Damn those cheerfull mornings. [Lydia]

Twee dagen pijn lijden, recuperen en met een doodziek gevoel in het bed op de ziekenafdeling liggen. Dat was wat hij afgelopen twee dagen had gedaan, hij was doodop geweest, zoveel koste een transformatie en volle maan van hem. Maar hij was er vanaf voor weer een andere maand en het beste van alles was … hij had geen dodelijke slachtoffers gemaakt. Wat er was gebeurd wist hij niet, hij had ook geen flauw idee van hoe het was verlopen maar het feit dat er geen geruchten rond gingen en er ook geen dodelijk gewonden hier op de ziekenboeg lagen stelden hem gerust. Hij wou liever op zijn eigen kamer recuperen met Devon als gezelschap maar ze stonden erop dat hij hier moest blijven, voor zijn eigen gezondheid. Soms wenste Storm dat hij dodelijk ziek bleef en er zelf aan ging sterven maar zijn lichaam kon zichzelf helen, zoveel geluk had hij dus niet. Maar gewoon, de niet doden in zijn horrornacht waren al voldoende om Storm te hebben in het beste humeur dat er was. Zelf dat oude vrouwtje achter de balie zou zijn dag niet om zeep kunnen helpen. Niemand zou dat kunnen, zelf een fel onweer niet.

Luid fluitend liep hij door zijn kamer, de hartslagmeter bleef om zijn bed liggen en hij keek kort onderzoekend naar de ijzeren geforceerde ketting, alsof hij er niet net twee nachten geleden zelf had aangebonden gelegen. Duidelijk dat het niet zo goed gewerkt had. Hij gooide het op zijn bed, stak zijn gsm achteraan zijn jeans en wandelde de kamer uit. De zon scheen, de vogeltjes zongen een liedje, de dames zagen er allemaal geweldig uit en Storm was gezond en wel voor weer een maand. Kon het nog beter gaan dan dit? Hij nam een appel mee die hij ergens bij het langs lopen hadden weten mee vissen en bleef voor het schoolgebouw staan. Hij kneep zijn ogen wat dicht tegen de zon en probeerde uit te vogelen wat hij op zijn vrije dag zou gaan doen.

Nog steeds met het deuntje in zijn achterhoofd wandelde hij om de fontein heen en ging op zoek naar het goede gezelschap van iemand anders dan zichzelf. Hij sprong op een muurtje en wandelde, huppelde haast, verder over het muurtje terwijl hij zijn handen weg stak in zijn donkere jeans. Het muurtje stopte vlak bij een hoek en hij sprong er behendig af en gelijk opzij omdat er iemand de hoek om kwam en het bijna botsing was. ‘Mijn excuses.’ Verontschuldigde Storm zich gelijk in het meest beleefde Britse accent dat er was. Zijn ogen gleden over de jongedame voor hij haar blik opzocht en een charmant scheve glimlach trok. ‘De muur wilde niet opschuiven voor jou, ik gelukkig wel.’ Zei hij op een nuchter nonchalant toontje. Hopelijk wilde zij zijn gezelschap zijn voor zijn zonnige humeur vandaag en hoefde hij de dag niet alleen door te brengen …

Het meisje waar hij was tegengelopen was, stunning, was een mooie verwoording ervoor. Ze had lang koperachtig haar, van die welsprekende bruine ogen en het lichaam waar iedereen wel eens naar om zou kijken … iedereen met een beetje gezonde lust tenminste. Terwijl haar mondhoek een centimetertje naar boven trok om een, hoe klein hij ook was, glimlach te onthullen kon Storm enkel maar denken aan nou ja, het was Storm waarover we het hadden. En een Storm die net zijn volle maan achter de rug had, een beter moment om hem te treffen was er niet. Hij moest zijn hartslag niet in de gaten houden, hij kon gewoon doen waar hij goed in was, god, hij had zin om een feestje te gooien en voor een keer dronken in bed te kruipen. Want sinds hij de vloek had was het de allereerste keer dat hij geen slachtoffers had gemaakt, en dat was redenen genoeg om te feesten.

