Onderwerp: Loner [&Tyler Payne] do aug 29, 2013 9:36 pm
Vandaag had Jynn haar eerste lessen, en het was natuurlijk nogal ongemakkelijk, al was ze gewend aan de nieuwkomer zijn. Dit maal was alleen het verschil dat ze niet werd gepest. Dus kreeg ze ook niet de neiging mensen in elkaar te meppen, al werd de blondine steeds sneller geïrriteerd - vooral als mensen tegen haar aanbotsten. Fysiek contact was nog altijd een gevoelig punt. in feite was ze een tijdbom. Ze had al heel lang niet gevochten en haar stalen zelfbeheersing werd nu wel erg op de proef gesteld.
De dag was alweer voor de helft voorbij, de leraren vielen wel mee. En ook de leerlingen waren wel te doen, al zat er hier en daar wel eens een rotte appel tussen. En hoewel Jynn nogal spontaan kon zijn, was ze vandaag vooral stil geweest. Ze keek zoals ze meestal deed de kat uit de boom, maar ze kon niet zomaar onzichtbaar worden onder een les en dat was redelijk irritant. Nu werd het opeens wel erg merkbaar als ze iemand bestudeerde en ze had al twee keer een "kun je het zien?" reactie naar haar hoofd geslingerd gekregen. Al trok ze zich er weinig van aan. En nu was het pauze. Pauze was het meest rotte gedeelte van de dag als je nieuw was op een school. In de klas maakte het nog niet eens zo heel veel uit dat je geen vrienden had, maar in de pauze viel dat ineens heel erg op. Zin om binnen te blijven had Jynn sowieso niet, ze was altijd al meer een buiten mens geweest. Bovendien was het binnen drukker dan buiten en ze wilde rust. Of ten minste rustiger dan binnen. Zigzaggend tussen de verscheidene groepjes door werkte ze zich naar naar de uitgang. Je moest je echt tegen de stroom van leerlingen in werken, en het voelde alsof er snel stromend water tegen haar aan spoelde. Maar tenslotte stond ze buiten. Ze haalde adem. Hier was er ruimte om te denken, rust en frisse lucht. Ze liep langs de muren van het grote gebouw die haar school en woonplek was. Eigenlijk voelde ze zich hier wel meer thuis dan ooit ergens anders, al kende ze niet eens iemand. Nou ja, ze kende Marcial. Alleen zag ze hem nu nergens. Ze leunde tegen de muur aan en haalde een appel uit haar tas. Erg honger had Jynn nooit. Ze liet haar ogen over het school plein gaan - en dan vooral de mensen daarop - maar besloot niet onzichtbaar te maken. Ze wilde openstaan voor mensen die eventueel naar haar toe zouden komen, hoe onwaarschijnlijk dat idee ook klonk. Ze vond zichzelf niet echt het voorbeeld van interessant met haar donkerrode Ramones shirt, zwarte verwassen skinny jeans en zwarte Dr. Martens. Haar zwarte rugzak zette ze tussen haar benen. Een jas had ze niet, want het weer was nog redelijk en ze had het toch niet snel koud. Langzaam nam ze een hap van haar appel en liet ze haar blik weer over de jongens en meisjes gaan die zich naar buiten hadden gewaagd. De meesten zaten bij de fontein, anderen stonde midden op of bij muren. Groepjes, allemaal groepjes. Het irritante was dat je met Jynn niet wist hoe snel ze vrienden ging maken. Met Marcial had ze een vrij makkelijke conversatie gehad, maar of het nog een keer zo ging verlopen kon niemand voorspellen, ze had immers nooit vrienden gemaakt. En hoewel ze eraan gewend was, begon ze het alleen zijn redelijk zat te worden.
