Being Patient

Een antwoord kwam niet. Ergens had ze die ook niet verwacht, maar toch baarde het haar zorgen. Ze wist niet wat komen ging en wilde dat hoogstwaarschijnlijk ook niet weten, maar helaas leek Brandi andere plannen te hebben. Ze voelde hoe de grip om haar keel werd verstevigd en hoe het steeds moeilijker voor haar werd om adem te halen. Zoey wilde haar mond opentrekken en wat zeggen, maar het enige wat ze voor elkaar kreeg was snakken naar adem. Iets wat ook niet echt lukte. De paniek welde langzaam in haar op en hoewel ze er tegen probeerde te vechten, lukte het haar niet om er daadwerkelijk tegen in te gaan. Ze was te zwak. Te zwak om Brandi uit haar trance te halen en te zwak om haar eigen emoties aan de kant te schuiven. Pas toen ze een gefrustreerde schreeuw hoorde, voelde ze hoe de greep rond haar keel plots was verdwenen. Haar eerste reactie was wederom een enorme hoeveelheid lucht naar binnen krijgen, waarop ze direct begon te hoesten. De bekwaamheid om te praten was ze verloren, evenals de concentratie om na te denken. Het enige wat ze nu deed was adem proberen te halen en haar lichaam weer onder controle te krijgen. Verwarring overspoelde haar al snel. Was dat dezelfde Brandi die haar net in de woonkamer ook probeerde…? Zoey haalde nog een paar keer diep adem, proberend nu niet meer te hoesten vanwege het tekort aan zuurstof. Hiervoor ging ze rechtop zitten, maar viel bijna weer terug achterover omdat het duizelde. Nog net kon ze zich vastklampen aan de onderkant van het bankje om zichzelf recht te houden, voordat ze haar hazelbruine ogen op de redhead richtte. Deze zat enkele meters van haar vandaan op de grond en had trillerig haar hand opgericht.

Zoey hief verbaasd haar wenkbrauw op, maar die verdween even snel weer als dat het gekomen was toen ze zich opnieuw duizelig voelde worden. Alsof ze langzaam wegdreef van de werkelijkheid. Meteen hoorde ze een aantal onbekende stemmen in haar hoofd, die haar verscheidene dingen vertelden waar ze niks mee te maken had of geen bal van snapte. Wat was dit? Was dit niet gewoon een droom? Het veranderde langzaam in een nachtmerrie had ze het idee. Steeds meer stemmen verstoorden haar eigen gedachtegang en Zoey zat bijna op haar kookpunt. Als Brandi’s stem niet plots tussen al die andere stemmen had weerklonken, had ze het waarschijnlijk zelf uitgeschreeuwd van woede. Een halfafgemaakte zin was alles wat er verteld werd, maar ergens voelde het niet alsof de roodharige het daadwerkelijk had uitgesproken. Opnieuw gleden haar hazelbruine ogen van de grond naar het meisje dat enkele meter bij haar vandaan zat. Pas toen Brandi verder ging, had ze in de gaten dat dit via telepathie gebeurde. Hoorde ze daarom ook die andere stemmen? Zoey probeerde de rest te blokkeren en alleen naar de redhead te luisteren, iets wat haar nog aardig lukte, ondanks het feit dat ze zich minder kon focussen vanwege het duizelige gevoel. Ze sloot haar ogen in een poging zich meer te kunnen concentreren, waardoor ze niet mee kreeg dat Brandi inmiddels in een andere positie lag. ''Ik heb me als een bitch gedragen, ik weet het. Maar ik mag je en dat gebeurt niet snel. Wat je ook doet... Het spijt me.'' Zoey opende haar ogen weer en deed hetzelfde met haar mond om te reageren, maar toen zag ze de positie waar de redhead in lag en sprong ze meteen op van de bank. “Brandi?” vroeg ze voorzichtig. Reactie kwam er niet. Gehaast liep ze naar het meisje toe. “Brandi?!” Inmiddels zat ze nu naast de roodharige geknield op de grond en onderzocht haar. Het leek erop dat ze geen enkele reactie meer ging krijgen, waardoor opnieuw paniek in haar opwelde. Wat moest ze in godsnaam doen? Het eerste wat in haar opkwam was een bezoek brengen aan de ziekenzaal, maar ze was niet zeker of ze genoeg kracht had om haarzelf en Brandi daarheen te brengen. Zoey slaakte een zucht, plaatste haar ene arm onder de roodharige haar knieën en de andere onder haar hoofd. Vervolgens telde ze tot drie en zette genoeg kracht om recht te komen met het meisje. Er restte nu nog één belangrijke vraag. Waar was ook alweer de ziekenzaal?

