You have bad days and ... other bad days? [Devon]

Het stond op Storms gezicht af te lezen dat hij over Agnessie aan het nadenken was en dat hij zich de situatie die zich tussen Devon en dat oud vrouwtje had afgespeeld zich zo kon voorstellen. ‘Ik had zo’n oma, iedere keer als ze op bezoek kwam werd ik gebombardeerd met vragen, de eerste was altijd of ik al een vaste vriendin had.’ Devon moest lachen en schudde zijn hoofd van ‘neen’. Natúurlijk had Storm zijn oma altijd moeten teleurstellen bij die vraag, hij zag er nu niet echt het type uit dat achter vaste vriendinnen vistte, en het gebaar dat hij erbij deed bevestigde het enkel maar. ‘Als ik wist dat ze zou komen dan zocht ik iemand op om bij te logeren. God, dat mens kon zagen.’ Devon knikte bevestigend en trok een scheve grijns op zijn gezicht. Kort liet hij zijn gedachten uitwijken naar zijn oma, die zes jaar lang in haar eentje voor hem had gezorgd en hij kreeg een kleine fonkeling in zijn ogen. Hij herinnerde zich er niet meer super veel van haar, maar wel dat ze al de jaren voor hem had gezorgd alsof hij haar eigen zoon was. En dat hij er gebroken van was toen ze overleed natuurlijk. Net zo snel als de gedachten gekomen waren, deed hij ze ook weer verdwijnen, nu was niet het gepaste moment om daarover uit te wijken. Met zijn hand wreef hij kort over de achterkant van zijn hals en nam een diepe teug adem.

De situatie veranderde en het was gewoon voélbaar dat er een verhaal ging komen, een persoonlijk verhaal over Storm dat hij niet aan Jan en Alleman zijn neus wilde hangen, dus Devon zette een serieus gezicht op en keek hem betekenisvol aan. Hij luisterde naar hetgeen hij te vertellen  had, fronste aandachtig zijn wenkbrauwen en knikte op de gepaste momenten. ‘Ik ben een weerwolf, helaas genoeg heb ik niet enkel de volle maan nodig om een moordlustig dier te worden, verhoogde hartslag is genoeg.’ Storm tikte met zijn vinger tegen het schermpje van zijn hartslagmeter en vrijwel meteen vielen de denkbeeldige puzzelstukjes in elkaar. Devon zette zijn tong nadenkend tegen zijn bovenste tandenrij en keek Storm recht in zijn ogen terwijl hij opnieuw een diepe teug adem nam. De geur van hond, -weerwolf om precies te zijn- drong weer zijn neus binnen en hij knipperde langzaam, begrijpend met zijn oogleden. Hij had geprobeerd om het aantal slachtoffers zo laag mogelijk te houden en Devon hield zijn hoofd een beetje schuin, vragend.. ”Heb je..” Zijn wenkbrauwen de lucht in en er kwam een ‘ow’-vorm op zijn mond te staan. Natuurlijk had hij mensen vermoord, en als de legedes klopten zoals Storm zei, dan was het er niet aardig aan toe gegaan. ”Damn Hal, da’s pretty messed up…” mompelde hij met een zware stem en keek nadenkend naar de grond. Devon was rechtuit, zei hoe het was, de nagel op de kop. Dit verhaal was niet wat hij Storm gegeven had toen hij hem voor de eerste maal zag, allesbehalve. Maar het was zo en Devon begreep het. ”Heb je jezelf die zes maanden dan in je eentje opgesloten?” vroeg hij hem toen en keek hem opnieuw zelfverzekerd in de ogen. Devon zag nog steeds dezelfde jongen voor hem, iemand die nog wel eens zijn beste kameraad zou kunnen worden. Dit verhaal veranderde niets aan de manier waarop hij over Storm dacht, integendeel. Als hij kon, dan wilde hij hem helpen, dat stond vast.

Een spontane lach ontsnapte toen hij zag hoe Hal zijn sigaret bijna liet vallen toen Devon hem vroeg als kamergenoot. Zijn reflexen waren onnatuurlijk snel, net zoals die van Devon en hij grinnikte, vond het leuk om iemand te zien waarmee hij zich echt kon vergelijken, waarmee hij zich misschien wel zou kunnen meten. ”Ik heb nog geen kamergenoot, dat meen ik bloedserieus.” Hij kruiste zijn vingers en hield ze plechtig tegen zijn borst terwijl hij Hal uitdagend met een opgetrokken wenkbrauw aankeek, alsof hij de taferelen die zich zouden kunnen afspelen al zo voor zijn ogen zag. ”Je dacht toch niet dat ik de eerste de beste bij mij op de kamer laat slapen hoop ik?” zei hij met een speelse knipoog en gaf Storm een stompje tegen zijn gespierde schouder voordat hij opnieuw de sigaret tegen zijn lippen zette. ”Ik beloof dat ik de verantwoordelijkheid van je punten op me neem.” en terwijl hij dat zei moest hij lachen om zijn eigen, gelogen woorden waardoor de rook verkeerd in zijn luchtpijp schoot en hij kort moest hoesten. Devon wreef met zijn vrije hand door zijn ogen om de tranen die opwelden weg te vegen en moest opnieuw lachen toen hij Storms vernoegd gezicht zag. ”Wat dacht je van ‘Storm in the hall of Devon’?” De manier waarop hij dat zij, alsof hij een sappige nieuwe film aankondigde. Hij gebruikte zijn twee handen om te gebaren naar een onzichtbaar uithangbord voor hen, alsof de letters van de zin die hij net had gezegd daarop stonden te shinen. Met een kinderlijke grijns keek hij opzij naar Storm en wiebelde met zijn wenkbrauwen.

