Let's embrace the point of no return & Serena

Wat deed een mens (correctie: mutant in dit geval) als hij of zij niet kon slapen? De een draaide zich nog een paar keer om, woelend in de dekens, de ander telde schapen om in slaap te vallen - maar waarom juist schápen, had Alice zich al afgevraagd sinds ze voor het eerst van de uitdrukking had gehoord - ze zaten hier toch verdomme niet op een boerderij, of wel?
Alice daarentegen had meteen haar dekens van zich af geslagen en was uit bed gesprongen, meteen weggetrokken van de warmte van de dekbed en de kou van de vroege herfstnacht begroette haar als mist die door de muren en ramen van de kamer trok. Ze wilde niet meer slapen.
Nachtmerries hadden haar die nacht geteisterd en het laatste wat Alice nog wilde was haar ogen dichtdoen en keer op keer in die afgrijselijke dromen terechtkomen - opnieuw het levenloze lichaam van Cedric voor zich zien, opnieuw in de kerker gesmeten worden, opnieuw nét niet verdrinken.
Stilletjes, om Lucy niet wakker te maken, had ze haar blonde haren in een staart gebonden, haar joggingbroek en sneakers aangedaan en was ze de kamer uit geslopen - misschien zou een rondje rennen op de atletiekbaan haar gedachten verzetten.
Voordat ze wegging uit haar kamer had ze nog snel haar mp3-speler met de bijbehorende oortjes meegegrist - het blauwe elektronische dingetje was een cadeautje van Clyde en Damian geweest, haar zelfbenoemde personal trainers, die haar hadden gezworen dat sporten veel beter ging als er muziek in je oren dreunde. Lopend door de gang van de slaapkamers draaide ze het apparaatje door haar handen, tikte op het beeldscherm en probeerde iets van een aan-knop of iets dergelijks te vinden waardoor het op zou lichten, maar het scherm bleef op zwart staan.
De blondine was nu al een tijdje op het eiland maar toegegeven - veel van de moderne technologie anno 2035 wist ze niet. Haar nieuwe 'slimme' mobiel had ze nu nog redelijk aan de praat gekregen, maar de mp3-speler was als een soort geavanceerde puzzel voor haar, hoewel het volgens Clyde en Damian een veel ouder apparaat uit de 'middeleeuwen' (haha, de grap!) was. Waarom heette het ding eigenlijk zo? Mp3? De m was simpel - muziek. Maar de p? Muzieks... Peler? En het getal drie dat na die twee letters kwam? Een wiskundig dat aangaf dat het apparaat uit drie stukken zou moeten bestaan?
Ze zou er zo wel achter komen. En anders zou ze het ding wel aan een leraar geven die er wel iets vanaf wist, met het excuus dat het ding 'niet werkte'.
Met de muziekspeler stevig in haar handen geklemd bereikte ze de renbaan en Alice ademde de frisse ochtendlucht in. Een complete baan voor haar alleen, niemand in de buurt. Iets beters dan dit bestond bijna niet.

Zou ze dan toch opnieuw proberen om het apparaat aan de praat te krijgen? Waarom ook niet - als Clyde en Damian beweerden dat rennen zó veel beter was met muziek. Alice wikkelde het witte koord van de oortjes van de mp3-speler af en stopte ze in haar oren, zoals ze andere mutanten wel eens op de school zag rondlopen.
Wacht, wat was dat? Een klein knopje op het apparaat dat ze nog niet had gezien? Op hoop van zegen drukte ze het knopje in en - het beeldscherm lichtte op.
En een techno-liedje dreunde op vol volume dreunde haar oren in.
'GOD!' Geschrokken van het plotselinge harde geluid trok ze de oortjes uit haar oren en smeet het blauwe apparaat een paar meter de renbaan op. Cadeautje of niet, dit ding was iets dat in háár tijd als een vervloekt voorwerp zou worden gezien en daarna waarschijnlijk ritueel zou worden verbrand.
Nog rillend van zowel het harde geluid als de koude ochtendlucht staarde ze voor zich uit, totdat ze opeens het silhouet zag van iemand die ze met haar slaperige hoofd nog niet had opgemerkt (focus, Alice!) en die het schouwspel vast en zeker had zien gebeuren.
Wat een fantastisch begin van de ochtend.

