Onderwerp: Watch me [Oliverrrr] zo aug 30, 2015 10:46 am
Take a piece of my heart and make it all yours
Nu de zomervakantie op z'n einde liep, wou Valentina van alles wat ze kon vinden nog eens genieten. Haar ronde was begonnen bij de paardenstallen, waar ze de hondenverblijven angstvallig had vermeden. Honden waren in haar ogen vieze, boze beesten, die vogels aanvielen nota bene! Al waren katten natuurlijk niet veel beter met hun engelengeduld, scherpe nageltjes, grote tanden en super snelle reflexen. Natuurlijk konden vogels maar vaak genoeg ontsnappen aan die rot beesten, aangezien ze betere reflexen hadden én konden vliegen.
Ongemerkt had de gedachten aan honden en vogels kippenvel op haar armen doen verschijnen, dus concentreerde ze zich op iets anders. Na de paardenstallen was ze in de cafetaria iets gaan drinken -een kop warme kamillethee- en nu stond ze hier, in de opening van de Game Hall. Lichtjes knipperde in felle kleuren in haar ogenhoeken, terwijl voor haar verschillende mutanten aan het spellen waren. Dansspelletjes, schietspelletjes, racespelletjes, noem maar op. Onbewust werd haar aandacht getrokken door een racespelletje waar de auto die zij thuis ook had -een Audi R8- op stond te pronken. Het enigste nadeel aan het spel was dat je met twee moest zijn en voor zover ze wist was ze hier wel echt alleen. Toch liep ze op het spelletje af, waarbij ze bijna tegen een paar andere mutanten opliep omdat haar ogen alleen gefocust waren op het spel, de lichtjes en de stoelen.
Haar hand met lange gelakte nagels ging over de leuning van de stoel, verlangend. Zachtjes liet ze zich in de stoel vallen nadat ze genoeg moed had verzameld. Het was niet dat ze zich schaamde om hier te zijn of zo, het was gewoon dat als ze het spel zou willen spelen, ze met andere mutanten, met vréémde mutanten, moest gaan praten en dat was iets waar ze hard tegen op zag.
Haar lange vingers trommelde op het stuur, terwijl ze in een innerlijke tweestrijd zat. Zou ze wachten tot er iemand kwam en dan maar gewoon hopen? Of zou ze zelf op iemand afstappen? Stiekem leunde ze meer toe naar de eerste optie, maar je wist natuurlijk nooit.
Onderwerp: Re: Watch me [Oliverrrr] zo aug 30, 2015 12:07 pm
Oliver Marron
I use you as a focal point
So I don't lose sight of what I want, I've moved further than I thought I could, But I miss you more than I thought I would ♦ ♦ ♦
Het was zo een van de weinige dagen waarop Oliver de moed vond om zijn kamer te verlaten. Het was ook niet zomaar een gewone dag, of toch niet voor hem in ieder geval. De zomervakantie liep ten einde, en dat was voor Oliver enigszins een geruststelling. Gedurende bijna de hele zomervakantie had hij zich opgesloten gehouden op zijn kamer om de drukkende vakantiesfeer die onder de mutanten hing te vermijden. Maar als de lessen weer zouden starten zou er weer regelmaat in het dagelijkse leven komen en wist Oliver waar hij wanneer rustige plekjes kon vinden om in zijn eentje te vertoeven terwijl andere studenten in de les zaten. Je kon wel zeggen dat hij de vier muren van zijn kamer kotsbeu gezien was. Hijzelf ging al jaren niet meer naar de lessen, de theorievakken had hij allemaal onder de knie, wat allesbehalve het geval was voor zijn praktijk. Maar vandaag wou hij die negatieve gedachten zijn humeur niet laten verzieken.