Met haar laatste beetje kracht was ze de kamer in gesprint en had haar vriendin op het dichtstbijzijnde bed neergelegd. Toen er iemand naar haar toekwam om te vragen wat er was gebeurd, vertelde ze alleen dat Brandi flauw was gevallen en hoogstwaarschijnlijk haar mutatie had geforceerd. Wat er verder was gebeurd vertelde ze niet, hoewel ze niet zeker was waarom niet. Misschien omdat ze dacht dat wat er tussen hen gebeurde, tussen hen bleef. Zoey werd toen verteld om even te blijven wachten buiten, wat ze dan ook deed. Na enkele minuten kon ze weer terug naar binnen om naast het bed van Brandi te gaan zitten. Ze was nog niet wakker, maar in ieder geval wel veilig. Zelf voelde ze nu ook het effect van de avondval en de gebeurtenissen die zich af hadden gespeeld, maar ondanks het feit dat ze moe was, bleef ze wakker. Ze zou niet rusten voordat de redhead haar ogen open deed, zelfs al duurde het dagen voordat deze wakker werd. Drie minuten na zichzelf dat te hebben voorgenomen, besloot ze om even haar ‘ogen te laten rusten’ en liet haar armen kruislings op het bed vallen, waar ze haar hoofd oplegde. Het duurde niet lang of ze was zelf bewusteloos.

De dagen die volgden spendeerde Zoey meer bij Brandi dan wat anders. Zelfs al was ze lichamelijk niet aanwezig in de ruimte, dan ging haar gedachte wel naar de redhead uit. Elke minuut dat het meisje haar ogen gesloten hield, was een minuut waarin ze zich zorgen maakte. Ondanks dat kon ze zich toch nog op andere zaken concentreerde wanneer ze dat wilde, zodat Melody en Melissa op hun beurt niet zouden vragen wat er aan de hand was. Maar ook wanneer ze alleen door de gangen van de school zwierf, wist ze zichzelf nog niet door te laten draaien door haar eigen gedachtes. Zeker niet toen ze op een zekere dag langs twee mannelijke mutanten liep en net hun woorden wist op te vangen. De aanleiding van het gesprek interesseerde haar maar bitter weinig. De rest van de woorden, echter, trokken haar aandacht. “Zo’n aansteller, niet dan? Ze is zo vaak in de ziekenzaal, die rooie,” hoorde ze de één tegen de ander zeggen. Zoey stopte abrupt met wandelen en bleef stokstijf op haar plek staan. Ze wist over wie het ging. “Ja, echt een aandachttrekker,” kwam de reactie. Inmiddels had ze zich naar de twee omgedraaid, maar die hadden geen flauw benul van haar acties, te druk bezig met hun gesprek. “Ik zou haar nog steeds doen, though.” Dit was de druppel. De woede die in haar op was komen borrelen, had nu een kookpunt bereikt. Hoe konden deze twee gasten zo over iemand praten die ze niet eens kennen? Blind door woede stapte ze op de twee jongens af, greep de ene bij zijn schouder en dwong hem om te draaien door ruw eraan te trekken. “Bitch, wat was dat?” siste ze tussen haar tanden door. Hoe het daarna precies was gegaan wist Zoey niet meer, maar veel woorden werden aan elkaar vuil gemaakt en er werden flink wat klappen uitgedeeld.

