Onderwerp: behind enemy lines. zo nov 20, 2016 5:01 pm
behind enemy lines
Zenuwachtig liep de docent rondjes op het dek. Hij wist met zichzelf gewoon geen blijf meer. Hoe het idee ontstaan was dat hij naar het vasteland moest om Mira te redden uit de handen van haar corrupte geheim-agent vader, wist hij niet. Misschien omdat ze hem het meeste konden missen op het eiland, moest het fout aflopen. Of misschien omdat hij zichzelf al deels had bewezen toen hij Topaz veilig en wel op het eiland had gekregen. Al was dat grotendeels dankzij Marshall, die de leiding had genomen over hun missie. Maar Jamie had hem op het hart gedrukt dat hij met zijn snelle denken het verschil kon maken.
En ook deze keer hoefde hij er niet alleen op uit. Aan boord bevond zich Ethan, zijn collega alsook training teacher, met een heel krachtige mutatie. Howard was blij met zijn ondersteuning, want waarschijnlijk zouden ze het nog moeilijk krijgen om Mira te redden. Het zou hem niks verbazen als Roger Ferguson de beveiliging rond zijn dochter had opgevoerd. Van op de boeg van het schip zag hij de skyline van New York al opdoemen. Het was al donker, iets na 21u, omdat dat het beste moment leek om toe te slaan. Howard daalde met de trap af naar het ruim van het schip, waar een ruimte was ingericht met een tafel en wat banken. ”We zijn er bijna”, Vertelde hij, toverde een niet al te overtuigend glimlachje om zijn lippen. Hopelijk zouden zijn zenuwen hem straks geen parten spelen.
Onderwerp: Re: behind enemy lines. zo nov 20, 2016 5:44 pm
In een wereld als dit verbaasde hem niets meer, het verbaasde hem niet dat er ooit een dag zou komen dat de ene helft van de bevolking tegen de andere helft zou zijn … ze deden het al jaren. Maar dat hij midden in dit alles zijn rol moest spelen was misschien één van de weinige dingen die hem had verbaasd. Jamie had iedereen opgetrommeld, Ethan had zijn leerlingen de laatste feedback gegeven van de training en ze dan vroeger laten gaan. Sommigen hadden vragen, anderen waren dan weer blij. Zelf als hij geen gedachten kon lezen dan zou hij het ook ergens wel zien aankomen hebben, de spanning was er al even bij het vasteland, hij hoopte enkel dat wat Jamie te zeggen had geen invloed zou hebben om zijn leerlingen want deze school kwam nog steeds op de eerste plaats. Dus toen hij daar in die lerarenkamer stond, met al zijn collega’s was er geen plaats geweest voor een begroeting, een schouderklopje of een glimlach, iedereen was bittere ernst en ze keken allemaal naar hun schoolhoofd. En dan was er die projectie …
Ethan zat benedendeks, zitten was nooit echt zijn ding geweest dus stond hij naast de tafel door één van de ronde raampjes naar buiten te kijken. Naar de golven die opsloegen tegen de boot, naar de skyline van New York die iedere seconden net dat beetje dichter kwam. Hij hoorde hoe Howard boven over het dek ijsbeerde, hij hoorde de stappen, hij kon bijna de gonzende gedachten horen van zijn collega. Wat ze zouden doen moesten ze samen doen dus nam Ethan al deze rust om zijn gedachten te ordenen, hij hoefde niet te denken aan de leerlingen op Genosha, hij hoefde zich geen zorgen te maken om de andere problemen in de wereld. Hij moest zich enkel focussen op dit, wat hen te wachten stond. Ze zouden Mira bevrijden, een mutant … met mutaties. Hij blokkeerde zijn eigen gedachten af. Hij stelde zijn eigen geest in veiligheid, net als hij het zou doen voor Howard want je wist immers nooit wat er in het vooruitzicht kon liggen. Zijn vingers tokkelden tegen de muur, hij hield ze stil en keek kort naar boven en dan opzij naar het trapje waarvan Howard naar beneden kwam. “We zijn er bijna.” Kondigde Howard aan. Ethan keek kort door het raampje naar buiten, naar die Sky Line alvorens hij richting het trapje legde en zijn hand op Howard zijn schouder legde. Hij keek zijn collega aan, woorden konden niet uitdrukken voor wat er te wachten stond. Er was enkel die blik, die begripvolle blik tussen twee collega’s en Ethan zou alles doen om dit tot een goed einde te brengen, net als Howard dat ongetwijfeld ook zou doen …
Onderwerp: Re: behind enemy lines. zo nov 20, 2016 11:26 pm
Ze kon het niet vatten. Ze kon niets vatten. Of toch niet van de dingen die er afgelopen week waren gebeurd. Niet van de reden waarom ze opeens niet meer naar Genosha mocht, niet waarom dat krantenartikel was verschenen, vol leugens. Er waren enkel en alleen die dag tientallen mensen over de vloer geweest, om interviews van haar vader in de huiselijke sfeer af te nemen over zijn ‘ontdekkingen’ die hij had gedaan op het eiland. Mira had verklaringen moeten afleggen die ze van haar vader had moeten instuderen, geheel tegen haar zin. Ze kon niet liegen, ze mocht niet liegen, want ze wist dat de aanpak die ze dan van haar vader zou krijgen hard zou zijn. Haar vader had haar naar haar kamer gestuurd, een bevel dat ze in ijzige kalmte had opgevolgd. Maar eens ze de deur van haar kamer had dichtgetrokken kon ze de emoties die in haar schuil gingen niet meer de baas. Mira smeet zichzelf op haar kleine bed, greep haar lakens vast en balde haar handen tot vuisten, begroef haar hoofd in haar kussen om het gesnik te dempen. Een zacht gekraak weerklonk van onder haar kussen en ze tastte met een hand naar het krantenartikel dat ze er onder had verstopt. Mira draaide haar hoofd wat opzij in haar kussen en drukte het artikel tegen de muur zodat ze al liggend haar ogen opnieuw over de woorden kon laten gaan.
