[AC] Why Did I agree tho? (Open)

Het was allemaal zo vreemd geweest. Hij was er nog maar net, en meteen al had hij spijt dat hij had toegestemd hier naar toe te komen. Toen ze hem zeiden dat de school op een eiland gelegen was, had hij gedacht dat het er redelijk leeg zou zijn. Niet al te veel mensen die hem voor de voeten zouden lopen, niet al te veel mensen die hij zou kunnen pijn doen, waar hij angst voor had maar ook stiekem van genoot. Kyandro slikte even kort en keek nieuwsgierig rond. Hij voelde door de nabije schaduwen dat er nog steeds te veel onschuldige mensen waren op het toch wel grote eiland dan waar hij zich comfortabel mee voelde.

Tranen verschenen in zijn ogen. Hoe kon hij met deze vloek nog verder gaan? Hij had al enkele mutanten gekend en die zagen hun mutatie altijd als een gave. Hij onderdrukte een wanhopig lachje. Idioten… Dacht hij. Hoe kan een mutatie nu een zegen zijn? Vroeg hij zichzelf af. Vooral Kyandro zijn mutatie dan! Hij heeft al onschuldige mensen vermoord gewoon omdat hij geen controle over zijn kracht had. En zijn ziel, zijn ziel die alleen maar duisterder en duisterder werd. Hoe kon hij blijven leven wetende dat hij ooit geen onderscheid meer zou kunnen maken tussen goed en slecht. Dat zijn krachten waarschijnlijk zijn ondergang zouden zijn, en dat hij dat allemaal helemaal alleen moest meemaken. Hij keek rond en zag enkele jongeren op het schoolplein maar niemand die aandacht aan hem schonk, niet dat het ooit al anders was geweest. Het grootste deel van zijn leven had hij geen vrienden gehad. Lag ook wel een beetje aan hoe hij eruit zag, bedekt met tattoos, tunnels in zijn oren. Kyandro was gewoon niet graag zoals de meeste mainstream mensen qua uiterlijk dan. Hij zou er echter alles aan doen om geen krachten te hebben en op dat vlak gewoon te kunnen zeggen van: Ik ben net als jou.

Gefrustreerd stapte Kyandro naar de fontein die zich in het midden van het schoolplein bevond. Lopend water had hij altijd al kalmerend gevonden. Nog steeds met tranen in zijn ogen, zette hij zich op de rand van de fontein. ‘Komaan man, Get a grip! Wees niet zo zwak.’ Zei hij streng tegen zichzelf en hij sloeg zijn vuist naast hem neer op de rand van de fontein. De schaduwen rondom hem trilden en hij keek snel rond of iemand het had gemerkt. Voor zover hij kon zien was iedereen nog steeds bezig met hun eigen ding. Tot hij een paar ogen op zijn lichaam voelde branden. Hij ging niet opkijken. Hij zou afwachten tot die persoon zelf het initiatief ging nemen hem aan te spreken of dat die persoon, zoals de meesten zouden doen, gewoon zouden verder lopen en een freak als hem geen aandacht zou geven.

Terwijl Kyandro aan de rustgevende fontein zat en voelde dat iemand hem in de gaten had, viel het Kyandro op dat de zon door de wolken kwam. Hij keek met een zucht naar boven en genoot even kort van de zonnestralen die de naakte huid van zijn armen leken te strelen. Hoewel zijn krachten zwakker waren in het zonlicht deed het toch deugd. Ja, hij kon natuurlijk meer duisternis opwekken en zo zijn krachten steeds laten pieken maar waarom zou hij dat hier nu doen? Hij ging nu ook de problemen niet zelf gaan opzoeken natuurlijk.

Het duurde Kyandro net iets te lang voor diegene die hem aanstaarde zich bekend maakte. Dus zo subtiel mogelijk keek hij op met een neutrale blik op zijn gezicht en keek even in het rond. Daar zat hij. Kyandro’s ogen kruisten die van een andere jongeman. Het was een slanke, gespierde jonge kerel, niet veel groter dan Kyandro zelf met blonde haren en blauwe ogen. Kyandro zag hoe hij een boek wegstopte en zag hoe de kerel voor hem grijnsde naar hem.

