We are the reckless |& Max

Eigenlijk was ze de hele dag al in een, voor haar doen, verassend goed humeur. Vanochtend had ze zelfs een berichtje gestuurd naar het nummer dat gisteren in haar tas gevonden had. Niet dat ze veel beters te doen had gehad in de ziekenzaal. De mensen die daar rondliepen waren namelijk alles behalve boeiend en ondertussen kende ze werkelijk elk vlekje op het plafond. Zesenzeventig waren het er. Gelukkig was het de laatste keer geweest dat ze naar de ziekenzaal had gemoeten om glucose in haar bloed te laten ‘pompen’. De dokters vonden het niet langer noodzakelijk. Niet dat het ooit echt noodzakelijk was geweest. Doodgaan door uithongering was voor haar simpelweg geen optie, dat had ze al eens ondervonden. De jongen die op haar berichtje had gereageerd was interessant geweest. Sommige opmerkingen die hij had gemaakt waren vrij donker, iets wat ze niet gewend was van mensen van haar schijnbare leeftijd en wat haar toch wel nieuwsgierig had gemaakt. Tegen de tijd dat de ze de ziekenzaal had mogen verlaten had ze een afspraak gemaakt met de jongen. Rond een uur of zeven zou ze hem treffen in de kelder, zijn favoriete plek. De rest van de dag had ze zich vermaakt met het luisteren van muziek en natuurlijk met dansen. Er ging eigenlijk geen dag voorbij dat ze niet tenminste anderhalf uur in de sportzaal aan het dansen was. Klassiek ballet wisselde ze af met modern en jazz en heel soms met hiphop. Met de laatste stijl had ze het minste ervaring, maar ze was er zeker niet slecht in. Toch vond ze de meeste rust in modern. Die dansstijl stelde haar meer dan elk ander in staat haar emoties te uitten. Emoties die ze nog steeds niet helemaal begreep, maar die ze steeds meer een plekje wist te geven. Wat niet betkende dat ze ter alle tijden rustig was. Zeker niet, ze was en bleef Storm en die naam had ze niet voor niets.

In kleermakerszit zat Nadya op haar bed, uit de oortjes van IPhone klonken rustige gitaar klanken en de stem van Elena Tonra. De meeste mutanten waren op het moment bezig met het verorberen van hun avondeten, maar zij had nog altijd haar eetlust niet volledig hervonden. De artsen mochten al blij zijn dat ze vanmiddag na het dansen een broodje naar binnen had gewerkt. Voor het volgende nummer zijn intreden deed, ontgrendelde Nadya haar mobiel en zette ze de muziek uit. Het snoertje van haar oortjes wikkelde ze om het apparaatje dat ze in haar broekzak stak. Vervolgens veerde ze op van haar bed en trok ze een paar lichtelijk versleten zwarte Vans aan. De deur trok ze achter zich in het slot, waarna ze opzoek ging naar de kelder. Erg moeilijk was die niet te vinden. De lichtknop daarentegen was wel lastig te vinden en Nadya liet boven de palm van haar linkerhand dan ook een klein vlammetje verschijnen. Met behulp van het flikkerende licht daalde ze de stenen trap af. Haar helder blauwe ogen namen de ruimte rustig in zich op. Er stond werkelijk van alles. Tafels, stoelen, banken en kasten vol wijnflessen. Nice. Niet dat ze dronken kon worden, maar hé dat betekende niet dat ze niet kon genieten van een lekkere wijn. Rustig bekeek ze de flessen, om uiteindelijk een fles rode wijn te pakken waarvan ze wist dat die goed smaakte. Terwijl ze de dop van de fles draaide liep ze naar één van de stoffen banken, waar ze zich op liet zakken. Max was er nog niet. Niet dat het haar veel uitmaakte, hij zou vanzelf wel komen. Althans daar ging ze toch wel vanuit.