”Hoe ze anders aan hun eten komen?” stelde hij Storms vraag opnieuw, als teken dat hij erover nadacht. ”Goei vraag eigenlijk, heb er geen idee van.” Hij trok de hoeken van zijn mond nadenkend omlaag en krabde aan de achterkant van zijn hoofd. ”Voedselpakketten gedropt door vliegtuigen misschien?” zei hij toen voor de flauwe en grapte het op dezelfde manier als dat Storm zijn ‘theorie’ aan hem verteld had. ”Like I said: De konijntjes hier zijn veel te snel en klein om te vangen.” Hij knipoogde en bedacht op dat moment dat hij zijn mutatie nog niet aan Storm had verteld, iets wat misschien nu wel een goed moment was aangezien hij ook als een open boek was geweest over het feit dat hij een weerwolf was. ”Of ik ben gewoon te groot. Of zijn mijn klauwen niet scherp genoeg. Al twijfel ik aan dat laatste.” De manier waarop hij dat zei, alsof het ergens wel binnen in hem brandde om over zijn mutatie te vertellen aan Storm. Het was een hint. ‘Nog een belangrijke vraag, hoe denken ze hier over alcohol?’ Hij blies zijn wangen bol en hield zijn adem in terwijl hij Storm aanstaarde. ”Je stelt moeilijke vragen Hal.” zei hij schouderophalend. ”Heb nog geen écht feestje gehad sinds ik hier ben aangekomen. Er liggen twee flessen Jack op mijn kamer, maar heb alleen de honey nog maar open gehad voor als ik ’s avonds zin had in een borrel. Maar de school weet er niet van af, dus hun mening ken ik eigenlijk niet over alcohol.” Opnieuw een hint. Hij dacht na of hij hier ooit een schoolreglement had gezien of een infosessie had gehad, maar dat kon hij zich niet herinneren. Waarschijnlijk was hij er gewoon niet naartoe geweest en had hij het papier met de regels kwijt gespeeld. Typisch… "Trouwens Hal.." begon hij uitdagend en kruiste zijn armen over elkaar. "Ik heb je subtiel al verschillende hints gegeven over mijn mutatie, nu is het tijd voor jou om de puzzelstukjes tot een geheel te vormen." Een zachte lach rolde over zijn lippen en hij dacht aan de tips die hij had gegeven. Groot, scherpe klauwen, honing... Verwachtingsvol keek hij naar Storm en wachtte op zijn gok.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Toen hij opzij keek naar Devon zag hij alles bij elkaar vallen, alles viel op zijn plek en eerlijk … Storm was lichtelijk opgelucht. In de buitenwereld had hij het iedere maand geheim kunnen houden door weg te trekken gelijk na volle maan maar hier zou hij dat nooit kunnen. Hier zouden studenten te weten komen wie hij was of beter wat hij was. Hij hoopte dat ze er iets tegen zouden vinden, iets om hem op te sluiten of iets om hem tegen te houden. Ondanks dat hij een stoere kerel was zag hij het hier niet zitten om de mensen hun leven op het spel te zetten. Maar weeral, Storm had hier niet voor gekozen. Hij had er niet voor gekozen gebeten te worden, hij wist zelf niet dat er iets zou gebeuren tot het moment daar was. Dus het was een opluchting om het tegen Devon te zeggen voor anderen het te weten zouden komen. Na zes maanden kon hij er al eens een grapje over maken maar na iedere volle maan werd hij weer bloedernstig als hij las wat hij had aangericht. Helaas hield de wolf enkel van mens en stelde hij geen aandacht aan dieren.

“Heb je …” Storm keek opzij en knikte langzaam. Ja, hij had mensen vermoord en hij was er niet trots voor, hij durfde het amper luidop te zeggen. Hij had de slachtoffers nooit gekend maar dat maakte het er niet gemakkelijker op om hun foto’s in de kranten te zien verschijnen. ‘Messed up is zacht uitgedrukt, ik noem het eerder vervloekt.’ Hij stak de sigaret terug tussen zijn lippen en trok hard, zoog zijn longen vol met hetgeen wat je kon doden, maar helaas, Storm kon helen dus dood zou hij niet gaan. Bij de vraag schudde hij langzaam zijn hoofd en keek opzij naar Devon. ‘Van de ene plaats naar de andere, afstand tussen mij en wat er is gebeurd brengen.’ Hij zweeg even, er kwam een rimpel in zijn voorhoofd terwijl hij na dacht. ‘Ik ben zes maanden geleden gebeten, echt waar, die hele vloek komt omdat ik gebeten werd.’ Hij lachte verloren en schudde vol ongeloof zijn hoofd. Hij was die nacht nooit met vrienden het bos mogen in gaan, het gooide heel zijn leven op zijn kop. ‘Hoe dichter de volle maan komt, hoe prikkelbaarder de weerwolf in me is, ik krijg dan sneller uitbarstingen. Te hoge hartslag, hevige emoties, alles kan eigenlijk een trigger zijn.’ Hij zweeg even en bracht zijn hartslagmeter naar boven en keek ernaar, dom ding. ‘De weerwolf is op zijn sterkst bij volle maan, ik kan de transformatie niet tegen gaan en ik heb niets van controle, het wil gewoon,’ hij zweeg en staarde voor zich uit. ‘doden.’ Prevelde hij. Hij schudde zijn hoofd en bracht zichzelf terug bij de les. ‘De twee dagen na volle maan ben ik zwaar ziek en dan ben ik weer mezelf. De laatste week is altijd het ergste maar voor de rest weet ik mezelf wel te redden. Weinig sociaal contact, me wat afzonderen, geen aandacht trekken, low profile and all that shit. Je kunt je niet voorstellen hoe ik,’ hij wees naar zichzelf, het hele totaalplaatje, de jongen die gek was op meiden, feesten en van die dingen. ‘me toen voelde.’ Hij gaf Devon een veelbetekenend blik. ‘Ik heb het opgegeven en ben hierheen gekomen in de hoop dat ze me er vanaf kunnen helpen of op zijn minst omdat hier mutanten zijn die me kunnen afweren, alles is beter dan onschuldige mensen.’ Sloot hij af. Dat hij nog een andere wolf had vernoemde hij nog niet meteen, het was al veel om dit te bevatten. ‘Maar de legendes zijn behoorlijk nauwkeurig als je het mij vraagt, alles erop en eraan.’ Er kon een klein lachje vanaf, eindelijk.

