Behind Enemy Lines &Noah

Onderwerp: Behind Enemy Lines &Noah wo sep 16, 2015 4:16 pm

When you're cold and alone, heart open and broken

Als er iets was wat hij zichzelf had voorgenomen om absoluut niet te doen, was het verdwalen. Het universum haalde waarschijnlijk een of andere grap met hem uit, want het was natuurlijk al te laat. Hij was verdwaald, in de bovengrondse Vault. De indeling was zo onlogisch, en hij had nog niet eens productiekamers gezien. Hoe kwamen deze mensen aan voedsel, elektriciteit, schoon water? Hij had wel al een pijl gezien met een rood kruis op, wat waarschijnlijk naar een ziekenhuisafdeling zou leiden. Toch iets in deze grote waanzin die hem bekend voor was gekomen. Maar Cloud was niet ziek of gewond, dus hij had het recht niet om die pijl te volgen, toch niet waar hij vandaan kwam.

Daarom was hij net de andere kant uit gegaan, gangen in en uit gelopen.. Hoe was iemand veronderstelt om hier zijn weg in te vinden? Het frustreerde hem mateloos, vooral ook omdat iedereen hier toch wel leek te weten waar hij of zij heen moest. Cloud had ook de neiging om te gaan waar er niet veel mensen waren, en al snel bracht hem dat naar een kamer vol vreemde machines.. Verward keek hij rond, wat was het doel van deze machines? Ze leken niet echt ergens op aangesloten te zijn, en het zag er meer naar uit dat ze elektriciteit verbruikten in plaats van op leverden. Met een zuchtje leunde hij tegen de muur. Okay, hij kreeg echt hoofdpijn van al deze nieuwe dingen..

En om het helemaal af te maken, was hij toch niet zo alleen als hij gedacht had. Een jongen, die voor de verandering ook een keer wat langer haar had (alle jongens leken hun haren hier kort te doen, zijn haar was zelfs langer dan de meeste meisjes hier), was ook aanwezig in de ruimte. Of hij Cloud al had opgemerkt, was nog maar de vraag, maar hij vond het ook zo onbeleefd om zomaar weg te lopen en te doen alsof hij hem niet had gezien terwijl dat wel zo was. "Euhm.. Hi", Zei hij daarom maar, een tikkeltje onzeker of hij hier wel het juiste deed of niet.

Onderwerp: Re: Behind Enemy Lines &Noah wo sep 16, 2015 4:46 pm

Noah zat nu al vier jaar op deze school en had de afgelopen paar jaar doorgebracht met het zoeken naar plekken waar niet zo veel mensen kwamen, die rustig waren. Natuurlijk waren er vaak genoeg mensen spelletjes aan het spelen op een van de game machines, maar niet tijdens de lessen. Noah had momenteel geen les en in plaats van in de bibliotheek te gaan zitten, waar het weliswaar stil was maar nog steeds mensen aanwezig waren, had hij gekozen voor de game hall. Want ondanks dat het hier niet stil was, een aantal van de machines hielden maar niet op met hun toeters en bellen, was het hier wel leeg. Hij had de hele ruimte voor zichzelf en hij genoot van de rust die het hem gaf. Geen suizend geluid in zijn oren, geen schaduwen die zijn gedachten verduisterden. Pure rust.

Hij zat met rug tegen een van de machines aan met een boek op zijn schoot. Natuurlijk had hij liever het spelletje op de machine gespeelt en ergens deed het hem pijn dat hij dat niet meer kon. Vroeger was gamen een van zijn hobbies geweest. Het was niet zo dat er geen games waren voor mensen die blind waren, die waren er namelijk genoeg. Het probleem was dat Noah er geen had. Dus in plaats daarvan bewogen zijn vingers zich over de pagina van het boek dat hij voor Engels moest lezen. Hij was nooit een snelle lezer geweest, maar om een of andere reden vond hij Braille nog steeds lastig.

Voordat hij de voetstappen van iemand hoorde, voelde hij de schaduw al. Snel zocht hij naast zich naar de zonnebril die hij af had gedaan toen hij hier was gaan zitten. Al schaamde hij zich niet voor de littekens rond zijn ogen, hij hield niet van de vragen die ze vaak opriepen. Zijn handen klemden zich om de randen van het boek terwijl hij probeerde de schaduw weg te duwen. Dat was iets waar hij mee geoefend had sinds hij hier les had gehad, maar veel vooruitgang had hij nooit geboekt. Toch vervaagde alles iets, de datum, de pijn. Alles wat hij nog voelde was een zekere duisternis die aan de rand van zijn bewustzijn lag.