Zijn eerste lessen waren net voorbij en al snel had hij een weg naar buiten gevonden en zat hij nu op een van de picknicktafels die dicht tegen de muur stonden. Er zaten verscheidene andere jongens bij hem, wat hun dus eigenlijk meteen als een soort groepje maakte. Niet dat ze dat waren, Tyler had altijd sterker alleen gestaan dan met een hele hoop sukkels om hem heen. Maar yeah hij zou het toch wel een beetje als een afgang zien als hij hier helemaal alleen zat. Keurend trok zijn blik over de menigte heen die zich inmiddels over heel het plein had verzameld, sommige in groepjes anderen waren nog al kinda lonely. En hoewel hij eigenlijk meteen zin had om de boel wat levendiger te maken, besloot hij nog wat te wachten. Het was nu niet dat hij nog geen kennis wou maken met de directeur peoplez, maar dat kon later ook nog altijd. Toch vond hij dit alles maar een beetje saai. Stil zitten was nooit een van zijn sterkste kanten geweest, en nu dus ook niet. Plus, hij was het checken van meisjes al kinda beu en om nu een hele pauze van die pest comments te geven op andere begon ook wel te vervelen na een tijdje dus. Het was niet hij, maar iemand anders van de groep die wat leven in de keet schopte. Die ging heel random de jongen naast hem slaan en zo brak er een heel ‘gevecht’ uit. Iets waar hij zich maar al te graag in wou mengen, maar inmiddels had hij al oog voor wat de jongen zei die naast hem zat. Het ging tot zijn grootste verbazing over de les. Lachend schudde hij zijn hoofd. Hij zou die gasten nooit begrijpen. Doordat de verveling hem toch te groot werd sprong hij van de tafel af en begon heel random rond te wandelen. De hele tijd dat hij op de tafel had gezeten, had een bepaald iemand zijn aandacht vast gehouden. Althans zonder dat diegene het zelf merkte. Zo zelfzeker als maar zijn kon wandelde hij op het meisje af dat een Ramones shirt aan had. Tegenwoordig zag hij iedereen zo’n shirt dragen, waarschijnlijk kende ze de groep niet eens. Over zijn schouder bengelde zijn rugzak heen en weer en uiteindelijk kwam hij tot stilstand. Tyler leunde met zijn schouder tegen de muur en stond zo vlak naast het meisje. ‘Hi.’ Glimlachte hij breed. Hm, ze leek een nieuweling, althans dat zou verklaren waarom ze hier alleen stond en anders was het gewoon een beetje zielig. Nonchalant ging de jongen even door zijn haren. ‘Dus, de Ramones, ken je hun muziek of ben je gewoon weer een of andere mee loper?’ Als ze de muziek niet kende, had hij haar zo juist toch een beetje beledigd. Maar ach, hij was recht voor de raap dat kon niemand hem ontkennen. Voor even schoot zijn blik naar zijn handen, waar nog de sporen waren overgebleven van de laatste les. Kleine brandwondjes die nog behoorlijk prikte. Maar die zouden wel genezen binnen de kortste keren dus veel zorgen moest hij zich er niet om maken.
Ze nam een tweede hap van haar appel. Zelfs deze school was saai. Er gebeurde hier wel bijzondere dingen, maar nog steeds vond ze aardrijkskunde slaapverwekkend en snapte ze niets van wiskunde. En ze was nog steeds in haar uppie in de pauze. En er gebeurde eigenlijk niks in de pauze... Te vroeg gesproken, aan de andere kant begonnen twee jongens elkaar in mekaar te rammen. Jynn rolde met haar ogen en wende haar gezicht af. Ze wist niet wat haar lichaam zou doen bij het zien van zoiets. Soms leek ze wel een Klasse 5, alsof haar mutatie haar over nam, maar dat was natuurlijk niet zo. Dit was maar tijdelijk. Of, dat hoopte ze - anders had een nogal groot probleem. ‘Hi.’ Jynn keek met een ruk op. Er stond een jongen voor haar. Een nogal lange jongen, met bruin haar, groene ogen en een nogal afgetraind lichaam. Zijn haar stond omhoog door middel van gel. Jynn had te neiging om het plat te duwen, voor de grap. Hij leunde met zijn schouder tegen de muur en stond eigenlijk net iets te dicht op haar. Ze moest niet te veel contact hebben, tot een keer haar energie kwijt was geraakt. En dus stapte ze van hem vandaan, niet eens de moeite nemend het onopvallend te doen. ‘Dus, de Ramones, ken je hun muziek of ben je gewoon weer een of andere mee loper?’ kwam er uit de jongen zijn mond. Jynn grijnsde en haalde een hand door haar blonde haren terwijl ze een snelle blik naar beneden wierp, op haar shirt. Ze bracht haar hoofd weer omhoog, boorde haar helder groene ogen in de zijne en nam een hap van haar appel. Ze kauwde snel, hem strak aan starend. 