tag: Max | words: xxx | notes: outfit

© Max

Nadya zat nog geen seconde op de bank, toen een gedaante zich losmaakte uit de schaduw. Max. “Stelen van de schoolhoofden? Bold move.” De koele toon in zijn stem, kwam niet geheel overeen met de vriendelijke berichtjes die hij had gestuurd maar er mee zitten deed ze niet. Zelf was ze ook aardiger geweest over de sms dan ze in het dagelijkse leven was. “Ach, zij zijn degene die het praktisch op een dienblaadje presenteren.” Kort trok ze haar schouders op, waarna ze nog een slok van de wijn nam. Serieus als die leraren niet wouden dat leerlingen van hun wijn dronken dan moesten ze toch iets beter hun best doen. Een kast met wijnflessen neerzetten op een door leerlingen als hangplek bestempelde plek was namelijk alles behalve verstandig. Je zou toch verwachtten dat er in een grote school als deze betere verstopplaatsen waren of misschien gebruikte ze die alleen voor de allerbeste wijnen, dat kon natuurlijk ook. “Want some? Of ben je bang betrapt te worden?” Kort trok ze haar wenkbrauw op, terwijl ze de fles naar Max uitstak. Ondertussen nam ze hem rustig in zich op. De huid van zijn armen en zijn nek ging bijna volledig verborgen onder tattoo inkt. Onwillekeurig verscheen er een lichte glimlach op haar gezicht, hij kwam redelijk overeen met het beeld dat ze bij hem had gevormd. Ja, hij had iets meer tatoeages dan ze had verwacht maar ze kende dan ook weinig mensen die zoveel inkt op hun lichaam hadden laten zetten. Zelf had ze geen tatoeages, ze betwijfelde überhaupt of haar huid de inkt vast zou houden. In zekere zin waren tatoeages tenslotte littekens en daar deed haar lichaam niet aan. Haar huid was na tientallen jaren van gevangenschap nog altijd ongehavend. Alsof ze niet bijna een eeuw lang dagelijkse martelingen had moeten doorstaan. Nadya besefte zich dat ze er in Max ogen waarschijnlijk redelijk onschuldig uit moest zien. Al wist hij waarschijnlijk wel dat schijn bedrog kon zijn. “Dus, ga je me één van je enge verhalen vertellen of ben ik te levend?” vroeg ze, terwijl ze hem voor een moment met een haast uitdagende blik aan keek. Voor het eerst in tijden begon ze zich weer wat meer als zichzelf te voelen.

tag: Max | words: xxx | notes: outfit // beetje kort maar ik moet naar m'n werk (a)

© Max

“Bang?” Max schudde even zijn hoofd. Niet dat ze anders had verwacht, hij zag er nou eenmaal niet uit als iemand die bang zou zijn om betrapt te worden. Waarschijnlijk was een wijnfles stelen één van de minst heftige dingen die hij op zijn kerfstof had staan. Toch, vond ze dat een beetje plagen geen kwaad kon. Als ze moest doen alsof ze bang voor hem was, was er ook geen lol aan. Ondertussen had hij de wijnfles aangenomen en er wat van gedronken. Zelf hield ze erg van wijnen als deze. Warm en vol van smaak. Ja het was jammer dat ze er niet dronken van kon worden, maar dat maakte de smaak niet minder lekker. Max zette de fles op de tafel en liet zich op de bank zakken. Met haar ogen volgde ze zijn bewegingen, ergens toch wel erg nieuwsgierig naar wat hij te vertellen had. Het vertrouwen dat hij had gehad in de angstaanjagendheid van zijn verhalen was groot geweest. Dat terwijl hij niets van haar wist. Kort trok hij zijn wenkbrauw op, kennelijk was hij niet erg onder de indruk van haar poging hem aan het praten te krijgen. Kort legde hij zijn hand op haar wang en draaide hij haar gezicht zijn kant op. Met haar helder blauwe ogen keek ze hem rustig aan. Hij was niet de enige die het spelletje van koud ijskonijn spelen kon. “Inderdaad te levend. Maar, ik kan wel een uitzondering maken.” zei hij, waarna hij zijn hand weer liet zakken. Een lichte glimlach gleed over haar gezicht. Natuurlijk, begreep ze dat hij haar het verhaal waarschijnlijk enkel wou vertellen om te bewijzen dat hij haar wel degelijk bang kon maken maar dat kon haar niet zo veel schelen. Zij zou het verhaal horen en daar ging het om. Even kwam ze iets naar voren op de bank om de wijnfles te pakken die op tafel stond. Terwijl ze een slok van het rode goedje nam dacht ze na over zijn vraag. Een recent of een ouder verhaal? Hoe oud was oud? En had hij die oude verhalen horen vertellen of had hij ze zelf gehoord? Zou hij net als haar problemen hebben met doodgaan? Er schenen wel meer mutanten zoals zij rond te lopen op het eiland. Mutanten die jong leken maar in werkelijkheid al stokoud waren. Mutanten die veel meer hadden gezien dan de meeste andere levende wezens. Ergens was ze wel nieuwsgierig naar die mutanten. Het was niet zo dat ze nooit eerder mensen had gekend die problemen hadden met doodgaan, tenslotte waren haar ouders ook semi-onsterfelijk geweest. Semi. Voor ze verstrikt zou raken in haar gedachten richtte ze haar blik weer op Max. “Een recent verhaal.” zei ze. De fles wijn zetten ze weer op de tafel, waarna ze iets draaide op de bank zodat ze Max beter aan kon kijken. Haar benen trok ze op zodat ze in kleermakerszit kon gaan zitten. Zou hij haar daadwerkelijk iets kunnen vertellen wat de haren op haar armen recht overeind zou doen staan of had ze daarvoor te veel mee gemaakt?