"Euhm.. Hi," hoorde hij de jongen zeggen en hij wendde zijn gezicht in de richting van de stem.

"Hallo," antwoordde Noah bijna net zo aarzelend als de jongen. Zachtjes sloot hij het boek op zijn schoot, hij had toch geen zin meer zich te verdiepen in de woorden van Charles Dickens.

Onderwerp: Re: Behind Enemy Lines &Noah wo sep 16, 2015 5:31 pm

When you're cold and alone, heart open and broken

Zijn kamer verlaten, was waarschijnlijk de grootste fout van de dag geweest. Vooral omdat hij eigenlijk best eerst die kamer had kunnen verkennen. Er zaten meerdere deuren in, die hij nog niet eens had open gedaan. Was het wel de bedoeling dat hij die open deed? Waarom zaten die deuren daar zelfs in? Aah, zoveel vragen en onzekerheden. Niks hier leek ook maar in de verste verten op zijn Vault, en hij begon zich af te vragen of hij hier ooit wel aan zou kunnen wennen. Hij zag mensen naar buiten gaan, zomaar. Zonder gepaste kleding of wapens. Was het dan niet levensgevaarlijk?

Of ze zaten er gewoon niet mee in, het kon ook goed zijn dat ze hier allemaal knettergek waren geworden door straling of whatever er ook in de lucht zat. In principe wou hij iemand aanspreken om hem de weg naar de slaapkamers terug te tonen, maar hij durfde het niet, voelde zich niet echt op zijn gemak in grotere groepen onbekende mensen. Hier was het nog rustig, dus misschien kon hij hier op de een of andere manier een plan bedenken om terug op zijn kamer te raken.

Toch was hij niet zo heel alleen, en zijn opvoeding en beleefdheid zetten hem aan om de jongen te begroetten. "Hallo," Zei hij terug, net zo onzeker als hem. De jongen droeg een zonnebril, iets wat de Guards soms aan deden als ze naar buiten gingen om in de omgeving te jagen of te patrouilleren. Het was wel duidelijk dat de jongen met iets bezig was geweest. "Sorry als ik je stoor", Zei hij zachtjes. "Als ik wist waar ik heen moest, liet ik je wel met rust, maar ja.. Ik ben een beetje verdwaald", Zei hij, met een geamuseerde toon in zijn stem. Zelfspot natuurlijk. Want ja, wie verdwaalde er nu ook op zo’n klein oppervlak als hier?

Onderwerp: Re: Behind Enemy Lines &Noah wo sep 16, 2015 7:10 pm

Noah schudde zijn hoofd toen de jongen, want aan zijn stem te horen was het duidelijke en jongen, zich verontschuldigde. “Geeft niets hoor,” zei hij zo vriendelijk als hij op kon brengen. “Charlie hier gaat nergens heen,” zei hij grappend terwijl hij op het boek klopte. De gehele cover was wit, het was immers een boek voor blinden, en als iemand een boek niet over een boek zou oordelen op basis van de cover, was het een blind iemand. Het enige op de voorkant waren de titel van het boek (A Tale of Two Cities) en de naam van de schrijver (Charles Dickens) in Braille.

Hij tastte de grond af naast zich waar hij zijn rugzak eerder had neergezet. Hij ritste de tas open en stopte het boek er weer in. Zijn hand raakte de rest van zijn schoolboeken en hij was eraan herinnerd dat hij straks nog een keer een les had. Hij zuchtte van binnen toen hij dacht aan de biologieles die nog op hem wachtte en hij speelde met het idee niet te gaan.