Een betere ochtend kon dit nu al niet meer worden, bedacht Alice zich met een sarcastisch glimlachje op haar gezicht. Want eerlijk, wat was er nou beter dan je in de vroege morgen helemaal kapot schrikken van harde muziek om vervolgens een modern muziekapparaat een paar meter verder tegen de grond aan te smijten? Juist: je in de vroege morgen helemaal kapot schrikken van harde muziek om vervolgens een modern muziekapparaat een paar meter verder tegen de grond aan te smijten terwijl een toevallige toeschouwer gretig toekeek hóe je dat deed en er ook nog plezier aan leek te beleven.

Met haar blik op standje 'woedend' - ze moest zich inhouden om haar ogen niet meteen rood te laten flitsen, anders kreeg ze sowieso Clyde achter zich aan (de blondine wist niet hoe hij het deed, maar hij zou haar vast en zeker op kunnen sporen met zijn secundaire mutatie om altijd op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te kunnen zijn - keek ze het meisje aan dat bijna uit de ochtendmist leek op te doemen, zo plotseling was te ten tonele verschenen - of zo druk bezig was Alice met de muziekspeler geweest dat ze haar niet eens had opgemerkt.
Haar gelach galmde over de renbaan heen, een geluid dat Alice's woede nog verder aanwakkerde, en bijna meteen wilde ze het op een lopen zetten om het meisje aan te vliegen, maar gelukkig kwam zij al in beweging waardoor de blondine al een stuk minder moeite meer hoefde te doen.
De tijd die zij erover deed om dichterbij te komen, gebruikte Alice om het meisje nog eens beter te bekijken. Zwarte broek, grijs shirt, rood haar - en door dat laatste uiterlijke kenmerk kwamen haar gedachtes aan Lucy naar boven, die waarschijnlijk nog vredig lag te slapen in haar bed. Of juist wakker was geworden en zich nu angstig afvroeg waar Alice was, en van die gedachte trokken meteen de rillingen over haar rug. Ugh, als dit akkefietje afgelopen was - wat, als het aan Alice zou liggen, ook heel erg snel zou gebeuren, zou ze weer terug in haar bed kruipen en dan maar met wijd open ogen naar het plafond van haar kamer liggen staren. Alles beter dan hier in de vrieskou met een elektronisch apparaat lopen te klooien en blijkbaar ook nog het risico te lopen om arrogante roodharige meisjes tegen te komen die hetzelfde plan hadden als zij zelf - even wat lopen op de renbaan.
Het meisje had het elektronische ding al opgeraapt (mooi, zo hoefde Alice dat zelf niet meer te doen) en zat er nu wat op te tikken - blijkbaar had het apparaat zowel haar worp van een paar meter afstand als de niet zo zachte landing op de grond van de renbaan overleefd - wat voor Alice al bijna een bevestiging was dat het apparaat op de één of andere manier vervloekt moest zijn.
"Heb je nog nooit een mp3-speler gezien?" bracht het meisje uit - sporen van haar lach die zojuist over de renbaan schalde waren nog in haar stem te horen, waardoor Alice niets liever wilde dan het apparaat uit haar handen te rukken en het roodharige meisje zelf een paar meter verderop de renbaan op te gooien, maar ze wist zich tot nu toe goed in te houden. Wat moest ze nou met die vraag? Eerlijk vertellen dat ze uit de Middeleeuwen kwam, vijfhonderd jaar van culturele, historische en technologische ontwikkeling had gemist omdat ze in een kerker had gezeten en daarna door een roodharige vrouw bevrijd was, naar dit eiland gebracht was en zich sindsdien hier verbleef? Natuurlijk niet.
'Het apparaat dat je op dit moment in je handen hebt,' siste ze, met nadruk op de laatste vier woorden om nog eens duidelijk te maken dat de muziekspeler nog steeds aan haar toebehoorde ook al had zij het ding nu vast, 'heb ik toch wel vaker dan één keer in mijn leven gezien. Wat een verrassing, nietwaar, als je je bedenkt dat ik hem net nog in mijn handen had?'
Het was in ieder geval geen complete leugen.