tag: Max | words: xxx | notes: outfit

© Max

Met een koude blik in zijn ogen keek Max haar aan, zijn hand had hij op haar wang gelegd. Als hij dacht dat hij haar hiermee kon imponeren had hij het fout. Zo makkelijk zou dat niet gaan. Rustig bleef ze hem dan ook aan kijken, tot hij zijn hand liet zakken en haar vroeg of ze een oud of een recent verhaal wou horen. Terwijl ze nadacht over haar antwoord, nam ze een slok van de wijn. Als ze zou kiezen voor een oud verhaal, zou ze er waarschijnlijk snel achter komen of hij net als haar problemen had met doodgaan. Echter, was de kans ook groter dat als hij een oud verhaal moest vertellen hij een verhaal vertelde wat hij van een ander had gehoord en ze wou juist iets horen wat hij zelf had mee gemaakt. Waarom? Omdat dat haar meer zou vertellen over wat voor soort persoon hij was. Bovendien kende ze al wel genoeg lugubere oude verhalen, tenslotte was ze aanwezig geweest tijdens één van de meest gruwelijke oorlogen die de wereld ooit had moeten aanschouwen.

Net als haar ging Max in kleermakerszit zitten, waardoor ze nu recht tegenover elkaar zaten. “Vertellen is standaard. Ik laat het je we zien.” zei Max. Onwillekeurig trok Nadya haar wenkbrauw op. Hij zou het haar laten zien? Hoe dan? Lang hoefde ze niet op antwoord te wachten. Max nam haar hand osjes in de zijne en legde zijn andere hand hierover heen. Zijn ogen kleurde rood. Een beetje zoals haar linkeroog dat deed wanneer ze shiften, al rijkte de rode keur bij hem verder dan alleen zijn iris. Het was alsof ze in een soort trans raakte. De wereld om haar heen leek te verdwijnen en het enige wat ze nog zag en hoorde was het geen wat Max in haar hoofd planten. Uit sommige beelden kon ze nog wel wat opmaken, maar andere toonde wezens die ze nog nooit eerder had gezien. Er waren mensen die niet meer op mensen leken en dieren die je geen dieren noemen kon. Een plotselinge brandende pijn op haar borst deed een huivering door haar lichaam trekken. Het was het soort pijn dat je niet snel vergat. Een brandmerk. Bij haar hadden ze meerdere malen geprobeerd een brandmerk aan te brengen, maar hoe vaak ze het ook hadden gedaan en hoe beschadigd haar huid ook was geweest het teken was nooit veel langer dan een week blijven zitten. De brandende pijn en de verminkte borst die ze voor zich zag, maakte plaats voor een ander beeld. Een draak met op zijn rug een mensachtig wezen. De draak was geen draak zoals zij dat was. Het was geen ijsdraak, noch een vuurdraak. Geen echte in elk geval. Het bloed van het dier leek te branden, net als haar bloed. De twee jongens en de hond die met de draak en zijn bereider vochten, waren mutanten. Althans dat vermoedde Nadya, gewoon omdat ze menselijker leken dan de meeste andere wezens die Max haar had laten zien en omdat hij hun gezichten verborgen hield. Net als hij zijn eigen gezicht in de eerdere beelden verborgen had gehouden. Oké, ze wist niet helemaal zeker dat hij het was maar het leek haar we het meest logisch. Net zo abrupt als ze in de trans gekomen was, kwam ze er weer uit. Kort knipperde ze met haar ogen, alsof ze net ontwaakt was uit een diepe slaap. Op Max zijn gezicht stond nog steeds, of misschien alweer, dezelfde