The reckless and the brave, {&Marnix}

Jasmine was zo blij geweest toen haar kracht hem geholpen had. Ze had het nooit wacht. Zag haar mutaties nooit echt iets waar ze andere mee zou kunnen helpen. Oké zintuigen afpakken was soms nogal handig maar vaak deed ze het niet echt. Nee was bang dat ze iets verkeerds zou doen en wie wist wat er dan zou gebeuren. Dat wou ze dus echt nooit op haar geweten hebben. Wie wist kon ze de zintuigen wel volledig van iemand afpakken maar dat leek haar niet echt zo. Wat had je er aan als je het kon. Helemaal niks. Ze bleef hem een hele tijd aan kijken blij dat hij weer 'normaal' deed. Maar toch twijfelde ze of het wel slim was om haar handen weg te trekken en hem zijn gehoor terug te geven. Straks zou het weer gebeuren en wat moest ze dan doen? Of beter gezegd kon ze het wel volhouden om het weer te doen. Het zou haar meer uit putten dan het nu al deed. Toch besloot ze het hem maar terug te geven. Ze had haar hand natuurlijk van zijn wangen kunnen halen om hem het terug te geven maar eerlijk gezegd wou ze hem gewoon even aan raken. Gewoon om er zeker van te zijn dat zijn ogen niet weer geel zouden worden en dat soort dingen. En ook omdat ze het gewoon wou. Haar vingers gleden steeds meer van zijn wangen af tot dat ze haar vinger toppen nog even op zijn kaak lagen voor ze zijn gezicht echt los liet. Ze keek toe hoe hij zijn hoofd tegen de deur van de koelcel plaatste en veegde een plukje haar achter haar oor wat los was gekomen. Ze wou hem nog een keer aanraken dus besloot ze haar armen om hem heen te slaan. Ze had nooit verwacht dat ze op een dag al zo veel dingen zou mee maken met een iemand. Ze vond het maar vreemd en wist dus ook niet echt wat ze nu precies moest denken. Uiteindelijk besloot ze hem los te laten en vroeg hoe het ging. Nieuwsgierig bekeek ze zijn gezicht voor dat ze antwoord kreeg.  ''Beter, veel beter. Dankzij jou. Alweer.'' Jasmine glimlachte voorzichtig en haalde haar schouders op. ”Ik ben blij dat ik er bij was.” Fluisterde ze zacht. Ze meende het, als ze er niet bij was geweest wou ze eigenlijk niet eens weten wat er nou allemaal gebeurd was. ”En daar bij daar heb je vrienden voor.” Voor haar waren ze de kennis fase nu toch wel voor bij. Aangezien ze hem twee keer geholpen had en tja ze mocht hem echt. Ook al was ze in gevaar geweest bij hem in de buurt maar veel maakte het haar niet uit. Nee zolang hij het niet meende vond ze het oké zo. Dat was dus blijkbaar een van de dingen die er gebeurde als ze bij hem in de buurt was dat was haar nu wel duidelijk en dat had ze er wel voor over. Jasmine probeerde er niet aan te denken dat ze zich licht voelde en elk moment door haar benen zou kunnen zakken. Ze probeerde het dan ook verborgen te houden voor Marnix maar blijkbaar lukte het haar niet want het duurde niet lang voor hij naar haar toe stapte. Ze zag dat hij zijn handen naar haar uit stak maar ze wou niet hulpeloos zijn dus kon ze zich niks anders bedenken dan dat ze de koelcel uit ging en zich zelf vertelde dat het wel ging. Het duurde dan ook niet lang voor dat Marnix volgde. De verschil in temperatuur was meteen te voelen toen ze de koelcel uit waren. Dit was veel beter dan daarbinnen. Ze wou verder gaan maar ver kwam ze helaas niet. Ze wist er nog net er voor te zorgen dat ze niet op de koeken viel. Ze schaamde zich diep dat ze door haar benen was gegaan en keek dan ook beschaamd voor haar uit. Ze voelde zijn handen op haar schouders en eigenlijk wou ze op kijken naar hem maar besloot dat maar niet te doen. ''Jasmine?'' Uiteindelijk keek ze toch een soort van naar hem op. In elk geval niet ver genoeg om hem aan te kunnen kijken. ”Ik euh.” Fluisterde ze zacht en keek weer naar beneden naar de grond.  Verbaast keek ze hem aan toen ze voelde hoe hij haar op tilde. Wat was hij in vredes naam van plan. Ze bleef hem aan kijken en beet zacht op de binnen kant van haar lip.''Ik breng je ergens heen, een plek waar we beide kunnen uit rusten. En onze koekjes kunnen eten'' Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen hij dat zei. Ze sloeg een arm om zijn nek heen voor het geval dat ze te zwaar voor hem was en ze misschien wel zou gaan vallen. Dat wou ze natuurlijk niet. Eigenlijk wou ze hem zeggen dat hij haar neer moest zetten dat ze wel weer kon lopen. Maar het voelde eigenlijk best fijn zo in zijn armen dicht tegen hem aan. ”Dat klinkt goed, alleen ben ik al op een plek die me wel bevalt.” Sprak ze met een onschuldige glimlach en licht kleurende wangen terwijl ze doelde op dat ze in zijn armen lag. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan en liet toe dat hij weg liep. Niet eens wetend waar heen.