Dat Devon nog geen kamergenoot had verbaasde hem, maar dan weer, Storm zou ook niet al te vrijuit zijn in het schenken van de tweede helft van zijn kamer. Je moest er namelijk iedere nacht bij samen slapen, bij leven, alles mee delen, dus ja, Devon had een punt om niet meteen iedereen binnen te laten in zijn kamer. ‘Maar ik ben een goede multitasker dus ik kan je flauwe grappen en het werk samen wel aan.’ Hij was er vrij zeker van dat zijn werk niet zou lijden onder de aanwezigheid van Devon. Hij had het jaren zo kunnen doen dus kon hij dat nu ook. “Wat dacht je van Storm in the Hall of Devon” Storm wierp zijn hoofd achterover en begon luidkeels te lachen. De tranen kwamen er letterlijk bijna van in zijn ogen. Hij legde zijn arm op de schouder van Devon en drukte zijn hoofd er kort tegen. ‘Je weet toch als je een uithangbordje hangt dat ik je werk niet meer zal kunnen maken als er constant word aangeklopt.’ Lachte Storm terwijl hij zijn arm terug nam en grijnzend zijn hoofd schudde. ‘Storm in the Hall of Devon.’ Herhaalde hij het zachtjes. Devon was geweldig. ‘Het heeft wel iets.’ Stemde hij uiteindelijk in. Het had zeker iets, zeker het effect dat het zou geven om de rest van de slaapkamers. De andere jongens zouden zich waarschijnlijk gaan ergeren aan hun gedrag en de dames, ach de dames.

Storm kneep zijn ogen zachtjes samen toen Devon begon over klauwen en niet veel later over Jack, oh jum Jack. Ookal ging het meer over het honingdeel van wat Devon zei. ‘Ik stel geen moeilijk vragen, die dingen hoor je te weten. Ik ben praktisch, voorbereidt.’ Hij wiebelde zijn wenkbrauwen en keek opzij Devon. ‘En je weet wat ze zeggen over voorbereidt zijn, het is half je werk. Dus,’ hij maakte zijn zin niet af, Devon zou het wel begrijpen. En dan kwam Devon aan bij het hele “wat is mijn mutatie” stuk. Storm stak zijn kin een beetje naar voren en keek met een scheve grijns opzij naar Devon. ‘Dat merkte ik.’ Hij had de hints begrepen, de honing, de klauwen, Storm had al een vaag idee. ‘Eten je soort niet ook vis, ik bedoel,’ hij zweeg en wees Devon van top tot teen aan. ‘Je ruikt niet naar vis.’ En plots kwam hem iets te binnen, er kwam een grijns op zijn lippen en hij keek opzij naar Devon. ‘Ik hoop dat je ooit Jungle Book gezien hebt, daar doet een waanzinnig musicale beer in mee.’ Hij sloeg zijn handen samen boven zijn hoofd en draaide om zijn as zodat hij achterstevoren liep. ‘Als je van beren leren kan, van slimme beren leren kan, dan is dat iets wat je echt proberen moet. Want hoe je profiteren kan, daar weten beren heel veel van,’ zong hij luidop, hij draaide zich om en zweeg toen er twee meisjes aan kwamen gewandeld. ‘Dames.’ Boog hij plechtig, dat en zijn extreem brits accent deed hen giechelen. ‘Dus je bent een grote bruine beer?’ Vroeg hij dan doodnormaal aan Devon. ‘De grote bruine beer en de grote boze wolf samen in één kamer, moet kunnen.’ Hij knipoogde, het deuntje zat nog steeds in zijn hoofd, daar was zijn buurjongetje altijd schuldig van geweest, een gigantische Disney freak. ‘Maar het is niet enkel het transformeren alleen, ben je ook sterker? Verscherpte zintuigen?’ Vroeg hij dan weer volledig normaal …