Olivers benen hadden hem naar de game-hall gedragen, een plek waar hij graag kwam en eventjes zijn zinnen verzette. Alle prikkels die hij daar kreeg, de lichtjes, geluiden de games.. zorgden ervoor dat hij niet zo erg op de pijn in zijn lichaam focuste en dat was een aangenaam gevoel. Het duurde niet lang voor hij zich een weg had gevonden naar zijn favoriete game, een motorrace-simulatie helemaal achteraan in de game-hall, waar hij een goed overzicht had over de ruimte en de andere mutanten, maar toch voldoende afgezonderd zat.
Er verscheen een gemeen grijnsje op zijn gezicht toen hij het spel opstartte en de albekende geluiden ervan hoorde spelen. Met zijn grote handen nam hij beide kanten van het stuur vast en genoot even van het gevoel aan zijn handpalmen terwijl hij zachtjes druk uitoefende op de handvaten. Pas toen besefte hij hoe lang het geleden was dat hij nog hier was geweest en hoe hij het eigenlijk gemist had. Zijn rechterbeen sloeg hij behendig over het stalen ros en liet zich even over het lederen zadel schuiven om terug gewend te raken aan de houding die hij op de motor moest aannemen. Oliver was een stuk leniger dan hij eruit zag. Hij was breed gebouwd en goed gespierd door het vele fitnessen dat hij deed, maar hij varieerde zijn trainingen zodanig dat hij toch zijn lenigheid en snelheid behield.
De motor kwam ronkend en bevend tot leven. Oliver kreeg een vreemde kriebel in zijn buik, het was ongelooflijk hoe realistisch de spelletjes gemaakt waren. De motor stond bevestigd op een band, die rond draaide als je de gas van de motor opengooide dus alsof het leek of je echt op een baan reed. Voor hem bevond zich een scherm waar de gesimuleerde omgeving op werd afgebeeld, er was ook een simulatie bril die je kon opzetten, maar dat wou Oliver niet. Hij moest zijn échte omgeving steeds nauwlettend in de gaten kunnen houden. De kinderlijke grijns die op zijn gezicht stond nam alsmaar toe toen hij het beest onder hem vooruit liet schieten. Door alle technologische prulletjes –waar hij eigenlijk niet veel van kende- leek het zo écht. Hij genoot van het moment en sloot kort zijn ogen, de wind in zijn gezicht, het geluid van de motor… Even leek hij van de wereld te zijn, in een andere wereld waar alles was zoals hij wilde. Geen mutaties, geen pijn, vrienden, familie, liefde… Maar hij werd verdomd hard uit zijn gedachten opgeschrikt toen de motor ergens een foutmelding kreeg en de banden blokkeerden. Het ding zwierde heen en weer in zijn frame over de band en Oliver moest zich met al zijn kracht vasthouden om er niet afgeslingerd te worden.
Het koude angstzweet liep over zijn rug toen hij veilig en wel van de motor was afgestapt… Hij zag lijkbleek en wist even niet goed wat hij moest doen. Zijn handen hief hij langzaam omhoog en keek er met zijn felblauwe ogen naar, ze trilden helemaal. Kort schudde Oliver ermee, alsof hij de trilling eraf wou schudden. Hij wandelde enkele meters verder, naar een auto die ook als simulatie gebruikt kon worden en met zijn rug leunde hij tegen de wagen om even te bekomen. Maar toen hij binnen in de auto geluid hoorde schrok hij opnieuw op en deed een snelle pas naar achter. Hij boog wat voorover om via het raampje naar binnen te kijken en zag dat er een meisje aan de chauffeurskant zat, met haar handen al vlijtig op het stuur gelegd alsof ze klaar zat om te vertrekken, maar toch nog op iets wachtte. Op Oliver zijn gezicht was duidelijk af te lezen dat hij niet 100% was door de gebeurtenis van net, en het oogcontact dat ze maakte voelde dan ook heel vreemd. Voor hem in ieder geval. Hij fronste zijn wenkbrauwen en kneep zijn ogen wat samen om beter te kunnen kijken, maar bleef ten alle tijden zwijgzaam en gaf niet echt aanstalte om iets te zeggen. Hier had hij het moeilijk mee.