Echter duurde het niet lang voor ze naar buiten gingen. In de tussen tijd was haar blik naar zijn gezicht gegaan en bekeek ze hem. ”Ben ik niet zwaar?” Vroeg ze onzeker. Hij zou haar gerust neer kunnen zetten. Ze kon nu vast wel weer lopen. Uiteindelijk op het strand bekeek ze de zee en verscheen er een grijns op haar gezicht. Dit was een goeie plek om uit te rusten volgens haar. ”Wil je me neer zetten” Vroeg ze hem. Het voordeel van had ze nu alleen sokken aan had was dat ze geen zand in haar schoenen zou krijgen en het sowieso fijner liep aangezien ze haar sokken waarschijnlijk wel uit zou doen. Ze vond dat je op een strand met blotte voeten moest lopen. Dat was nu eenmaal zo.

Tag: Marnix Words: 1034

Marnix leek verbaast te zijn toen ze hem zei dat je daar vrienden voor had. Ze moest moeite doen om niet te glimlachen door zijn verbaastheid. Ze vond het best grappig dat hij het niet verwacht had. Wat ook wel klopte aangezien ze eerder nog had gezegd dat ze eerst kennissen zouden zijn voor ze ook maar vrienden werden. Dit omdat ze hem eigenlijk niet kende en nu nog steeds niet maar ze hadden nu toch al wel wat mee gemaakt. En ze kon hem helpen. Dat bleek wel weer, en daar was ze blij om. Door hem kwam ze er achter dat ze iemand ook kon helpen in plaats van pijn doen en dat soort dingen. Haar mutaties zouden alleen maar mensen pijn doen, maar dat was gelukkig niet zo. En daar was ze blij om. Ze wou er eigenlijk nog iets over zeggen maar dat besloot ze maar niet te doen. Ze hoopte in elk geval dat hij het er mee eens was. Maar daar twijfelde ze niet over aangezien hij eerder nog had gevraagd of ze vrienden konden zijn. En dat waren ze nu dus. Eerlijk gezegd wou ze even zitten maar ze wou niet toegeven dat ze te veel energie kwijt was. Ze haatte het als ze zwak was. Ook had ze geen zin om even te gaan zitten vooral niet in de koelcel. Daar was het veelte koud voor. Daarbij moesten ze zo snel mogelijk weg als ze niet betrapt wouden worden. Vandaar dat ze dan ook de koelcel uit ging en deed als of alles goed was. Ze keek even om toen Marnix begon te praten. ''Weet je zeker da..'' Maar voor dat hij verder kon praten lag ze al op de grond. Ze had niet verwacht dat hij haar op zou tillen. Maar ze vond het wel heel lief van hem. Zo gingen ze dan ook veel sneller, maar dat niet alleen. Ze had natuurlijk ook kunnen protesteren. Maar op de een of andere manier deed ze dat niet. Waarschijnlijk vertrouwde ze hem, wat ze eigenlijk niet echt had verwacht aangezien ze nooit echt meteen iemand vertrouwde. Laat staan toe liet dat iemand haar zomaar zou dragen. Maar nu had ze geen keus en ze vond het niet zo heel erg. Ze vertelde hem dan al snel dat het haar beviel in zijn armen. En dat meende ze. Jasmine grinnikte toen hij weer verbaast keek. Blijkbaar verraste ze hem best vaak vandaag. Toch maakte ze zich zorgen dat hij haar niet kon dragen. Echter leek Marnix te grijnzen. Ze voelde hoe hij zijn spieren aanspande, ze keek kort naar zijn arm en grinnikte. Vervolgens legde ze haar hand er op voor ze Marnix weer aan keek. ''Ik kan het hebben'' Ze keek weer even weg toen hij knipoogde. ”Ik merk het.” Fluisterde ze waarna ze haar hoofd weer tegen zijn schouder legde en haar hand terug trok. Die ze vervolgens op haar buik legde. Ze was blij dat hij voor het strand gekozen had. De uitzicht was mooi en het was er rustig op dit tijd stip. Ze bekeek de horizon en glimlachte kort. Eigenlijk wou ze de zee over terug naar de bewoonde wereld. Ze miste haar ouders, vooral haar moeder. Ook miste ze het leven die ze daar had. Maar aan de andere kant, hier voelde ze zich meer thuis dan ze thuis had gedaan. Er waren hier mensen die haar begrepen en die haar hielpen. En dat vond ze fijn. Maar toch hoopte ze om terug te kunnen. Ze droomde er zelfs van dat ze terug in london was. Echter liepen die dromen nooit goed af. Nee er was altijd wel iets wat er mis ging. Wat in het echt ook zou kunnen gebeuren. Mensen zouden haar dood willen hebben en heel misschien waren er een paar die gebruik van haar wouden maken. Dat zou vast bij veel mutanten gebeuren. Als ze allemaal van hen af wist. Door dat Marnix haar niet uit zich zelf neer zette vroeg ze hem er om. Ze wou hem niet te lang lastig vallen door dat hij haar vast hield. Toen hij haar eenmaal neer zette keek ze omhoog naar hem en keek hem dankbaar aan. Het gevoel van zand onder haar voeten was wat vreemd aangezien ze alleen haar sokken aan had. Een rilling gleed door haar lichaam toen zijn handen over haar boven armen gleed. Zijn aanraking was niet echt vervelend moest ze bekennen maar ze besloot er niks over te zeggen.