Devon kon het zich moeilijk voorstellen hoe sommige mutanten, waaronder Storm, een mutatie hadden waarin ze in een andere vorm shiftte en hun menselijk bewustzijn verloren. Hij kon gewoon niet vatten hoe zoiets mogelijk was, om je eigen lichaam niet in de hand te hebben en dat kwam door zijn eigen mutatie. Devon had in tegenstelling tot Storm de gave om te transformeren wanneer hij het wilde. Het gebeurde onwillekeurig, niet in bepaalde omstandigheden wanneer bijvoorbeeld zijn hartslag te hoog was. Nee, het was gewoon een klik in zijn hoofd maken en BOOM, Ursus. Met licht berouwvolle blik luisterde hij naar Storm die opnieuw zijn verhaal begon te doen. In tegenstelling tot Devon, was Storms mutatie niet aangeboren, iets wat Devon aardig verraste, hij had nooit eerder van zulk fenomeen gehoord. Zeker niet omdat hij ervanuit ging dat weerwolven inderdaad legendes waren. ”Gebeten..” mompelde hij argwanend en voelde hoe een rilling door zijn lijf gaan. ”Waar the hell ben je in godsnaam een weerwolf tegen gekomen?” vroeg hij met een vies gezicht bij de gedachte van oog in oog te staan met zo een beest. Hij wist niet precies hoe hij zich een weerwolf moest voorstellen, maar hij kon wel iets opmaken uit de verhaaltjes die erover bestonden of de foto’s op internet die hij al eens was tegengekomen. Vanaf het moment dat Storm over de maan begon wierp Devon tussen de kruinen van de bomen door naar de hemel, die er helderblauw bij stond vandaag. ”Het is bijna volle maan Hal.” mompelde Devon en keek bezorgd naar zijn vriend langs hem. ’Je kunt je niet voorstellen hoe ik me toen voede.’ Devon schudde zijn hoofd van ‘neen’ toen Storm tegen zijn eigen borstkas tikte. Hij kon en wilde het zich niet voorstellen, de manier waarop Storm het vertelde, het klonk gewoonweg verschrikkelijk. ”Je hebt de juiste keuze gemaakt hier te komen.” stelde Devon hem  gerust en liet zijn hand even op zijn schouder liggen om er een opbeurend knijpje in te geven. ‘Maar de legendes zijn behoorlijk nauwkeurig als je het mij vraagt, alles erop en eraan.’ Een zachte zucht kwam bij Devon op en hij nam nog een trek van zijn sigaret om vervolgens de assen wat af te tikken. ”Mensen betalen veel geld voor een all-in service, maar jij bent hem liever kwijt dan rijk denk ik.” grapte hij erachteraan en voelde hoe de sfeer weer ontspannener werd.

’ Maar ik ben een goede multitasker dus ik kan je flauwe grappen en het werk samen wel aan.’ Devon keek Storm met omhooggetrokken wenkbrauwen aan en schraapte zijn keel. Éxcuseer? ”Ahzo, flauwe moppen noemt meneer dat.” Hij trok zijn lip gespeeld afkeurend op, maar kon het lachen niet veel langer tegenhouden, wetende dat Hal gelijk had Hij had inderdaad altijd flauwe mopjes bij. Beter nog, hij was de kóning van de flauwe moppen.  ”Je kan nog altijd een andere kamergenoot zoeken hoor, dan neem ik haar daar wel bij me op de kamer.” zei hij met een scheve grijns en keek naar een ander meisje dat ditkeer in hun richting kwam gejogd. Op het moment dat ze hen bijna passeerde zette Devon zijn ‘mooiboy’ gezicht op en knipoogde naar haar. ”You go girl.” moedigde haar al lachend aan en zette zijn tong grijnzend tegen zijn boventanden toen hij Hal weer aan keek. ‘Je weet toch als je een uithangbordje hangt dat ik je werk niet meer zal kunnen maken als er constant word aangeklopt.’ Devon knikte langzaam maar duidelijk en hief zijn schouders eenmaal omhoog. Oh daar was hij zich maar al te goed van bewust en het was niet dat hij het echt erg zou vinden. Een heilig grijnsje sierde zijn gezicht, zo een engeltje dat hij was. ”Ik heb zo een vaag vermoeden dat we onze buren nog het vuur aan de schenen gaan leggen.” Hij zag het zó voor zich. Één woord: Zalig.

En Storm had het door gehad, net zoals Devon had verwacht. Bijna té enthousiast keek hij opzij naar Hal terwijl hij wachtte op zijn verslag over hoe hij de puzzelstukjes in elkaar had geschoven. ‘Je ruikt niet naar vis.’ Met lichtjes samengeknepen ogen keek hij Storm fel aan toen hij hem van kop tot teen inspecteerde. ”Da’s omdat ze hier geen zalm hebben, en kabeljauw eet ik niet.” zei hij sarcastisch en tikte lachend met zijn wijsvinger tegen zijn hoofd. Devon keek naar Hals gezicht dat opeens een bijna kinderlijke grijns kreeg, alsof het beste idee ooit hem te binnen geschoten was. Hij begon over jungle book en Devon wíst gewoon al wat ging komen. Hij sloeg lachend een hand voor zijn ogen maar kon het niet laten van toch te kijken toen Storm zich omdraaide en op de maat van het liedje dat hij zong mee begon te stappen, achterwaarts nogwel zodat Devon zijn hele show kon aanschouwen. Zijn lach weergalmde door het bos en hij kon zijn voeten niet bedwingen om in de maat mee te stappen, met hier en daar een hupje als hij wat achterbleef. Storm stopte met zingen omdat er twee meisjes aankwamen en hij sprak hen op zijn best toe en maakte er nog een fameuze buiging bij ook. Devon draaide lachend met zijn ogen, knipte eenmaal met zijn vingers en pikte in waar Hal was gebleven. ” En beren zijn als leraar beregoed.” Terwijl hij dat zong wees hij eerst naar zichzelf, dan naar het blonde meisje, om daarna zijn armen te spreiden als teken van ‘hier ben ik’. Er zat duidelijk een dubbele betekenis achter en dat had het ene meisje waar hij oogcontact mee had zeker door, aan haar roodkleurende wangen te zien. Het geluid van giechelende meisjes, het klonk als muziek in zijn oren.