Plots voelde hij het. Een druk in zijn hoofd, het was geen onaangename druk maar nu ook niet meteen iets waar hij enorm vrolijk van werd. Was het de jongen? “Alles goed?” klonk het in zijn hoofd. Kyandro keek geschrokken rond zich heen. Hij hoorde iemand praten maar het was niet de jongen geweest. Zijn lippen hadden niet bewogen. Maar langst de andere kant, er was niemand die anders aandacht schonk aan Kyandro zijn aanwezigheid, dus moest het de jongen wel zijn. Een beetje kwaad keek Kyandro de jongen weer aan en toen hoorde hij het weer. “Ik voelde je emoties hoog oplopen.” Klonk het nu. Kyandro snoof. ‘Dus dan leek het je maar gepast zo even men hoofd binnen te kruipen? Hebben ze je nooit verteld dat dat onbeleefd is.’ Kyandro was de zon alweer vergeten en focuste zich weer op de schaduwen rondom zich. Die begonnen zacht te trillen en de lucht rondom Kyandro leek donkerder te worden. Wat dacht deze jongen wel niet? Zomaar in zijn hoofd kruipen. Moest je maar lef voor hebben! Hoe de jongen Kyandro daarna bleef aanstaren was niet veel beter. Kyandro werd er enorm zenuwachtig van en stond recht. Als deze jongen het zich veroorloofde zomaar zijn hoofd binnen te dringen en hem een beetje te testen zou hij het verkeerd gehad hebben.
“Geen zorgen, ik doe je niets. Mijn naam is Damian, ik kom naar je toe.” Zei de jongen weer in zijn hoofd. Kyandro gaf een klein ongelovig lachje maar voordat hij iets kon zeggen stond de jongen al bij hem en zette zich naast Kyandro neer op de rand van de fontein.

Kyandro balde zijn vuisten en kon de jongen wel een mep verkopen, nog nooit had iemand zoveel lef tegenover hem verkocht. Niet dat Kyandro met veel mensen omging tho, en daardoor konden ze dat ook niet bij hem proberen. Maar toch, dit was onrespectvol. De jongen deed toen iets in gebarentaal en het drong meteen door waarom de jongen in Kyandro’s geest zat. Kyandro ontspande direct en het zonlicht was weer terug. Hij keek de jongen aan en zette zich weer neer. ‘Og god, het spijt me, ik wist het niet.’ Zei hij tegen de jongen en hij voelde zich meteen schuldig dat hij die jongen zo had verwelkomd. ‘Hoor je wat ik zeg of moet ik het denken of hoe werkt dit precies?’ Kyandro voelde zich dom. Hij was zo weinig in contact gekomen met mensen dat hij zelfs niet wist wat hij moest doen met iemand die gebarentaal gebruikte. Kyandro’s emoties laaiden weer op. Waarom moest zo een leven hebben gehad? Wat had hij ooit verkeerd gedaan? Kyandro keek in de ogen van de jongen en betrapte er op dat hij net iets te diep in diens ogen keek dus schoof hij subtiel een beetje naar achter zodat de andere jongen niet meteen weer zou wegwandelen of zich ongemakkelijk zou beginnen voelen. ‘Wel euhmm… Ik ben Kyandro, Black voor de vrienden.' Zei hij en lachte even. 'Ben hier net aangekomen.’ Zei hij een beetje onbehulpzaam. ‘Aangenaam Damian.’ En hij stak zijn hand uit in de richting van de blonde jongen voor hem. Het verdriet dat even in Kyandro zijn ogen had gelegen was verdwenen en er zat nu een sterke, zelfzekere jongen voor Damian.