''Niet weer vallen dan he'' Jasmine keek weer even weg en plukte wat ongemakkelijk aan haar shirt. ”Ik zal mijn best doen.” Sprak ze waarna ze hem weer aan keek. Toen hij zijn schoenen en sokken uit deed volgde Jasmine zijn voorbeeld en trok haar sokken uit die ze neer legde op de grond. De pak met koeken legde ze vervolgens bij de zijne neer. Ze keek toe hoe Marnix wat van haar afliep. Ze keek hem wat verbaast aan. Ze wou weten wat hij ging doen echter kreeg ze al snel een antwoord op haar ongevraagde vraag. ''Ga je mee naar het water?'' Haar blik gleed kort naar het water voordat ze Marnix weer aan keek. Ze keek naar zijn hand en pakte die vervolgens vast. ”Oké” Ze begon te lopen en stopte vervolgens op een plek waar de golven alleen haar tenen aan raakte. ”Het is wel wat frisjes.” Sprak ze waarna ze weer naar hem op keek. Vervolgens liet ze zijn hand los en liep wat verder. Dat kleine moment dat Marnix haar had vast gehouden had haar goed gedaan. Als ze dus gewoon heel even was blijven staan dan was ze blijkbaar ook niet gevallen. Maar dat had ze niet kunnen weten. Jasmine keek om naar Marnix. Ze beet kort op haar lip waarna ze grinnikte en haar hand het water in liet gaan waarna ze het wat omhoog naar hem toe gooide. Ze had geen zin meer in het serieuze gedoe, ze wou er een leuke dag van maken en dat zou ze doen ook.

Tag: Marnix Words: 1028

Jasmine was blij dat ze naar het strand waren gegaan, dat vond ze een van de weinige voordelen aan het eiland. Er was een strand en bossen. Maar dat was ook wel logisch op een eiland. Maar toch, niet elke school had dat. Ze was veel liever thuis dan hier. Ze miste haar ouders vooral haar moeder, ook miste ze haar oude school en haar vrienden. Maar aan de andere kant. Daar had ze nooit helemaal haar zelf kunnen zijn. Of zich ook maar thuis gevoeld. Dat kwam dan natuurlijk weer omdat ze anders was dan de mensen thuis. En iedereen die anders was, zaten hier. Ze begrepen haar en hielpen haar met haar mutatie om te gaan. Beter kon gewoon niet. Maar toch was het moeilijk. De wind was aangenaam, het zorgde er voor dat het niet te warm was. Nee het was lekker nu. En ook wat fris. Terwijl ze neer gezet werd bleef ze Marnix even aan kijken. Ze was echt blij dat ze nu wel kon blijven staan. Al was vallen op zand vast niet zo pijnlijk. Ze durfde te wedden dat ze morgen vast wel wat blauwe plekken had. Net zoals dat ze nog last had van haar pols. Maar veel maakte ze zich er niet zo zorgen om. Niet voor nou in elk geval. Jasmine meende het toen ze had gezegd dat ze haar best zou doen om niet weer te gaan vallen. Ze beloofde het echter niet alleen aan hem maar ook aan haar zelf. Zolang ze het aan haar zelf beloofde moest ze echt alles doen om niet te gaan vallen. Maar ze had er vertrouwen in dus dat zou wel geen probleem worden. Terwijl ze verder naar de zee liepen voelde ze af en toe een schelp in de zool van haar voet prikken. Maar erg pijnlijk was het niet. Ze vroeg zich af hoe het zou zijn als het glas was. Vast en zeker pijnlijk. Haar blik gleed over de horizon op zoek naar een boot. In de tussen tijd merkte ze niet dat Marnix naar haar keek. Uiteindelijk staakte ze haar zoek tocht en keek naar de grond voor haar. Eenmaal bij het water vertelde ze hem dan ook dat het wat fris was. Ze keek hem aan toen hij sprak. ''Kunnen we ons letterlijk eens opfrissen'' Ze knikte en keek weer even voor haar uit voor ze zijn hand los liet. Vervolgens keek ze hem weer aan. ''Jasmine?'' De verleiding was veel te groot om hem niet nat te maken. Ze keek kort naar het water voor ze weer naar hem keek. ”Ja?” Vroeg ze liefjes waarna ze het deed. Er stond weer een vrolijke twinkel in haar ogen. Dit soort dingen waren leuk als je het op een strand was. Daarbij had ze zin om hem te plagen dus nam ze de kans met beide handen aan. Ze keek toe hoe hij rilde en stapte voorzichtig achteruit toen hij op haar af kwam lopen. Ze grinnikte toen ze de grijns op zijn gezicht zag. Gelukkig was hij niet boos geworden. Want dat was natuurlijk niet de bedoeling geweest. Ze protesteerde toen hij haar over zijn schouder heen deed. Ze sloeg zacht tegen zijn rug aan. ''Jij gaat zo zwemmen'' O god nu moest ze nog het water in ook nog. ”Nee” Sprak ze. Terwijl ze niet echt helemaal wist hoe ze hem tegen kon houden. ”Niet doen!” Vervolgde ze dan ook weer. Echter was het duidelijk te horen dat ze het niet echt erg vond aangezien er een vrolijke klank in haar stem zat. ”Als je dat doet dan, dan,” Jasmine probeerde snel iets te verzinnen maar iets goeds kwam ze niet op. Tot dat haar er toch wat binnen schoot. ”Als je dat doet dan eet ik je koekjes op.” Dreigde ze. Uiteindelijk stopte ze met slaan tegen zijn rug en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze naar het strand keek. Vervolgens keek ze naar beneden en verscheen er weer een grijns op haar gezicht. ”Eigenlijk bevalt me dit uitzicht wel.” Doelend op zijn achter werk. Echter liet ze haar blik al snel naar het water gaan en hoopte toch dat Marnix het niet zou doen. Maar deed hij dit wel dan was zij niet de enigste die ging zwemmen. ”Weetje, ik weet iets beters. We maken een deal. Jij laat me niet zwemmen en je krijgt koekjes van me.” Ze keek om naar zijn hem maar veel meer dan zijn achterhoofd kon ze eigenlijk niet echt zien. ”Of moet ik je kietelen.?” Bedenkelijk keek ze naar zijn rug. Ze kon nu makkelijk naar zijn zij gaan. Veel moeite zou het niet zijn. ”Of kun je tegen kietelen?” Ze hoopte toch echt van niet. Kort beet ze op haar lip waarna ze haar handen toch in zijn zij zette en hem begon te kietelen.