There are more weapons and facilities for training than there are classrooms and textbooks.
Ze veegde met de rug van haar hand een verloren traan weg en trok haar neus op terwijl ze naar de foto in het artikel keek. De trainingsruimte. Al kon ze er geen verklaring voor vinden hoe de New York Times aan die foto was geraakt. Een zucht vol emotie rolde over haar lippen. Er waren wél meer klaslokalen dan trainingsruimten geweest. Mira herinnerde zich zo de woorden van Mr. Nicholls, dat de training op maat was, individueel afgestemd op elke student. En daarbij herinnerde ze de blik in de ogen van haar vader, een blik vol vertrouwen, vol goedkeuring. Alles wat haar vader op Genosha had gezien en gezegd verschilde dag en nacht met hetgeen er in het artikel was verschenen. Het bracht Mira enkel meer in de war dan dat ze al reeds was. Haar mutatie bracht zoveel vraagtekens met zich mee, zoveel gevaar. Genosha was misschien de ultieme oplossing voor haar geweest, de enige kans op controle en een ‘normaal’ leven. Maar ook dat werd haar ontnomen, door haar bloedeigen vader. En ze wist niet waarom.
Er werd op de deur geklop, Mira keek op maar zweeg. ’Mira?’ klonk een zachte, vrouwelijke stem. Uiteindelijk ging de deur open en kwam haar nanny binnen gewandeld. Mira legde haar hoofd opnieuw neer, keerde haar rug naar de deur en haar gezicht naar de muur. De oudere vrouw had wat grijs in haar donkebruine haar en droeg in haar handen een zilveren schaal waar een dampende tas thee op stond. ’Kom je even hier zitten als je je camillethee drinkt?’ sprak de vrouw, licht dwingend toen ze de schaal op haar bureau neer zette. Mira bleef stil, het artikel had ze ondertussen weer zorgvuldig onder haar hoofdkussen gestoken. ’Mira.’ De manier waarop de vrouw haar naam uitsprak bracht een gevoel in haar naar boven dat ze niet kon benoemen. Zeker door haar emoties die ze niet onder controle had. ’Ik heb geen dorst.’ probeerde ze zo kalm mogelijk uit te brengen. Haar stem klonk gedempt door haar hoofdkussen. ’Je vader wil dat je deze thee drinkt. En ik ook. Daar slaap je goed van.’ Mira ademde huiverend in, drukte zichzelf half recht op haar armen en keerde haar gezicht voor het eerst naar de ongewenste vrouw in haar kamer. In eerste instantie leek de nanny zelfvoldaan, denkende dat het haar gelukt was om Mira op te dragen wat ze moest doen. Totdat ze de blik in haar ogen zag. 'Drink die thee maar zelf.' Mira hief een hand op, bewoog haar vingers in een bepaalde combinatie om vervolgens diep in te ademen en haar krachten op de vrouw los te laten. De gezichtsuitdrukking op het gezicht van de nanny verdwenen als sneeuw voor de zon, haar lichaam leek een soort van robot te worden. Ze nam de tas thee op, dronk hem in een keer leeg, gaf geen kik om de hitte in haar keel. Gehoorzaam. Mira klemde haar kaken op elkaar en staarde naar de deur, om vervolgens te zien hoe de nanny -zonder nog maar een woord te zeggen- haar kamer verliet.
Ze bleef alleen achter op haar kamer, met een zilveren schaaltje op haar bureau en een lege tas thee. Langzaam kroop ze wat rechter, ging met haar knieën op haar bed zitten en leunde met haar ellebogen op de vensterbank van het raam. Ze keek naar alle verlichting in de wolkenkrabbers en op straat die de nacht een stuk minder donker maakten. Maar sinds haar bezoek aan Genosha had ze meer oog voor de zee die ze in de verte nipt kon zien. Mira wist dat achter al die golven ergens een eiland schuil ging waar ze zoveel liever zou zijn, waar ze écht kon leren leven. Ze ademde haar warme adem uit tegen het koude raam en tekende met haar vinger een klein bootje in de condens die was verschenen.