Helaas reikte zijn humeur niet tot iedereen, de prachtige verschijning voor hem leek niet zo goedgemutst te zijn als hij zelf was. Niet dat het hem beïnvloedde, er was meer nodig om Storm momenteel uit zijn spel te slaan. Ze had haar ogen over zijn lichaam laten glijden en Storm had enkel maar terug gekeken met die halve glimlach op zijn lippen wachtend op enkele woorden. Het bleef bij een beleefd glimlachje en sarcastische woorden. Storm fronste zijn wenkbrauwen en hield zijn hoofd een tikkeltje schuin terwijl hij haar aan keek. ‘Niets.’ Hij haalde nonchalant zijn schouders op, al zou hij wel enkele bedankjes kunnen bedenken maar niets dat hij nu luidop zou zeggen voor haar, ze was duidelijk niet in de stemming voor zijn charmante zelf.

Iedereen met een beetje gezond verstand zou waarschijnlijk weg lopen maar het lag niet in Storm’s aard om, ten eerste gezond verstand te hebben, ten tweede om haar te laten lopen. ‘Wat zorgt ervoor dat deze verschijning zo,’ hij zweeg en tuitte zijn lippen, zoekend naar de juiste manier om haar toon en houding te beschrijven. ‘chagrijnig voor de dag komt?’ Vroeg hij haar nog steeds met een Britse beleefdheid. ‘Misschien kan ik helpen.’ Hij glimlachte, zijn volle enthousiaste glimlach. ‘Of niet. Het zou zonde zijn om bij deze mooie dag niet blij te zijn.’ Hij stak zijn handen afwerend op en maakte aanstalling naar de weg waarheen hij zou vertrekken als ze zijn gezelschap niet wou, zonde, vond hij althans …

Storm had het al veel gedacht en luidop gezegd maar hier ging hij nog eens … vrouwen waren nooit te begrijpen. Toch bleven ze op zijn top vijf van favoriete activiteiten staan ondanks dat ze hem al meer onder vuur had gelegd dan daadwerkelijk de leuke dingen hadden gedaan. Zijn weerwolf was zelf nog niet zo wisselvallig als sommige vrouwen konden zijn, en god, hij had er al van elk kaliber eentje ontmoet. De jongedame voor hem behoorde tot een hoger kaliber dan de meeste dames van haar leeftijd. Maakte dat het spannend? Ja, zeker, maar Storm wist ook wanneer hij afstand moest houden en een meer rustigere aanpak moest nemen. Bij deze was hij gewaarschuwd haar, gelukkig hoefde hij haar niet te waarschuwen voor hem … of liever zijn niet zo aardige kant. Maar ook de weerwolf moest recuperen dus hij zou komende dagen niet tevoorschijn komen. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn jeans, helemaal onschuldig als hij kon zijn en keek haar afwachtend aan, benieuwd wat ze te zeggen had. Toch kon die mondhoek van hem niet omlaag blijven en had hij altijd die scheve glimlach op zijn lippen plakken.

Bij haar scherpe woorden krabde hij even aan zijn neus, meer om te checken of hij er nog aan hing, ja dus. ‘Ik had niets anders van je verwacht, je lijkt me niet het type.’ Hij haalde kort zijn wenkbrauwen op. Ja, Storm was de laatste zes maanden off road geweest maar dat betekende niet dat hij dingen verleerd was, hij kon nog steeds gemakkelijk anderen lezen en eerlijk … bij haar was het niet zo moeilijk, het straalde ervan af. Dat ze plots verbaasd was deed ook zijn wenkbrauwen fronsen. Waarom was ze verbaast voor zoiets heel normaals als zijn woorden? Ze was altijd zo, het waren niet haar woorden die hem deden grijnzen, het was haar imitatie van zijn accent. Er kwam een oprecht vriendelijke glimlach op zijn lippen en hij schudde langzaam zijn hoofd. Bij haar vraag werd hij immers weer serieus en keek zoekend in het rond naar iets waar hij zich zorgen om kon gaan maken. ‘Niet vandaag.’ Antwoordde hij schouderophalend. Nu bleef hij zeker bij haar, als ze zo dacht over zichzelf? God, wat was er dan wel niet allemaal mis gelopen. ‘Trouwens als je altijd zo bent’, hij wees beleefd haar richting uit. ‘Mag ik dan niet degene zijn die dat voor één dag kan omdraaien? Als je het me toe laat.’ Hij glimlachte weer en hield zijn hoofd een beetje schuin afwachtend naar haar antwoord. ‘Nog even en ik kan je meesmokkelen naar Engeland met dat accent.’ Merkte hij op na haar laatste woorden. Hij dacht na over zijn vraag, beet bedenkelijk op zijn wang terwijl hij dacht. ‘Ik kan proberen niet het gezelschap te zijn dat je niet wilt.’ Stelde hij voor. ‘Of ik kan gewoon naast je wandelen en naar je luisteren.’ Hij zweeg en glimlachte snel. ‘Of we kunnen iets leuks doen. Wat je zelf wil, ik ben letterlijk in staat tot alles.’ Hij opende zijn armen om de impact van de woorden te benadrukken. ‘Storm Hall trouwens, al heb ik liever dat je me Hal noemt, maar jij mag me Storm noemen, als je je daar beter bij voelt.’ Het was haast uitdagend. Hij vouwde zijn handen op zijn rug en leunde nonchalant tegen het muurtje achter hem, benieuwd naar reactie …