Als ze had geweten dat ze naar het strand zouden gaan had ze vanochtend zeker haar bikini aan gedaan. Maar helaas kon ze niet in de toekomst kijken. Anders had ze het vast wel gezien. Maar wat maakte het uit. Ze was niet van plan om te gaan zwemen. Dus dat kwam mooi uit. Maar aan de andere kant ze had zin in wat lol dus het zou nog best kunnen zijn dat ze dat nog ging doen ook. Ze kon altijd nog in haar kleren zwemmen. En haar ondergoed misschien ook wel, maar dat vond ze nogal vreemd. Maar aan de andere kant, zwemkleding leek nogal op ondergoed. Dus zo raar was het ook niet. Kort keek ze naar Marnix voor dat ze voor haar uit keek. Toen ze hem eenmaal los liet en hem aan keek leek hij het niet echt te vertrouwen. Hierdoor verscheen er nog een grote glimlach op haar gezicht. Ze hoorde de vraag wel in zijn stem maar ze wist niks anders te antwoorden dan een vragende ja. Veel later duurde het niet lang voor ze hem nat maakte. Vervolgens lag ze over zijn schouder heen terwijl hij verder de zee in liep probeerde ze los te komen. Wat niet echt lukte. Misschien omdat ze het niet echt probeerde. Ze vond het wel leuk zo over zijn schouder heen. Aangezien ze nu beide schrik hadden. Maar toch lag ze liever in zijn armen. Moest ze eerlijk bekennen. Maar ze besloot het maar niet te zeggen. Ze vertelde hem dan ook dat ze het er niet mee eens was dat hij haar het water in zou gooien. Echter kreeg ze een antwoord terug. Eentje waar ze het niet echt mee eens was. ''O ja wel'' Ze schudde haar hoofd wat hij vast niet kon zien. ”Nietes.” Ging ze er op in. Toch liep hij verder, veel lukte het niet om hem te stoppen. Hij leek steeds verder het water in te gaan. Ze merkte al snel dat hij stopte. Ze vond het grappig dat hij voor dit nog natter was dan zij. Terwijl het anders om bedoeld was. In elk geval dat dacht ze. Ze probeerde hem te dreigen met koekjes maar dat leek niet echt te helpen. ''Die koekjes mag je houden, hier vermaak ik me ook wel mee'' Ze zuchtte en liet een klein klikje horen die ze met haar tong maakte waar door ze aangaf dat ze niet tevreden was. ”Je bent gemeen.” Sprak ze op een kinderlijke toon. Iets wat aangaf dat ze het niet bepaald meende. Het was gewoon op de toon wat kinderen deden als ze hun zin niet kregen wanneer ze bijvoorbeeld geen snoepjes kregen. Ze vertelde hem al snel iets over een uitzicht. En ze meende het. Het zag er best goed uit ondanks dat er nog kleren over heen zaten. Ze keek weer wat om en zag dat hij nu ook om keek. Toch kon ze hem niet helemaal aan kijken. ''Kan ik ook zeggen'' Ze volgde zijn blik naar haar achterwerk. Er verscheen toch wel weer een lichte blos op haar wangen. Als ze had gestaan dan had ze zeker haar heupen bewogen en zou dan zeker hebben gelachen. ”Ik neem aan dat je de horizon bedoelt.” Sprak ze, met een grijns. Waarna ze weer voor uit keek. Jasmine probeerde nog een poging te doen om los te komen met het voorstel dat hij haar koekjes mocht hebben. Maar daar leek hij niet bepaald mee in te gaan. ''Hmm.. nee dankje'' Ze liet haar blik even over het strand gaan voor ze weer iets zei. ”Is er dan ook niks wat je tegen houd.” Riep ze zacht uit. Echter kwam ze op een idee en begon ze over kietelen. Ze was benieuwd of hij daar tegen kon. Ze vroeg het dan ook. Toch besloot ze het gewoon te doen ook al leek hij nee te antwoorden. Iets waardoor ze misschien geluk had. Terwijl ze haar vingers in zijn zij zette en hem kietelde leek hij er op te reageren. Een grijns verscheen op haar gezicht terwijl hij lachte en naar voren schoot. 'Nee, wacht, stop!'' Jasmine negeerde zijn woorden en ging verder. Hij leek te proberen te ontkomen maar hij had mooi pech. Ze kon hem hoe dan ook kietelen welke kant hij ook op ging. Het duurde niet lang voor ze voelde hoe hij om viel. Ze wist net op tijd met haar mond dicht te doen om er voor te zorgen dat ze geen water in haar mond kreeg. Toen ze onderging. Lachend kwam ze boven. Waarna ze hem aan keek. ''Die ga je terug krijgen!'' Ze draaide zich snel om toen hij op haar af kwam. Het water zorgde er voor dat ze langzamer werd waar door ze vast sneller te pakken werd. Zelf kon ze ook niet tegen kietelen. Dus ze hoopte dat hij haar niet te pakken kon krijgen. ”Je kan me toch niet pakken.” Lachte ze terwijl ze even om keek om te zien waar hij nu was.