Onderwerp: Re: behind enemy lines. zo nov 20, 2016 11:45 pm
behind enemy lines
Erg lang zou het niet meer duren voor hij zichzelf kon bewijzen. Al was dat nu ook niet echt het doel van deze missie. Hoe dan ook mocht hij het gewoon niet verpesten nu. Er stond veel op het spel. Het krantenartikel was zo ongeveer een oorlogsverklaring. Wat er zoal op de planning stond, wist hij niet. Hij kon niet echt in de toekomst kijken. Maar dat het niet meer veilig was voor mutanten, dat was zeker. En ze konden moeilijk een mutant achterlaten in de handen van de vijand. Een mutant, een kind. Een onschuldig kind, gemanipuleerd door haar corrupte vader. Iets waar Ethan ook mee akkoord ging, ze moesten Mira terug naar Genosha krijgen, en ze zouden er allebei alles aan doen om dat mogelijk te maken.
De blik die de training teacher hem gaf, sprak al die gevoelens die hij ook voelde uit. Howard haalde even diep adem en blies die langzaam uit, waarna hij kort knikte en terug naar boven klom. De boot was ondertussen aan het aanleggen, hij kneep zijn ogen samen en tuurde naar de duisternis van de kade. Als alles goed was, zou er iemand zijn om hen op te halen. Een contact van Jamie die zijn tijdelijke basis op de school van professor X had. En daar zag hij het, een oranje puntje dat even op lichtte, iemand die een sigaret stond te roken. Howard beet even op zijn lip, de zenuwen kwamen weer helemaal terug.
De man schoot zijn peuk weg toen het duo hem benaderde. ”Sabretooth?” Vroeg Howie, aangezien Jamie hem alleen een alias en een beschrijving mee had gegeven. De man knikte gelukkig bevestigen. "Quantum, Mentalist?" Vroeg hij op zijn beurt, waarop Howard even naar zichzelf weest. "Klopt. Ik ben Quantum, dit is mijn collega", Bevestigde hij. Sabretooth liep naar het portier van de wagen. "Geweldig. Laten we gaan, we hebben geen tijd te verliezen. We hebben het gebouw al enkele dagen in de gaten gehouden en het ziet er niet goed uit", Zei de man, die ondertussen was ingestapt. Hij slikte even de brok in zijn keel weg en liep toen rond de wagen, waarna hij ook in stapte en voor de rest Sabretooth zijn ding maar liet doen. Deze keer moest hij tenminste niet zelf voor een vluchtroute zorgen, en al zeker geen vluchtwagen besturen..
Onderwerp: Re: behind enemy lines. ma nov 21, 2016 7:15 pm
Het begrip dat ze wisselden was niet enkel begrip, het was ook een manier om te zeggen dat hij er klaar voor was … niet dat je echt compleet klaar kon zijn voor zoiets. Maar grotendeels wilde hij met het simpele gebaar ook duidelijk maken dat hij er was. Ethan had jarenlang in een politiekorps gewerkt, hij wist hoe het teamverband werkte, hoe hij met dit soort stress moest om gaan. Hij was gefocust en probeerde zijn kalmte grotendeels een beetje door te stralen naar de omgeving. Ondanks dat dit een “missie” was liep hij nog steeds rond in zijn keurig zakenpak, met das en schoongemaakte lederen schoenen. Hij volgde Howard naar boven en bleef op het dek staan kijken naar het beetje van New York dat altijd dat kleine beetje dichter schoof. Op zo’n momenten was zijn hoofd leeg, was er amper iets van informatie of gedachten die hij kon oppikken omdat de mensen zo veraf waren. Maar hoe dichter ze kwamen, hoe meer hij van het nachtleven kon oppikken.
Eens aangemeerd volgde hij Howard over het dok, er was een man aanwezig, een mutant, Ethan kon hem soort van oppikken met zijn gedachten, aanvoelen. En het duurde niet lang voor dat cirkeltje rood het duister verlichtte en zich een man ontdeed van de schaduw. De informatie die ze van Jamie hadden gekregen was compact. Dus van zodra ze aan land waren gekomen hield Ethan meer van de omgeving in de gaten dan dat hij zou doen op een doodnormale trip. Hij pikte dingen op uit de mans hoofd, hij was ook op zoek naar hen. Ethan knikte toen Sabretooth hen bij hun aliassen aansprak. Howard nam meteen de leiding. ‘Aangenaam.’ Knikte Ethan kort. Kon het maar een kennismaking zijn onder betere omstandigheden.
De man gaf kort wat informatie, ze hadden geen tijd te verliezen en het zag er niet goed uit, niet meteen iets waar hij had op gehoopt maar hopelijk mee kon werken. Hij trok de kraag van zijn jas goed en stapte naast Howard in de auto die meteen gas gaf en begon te rijden. ‘Wat aan informatie hebben we al?’ Vroeg Ethan nadat hij een tweetal minuten uit het raam naar buiten had gekeken. S’nachts zag alles er op een bepaalde manier zo rustig uit, haast vredig, konden ze dat ook maar zeggen van wat hen te wachten stond …
Onderwerp: Re: behind enemy lines. ma nov 21, 2016 10:47 pm
behind enemy lines
Het was een hele geruststelling dat hij voor deze missie niet echt al te veel moest improviseren. Het redden van Topaz was zo impulsief gegaan dat er geen plan was gemaakt op voorhand. Marshall was er gewoon vol voor gegaan en Howard was er soort van in mee gerold. Maar nu had Jamie contact opgenomen met Xavier, die op zijn beurt ook een paar van zijn mensen op de job had gezet. Toch zouden hij en Ethan nog steeds naar binnen moeten om Mira op te halen, omdat ze haar dan meteen konden mee nemen naar Genosha. Maar de ondersteuning van Sabretooth, en wie dan ook nog meer betrokken was bij deze operatie, was meer dan welkom.