Met behulp van andere mutanten die toentertijd toevallig langsliepen, werden de drie va elkaar afgetrokken en na wat gezeur werd ze naar de ziekenzaal gebracht om nagekeken te worden. Ze moest toegeven dat ze pijn had, maar dat ging ze natuurlijk niet hardop zeggen. Het was dat de aanwezige zuster oog voor detail had en aan haar lichaamshouding merkte dat er iets niet klopte, waardoor Zoey noodgedwongen in een bed werd gelegd en werd verteld dat ze moest rusten. Een slim idee was het echter niet, want haar bed stond vlak naast die van Brandi, die, tot Zoey’s spijt, nog steeds niet wakker was. Het was haar schuld dat de roodharige in deze toestand verkeerde, of niet soms? Wat een idioot was ze toch. Ze had iets verknald en in plaats van het goed te maken, maakte ze het erger. Zelfs al had Brandi haar vergeven, op de één of andere manier. Iets wat ze in haar eigen ogen niet eens verdiende. Zoey zuchtte, gaf toe dat ze had verloren en draaide haar hoofd weg. Haar hazelbruine ogen nu gericht op het plafond, probeerde ze haar hoofd leeg te maken zodat ze de rust kon krijgen die haar was voorgeschreven. Langzaam sloot ze haar oogleden, maar het duurde vrij lang – voor haar gevoel althans – voor ze daadwerkelijk in slaap viel. Achteraf gezien was dat misschien niet zo’n goed idee geweest.

Zodra Zoey haar ogen weer opende, merkte ze dat ze niet meer binnen lag. Ze zat buiten. Op een grasveld. Een bekend grasveld. Ze keek vlug om zich heen. Was dit niet waar– Meteen toen ze zich herinnerde waar ze precies was, keek ze in twee pijnlijk bekende ogen. Zoey gilde inwendig. Hier wilde ze niet zijn. Ze wist wat zich nu ging afspelen, maar ze kon zichzelf niet stoppen. Voor ze het wist had ze haar mond geopend en had ze haar diepste en tevens enige geheim eruit gefloept, waarna haar beste vriendin haar hart in duizend stukken zou breken en weg zou lopen. Ze wilde het alleen niet horen. De woorden die als vlijmscherpe messen in haar hart zouden boren. Om de stekende pijn in haar wang die nog moest komen niet te vergeten. Zoey deed haar best om de woorden te negeren, maar ze kon zich niet bewegen toen Samantha haar hand omhoog hief en die tegen haar gezicht liet neerkomen. In dat korte moment had ze haar ogen gesloten, die ze enkele seconde later weer opende om Sam aan te kunnen kijken, maar in plaats van haar eerste crush zag ze Brandi voor haar zitten. Verward knipperde ze een aantal keer, maar het bleef de roodharige die in haar zichtveld zat. Wat haar nog meer verbaasde was het feit dat het meisje naar haar toe bewoog en zachtjes haar lippen tegen de wang aandrukte waar zo net nog tegen aan was geslagen. De pijn verdween meteen en het voelde alsof haar hart op dat moment uit haar borstkast zou springen. Het voelde zelfs echt. Wacht, was het dat niet…?

In slechts enkele seconden had de zwartharige haar ogen weer geopend. Wederom staarde ze naar het saaie plafond van de ziekenzaal, maar daar wendde ze haar blik snel vanaf. Eerst draaide ze haar hoofd naar Brandi’s bed, die – verbazingwekkend genoeg – leeg was. Vervolgens keek ze richting de deur. Het was duidelijk dat de roodharige niet meer aanwezig was, dus ze moest ergens anders zijn. Zonder aarzelen ging ze rechtzitten, hoewel dat stroef ging omdat er een pijnsteek door haar lichaam ging. Bah, die gast had haar flink te pakken gehad. Grijnzend keek ze op. Helaas voor hem had zij hem even goed te pakken gehad. Zoey duwde zich van het bed af en liep richting de deur om de kamer te verlaten. Ze stopte echter in de deuropening, zich afvragend waar de redhead nu eigenlijk was. Als zij dagenlang in een bed had gelegen, waar zou ze dan heen gaan? Haar antwoord kwam al snel. Naar buiten. Ze vervolgde haar weg en wist uiteindelijk Brandi te vinden. Dat was simpeler dan ze had gedacht. “Hey daar slaapkop,” begroette ze het meisje met een glimlach op haar gezicht. Zo te zien was ze in orde. “Had je frisse lucht nodig?”