'Dude, ik ken ze. En jij kent mij duidelijk niet want als ik iets niet ben is het een meeloper. Maar dat verwonderd me niets. Waarom zou een wannabe-topmodel aandacht schenken aan... mij.' ze schudde dramatisch haar hoofd en hapte weer in haar appel. Met een nadenkend gezicht kauwde ze. Het was beter als ze gelijk even wat duidelijk maakte. 'Kom niet te dicht in mijn buurt, wil je. En raak me al helemaal niet aan als het niet nodig is. Ik ben een tijdbom. Te veel energie... halve ninja... lang verhaal.' sprak ze zelf verzekerd. 'En dat ik de Ramones ken... Ik ken ze en vind hun muziek ook wel leuk maar het zijn nu niet echt mijn favorieten.' voegde ze er op het laatste moment nog aan toe, voordat ze weer een hap uit haar appel nam en hem weer strak aan staarde. Ze probeerde altijd mensen hun karakters af te lezen, maar erg goed was ze daar niet in. Ze zag wel hoe de jongen zijn blik even naar beneden schoot. Jynn's ogen volgden zijn blik. Op zijn handen zaten allemaal kleine brandwondjes, maar ze vroeg niks. Als ze iets had geleerd in de tijd die ze had doorgebracht in het ziekenhuis was het wel dat je mensen nooit naar hun wonden moest vragen. De meesten vonden dat niet bepaald fijn.
Tyler fronste even toen ze een pas naar achteren deed en daardoor dus de afstand tussen hen vergrootte. Stonk hij of zo? Nee, hij had gedoucht, misschien was het wel zijn adem of iets. De neiging om zijn adem te checken was uitermate groot, want ergens irriteerde het hem best wel dat ze like zo droog een stap naar achteren deed zonder een verklaring te geven of zo. Tyler versterkte zijn grip om de band van zijn rugzak om zichzelf te weerhouden van dat te gaan doen. Het had wel een verklaring, zoals alles hier. Toen de grijns op haar gezicht doorbrak verscheen die van hem ook weer spontaan. Oké, stiekem was het wel een beetje vreemd eerst gaat ze afstandelijk doen en dan opeens hop gaat ze lopen grijnzen naar hem. Meiden.. Toch, iets aan dit meisje had er wel voor gezorgd dat hij met haar zou gaan praten. Naja, hij zou wel zien of hij nog een verklaring ging krijgen of zo, en zo niet was dit tijdsverlies geweest. Zijn ogen bleven een hele tijd op haar gezicht hangen, de rest had hij stiekem al van in de verte gescand dus yeah nu leek het toch wel even alsof hij zich gedroeg en echt geïnteresseerd was. Ja, stiekem was hij dat echt wel, maar yeah hij was en bleef Tyler. Toen ze eindelijk antwoorde begon hij te lachen. ‘Als je zo over jezelf praat is het logisch dat ik je niet ken, hm? En een wannebe topmodel zeg je, bespeurde ik daar nu een compliment? Oh, en vergeef me tegenwoordig is iedereen een meeloper als het om kleding gaat so yeah..’ Grijnsde Tyler breed. Ja, hij vond dit alles uiterst vermakelijk. Like, ze ging eigenlijk gewoon tegen hem te keer, noemde hem een wannebe topmodel, ja het streelde zijn ego wel een beetje als hij moest toegeven. Wanneer ze haar uitleg begon over waarom ze net achteruit was gestapt veranderde hij even in zijn ernstige zelve en knikte kort. Oké, ja het was nu niet bepaald cool of zo van dat tijdbom gedoe maar zijn adem stonk alleszins niet dus daar moest hij zich geen zorgen over maken. Nonchalant haalde hij zijn vrije hand door zijn haren en liet zijn blik even naar het groepje gaan waar hij daar net bij had gezeten. Ergens was het best wel grappig. Tyler kon zich wel een van de meer populaire jongens hier noemen, en eigenlijk was hij zo’n grote egoïst, maar toch stond hij hier nu bij een compleet vreemde die duidelijk niet had verwacht dat hij hier zou staan. Ergens leek het echt op zo’n typisch filmverhaaltje, except het deel van, en ze leefde nog lang en gelukkig, dit was uiteindelijk nog de echte wereld so. Door het feit dat hij een beetje was afgedwaald had hij enkel het laatste gehoord van wat ze zei. Ze had in ieder geval al een goeie smaak in muziek, dat kon hij wel appreciëren. ‘Hm, wie zijn je favorieten dan?’ Er klonk werkelijk interesse door in zijn stem. Yeah, als er iets was waar hij over kon praten was het wel muziek. Stiekem kon je hem eigenlijk ook wel vergelijken met een soort van muziek guru, de dingen die hij daar over wist waren onbegrensd. ‘Ik ben Tyler trouwens.’