‘Wat aan informatie hebben we al?’ Klonk de vraag van Ethan, en Howard keek van de training docent naar de man aan het stuur. "Als alles goed is, is Ferguson vanavond niet thuis. Het huis is wel beveiligd, camera's, alarm, twee waakhonden en drie agenten binnen. Plus de nanny, maar die rent waarschijnlijk weg vanaf de boel escaleert", Vertelde Sabretooth. Alsof dat een geruststelling moest zijn. Hij stond liever tegenover de nanny dan tegenover de agenten, laat staan de honden. "Met een beetje geluk kunnen we jullie binnen krijgen via de dienstingang, maar vanaf daar staan jullie er alleen voor", Vervolgde de man.
”Misschien kan één iemand proberen de agenten naar buiten te lokken terwijl de ander naar binnen gaat om Mira te zoeken?” Stelde hij voor. Dan was de situatie met het alarm nog niet opgelost tho. Eenmaal ze binnen waren, zouden ze snel moeten zijn. "Het meisje dat jullie zoeken, zit opgesloten op de bovenste verdieping", Informeerde Sabretooth nog. Howie zuchtte even, haalde zijn hand door zijn warrige afro. ”Dus wat denk je, wie houd de bewakers bezig?” Vroeg hij aan Ethan, met een geforceerd grijnsje om zijn lippen. Hij zou het in principe wel kunnen, maar of hij het zou durven.. Dat was een andere vraag.
Onderwerp: Re: behind enemy lines. di nov 22, 2016 7:22 pm
Hij had er geen hekel aan om stil te zitten, hij deed het gewoon echt niet graag. Er waren maar weinig momenten waarop je Ethan neer zou zien zitten, in zijn lessen, zelf buiten de uren was hij vaak in beweging. Nu hij hier zat in de auto gingen zijn gedachten in overdrive, begon hij alle dingen af te gaan die mogelijk mis konden gaan, of net goed. Maar het was beter om te denken aan de dingen die mis konden gaan. De grootste geruststelling was dat hij niet alleen was, Howard was bij hem en Jamie wist precies op welke locatie ze zaten. Dus hij probeerde dat vooruitdenken een beetje te vermijden, al zeker de mogelijke manieren in hoe dit verkeerd zou kunnen lopen. Dus hij fixeerde zich op andere dingen, strategie, mogelijkheden en dus vandaar ook misschien de vraag die hij luidop gesteld had. Ethan liep niet graag blindelings op dingen af, hij wilde altijd in de mate van het mogelijke voorbereidt zijn. Kreeg hij die niet in informatie of woorden … dan zocht hij die door middel van gedachten en andermans hoofden.
Toen Sabretooth begon te praten draaide Ethan zijn blik weg van het raam en keek door de achteruitkijkspiegel naar de man. Hij probeerde zich het huis voor te stellen, de infrastructuur ervan, de plaatsing van de personen die hij noemde. Zouden er misschien andere mutanten verborgen zitten? Misschien was Mira wel niet de enige … misschien werkte er iemand in dienst als mutant. Het was informatie waar Ethan meteen naar op zoek zou gaan van zodra hij contact kon leggen. Twee waakhonden … hij was al zo’n fan van honden. Toen de man vertelde over de nanny kroop zijn mondhoek miniem een beetje naar boven. Dat zou inderdaad haar beste optie zijn. Ze konden binnen geraken via de dienstingang … Ethan keek opzij naar Howard en knikte zachtjes. Alles was goed, zolang ze maar binnen geraakten.
Toen Howard meteen verder bouwde op het plan liet Ethan zijn hand langs zijn kin glijden, knikte instemmend met de woorden. Op het bovenverdieping …waarom moesten er altijd trappen mee gemoeid zijn? ‘Ik kan de agenten bezig houden.’ Knikte hij meteen instemmend met de vraag. Hij had de ervaring, hij had de mutatie ervoor. Howard zou vast meer succes hebben om Mira mee te krijgen dan eender wie. Dus dit leek hem waarschijnlijk de beste opstelling. Drie agenten was niet zo heel veel … hij had al voor slechtere situaties gestaan. ‘Ik link ons onderling, als er iets zou zijn, van beide kanten of er moet informatie gewisseld worden dan geef je het gewoon door via je gedachten. Hoeven we in ieder geval al niet te praten.’ Bij dat laatste kwam een korte glimlach op zijn lippen, een beetje als grapje en ter geruststelling tegelijk. Minder kans dat ze gehoord of gezien zouden worden als er geen woord werd gewisseld. Hij zag er misschien kalm uit maar ook Ethan voelde wel wat spanning, er stond dan ook enorm veel op het spel …
Onderwerp: Re: behind enemy lines. wo nov 23, 2016 1:55 pm
behind enemy lines
Er waren zoveel onvoorspelbare factoren. Het was eigenlijk een beetje als een wetenschappelijk experiment. Ze zouden pas weten of hun plan gewerkt had eenmaal ze het hadden uitgevoerd. Dat er daarbij wel eens gewonden konden vallen, ongelukken konden gebeuren.. Dat wist Howard als geen ander. Maar het was een risico dat ze moesten nemen. Vooral met die agenten. Iets waar hij niet zo happig was om meteen mee te moeten dealen. Gelukkig bood Ethan al aan om dat voor zijn rekening te nemen. ‘Ik kan de agenten bezig houden.’ Zei hij. De docent gaf hem een dankbaar knikje. ‘Ik link ons onderling, als er iets zou zijn, van beide kanten of er moet informatie gewisseld worden dan geef je het gewoon door via je gedachten. Hoeven we in ieder geval al niet te praten.’ Bood hij nog aan. ”Goed idee, dan kunnen we elkaar ook waarschuwen als er wat fout loopt”, Stemde hij in. Al hoopte hij dat dat niet nodig zou zijn..