''Ik heb ook nooit gezegd dat ik lief was'' Tja dat had hij inderdaad nooit gezegd nee. "Maar je hebt ook nooit gezegd dat je gemeen was." Sprak ze hem tegen. "Dus doe alsjeblieft een beetje lief?" Ze had geen zin om het koud te krijgen want dat zou ze zeker hebben als ze volledige nat zou worden van het water. En ook wou ze niet dat het beetje make-up dat ze op had niet uit zou lopen. Maar aan de andere kant haar make-up was water proef. Wat betekende dat het niet uit moest gaan lopen. Als dat wel zou gebeuren dan zou ze zeker het bedrijf op bellen die het maakt. Ze moesten geen dingen verkopen waar leugens op stonden. Net zoals dat ze er tegen was dat ze dingen uit probeerde op.dieren. Daarom koos ze altijd de goede producten. Ze moesten het maar op de mensen testen die het bij dieren deden. Kijken of hun daar zo blij mee zouden zijn. En Jasmine was zeker iemand die het dan op die mensen zou willen proberen. Ze voelde gewoon dat hij haar er in wou gooien dus probeerde ze hem tegen te houden door weer te gaan praten en dat leek te helpen. Ook al spraken ze nu over achterwerken, maar het hielp. Dat was ook de bedoeling geweest van haar worden. Hij was afgeleid ook al kon ze nog steeds niet los komen. Toch viel ze door haar toedoen het water in. Maar zij was niet de enigste die nat was. Jasmine liet haar hand over haar gezicht gaan en probeerde zo het water van haar gezicht te halen. Kort leek ze naar haar kleding die aan haar lichaam plakte. Ze pakte haar shirt vast en trok die wat van haar lichaam af. Toen hij eenmaal op haar af kwam bedacht ze zich geen moment en draaide ze zich om en ging er vandoor. Zodra ze wat van hem af was keek ze naar hem om, om te zien waar hij was. Maar ze zag niks anders dan water. Bedenkelijk ging ze langzame lopen en bleef uiteindelijk stil staan waarna ze volledig om draaide. Even leek het als of ze in paniek schoot. Wat als iets hem te pakken had zonder dat ze het had gemerkt. Jasmine keek om haar heen en schrok toen ze iets in haar zij voelde prikken. Ze maakte een vreemde beweging om van zijn handen af te komen en keek vervolgens naar beneden. Ze glimlachte kort toen Marnix te voorschijn kwam. Gelukkig was hij niet gepakt door een of ander wezen. ''Gotcha'' Verslagen deed ze haar handen omhoog en keek hem aan. "Oké, je hebt me." Sprak ze lachend. Ze legde vervolgens haar handen om zijn polsen. Zo kon ze hem weg trekken wanneer hij haar zou kietelen. Ze verwachte het dan ook dat hij het zou doen. Maar er gebeurde helemaal niks. Daarom keek ze dan ook op naar hem en bleef hem aan kijken. Haar ogen volgde een druppel die over zijn neus ging en even bleef hangen voor hij viel. Ze keek weer terug naar zijn ogen en merkte nu pas dat hij best dicht bij haar stond. Erg vond ze het niet bepaald. Ze wou hem vragen wat er aan de hand wat maar ze zag zijn blik naar beneden gaan en eindigen bij haar lippen. Dat dacht ze in elk geval. Haar ogen werden wat groot toen hij dichter bij kwam en ze zijn lippen op de hare voelde. Ze voelde fijn aan tegen de hare maar ze was te verbaast om ook maar iets te doen. Ze had hem weg kunnen duwen en hem een klap kunnen geven maar dat wou ze niet. Jasmine voelde in de tussen tijd wel dat haar wangen weer warm werden. Ze moest echt eens een keer wat doen aan dat blozen. Ze vond het irritant. Uiteindelijk sloot ook zij haar ogen en voor ze ook maar iets anders kon doen trok hij zich terug. Of om eerlijk te zijn voelde weg schieten. Even hield ze haar ogen dicht voor dat ze, ze opende en naar hem op keek. Er stond een verbaast blik op haar gezicht wat ook wel klopte want ze was inderdaad verbaast. Ze kende hem nog maar een dag, nog minder zelfs. En ze had niet verwacht dat hij dit zou doen. Haar roze wangen zorgde er voor dat ze een verlegen uitdrukking had. Verlegen was ze zeker geworden. ''Sor-woow'' Jasmine wou iets zeggen maar ze wist niet wat. Voor dat ze hem ook maar tegen kon houden lag hij weer in het water. Toen hij weer boven was bleef ze hem aan kijken. Ze wist gewoon niet wat ze moest zeggen. Wat ze moest doen. ''Sorry..'' Kort keek ze naar het water voor ze weer naar hem op keek. Jasmine schudde vervolgens haar hoofd en bleef hem aan kijken. "Geen sorry zeggen als je er geen spijt van hebt" Ze zette aarzelend een stap naar hem toe en legde haar vingers onder zijn kin en zorgde er voor dat hij haar wel moest aan kijken. "Ik neem aan dat je er geen spijt van hebt." Fluisterde ze zacht. Jasmine legde haar andere hand op zijn shirt en het duurde niet lang voor ze die vast greep. Kort keek ze er naar voor ze weer naar hem op keek. Ze pakte zijn shirt enkel vast om er voor te zorgen dat hij niet weer om zou vallen. "Ik hoop dat je er geen spijt van hebt." Verbeterde ze haar zelf waarna ze wat op haar tenen ging staan en zacht een kus op zijn lippen drukte voor ze weer normaal ging staan en haar blik wat verlegen naar het water liet gleed.