‘Dus je bent een grote bruine beer?’ En opeens had Storm een heel andere houding aangenomen, alsof dat hele jungle book optreden nooit plaats had gevonden, wat Devon nog harder deed lachen. Hoe kon hij van het ene op het andere moment zo die melodie van zich afzetten? In Devons hoofd was Balou nog altijd aan het zingen. ”Een grote bruine beer ja. En 's winters een ijsbeer, al weet ik niet goed hoe dat komt.” zei hij lachend en ademde diep in en uit om zichzelf te kalmeren. ”Stukken groter dan de gemiddelde.” zei hij met een uitdagende blik en wiebelde met zijn wenkbrauwen. ”Als ik neerlig ben ik gemakkelijk even groot of zelfs groter als een bestelwagen.” Nonchalant haalde hij zijn schouders op en haalde een hand door zijn haren. ”Maar er zit inderdaad meer achter. Als ik geshift ben ben ik onkwetsbaar voor mentale mutaties van anderen, zo kan niemand mijn gedachten lezen of rotzooien met de dingen die ik zie. Mijn wonden genezen ook enorm snel” Devon rolde kort met zijn schouders en keek opzij naar Hal die weer normaal langs hem wandelde. ”En in mijn ‘menselijke vorm’..’ zei hij terwijl hij de woorden met zijn vingers aanhaalde. ”..ben ik stukken sterker dan de normale mens en mijn zintuigen zijn inderdaad even scherp als die van een beer.” Een glimlach stond op zijn gezicht, Devon vond het leuk om met anderen over zijn mutatie te spreken. ”En kleine dingetjes zoals mijn lichaamstemperatuur die standaard rond de 42° schommelt en mijn spieren die letterlijk zo hard als steen worden als ik ze iets of wat opspan.” Zijn mutatie was niet super ingewikkeld of had geen honderdeneen extraatjes, maar hij was behoorlijk sterk, zijn spierkracht was voor weinigen evenaardbaar.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Anderen zouden het raar vinden als ze zouden horen dat hij zijn mutatie liever kwijt dan rijk was. Ze zouden fronsend naar hem staan kijken alsof hij net had gezegd dat hij nog iedere nacht in zijn bed deed of zoiets. Zij omarmden hun mutatie alsof het hun allergrootste knuffelbeer was terwijl Storm aan niets anders kon denken dan het kwijt te willen. Oké, er waren leuke dingen aan, de scherpe zintuigen waren cool en die portie extra kracht ook maar daar bleef het ook bij. Hij had zes maanden zijn luxe populaire leven moeten inruilen voor het laagste op de ladder. Hij had in hotels gebleven waarvan de deur en bedden kraakte, had geleefd op opwarmmaaltijden en hij bleef in de periode rond volle maan zelfs buiten slapen. Het was helemaal geen rozengeur en maneschijn en hij wist dat het ook nooit zo zou worden. Dus ja, het was een vloek, een verschrikkelijk hardnekkige vloek waar hij grotendeels van de tijd bang voor was. Hoe zou je zelf zijn? Je kunt het hem niet ontnemen om op zen minste een beetje bang te zijn voor het monster.

Waar hij een weerwolf was tegen gekomen. Storm keek opzij en haalde zijn typische jongenslach boven. Wat hij geleerd had op die zes maanden is dat de situatie niet ging beter dus kon hij er maar beter een beetje om lachen. ‘Ik woonde in Londen man, er zijn daar amper mutanten. Op een nacht belde één van mijn vrienden me en zei dat hij een mutant in het bos gevonden had en ik de typische jongen zijnt,’ hij zweeg en gaf Devon een veelbelovende blik. ‘Het beet me, een week voor de eerstvolgende volle maan ligt er een briefje in mijn kamer.’ Hij zweeg en nam een trek van zijn sigaret voor hij het aftikte. ‘Ik hou je in de gaten Lupos, je bent nu als mij, kom de tweede nacht voor volle maan naar het bos.’ Herhaalde hij wat op het briefje had gestaan. Hij schudde lachend zijn hoofd. ‘Ik dacht echt dat hij lotje getikt was, tot ik zag dat de beet volledig genezen was, dat ik nerveuzer werd, sneller, beter.’ Hij kon het zich nog als de dag van gisteren herinneren. De onbekende had hem enkel gezegd waar het op stond en voor de rest stond Storm er alleen voor. Zijn eerste volle maan was krankzinnig geweest. ‘Dat is het zo een beetje.’ Hij haalde zijn schouders op en keek bedenkelijk naar het pad voor hem. ‘Ik heb controle over delen maar nooit over de weerwolf.’ Bevestigde hij het hele verhaal. Hij zou nooit controle hebben over de weerwolf, dat kon hij vergeten. Devon’ opmerking bevestigde nog iets, iets dat Storm al lang wist. Zijn blik gleed kort naar boven, naar de helderblauwe hemel. ‘Twee weken, ik heb nog twee weken om een oplossing te vinden.’ En twee weken leken misschien lang maar waren lang niet genoeg voor Storm, voor hem was het een race tegen de tijd. De grappende opmerking van Devon deed hem grijnzen, hij keek opzij en knikte langzaam instemmend, ja, hij was het liever kwijt dan rijk.