Meteen toen ze Brandi zag gingen haar gedachtes naar de droom die ze net nog had gehad. Ergens begreep ze hem wel, maar het verwarde haar alleen maar meer. Waarom zou ze zo plotseling over dat ene moment van jaren geleden dromen als ze daar allang overheen was? Kwam het omdat ze opnieuw voor iemand was gevallen en dit opnieuw moest doorstaan? Wat het ook was, ze kon het wel aan. Hoopte ze. Nee, ze kon het gewoon aan. Anders was ze niet… Zoey. Dan was ze haar naam niet meer waardig. Ze had zichzelf beloofd niet zomaar op te geven en zeker niet met vrouwelijke dingen zoals ‘liefde’. Ze was nota bene onder de jongens opgegroeid, minus haar twee nichtjes dan, dus zomaar iets vrezen stond niet op haar lijstje. Zelfs Brandi niet. En die had haar inmiddels al twee keer laten inzien dat het leven zo voorbij was. Inmiddels had de redhead haar al opgemerkt en begroette haar terug, maar in tegenstelling tot Zoey deed ze dat niet met een glimlach. Ze reageerde ook al kortaf op de zwartharige haar vraag, wat ervoor zorgde dat er een frons op diens voorhoofd verscheen. Zoey keek toe hoe haar vriendin haar blik op de grond richtte en zichtbaar slikte. Had ze soms iets verkeerds gezegd? Verward keek ze het meisje aan, die voor een moment weer haar blik omhoog richtte en daardoor blauw met bruin kruiste. Het verbaasde haar niet eens meer hoe ze kon ‘verdrinken’ in die ogen. Alsof ze in een andere dimensie terechtkwam waar ze niet eens bestond.

De vraag die Brandi’s lippen verliet verwarde haar alleen maar meer. Waar kwam die opeens vandaan? Als aan de grond genageld bleef ze stil toekijken hoe de roodharige een paar passen naar achteren zette en op de rand van een bloemperkje ging zitten. Hoe moest ze daarop reageren? Het leek er niet op dat haar metgezel er nog veel aan toe ging voegen. Zoey keek ietwat omlaag, waardoor ze haar blik weer op het meisje kon richten en opende haar mond. “Nee. Niet echt,” reageerde ze. Langzaam en voorzichtig zette ze een stap richting Brandi en liep toen zelf richting het bloemperkje, zodat ze plaats kon nemen naast de redhead. “Dat heb ik nooit,” vertelde ze, haar mondhoeken ietwat omhoog gekruld in een bescheiden glimlach en haar ogen nu op de lucht gericht. “Maar dat weerhoud me nergens van.” Ze was niet iemand die een uitdaging uit de weg ging, hoe het ook uitpakte. Hoe weinig ze er ook vanaf wist. Zoey was niet een persoon die bang was voor iets onbenulligs. Of voor iets dat veel groter was. In tegenstelling tot de meeste meiden van haar leeftijd, stond zij wel stevig in haar schoenen. “Euh… Waar heb ik eigenlijk geen idee van?” vroeg ze uiteindelijk, haar bruine ogen weer op Brandi gefixeerd. Hierdoor merkte ze eindelijk dat deze haar armen over elkaar had heengeslagen. Waarschijnlijk een poging om het warmer te krijgen. Teleurstelling welde al snel in haar op, zichzelf vervloekend dat ze geen vest of iets dergelijks aanhad, anders had ze die om Brandi’s lichaam heen gewikkeld. Terug naar binnen gaan was ook niet echt een optie; het leek er niet op dat de redhead dat wilde. Zonder er echt over na te denken, hief Zoey de arm omhoog die het dichts bij haar vriendin was en wierp een uitnodigende blik naar haar. “Kom op. Ik ben een wandelende kachel! … Well, niet letterlijk, maar ik ben wel redelijk warm.”