''Je krijgt er hoogstens spijt van als je me uitdaagt'' Kort beet ze op haar lip en grinnikte. "Misschien." Ze had tot nu toe totaal geen spijt dat ze hem had uit gedaagt, oké ze was nu door weekt maar verder viel het heel erg mee. En ze had hem ook nog eens beter gekieteld dan hij haar. Ze legde dan ook haar handen op de zijne voor de zekerheid. Als hij het weer zou doen dan zou ze zijn handen weg duwen en zorgen dat ze hier zo snel mogelijk weg zou komen. Blijkbaar zou ze daar voor onderwater moeten. Dan kon ze veel sneller weg komen. Ze vond het wat vreemd dat hij haar niet terug kietelde. In plaats daarvan keek hij naar haar. Jasmine wou nu echt weten wat hij nu dacht. Waarom hij niet terug kietelde en daar maar stond te kijken. Echter kwam ze daar al snel genoeg achter. Ze had dus echt nooit gedacht dat hij haar zou kussen. Laat staan dat het een zachte tedere kus was. Eentje die haar wel aan stond. Maar ze was te verbaast geweest om ook maar te reageren en toen ze dat wel wou doen was hij al opgehouden. Iets wat ze eigenlijk wel jammer vond. Maar niet toe durven te geven aan hem maar ook aan haar zelf. Deze hele situatie was vreemd. Ze waren een paar uur geleden begonnen als vreemde, en nu stonden ze hier en had hij haar gezoent. En in de tussen tijd waren ze van kennissen ook nog eens vrienden geworden. Dit was natuurlijk te vreemd voor woorden. Ze had nog nooit zoiets mee gemaakt, het leek wel als of de tijd was versnelt. Zo iets hoorde paar over een bepaalde tijd te gebeuren niet meteen de eerste dag al. Het was best schattig dat hij zijn excuses aan wou bieden en vervolgens klunzig werd. Door dat hij in het water viel sparte er water op haar waar door er kort een rilling door haar lichaam gleed. Ze sloeg haar armen kort om haar zelf heen maar liet ze al snel weer zakken. Toen hij zich weer verontschuldigde wou ze eigenlijk dat hij het niet deed. Ze wou niet dat hij er spijt van had. Want ze had vond het niet erg. Ze was alleen te verbaast. Misschien deed hij daarom zo. Omdat hij dacht dat ze boos was ofzo. Dat zou nog eens kunnen. Ze vertelde hem dan ook snel iets wat hem verbaasde. Het was een beetje een vreemde antwoord en dat wist ze ook wel. Maar ze wou gewoon zeggen dat het niet erg was. Echter leek ze dat nu niet echt helemaal te kunnen. Ze moest er voor zorgen dat hij haar aan keek. Zo kon ze hem beter uit leggen wat ze nu eigenlijk bedoelde. Terwijl ze weer tegen hem sprak gleden haar ogen over zijn gezicht heen voor ze hem recht aan keek. En toen ze klaar was kon ze niks anders dan hem zoenen. Wat ze dan ook deed. Haar hand die zijn kin vast had gehad liet ze naar zijn nek gaan en trok hem een klein beetje naar haar toe. Ze was blij dat Marnix niet zoals zij helemaal niet reageerde. Nee ze voelde een hand tegen haar hals. Wat een rilling door haar heen leek te gaan. In de tussen tijd klopte haar hart sneller waar door het bloed sneller door haar lichaam werd gepompt en ze het nu weer wat warmer kreeg. Toch verbrak ze dus kus al snel omdat ze zijn reactie nog moest weten. Ze keek hem glimlachend aan ookal stond er twijfel op haar gezicht te lezen. ''Ik heb er geen spijt van, alles behalve dat'' De glimlach op haar gezicht werd wat breder en de twijfel verdween als sneeuw voor de zon. "Daar ben ik blij om" Sprak ze zacht. Jasmine voelde al snel zijn duim tegen haar huid wat haar weer een rilling bezorgde. Echter wel een fijne rilling. ''Ik weet niet hoe het zo snel kan maar.. dit'' Ze bleef hem aan kijken en liet de hand die in zijn nek lag naar zijn hals gaan en liet hem vervolgens op zijn schouder liggen. ''Het voelt vreemd maar niet verkeerd'' Ze knikte om hem gelijk te geven. Ze wist ook niet hoe het kon. Daarbij vond ze het ook vreemd maar niet verkeerd. Haar blik gleed naar zijn hand die de hare vast pakte. Zacht liet ze haar duim over de huid van zijn hand strelen maar dit dit niet al te lang. Haar blik gleed naar hem omhoog en keek hem weer eens aan. ''Als het zo door gaat draait onze vriendschap op wat meer uit'' Ze grinnikte bij zijn woorden en ging weer voor kort op haar tenen staan. "Dat zal ik totaal niet erg vinden" Fluisterde ze waarna ze zacht een kus tegen zijn mond hoek