulke momenten gewoon over zich heen komen. Goed, er waren uitzonderingen. Zoals dat zij een knuffel nodig hadden. Die gaf ze dan ook wel, maar alleen omdat ze zich op zo’n moment als oudere zus diende te gedragen. Een drang die ze al die tijd al voor beide meisjes had gevoeld sinds ze hen leerde kennen.

Ondanks haar gebruikelijke principes kreeg ze het toch voor elkaar om zichzelf over te halen en een arm om Brandi heen te leggen. Het voelde vreemd om dit te doen bij iemand waar je dit niet bij gewend was, maar tegelijkertijd voelde het ook fijn. Misschien kwam het door haar niet zo stiekeme crush op de roodharige, misschien ook niet. “Hey, ik vroeg er zelf om,” begon ze, proberend de ander gerust te stellen. Het was niet eens een leugen. Ze had er letterlijk zelf om gevraagd, toch? “En het spijt me, maar van mij kom je niet zo gemakkelijk af,” voegde ze er met een lichte grijns aan toe. Ze wist niet hoe het kwam, maar ze voelde zich nog steeds best op haar gemak. Zeker nu ze wist dat de Brandi die ze kende naast haar zat en niet die vreemdeling die ze in de woonkamer had gezien.

Frustratie kwam al snel bij Zoey opzetten. Niet om wat er aan de hand was, maar meer omdat ze Brandi zo in gevecht met zichzelf zag zitten. Ze kon niets doen. Als ze iets haatte, dan was het wel dat ze niet iets kon doen. Dat hoefde niet per se iemand helpen te zijn, maar ook gewoon een simpel gebaar als verveling frustreerde haar al snel. Ondanks dat ze zich zo voelde, bleef het een feit dat ze Brandi niet kon helpen. Ze kon niet in de redhead haar hoofd kijken en haar dingen uitleggen. Al helemaal niet als ze niet wist waar het meisje nu eigenlijk aan dacht. Het enige wat ze kon doen was haar proberen te kalmeren, maar dat ging moeilijk als het waarschijnlijk door jou kwam dat iemand zich zo voelde. Ze had nog nooit zo’n hevige tweestrijd met zichzelf gevoerd. Moest ze of moest ze niet? En wat moest ze eigenlijk? Zielige woordjes vertellen, in de hoop dat het Brandi op zou vrolijken? Nee, zij wist wel beter dan dat. Woorden werkten niet bij iedereen. Er waren zat mensen die niet in lege woorden geloven en dachten dat het leugens waren. Zelfs haar vrienden hadden vaak in de knoop gelegen hiermee. Zoey besloot wijselijk haar mond te houden, maar opende vrijwel direct haar mond toen ze zag dat de roodharige van het bankje opstond en met gebalde vuisten van haar wegliep. Was ze kwaad? Had ze soms weer iets verkeerds gezegd? Had ze haar arm niet om haar heen moeten leggen…? Met de minuut werd ze steeds gekker van zichzelf. Hoe kwam het dat één enkele meid haar zo onzeker liet voelen, alsof ze haar hele leven al zo was geweest? Zij was niet onzeker. Nee. Zoey Williams was alles behalve dat. Maar zodra ze binnen een straal van honderd meter van Brandi was, leek die zelfverzekerdheid als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Ze was even vergeten dat liefde pijn deed, terwijl dat eigenlijk haar enige ervaring met die emotie was.

Wat er enkele tellen later gebeurde, ging veel te snel voor haar. Brandi had zich abrupt naar haar teruggedraaid, liep nog altijd kwaad op haar af en zat uiteindelijk bovenop haar; maar op zo’n manier dat Zoey niet kon ontsnappen, zelfs al zou ze dat willen. De positie waar ze nu in kwam te zitten was op zijn zachtst uitgedrukt alles behalve fijn, maar gezien de situatie waar ze zich in leek te verkeren, besloot ze daar geen opmerking over te maken en het gewoon te verduren. Net als haar hartslag, die weer besloot te stijgen. Hoe makkelijk ging het wel niet om haar hart zo tekeer te laten gaan? Veel te makkelijk als je het haar vroeg. Al was het in deze situatie wel heel verkeerd. Terwijl de redhead haar onderarm tegen Zoey’s keel aandrukte, werden al snel woorden gevormd. Het was een vraag geweest, maar de manier waarop die gesteld werd deed mijn denken dat het meer een eis was. Een eis op een antwoord. Eentje die Zoey niet wist, omdat ze de vraag niet begreep. Het duurde even voordat ze haar stem weer terug had gevonden, nog altijd verward door de actie van Brandi. Wat had haar tot dit geleid? Had ze soms, zonder het te weten, het meisje weer op haar tenen getrapt? Dat zag ze eigenlijk nog wel gebeuren. “Wat was wat?” vroeg ze, nog altijd verbaasd, hoewel ze een poging deed om nonchalant te klinken. Ze moest toegeven dat ze net even geschrokken was geweest door de plotselinge actie en dat ze net pas was bekomen. “Ik weet niet waar je het over hebt?”