Er kwam geen reactie. Geen gesproken reactie in ieder geval. Zoey wist niet wat ze moest verwachten en wat ze nu eigenlijk verwachtte, maar ze verwachtte in ieder geval wel iets. Dat kreeg ze in het begin niet. Brandi had haar wel gehoord en had haar lichaam ietsje naar haar toegedraaid, maar haar blauwe ogen bleven verborgen voor de zwartharige. Dit frustreerde haar lichtelijk, omdat ze zichzelf gek maakte. Wat ging er in de redhead haar hoofd om? Zoey moest weten welke opmerkingen ze kon maken en welke ze beter achterwege kon laten, zodat ze de roodharige niet ongemakkelijk liet voelen. Als dat gebeurde zou ze waarschijnlijk niet meer in haar buurt willen komen en ze wist niet of ze dat wel aankon. Brandi bleef stil en dat maakte haar onzeker. Ze wist niet hoe het kwam, maar dit meisje liet haar emoties voelen waar ze alleen maar van gehoord had. Ze wist dat Melissa een onzeker iemand was en ook wat het inhield, maar zelf had ze zich niet vaak zo gevoeld. Amper. Maar nu leek ze niks anders dan een onzeker persoon, ook al liet ze dat niet merken. Ze voelde zich wel zo. Zelfs toentertijd met Samantha was ze gewoon zichzelf en niet… dit. Kwam dat omdat Sam haar beste vriendin was en ze toen al wist wat ze wel en niet kon zeggen? Bovendien was Sam geen mutant met een vreselijk verleden, maar een gewoon mens. Een gewoon mens die van haar leven genoot. Brandi had voorheen niet eens geweten wat games waren.

Shit. Haar gedachten gingen weer terug naar die avond. Zoey duwde ze snel aan de kant, proberend niet te denken aan hoe het afliep en die schuld weer te voelen. Nu ze er zo over nadacht begreep ze volkomen dat Brandi doodstil was en haar niet eens aan wilde kijken. Misschien kon ze maar beter vertrekken en het meisje alleen laten. Voordat ze echter op kon staan, voelde ze hoe twee handen op haar wangen werden geplaatst, waardoor ze haar blik vragend op de roodharige naast haar richtte. Deze zat naar haar toegedraaid en Zoey inmiddels ook naar haar. Vrijwel meteen keek ze in die blauwe ogen waar ze eerder al om gevraagd had, maar veel tijd om daarna te kijken had ze niet. Brandi leunde al snel naar voren en drukte abrupt haar lippen tegen die van Zoey. Hazelbruine ogen sperden verrast iets verder open, maar na een seconde of twee smolt ze al weg in het moment en sloot ze volledig. Gebeurde dit echt of zat ze nog in die vreemde droom van eerder…? Nee, dat kon niet. Als dit al een droom was, dan moest dit een nieuwe zijn. De arm die Zoey uitnodigend in de lucht had gehouden, rustte inmiddels op Brandi’s schouder en zat lichtjes om diens nek heen gewikkeld. Haar andere hand gleed voorzichtig naar de roodharige haar heup, terwijl ze zich van binnen wel als gelei leek te voelen. Een vreemd en toch herkenbaar gevoel kwam in haar buik opzetten. Het boeide haar niet eens meer of dit een droom was of niet. Of was dit karma? Alhoewel… Kon ze het in elkaar slaan van iemand wel rekenen als een goede daad?

Zoey had niet eens door dat haar ene hand met een plukje rood haar was beginnen te spelen, totdat ze weer ietsje terug op aarde leek te komen. Om één of andere rede welde er paniek in haar op en ze kwam al snel erachter waarom. Brandi was net uit een diepe slaap ontwaakt. Had ze wel door wat ze aan het doen was? Zoey kreeg het behaaglijke gevoel van niet. Hoewel het als een eeuwigheid voor haar had aangevoeld, waren in werkelijkheid maar een paar seconde verstreken en, ondanks dat ze ervan genoot, was zij degene die de kus verbrak. Voorzichtig plaatste ze haar handen tegen Brandi’s schouders en duwde haar ietwat naar achter, terwijl ze zelf ook wat van de redhead weg leunde. Ondanks dat de paniek zich sneller meester van haar had gemaakt dan ze had gehoopt, toverde ze een glimlach op haar gezicht. Misschien dat het in haar ogen zichtbaar was, maar voor de rest verborg ze het. Ze verborg het zo goed als ze kon. “… Brandi? Is alles… Goed?”