De blonde jongen was misschien doof of kon niet praten of wat dan ook maar zijn houding was zelfzeker, net als Kyandro. Waarschijnlijk kwam dit door de vele dingen die hij had meegemaakt. Kyandro dacht dat Damian waarschijnlijk veel te verduren kreeg omwille van zijn beperking en hij had meteen al wat meer respect voor de jongen. Kyandro was iemand die niet snel vrienden maakte, maar hij was ook niet het type persoon die zal toekijken hoe een ander ten onrechte word behandeld. Of dit nou een vriend of een vijand was. Kyandro besloot dat hij dat zo zou houden. De jongen, Damian, kon waarschijnlijk goed genoeg voor zichzelf zorgen maar Kyandro beloofde zichzelf dat hij vanaf nu voor Damian zal klaarstaan, of ze nou bevriend raakten of niet.

Hij keek even rond en zag dat enkele mensen op het schoolplein ineens zijn richting uitkeken. Was het omdat Damian nu bij hem zat? Hij schudde het van zich af en keek Damian weer aan. ‘Let maar niet op die emoties van me. Iedereen heeft wel eens zo een uitbarsting van emoties.’ Zei Kyandro terwijl zijn rechtermondhoek naar boven trok en er zo een klein lachje ontstond. Hij bestudeerde de jongen voor hem nog even kort en keek dan weer weg, afwachtend op de stem in zijn gedachten.

Kyandro zag dat Damian het niet te zwaar opnam hoe hij reageerde dus dat luchtte hem stiekem wel een beetje op, ook al liet hij het niet merken. “Kon je niet weten, ik hield je in spanning.” Reageerde Damian op zijn verontschuldiging. ‘Wel, ja da kan je wel zeggen ja.’ Antwoorde Kyandro met een scheef lachje waarna hij Damian weer even aankeek. “Je denkt gewoon wat je wilt zeggen en ik krijg deze door. Als je wilt mag je gewoon praten, ik kan liplezen, en dan antwoord ik in je gedachten.” Antwoorde Damian op vraag van hoe het hele in-gedachten-communiceren nu eigenlijk werkte. ‘No Offence maar ik zal wel gewoon luid op spreken hoor.’ Zei Kyandro. ‘Tenzij het over iets persoonlijks gaat.’ En hij glimlachte even.

Toen Kyandro merkte dat Damian niet had gemerkt hoe hij in diens ogen had zitten staren voelde hij zich een beetje opgelucht. Hij zou het echter niet laten merken tho. Hij zou niet willen dat Damian vragen zou beginnen stellen over zijn geaardheid, of zou denken dat Kyandro stiekem plots verliefd op hem was geworden. Nee, hij zou zelfs niet vertellen tegen Damian dat hij homo was. Die hoefde het niet te weten. Niemand hoefde het te weten. Tot hier toe had dat enkel nog maar voor tegenslag gezorgd als iemand het te weten kwam. Kyandro voelde Damians hand in de zijne terwijl hij zijn “Insgelijks.” Hoorde weerklinken in zijn hoofd. Hij moest toch toegeven dat hij er redelijk snel aan gewend geraakte.

“Ik ben hier nu drie maanden. Het was wennen, neen, het is nog steeds wennen voor me. Hangt er een beetje vanaf wat je hiervoor gewend was…” Kyandro keek Damian aan en zag aan Damian dat hij het hier precies toch nog niet echt naar zijn zin had. ‘Wel, voor mij is dit het enige dat ik nu momenteel een thuis kan noemen...’ Kyandro keek naar de lucht en zag dat het begon te schemeren. Het was hem niet ontgaan dat Damian even door zijn haar ging, net alsof hij ergens schuld aan had. Kyandro onderdrukte een lachje. Hij mocht Damian wel stelde hij vast maar dat zou hij nu nog niet laten merken. Wie weet wandelde Damian zo meteen weg als dit gesprek gedaan was en zag Kyandro hem niet meer terug. Dus hij zou afwachten, afwachten tot hij ongeveer een peiling kon maken van wat Damian van hem vond of hoe hij tegenover Kyandro stond.