drukte. Vervolgens trok ze zich weer terug en bleef hem aan kijken. Het bleef vreemd dat hen dit was over komen. Bestond er dit eigenlijk wel? Of was het gewoon een bevlieging wat je ook had als je plot de man van je 'dromen' tegen kwam. Daarme bedoelde ze natuurlijk een of ander beroemdheid waar je nooit maar dan ook nooit een relatie mee zou kunnen krijgen of ook maar zo leren kennen. Maar toch verder fantaseerde hoe het zou zijn als je er toch een relatie mee had. Zij had dat ook wel eens gehad. Het wat eigenlijk toch belachelijk. Ze had haar hele kamer vol.hangen met posters van hem. Haar crush was toen die tijd jensen ackels. Een gast die natuurlijk veel te oud was. Maar eigenlijk was het ook wel grappig geweest. Maar ze hoopte dus in elk geval niet dat dit ook zoiets was. Maar dat betwijfelde ze. Kort keek ze naar het strand en moest weer denken aan de koekjes die ze mee hadden genomen. "Zullen we weer terug gaan? De koekjes roepen ons dat ze op gegeten willen worden." sprak ze met een glimlach op haar gezicht. Gelukkig deden ze dat maar niet echt anders was de kans groot dat ze dan gek zou worden. Die kans zat er dik in.

Jasmine kon het gewoon niet laten om hem een kus te geven. Het was gewoon te verleidelijk om het niet te doen.  Ze glimlachte toen hij grinnikte. Dat was iets wat ze graag wou horen. Elk geluidje dat aangaf dat hij vrolijk was, vond ze geweldig. Ze zou er voor zorgen dat hij zich nooit meer zo zou gaan voelen zoals hij zich eerder had gevoeld in de game hall en in de koelcel of in elk geval een poging doen tot. Ze kon niet altijd bij hem in de buurt blijven. Ook al zou ze dat wel graag willen. Ondanks dat ze hier nog wel even wou blijven staan besloot ze zich toch terug te trekken. Iets wat er voor zorgde dat Marnix vragend naar haar keek. In plaats van dat ze iets zei hield ze zich stil en keek hem aan. Ze had geen zin om ook maar iets te vertellen. Ook al dacht Marnix nu misschien dat er iets mis was. Wat natuurlijk niet de bedoeling was. Maar ze dacht dat als ze iets zou zeggen dat, dat waarschijnlijk de sfeer zou verpesten. En dat wou ze niet. Uiteindelijk besloot ze toch wat te zeggen. Afwachtend keek ze hem aan terwijl ze wachtte tot dat hij het ook een goed idee vond om terug te gaan naar het strand. Natuurlijk wou ze het niet alleen om de koekjes. Meer omdat ze het nu langzamerhand toch wel wat koud begon te krijgen. Ze volgende zijn blik naar het strand maar keek hem al snel weer aan. ''Lijkt me een goed plan'' Jasmine glimlachte en liet haar hand die op zijn schouder had gelegen langs haar lichaam vallen en keek vervolgens naar hun handen. Ze glimlachte toen zijn vingers door de hare heen glijden. Ze kromde haar vingers zo, zodat ze zijn hand vast had. Vervolgens liep ze met hem mee naar het strand. Terwijl ze er heen liepen bleef ze naar hem kijken. Eenmaal bij het strand keek ze weer voor haar uit. Toen ze eenmaal vlak bij hun spullen waren voelde ze hoe Marnix haar hand los liet. Haar blik gleed meteen naar zijn hand en keek vervolgens naar hem op. Was er iets aan de hand? Vragend keek ze hem dan ook aan. ''Eigenlijk heb ik nog wel zin in een spelletje..'' De vragende blik werd alleen maar meer toen hij dit zei. Ze staarde hem dan ook even aan voor ze wat zei. ”Wat voor spelletje?” Ze keek hem aan en beet kort op haar lip toen hij eenmaal weg rende. Wat was hij in vredes naam van plan te doen. Ze keek toe hoe hij de verpakkingen met koekjes pakte en staarde hem niet begrijpend aan. ''Nu is het jou beurt om mij te pakken zien te krijgen'' Een grijns verscheen op haar gezicht toen hij dit zei. Dat was hij dus van plan. Veel tijd om ook maar iets te zeggen of te doen had ze niet want voor ze het wist was hij er vandoor. Kort twijfelde waarna ze en keek hem na. ”Dat is gemeen.” Riep ze lachend naar hem. Pas toen hij om keek besloot ze achter hem aan te gaan. Ze hoopte dat ze snel genoeg kon zijn om hem te pakken te krijgen. Ze probeerde zo hard te rennen als ze kon. Jasmine wist natuurlijk al wel dat het haar vast niet ging lukken. Jongens waren altijd sneller dan meiden. Kort dacht ze er over naar om vals te spelen. Ze kon hem laten schrikken door hem zijn zintuigen af