behind enemy lines.

‘Klunzig’ was echt precies de goeie term voor hoe Howard om ging met deze situatie en de meeste mensen in het algemeen. Hij wist nooit de goeie dingen te zeggen, of toch niet om mee te beginnen. De stress hielp hem ook niet echt, zijn gedachten stuiterden door zijn hoofd en hij kreeg er geen orde in. Dat was ook te merken aan de manier waarop hij sprak. Het was alsof hij zo veel mogelijk in één keer wou zeggen, in de hoop dat er iets tussen zat wat Mira zou overtuigen om met hem mee te gaan. En dat was uiteindelijk toch het geval. Toen hij Jamie’s naam in de strijd gooide, leek ze met een hernieuwde interesse naar hem te kijken. ’Mij halen?’ Herhaalde ze zachtjes, waarop de man heftig knikte. Zijn haardoos wiebelde hiermee heen en weer. ’Veilig van wat?’ Vroeg ze. Een spijtige blik kwam op zijn gezicht. "Je vader. Hij werkt voor de overheid en hij is anti-mutanten", Vatte hij kort samen. Dat was toch wat ze er van hadden gemaakt.

Mira liep haar kamer binnen, hij bleef de wacht houden aan de trap. Via de link met Ethan merkte hij dat de man er meer moeite mee had om de agenten buiten te houden dan hij had in geschat. Ze waren mutanten om zich heen gewend, waarschijnlijk hadden ze door dat het slechts illusies waren en waren ze gealarmeerd. Het kabaal beneden liet hem weten dat ze onderweg waren. ’Howie?’ Hoorde hij ineens, waardoor hij op schrok uit zijn focus. Mira was nu aangekleed, wees ondertussen naar haar kamer. ’De brandtrap.’ Fluisterde ze. Snel liep de man naar haar toe, volgde haar de kamer in. Ze was bezig met het slot, terwijl hij de deur dicht deed en er iets voor zette dat hopelijk lang genoeg de doorgang zou blokkeren.

Maar Mira had nog slecht nieuws. ’Ik weet niet waar de sleutel is.’ Zei ze. De voetstappen op de trap en haar nervositeit maakte hem op zijn beurt weer gestresst. ’Doe iets!’ Spoorde ze hem aan, en snel schoot hij in actie. Hij liep naar het nachtkastje, woog het even en knikte toen in zichzelf. Hij mompelde een paar formule's, om zichzelf te focussen op zijn mutatie. Vervolgens gooide hij het kastje zo hard mogelijk richting het raam, gaf het extra snelheid met zijn mutatie. De impact was daarbij harder dan die zou zijn als hij het gewoon op eigen kracht had gegooid.

Het raam brak met veel lawaai. De agenten stonden ondertussen al aan de deurklink te trekken. Snel liep hij op het gebroken raam af, kraakte met zijn hiel nog enkele scherpe stukken af, zodat er minder gevaar was om gesneden te worden bij het naar buiten klimmen. ”Kom mee”, Zei hij dringend tegen het meisje. Hij hield haar arm vast om haar te ondersteunen en toen ze buiten stond, volgde hij haar. Zo snel maar veilig mogelijk liep hij de trap af, waar Ethan stond te wachten. Boven werd de deur met luid gekraak ingebeukt. ”We moeten nu naar de auto”, Constateerde Howie, iets wat ze alle drie wel zouden weten. Hij legde zijn hand op de smalle schouder van de mutante en knikte toen naar zijn collega. Nog een korte sprint, en ze zouden in veiligheid zijn. Voor nu.