De rest van de rit, al duurde die niet lang meer, verliep in stilte. Howard voelde de spanning en zenuwen omslaan in adrenaline, een meer bruikbare vorm van de stress die hem bezig had gehouden. Sabretooth remde af, draaide zich om en keek de beide mannen aan. "Het huis staat op de hoek, de dienstingang zit op de linkerkant. Door het poortje, door de tuin, eerste buitendeur rechts. Normaal is hij open, zo niet moeten jullie een andere manier vinden om binnen te raken", Instrueerde hij nog. "Ik wacht hier tot jullie terug komen, tenzij de omstandigheden het niet toe laten. Veel succes", En met die woorden leek de missie officieel van start te zijn gegaan.
Howard liep zo normaal mogelijk door de straat, probeerde zich niet te verbergen. Dat zou alleen maar verdacht gedrag zijn. Ze wilden de buren, al waren het er niet veel, niet triggeren om de politie te bellen. Na enkele minuten waren ze bij het juiste huis, het netjes wit geverfde poortje draaide zonder piepen open. ”Hopelijk zitten die honden in de achtertuin”, Zei hij zachtjes tegen Ethan, waarna hij het pad op liep en zich naar de muur haastte, blij dat hij in de schaduwen stond. ”Als ik het alarm vindt, kan ik het signaal onderbreken. Misschien denken ze dan dat het een storing is. Maar dat kan pas als ik binnen ben”, Zei hij, waarna hij de deurklink vast greep en Ethan nog even aan keek. Hij drukte de klink naar beneden en opende de deur, om vervolgens binnen te stappen, de donkere gang in.
Onderwerp: Re: behind enemy lines. do nov 24, 2016 8:38 pm
De onzekerheid van deze missie wierp een schaduw over de situatie, zorgde voor net die meer zenuwen, net die meer spanning. Tot voor vijf minuten geleden wist geen van de twee hoeveel personeel er in het huis aanwezig was. Tot voor vijf minuten geleden wist geen van beide welke ingang ze moesten nemen, hoe ze de taken zouden verdelen. Het was Ethan zijn taak om de agenten bezig te houden … terwijl Howard de dienstingang zou nemen. Wat dan met de honden? De nanny … ze kon met gemak Mira haar vader waarschuwen, de honden konden blaffen en nog meer schade aanrichten dan nodig. Zoveel onzekerheden waar ze hun improvisatie zouden bij moeten gebruiken. Howard aan hem linken was de meest logische eerste gedachten, als er iets was zouden ze geen woorden nodig hebben, geen geluid, dus minder kans om betrapt te worden. Ethan gebruikte bijna altijd zijn mutaties tot het uiterste, hoe onvoorspelbaarder de situatie, hoe meer hij ging gebruiken.
De rest van de rit staarde Ethan in gedachten verzonken voor zich uit. Hij probeerde zichzelf voor te bereiden maar meer dan dat ging hij huizen en mensen af met zijn gedachten. Scande hij woorden, flitsen, herinneringen en gedachten van mensen om zo potentieel gevaar uit te schakelen. Er konden geheim agenten op de loer liggen, het zou niet meer dan logisch zijn dat een man als deze, met een mutantendochter, meer dan drie agenten in dienst zou hebben. Dus Ethan ging de hele rit lang alle mogelijke mensen na die hij kon vinden, tot Sabretooth aan toe.