te nemen. Maar uiteindelijk besloot ze het maar niet te doen. Nee ze wou niet zo iemand zijn die vals ging spelen als het haar niet lukte. Daarbij wou ze haar mutaties eerlijk gezegd ook niet zo graag gebruiken bij Marnix tenzij het nodig was en ze hem er mee zou kunnen helpen. Het duurde niet lang voor ze even stil bleef staan en uit pufte. Ze had nog niet haar volledige energie terug door wat ze in de koelcel had gedaan en ze vond dat het beter was als ze even bleef staan. ”Kunnen we niet gewoon nu die koekjes eten en daarna verder gaan?” Vroeg ze terwijl ze haar shirt weer wat los trok van haar lichaam zodat het niet tegen haar lichaam plakte. Veel hielp het in elk geval niet. Kort beet ze op haar lip waarna ze toch besloot om een poging te doen. ”Aan de andere kant, ik wil wel eens zien of ik snel ben.” Ze rende uiteindelijk toch weer naar hem toe in de hoop dat ze hem zou kunnen pakken. "Of in elk geval dat ik je te pakken kan krijgen." Sprak ze lachend.

Jasmine had het naar haar zin hier. Iets wat nog niet zo vaak was gebeurt. Ze had het wel eens gezellig gehad maar het was lang geleden dat ze het zo gezellig had. Marnix was een leuke jongen. Dus dat maakte dit alles nog leuker. En ze konden goed met elkaar opschieten dat was heel duidelijk te zien. Ze hadden zelfs gekust. Iets wat ze zeker niet had verwacht of ook maar aan gedacht had. Nee ze waren alles kennissen begonnen en nu was het al zo veel meer. Jasmine vroeg zich dan ook echt af hoe dit af zou lopen. Misschien zouden ze wel een relatie krijgen misschien ook niet. Maar dat zagen ze dan wel. Ze zouden wel zien hoe dit af zou lopen. En nu was het aan haar om hem te pakken te krijgen. Dit was waarschijnlijk wat moeilijke dan in het water. Aangezien op sommige stukken haar voeten wat weg gleed door het zand. Echter wou ze het al snel opgeven. Jasmine stond dan ook stil en hijgde het even uit. Misschien moest ze toch maar weer meer doen voor haar conditie. Misschien lag het daar aan of misschien ook omdat ze moe was vandaag. Dat dacht ze eigenlijk eerder. Ze sprak dan ook tegen hem dat ze voor nu even wou stoppen. Hij leek er mee eens te zijn aangezien hij ook stopte. ''Nou oke dan'' Het was te horen dat ook hij wat buiten adem was. Jasmine bleef hem aan kijken terwijl hij een pak met koeken los maakte. Haar blik volgende zijn bewegingen en eindigde uiteindelijk op de koek in zijn hand. Jasmine twijfelde kort of ze die aan zou nemen of dat ze hem nog achter naar zou gaan. Ze koos dan ook voor de laatste en rende op.hem af. Ze zag de verbazing op zijn gezicht staan wat haar deed lachen. Het zag er gewoon heel grappig uit. Ze vond het leuk dat hij er meteen weer vandoor ging. Ze zette harder af in de hoop dichter bij hem te komen voor dat de afstand te groot zou worden. ''Tweede poging, eens zien of het je lukt!'' Ze wou wat terug zeggen maar besloot dat niet te doen. Nee ze moest hem eerst nog te pakken zien te krijgen. Toch besloot ze wat te zeggen. "Ik zal mijn best doen." Ze grinnikte even voor ze verder ging. Het duurde even voor ze dicht bij genoeg was. Ze stak haar hand uit en kreeg zijn shirt te pakken. Vervolgens sloeg ze een arm om hem heen. "Hebbes." Sprak ze lachend. Even bleef ze hem zo vast houden en legde haar hoofd tegen zijn rug voor ze een van de pakken van hem afpakte om hem vervolgens los te laten en er een koekje uit pakte. Na dat ze de pak los had gemaakt. Ze nam er een klein hapje van voor ze de pak naar hem uit stak om hem er een te geven. "Laten we terug gaan naar onze spullen." Zonder op een antwoord te wachten liep ze die richting al op liep. Ze keek even naar hem om voor ze weer voor haar uit keek. Onder tussen at ze het koekje op en pakte er nog een terwijl ze terug liep naar hun spullen. Ze keek kort naar de zee en voelde een rilling door haar lichaam heen gaan toen de wind op speelde. Ze hoopte dat ze snel genoeg zou op drogen voor ze nog ziek zou worden. Dat zal namelijk wel iets voor haar zijn. Het wat haar namelijk vaak genoeg over komen. Eenmaal bij hun spullen legde ze het pak neer en ging zitten. Ze sloeg haar armen om haar benen en legde haar kin op haar knie en liet haar blik over de zee en het strand gaan.