‘Goed, neem een andere kamergenoot, ik denk dat niemand beter gezelschap zal zijn voor je dan,’ hij zweeg en wees met zijn twee duimen naar zichzelf. ‘Trouwens, ik ga je bergen leerstof verkleinen, wie wil dat nou voor je doen.’ Hij zweeg erover omdat Devon een meisje aanmoedigde, Storm volgde haar met zijn ogen over zijn schouder en knikte goedkeurend. Dit eiland had hier wel wat lopen dat waard was achter te lopen. God, hij hoopte dat hij genoeg sportkleren had meegenomen om veel te gaan lopen, elke dag als dat nodig was. Hij draaide zijn hoofd terug naar Devon bij de opmerking dat hun buren het nog zwaar te verduren zouden hebben. ‘Vaag vermoeden?’ Bij Storm was dat al lang geen vaag vermoeden meer, hun gang zou afzien. Storm had nooit echt op een internaat of ergens anders verbleven dan thuis of bij vrienden. Dus hij ging de uitdaging wel aan om het tegen iedereen op te nemen, zeker als Devon daarbij zou helpen.

Storm moest langzaam knikken toen Devon zei dat hij geen kabeljauw at. Dat was altijd leuk om te weten, de beer at geen kabeljauw, wat kabeljauw te min voor de beer? Hij zei het niet luidop maar het deed hem wel kort glimlachen om zijn eigen gedachten. Hij nam een laatste trek van zijn sigaret en gooide hem dan naast een bankje in de houdertjes die daar voor waren voorbestemd voor hij begon te zingen. En Devon deed mee, offcourse. Nu zouden ze beide de hele avond Jungle Book zitten neuriën of dansen en hun kamergenoten ermee lastig vallen … oh nee, wacht … ze waren elkaars kamergenoten. Dat maakte het allemaal zoveel beter en aangenamer. Devon ging verder waar hij was gestopt voor ook hij een meisje met één blik om de vinger kon winden. Storm nam zijn handen op zijn rug en bleef met een ontzettende grijns toekijken hoe Devon zijn armen opende en het meisje blozend verder liep. Hoeveel roddels zouden er zijn op het einde van de dag? Hoeveel van de meisjes die ze gepasseerd waren zouden het erover hebben, over die twee … Storm keek naar zichzelf en Devon … knappe kerels en hun veel te aantrekkelijke glimlach. Hij had een ego en hij wist dat hij het allemaal had maar opscheppen deed hij niet luidop, dat de anderen het maar deden voor hem.

In de zomer een grote bruine beer en in de winter een ijsbeer. ‘Ik hoop dat je niet in winterslaap gaat want ik ga niet al je werk doen.’ Glimlachte Storm hem haast lief toe, met andere woorden, waag het niet om in winterslaap te gaan en me alleen te laten op deze school met bergen huiswerk en al die meisjes om alleen op te passen. Ze zouden haast broers worden, dat voelde Storm gewoon, en broers lieten elkaar niet in de steek voor een winterslaapje. Storm’s mond viel lichtjes open toen Devon zei dat hij liggend groter was dan een bestelbus, oké, misschien kon de grote bruine beer een bestelbus spelen en de grote boze wolf tegen houden. Dat klonk veelbelovend in zijn gedachten. ‘Handig.’ Knikte Storm toen Devon verder ging. Er waren hier genoeg mutanten, dat ze niet in je hoofd konden was handig. ‘De scherpe zintuigen, de verhoogde lichaamstemperatuur en de kracht heb ik ook, sterker naar volle maan toe.’ Hij zweeg en keek kort naar Devon’ lichaam, hard als steen, zou hij echt zo aanvoelen? ‘Je zult voorzichtig moeten zijn, je weet wel. Al die kracht.’ Hij hield zijn handen voor een wiebelde zijn vingers terwijl hij veelbelovend grijnzend opzij keek, Devon zou wel weten wat hij bedoelde…

Storm woonde in Londen, een plaats die Devon enkel kende van op foto’s. Hijzelf was van Arizona, onvergelijkbaar met het stadsleven waarin Storm had vertoefd. Hij kon zich zo zijn achtertuin in Colorado voor de geest halen, de Colorado die hij zigzaggend door het landschap zag stromen en de Rocky Mountains die een groot deel van de hemel besloegen. Een onwillekeurige glimlach verscheen op zijn lippen, oh wat zou hij graag daar opnieuw een keer door ‘zijn’ bossen rennen, op kampeertripjes gaan en kajakken op de rivier die hij al honderden keren bevaren had. Hij dacht aan zijn eigen kajak, die hij jammer genoeg niet meer naar Genosha had kunnen nemen en hij fronste kort zijn wenkbrauwen om de gedachten langs hem te plaatsen. ”Ik kan me er iets bij voorstellen..” zei Devon half grijnzend toen hij het begin van het verhaal hoorde. Als zijn kameraden in Arizona hem met zulk nieuws hadden opgebeld dat was hij 100% zeker ook mee geweest. Het verschil was wel dat Devon al reeds een mutatie bezat en dus in staat was geweest om zichzelf en zijn kameraden te beschermen. Of hij was op zijn minst niet zo kwetsbaar geweest als dat Hal was geweest toen hij dat bos ingelopen was. Zóekend naar gevaar weliswaar. Zijn wenkbrauwen schoten de lucht in. Wát een verhaal.. Het briefje, zijn langzame transformatie en uiteindelijk hoe hij in een bloedlustig, oncontroleerbaar monster werd. ’Twee weken, ik heb nog twee weken om een oplossing te vinden.’ Met een zuchtje meet Devon Hal aan en gaf hem terwijl een schouderklopje. ”Je staat er in ieder geval niet alleen voor.” Opnieuw stond die serieuze, bemoedigende blik in Devons ogen en knikte hij kort.