Toen Damian antwoorde op Kyandro zijn geruststelling over diens emoties keek hij Kyandro onderzoekend aan. “Dat is waar maar de jouwe piekten nogal snel. Ik wil me niet moeien maar het viel me op. Ik heb vele mensen hun geesten geraakt maar zelden voelde ik zo’n sterke emoties.” Zei Damian met zijn handen in de lucht. Kyandro bestudeerde de jongen en vroeg zich af of hij net zo een eenzaam en moeilijk leven als Kyandro had gehad. Wat hij tot hiertoe uit Damian kon opmaken was in iedere geval al wel dat het niet gemakkelijk heeft gehad. Dit kon natuurlijk verschillende redenen hebben; zijn beperking, slechte ouders, pesterijen… ‘Als het leven niet mee zit zou het inderdaad wel eens kunnen dat emoties snel pieken…’ zei hij met lichte ontgoocheling en een lichte zucht. Hij balde zijn rechtervuist en dacht: Waarom kan ik niet gewoon voor één maal in men leven even gelukkig zijn? Kyandro dacht weer aan Damian. Zou hij die gedachte gehoord hebben? Hij ging het zeker niet vragen in ieder geval. “Het was vreemd en dat trok mijn aandacht. Ik dacht dat je misschien nood had aan compagnie, niet dat ik de beste persoon daarvoor ben.” Kyandro hoorde de stem van Damian in zijn hoofd.  “…Ik dacht dat je misschien nood had aan compagnie…” Dat stukje bleef in Kyandro’s gedachten zitten. Damian had geen idee wat hij had gedaan of gezegd maar dat kleine stukje betekende best wel veel voor hem. Damian bedoelde het waarschijnlijk niet zo of het stelde waarschijnlijk niet zoveel voor voor Damian, maar damn. Dit raakte bij Kyandro toch wel een gevoelige snaar...

Het was jaren geleden dat iemand zelf naar Kyandro was toegestapt en dit soort compassie deelde. Compassie was misschien niet het juiste woord maar hij wist niet wat anders er van te denken. ‘Weet je dat dit best wel veel…’ Voor me betekend. Maakte hij af in zijn gedachten. Kyandro slikte en toen gebeurde het, het gevecht binnenin Kyandro’s lichaam. Binnenin zijn ziel. De Duisternis die begon te borrelen. Kyandro’s houding veranderde meteen. Hij besefte dat hij teveel emoties toonde en dat maakte hem zwak in zijn ogen. Kyandro wou het tegenhouden maar Duisternis was te sterk. De schaduwen rondom Kyandro werden donkerder. De schemering leek plots snel voorbij te zijn want het was in enkele seconden een pak donkerder geworden. Mensen die op een afstand stonden zouden zien dat de fontein in schaduwen gehuld waren en dat eigenlijk nog redelijk licht was. ‘Laat me gerust. Ga weg!’ De woorden kwamen uit zijn mond maar binnenin schreeuwde hij het uit en wou hij niet dat Damian vertrok. Het was gewoon, Waar toonde Damian die sympathie? Wou hij iets van Kyandro? Was hij iets van plan? Na al die jaren gaf er niemand om hem, en nu komt hij op deze plaats en zou deze blonde jongen ineens bezorgd of geïnteresseerd zijn? Nee. Hij wou Damian niet pijn doen maar beter hem nu wegsturen dan dat ze bevriend zouden raken ofzo en hij Damian dan zou zeer doen of kwetsen. Damian kon dan misschien wel gedachten lezen en god weet wat hij nu misschien allemaal las, maar een ding was zeker. En dat was dat Damian nog niet wist waartoe Kyandro in staat kon zijn. Kyandro sloot zijn ogen en voelde zijn krachten borrelen. Toen hij ze opendeed keken zijn ogen recht in die van Damian. Die grote blauwe ogen die hem aankeken. Kyandro staarde en de schaduwen verdwenen en hij kalmeerde. Hij weet niet wat het was maar er was iets aan Damian dat Kyandro gerust stelde. Iets in die geest van Damian voelde vertrouwd aan. ‘Angelo…’ fluisterde hij zacht. De naam was als een rilling in de licht en de wind pikte het gefluister op en voerde het weg.