“Verdwaald?” Zei hij terwijl hij overeind kwam. “Waar moet je dan naartoe?” Noah was bekend met verdwaald zijn, al was het al even geleden dat hij verdwaald was geweest in de school. Inmiddels kon hij zijn weg zonder problemen vinden. Maar toen hij net was aangekomen, had hij net zijn zicht verloren en was het een hele opgave rond te lopen, laat staan in de juiste richting zonder dat hij herkenningspunten had. Hij moest toegeven dat hij zich daardoor wel redelijk verplicht voelde iemand anders nu te helpen. “Ik hoef nergens heen dus ik help je graag.” Het was half gelogen, eigenlijk was het bijna tijd voor biologie en ‘graag’ was een beetje overdreven. Hij was er niet op tegen de jongen te helpen maar stond niet te springen. Met een snelle beweging van zijn pols klapte zijn blindenstok zich uit zodat hij ook daadwerkelijk behulpzaam zou kunnen zijn.

Onderwerp: Re: Behind Enemy Lines &Noah wo sep 16, 2015 9:11 pm

When you're cold and alone, heart open and broken

Het moest ook wel weer lukken dat hij net iemand stoorde in zijn bezigheid. Zelf vond hij dat ook niet fijn, maar het was natuurlijk niet de bedoeling geweest. De jongen leek het zelfs niet erg te vinden. “Geeft niets hoor,” Zei de jongen vriendelijk. “Charlie hier gaat nergens heen,” Zei hij, kloppend op het witte boek in zijn schoot. Huh? Had hij het boek nu een naam gegeven of was ‘charlie’ het woord voor ‘boek’ op deze plek? Even keek hij verward, maar herpakte zich toen. Als de jongen het boek Charlie had genoemd, dan was dat maar zo. Hij gaf zijn summons ook namen, dus zo vreemd moest hij het niet vinden.

“Verdwaald?” Zei de jongen, terwijl hij rechtop stond. “Waar moet je dan naartoe?” Cloud was een beetje overvallen door de vraag. Hij had de jongen niet willen storen, laat staan dat hij verwachtte dat de jongen zijn tijd ging verdoen aan hem de weg tonen. “Ik hoef nergens heen dus ik help je graag.” Zei hij nog, om hem te overtuigen. Hij wreef even door zijn haren, gooide ze dan over zijn schouder zodat ze niet in zijn gezicht hingen. "Euhm, de gang naar de slaapkamers, waar de trappen zijn.. Van daar vind ik het wel", Zei hij rustig, al beet hij toen even op zijn lip. "Je mag ook gewoon zeggen welke richting het is", Stelde hij voor. Hij wilde gewoon niemand tot last zijn om eerlijk te zijn.

Onderwerp: Re: Behind Enemy Lines &Noah vr sep 18, 2015 8:55 pm

Noah had de verwarring van de jongen natuurlijk niet door, hij probeerde alleen vriendelijk te zijn. En aangezien de jongen op een vreemde manier nerveus aanvoelde, had hij geprobeerd de sfeer iets lichter te maken met een grapje. Voor zover hij wist was dat dan ook prima gelukt. Hij glimlachte even voor zichzelf, trots op zijn sociale momentje. Hij kon zichzelf ook vertellen dat het willen helpen van de jongen puur vanuit de goedheid van zijn hart was, maar hij wilde gewoon graag een excuus voor niet naar biologie te hoeven. En wat was een beter excuus dan een verdwaald iemand helpen?

“Oh, dat is niet eens zo heel ver hiervandaan,” zei Noah toen de jongen zei waar hij heen wilde. “Wees gerust, je bent niet zo heel erg verdwaald.” Hij glimlachte en keek daarbij in de richting waar hij dacht dat de jongen ongeveer stond. “En ik moet eigenlijk ook ongeveer die kant op,” loog Noah toen de jongen zei dat hij hem ook gewoon de goede kant in kon wijzen.

“Ben je trouwens nieuw hier?” Vroeg Noah hopend dat de jongen zijn nieuwsgierigheid niet vervelend vond. Hij voegde ook maar niets toe over dat de jongen of nieuw moest zijn, of niet zo’n goed gevoel voor richting moest hebben. “Ik ben trouwens Noah,” zei hij terwijl hij in de richting van de deur begon te lopen. Hij hoopte dat de jongen zou snappen dat hij hem moest volgen en Noah luisterde of hij het geluid van voetstappen achter hem kon horen.

Onderwerp: Re: Behind Enemy Lines &Noah

» behind enemy lines.
» Noah De Luca
» Sometimes the best friend of your boyfriend, is your worst enemy (ft. Esther)