Room #13 [Tyler & Marnix]

Kort wreef Tyler door zijn haren terwijl hij door het raam naar buiten staarde. Zijn ogen bleven hangen op een schim in de verte, het was een regenachtige avond dat zorgde er dur voor dat hij alleen maar de vorm van de persoon kon onderscheiden. Normaal zou hij deze avond wel wat gaan doen met wat vrienden, maar iets vertelde hem gewoon dat hij maar beter in zijn kamer kon blijven. De jongen greep naar de afstandsbediening van de stereo-installatie die in de ruimte stond. Meteen knalde hij het volume helemaal open en knalden de beats van 30 Seconds to Mars door de ruimte heen.  Beter gezegd van Do or Die. Het was een liedje van hun nieuwe album, en daarmee dus een van de songs die de meeste mensen nog niet kenden. Nou, daar zou hij wel verandering in brengen. Als er iets was naast sporten dat hij graag deed, dan was het wel muziek luisteren en dan was het zo dat iedereen daar mee mocht van genieten. Ergens vond hij dat zijn kamer nog wel mee viel tegenover de rest van de kamers voor de jongens.  Het zag er vrij modern uit, en ze hadden nergens last van vocht plekken of wat dan ook. Maar goed ook, veel aan het uiterlijk van de kamer had hij nog niet gedaan, buiten dan dat hij zijn eigen stereo-installatie hier had gedropt en dat er hier ook nog een splinternieuwe televisie stond met een game console er bij. Het schilderen van de kamer zou hij wel doen wanneer zijn kamergenoot er eindelijk was, want anders was het ook maar een beetje naaiend voor die dude. Niet dat dat hem eigenlijk kon schelen, maar voor de verandering kon hij maar beter een goeie start maken met die dude, anders zou het ook maar een vermoeiend jaar zijn.
Eigenlijk was het maar goed dat hij hier als eerste was aangekomen. De jongen had een van de beste bedden geclaimd, al zagen ze er beide wel beslaapbaar uit en vielen ze dus niet uit elkaar. Een zucht schoof over zijn lippen. Het begon wel lang te duren voor aleer die andere knul hier was. Verveeld wandelde hij naar zijn al uitgepakte zak en greep een kleine bal van het schap. Tyler zette zich weer neer op de rand van zijn bed en begon met het balletje tegen de deur te gooien, elke keer weer ketste het terug waardoor hij een nieuwe remedie had gevonden tegen het wachten.

Kort wreef Tyler door zijn haren terwijl hij door het raam naar buiten staarde. Zijn ogen bleven Ongestoord ging hij verder terwijl de muziek nog steeds even luid weergalmde door de ruimte. Het was misschien de stomste bezigheid die je je kon inbeelden maar ach, zo verveelde hij zich minder hard in plaats van dat hij gewoon als een downie op zijn bed ging zitten wachten tot dat zijn kamergenoot er was. Trouwens hij vond het maar stom dat jongens en meisjes niet bij elkaar mochten slapen, dat zou veel interessanter zijn vond hij persoonlijk. Maar ja, veel maakte het nu ook niet uit. De kans zat er wel in dat hij zo nu en dan eens iemand probeerde binnen te sneaken hier, en anders ging hij wel gewoon een lege kamer zoeken en dan moest hij zijn roomie niet lastig vallen. Zijn hoofd bewoog vrolijk mee op het ritme van Can’t Hold Us van Macklemore. Yeah, zijn muziek was heel uiteenlopend daar moest de dude waarmee hij op gescheept zat maar vrede mee nemen want anders gingen ze toch echt wel dikke problemen krijgen met elkaar. Even wreef hij over de achterkant van zijn nek, misschien moest hij maar een andere bezigheid gaan zoeken. Iets als bijvoorbeeld mensjes gaan pesten met zijn krachten, hm naah dat bewaarde hij wel voor later misschien voor als hij zijn kamergenoot een beetje beter kende. Of gewoon wanneer hij tenminste wist wie het was. Yeah, dat zou het gaan zijn.

Toen zijn balletje plots gepakt werd door de dude die de deur open deed keek hij totaal niet impressed naar hem. De vraag die hij meteen naar zijn kop kreeg gesmeten deed hem even fronsen. Al was het misschien meer de manier waarop hij die stelde. Tyler zette meteen zijn spreekwoordelijke stekels overeind en kwam recht van het bed. Vanaf het punt waar de andere jongen stond kon hij opmaken dat ze beide rond dezelfde lengte draaide, maar dat de een misschien iets groter was dan de andere. Het was geen broekventje, maar dat zorgde er nog niet voor dat hij bang werd van die gast of wat dan ook. Tss. Tyler verloor de jongen geen moment uit het oog, zodra hij het balletje weer terug naar zich kreeg geworpen haalde hij het in een verbazingwekkende snelheid uit de lucht met zijn hand en fronste even bij zijn volgende woorden. Oh, wat fijn dat zijn hersenen nog hallo kwamen zeggen ook. ‘Wel, wat fijn dat je het opmerkt.’ Het kwam er een beetje geïrriteerd uit, maar ergens verdiende de jongen die toon wel na de toon waarop hij hem had aangesproken. Met een sierlijke boog gooide hij het balletje weer terug op zijn plek en greep de afstandsbediening van de stereo-installatie van zijn bed. Meteen drukte hij op de knop waardoor het volume meteen zakte, maar de muziek uit zetten deed hij niet. Waarom zou hij ook? ‘Ik ben Tyler Payne.’ Stelde hij zich kort voor, op een meer neutralere toon dan eerst. Niet dat hij die verdiende, maar misschien was het iets handiger als hij wat vriendelijker ging doen tegen de nog onbekende jongen.