Kyandro knipperde met zijn ogen en draaide zich met zijn rug naar Damian terwijl hij op zijn lip beet. Damian deed Kyandro denken aan Angelo, zijn beste vriend, de enige vriend die hij had gehad waar hij alles aan kwijt kon, die uit zijn leven was gerukt door de dood. Kyandro bracht zijn handen naar zijn gezicht en begroef zijn gezicht in zijn handpalmen. Weer een golf van verdriet. Damn wat was hij een wrak sinds hij hier was aangekomen. ‘Sorry Damian.’ Zei hij. ‘Ik… Ik weet het gewoon allemaal even niet meer.’ Ik wil gewoon verdwijnen. Dacht hij er achter. Hij haalde zijn gezicht weer op en rechtte zijn rug en keek vooruit. Mensen staarde hem aan, wat hij al wel gewend was. Sommigen Geamuseerd, sommigen gechoqueerd. Eentje was het zelfs aan het filmen. ‘Die spast is hier nog maar een dag en is nu al klaar voor het zottenhuis.’ Wel, als Kyandro zich niet op Damian kon afreageren dan maar op die snul.

Kyandro verdween. Hij was zijn eigen schaduwwereld in gegaan. Het was eigenlijk de zelfde wereld alleen met duistere wezens, en anderen konden hem en de dingen die er leefden niet zien, ook al waren ze steeds rondom hen. Het was er donkerder en er leek steeds een harde wind te waaien. Kyandro stapte op de jongen af en verscheen toen weer in de normale wereld. De jongen keek hem verbaasd aan en voor hij iets kon doen had Kyandro’s diens hoofd vast en trok hem naar beneden en gaf hem een harde kniestoot. De jongen riep en liet zijn gsm vallen. Hij liet de jongen los, keek naar de gsm en trapte die kapot. Hij keek de jongen weer aan en gaf nog eens een boks op zijn toch al gebroken neus en de jongen rende weg. Hij draaide zich om naar Damian en stond plots weer voor hem. De tijd bewoog anders in de schaduwwereld. Wat hier een second was  leek in de schaduwwereld wel een half uur ofzo. Hij keek Damian aan, best al wel een pak opgeluchter en ging weer zitten. Hij nam wat water uit de fontein en dronk wat waarna hij zuchte en zich op zijn rug neerlegde en keek naar de sterren die begonnen te verschijnen.

Kyandro lag op zijn rug de sterren aan de donker wordende hemel gade te slaan en had de dingen die Damian had geroepen in zijn geest tijdens het hele gebeuren maar al te duidelijk gehoord. Het was enkel, dat als hij nu eenmaal Duisternis toeliet hij nog al snel zijn remmingen verloor. Hij hoorde hoe mensen mompelden en zich weg haasten, alsof hij elk moment weer zou kunnen toeslaan. Kyandro was nu wel even afgekoeld. Die jongen had ten slotte zijn verdiende loon gekregen. Hij had het maar niet moeten zeggen en filmen. Nee, Kyandro eiste respect en dat zou hij krijgen, op welke manier dan ook. Ergens vond hij het wel amusant en leuk dat diegene die hem hier nu bezig hadden gezien al wisten dat ze met hem beter niet moesten sollen.

Kyandro was zich nog steeds bewust van Damians sterke aanwezigheid, al was hij wel even stil na wat er gebeurd was. “Wel nu snap ik je bijnaam Black.” Zei de blonde kerel en Kyandro draaide zijn hoofd zodanig dat hij Damian kon aankijken. ‘Ja, inderdaad. Ze namen het wel heel letterlijk.’ Zei hij met een iets wat spottend lachje. Hij merkte hoe Damian een poging deed om luchtig te klinken. Dat haalde echter niet weg dat Kyandro hoorde dat hij toch wel wat verbaasd klonk ook. Kyandro vond dat best wel geruststellend. Nu wist hij dat Damian ten minste wist dat hij ook tot dingen in staat was en dat Kyandro niet zomaar een jongen was waar je mee kon doen wat je wou. “Wat was dat? Ik heb nog nooit een geest zwart zien worden.” Vroeg Damian. Kyandro aarzelde even maar zette zich dan recht. Hij haalde even diep adem en staarde terwijl naar de grond. ‘Dat was mijn zogenaamde gave…’ Zei hij sarcastisch. ‘Dat zwart dat je zag was Duisternis, niet zomaar duisternis maar de Duisternis. Ik kan de schaduwen en alle afschuwelijke beesten die erin leven controleren. Ik kan één worden met de Duisternis en ik kan het mijn wil opleggen.’ Kyandro slikte even en liet zijn ellenbogen op zijn benen rusten en zette zijn hoofd op zijn handen. Zijn helderblauwe ogen keken Damian even aan en hij zag dat Damian niet echt bang was voor hem. De meeste normale mensen liepen weg als Kyandro dit zei, of als ze zijn kracht nog maar zagen. Maar niet Damian, Damian bewees voor de zoveelste keer nog maar eens dat hij anders was.