emotieloze blik. Nadya legde haar onderarmen op haar boevenbenen en leunde iets naar voren, zonder zijn blik los te laten. “Zoals ik al zei ben ik niet snel bang.” zei ze rustig. “Maar ik ben onder de indruk, wat ben je?” vroeg ze, terwijl ze haar hoofd heel iets kantelde en hem nieuwsgierig aan keek. Zou de jongen boos zijn dat hij haar met zijn kleine show niet bang had kunnen maken? Ach, wat maakte het ook uit misschien leerde hij zo een keertje dat niet iedereen veel banger aangelegd was dan hij. Nadya kwam weer wat meer overeind. Haar hand bracht ze naar Max borst, liet deze vlak boven de plek zweven waar ze vermoedde dat het brandmerk zat. “Doet het nog pijn?” vroeg ze.

tag: Max | words: xxx | notes: outfit

© Max

De trans was als een droom geweest. Het soort droom waarin je al wist dat het niet echt was, maar je geen controle had om er iets aan te veranderen. Waarin je geen andere keuze had dan alles over je heen te laten komen. De beelden, de geluiden en de gevoelens. Nadya was dan ook stil blijven zitten. Had zich gefocust op hetgeen dat Max in haar hoofd had geplaatst. Het was niet zo dat ze hem vertrouwde. Nee, eigenlijk was er niemand in wie Nadya vertrouwen had. Niet meer in elk geval. Mensen waren van nature slechte wezens en er waren er maar weinig die een uitzondering vormde op deze regel. Het was ook niet haar vertrouwen in de jongen dat er voor had gezorgd dat ze hem had toegestaan met haar gedachten te spelen. Nee, het was haar nieuwsgierigheid en haar zoektocht naar iets dat de verveling kon verdrijven. Ja, Nadya verveelde zich. Hoewel ze de eerste paar weken wel ‘vrede’ had gehad met de rust die er heerste op het eiland, begon het haar nu behoorlijk de keel uit te hangen. Regelmaat en ritme deed haar te veel denken aan de tijd dat ze opgesloten had gezeten. De tijd dat ze bijna iedere dag op het zelfde tijdstip voedsel had gekregen, op de keren dat ze uit getest hadden wat verhongering met haar deed na dan. De tijd waarin ze soms dagenlang bewegingloos voor zich uit had zitten staren of steeds hetzelfde rondje had gelopen, als een tijger in een kooi. Heel anders was de periode die er op volgde geweest. Ja, in Kiev hadden Nick en zij wel een soort regelmaat gevonden maar dat was er één geweest die ze zelf hadden bepaald. Niet één die hen werd opgelegd. De jaren daarna waren hectisch geweest, als een achtbaan rit waar geen einde aan kwam. Ze waren van stad naar stad getrokken en van land naar land. Geld hadden ze nauwelijks gehad, maar het had niet lang geduurd voor ze voldoende truckjes in hun mars hadden gehad om een prima leventje te lijden. Regelmatig hadden ze er wedstrijdjes van gemaakt: wie kan het meeste geld rollen in een uur?; wie kan het duurste horloge rollen?; wie kan de meeste zakenrollers rollen. Hoe langer ze onderweg waren geweest, hoe gevaarlijker hun spelletjes waren geworden. Alles om hun adrenaline niveau maar zo hoog mogelijk te houden, op die manier zouden ze nooit echt rust kunnen vinden en op die manier zouden ze altijd op hun hoeden blijven. Althans dat was hun theorie geweest. Beide hadden ze geweten dat dat niet de enige reden was, maar beide hadden ze die gedachten nooit uitgesproken.