Toen ze stil stonden richtte Ethan zijn blik meteen naar de chauffeur die uitleg gaf. Ethan keek door het raam naar het laatste huis, het huis waar ze Mira zouden van moeten beschrijven. Wat Sabretooth zei was volkomen logisch, dienstingangen deed je niet vaak op slot, de tuin zou misschien wel twee honden bezitten en dan hadden ze nog eens de camera’s. Ethan was goed met alles wat een geest bezat maar vroeg hem niet om camera’s te vinden en uit te schakelen. Hij stapte achter Howard uit, streek zijn das glad en rechte de kraag van zijn jas. Zijn blik was onbewogen, praktisch, hij was er mentaal klaar voor. Hij stal zijn handen weg in zijn kostuumbroek, wandelde naast Howard mee alsof ze beide, een man in zakenpak en man met uit de bol gaand kapsel, een wandelingetje maakten bij nacht. Toen ze bij het keurig geverfde poortje kwam liet Ethan zijn hoofd naar het huis glijden, zijn gedachten gingen op zoek naar de honden. ‘Achtertuin.’ Knikte hij zachtjes op de woorden van Howard. Dat was al één ding waar ze zich niet meteen zorgen om moesten maken. Maar dat leek hem het allerminst, ze had nog steeds de camera’s en de drie agenten. Hij zei niets op de woorden, hij knikte enkel zachtjes, storing was goed, iets van soort afleiding was wel goed, zolang er maar geen argwaan kwam. Terwijl Howard de deurklink vast nam ging Ethan op zoek naar de agenten, voor hem was het mentale, de geest, van een persoon even snel te vinden dan de persoon in kwestie. Door in te tappen op hun bewustzijn kon hij zien welke kant ze uit wandelde en waar ze aan dachten. De eerste op hun pad was vlakbij. ‘Er zit er eentje in de controlekamer, de nanny is in de keuken, één agent loopt het terrein rond en de ander is bij Mira.’ Stuurde hij de gedachten naar Howard, praten was niet nodig, net als geluid maken niet nodig was. Hij kon de agent van boven naar beneden krijgen, dan had Howard vrij spel. Als hij Mira hier weg kon krijgen maar hij in het proces hier moest blijven dan was dat maar zo, de agenten hadden geen mutaties, sowieso dat zij beide de sterkeren waren …
Onderwerp: Re: behind enemy lines. di nov 29, 2016 4:44 pm
behind enemy lines
Eenmaal ze binnen waren, zou het snel moeten gaan. Hoe langer ze binnen bleven, hoe meer kans dat iemand versterking zou inschakelen. Howard werd bijna misselijk van de stress, maar hij moest zich er doorheen pushen nu. Ethan rekende op hem, Jamie rekende op hem, en Mira ook, al wist ze dat zelf nog niet. Hij knikte even toen Ethan hem de informatie door gaf, via zijn gedachten. Hij deed de klink naar beneden en stapte binnen, zag meteen het klaviertje tegen de muur, waar een rood lampje op pinkte. Enter code was af te lezen op het schermpje. Howie legde snel zijn hand tegen de muur, voelde de kabel die het toestel voorzag van elektriciteit, met vlak ernaast nog een kabel. Die was een heel stuk minder ‘actief’, pulseerde zwakjes, als een hartslag. Dat moest de kabel van het alarm zelf zijn.
En daar schoot nu een signaal door. Maar net op tijd kon hij het tegenhouden. "Ik onderbreek nu de stroom van het klavier, dus waarschijnlijk krijgt meneer controlekamer daar een melding van", Liet hij Ethan weten. Vervolgens deed hij wat hij beschreven had. Het schermpje viel uit, het rode lichtje begon nu sneller te pinken, waarna het ook uit viel. Snel maakte hij zich uit de voeten, opende een deur die hopelijk niet naar de keuken zou gaan. Een confrontatie met de nanny was misschien niet zo’n heel goed idee, aangezien dat vrouwmens misschien haar keelgat zou open zetten.
Onderwerp: Re: behind enemy lines. wo dec 07, 2016 5:55 pm
Met een zuchtje draaide ze zich weer om, leunde met haar rug tegen haar muur en liet zich zachtjes omlaag zakken op het bed. Mira richtte haar ogen op de deur van haar kamer, wist -zonder dat ze het kon zien of horen- dat er aan de andere kant een agent stond. Zo ging het al enkele weken: Een extra beveiliging in en rondom het huis. Waarom wist ze niet precies, want alles wat er zich de laatste tijd afspeelde was een groot vraagteken voor haar. Volgens haar vader was het om zich te beschermen tegen de aanvallen van eventuele mutanten, maar in haar ogen leek het er mee op dat ze haar binnen wilde houden in plaats van anderen buiten. Een diepe zucht borrelde in haar op, en net op het moment dat ze haar deken opzij wilde trekken om eronder te kruipen, weerklonk er een luide schreeuw. Hij was afkomstig van de benedenverdieping, en als ze het goed herkent was, was het de stem van haar nanny. Een lichte vorm van adrenaline ging door haar lichaam, en ze plaatste haar voeten in haar pantoffels. Muisstil stond ze op, schuifelde in haar nachtkleedje naar de deur van haar kamer toe. Net toen ze haar hand op de klink wilde leggen weerklonk een tweede, ijzingwekkende schreeuw. Opnieuw van de nanny.