“Daarom ben je hier hé?” concludeerde Damian, “Om je mutatie in de hand te krijgen, die… duisternis?” Kyandro keek weer op en gaf een korte knik. ‘Ja Damian, daarom ben ik hier. Ik ben hier om te leren hoe ik het beter in bedwang kan houden.’ Hij stopte even en dacht even na. ‘Het is alleen…’ ging hij verder, ‘… dat het vast staat dat ik later slecht word. Like, er is geen twijfel over mogelijk. Het is enkel een kwestie van tijd tot dat Duisternis mijn hart en ziel heeft gevuld met die donkere leegte en ik het verschil niet meer weet tussen goed en slecht.’ Kyandro stond recht en keek even rond. Er was een klein boompje op het binnenplein met een zwakke schaduw maar dat duurde echter niet lang. Kyandro’s lichaam werd weer omgeven door een donkere gloed en zijn ogen werden helemaal zwart. Hij wist niet of Damian het zag aangezien hij met zijn rug naar Damian stond. ‘Nu zie je dit nog en ben ik hiertoe nog in staat.’ Zei hij kijkend naar de boom. De schaduw van de boom werd zwarter, dikker en toen kwam die los van de boom en nam een vorm aan. Het was een tijger. De tijger strekte zich uit en sprong toen naar Damian. Vlak voor Damian stopte de tijger en leek het alsof de schaduw Damians heupen kopjes aan het geven was. Kyandro stond ondertussen naar Damian gedraaid dus nu zou Damian volledig kunnen zien wat Duisternis met Kyandro deed. ‘Maar later zie je enkel dit…’ Zei hij weer en de schaduw veranderde van vorm. Het veranderde in een afschuwelijk wezen, het leek net iets demonisch. In de verte slaakte een meisje een kreet. Kyandro keek in de richting van het meisje en de schaduw verdween. Net zoals ook Kyandro zijn zwarte ogen en gloed verdwenen. Hij keek even naar de grond en Damian zou gezien hebben dat hij net gegroeid was. Hij was echter niet gegroeid, Kyandro zweefde. Hij zweefde naar het meisje toe en fluisterde iets in haar oor. Het meisje knikte en glimlachte en verdween. Kyandro zweefde weer terug naar Damian en wachtte diens reactie af.

Terwijl hij diens reactie afwachtte dacht hij na. Al die tegenslag en slechte dingen in zijn leven hadden Duisternis enkel gevoed. Misschien zou hij toch niet helemaal slecht worden moest hij mensen leren kennen die om hem gaven en er voor hem waren, net zoals Angelo vroeger? Hij glimlachte even door de gedachte aan die jongen en keek toen weer naar Damian terwijl hij even nonchalant over zijn haar wreef, nog steeds zelfzeker en nog steeds alsof hij in orde was. Maar van binnen? Van binnen voelde hij enkel leegte.

“wat heb je tegen haar gezegd?” Wou Damian weten. ‘Wel… niets speciaals. Enkel dat de tijger die ze zag haar zou beschermen en ze niet bang moest zijn van het donker.’ Kyandro lachte flauw. ‘Ik had niet gedacht dat het zou werken maar hey haha.’ Hij krabde even in zijn haar en zette zich terug neer op de rand van de fontein. “Ik kan me moeilijk inbeelden dat jij puur evil zou worden. Niet dat ik je ken.” Zei Damians stem in Kyandro’s hoofd. Kyandro keek in de blauwe kijkers van de blonde jongen. ‘Wel toch is het zo.’ Zei Kyandro vaststellend. Hij vond het wel interessant dat Damian zo gefascineerd was door zijn krachten. Ja hij had even geschrokken toen de tijger op hem afsprong en ja hij had terug gedeinsd toen Kyandro het monster liet verschijnen, maar hij leek het allemaal wel zeer interessant te vinden.