Haar vraag kwam niet aan als een verrassing, hij kende mensen, hij kende hoe mensen leefde, hoe ze zich gedroegen. Maar er was een groot verschil tussen mensen kennen en vrouwen kennen … want die zou je nooit goed genoeg kennen. Net als je dacht het te weten namen ze weer een afslag waardoor je weer helemaal de weg kwijt was. Er was geen vrouw die twee keer dezelfde mening zou delen, ze dacht overal anders over. Toch kende Storm wel iets van ze, meer omdat hij grotendeels met ze op trok, hij plaatste ze niet in hokjes maar hij kon ze wel in groepen schuiven. De jongedame voor hem was hard, bikkelhard in haar uitstraling en woorden. Dus hij wist eigenlijk zo dat ze hem niets zou geven zonder dat hij er zelf iets “lastigs” voor zou doen. Werken om geld, hier was het loodzwaar werken voor een hele kleine beloning. Maar hey, ze konden niet allemaal dezelfde zijn, anders was het leven niet leuk meer.

Hij haalde zijn schouders op en keek haar aan. ‘Je lijkt me niet het type dat beloning geeft voor werk.’ Antwoordde hij haar eerlijk. Er was geen erg naar om eromheen te draaien, ze leek hem ook niet echt het type waar je verhaaltjes rond moest vertellen, liever rechtuit, zoals het hoorde. Storm deelde dezelfde visie al had hij wel zes maanden geleden enorm rond het hele weerwolvengedoe gedraaid … en gelachen. Tot hij transformeerde, dan was de lach plots weg. Hij trok zijn gedachten weg van die vreselijke ontdekking en richtte zich weer helemaal om de jongedame voor zich. Ze leek het niet te willen, het gezelschap, maar toch stond ze hier bij hem en wandelde ze niet door. Ze kon het, als ze wou maar ze deed het niet. Dus als ze echt wilde gaan, zoals het ervan afstraalde, wat hield haar dan nog tegen? Misschien wilde ze stiekem gezelschap maar gaf ze het gewoon niet toe. De manier waarop ze “dear” zei bracht hem voor een seconde weer helemaal terug naar Engeland, god, dat zeiden ze daar veel. ‘Zie jij zo pessimistisch op tegen het leven? Je geeft me niet eens de kans.’ Hij hield zijn hoofd schuin en glimlachte haast uitdagend. ‘Ik ken je niet, feit, maar,’ hij zweeg en haalde zijn schouders weer op. ‘Proberen kan geen kwaad.’ Vervolgde hij.

‘En wat wil jij dan?’ Vroeg hij geïntrigeerd door haar verlangen om iets te doen dat niemand anders wilde doen. Er moest toch iets schappelijk zijn op dit eiland dat ze waard vond om te doen … of niet? ‘Lydia.’ Herhaalde hij haar naam, alsof hij het wilde proeven in zijn mond, hij knikte en keek haar glimlachend aan. ‘Prachtige naam.’ Prees hij haar ouders voor het kiezen van de naam, of gelijk wie. Hij had het er niet gemakkelijker op gemaakt met het hele Storm en Hall ding, in het vervolg stelde hij zich gewoon meteen voor als Hal, zou een pak uitleg schelen. Er kwam een mondhoek omhoog bij Lydia en Storm kon het nooit laten die te kopiëren. ‘Ik pas me aan. Ik vind veel leuk, er is weinig dat ik niet zie zitten om te doen.’ Beantwoordde hij haar uitdagende vraag rechtstreeks. Hij ging het niet ingewikkelder maken dan het al was, er waren veel dingen die hij leuk vond om te doen maar als beleefde Engelsman liet hij de keuze meestal over aan de dames …

