The secret is to be unpredictable

Zoals gewoonlijk zat Kellin eerst nog een boek te lezen voor dat hij van plan was om te gaan slapen. Het was een dagelijks ritueel wat een echte gewoonten was geworden. Gelukkig kon je het geen slechte gewoonten noemen. Het boek dat hij aan het lezen was had hij die dag net gaan halen in de bibliotheek die gelegen was in de school. Voor de verandering had hij eens een populair boek genomen dat veel mensen lazen. Iets zoals de Harry Potter boeken die vroeger zeer populair waren onder de mensen.
Heel de dag was het licht van zijn kamer echter al vervelend aan het doen. Wanneer het snel achter elkaar begon te knipperen keek hij even op naar de lamp die niet veel later sprong. Ineens was het een heel pak donkerder in de kamer. Te donker eigenlijk om goed te kunnen zien. Zacht zuchten de jongen even terwijl dat hij over zijn achterhoofd krabde. Die zou vervangen moeten worden, maar waar dat hij een nieuwe lamp zou vinden...de eerste plek die in hem op kwam was de kelder. Dat werd dus een avond trip naar de kelder.

De lamp verwijderen was gelukkig geen probleem geweest. Ondanks hij een aardige lengten had kon hij er zo niet makkelijk bij, maar et de hulp van een stoel had hij de lamp er binnen de kortste keren uitgedraaid om die mee te nemen naar de kelder. Daar kon hij het ding vast ook wel weg gooien of zo. De weg richting de kelder viel ook serieus mee, zelfs ondanks het feit dat hij er nog nooit geweest was. Eenmaal in de kelder was hij volledig voorbij de lichtschakelaar gelopen omdat hij had verwacht dat het ding verder beneden zou hebben gehad. Blijkbaar niet. Doordat hij niet degene was die het licht had aangedaan keek hij verbaasd en ook geschrokken op wanneer het licht aanschoot.
Kellin had niet iemand anders in de kelder verwacht. Het was op sommige momenten dan wel een plek waar jongeren rond hingen omdat het een leuke sfeer zou hebben. Eén die hij niet meteen voelden. Het licht dat er hing was niet perfect en het was ook nog eens een zeer stoffige plek. Maar het had zijn charmes. Soort van.
Wanneer de andere stem in de ruimten te horen was draaide Kellin zich om zodat hij de anderen kon zien. ‘Maakt niet uit,’ zei hij tegen de onbekende voor hem met het witte haar. ‘Je stoorde niet echt,’ zei hij terwijl dat hij aan het spelen was met de lamp die hij in zijn hand had.  Je kon namelijk niet storen als de andere niet niet iets belangrijks bezig was.

Zo te zien was Kellin niet de enige geweest die ‘s avonds nog de kelder in ging. Het was kort schrikken geweest toen dat het licht plost aan ging maar hij kwam weer tor rust wanneer dat er een jongen binnen kwam.
De vraag of hij klusjesman van dienst was kwam toen al snel. Vast door de lamp. ‘Ja,’ zei hij om dan even naar de lamp te kijken. ‘Wel nee, nee eigenlijk niet,’ zei hij vervolgens snel. Hij was namelijk niet echt de klusjesman van de school en dat moesten anderen ook niet beginnen denken. Hij besefte niet helemaal dat het een grap was geweest. ‘De lamp was gewoon kapot, dus kwam ik er een nieuwe zoeken.’ De kapotte lamp wilde hij net weg leggen op een schap, maar misschien was hij te bruut geweest of had hij het zwakke glas overschat. Het glas brak wanneer de houten plak in contact kwam met de lamp. Snel trok hij zijn hand terug maar zijn blik bleef even op de scherven gericht. Enkele waren de grond op gevallen, iets wat hij moest onthouden zodat hij er niet in zou trappen.
De anderen had hem ook verteld dat hij niet zou weten hoe het moest. ‘Is niet moeilijk, oude lamp los draaien, nieuwe er weer in draaien,’ sprak hij kort schouder ophalend.
Kellin nam de hand van de andere aan wanneer dat deze werd uitgestoken. 'Kellin, en je kan me gewoon Kellin noemen,' stelde hij zichzelf voor. Zijn temperatuur was inderdaad een pak lager dan dat van anderen mensen, deels omdat hij zelf dacht dat hij viel onder de koudbloedige en niet de warmbloedige.