Haar huid voelde tintelend aan op de plekken waar Brandi haar aanraakte. Het was een vreemd en toch plezierig gevoel die ze absoluut nog niet kwijt wilde. Inmiddels speelde de redhead nu met een plukje van haar haren, zoals zij dat net met een rood plukje bij de ander had gedaan. Woorden konden niet beschrijven hoe ze zich daarbij voelde, but then again, de woorden zou ze toch niet kunnen vinden. Nog niet eens een poging tot doen. Haar bruine ogen kruisten de blauwe van Brandi nogmaals, waarin ze de bepaalde emotie waar ze voor gehoopt had in zag. Het was geen besef dat zich iets verkeerd afspeelde. Het was geen pijn. Zoey kon het niet anders beschrijven dan lust. Ze wist niet of dezelfde emotie in haar ogen te zien was, maar ze kon wel met zekerheid zeggen dat het gevoel wederzijds was. Natuurlijk was het dat. Al van het begin af aan had zij dat gevoeld. En nu de roodharige op dezelfde manier naar haar terugkeek, kon ze zichzelf alleen maar als één van de gelukkigste op aarde noemen. Goed, misschien was dat overdreven, maar ze had absoluut niet verwacht dat dit ooit zou gebeuren, laat staan dat het deze avond zou gebeuren.

Zoey’s hart sloeg een slag over toen ze Brandi nogmaals naar haar toe zag leunen. Heel even dacht ze dat ze opnieuw belaagd zou worden door diens lippen, maar in plaats daarvan werden woorden gesproken. Woorden die Zoey’s onrust een halt toeriepen en haar onzekerheid in één klap weg liet vagen. Dit was niet iets wat meer één avond zou afspelen. Dit was blijvend, of niet? Op z’n minst tot ze elkaar moe waren, maar de zwartharige wist dat het van haar kant niet zou gebeuren. Zacht gegrom trok haar aandacht, hoewel ze nog altijd half in trance was, maar daar maakte Brandi al snel een einde aan toen ze Zoey’s bovenarm vastgreep. Voordat de zwartharige kon registreren wat er plots gebeurde, bevond ze zich bovenop de redhead. Een lichte blos trok over haar wangen heen toen ze zich realiseerde in wat voor een positie ze halfzat half lag, terwijl haar hart steeds sneller begon te kloppen en adem halen ook wat rapper ging. Brandi sloot de afstand nog een keer door haar lippen weer op die van Zoey te drukken. Deze ging er ditmaal gewoon in op, niet eens meer verrast door wat er gaande was, hoewel de benen die inmiddels om haar heupen haar voor een seconde toch licht verbaasde.

Net op het moment dat Zoey met haar tong langs de roodharige haar lippen wilde gaan, verbrak die de kus, waardoor ze lichtelijk teleurgesteld was. Dat gevoel ebde echter weg zodra ze voelde dat Brandi gewoon doorging, alleen belaagde ze dit keer haar kin en vervolgens haar hals. Alhoewel ze geen geluid had willen produceren en het liever in had geslikt, verliet toch een zachte kreun haar lippen. Ondanks de afleiding die de redhead haar gaf, zette ook zij haar handen aan het werk. Het was gunstig voor haar dat het meisje maar een kort kledingstuk aanhad – een gemakkelijk nachtjurkje van de ziekenzaal zelf – want nu had ze meer bereik dan dat ze met een normale spijkerbroek en shirt had. Terwijl ze met haar ene hand, net als Brandi, de rand van het gesteente vast had gepakt, gebruikte ze de andere hand om over één van het meisje haar benen te strijken. Verder dan dat ging ze echter niet, bang dat ze anders te ver zou gaan ondanks wat er gaande was, maar ze besloot er wel het beste van te maken. Haar aandacht nu gevestigd op zowel Brandi’s onderlichaam als wat de redhead bij haar deed, had ze niet eens door dat er een krachtveld om hen heen was ontstaan. Moest ze dat wel? Dit voelde veel te goed om geen aandacht aan te geven. En zeker die vreemde tintelingen op haar hals. 