Toen Nadya iets voorover leunde verscheen er voor kort een frons op zijn gezicht. Mooi, dat betekende dat hij nog niet echt hoogte van haar had gekregen. Niet dat zij echt hoogte van hem had, maar daar ging het niet om. Nog altijd was zijn blik koud, al had ze eigenlijk ook niet anders verwacht. Max leek niet echt het type jongen die ineens lieve puppy oogjes zou krijgen. Als antwoord op haar vraag knikte hij, waarna zijn mondhoeken heel even omhoog trokken. “De moderne versie van het oudste verhaal dat er bestaat.” Serieus, moest het zo cryptisch? Oké, prima in puzzels was ze als klein kind altijd best goed geweest en dit was een beetje als een puzzel. Het enige wat ze hoefde te doen was de stukjes op de juiste plaats leggen en concluderen wat volgens Max het oudste verhaal was. Want bedoelde hij het oudste geschreven verhaal of het oudste gesproken verhaal? En van welke streek?  Want iedere streek en ieder land had z’n eigen legende. Voor ze zich hier verder mee bezig ging houden, liet ze haar hand iets boven Max’s borst zweven, op de plek waarvan ze vermoedde dat de brandplek zat. De jongen bewoog iets achteruit, haalde kort zijn schouders op terwijl hij antwoord gaf. Kennelijk was het teken iets waar de jongen nog wel degelijk last van had, al zat het er dan niet meer. Waarom het er niet meer zat zei hij niet. Dat het geen normaal genezingsproces was sprak voor zich. Brandmerken verdwenen niet, niet bij normale mensen in elk geval. Zou Max net als haar sneller en beter genezen dan anderen? Of was er een andere reden? Nadya liet haar hand weer zakken, schoof iets naar achteren zodat ze met haar rug tegen de arm leuning van de bank aan kon zitten. Rustig keek ze de jongen aan, terwijl ze probeerde te bedenken wat hij was. Gezien zijn uiterlijk vermoede ze dat zijn roods ergens in het Westen lagen. Wat het waarschijnlijk maakte dat als het om het oudste geschreven verhaal ging, het een Christelijk verhaal was. De beelden die hij in haar hoofd had geplaatst, hadden haar duidelijk gemaakt dat Max zeker niet één van de goede in zo’n verhaal was. Met haar hand ging ze door haar lange haren. “Een Grim Reaper.” zei ze. Een lichte triomfantelijke glimlach kon ze niet onderdrukken. Haar vader had haar vroeger wel eens over Grim Reapers vertelt. Over de wezens die de zielen van doden naar de hel brachten. Wat bedenkelijk keek ze Max aan. “Ik dacht altijd dat Reapers er anders uit zouden zien. Doder.” zei ze. Misschien niet de meest geschikte reactie, wanneer je zojuist van iemand had gehoord dat hij een dienaar van de duivel was maar Nadya had wel vaker niet gepaste reacties. Wat op zich te verwachten was van iemand die bijna haar hele leven op gesloten had gezeten. Een tijger die zijn hele leven in een kooitje had gezeten, reageerde ook niet zoals je dat van een tijger zou verwachten. Nee, die was ‘verpest’ net zoals zij ‘verpest was. Dingen waarvoor andere hard weg zouden rennen,  trokken haar juist aan, zoals honing vliegen aantrekt.  

tag: Max | words: xxx | notes: outfit