'Dude, ik ken ze. En jij kent mij duidelijk niet want als ik iets niet ben is het een meeloper. Maar dat verwonderd me niets. Waarom zou een wannabe-topmodel aandacht schenken aan... mij.' Met een dramatische blik schudde ze haar hoofd. ‘Als je zo over jezelf praat is het logisch dat ik je niet ken, hm? En een wannebe topmodel zeg je, bespeurde ik daar nu een compliment? Oh, en vergeef me tegenwoordig is iedereen een meeloper als het om kleding gaat so yeah..’ was zijn antwoord. Jynn knikte als antwoord op zijn eerste zin maar trok haar neus extra overdreven op bij de tweede. Oh het was er dus zo eentje. Zo'n gast die alles zo probeerde te draaien dat het toch een compliment was. Terwijl haar opmerking echt geen compliment was. Ze hield niet van perfecte jongens die je zo in een tijdschrift kon tegen komen. Gaf haar maar een schattige jongen, een beetje een softie. 'Ik vergeef je, voor het meeloper-ding tenminste. Want mijn opmerking was zeker geen compliment. Ze hapte van haar appel en kauwde hem fijn. Ondertussen bedacht ze wat haar volgende woorden gingen zijn. Ze bedacht dat het handig was al ze wat dingetjes uitlegde. Anders dacht hij nog dat er iets met hem aan de hand was. Niet dat het haar veel uitmaakte wat hij dacht, maar ach - voor de goede orde... Ze besloot hem gelijk ook maar mee te delen dat de Ramones niet echt haar favorieten waren. Al wist ze ook niet goed wat dan haar favoriete band moest zijn. En dat was precies zijn volgende vraag. Ze dacht na onder het fijnkauwen van een nieuwe hap van haar appel. ‘Ik ben Tyler trouwens.’ stelde de jongen zich toen voor. Jynn knikte. ' Jynn, aangenaam. En eigenlijk... weet ik dat niet precies.' mompelde ze uiteindelijk vertwijfeld. 'Maar ik houd erg van poprock en punkrock. Hangt ervan af hoe ik me voel, welke ik precies leuker vind. Poprock eerder als ik vrolijk ben. Bandjes als 5 Seconds of Summer en Paramore en zo... en Punkrock als ik me minder goed voel. Vooral Sleeping with Sirens. King for a day, van Pierce te Veil en Kellin Quinn - de zanger van Sleeping with Sirens - is een van mijn lievelings nummers.' voegde ze er wat zelfverzekerder aan toe. Haar ouders waren nooit echt blij geweest met haar muziek smaak. Als ze het nu bekeek wist ze eigenlijk niet zeker of haar ouder sowieso wel blij waren geweest met háár. Toen ze erachter kwamen dat ze een mutatie had noemden ze haar zelfs een monster. Jynn beet op haar lip, ineens had ze geen zin meer in haar appel en met een sierlijk boogje mikte ze hem in de prullenbak twee meter verderop.