Het was alsof al haar frustraties en onzekerheid in één klap was verdwenen. Alsof ze zich eindelijk, na jaren, weer kon uiten na lang in een kooi te hebben moeten leven. Zelfs al was zij niet degene die de ander belaagde met haar lippen. Inmiddels had Zoey haar ogen gesloten en genoot van elke aanraking die Brandi maakte. Het gegrom van de redhead ontging haar niet, maar veel aandacht besteedde ze er niet echt aan. Dat kon ze niet, hoe graag ze het ook wilde. Denken deed ze niet eens meer. Dat deed ze vanaf het begin niet echt, maar nu leek het alsof ze haar brein daadwerkelijk had uitgezet. Als dat niet het geval was geweest, dan kwam het nu wel doordat de roodharige haar tong gebruikte. De geluiden die ze produceerde waren ook geen teken voor Brandi om te stoppen – integendeel, ze ging gewoon door met waar ze mee bezig was. Ze voelde hoe de redhead begon te grijnzen en hoewel ze normaal gesproken wel een domme opmerking hiervoor had, was dat alles behalve waar ze nu aan kon denken. Alsof ze het wel probeerde, maar de woorden als een vreemde waas door haar gedachte heen gingen. Zoey wist niet wat dit gevoel was, maar ze besloot dat ze het wel mocht. Dat ze het niet erg vond om dit vaker mee te maken, ondanks de frustratie dat ze geen woord over haar lippen kon krijgen.

Brandi had zich al snel een weg terug naar haar lippen gebaand. De zwartharige liet haar gewoon haar gang gaan, wetend dat de redhead toch wel op de een of andere manier haar zin zou krijgen bij haar. Normaal gesproken was zij de leider – was zij degene die het initiatief nam, maar dit keer was ze juist de volger. Irritatie voelde ze niet. Niet terwijl ze de lippen van Brandi op de hare voelde. Ongeduld kwam echter wel snel opzetten, aangezien het naar haar mening veel te langzaam voortbewoog. Ze wilde meer; ze wilde verder, maar zodra ze daar de kans voor zag en die wilde nemen, was de roodharige haar weer voor. De hand op haar heup ontging haar niet. Zeker niet omdat die plagend eroverheen streek. Zoey had haar wraak echter snel genoeg; zodra haar hand over Brandi’s bovenbeen gleed kwam er juist bij haar een kreun uit. Triomfantelijk verscheen een klein glimlachje rond haar lippen, trots op wat ze zojuist klaar had gespeeld. Tegelijkertijd gleed er een rilling over haar rug bij het horen van het geluid. God, was dit nog wel gezond? Die rilling vertelde haar van niet, maar het brandende gevoel die in haar buik was ontstaan maakte het tegenovergestelde duidelijk. Dit hoorde ze juist te voelen, of niet soms?

Een zachte grom ontsnapte bij haar zodra ze Brandi’s handen in haar haren en het getrek voelde. Ze verraste zichzelf hiermee, maar werd wederom afgekapt doordat de redhead haar lippen op die van haar drukte. Haar eigen handen waren inmiddels ook wat naar boven afgedreven, voor zover ze naar boven kon. Wanneer ze niet meer verder naar boven kon, werkte ze haar weg weer omlaag en bleef dit een aantal keer herhalen. Ondertussen voelde ze hoe Brandi haar tong tegen haar lippen aandrukte, vragend om entree. Zoey haalde vlug haar lippen licht van elkaar en liet meteen de roodharige haar tong naar binnen glippen. Een klein gevecht voor dominantie ontstond, maar lang duurde het niet. De zwartharige voelde al snel druk aan haar zijde en direct daarop bevond ze zich op de grond, vlak onder Brandi. Verward keek ze naar het bloemperkje waar ze zonet nog op had geleden met de redhead en zag dat die er niet meer als een geheel uitzag. Wacht, wat? Wat gebeurde er daarnet? Terwijl ze één en één bij elkaar optelde, gleed haar blik naar de persoon die boven op haar lag. “Holy shit,” hoorde ze deze zachtjes lachen. Pas op dat moment besefte ze zich wat er gebeurd moest zijn en begon ze vermaakt en hard te lachen. Zelfs toen Brandi haar omhoog hielp en haar aankeek met een blik die vertelde dat ze moesten wegkomen, had Zoey nog de slappe lach. “Nailed it,” bracht ze nog uit, voordat de redhead als een idioot naar de deuren toe rende. Zijzelf wierp eerst nog even een blik op het bloemperkje voordat ze haar vriendin achterna ging. Jean en Lillian zouden dit vast niet op prijs stellen. Misschien moesten Brandi en zij het maar als geheimpje bewaren. “Dat was… iets.”