“Hier in de bieb hebben ze van alle soorten boeken, ook over mutaties.” Begon Damian, “Misschien moet je informatie opzoeken over de jouwe. Weet je wat ik denk? Ik denk dat je je gave moet kunnen onderwerpen aan jouw wil.” Toen Damian dat zij zag Kyandro een flikkering in Damians ogen. Was iets wat Kyandro nog niet echt kon plaatsen en keek jongen afvragend aan. “Jij moet de alfa zijn, niet de duisternis. Ik zit in je geest en dat kan niet liegen, je bent niet slecht. Stoot je mutatie niet af als een beperking, neem het aan als een hulpmiddel. En als je puur slecht word dan trek ik je echte geest wel uit die zwarte massa.” Zei Damian. Kyandro glimlachte. ‘Je bedoeld het goed Damian maar het kan niet veranderd worden.’ Kyandro keek rond en zocht naar iets. ‘Het is te donker anders had ik het je kunnen laten zien.’ Kyandro stapte naar Damian toe. Hij kende de jongen maar net en hij had al te veel van Kyandro’s emoties gezien dan dat Kyandro aangenaam vond. ‘Duisternis is niet iets dat je kan tegenhouden Damian. Het is onoverwinnelijk…’ Kyandro leek na te denken, naar woorden te zoeken. ‘Oke neen, dat is het niet. Maar in mijn geval wel. Duisternis is er altijd. Net zoals Licht er altijd is. Bekijk het als Ying & Yang.’ Kyandro raapte een donkere steen op en tekende het symbool van Ying & yang op de grond. ‘De wereld die jij ziet Damian is constant in contact met Duisternis en met Licht. Door dat beide vormen op de wereld bestaan houden ze elkaar in evenwicht en is het een niet sterker dan het ander.’ Hij keek Damian gespannen aan. ‘Mijn ziel kan Duisternis commanderen en dergelijke maar heeft totaal geen kracht over Licht. Doordat Duisternis zo mijn ziel kan inkomen, zonder Licht neemt het beetje bij beetje mijn ziel over. Licht heeft geen invloed in mijn ziel dus heeft Duisternis het voor het zeggen. Maar dat is bij mij.’ Kyandro balde zijn vuist en voelde een woedegolf opkomen maar hij bleef sterk. ‘Mensen, mensen zoals jij, zoals alle anderen hebben beide in hun ziel. Duisternis zit in iedereen en wordt gevoed door lust, verlangens, jaloezie… Maar jullie bezitten ook licht. En dat wordt dan weer gevoed door mensen die je lief hebt en mensen die hun Licht met je delen door om je te geven. Positieve dingen in het leven. Dingen die ik niet heb. En door mijn gebrek daar aan, neemt Duisternis het over.’

Kyandro liet zich achterover vallen maar viel niet hard op de grond. Zijn schaduw ving hem op en legde hem zachtjes neer. ‘Er zit me iets dwars Damian… Daarnet, toen je een deel zag van wat ik kon, zag ik een flikkering in je ogen. Het was alsof je hunkerde naar de macht. Wat was dat?’ Kyandro had het niet van zich los kunnen laten en bleef er over nadenken. Hij legde zijn handen onder zijn hoofd een keek naar de sterren. ‘Als je wilt mag je erbij komen liggen.’ Zei hij uitnodigend en met een knipoog. Oke, die knipoog had er misschien niet bij gemoeten, hetero jongens deden dat niet naar elkaar, toch? Ag so what. Al was Damian hetero, hij was het niet, dus wat maakte het uit?