Haar kamerdeur vloog open, de blik van de agent die aan haar deur had gestaan ging de kamer rond, alsof hij op zoek was naar haar. Pas toen hij haar blik vond, kon hij weer ademhalen, al leek hij niet blij te zijn met het feit dat Mira in het midden van de kamer stond, en niet in haar bed lag. Zijn ademhaling was duidelijk gejaagd, wat hoorbaar was toen hij haar aansprak. ’Waar denk jij heen te gaan?’ vroeg hij, zijn stem beefde. ’Nergens.’ De woorden gleden zo snel over haar lippen dat ze allesbehalve geloofwaardig overkwamen. ’Waag het niet om een voet uit je kamer te zetten, juffrouw Kostoglotova.’ Mira haar handen balden zich tot vuisten en ze deed opnieuw een stap naar voren. ’Wat is er beneden aan de hand?’ Ondanks dat ze een lichte zweem van angst voelde, wist ze haar woorden toch zelfzeker uit te brengen. ’Niets waar jij je zorgen om moet maken. Ga terug je bed in.’ Met die woorden weerklonk een luid kabaal van de benedenverdieping, duidelijker hoorbaar omdat haar deur open was. Glas viel stuk, het geluid van metaal op metaal weerklonk. ’Moet jij niet gaan kijken wat er aan de hand is?’ vroeg Mira hem, richtte haar grote ogen op de balustrade van de trap die ze net kon zien vanaf haar perspectief. Ze beefde, kreeg een koud gevoel terwijl het aangenaam warm was op haar kamer. De agent draaide zijn hoofd, maakte aanstalten om naar beneden te gaan, maar twijfelde duidelijk ook om boven te blijven. ’Komaan!’ riep Mira ditkeer, zowel boos als angstig. Met een ergerlijke zucht draaide de agent zich om en liep de trappen af, om te gaan polsen wat er beneden aan de hand was. Mira greep naar haar badjas die achter de deur hing, trok deze aan en knoopte het touw strak rond haar middel. Met haar armen over elkaar geslagen bleef ze in haar deuropening staan, kijkend naar de leuning van de trap terwijl ze beneden geluiden hoorde die ze niet kon plaatsen.
Onderwerp: Re: behind enemy lines. do dec 08, 2016 8:28 pm
Ethan zag alles zo verschrikkelijk geroutineerd en overzichtelijk dat hij bijna zijn eigen stress vergat. Maar ondanks alles wat hij al in zijn vorige jaren had gedaan van politiewerk was dit wel iets om stress bij te krijgen, al temperde hij dat door het doel van de missie. Mira moest hij weg, zo snel en vlekkeloos mogelijk. Jamie had hen beide deze missie gegeven omdat hij op hen vertrouwde en dat was genoeg voor Ethan om volkomen zakelijk en doelgericht voor dat huis te verschijnen. Howard zijn stresslevel spatte bijna van zijn lichaam af, zelf iemand die geen gedachten kon lezen kon zien hoe spannend zijn collega dit vond maar ook hij had een visie. En dat was ruim voldoende om hier beide veilig weg te komen. Dus terwijl ze daar voor die deur stonden achterin wist hij exact wat hij moest doen, hij moest Howard een vrij pad geven naar Mira, dat was zijn deel van de missie. Howard zou zich over haar ontfermen en als alles goed en wel ging waren ze binnen dit en een uur weer op terug weg naar Genosha. Wat er dan ging volgen … dat waren zorgen voor later.
Toen Howard de deur opende keken ze beide meteen naar klaviertje aan de muur. Ethan draaide zich half en keek terug naar buiten terwijl zijn gedachten op zoek gingen naar de man in de controlekamer. Bij de woorden van Howard knikte hij snel alvorens ze elk hun eigen weg op gingen. Hij sloot de achterdeur zorgvuldig zodat de agent op patrouille buiten niets meteen zou vermoeden. Howard ging meteen een ruimte binnen zonder weet te hebben van waaruit de ruimte bestond terwijl Ethan door wandelde richting de controlekamer waar iemand zat die wel heel snel alles op zijn kop kon zetten. Hij trok zijn mouwen keurig recht en bleef naast de deur staan toen hij de klink naar beneden zag komen. ‘Hey Eddie,’ Nog voor de agent verder kon nam Ethan hem in een wurggreep en sleepte hem de controlekamer weer in. De greep was net genoeg om hem buiten bewustzijn te krijgen zonder hem te doden. Hij liet de man zakken en keek zelf kort naar de beveiligingsbeelden alvorens hij opkeek bij het horen van een dramatisch gegil. ‘Howard heeft de nanny ontmoet.’ Mompelde hij tegen zichzelf alvorens hij de beelden allemaal uitschakelde en de kamer weer uit ging.
Hij wilde eigenlijk kijken of Howard in orde was … of de nanny voor dat feit maar zijn aandacht werd getrokken naar de trap waar hij een man bevelen hoorde leven tegen een meisje, dat moest vast Mira zijn. Het duurde niet lang voor hij de agent hoorde de trappen af komen, Ethan stond voluit in het zicht dus stuurde hij een verkeerd beeld door naar de agent, gaf hem de illusie dat het gegil van buiten kwam bij zijn partner zonder zichzelf in de illusie te laten voorkomen. De agent leek even te twijfelen maar wandelde dan door de voordeur naar buiten. ‘Mira is helemaal voor jou Howard, ik hou die agenten buiten.’ Gaf hij via gedachten door terwijl hij zelf terug via de achterdeur naar buiten ging waar de twee agenten in een discussie waren. Het zou niet lang duren voor ze beseften dat er iets goed verkeerd was …
Het alarm was onschadelijk gemaakt, wat hen de kans gaf om toch iets van tijd te rekken. Liefst kwamen ze hier alle drie zonder enige verwondingen van af. Misschien zou zijn hart het onderweg nog begeven van de stress, maar goed, dan was het wel zijn eigen schuld. Het uitschakelen van het klavier zou vast aandacht trekken, dus de twee mannen splitsten zich op. Hij liep een kamer binnen die wel wat weg had van een salon, met wat er in het donker toch uit zag als een paar makkelijke zetels en een salontafel. Snel en geruisloos sloop hij de kamer door, een nieuwe ruimte binnen. Waar wel licht brandde. En iemand stond. De vrouw keek hem met een mengeling van schrik en verbazing aan. Well fuck.