Zoey liep zo snel als ze kon achter Brandi aan, wetend dat ze heel wat had uit te leggen als ze werd gevonden door één van de leraren. De waarheid zou ze uiteraard dan niet gebruiken. Misschien zou ze zelfs haar mutatie kunnen gebruiken om eronderuit te komen, ook al kon ze in meer problemen terecht komen als ze daar achter kwamen. Ach, zolang ze niet gepakt werd, hoefde ze zich daar eigenlijk geen zorgen om te maken. De energie om de redhead bij te houden had ze waarschijnlijk niet, maar door wat er daarnet gebeurd was, stroomde de adrenaline nog altijd door haar lijf heen. Teveel adrenaline zelfs. Het voelde alsof ze drie marathons kon rennen en dat had ze nog nooit gedaan. Het woord alleen al bezorgde haar nachtmerries. Natuurlijk, bepaalde sporten waren haar ding. Een marathon lopen was er echter geen van. “Dikzak, ben je er eindelijk?” hoorde ze toen de bekende stem van Brandi vertellen. De roodharige had niet eens hoeven lachen of het had bij Zoey al als muziek in haar oren geklonken. “Ja, sorry,” grijnsde ze terug. “Er traden complicaties op.” Ze hoorde een zachte klik achter zich, waardoor ze vermoedde dat de redhead de deur met telekinese dicht had gedaan. Wat jammer dat zij niet over die gave beschikte. Ze had het anders vaak kunnen misbruiken wanneer er niemand in de buurt was om iets voor haar te pakken. Niet dat ze haar eigen mutatie niet mocht, want het was naar haar mening nog altijd één van de beste om te hebben.

Brandi had zich van haar weggedraaid en liep terug richting de ziekenzaal zonder verder nog een woord te zeggen. Erg vond ze het niet, zeker niet nu ze afgeleid raakte door het zicht van Brandi’s heupwiegend loopje. Had de roodharige altijd al zo gelopen? Het viel haar nu pas op. Ze zou bijna denken dat het meisje haar uitdaagde om te volgen, maar ze wist wel beter. Toch? Eigenlijk wist ze helemaal niet beter, maar dat wilde ze ook niet. Zoey volgde het meisje wederom op de voet, hoewel ze abrupt stopte met lopen toen Brandi de ingang van de ziekenzaal had bereikt en zich naar haar omdraaide. “Nah ah, ik ga naar bed,” sprak de redhead plagerig, voordat ze daadwerkelijk naar binnen verdween. Teleurstelling was inderdaad wat ze voelde, maar aan de andere kant vond ze het helemaal niet erg. Al had ze het meisje alleen maar kunnen vergezellen tot haar bed. Dat was genoeg voor haar geweest. Alsof ze haar na een date terug naar huis had gelopen. Hoe vaak ze dat wel niet had willen doen. Ondanks dat Brandi in bed was gaan liggen, liep ze alsnog naar de ingang van de ziekenzaal en bleef in de deuropening staan, leunend tegen de deurpost terwijl ze haar armen over elkaar heen had gekruist. “Plaaggeest,” mompelde ze licht grijnzend, nadat ze een laatste blik op de redhead wierp. Misschien moest zij ook maar naar bed gaan. Of in ieder geval terug naar haar kamer, voordat haar nichtjes nog zouden denken dat ze ergens willekeurig in slaap was gevallen of lag te sterven.