Nadat Kyandro zijn uitleg had gedaan keek Damian hem aan. “Dan zal ik ook meer duisternis hebben dan licht.” Zei de blonde jongen. Kyandro keek begrijpelijk naar de jongen voor hem en zonder dat Damian het wist bevestigde hij wat Kyandro al had gedacht. Hij had het ook niet gemakkelijk gehad in zijn leven. Het enige dat Kyandro op dat moment kon doen was begrijpelijk knikken.

“Laat me het zo stellen, Kyandro, ik ben opgevoed als een wapen en niet als een persoon. Toen ik mijn gave ontdekte en als zijn mogelijkheden had ik plots de macht om de rollen om te draaien. Ik wachtte te lang tot het eigenlijk te laat was om dat te doen. Als je de macht hebt moet je die gebruiken voor het te laat is. Als je de macht hebt om de Duisternis te onderwerpen doe dat dan voordat het te laat is.” Zei Damian. “Ik verlang naar macht en dat alleen om mijn eigen bestaan te bevestigen. Hier heb ik dat niet nodig, althans toch zelden. Ik wil mijn eigen gave uitbreiden, trainen en het tot mijn mogelijkheid maken in plaats van een beperking of last.” Hij keek Kyandro schuin aan. “Maar ik begrijp dat jouw situatie geheel anders is. Als ik een oplossing had, dan gaf ik je die. Je zou een geweldige persoon zijn om naast me te hebben in een strijd, als dat een compliment kan zijn?”

Kyandro glimlachte schaapachtig. Hij wist niet goed hoe hij moest reageren aangezien het de eerste keer sinds super lange tijd was dat iemand zich nog had opengesteld aan hem. Hij keek Damian aan en wist even niet wat zeggen. ‘Ik begrijp je wel…’ Zei hij uiteindelijk. ‘Moest ik niet geweten hebben wat me te wachten stond had ik er waarschijnlijk hetzelfde over gedacht. Maar helaas.’ Door Damians verhaal begon hij echter wel na te denken. Hoe duister en eenzaam zijn toekomst er ook zou uitzien, hij moest gebruik maken van de krachten die hij had. Zijn lot was toch onvermijdelijk. ‘Je hebt wel gelijk langst de ene kant, over mijn krachten dan.’ Zei hij terwijl hij nonchalant zijn hand in zijn shirt stak en over zijn buik begon te wrijven terwijl hij daar lag. ‘Ik kan beter nu beginnen met mijn kracht onder controle te krijgen. Zodanig dat als ik later slecht ben, ik ten minste een slecht iemand ben die zijn krachten kent en onder controle kan houden. Wat voor een kerel zou ik anders zijn.’ Zei hij lachend.

Hij dacht ook even na over het laatste wat Damian had gezegd. Kyandro kon eigenlijk niet geloven dat Damian had gezegd dat Kyandro een geweldige persoon zou kunnen zijn om naast hem te hebben in de strijd. Misschien zag zijn toekomst er toch iets beter uit, minder eenzaam. Misschien kon hij toch nog mensen krijgen die om hem gaven, waaronder Damian, en misschien nog anderen. ‘Wat je daar op het laatste zei. Dat ik een geweldige persoon zou zijn om naast je te hebben in de strijd… Dank je daar voor. Dat betekend wel wat voor me.’ Normaal zou Kyandro dit niet zomaar toegeven, gezien dat hij Damian nog maar enkele uren kende. Maar hij had wel het gevoel dat hij zich nu toch wel kon openstellen naar Damian toe. ‘Ik had me daarstraks al voor genomen op je te steunen moest je in de problemen komen. Dat klinkt misschien raar en stuff maar je doet me denken aan iemand. Aan een kennis die ik vroeger had.’ Door de gedachte aan Angelo kreeg hij even een krop in de keel. ‘Die persoon betekende heel veel voor me en ik zou alles gedaan hebben om hem te beschermen. Toen ik je leerde kennen had ik door dat je ook moeilijke periodes had, en ik nam me voor er voor je te zijn als je iemand nodig had.’ Hij glimlachte naar Damian en zette zich recht. Subtiel wreef hij even een opkomende traan in zijn oog weg. ‘Dus bij deze: Ik zal naast je staan in de strijd.’ Zei hij formeel en toch wat speels.