‘Dat had ik willen merken.’ Zei hij op een neutraal toontje. Hij wist niet wat er mis was met de mensen hier maar ze hadden allemaal wel hun verhaaltje, hun klein tikje in hun hoofd, dus eigenlijk nam hij het niemand kwalijk dat ze zich op een bepaalde manier gingen gaan gedragen. Dus dat Lydia zo kortaf en bot overkwam, alsof ze elk moment een mes zou pakken en zijn keel zou doorsnijden, probeerde hij te negeren. Wat niet zo gemakkelijk was, ze was leuk om naar te kijken maar daar bleef het voorlopig bij. Storm deed toch zijn best om een beetje deftig leven in haar te blazen, er moest toch iets zijn op dit eiland wat waard was om mee te glimlachen, op een goede manier dan? Nee, voor haar blijkbaar niet. Als dit haar alledaagse humeur was hoopte hij niet dat ze echt tegen iedereen zo onvriendelijk was, want anders had je geen vrienden en die had je nu en dan wel eens nodig op deze aardbol.

Ze ging iets vertellen over zichzelf, de manier waarop ze dat ze deed Storm zijn wenkbrauwen fronsen … net alsof er een enorme tornado zijn kant zou uitkomen, een tornado met koperkleurig haar, net als haar. ‘Ga je gang.’ Wees hij haar uitnodigend aan. Nu was hij wel benieuwd wat ze over zichzelf ging gaan zeggen, misschien dat ze slecht was opgestaan, of dat het door het verleden kwam. Maar wat hij niet verwacht had dat ze zou zeggen is wat ze toen zei, de wat? The redhead psychopath? Lieve hemel, en hij maar denken dat hij alles al gezien had op dit eiland. En Storm wist altijd wat hij moest zeggen maar nu zat hij even te denken terwijl hij haar nog steeds met een serieuze blik aankeek. Toen ze haar vinger speels tegen hem aandrukte kwam zijn glimlach langzaam terug, oké, hier ging hij dan. Als ze zichzelf zo’n zieke naam kon geven dan kon hij dat vast ook van zichzelf. ‘En mij noemen ze the big bad wolf maar hey,’ hij zweeg en wees zichzelf aan. ‘Ik zie er niet zo uit.’ Maakte hij zijn zin af terwijl hij zijn schouders ophaalde. ‘Je hoeft niet te leven naar de naam ondanks dat je misschien niet anders kunt.’ Het was geen wijze raad, hij kon ook niet anders dan leven naar de weerwolf. Toch bevatte het iets van inhoud, hij wist alleen niet goed waarom hij het had gezegd.

Toen ze hem zei dat hij zich niet als vrijwilliger moest aanmelden stak hij onschuldig zijn handen naar omhoog. ‘Ben ik niet van plan.’ Hij tikte kort tegen zijn hartslagmeter rond zijn pols. ‘Want dit kan ook ernstiger voor jou uitdraaien.’ Wat? Had ze gedacht dat ze de enige krankzinnige was, zijn weerwolf kon er anders ook goed mee weg. Nog beter, ze zouden vast goed overeen komen, Lupos jaagde de slachtoffers en Lydia kon ze … god weet wat ze zou doen. Haar eigenwijze toon bij haar laatste woorden deden hem langzaam knikken. ‘Goed, Lydia.’ Hij duwde zijn hand voorzichtig tegen haar rug en wees het pad aan dat voor hen lag voor hij zijn hand weer veilig in zijn zakken stak. ‘Er zijn veel dingen leuk, ik kan niet meteen op iets komen maar ik beloof je dat we iets leuks doen’ hij zweeg en trok een moeilijk gezicht. ‘Hoop ik in ieder geval. Het spring wel te binnen op het moment zelf.’ Ging hij gelijk verder. Hij zou wel op iets komen, voorlopig wist hij alleen nog niet wat …