Storm was nogmaals naar zichzelf aan het wijzen en Devon draaide lachend met zijn ogen. ”Nee joh, ik zou niemand anders willen.” zei hij en plantte zijn vuist kort tegen de schouder van Hal. ”Denk dat ik dit jaar dan betere resultaten ga behalen dan dat ik ooit heb gedaan!” grijnsde hij nog na en verloor toen de concentratie omdat er knappe verschijningen passeerden. ”Waarom denk je dat ik zo vaak in de bossen vertoef?” zei hij met een uitdagende knipoog naar Hal. ”Niet omdat ik in een gigantische beer kan veranderen hoor…” Hij gebaarde nog even opnieuw naar de meisjes die voorbij waren gelopen en liet zijn wenkbrauwen weer wiebelen. Met hoeveel meisjes had hij hier de afgelopen weken al een gesprek aangeknoopt? Aly, Taylor, Dahlia… En dan was er nog Dennimae waar hij zelfs al op haar kamer geweest was. Ach, er was hier zóveel keuze en hij vond het geweldig. Met een heilige blik haalde hij zijn schouders op en was best trots op die prestatie, maar aan de manier waarop Hal met de voorbijkomende meisjes omging zag hij dat hij ook niet veel moeite zou moeten doen om aan zijn trekken te komen.

Storm had zijn sigaret vroeger als Devon ‘verorberd’ en Devon lachte in zichzelf. Het zag eruit alsof hij het echt had gemist. Maar niet veel later nam ook hij zijn laatste haal en liep een eindje terug om ook zijn sigaret in de daarvoor voorziene houder uit te duwen en weg te gooien. Op een lichte looppas liep hij terug tot bij Storm en haalde opgelucht adem. Hij besefte dat hij het had getroffen met hem tegen te komen hier in de bossen, maar besefte nog half niet zo lang hoeveel avonturen ze nog zouden beleven. Verhalen waarvan het waard was om een boek van te schrijven. Ze pasten gewoon samen, net zoals Jack en Daniel’s samen hoorden.

”Een winterslaap?” lachte hij en schudden van neen. ”No worries, zo lang kan ik dit alles niet missen.” Opnieuw spreidde hij zijn armen en gebaarde op de omgeving, maar eigenlijk op nog zoveel meer. Op het eiland, op de wereld, op de feestjes die nog moesten komen, op de alcohol, op de meisjes… Een vastberaden blik stond op zijn gezicht en hij rolde eenmaal met zijn schouders om daarna zijn handen in elkaar te vlechten en alle knokels in zijn handen tegelijk te kraken. Storm’s verraste blik waarbij zijn mond open kwam te hangen deed Devon grinniken. ”Zodadelijk vang je nog vliegen wolfie.” zei hij met een opgetrokken wenkbrauw en en keek hem schaapachtig aan, handig was het inderdaad! ‘De scherpe zintuigen, de verhoogde lichaamstemperatuur en de kracht heb ik ook, sterker naar volle maan toe.’ Storm was echt iemand waarmee hij zich kon vergelijken en dat vond hij geweldig. Met een blik vol enthousiasme keek hij Hal aan en zag hoe die naar zijn gespierde bovenarm keek. Hij kon bijna zijn gedachten horen, ‘of het echt zo hard als steen aanvoelde’. Devon grinnikte en spande zijn bovenarm op waardoor die enorm bol kwam te staan. ”Ga je gang.” zei hij uitdagend en gebaarde met een knikje dat hij mocht voelen. Het voelde even hard aan als een steen, een hete steen waar een laag huid overheen zat. Het was aangenaam om aan te voelen, zolang Devon je er geen klap mee verkocht uiteraard. ‘Je zult voorzichtig moeten zijn, je weet wel. Al die kracht.’ Met een opgetrokken wenkbrauw keek Devon naar de bewegingen die Hal met zijn vingers maakte en hij snoof hard om vervolgens in de lach te schieten. Hij moest een hand op zijn buik leggen tegen het lachen en voelde hoe zijn buikspieren krampachtig samentrokken door het plezier dat hij had. ”Altijd denken aan de praktische kant van het verhaal.” wierp hij hem lachend toe en wreef over zijn gezicht om zijn lach half te verbergen. ”Ik ben lief voor men dames.” zei hij met die typische heilige glimlach en raakte weer met zijn tong zijn boventanden. Als Devon dat deed verklapte hij zichzelf dat hij veel ondeugender was dan hij eruit zag of wat hij zei. ”Pas jij maar op dat je je hartslag onder controle krijgt als je hier een dame opscharrelt.” Hij sloeg zijn armen uitdagend over elkaar en grijnsde scheef. ”Want dan verander je in een écht beest.” Devon voelde hoe de zon feller op zijn huid begon te schijnen. De bomen stonden steeds verder en verder uit elkaar waardoor de kruinen de warme stralen minder tegenhielden wat betekende dat ze bijna aan de rand van het bos waren. Als hij in de verte tuurde kon hij het schoolgebouw al zien staan.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦

Storm had niet geweten wat hem de eerste volle maan was gebeurd. Hij was wakker geworden in de ochtend, in de kou, doodziek en naakt. Zijn vingernagels hadden onder het bloed gezeten, zijn haar zat vol bladjes. Toen hij had opgekeken zag hij niks anders dan bomen en bos … hij had geen enkel idee gehad waar hij was. Hij was een volle dag doodziek in dat bos blijven lichaam voor hij zichzelf omhoog kreeg en op zoek kon gaan naar kleding en herkenning. Het was pas als hij de kranten las dat hij wist waar het om ging en alles op zijn plaats viel. Hij had het nooit gewild en toch zat hij hier, met een mutatie die hij niet onder controle had en nog veel erger, die doden maakte. Het bemoedigende schouderklopje van Devon deed hem goed, hij stond er niet alleen voor. Dat was goed, al maakte het hem bang en onzeker, wat als …

Er was meer dan één reden waarom Devon zoveel in het bos vertoefde. En bij nader inzien zou Storm het ook vaker gaan doen. Hij moest het vaak doen, maar enkel s’nachts om het andere wolvengedeelte van hem wat vrijheid te geven en zo de weerwolf kalm te houden. Dat was iets dat Storm geleerd had uit zijn mutatie. ‘Ik begrijp je volkomen.’ Knikte Storm doodserieus. Dat moest hij ook doen, meer naar het bos komen. ‘Het is gezond voor je, daarom kom je hier. De lucht, het uitzicht,’ zijn zin bleef wat hangen en hij keek grijnzend opzij naar Devon terwijl hij kort knikte naar iedereen die er rond liep. Heel erg gezond.

Dat Devon geen winterslaap hield had Storm geweten, het was er enkel voor de grap uitgekomen. Een beer kon dan misschien de winter overleven met enkel een hoopje vet, een mens kon dat niet. Dat beetje had Storm tussen alles in wel geleerd op school. ‘Goed.’ Knikte hij ferm voor hij begon te lachen. God, deze tijden zouden goud waard worden. Storm had enorm veel om terug in te werken, het hele schoolgebeuren, de druktes, al het leven. Maar hij was zeker dat het hem zou lukken, zolang hij maar vooruit keek en niet constant naar die hartslagmeter. Maar helaas kon de ene niet zonder de andere dus moest Storm zich wel aanpassen. Al hoopte hij dat het met tijd zou beteren, dat hij met tijd meer controle zou hebben over zijn lichaam buiten de volle maan. Dat het bos op zijn einde liep was Storm meteen opgevallen. Hij scherpte zijn oren aan, probeerde een rustige manier te vinden om zich aan te passen. Toch schoten zijn ogen heen en weer, op zoek naar alle geuren en geluiden in zijn omgeving. Hij hoorde ook maar amper wat Devon zei, toch glimlachte hij meteen. Ja, hij was het probleem voor de vrouwen, hij en zijn korte lontje. Misschien kon hij zijn hart wel trainen, maar dat zou moeilijk zijn. ‘Laten we maar eerst goede kamergenoten worden.’ Wees Storm richting het gebouw. Ze kwamen dichter en dichter, Storm alerter en voorzichtiger met wat hij deed of zei. ‘Ik moet mijn spullen nog ophalen bij het onthaal, zie je boven?’ Hij keek er ergens wel naar uit, dit alles. Storm verliet Devon en haastte zich haast naar het onthaal, niet transformeren, niet transformeren, niet transformeren …

Devon knipperde verwoed met zijn oogleden om het felle zonlicht tegen te gaan en vervloekte zichzelf kort dat hij geen zonnebril bij de hand had. De zon hing laag aan de horizon en Devon liet zijn blik kort rusten op zijn pols, waar in tegenstelling tot Hal wél een horloge aan hing. Halfzeven, wat betekende dat de avond aan het vallen was en het misschien niet zo slecht was dat ze ondertussen richting de school aan het wandelen waren. Niet dat Devon niet hield van een nachtelijk uitje in het bos, integendeel! Maar als hij en Storm toch kamergenoten werden, wilde hij dat liefst zo snel mogelijk. Devon wierp een blik opzij en op dat moment weerklonk Storms stem. ‘Laten we maar eerst goede kamergenoten worden.’ Oh en óf ze dat zouden worden. Goed  voor het plezier in ieder geval, voor de schoolresultaten daarintegen.. Hmm, daar twijfelde Devon aan.

Hij merkte hoe Hal naarmate ze de school naderde kalmer werd, meer op zijn tellen lette als het ware. Onwillekeurig ging Devons blik nu naar de pols van Storm en had het vermoeden dat het daar mee te maken had. ‘Ik moet mijn spullen nog ophalen bij het onthaal, zie je boven?’ Devon knikte bevestigend en gaf Storm een schouderklopje voor hij hem zich richting de school zag haasten. ”Doe maar op je gemak Hal, ik heb nog wat op te ruimen.” riep hij hem lachend na, denkende aan de bergen rommel die zich overal op zijn kamer hadden opgestapeld. ”Kamer 25.” brulde hij uit volle borst en zag hoe Storm al bijna aan het schoolgebouw was. Waarom hij zo geschreeuwd had begreep hij eigenlijk niet goed. Net alsof hij het niet zou hebben gehoord als hij had gefluisterd. Scheef grijnzend schudde hij met zijn hoofd, dit zou zo leuk gaan worden.

Oh cherie amour, pretty little one that I adore ♦ ♦ ♦