En daar kwam het. Een ijzingwekkende gil. ”Mevrouw, alstublieft, kunt u iets zachter schrikken?” Vroeg hij, op zijn geheel eigen Howie-manier proberend de situatie nog te redden. Niet dat het erg veel hielp. De professor raakte nu toch wel in milde paniek. Nog even en de hele missie was om zeep. Snel keek hij rond, zag een nieuwe deur en trok die open. Een berging. Nice. ”Het spijt me heel erg maar”, Zei hij, maakte zijn zin niet af. Hij maakte een beweging met zijn hand, schakelde daarmee gedeeltelijk de zwaartekracht rond het vrouwtje uit. Een nieuwe gil weerklonk door de keuken, waarbij ze hevig begon tegen te spartelen. Ze zweefde een goeie 10cm boven de grond, recht de opbergruimte in, waarna Howie de deur dicht deed en die blokkeerde met een stoel onder het handvat.
Ondertussen was het Ethan gelukt om de bewakers buiten te krijgen. ‘Mira is helemaal voor jou Howard, ik hou die agenten buiten.’ Kreeg hij door. Howard liet het h’m geen twee keer zeggen, liep richting de trap, die hij met twee treden tegelijk op rende. Nu nog Mira vinden en dan zo snel mogelijk weg hier..
Onderwerp: Re: behind enemy lines. wo dec 14, 2016 9:23 pm
Terwijl ze wachtte op de bewaker om terug te komen kruiste ze haar armen beschermend voor haar borst. Haar hartslag bonkte tot in haar oren en de adrenaline gierde door haar lijf terwijl ze aan haar deur stond. Mira had haar ogen op de trap gericht, kon vanaf haar plaats nog net enkele trappen zien. Minuten gingen in stilte voorbij en een koude rilling liep over haar ruggengraat. ’Vincent?’ riep ze zachtjes de naam van de bekende agent toen het verdacht stil bleef beneden. Ze slikte een brok in haar keel weg en deed enkele stappen naar voren, totdat ze bijna aan de rand van de trap stond. Haar adem stokte toen ze een enorme bos haren naar boven zag wandelen. Een gezicht met een enorme, zwarte bril op de neus, een kledingsstijl die ze niet kon thuiswijzen. Mira had willen schreeuwen, om de agenten te waarschuwen voor de indringer in haar huis, totdat ze hem herkende. Vaag. Verwoed zette ze enkele passen naar achteren, zocht ondersteuning aan de deurlijst van haar kamer. ’Wie bent u?’ vroeg ze met een beverige stem. ’En wat komt u doen?’ Ze kon haast zweren dat ze hem herkende van op het eiland, Genosha. Met grote ogen keek ze de man aan, die ondertussen net zoals haar zich op de bovenverdieping bevond. Hij had een gestreste blik in zijn ogen, wist precies zelf niet wat hij kwam doen of hoe hij hetgene wát hij moest doen ging aanpakken.
Alles wat fout had kunnen lopen, was fout gelopen. De agenten waren dan toch gewaarschuwd, dat er iets niet juist was, en het zou niet lang duren voor ze terug bij Mira zouden komen checken. Ethan kon ze wel even bezighouden, maar ook niet eeuwig. Niet zonder er zijn leven bij te riskeren. En hoewel Mira prioriteit was, zou het verschrikkelijk zijn om iemand op deze missie te moeten verliezen. Dus hij haastte zich naar boven, op zoek naar het meisje, zodat ze hier zo snel mogelijk weg konden. Niet dat hij ver moest zoeken, want het leek er op dat zij hem gevonden had in plaats van andersom. Ze keek hem zowel angstig als zenuwachtig aan. ’Wie bent u?’ Klonk het zachtjes, onzeker. ’En wat komt u doen?’
Howard moest hier een antwoord op improviseren. Alsof hij niet al genoeg tijd had gehad om hier over na te denken, onderweg naar hier. Verdomme. ”Ehh, ik ben Howard Simpson, zeg maar Howie, dat is korter en makkelijker te onthouden en..” Hij kapte zichzelf af. ”Hoe dan ook, Jamie Nicholls heeft me gestuurd, het schoolhoofd van Genosha, weet je nog?” Vervolgde hij haastig. Via de link met Ethan kreeg hij door dat de tijd begon te dringen. ”We komen je halen, het plan is om je mee te nemen naar het eiland, waar je veilig bent”, Zei hij, nadruk leggend op dat laatste gegeven in de hoop dat dat haar over de streep zou trekken. ”Maar we hebben echt niet veel tijd, dus doe snel wat warme kleren aan, zodat we hier weg kunnen”, Droeg hij haar op. Duidelijke bevelen, die hopelijk sneller werden uitgevoerd omdat ze toch iets van structuur in deze chaos brachten.
